Ik startte dan ook dadelijk alle aanvragen, vergunningen, aansluiting, van elecvtriciteit, water enz op, wetende dat dit het meeste tijd in beslag zou nemen. Sue vergezelde me naar Ibiza stad, waar alle burelen zich bevonden, en waar zij (door het runnen van meerdere zaken in het verleden) héél wat mensen kénde, en ook tot actie en spoed kon aandringen. Ondanks zij slechts heel beperkte periodes op het eiland was, waren wij heel "close" bevriend geworden. Zij was ook zéér openlijk beginnen te ^praten over de problemen met de andere zaken, en Ray, die heel "nieuwgezind" was, maar dan al snel interesse verloor, waardoor voor een fortuin gekochtte zaken, in de kortste keren terug werden gesloten. Zelf was Sue werkzaam als Brits Consul in Ierland, maar haar ambities stopten daar zéker niét, hoewel dat ze duidelijk, liet verstaan dat om haar ambitie te bereiken, Ray een blok aan haar been was. Omdat ik reeds in onderhandeling was, met enkele (in de nabijheid van Bar gelegen) hotels, die tijdens volgende winterperiode open zouden blijven, tot het wederzijds aanmoedigen van clienteel, besloot ik (heel impulsief) een bezoek aan Belgie te brengen, omdat dit volgende winter niet mogelijk zou zijn. Vergunningen was papierwerk, en voor aansluitingen, liet ik de sleutel bij Med Ped, die de winter (zij het halftijds) ook open was, en nét naast de Bar gelegen was. Omwille het hebben van meer vrijheid, en mobiliteit, besloot ik met de auto naar Belgie te gaan, ergens begin December nam ik dan ook de Ferryboot naar Valencia (op Barcelona voer m'n niét in de winter), en reed (met een korte stop en dutje in de auto) in één ruk naar Belgie. Ik had Lieve verwittigd, en ik kon in Baal logeren. Pa, die (als énige) ondertussen wat bijgedraaid was, begreep mijn beslissing van een éigen zaak totaal niet, omwille het hebben van een vast en goed betaald werk. Mijn reactie dat ik niet tot mijn 60é als kok voor iemand anders zou blijven werken, nadat ik hiér in Belgie 2 gerenomeerde zaken had gerund, werd in eerste instantie alleen door Lieve begrepen, maar ik wist, indien zij het begreep, dat Pa vroeg of laat ook wel overtuigd zou zijn. Ik bracht een paar bezoeken aan Bobonne, Arlette, en Ewoud, die ik over mijn doen en laten op de hoogte bracht. Met Agnetha had ik alleen twee telefoongesprekken, en éénmaal dat ik haar zag, toen ik me aan haar school had opgesteld, ze was al een hélé "Peuterdame" geworden. Volgens Erna bevond ze zich echter in een fase, dat een "téte a téte" haar geen goed zou doen, ik probéérde dat te begrijpen, en legde me er tenslotte (verplicht) bij neer. Het gebrek aan rust, zowel fisieke, als mentale, begon zijn tol te eisen. Ik kreeg o.a; een lichte Asthma-aanval, werd in het Imelda ziekenhuis opgenomen, waar m'n mij verwittigde, dat dit slechts een licht aanval was geweest, maar gelijkertijd ook een waarschuwing. Ik wimpelde dit af, en poogde enkel dagen goed uit te rusten, terwijl Pa en Lieve overdag toch gingen werken. Mentaal was er echter geen rust..... bijna dagelijks telefoneerde ik met Ibiza voor een stand van zaken. Indien ik me goed herinner bleef ik een dag of 12 in Belgie. Alvorens terug te vertrekken, sloeg ik in verschillende apotheken "Animine" voorraden in, een pepmiddel verkrijgbaar (toén) zonder voorschrift, en hetwelk in in de periode van én bakker én d.j., meerdere keren (mer succes) had gebruikt. Ik was voor Kerstmis 1988 terug op Ibiza, want ik ging Kerstdag voor een lunch bij Sue en Ray thuis, die me daartoe maanden voordien reeds hadden uitgenodigd. De Londener bleef die winter gesloten. En de overgang naar 1989, vierde ik in "De Ship", een ander (engelse) Pub in St.Antonio. Het zàg er allemaal goed uit, maar uit