Na afspraak met Mevr.Heyns gemaakt te hebben voor enkel dagen later, ging ik met Pa en Lieve in een nabijgelegen Taverne een koffie drinken. Het belangrijkste voor Pa, leek "de zaak" te zijn, hij blèèf aandringen de zaak te openen, het duurde dan ook niet lang, alvorens ik in een heftige discussie, de ober vroeg me een Taxi te bellen, die me even later naar de Autostalling van de politie bracht, waar ik mijn (ondertussen ernstig toegetakelde) wagen instaptte, en besloot naar Bobonne, t.t.z; het kerkhof in Kortenberg te rijden. Ik zat daar een héle tijd, hoopte van haar antwoord te krijgen op àlles wat door mijn hoofd speelde, de tranen bonkten achter mijn ogen, maar ik was niet in staat ze de vrije loop te laten, ik diende aan Ewoud, en Agnetha te denken, en me sterk te houden. Onderweg naar Leuven besloot ik Jos te bellen, en hem de verantwoordelijkheid te geven over de zaak en de plannen voor Oudejaar. Ik reed naar Gasthuisberg (niet wetend dat op datzelfde ogenblik een familie-meeting met Maatschappelijke werkers van Kind en Gezin, enz in Baal plaatsvond), ik belde eerst met Jos om hem mijn besluiten mee te delen, waarmee hij volledig instemde. Ik begaf me daarna naar Intensieve, waar Arlette's tante en Nonkel waren. De situatie met Ewoud was overanderd, en we gingen naar het cafeteria, waar ik hun van de laatste gebeurtenissen op de hoogte bracht. Alle regelingen voor Arlette's begrafenis waren getroffen, en de begrafenis zelf zou plaatsvinden op 30 Januari in Kortenberg, het was ikzélf geweest die op Kortenberg had aangedrongen, op die manier had ik alle personen die me nauw aan het hart lagen, dicht bijeen. Ik weigerde nogmaals om Arlette nog te gaan groeten, ik wilde haar in mijn gedachten houden zoals ik ze had gekend, en ik was er me ook van bewust, dat ik op dat ogenblik zou instortten. Hun smeekbede om enkele dagen bij hun in Anderlecht in te trekken, om toch éven te kunnen rouwen, wees ik van de hand met het excuses dat ik besloten had de zaak daags nadien te openen. Nadat zij vertrokken bleef ik de rest van de dag bij Ewoud. Het was laat s'avonds toen ik "thuis" t.t.z; de taverne aankwam, en op de deur een affiche vond dat de zaak door omstandigheden gesloten was tot 31 Januari voor het Oudejaarmenu. Ik kon ook zien dat Jos (die een sleutel had) in de zaak was geweest om koelers, en diepvriezers te sorteren. Me realizerend dat ik eigenlijk in 3 dagen niet had gegeten, schonk ik mezelf een triple-portie Cognac in, en zette me aan de (ondertussen gebruikelijk geworden) tafel. De volgende ochtend verplichtte ik mezelf tot een confrontatie met het lege appartement, om een douche te nemen, en propere kleding aan te trekken. Mevr.Heyns belde me om diezelfde namiddag af te spreken. Daar ik aanstaltten maakte om naar Gasthuisberg te gaan, sprak ik met haar af die namiddag in de cafeteria aldaar. Ik belde ook even met Jos die me gerust steldde, en me verzekerde alles onder controle te hebben. Aangekomen in Gasthuisberg, vond ik Pa en Lieve op het doktersbureel van intensieve. De laatste onderzoeken, hadden blijk gegeven van een zeer ernstige schade aan de hersenen, na veel onbegrijpelijke, en medische verwoordingen, en rond de pot gedraai, kwam ik tot het besluit dat Ewoud, zélfstandig kon leven, doch zonder énige notie te hebben, hij zou leven als een plant, er werd me bevestigd dat hij KLinisch dood was bij aankomst, maar dat een réanimatie mogelijk was geweest, dank zij de beademing werlke ik had uitgevoerd. Dànk zij !!!!, ik verliet dit gesprek, ging de gang op zonder te weten waar naartoe.......... ik had een plant gecreeerd, in plaats van hem vrede te gunnen, had ik hem in een "plant" veranderd, en verplicht zo verder te moeten leven.. Ik kan onmogelijk neerschrijven, wat en hoe ik me toe voeldde. Lieve had het wel door en begrepen, en poogde me moed in te spreken, met de woorden dat mijn reactie menselijk was geweest, dat ik érgens héél diep trots moest zijn, dat niémand dit had kunnen voorzien. Het hielp allemaal niet, en ik kreeg terug dat gevoel van leegte, en naast mezelf te lopen, terwijl ik naar Ewoud's bed ging, en daar vaststeldde dat alle machines waren verwijderd. Uiterlijk leek hij het normaalste kind ter wereld, met uitzondering van het buisje dat zijn neus inliep. Weer en harder dan ooit, bonkten de tranen, ik blééf me er echter tegen verzetten. Tijdens mij verblijf aan zijn bedje, werd ik geconfronteerd met de situatie, toen een verpleegster met een "stofzuiger" kwam, en met een buisje langs de neus door hersenen en keel naar de longen ging om ze leeg te zuigen. Ondanks het vreselijk aanzicht, en geluid, was ik niet in de mogelijkheid mijn hoofd weg te draaien, integendeel ik greep zijn handje vast, en verplichtte mezelf toe te zien wat "mijn moedige daad" had teweeg gebracht, Ewoud was zelfs niet meer in staat zélf zijn longen te reinigen door hoesten. Ik zat daar nog een hele tijd in hoofdzake me te verontschuldigen, toen Mevr.Heyns me terug tot "de wereldse realiteit" riep, me aan onze afspraak herinnerend; We begaven ons naar de cafeteria, waar ik tijdens het gesprek een broodje naar binnen poogde te wurmen. Ik werd dààr en dàn op de hoogte gebracht dat de ganse familie in overleg met Kind en Gezin besloten hadden, dat het in de huidige situatie beter zou zijn, als Agnetha bij Lieve en Pa bleef, tot de "bevoegde diensten" t.t.z; jeugdrechtbank uitspraak zouden doen betreffende haar toekomst. Ik geloofde niet wat ik hoorde. Ik was pàs Arlette kwijt, in essentie ook Ewoud, en het enige wat me nog dierbaar was, Agnetha, werd me nu ook afgenomen. Waar was m'n mee bezig geweest. Mevr.Heyns wees me op het gebrek aan vaderschap, wij waren niet gehuwd, en ik had de kindren ook (nog) niet erkend, dus wettelijk had ik hier geen stem. Ik zag aan haar manier van praten en handelen, dat ook zij (Mevr.Heyns) niet van mening was dat de genomen beslissingen (zeker op dàt moment) de juiste waren, maar alles bij mekaar was zij sléchts "de boodschapper", ze gaf me ook de raad iemand te kontakteren, met iemand over de situatie te pràten, iets wat ik afwimpelde..... ik los het wel op, ik heb geen zieleknijpers nodig. Met de woorden dat zij zou proberen om die "affaire" van slagen en verwondingen, met een verontschuldiging te laten seponeren verliet ze de cafeteria. Ik bleef nog een tijdje zitten, de correcte inhoud van het zonet gevoerde gesprek was nog niet volledig tot me doorgedrongen. Ik begreep er niets van, ik begreep dat nù in de huidige situatie, Agnetha beter was bij Lieve, maar hier werd me éigenlijk meegedeeld dat ik géén dochter had, en officieel nooit gehad hàd. Ik ging nog even naar Ewoud, de dokter deelde me mee, dat hij naar alle waarschijnlijkheid morgen naar een andere afdeling zou worden gebracht, ik keek Ewoud aan, en hij keek me strak terug aan, doch zijn oogjes stonden gericht op het oneindige, met een kus en tot morgen verliet ik de Intensieve. Het was ondertussen laat in de nammiddag geworden, en de eerste telefoon welke ik tegenkwam, greep ik vast, ik beldde naar Baal en kreeg Pa aan de lijn, zonder hem een kans op antwoord of reaktie te gunnen, zegde ik hem Agnetha klaar te maken, dat ik haar dadelijk zou ophalen. Mijn hoofd was een chaos, ondanks de weinig dierbaarheid ten overstaan van elkaar, had de ganse familie zich tegen me gekeerd, zélfs Lieve, waarvan ik dit niet had verwacht. Mijn vrouw was zopas overleden, de toekomst van mijn zoon was (minstens) onzeker, familie had ik de laatste jaren (met uitzondering van Gemma's invloed) om onbekende redenen niet meer gehad, de allerénigste persoon (Agnetha) zouden ze me niet afnemen, over mijn lijk...... met al die gedachten reed ik een tijdje later de Peter Benoitlaan in Baal op, waar ik aan de ingang werd opgewacht door (wéér maar eens) twee rijkswachtcombi's. Ik liet me echter niet van de wijs brengen, en staptte naar de deur, waar twee van de rijkswachters me de toegang versperdden, met de vraag wat de reden van mijn bezoek was. Ik antwoorde dat ik mijn dochter kwam halen, terwijl Lieve buiten kwam, en me toeriep dat de beslissingen voor mijn eigen bestwil hadden genomen, de rijkswachters zegden me dat ik gerechterlijk verbod had om Agnetha te bezoeken, laat staan mee te nemen, tot er een vonnis zou worden geveld. Ik herinner me niet veel meer van het gesprek met de rijkswachters en Lieve, het werd me allemaal téveel, ik was een instorting nabij, en verliet zonder veel meer de woning, en reed terug naar Leuven, doch stoptte in het Café, waar ik Arlette enkel jaren voordien had leren kennen, me er eerst wel van verzekerend dat "Joske" haar ex, niet in het cafe was. Het feit dat het ongeval met naam en toenaam de nationale kranten(koppen) had gehaald, maakte dat iedereen, ook de uitbaters van het cafe (wiens naam me ontsnapt) op de hoogte waren. Er bevonden zich slechts enkele klanten, desondanks kon ik buiten mijn dank voor hun geuitte deelneming, en vraag naar begrafenisdatum weinig woorden over m'n lippen krijgen, en verliet na een tweetal Cognac's het café, en beslootr terug naar Ewoud te rijden. Ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, en maakte van de slapeloosheid, gebruik om in mijn hersenen een beetje orde op zaken te stellen. Het was bij de ploegverandering, van 6u de volgende ochtend dat ik op aandringen van de verpleging naar de auto ging en naar "huis" terug reed. Het was nu 29 Januari, daags voor de begrafenis.
