Het was een Donderdagnamiddag in Juni 1979, toen Erna en Marc, tijdens mijn werk de Bakkerij binnenkwamen.
Ik zag al gauw aan hun gezicht dat het iets ernstigs betrof, ze zegden me dan men gebeld had van het St'Jozef hospitaal, dat Bobonne zéér slecht was, en heel waarschijnlijk de volgende dag niet meer zou halen.
Ik keek naar Jef & Nieke, dewelke knikten dat ik me kon gaan omkleden en met Erna en Marc kon meerijden naar Kortenberg.
Tijdens de rit, zegden ze, dat Pa, en Marcel zowel als Theo op de hoogte waren.
Ik kon het niet laten ééniéder, inclusief mezélf luidop te verwijten, dat we Bobonne de laatste jaren verwaarloosd hadden.
Aangekomen, was Pa, en Theo reeds aanwezig.
Een verpleegster bracht ons naar de kamer, waar Bobonne voor zich uit lag te staren op bed, iedereen poogde een gesprek aan te knopen, maar het was duidelijk dat ze ons niet herkende, iets wat door het korte bezoek van de Dokter werd bevestigd.
Ze had geen enkel besef van onze aanwezigheid, toen we na een vrij lang bezoek één voor één afscheid namen, en haar zoenden, bleef ze zonder besef, zegde niets, ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik haar zo zag, en haar met de woorden "Ik kom morgen terug Bobonne" zoende...... ik en iedereen in de kamer verstijfde toen ze, wanneer ik mijn mond van haar voorhoofd verwijderde, haar hoofd een beetje draaide, me aankeek, én..... mijn naam noemde.
Dit werd bij het verlaten van de afdeling door de Dokter verklaart; dat ze me mischien éven herkende, omdat hij wist dat ik haar toch wel het meest bezocht had in de afgelopen jaren.
Ik voelde me goed, te weten dat ze mij had herinnerd.
Ik sprak met Pa af dat hij me morgenvoormiddag zou ophalen in de Bakkerij voor een volgend bezoek, ik kende Nieke en Jef voldoende om te weten dat ik indit geval géén nood had aan toelating om het werk een paar uurtjes te verlaten.
De volgende dag, haalde Pa me zoals afgesproken op.
Tijdens de rit zegde hij me, dat hij met de dokter had gesproken, en buiten mijn laatste bezoek een zestal weken geleden, Bobonne in twee jaar geen bezoek had ontvangen, en sinds haar opname ook geen an Gemma (Ma) haar bloedeigen dochter.
Aangekomen in het hospitaal begaven we ons naar de kamer war ze gisteren had verbleven....... de kamer was echter leeg, het bed opgemaakt, ik raakte in paniek.
Een verpleegster kwam naar ons toe, en zegde dat Bobonne s'nachts was overleden.
We bezochten haar nog in het Mortuarium waar ze lag opgebaard, en vol zélfverwijt, en als een "geslagen hond" reden we terug.
Pa zegde me dat hij kontakt zou nemen met Andre (Gemma's man) betreffende de begrafenis.
Ik weet niet hoe, maar ik ging diezelfde avond Muziek draaien, en poogde mijn "normale" leven verder te zetten.
De begrafenis was de volgende Woensdag in Kortenberg, en ik kreeg een extra dag vrij op het werk.
De dag voor de begrafenis, kon ik haar nog even bezoeken, ik vroeg haar me te vergeven dat ik zoveel met mezélf was bezig geweest de laatste tijd, jaren, en haar daardoor verwaarloosd had.
Ik was absolùùt geschokt, en nijdig toen ik van de begrafenis huiswaarts reed.
De énige aanwezigen op de begrafenis waren haar zus "Bertha" een kloosterzuster, Pa, andré, Erna, ikzelf en een 4-tal personeels leden van het Hospitaal geweest.
Theo (Bobonne's petekind), en Marcel hadden géén tijd ?!?!, Gemma haar éigen dochter was té ziek???.
Ik beloofde mezelf (voor zover als mogelijk) de verwaarlozing goed te maken......... een belofte die ik steeds heb gehouden t.t.z; ik betaal tot vandaag de huur van de begraafplaats, en breng haar nog bijna maandelijks een bezoek.
Eind 1979 kwam eraan.
Ik werkte nog steeds als "bakkers-leerling" was nu laatste schooljaar begonnen, en weekends als D.j. in Baal.
Eind van '79 kreeg ik enorm veel last van maag krampen en pijn,in die mate dat ik achter de D.j.-tafel in elkaar zaktte, en naar het Hospitaal werd overgebracht.
Er werd een Maagzweer vastgesteld, dokters begrepen niet dat "een knul" van 18 een maagzweer kon hebben, tot ik hun mijn levenstijl uitlegde, en de maagzweer dus verder kwam van a) slechte, weinige, niet gebalanceerde voeding,b) te kort aan slaap,c) teveel aan stress.
Ik beloofde er rekening mee te houden, en diende een tijd een speciaal dieet te volgen en medicatie te slikken.
Ik luidde de jaren "80" in als D.j., en kort nadien deelde Jef, ons mee dat hij de Bakkerij ging overlaten tegen het einde van dit schooljaar.
Hij was ondertussen midden vijftig, en zwaar ziek aan Asthma.
Privé was er niet veel veranderd.
Ik was zo weinig mogelijk thuis. Marcel werktte ondertussen als verkoper voor Pa, die ook nog zeer zelden thuis was.
Greta gedroeg zich (sociaal) zijnde de "Barones van Baal", en begreep écht niet dat ze éigenlijk zichzélf voor "schut" zette.
Ik had ondertussen al een drie-tal vriendinnetjes "versleten", het ontbrak me aan tijd, ik was té druk bezig met m'n twee job's, en wilde dit voorlopig ook niet veranderen, daar ik zo snel mogelijk op éigen benen wilde staan, zeker met het einde van mijn "school-lopen" om de hoek.
Het einde van de tweede trimester zou op school gepaard gaan met een tentoonstelling, van brood, banket, en patisserie door diegene die wilde.
We dienden een eigen werk te maken, er zou een tentoonstelling worden opgezet, waarna de getoonde werken door grote brood en banketbakkers alsook Pattisiers, zouden worden gejureerd, iets wat zeer zeker invloed zou hebben op het eind examen.
Ik was dan ook één van de eerste om me hiervoor in te schrijven, niet beseffende hoeveel werk ik nog maar een keer op mijn rug nam.
Jef en Nieke steunden me echter 100%, en ik kon op hun hulp rekenen.
|