ervaring keek ik voorlopig "de kat nog een beetje uit de boom:". Van zodra er electriciteit en water was, begon ik zélf met de hoogst noodzakelijke aanpassingen in de bar. Ik zou die aanpassingen (zeker financieel) tot het hoogst noodzakelijke houden, alles wat op één of andere manier opgelapt kon worden met wat verf of dergelijke, werd ook opgelapt. Ik had een vergunning van Cafeteria ipv Bar aangevraagd, op die manier kon ik méér eten bereiden, met een vergunning van Bar, was ik beperkt tot de zogenoemde Snacks (Hamburger, Hot-Dog, Toast, enz), waar ik nu, toch iets meer échte maaltijden kon en mocht bereiden. Ik kreeg de inrichting zo voor mekaar, dat er binnen 6 tafels = 2Otal zitplaatsen waren, buiten op het (overdekt) terras was makkelijk plaats voor 50 personen. Hoewel ik niet van plan was om voor 1 Mei te openen, diende alles toch zoveel mogelijk in orde te zijn, tegen Maart, wanneer ik terug zij het hàlftijds bij Tom aan het werk ging. Mijn planning was, om de ochtend-shift bij Tom te werken, en mijn éigen zaak, te openen in de loop van de namiddag, nà de siesta, dit omdat de "Baai" een uitgaansbuurt was met meerder discotheken, enz. De meeste Hotelgasten, namen trouwens hun ontbijt in het Hotel, dus tot na de siesta zou er weinig interesse zijn voor mijn zaak. Weerom via Sue, kon ik het meeste matriaal tweedehands op de kop tikken, kleinere zaken zoals, microgolf, enz, verkoos ik nieuw aan te kopen, maar Koelkasten, diepvries, hét belangrijkste "De Plancha" kocht ik tweedehands met waarborg. Over de naam van de zaak, die ik nodig had voor allerlei vergunningen, dacht ik niét lang na...... ARDIEW...... niemand begreep die naam, en in de komende jaren zou ik ontelbare keren naar de reden of betekenis van die naam worden gevraagd. Het feit dat in de volgende jaren die naam een begrip werd in heel Ibiza, en over de héle wereld over de tongen ging, als een aanrader voor een goéde maaltijd, stemt me nu (20 jaar later) nog steeds trots. ARarletteDIdirkEWewoud, met uitzondering van Agnetha had ik met deze naam iedereen die me lief was hérenigd. Toen ik me in Maart voor mijn eerste dag bij Tom aanbood, zag ik eruit nét zoals ik me voelde, het voelde of ik aan het éinde van een seizoen stond ipv van het begin. Ik had mezlf amper tot geen rust gegund. Op Tom's vraag, of ik wel wist waar ik mee bezig was, antwoorde ik ontwijkend, doch deze vraag werd me diezélfde avond op weg naar huis door Sue gesteld. Ze verplichtte me, het de volgende weken rustig aan te doen, t.t.z; mijn shiften bij Tom, en dan bed in, ze nam alle sleutels van "de zaak" van me af, en vroeg me een lijstje op te stellen, van de zaken die nog diende te gebeuren voor de opening. Ik dwong mezelf de ganse maand Maart, tot rust en nietsdoen, met uitzondering van de Ontbijtshift bij Tom, die om 08.30u begon, tot 13.u, wat betekende dat ik eigenlijk de volledige namiddag en avond had om te relaxen. Het viel me op, dat ondanks alles ik véél vertrouwen stelde in Sue, want ook mentaal kon ik alles een tijdje aan haar overlaten. Wij (Sue en ik) waren (door de omstandigheden) de afgelopen maanden heel bevriend, vertrouwd, close geworden, verder zocht ik er niets achter, Sue was a) getrouwd, b) 9 jaar ouder, al leek ze dan 5 jaar jonger, had 2 kinderen, enz,enz.... ik hield het bij een vriendschap en vertrouwensrelatie....... wist ik veel, ik was nog niet (zij het héél bewust) aan het rouwproces over Arlette en Ewoud begonnen. Ik had ARDIEW, op dié manier ingericht dat alle (met uitzondering van het voorbereidende) werk, in de zaak achter de toog plaats vond. Op die manier hoopte ik personeel te kunnen uit sparen. De opening op 31 April, was een gratis Drink en snackje, voor