Na een eerste (véél té sterke) kop koffie, ging ik naar de telefoon, om op Gasthuisberg te informeren, m'n kon me echter niets niéuws vertellen. De vermoeidheid van 2 nachten aan tafel te hebben gezeten, begon zich te manifesteren, ik was sinds twee dagen zelfs niet boven op het appartement geweest, liep nog steeds in dezelfde kleding rond, maar dat was op dat ogenblik wel het minste van m'n zorgen. Ik raapte de krant van de grond, en het gebrek aan nieuws in deze Kerstperiode maakte dat het ongeval de voorpagina van de nationale pers haalde, ik bekeek heel even de foto's van de plaats van het ongeval, duwde dan krant van tafel op de grond, en bleef nog een héle tijd "verdwaasd" aan tafel met m'n koffie zitten, tot het telefoongerinkel me terug tot het "hedendaagse" riep. Het was Jos, één van mijn obers, die nà zijn deelneming me om mijn planning vroeg betreffende de zaak. Met het antwoord dat ik op dat ogenblik geen planning had, en ik hem tijdig op de hoogte zou brengen indien die er wel waren legde ik de telefoon neer, om me naar de deur te begeven, waar was aangeklopt. Het waren Pa en Lieve. Ook zij (in hoofdzaak Pa) kwamen informeren naar mijn plannen. Ik gaf hen hetzelfde antwoord, er geen te hebben, Pa trok mijn aandacht naar de volle boeking van de zaak voor Oudejaar, en voegde eraan toe, als ik me niet hérpaktte, Agnetha hiervan tenslotte het slachtoffer zou worden, ook zonder Arlette, en Ewoud zou ik werk en een inkomen nodig hebben, zegde hij me . Het feit dat hij Ewoud in die zinspeling alszijnde "dood" vermeldde, schudde me wakker, ik sprong van mijn stoel op, en riep (schreeuwde) tegen hem wat hij bedoelde, ik ging tekeer als een razende, en haalde in die razernij ook naar hem uit......... het lukte Lieve na een hele tijd ons uit elkaar te halen, Pa verliet de zaak, en Lieve zette zich bij me aan tafel. Ze zegde me dat ik op die manier, de zaak alleen maar moeilijker maakte, en wees me erop dat de situatie van Ewoud wéinig hoopggevend was, ook àls hij terug zelfstandig zou kunnen leven, zou dat zéér waarschijnlijk met één of andere handicap zijn, de hersenen hadden té lang zonder zuurstof geweest. Toen beiden even later vertrokken waren, telefoneerde ik met Arlette's tante en nonkel, ze steldden me gerust, ze zouden alles in samenspraak met Arlette's moeder wel regelen, alles bij mekaar was ik (officieel) geen familie, en éigenlijk steldde dat me in de huidige situatie tevreden,.... ik mocht er niet aan denken hoe ik én Ewoud'situatie, en de regeling voor Arlette zou combineren. Ik trok m'n jas aan, en reed naar Gasthuisberg. Daar aangekomen kruistte ik Marcel( met zijn toen nog Vriendin Annie), ik herinner me héél scherp zijn emotievolle gezicht, Marcel kende, ként, geen emoties, in mijn huidige 47 jaar heb ik Marcel zelden zien lachten, en NOOIT zien huilen, achter die emoties ontdektte ik in zijn blik (zonder woorden) naar me,ook een schuldgeving naar me gericht. Ondanks het feit dat deze kruising me even van de wijs hadden gebracht, ik naar Ewoud. Het was ondertussen reeds middag geworden. Ik zat daar al een hele tijd (zij het mentaal àfwezig) toen de Dokter langs kwam. Na mij vraag om meer info, riep hij me mee naar een kantoortje, waar hij me op de hoogte stelde, dat de hersens zéér waarschijnlijk zwaar beschadigd waren, het feit dat hij na bijna 48u nog geen enkel fuktie zelfstandig had werderopgenomen, en resultaten van meerdere onderzoeken wezen dit uit. De enige reden dat hij éigenlijk nog leefde was "dankzij" mij, omdat ik hem zo goed en kwaad mogelijk was blijven beademen, tijdens de rit van het ongeval naar Gasthuisberg. Hij vroeg me, me op het ergste voor te bereiden, maar binnen 24u zou m'n stillaan beginnen met het uitschakelen van de apparaten, en zo kon m'n een 100% zeker beeld krijgen, van welke functie zijn lichaam zelfstandig nog kon uitvoeren. Ik bleef de rest van de dag in het Hospitaal. Pa en Lieve alsook Tante en Nonkel kwamen even op bezoek, ik herinner me niet wat de inhoud was, indien ik een gesprek had met één van hun. Ik begon mezelf de schuld te geven....... Ewoud leefde omdat ik hem blijven beademen was (zo begreep ik de uitleg), dus indien hij licht, matig of zwaar gehandikapt zou zijn........ blijven, diende hij met die handicap te leven, omwille het feit dat ik de "levensnoodzakelijke organen" zijnde hart en longen, in leven had gehouden door mond op mond beademing. Die gevoelens van schuld, groeiden met de minuut, het was laat in de namiddag, vroege avond, toen ik Ewoud een zoen gaf, en naar m'n auto op de parking liep. Het eerste wat ik me verder herinner, is sirenes, en twee agenten die over me gebogen me uit de wagen poogden te halen. Ik keek even, en zag dat ik me aan het kruispunt van de Leuvense ring, en oprijlaan Gasthuisberg bevond, en tegen een paal(tje) was gereden. Ik voelde me ook heel benauwd, (Asthma) had nood aan mijn puffers, dewelke ik uit het handschoenenkastje van de auto wilde nemen. De agenten beveelden me echter uit de auto te komen, en mijn handen op het dak te leggen. Toen ik me naar het hanschoenkastje toe boog, om mijn puffers uit te halen, panikeerden de agenten, en grepen me hardhandig vast, om me uit de auto te halen, ik greep echter het hoofd van één van hen, het welke ik tegen het stuur sloeg, en terwijl ik hem duidelijk maakte dat ik op het punt stond een Asthmaanval te maken en nood had aan mijn "puffers" blééf ik hem tot 4 keer toe op het stuurwiel beuken, waarna m'n mij (met bijgeroepen agenten) kon vastgrijpen, me uit de auto sleurden en op de grond boeidden. M'n moet echter gezien hebben dat mijn "asthma" geen grapje was, want even later zette één van de agenten de puffer(s) aan mijn mond. Nadien werd ik (hardhandig) in de combi geduwd, en naar de Rijkswachtkazerne gebracht, waar ik na een grondige foulle een koude cel werd ingeduwd. Ik zat daar nog enkele uren op het betonnen verhoog, met een stuk matras, en ging ervan uit dat ik in slaap was gevallen, en zodoende tegen dat paaltje was gereden. Uit de onderlinge gesprekken van de rijkswachters had ik kunnen opmaken dat ze ervan uitgingen dat ik onder invloed van drank en/of drugs was. Midden in de nacht, nam m'n enkel bloedstalen van me af, en werd ik naar een bureel gebracht. Ondanks het feit dat m'n na mijn verklaring(en), me totaal anders begon te behandelen en aan te spreken, werd ik later naar dezelfde cel teruggebracht, met de wetenschap dat één van de agenten, met zware verwondingen in het hospitaal was opgenomen, nadat ik hem meerdere keren op het stuurwiel had gebeukt. Ik kon op dat ogenblik toch niets doen dacht ik, en legde me (voor het eerst in 72u) neer op het (zogenoemde) bed, ik lag echter de hele tijd naar het plafond te staren, en het gesprek met de Dokter enkele uren voordien blééf me door het hoofd spoken. Om 7u werd ik naar een kantoor gebracht waar een dame op me wachtte die zizelf voorsteldde als Mevr.Heyns Maatschappelijk assistente voor Justitie. Zij bleek van de hele situatie op de hoogte te zijn. Ik wil hierbij van de gelegenheid gebruik maken om mijn dank te betuigen t.o.v; Mevr.Heyns dewelke tot op heden (23jaar later) nog steeds interesse toont voor mijn situatie, door geregelde telefoongesprekken en/of bezoeken. Zij steldde me op de hoogte dat er geen sporen van alcohol of drugs waren aangetroffen, en dat ik heel waarschijnlijk in slaap was gevallen. Zij had reeds contact met Pa en Lieve genomen. Ik diende diezelfde ochtend wel een verklaring af te leggen tegenover de onderzoeksrechter, voor "Slagen en verwondingen aan een ambtenaar in funktie". Ik bracht dus de ganse voormiddag door in het Leuvense Justitiepaleis. Bij het verlaten daarvan werd ik opgewacht door Pa, Lieve, en Mevr Heyns.
......... Ik ben er me van bewust dat in dit deel sommige dingen vreemd, zelfs onsamenhangend zijn, maar ik beleefde die periode dan ook in een roes, het leek me allemaal rond mij niet mét mij te gebeuren. Na verklaring op het bureel te hebben afgelegd en een kort, door een bijgeroepen dokter, onderzoek mocht ik "beschikken", zoals m'n mij heel ongevoelig meedeelde, en ik kwam "wezenloos" aan de ingang, zonder éigenlijk te weten waar ik was, wàt ik moest, wàt ?wààr? wie ??...... tot één van de rijkswachters naar me toe kwam, en me meedeelde dat m'n mijn familie had gebeld om me op te halen. Het was ondertussen het holst van "kerstnacht". Het waren Pa en Lieve die me ophaalden, en me de onbeantwoorbare vraag steldde wat ik van plan was. Zowel Arlette als Ewoud waren stabiel, ik kon (volgens hen) dus best naar huis gaan en wat slapen, zij zouden op Agnetha passen. Nog steeds in diézélfde roes en wezenloos, staptte ik de lege zaak binnen, met als enig geluid het zoemen van de koelkasten en diepvrieskasten zakte ik met een glas op een stoel neer. Viel ik daar in slaap of niet..... weet het niet, weet wel dat ik plots "bij positieven" kwam door telefoongerinkel, teerwijl ik opmerktte dat het reeds dag was geworden. De schok van het wakker worden had me weer in de échte wereld.... bij realiteit en positieven gebracht. Ik beantwoorde de telefoon, en hoe wezenloos en gelaten ik de laatste uren had verwerkt, des te meer adrenaline stoof er door mijn lichaam, toen m'n mij op de hoogte bracht, dat het best was dat ik zo snel mogelijk naar Gasthuisberg kwam, mijn vraag van waarom, werd alleen met "het is dringend" beantwoord. Ik legde de telefoon neer, en belde naar Pa/ Lieve, terwijl ik mijn jas aantrok, hun lijn bleek echter bezet. Ik liep zoekend naar mijn (auto)sleutels naar buiten, maar op het terras gekomen steldde ik vast dat mijn auto er niet was. Vloekend en mezelf allerlei dingen verwijtend, liep ik terug de zaak in om een Taxi te bellen, dewelke (op mijn aandringen) zéér snel ter plaatse was, en mij (ook op eigen aandringen) in een mum van tijd naar Gasthuisberg bracht welk een 5 kilometer van de zaak was. Terwijl ik afrekende met de chauffeur, en de taxi begon te verlaten, reed Pa en Lieve de spoedgevallen binnen. Dat ik terug 100% funcioneerde, word bevestigd door het feit, dat ik bij het zien van hén, wist dat het goèd fout zat. Ditmaal werden we met ons drieen, naar hetzélfde zaaltje als de avond voordien gebracht, waar even later een dame binnenkwam, en ons meedeelde dat Arlette om 07.10u was overleden, ik keek voor de eerste keer op mijn uurwerk, het was nét na negenen. Alsof ik me niet realizeerde wat er gezegd werd, vroeg ik naar Ewoud, waar me op geantwoord werd dat hij ondanks zéér kritiek, toch stabiel was. Mijn vraag om Arlette te kunnen zien, werd me in eerste instantie geweigerd, alsof ik nog niet voldoende ellende had, kwam ik nu( en in de toekomst) in confrontatie met een buraucratische handel, t.t.z; ik was niet met Arlette gehuwd, we hadden dit wel gepland, maar hadden geen enkele reden gezien om daar spoed achter te zetten. Officieel was ik dus géén familie van Arlettte, en diende ik toestemming van haar familie in eerste of tweede lijn te hebben. Ik geloofde mijn eigen oren niet. Lieve zette me aan me rustig te houden, en nam het initiatief om Arlette's tante en nonkel te gaan bellen. Toen ze na een tijdje terug kwam, zegde ze me dat ze hun op de hoogte geteld had, dat zij, Arlette's moeder op de hoogte zouden brengen, en dan (desgevallend mét haar moeder) naar hier zouden komen, ze had ondertussen de bevoegde diensten toch kunnen overtuigen dat ik Arlette mocht zien. We wachtten een goed halfuur, waartijdens mij Pa de (voor hem typerende) vraag steldde, wat ik nu met de zaak van plan was, ik antwoordde hem dat ik het niet wist. Even later kwam een dame de zaal binnen, dewelke zich voorsteldde als maatschappelijk assistente, en dewelke we (ik en Lieve- Pa weigerde) door allerlei gangen volgden, tot waar Arlette opgebaard lag. Lieve liet mij eerst en alleen binnen gaan. Ik weet écht niet welke gevoelens erdoor me heen gingen, ik herinner me wel dat ze er zéér vredig en rustig uitzag. Ik vroeg haar en mezelf " hoe het nu verder moest??", wanneer plots mijn hand werd vastgegrepen door Lieve die de kamer was binnengekomen, en me zegde dat ik me (hoe moeilijk ook) stérk diende te houden in het belang van "de kinderen", waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha was. Bij het verlaten van Arlette, gingen we langs de Intensieve om Ewoud even te bezoeken, de toevallig aanwezig hoofdarts, meldde ons dat m'n voorlopig géén vaststellingen kon doen over de schade aan de hersenen, na verloop van tijd kon m'n pas zien welke functies diezelfde hersenen terug zelfstandig opnamen, voorlopig leefde hij dank zij machines. Na het onthaal te hebben verwittigd waar Arlette's familie ons kon vinden, begaven we ons naar de cafeteria. Het gevoel van leegte, het gebeurd niet met mij, het is een droom, enz overviel me plots terug. Pa vuurde (tijdens een korte afwezigheid van Lieve) allerlei zakelijke vragen op me af, wat was ik nu van plan??, was Arlette verzekerd voor deze zaken, en nog meer, ik beantwoorde deze met; mijn hoofd op te lichten, en hem récht aan te staren, ik veronderstel dat mijn uitdrukking antwoord op alles was geweest. Het was middag toen Arlette's Tante en nonkel zich bij ons voegden, zij hielde zich sterk, véél sterker dan ik ooit had gekunt, zij hadden Arlette reeds bezocht, Arlette's moeder was (weinig geintreseerd) ook even meegekomen, maar had reeds een Taxi terug huiswaarts genomen. Ze vroegen me, of ik niet beter mee met hun naar Anderlecht zou komen,.... zij zouden alle formaliteiten, betreffende begrafenis e.d.m. regelen, en wildden dat ik me sterk hield voor Ewoud. Met het smoesje, dat ik dan té ver van Gasthuisberg was, weigerde ik hun aanbod, ik wilde nu enkel alléén zijn, voor zover dat mogelijk was, alles op een rijtje zetten. Ik gaf Lieve de telefoonnummers van het personeel en vroeg haar hen te bellen, ik besliste daar en dan voor onbepaalde tijd de zaak te sluiten, ondanks het protest van Pa, "wist ik wel dat ik voor Oudejaar volgeboekt was ??", ik zou alle klanten verliezen, was ik niet beter te werken, om te vergeten ??? Mijn antwoord daarop ga ik hier niet neerschrijven. Ik drong aan op het feit dat ik alleen én thuis wilde zijn, en met die woorden vetrokken we allemaal, ieder naar zijn eigen bestemming, ik sprak af met Lieve haar later die avond te bellen, om even met Agnetha te praten, Lieve zélf zou de taak op zich nemen, om Agnetha (toch bijna 3 jaar, en niét dom) voorzichtig op de hoogte te brengen. Ik wist dat ik voor dergelijke dingen op Lieve kon rekenen. Het enige wat ik me herinner van mijn terugreis is de stilte, en rustigheid in, en om me heen,..... ik wijt dat aan de verkeersarme Kerstdag, maar het zat veel dieper vanbinnen. Ik zat de rest van Kerstdag aan een tafel in mijn lege zaak. Had ik nu (éindelijk) mijn dieptepunt bereikt ???? Wat kon er nog meer fout gaan ???? Hoeveel kan een mens verwerken/dragen ???? Ik vond het mijn plicht, Ma te bellen en op de hoogte stellen, zij lag (zoals steeds) in bed, André zou het haar zeggen, en hij (geloviger als de Paus zélf) wenstte me het beste en sterkte. Terwijl ik daar zat, herinner ik me, dat ik me begon te realizeren in wélk parket ik zat, ik kon Arlette (bijna) niet zien omdat ik (officieel) geen familie was, nu; dan was Ewoud ook geen familie, nog erger; Agnetha ook niet, zij stond overal ingeschreven als Pelgrims, Arlette's familienaam. Ik beldde die avond met Lieve, ze had Agnetha reeds ingelicht, en dacht niét dat het, het juist moment was om haar te spreken. Ik had die dag ook nog een urenlang gesprek met Tante en Nonkel, waarschijnlijk over alles en niets. Ik moet aan diezelfde tafel in slaap gesukeld zijn, na een telefoon met Gasthuisberg waar m'n mij geen veranderingen kon meedelen. Geslapen of gewoon mentaal àfwezig, ik schrok en kwam tot bewustzijn bij "een plof" de volgende (tweede Kerstdag) ochtend, een plof die voortkwam van de krant die door de brievenbus werd gegooid, het was nog donker, keek op mijn uurwerk 6.3Ou, en zette (zoals iedere (normale) ochtend) het koffiemachina aan om op te warmen, het duurde een goed uur, tot m'n eerste koffie denk ik, alvorens ik weer écht bewust werd van wat, waar, en hoe.