Collega's, kennissen, en een passerende toerist. Ik had één personeels lid, toen ik daags nadien officieel opende. Al vlug bleek dat ik, én Ibiza, én de zaak, én mezélf onderschat had. Sunday Lunch, een Engels traditioneel zondag's Lunch, bestaande uit Rostbeef, 3 vérse Groenten, gekookte en gebakken aardappels, ging in Juni reeds met 60, tot 70 stuks de deur uit tussen 13 en 15u. Er kwam ook méér en méér vraag naar Engels Ontbijt, ik diende dus snél een keuze te maken, en dat deed ik ook. Toen ik op 01 Augustus bij Tom stoptte had ik 5 personeelsleden in dienst, waarvan één s'ochtends om 6u, voor het poetsen en voorbereiden van sla, e.d.m. Tom was éigenlijk blij met mijn ontslag, hij had dat wel zien aankomen, en zag dat alles goed ging. Tussen 8.30u en 12u gingen er makkelijk 100 ontbijten de deur uit. Daarenboven kwam, dat Sue met enkele Cocktail-ideén kwam opdraven, waardoor al snel ARDIEW een restaurant was van 08.30u tot 22.30u, en nadien een Cocktailbar. De dagen dat ik om 4u s'nachts na sluiting gewoon 3 of 4 stoelen tegen elkaar schoof en me daar op te slapen legde, waren geen uitzondering. De voorraad "Animine" deed de rest van het werk, maar slonk dan ook heel snel. Iedere peseta was echter een peseta, ik had me in een héle hoop schulden gewerkt, had risico's genomen, maar alles bij mekaar, was ik fier en apetrots op wat ik bereikt had, toen ik op 31 Oktober 1989, aan tafel zat, met mijn personeel, enkele collega's, en tuurlijk ook Sue, om dit eerste (succesvolle) seizoen af te sluiten. Hoewel ik eerder plannen had om de volledige winter open te blijven, besloot ik de eerste 2 weken van November te sluiten, om een grote schoonmaak, en recuperatie mogelijk te maken. Uit het bedrag dat ik voor de eerste 6 maanden (pacht) diende te betalen aan de bank, had ik al vlug berekend dat ik netto ruim 300.000 Belgische Frank had verdiend,(= 50.000/Maand) en dat was een getal 2 keer zo hoog als datgene waar ik naar gestreefd had..
Het was het seizoen van 1988, dat ik meer en meer problemen begon te ondervinden met mijn Asthma, de Doktersbezoeken en hoeveel aan medicatie nam dan ook in grote mate toe. Het was het zeer zwoele klimaat van de top-zomermaanden die me het meeste parten speelden, tijdens de afgelopen winter had ik er weinig last van ondervonden. Tijdens één van mijn (bijna dagelijkse) "afwind tijden" dewelke ik op weg van werk naar huis in "De Londener" doorbracht ergens in Augustus, kon ik niet vermijden om een gedeelte van een discussie tussen Ray, en een (mij onbekende) man op te vangen betreffende één van de meerdere zaken die Ray in de Baai van St.Antonio bezat, en die allen door schulden in handen van de bank waren gevallen, en dus nu stonden te verkommeren. Ray begon zelf over die discussie met me te praten. Ik wist ondertussen dat hij een héle hoop schulden had. Sue wilde haar er niet meer met moeien, geruchten deden zelfs de ronde dat hun "Villa" op de berg te koop stond. Ray zegde me dat zijn 3 andere zaken in beslag waren genomen door de bank, omwille wanbetaling, en dat ze nu nog steeds het geld van hem kwamen eisen, maar dat hij niet van plan was om die schulden veder af te betalen, zolang hij de zaak niet kon of mocht openen, maar dat hij alles bij mekaar geen zin meer had in die zaken. St Antonio bestaat uit twee delen, aan het éne eind het stadje, en aan het andere de baai, die m'n begin jaren 80 was gaan aanleggen, daartussen lag de plezier, en ferry haven. Ray's ander zaken lagen allen langs die baai, ééntje was een discotheek, de andere een Ierse Life Music pub, met 300 zitplaatsen, en het laatste een Hamburgerbar, met énkele zitplaatsen binnen, en een terrasje voor een 10tal tafels. De schuld die hij per