De nieuwe zaak draaide zo goed, dat ik al snel 2 volle en 1 halftijdse personeelsleden aan diende te nemen. Arlette helpte ook zoveel mogelijk al had zij besloten (voor eigen zelfstandigheidsgevoel) Pa's bureel in Leuven (welk op slechts enkele 100 meter afstand was) te blijven poetsen 2 avonden per week. Dàt en de twee kinderen, maakte dat haar tijd in de zaak beperkt, doch wél gevoelig en welkom was. Zonder veel details te herinneren, werd ik in September 1985, op het einde van zéér drukke "Kermis" dagen, terug opgenomen met een zware Asthmacrisis, dewelke te wijten was aan oververmoeidheid, ondanks ik voor die Kermisperiode niet minder dan 5 personeelsleden had ingehuurd. Dadelijk nà die drukke periode, beslisten we (op aandringen van Arlette's tante en nonkel) de twee kinderen een weekje bij hun te laten en er even tussenuit te trekken. We gingen een weekje naar Ibiza, en ondanks het korte van die vakantie kwamen we beiden toch met volgeladen batterijen, en ik met nog meer plannen (hoofdzakelijk keuken) voor de zaak terug. We hadden afgesproken dat vanaf 01 Januari 1986, Arlette zou stoppen met het poetswerk, en zich halftijds met de zaak en halftijds met de kinderen zou bezighouden, het poetswerk was in het zwart, en ik zag niet langer enige reden om dit risico te blijven lopen. Ewoud groeide uit tot een zeer stevig baasje, en Agnetha vervulde de rol van een steeds bezorgde zus. De herfst/winterperiode was vrij kalm, we hadden besloten (in samenspraak met omliggende collega-taverne's) de Kerstperiode te sluiten, maar wel een speciaal menu voor Oudejaar op te stellen. Niet alleen dank zij mij, maar toch dank zij mijn vérderzetting was én is, "De Layens" een begrip in de Leuvense Horeca, en alle plaatsen voor Oudejaarsavond waren begin December reeds volzet. Kerstavond (1985) waren we uitgenodigd met de kinderen voor een (familie)etentje bij Arlette's tante en nonkel in Anderlecht. Ik had besloten de zaak na lunch op 24 December te sluiten tot 27 December. Arlette had in de namiddag van 24 December een afspraak voor een routine-onderzoek van de kinderen bij onze huisarts Dkt; Hillewaere. Ik herinner me; dat we tijdens het opruimen van de lunch afspraken, dat Arlette met de kinderen reeds met haar auto (van de poetscenten had ze zichzelf een tweedehands R4 gekocht, ze vond de Datsun té groot en zwaar) naar de Dokter in Kessel-lo zou rijden, en ik haar even later ginder zou zien, omdat zij nog even "het stad" inwildde voor enkele cadeautjes. Alles was prima, en in orde toen we rond 15u bij de Dokter vertrokken, Arlette nam haar auto met de kinderen, ik volgdde haar, want ik wist niet precies, wààr of wélke winkel(s) ze wilde bezoeken, we reden langs het "De Becker Remyplein" in Kessel-lo, en kwamen zo aan het kruispunt met de Diestsesteenweg, dewelke we diende over te steken naar "De rondestraat" om zo op de Martelaerenlaan te komen. De verkeerslichten aan het kruispunt Diestsesteenweg gaven echter rood aan, ik wachtte nét achter Arlette, en herinner me nog Agnetha te zien tateren tegen Arlette vanop de achterbank. Het licht sprong op groen,..... Arlette als eerste in de wachttende rij wagens, zette zich in beweging om de Diestsesteenweg over te rijden, dan ging alles zeer vlug, ik hoorde iemand toeteren, terwijl ik me ook in beweging zette, zag plots een donkere zware Volvo uit de richting Leuven komen, dewelke met zo'n vaart en geweld tegen het (kleine) R4'tje inramdde dat deze geplet werd tussen de Volvo eenderzijds, en de ingang van een op de hoek gelegen café anderzijds. Ik weet niet meer. Ik liet mijn auto waar hij was, en rende naar Arlette's auto, ik keek in de auto, Arlette gedrukt tussen staal en ingangdeur van Cafe, kreunde en huilde, Agnetha dewelke links achteraan in de auto had gezeten, krijste en schreeuwde, maar (zoals later bleek) meer van verschrikken,dan pijn en/of verwondingen. Ewoud die echter réchts achteraan in zijn stoeltje zat, had de slag / inpakt volledig opgenomen, ik weet niet meer juist hoe, of waardoor, maar ik wist dat Ewoud dàn, en dàdelijk hulp nodig had, hij ademde niet meer, bijgekomen mensen riepen, schreeuwden rond mij, ik hoorde echter niet wat ze zegden, het lukte me Ewoud uit de auto te krijgen, liep met hem naar mijn auto, terwijl ik tegen omstaanders schreeuwde hulpdiensten te verwittigen, alsook Gasthuisberg dat ik eraan kwam. Ik hield Ewoud op mijn linkse arm, en probeerde hem (zo goed en kwaad ik kon) mond op mond te beademen, terwijl ik van het kruispunt wegscheurde richting Gasthuisberg. Ewoud reageerde op niets, ik reed de toch ruime 10km afstand naar Gasthuisberg, als een gek door het verkeer, schrijend waardoor mijn zicht door tranen werd vertroebeld, en ik meerdere kleine aanrijdingen had, ik blééf Ewoud echter beademen, scheurde het domein van Gasthuisberg op, de slagbomen negerend reed ik de spoedgevallen binnen, waar m'n van mijn komst was verwittigd, en een "Code Blauw" van kracht voor me was toen ik binnenreed, en Ewoud dadelijk door enkele verplegers werd weggebracht. Terwijl ik even omkeek hoe een verpleger in mijn auto plaatsnam om hem opzij te zetten voor de onderweg zijnde ziekenauto's, werd ik door een verpleegster naar een klein apart kamertje gebracht, terwijl ze me op de hoogte bracht dat alle hulpdiensten ter plaatse waren, en Arlette en Agnetha snel zouden aankomen. De hele spoedgevallendienst stond op Code Blauw = àbsolute prioriteit. De verpleegster liet me even alleen in het kamertje, terwijl ze water voor me haalde, en ik stortte (héél éven) volledig in, toen ze binnenkwam, viel ik op mijn knieen en smeekte haar "mijn familie" te redden..... op dat ogenblik werd alles rumoerig, de ziekenwagen(s) met Arlette, Agnetha, en de bestuurder van de andere wagen waren in aantocht. Ik vocht mijn weg door verplegers en (ondertussen bijgeroepen) bewaking, toen Arlette op een brancard ijlings door de gang wég werd gebracht, Agnetha zélf bleek vrijwel oke te zijn, ze huilde wel, maar liep op éigen kracht aan de hand van een verpleegster binnen, en kwam dadelijk naar me toe gelopen. Ik knuffelde haar even alvorens ze ook werd weggeleid voor méér diepgaand onderzoek. Ik voelde al snel dat er iets gaande was, alles leek uit me weg te glijden, achteraf vernam ik dat in dat water kalmerende middelen hadden gezeten. Nog achteraf, bleek dat m'n de andere bestuurder via een andere ingang had binnengebracht, om een confrontatie met mij te vermijden. Ik weet eigenlijk niet hoé lang of kort alles duurde. Arlette's tante en nonkel kwamen binnen, hun telefoonnummer was via Arlette' handtas bekend geworden. Nog later kwamen ook Lieve en Pa aan, Pa wist niet beter dan een discussie te beginnen over wie schuld had. Er waren in ieder geval een tweetal uur verstreken, toen een doktersteam binnenkwam, met de melding dat m'n Ewoud (klinisch dood bij aankomst) had kunnen reanimeren, dankzij het feit dat ik hem blijven beademen was. M'n kon echter niet vaststellen of en hoeveel schade het zuurstofgebrek aan de hersenen had toegebracht, op dit ogenblik werd hij comateus in leven gehouden door machines. Ook Arlette dewelke een zéér zware klap op de hersenen gehad had, en een rib dewelke meerdere organen had doorboord, was comateus. Met Agnetha was op wat schaafwonden en kleinere blessuurtjes alles oke. Ik stortte terug in, ditmaal voor de Dokters en smeekte hun,.... zij konden me alleen beloven, en verzekeren àlles in het werk te stellen. Ik had een héle tijd het gevoel, alsof dit alles nààst mij gebeurde, de kalmeermedicatie deed dus zeer zeker zijn werk. Pa zegde mij (alsof dàt hét belangrijkste was) dat hij Marcel, Erna, en Theo ingelicht had, en of ik eventueel wilde dat Arlette's familie werd ingelicht...................??????????? Het was verscheidene uren na aankomst, en reeds laat "Kerst"avond toen ik (onder voorwaarde dat ik mijn emoties onder controle zou zouden) naar Intensieve zorgen werd geleid, waar ik nood had aan de ondersteuning die ik van verpleging kreeg toen ik dat kléine ukkietje, dat kleine 9maanden oude leventje, maar nét kon vinden tussen alle buizen, draden machines