maand voor de drie zaken diende te betalen, was in die mate hoog dat het, ook zonder de zaken te kennen, absoluut onmogelijk moet zijn geweest om zélfs mét het draaien ervan de betalingen af te lossen. Dit kwam omdat hij een hypotheek op zaak één had genomen, om zaak twee te kopen, en op zaak één, én twee om zaak drie , en al die schulden hadden ondertussen een belachelijk hoge interest opgelopen. Om één of andere reden bleef dat gesprek wel bij me nazinderen, toen ik later naar huis reed. In die mate, dat ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken, even langs die zaken reed in de baai. Het was vooral de kleinere (Hamburger)zaak die mijn interesse trok, het bevond zich tussen een winkel van "Med Ped" motorfietsenverhuur, en een kleine supermarkt. De baai, die amper 10 jaar voordien niet bestond, en braakliggend land was, boomde ondertussen, er waren talrijke hotels, winkels restaurants, enz, enz. Ondanks dat ik me (zoals steeds) op mijn werk gooide, kon ik het idee van die "Hamburgertent" toch niet uit mijn hoofd zetten. Ik sprak één van de daaropvolgend dagen Ray er over aan, maar bleek dat hij zich er weinig mee bezighield, en zegde me dat ik daar met Sue diende over te spreken. Verbazen deed me dat eigenlijk niet. Het was een "publiek" geheim, dat àlles wat Ray had opgebouwd, en later ook àfgebroken betaald werd door Sue. Ik sprak haar het daaropvolgende weekend over aan. Volgens haar, hadden die zaken énkel en alléén iemand nodig met "handen aan zijn lijf" en een kléin beetje verstand. Zij gaf me de gegevens door van de drie zaken, en zegde me, als ze me ergens mee kon helpen, dat ik het maar diende te vragen. Een afspraak maken, met de persoon die die zaken behandelde was omwille mijn werk niet zo simpel. Doch, éigenlijk diende dit voor de bank een positief teken aan de wand te zijn, en ik twijfelde dan ook niét, wanneer ik de persoon van de Bank aan de telefoon kreeg, een afspraak te maken op het Strand restaurant de volgende namiddag. Op die manier kon hij met zijn éigen ogen vaststellen, dat ik zeker niet vies was van werken. Ik voelde mij toch een beetje zenuwachtig, ik wist namelijk ondertussen wel, dat mijn nieuwsgierigheid, véél verder ging, en dat er érgens diep van binnen een plan tot éigen zaak aan het broeden was. Ik verwittigde het dienpersoneel, dat ik iemand verwachtte, hetzelfde deed ik met de hulp-kok, zodat hij kon inspringen indien nodig, al had ik het uur van afspraak op een wat rustiger tijdstip gezet. Uit een gesprek van ong een uur kwam het volgende uit de bus; Het exàcte schuldbedrag werd me niet meegedeeld, en de zaak was volledig leeggehaald, m'n had alles wat énige waarde had verkocht. Na een telefoon met de bank, mocht deze bankmakelaar een toestemming tot "pacht" geven, t.t.z; ik zou de zaak van hun afhuren voor een nog niet vastgestelde huurprijs + 10% van (Brutto)-winst. Ook deze makelaar, wist maar al te best, dat het een schande was dat deze (en de andere) zaken gesloten bleven, op een ogenblik dat er zich een explosie aan toerisme voordeed. Iédere procent, ook zonder vàste huur zou geld in het laadje brengen. Ik zou bij diezélfde bank een persoonlijke lening krijgen voor het aankopen van de nodige toestellen/matriaal voor een eventueele start. Hoewel hij zéér grétig was naar een antwoord, vroeg ik hem toch even bedenktijd, en een vaststelling van de huurprijs. Na het gesprek kreeg ik het met het andere personeel geregeld dat ik even wegkon, om mét deze makelaar de zaak van binnen te gaan bekijken. Er was véél opknapwerk, alles (met uitzondering van de toog) was weggehaald, er was vocht binnengeraakt, wat ook zijn effecten begon te hebben, op het (karig) houten meubilair. Alles was