enz, dewelke hem in leven hielden, nadien bezocht ik Arlette in haast dezelfde omstandigheden, en toen ik op de terugweg in de gang, Lieve, Pa, Arlette's familie kruistte voelde ik me terug leeglopen, breken, als in een roes vloeidden alle emoties uit me weg. Toen ik terug in datzélfde kamertje (welk ik nog steeds regelmatig even betreed wanneer ik nu in Gasthuisberg kom) kwam, zat er politie op me te wachten, van deze vernam ik dat de àànrijder ook hier was, meer nog ze zegden me in welke box, ik hem kon vinden, en dat hij slechts lichte verwondingen had opgelopen. Terwijl ze me vroegen een verklaring af te leggen, kon ik mezelf niet bedwingen, draaide me om liep de kamer uit, in de richting van de "Box" waar de aanrijder zich bevond. Niet de politie, noch de verpleging, begrepen dadelijk wat er gebeurde, tot ik de aangewezen box inliep, een fraktie van een seconde in de ogen keek van een voor mij "30jarige moordenaar", alvorens ik me op hem gooide, en hem allerlei verwijten makend, sloeg en stampte tot ik met geweld door politie en bewaking werd geboeid. Terwijl m'n mij nog steeds tierend en verzettend naar de politie-combi bracht, kwam Agnetha naar me toegelopen, pakte me bij m'n been greep, en zegde (op een manier ik nooit zal vergeten) " Papa..... niet boos zijn", dit kalmeerde me als een donderslag, en weer met dàtzélfde gevoel van leeglopen, emotieloos zat ik in de combi, dewelke mij naar het bureel van de Rijkswacht bracht, alsof het allemaal nààst me gebeurde, niet mét me.
............. Ik wist dat dit deel zwaar voor me zou zijn, ik wist echter niet hoé zwaar, en het lukt me dan ook niet om dit deel in één keer neer te pennen, zoals ik had gewenst. Het is niet mijn bedoeling om er een "SF" story van te maken, of jullie bewust in spanning te houden, maar ik kan het niet verder opbrengen om verder te schrijven. Ik doe m'n uiterste best zo snel mogelijk klaar te zijn met mijn weer opborrelde emoties, en het verdere relaas te brengen. Met dank en Sorrt
Hierbij uit ik mijn excuses, aan de meerdere vàste bezoekers en lezers van mijn blog, omwille mijn lange afwezigheid Dit is teweeg gebracht deels door persoonlijk maar ook technische problemen, dewelke nu opgelost blijken te zijn. Het volgende hoofdstuk van "Mijn Leven", is echter ook één (wellicht dé) van de zwaarste in mijn leven, waardoor ik mentaal voorbereid dien te zijn, om terug in "die emmer beginnen te roeren", ik doe hoedanook mijn best in de volgende dagen de draad terug op te pikken. Met Dank en Beste Groetjes Codi/Dirk.
Het was ergens in de maand Januari 1985, dat we door de Brouwerij op bureel gevraagd werden voor een gesprek. Dat gesprek hield in dat de brouwerij (Eigenaar van de Breughel-Taverne) verplicht werd het pand te verkopen, om een reden die ons niet werd meegedeeld. Na de gedane werken/verbouwingen, en de daarmee gepaard gaande onkosten, was ik alles behalve tevreden met deze mededeling, er werd ons echter voorgesteld een keuze te kunnen maken tussen twee andere taverne's in het Leuvense, welke nog open en actief waren, (voorlopig, tot eind van huidig contract) zou huurprijs e.d.m. hetzelfde blijven. De twee zaken waren "De Layens"op het hogeschoolplein, op 100 meter van onze huidige taverne, en "De Leuvenaar"op de vismarkt. Daar de overgang reeds op 01 April a.s. zou plaats vinden, hadden we dus weinig beslissings tijd, maar echt veel tijd hadden we niet nodig om voor "De Layens"een veel grotere taverne, met meer keuken-mogelijkheden, en ruimere woonst te kiezen. Deze was ook binnen wandelbereik van De Breughel gelegen, wat het verlies van "klantenbestand"tot een minimum zou herleiden. Enkele weken later bevonden we ons reeds op het bureel van de Brouwerij om de nodige formulieren op orde te stellen, en er werd ons ook 2 maand huur terugbetaald voor eventueele finacieele schade. De Brouwerij bond er zicht toe, dat de studenten gebruik konden blijven maken van hun faciliteiten tot einde contract ( 25 Juni). Ik zag deze verandering volledig positief in, "De Layens"was (en ís) een bekende Taverne, met veel terrasruimte, en veel meer mogelijkheden. Ik zou wel meer personeel aan moeten nemen. We zorgden er via affiches kaartjes, e.d.m, voor dat het klienteel tijdig op de hoogte was ontrent de op til zijnde veranderingen, en die veranderingen werden in het algemeen positief onthaald. Op 17 Maart (een zondag en sluitingsdag) was er nog een verandering, in de vroege ochtend kreeg Arlette haar eerste weeén,.... zoals afgesproken telefoneerde ik met Lieve , die Agnetha kwam ophalen, en ik belde met Dokter Hillewaerde, de huisarts, die een tweetal weken voordien exact deze datum (17) had voorspeld. Ik reed met Arlette naar het H.Hart-ziekenhuis, een privé maar zéér gerenomeerd hospitaal voor bevallingen. Het werd (in eerste instantie voor Arlette) een zéér lange dag. Haar weeén waren begonnen om 7u sóchtends, maar het duurde tot 23u, alvorens het zover was dat ze naar de bevallingskamer werd overgebracht, en Dokter Hillewaerde op de hoogte werd gebracht dat het ogenblik was gekomen. We wisten nog steeds niet wat het zou worden, een jongen of meisje, na de verkeerde informatie van Agnetha, die na een ecografie, werd verondersteld een Jongen te zijn, hadden we tijdens deze zwangerschap niet willen weten wat het was. Om enkel minuten voor middernacht toonde een jongen zijn hoofdje, ik was de volledige bevalling aanwezig, na een lange dag werden we beloond met een prachtige +4kg baby-jongen, dewelke we dadelijk, de voordien gekozen naam Ewoud gaven. Ik telefoneerde met Lieve, en Arlette's tante en nonkel om hun het goede nieuws mee te delen. In het holst van de nacht thuiskomend, hing ik de (vooropgestelde) affiches aan de deur, dat de zaak de volgende 2 dagen gesloten zou zijn, daardoor zou het vást klienteel ook weten dat de familie was uitgebreid, want Arlette, had tot bijna de laatste dag, blijven helpen in de zaak, al had ze haar poets-posten de laatste 6 weken wel overgelaten aan anderen. We hadden trouwens reeds afgesproken, dat ze dat poetswerk in de toekomst niet meer zou hérbeginnen, met het runnen van De Layens, had ik iedere helpende hand nodig die ik kon krijgen, en Arlette had ondertussen haar draai in "horeca"goed gevonden, en was ook zeer graag gezien bij het klienteel. Agnetha, die goed was voorbereid op de komst van een broer of zus was zeer opgetogen, en kreeg er niet genoeg van. Ze bleef voor een weekje bij Lieve (en Pa), en tijdens de 3 dagen dat Arlette in het hospitaal verbleef kwamen haar Tante en Nonkel, alsook Lieve met Agnetha, meermaals op bezoek. Pa, kwam slechts éénmaal, heb nooit begrepen of geweten wát zijn probleem éigenlijk was. Van anderen (Marcel, Theo, Erna, enz) geen nieuws, echter wél (zij het ook éénmalig) van Karl en Luk, de zonen van Lieve. Na de gebeurtenissen, verwijten, enz van Kerstavond, en met onze nieuwe toekomst in het vooruitzicht lieten we het echter niet aan ons hart komen. Enkele weken later zouden we beslissen Arlette's tante als meter, en Karlals peter te vragen. Terwijl Arlette thuis rustig uitrustte en bekwam, begon ik , me met Jos (ober) voor de verhuis voor te bereiden, we droegen er zorg voor dat de sluitingstijd zo beperkt mogelijk was, om verlies van klienteel te vermijden, en na een sluiting van 3 dagen, opende ik (zonder veel poespas) met uitzondering van een gratis (eerste) drankje op 02 April 1985 onze nieuwe zaak. Jos werktte nu Full-time voor me, terwijl ik (voorlopig) een half-timer bij had aangenomen. Omwille de ligging en het klienteel van deze zaak, dat voor 75% uit professoren, docenten, leraars, en zakenlui bestond, besloot ik de sluiting uit te breiden, t.t.z; Zaterdag vanaf 16u (na lunch) tot Maandagochtend. Ewoud was een "beertje"van een kind, heel gezond, zij het dan ook heel huilerig, Agnetha behandelde hem alsof het haar éigen zzon was, en was constant met hem in de weer. Door dit te schrijven, kijk ik op die tijd terug, en denk ik te mogen zeggen, in alle eerlijkheid, dat die tijd (dát jaar-Herfst 1984 tot Herfst 1985) het mooiste, gelukkigste is geweest in mijn hele leven.
Dirk is een 46 jaar oude man met een complexe voorgeschiedenis. Hij is geboren in een familie die te kampen heeft met een zeer zware familiale predispositie voor asthma. Hij ontwikkelde tijdens zijn leven een sterke allergie voor planten, huismijt en dierenepitheel. Als baby en kind had hij een lichte vorm van asthma, die toen nog niet ernstig was. Toch werd hij toen getekend door levenslang gebruik van Ventolin puffers. Tijdens de puberteit verdween de asthma echter (wat algemeen vaak gebeurd), maar toen hij 18 jaar werd en in het leger trad, kwam de asthma in zeer drastische mate terug naar voor. Onder vele anderen, was dit één van de redenen om in 1985 naar Spanje te verhuizen. Blijkbaar in Spanje zijn ze van het principe om zo veel mogelijk medicatie in te nemen en zijn vele medicameneten ook zonder voorschrift. Men startte daar al de mogelijke en bestaande puffers op om zijn asthma proberen in te dijken. Het werd echter alsmaar ernstiger en in de periode tussen 1995 en 1996 werd hij 18 keer opgenomen op spoedgevallen, onder andere wegens een ischemisch hartlijden met AMI (Hart/Long-stilstand). Men startte een corticoidebehandeling op die elk jaar sterk in dosis verhoogde. Hierdoor werd hij cortocodependent (afhankelijk).
In 1999 besloot Dirk onder andere op aanraden van de artsen terug te keren naar Belgie, in de hoop dat het minder vochtig klimaat hem beter zou afgaan. Echter in hetzelfde jaar kreeg hij een eerste CVA (Hersenbloeding) links. De cortisonebehandeling bleef men verhogen waardoor hij in 2002 aan 125mg methylprednisolone per dag zat (normale therapeutische dosis = 0,4 tot 01,-mg). Door dit dagelijks in te nemen voor een aantal jaren ontwikkelde hij verschillende corticoid-geinduceerde aandoeningen, namelijk osteoporose, bilateraal cataract, en diabetes mellitus. In 2001 onderging hij een dissectie van de aorta ascendens, en in 2003 van de aorta descendens, na welke beide hij tot medische verbazing nog steeds in leven is. Eén jaar later (2004) ontwikkelde hij een sigmoiddiverticulitis (perforatie v.d dikke darm) waardoor hij een colostomie moest ondergaan, nog hetzelfde jaar had hij een longembool waarvoor therapeutische clexane werd opgestart.
Dirk leeft nu de dag van vandaag eigenlijk met het resultaat van de zwaar doorgedreven cortisonebehandeling, waardoor hij 90% werkonbekwaam is. Door de vele indeukingsfracturen in zijn gehele wervelzuil (osteoporose) is hij ernstig belemmerd in zijn fysieke dagelijkse activiteiten. Hij leeft nu alleen op een appartement waar hij praktisch niet buitenkomt. Door het sedentair leven (opwarmmaaltijden, weinig beweging, hoog gewicht) ontwikkelde hij een verhoogde cholestorolconcentratie hetwelk zeer waarschijnlijk bijdrage had tot een CVA (hersenbloeding) links eind 2006. Om zijn levensmiddelen in voorraad te houden komt er twee tot drie keer per week een gezinshulp die hem helpt in de nodige boodschappen, en onderhoud van de woning. Zesmaandelijks gaat hij ook naar Gasthuisberg voor een volledig onderzoek (cardio, pneumo, neuro, interne, etc) hetwelk over meerdere dagen word gevoerd. Maar hij is zéér kritisch tegenover de specialisten die daar werken. Hij wordt daar van de ene afdeling naar de andere gestuurd omdat ze eigenlijk geen blijf met hem weten, deze zesmaandelijkse Follow-up (onderzoeken) zijn ook op zijn eigen vrijwillig initiatief. Volgens Dirk hebben de specialisten, dokters ervoor gezorgd dat hij verschillende ziekten heeft opgedaan bovenop de asthma.
De problematiek van deze casus is dat de man enorm veel medicatie neemt en ook bijna alle soort puffers. De huisarts en specialisten zitten met de handen in het haar en weten niet hoe ze de patient nog verder kunnen helpen of hoe eventueel de medicatie af te bouwen. Naar eigen zeggen vindt de patient dat hij al genoeg heeft afgebouwd en dat er niets aan veranderd moet worden. Als hij naar de huisarts gaat, geeft hij dan ook gewoon een lijstje van de medicatie die hij tekort komt, en dan schrijft de huisarts het ook gewoon voor. Conclusie; ... Voor de Medische wereld zit Dirk al in zo'n vergaande situatie dat er niets meer mogelijk is.
Wij willen hierbij onze Oprechte dank betuigen tegenover Dirk voor zijn urenlange en vrijwillige medewerking tot het samenstellen van ons 3de jaar Apotheek eindwerk.
Aan alle lezers Prettige Feestdagen Een vredige, warme Kerst en dat het Nieuwe 2008 een jaar van Liefde en Vriendschap en vervulling van wensen mag worden. Ondanks mijn verblijf in het buitenland vanaf 7 Januari, voor het bijwonen van mijn stiefdochter's Huwelijk, zal ik toch mijn best doen, om ook ginds even aan mijn Blog te werken
Beste Groetjes, en sterkte, moed, en doorzetting in deze moeilijke periode voor al diegene die hier nood aan hebben. Codi.