afgesloten, en diende terug te worden opgestart, electriciteit, water, enz, enz, ook alle vergunningen dienden opnieuw te worden aangevraagd, er was dus veel, héél veel werk, alvorens hier terug kon gewerkt worden. Met de afspraak dat hij me binnen enkele dagen, nà overleg met Bank, het huurbedrag, en de maximale toegestane lening zou laten weten, ging ik terug naar het restaurant en aan het werk. Ik had mezelf voor een niet makkelijke keuze gesteld; of; Hiér, een vàste job, 6 maand hard (12 tot 14u/Dag) werken, met een vast en zeer degelijk loon, de wintermaanden vanaf 1990 een uitkering. of: Alle risico's van een éigen zaak, met de eerste jaren een hoop rekeningen, afbetalingen, zonder énige garantie dat het ook zou draaien zoals het moest, enz. Het was ondertussen September geworden, het seizoen liep teneinde. In de volgende dagen telefoneerde de Bank me, de huurprijs was 1.000.000 Pesetas (+200.000 Frank) het éérste jaar, + op jaarbasis 10% van de Brutto inkomsten, en m'n kon me een Lening van 1.500.000 Pesetas toestaan op persoonlijke basis, dat leek wel veel, maar na wat speurwerk, wist ik ondertussen dat het aansluiten van Electriciteit, water, en de nodige vergunningen me al gauw 500.000 Pesetas zouden kosten. Mijn wetenschap was té kléin om hier alleen een antwoord op te vinden, waardoor ik Sue aansprak, en haar ook met cijfers confronteerde, zij was er 100% van overtuigd dat die zaak goed draaide, zolang er iemand àchter, vollédig achterstond. Ook de eigenaar van Med Ped, gebuur van de bar, die toevallig mijn huisgebuur was, zegde me dat die zaak altijd een goudmijn was geweest, tot Ray ze overnam. Ook andere "kennissen" die ik langs mijn neus weg het onderwerp voorlegde stonden achter me, het eiland kende nu éénmaal Sùper-top tijden op toeristisch vlak, volgend jaar zou dé grootste, modernste, hyperdiscotheek van Europa geopend worden met jaarlijks optreden van de Beegees, Grace Jones, Freddy Mercury, enz,enz. Hoewel ik niet gehaast was, de winter stond voor de deur, diende ik toch vrij snel de knoop door te hakken, want de zaak diende klaar voor opening te zijn op 01 Mei 1989. Ik sprak er tijdens de seizoensafsluiting met Tom over. Ik legde hem mijn plannen voor, hoewel hij spijt zou hebben een werkkracht als mij te verliezen, steunde hij me toch volledig, hij had ondertussen wel door dat ik méér ambitie had, dan te blijven werken voor iemand anders. We kwamen tot de overeenkomst dat ik op 1 Maart 1989 in het stad-restaurant hàlftijds zou beginnen te werken. Dit gaf me een (gedeeltelijk) inkomen, terwijl ik nog bezig zou zijn met de voorbereidingen voor mijn eigen zaak. Indien ik dat wenstte kon ik het volledige seizoen halftijds blijven werken, en hoewel me dit op het eerste ogenblik bijna onmogelijk te combineren leek, gaf me dit toch een gerust gevoel,... indien het fout zou lopen, kon ik steeds hier op terugvallen. Op 10 November 1988 bevond ik me in de hoofdzetel van de La Caixa bank in Ibiza-stad, voor het ondertekenen van de nodige contracten, én langs één kant 1,5 Miljoen te krijgen, om dan weer langs de àndere kant een half miljoen te betàlen, ik diende zesmaandelijks te betalen, en het contract zou binnen één jaar hérzien worden. Ik gaf diezelfde avond een "Tournéé" in De Londener, waar Ray, al éven blij was als ik, daar hij verwachtte dat het toch één zaak minder was waarvoor ze hem gingen komen lastigvallen. Sue die 2 weken op het eiland was, en ook (uit ervaring) véél mensen en bedrijven, en de weg aldaar kende, zou de volgende dagen met me mee gaan, voor het in orde krijgen van vergunningen, en opstarten van aansluitingen Electra, Water, enz,enz. Ik probeerde toch met béide voeten op de grond te blijven.