De zaak draaide beter en beter, en werd nu meer gebaseerd op eten, danwel op de snacks van voordien. We maakten geen fortuinen, maar wel voldoende om uit alle onkosten te geraken en de plannen voor het verbouwen van (voorlopig één) verdieping naar studentenkamers, vorm te laten nemen. We plaatsen ze reeds (op plan) te huur, voor het naderende academiejaar 1984. Mijn Asrhma, protesteerde zich nog geregeld, maar ik had ondertussen geleerd hem in de mate van het mogelijk (via medicatie) onder controle te houden, omwille de erfelijkheid van deze aandoening, werd Agnetha ook van zeer nabij gevolg, tot op heden zonder reden tot zorgen. Tussen Arlette, Agnetha en mezelf draaide alles op rolletjes, met Erna, Marcel, Theo had ik géén contact meer gehad, ook dat met Pa, was zeer sporadisch geworden, van Gemma hoorde ik al evenmin iets. De contacten met Arlette's Nonkel en Tante waren herleid tot telefonische gesprekken, Lieve daarentegen, liep wél wekelijks even aan, en ik bleef ook mijn bezoeken aan Bobonne's graf verderzetten. Het was nét na Leuven Kermis 1984, (eind September, begin Oktober) dat Arlette met het goede nieuws kwam, dat ze terug zwanger was sinds een drietal maanden. Er ging een euforisch gevoel door me heen,.... éindelijk dacht ik, éindelijk leek alles in zijn plooien te vallen. Met uitzondering van Arlette's Tante en Nonkel, en ook Lieve was ik blijkbaar de énige die in de vreugde deelde, de eerdere beslissingen i.v.m. de kantoren, hadden (voor zover die er nog waren) alle familiale banden vernietigd, en het (nog steeds) sceptisme tegenover mij, en Arlette kon ik geen plaats geven, maar ik lag er ook alles behalve wakker van. Om flaters zoals bij Agnetha te vermijden, besloten we, niét te willen weten wat het geslacht van ons volgende kindje was, we zouden wel zien. De studentenkamers waren klaar, én verhuurd voor het academiejaar 1984-85, Leuven Kermis had de kassa zéér degelijk gespijst, en ik besloot samen met Arlette al dit goede nieuws even e vieren, met een weekje voor ons alleen. Ik liet de zaak in handen van Jos, mijn (sinds opening ) ober, en nam één van de tijdelijke obers (die op speciale dagen insprong) in halftijdse dienst, hoewel hij tijdens onze afwezigheid voltijds werktte. Arlette regelde haar poetswerk, en eind Oktober gingen we er een weekje (met Agnetha) vandoor naar de zee, waar we niets anders deden, als, van elkaar's gezeldschap genieten, te rusten, en óns een keer te láten bedienen. Begin December, kwam Lieve de zaak binnen, met de vraag of we Kerstavond bij Pa wilden komen om Kerst te vieren. Kerst was nooit bepaald een gróót feest en/of familiegelegenheid geweest, en ik was dan ook zéér verbaasd, toen ik hoorde dat Lieve een Kerst aan het regelen was in familiekring, t.t.z; Arlette, Agnetha, ik, Marcel met zijn Vriendin, en zoon, Erna en Marc, met hun 3 kinderen, Theo, met zijn ????é vrouw/vriendin. Ik verondertstel dat Lieve mijn aarzeling én vragen op mijn gezicht kon lezen, waarop ze me dadelijk zegde, dat ze het wel zou regelen. We hadden zowiezo een sluiting gepland op Kerstavond en dag, en ondanks ons beider (ook Arlette's) ongeloof in wat we hoorden stemden we in, en werd er afgesproken op 24 December om18.30u bij Pa thuis, in Baal. Ik herinner me het speciale, prachtige kleedje dat Arlette voor Agnetha (speciaal voor die Kerstavond) ging kopen, en de trots die van haar nu bijna 2-jarige gezicht afliep. We sloten de zaak op 24 December na de Lunch. Ik wilde die namiddag,eerst nog Bobonne's graf een bezoek brengen. Bij Pa aangekomen, was het huis (door Lieve en de tuinier) absoluut prachtig versierd voor de Kerst, het was midden in bossen gelegen, wat nog een extra gegeven aan het geheel gaf. Hoe, wat, waarom, enz, er die Kerstavond gebeurde, was niet meer, noch minder als ik had verwacht. De haat, nijd, onbegrip was ondertussen zó diep geworteld, (éigenlijk nog gezaaid door Gemma), dat dit alles uitliep, in die mate dat een interventie van de Rijkswacht noodzakelijk was, er klachten van slagen en verwondingen werden ingediend tegenover elkaar, enz,enz. Ik kon ervoor zorgen dat Arlette (6mnd zwanger) en Agnetha tijdig buiten raakte. Dit was éigenlijk wat ik verwacht had, en ik begreep totaal niet, dat Lieve écht het idee had gehad, de familie te hérenigen, zij was tenslotte toch ook reeds meerdere jaren betrokken in het wel en wee van deze familie, wie niet waagt niet wint, maar dit was een zéér riskante gok geweest, al was het dan met de beste bedoelingen. Ik besloot in de volgende dagen, me volledig van de familie te distancieeren, al was die afstand er (om onbekende reden(en) reeds sinds mijn relatie met Arlette. We besloten dan ook de Meter en Peter van het op komst zijnde kind, te zoeken, búiten mijn Familie. De bevalling werd verwacht half Maart 1985. Dit familie-dispuut, kon al het goede van 1984 niet verzuren, en we sloten het jaar 1984, dan ook gezellig onder ons beiden af, en hoopten dat het Nieuwe 1985, minstens even goed zou worden.
Weinige vrije tijd, was er gedurende die 2 weken zeker niet., hoewel ik toch een beetje schade probeerde in te halen in mijn "gezinsleven". Ik diende alle administratieve rompslomp op orde te brengen, zowel de vereiste vergunningen en toelatingen bij Politie en Gemeente, als contracten bij de Brouwerij. Ik poogde ook minimum één personeelslid te vinden, en nadien kon ik dan nog steeds besluiten hoevéél personeel ik eigenlijk nodig had. Ik besloot zélf de keuken en bar voor m'n rekening te nemen, Arlette wilde me wel op drukke momenten, in haar vrije (niet poets)-uren een handje helpen achter de bar, alsook het onderhoud (poetsen) van de zaak na sluiting sávonds. Op enkele kleinigheden na, veranderde ik weinig aan het interieur van de Taverne, ik paste wél de menu's (meer uitgebreid) aan, en diende daardoor wel enkel dingen in de keuken te veranderen en aan te passen.Mijn kennis wat betreft koken was zeer "basis", maar praktijk zou daar wel verandering in brengen,.. mijn ervaring in brood en banket had me geleerd dat dergelijke dingen niet in theorie kunnen worden aangeleerd, dan wel in praktijk. De huisbaas van ons huidig appartement, was vriendelijk genoeg, om ons toe te staan vervroegd de woning te verlaten, ik zag geen reden hier te blijven wonen en huur tebetalen, wanneer er voldoende ruimte voorzien was boven de Taverne. Ik liet dan ook een prijsbestek opmaken, door een lokale klusjesman, om in eerste instantie, het appartement tegen 01 Februari "leefbaar"te maken, en in tweede instantie'de bovenliggende ruimte's verbouwd te hebben in studentenkamers, volgens de wettelijke bepalingen tegen het nieuwe academiejaar 1984- 1985. Na het ontvangen van eerdervermeld prijsbestek, besloot ik de studentenkamers, even op de langere baan te zetten, en voorlopig het meest dringende, t.t.z; ons appartement op orde te laten brengen. Omwille de rompslomp, beperkte het vieren van Kerst 1983 zich tot een etentje uit. Tijdens een kort bezoek tussen Kerst en Nieuwjaar aan Erna, om Steven (mijn petekind) zijn geschenk te gaan brengen, maakte zij haar sceptisme, om niet te zeggen ónbegrip, voor mijn plannen zeer duidelijk, ik kreeg kort nadien van "hetzelfde laken een broek"van Marcel, toen ik hem tegen het lijf liep op Pa's bureel, de énige persson die achter mij léék te staan, of in ieder geval deed alsof, was Lieve. Het was rond die periode dat de Hoofdbaas, t.t.z; eigenaar van het bouwbedrijf zich falliet liet verklaren, en de verschillende 'zetels' over gans Belgie voor verkoop vrij kwamen, Pa twijfelde geheel niet de zetels van Leuven en Antwerpen voor zich te nemen. Hij stopte met de bouwsector, en ging over naar de Immobilliensector, aankoop, verkoop, en verhuur van vastgoed. Het kwam toen tot een grote discussie, tussen Lieve en pa, aan één zijde, Marcel en zijn toenmalige vriendin, aan tweede zijde, en Erna aan derde zijde. Marcel had gehoopt, kantoordirekteur van Leuven of Antwerpen te kunnen worden, Erna, ondanks haar studie van Orthopedagogie geen degelijk werk vindend, op een funktie van secretaresse in één van de kantoren, Pa, en ook Lieve besloten echter anders, heb nooit begrepen waarom, want de reeds stroeve banden van voordien, liepen nu defenitief vást. Pa bleef in Leuven, plaatste een kennis van vroeger als Bureeldirekteur in Antwerpen, en Annie (Marcel's vriendin- tot grote woede van Erna) als secretaresse in Antwerpen. Marcel bleef dus gewoon aankoper-verkoper. De opening kwam eraan. Van de 500.000. Fr lening, had ik de (gedeeltelijke) overname van 350.000 Frank betaald, en 170.000 aan de brouwerij voor huur en waarborg. Vanaf nu diende álle omkosten dus úit de zaak te komen, het inkomen van de poetsuren van Arlette, was zéér welkom, maar hoedanook heel beperkt. Ik zette de kassa op nul, en tegen 1 Februari diende ik daar 85.000 Huur, 12.000 Autolening, 10.000 persoonlijke lening, 40.000 opsparing restant overname, 15.000 verbouwing appartement, + alle normale kosten uit te halen. Ik had van de opening geen speciaal funktie gemaakt, toch kwam Lieve met een bloemetje ons het allerbeste wensen. Ik had een kelner gevonden, dewelke alleen op de drukke maaltijduren (voorlopig) werkte, 2,5u S'middags, en 3u sávonds, ik had (wijselijk) niets veranderd aan openingstijden of dagen, Zondag bleef dus wekelijkse rustdag. De verbouwingen (onder Arlette's waakzaam oog) verliepen volgens schema, en tegen het eind van de maand zouden we kunnen onze intrek nemen, voor de zoveelste keer. De zaak liep, doch niet van stapel,het was nu ook éénmaal een zeer kalme periode in de horeca, nét na de dure feestdagen, ik had vrij veel vast lunch-klienteel, van de omliggende burelen, en handelszaken, avonden waren rustiger, behalve bij concerten of optredens in de schuin tegenover gelegen Stads schouwburg. Met het opzij schuiven van enkele minder dringende rekeningen, het niet opzijleggen van de 40.000 voor overname, en het invoegen van Arlette's poetsgeld, kon ik nét alle rekeningen betalen. De verhuis deed Arlette in stukjes en beetjes gedurende de week, de twee woningen lagen maar op enkele honderden meters van mekaar, en de grote en laatse spullen verhuisden we op een Zondag, onze rustdag. Het nieuwe appartement was zeer zeker geen luxe, maar was aangenaam, en praktisch, het grote nadeel was, dat er zich geen keuken bevond, en we dus besloten álle maaltijden in de Taverne, en/of zijn keuken te gebruiken. Ondanks dat er veel gekrab, kopzorgen, enz bij te pas gekomen waren om Januari niet té negatief af te sluiten, verliesde ik mijn positieve houding en ingesteldheid niet, en ging Februari met volle inzet tegemoet. Ik had nu ook wat meer tijd voor Arlette, en Agnetha, dewelke ik voordien alleen buiten de werkuren en op Zondag zag. Agnetha ging naar de stedelijke creche, enkele uren per dag, ik poogde wel, er géén Cafékind van te maken, en haar niet constant in de zaak te laten. Het was half Februari, toen er sóchtends voor de opening van 10u, aan de deur werd geklopt, ik was het eten aan het voorbereiden in de keuken, en ging de deur open doen. De persoon aan de deur, kénde ik, maar kon ik niet dadelijk thuisbrengen, hij steldde zich echter al snel voor als de baas van "Horeca-mat", een bedrijf van verkoop en verhuur van Horeca-matriaal, en bracht me op de hoogte, tijdens het voorleggen van allerlei documenten, dat het grote deel van alle aanwezig matriaal ( Koffiezetapparaat, koffiemolen, fritketel, 2 diepvrieskasten, koelkast, registratiekassa, en nog enkele dingen) GEHUURD werden door de vorige eigenaar, maar dat er sinds oktober 1983 geen huur meer was betaald. Ondanks dat ik me binnenste buiten gekeerd voelde, bleef ik zeer bewust bij de dingen, en legde ik hem het overnamecontract voor, hij wees er me echter op dat het matriaal waarvan sprake, in het overnamecontract niet expliciet werden ermeld, en dat ik (zoals iedereen???) met hem eerst contact had moeten nemen, om het in eigendom hebben van dit matriaal te laten bevestigen. Ik wist niet meer wat doen, wat zeggen. Hij wilde echter weten wat ik van plan was, ik diende niét op te draaien voor het achterstallige geld van de vorige uitbater, dan wel voor de huur van December, Januari, en Februari. Ik probeerde hem uit te leggen, dat ik een persoonlijke lening had verkregen, met nét dát matriaal als onderpand, iets wat hij niet begreep, omdat het overname-contract niet expliciet vermeldde wat in de zaak aanwezig was, maar iets wat ook zijn probleem niet was. Hij liet me weten dat de huurprijs van het huidig aanwezig matriaal 26.000 Frank/maand was, en dat ik dus 78.000 Frank achterstallig was. Hij verwachtte de daarop volgende maandag 58.000 Frank, en op 1 Maart de resterende 20.000 + Huurmaand 26.000= 46.000 Frank Ik was in die mate perplex, dat ik me niet herinner dat hij de tafel, en nadien de zaak verliet. Ik zat daar nog wel een tijdje voor me uit te staren, terwijl de tranen,maar ook woede in me opwelden. Toen ik alles terug een beetje op een rijtje had gezet, hérpakte ik me, de zaak moést open, en ik zou de vorige eigenaar met deze zaak confronteren, ik was in de overtuiging dat er ergens een misverstand was. Ik had nog enkele dagen alvoren het terug maandag was, en ik dat geld, óf het matriaal diende "op te hoesten", ik repte met geen woord, tegen iemand, ook niet Arlette, ik was zéker van mijn stelling dat het om een misverstand ging. Ik nam in eerste instantie contact met de Brouwerij, waar ik na veel rond de pot gedraai, te horen kreeg, dat de vorige eigenaars ook bij hun nog openstaande rekeningen hadden, máár, dat de overname regeling volledig tussen uitbaters gebeurde, en zij dus op geen enkel manier verantwoordelijk worden gesteld. Arlette merkte al snel aan me, dat er iets fout zat, ik stelde haar gedeeltelijk op de hoogte, maar wijde niet uit over het probleem, ik zou het wel oplossen zegde ik. Na enkele telefoons, en bezoeken in de daaropvolgende twee dagen, stelde ik vast, dat ik (zoals hééél wat meerdere mensen) was opgelicht, de eigenaar werkte sinds 4 jaar niét meer in Brussel, en ook op hun verblijfplaats in Zaventem, waren ze (volgens de huis-eigenaar) met de noorderzon en heel wat openstaande rekeningen verdwenen. Op het eerste ogenblik leek me dit positief, want dit betekende, dat ik met de 350.000 Reeds betaalde frank, de vollédige overname had betaald, ze zouden zeer zeker het lef niet hebben om voor de overige 500.000 nog op te dagen, ze hadden gepoogd me voor 850.000 Frank op te lichten, maar hadden (om één of andere reden) tenslotte genoegen genomen met 350.000Fr. Ik diende dus in het volgende jaar geen 500.000 Fr op te sparen, een voorzien spaarsaldo, dat ik nu dus kon gebruiken om in eerste plaats de achterstallige huur van het matriaal te betalen. Ondanks dat de betaalde prijs dus louter en alléén voor het klienteel was geweest, en dus toch wel buiten proportie, was het alles bij mekaar goed nieuws,..... we dienden geen vérdere overname op te sparen, en ik deelde het nieuws dan ook (met plezier) aan Arlette mee. Ondanks haar ruggesteun in mijn positief denken, verwees ze me toch naar de mogelijkheid dat er nog méér achterstallige rekeningen konden opduiken, zoals, electricteit, belastingen, enz, enz. Ik maakte dezélfde dag nog een afspraak met de baas van Horeca-mat, en besloot tegelijkertijd (mischien een beetje uit schaamte er te zijn "ingeluisd" ) niets over dit alles aan Pa, of Lieve mee te delen. Ik nam contact op met álle mogelijke instellingen en bedrijven, zoals Telefoon, electricteit, Sabam, leveranciers, enz, enz, maar kon nergens openstaande rekeningen vinden,wat een geruststelling was. Ik kwam tot een akkoord over de afbetaling van het achterstallig huur-bedrag van matriaal, en stoptte ook met enkele (voorlopige óverbodige) machines te huren, waardoor ik de maandelijkse huurprijs kon terugschroeven tot 20.000 Fr. Het énige "addertje onder het gras"was nu nog de Bank, dewelke de toezegging van de lening gebasseerd hadden op nét dát matriaal als onderpand, ik besloot desbetreffend "De domme"te spelen, en hun niets mee te delen, het was ook een nalatigheid van hun geweest, om de contracten niet ter dege door te nemen, in het andere geval had men makkelijk kunnen vaststellen dat het matriaal in huur was. Waarschijnlijk had het vertrouwen dat zij in Pa hadden, die nalatigheid in de hand gewerkt, en was dat onderpand, éigenlijk meer een futaliteit, als noodzakelijkheid. Ik vierde mijn 23e verjaardag op 24 Maart 1984, samen met Arlette en Agnetha, zonder bizondere problemen, Mijn relatie was goed, Agnetha was een zeer aangenaam kind, de zaak draaide, zonder fortuinen te maken, maar voldoende om uit de onkosten te komen, en beginnen te denken aan de verbouwingen van de bovenverdiepingen naar Studentenkamers, wat dan tegen het begin van het academiejaar voor een aardig extra inkomen zou zorgen. Ondanks ik hárd en lange uren werkte, ik blééf de menukaart maar meer en meer uitbreidden, waardoor er meer preparatie nodig was, ik had het keuken en bargedeelte volledig voor mijn verantwoordelijkheid genomen, de zaak opende om 10u, wat betekende dat ik rond 7.30 a 08u met preparatie in de keuken begon, Arlette had haar poetsuren geregeld, dat ze op het drukke middaguur even achter de bar kon helpen, omwille de uitgebreidde menukaart, begon óók s'avonds het eten zeer vlot te lopen, wat maakte dat de sluitingsuren van voordien 10.30u, middernacht en zelfs later waren geworden, m'n moet het ijzer smeden wanneer het warm was, dacht ik, en we waren nog zéker niét úit onze onkosten. Ik voelde me éindelijk "goed in m'n vel"goed met wat ik deed, met m'n leven, en dit werd ook door Arlette bevestigd, voor wat haarzelf betrof.
Het was ergens in November 1983, toen in bij mijn thuiskomst, niet kon laten om Arlette te wekken, en haar op de hoogte te stellen van dit nieuws, alsook, haar idee te vragen, betreffende een overname door ons. Héél enthousiast was ze nóg niet, ik had ook weinig tot geen informatie, hoeveel was de overname, hoeveel was de huur, enz, enz. Het hield me echter wel het gehele weekend bezig. Voor zover ik de afgelopen tijd had kunnen ervaren, draaide de zaak zeker niét slecht, al kon het dan steeds beter, indien er (zeker wat betrof de mogelijkheden tot eten) meer initiatief werd genomen, maar nu was alles beperkt, om gerund te kunnen worden door 2 en een halve (de baas) personen. Boven de zaak op het eerste verdiep bevond zich een vrij ruim appartement met leefruimte, Badkamer en twee slaapkamers, op het 3é en 4é verdiep was er voldoende ruimte om 4 tot 6 Studentenkamers te maken,....... deze ruimte's werden echter niet gebruikt, en dienden ook zeer degelijk onder handen te worden genomen, voor wat betrof opknappen, verven, en om (de studentenkamers) te voldoen aan de veiligheidsvoorschriften. De huidige uitbaters woonden in Zaventem, en de baas kwam na zijn werk in Brussel steeds naar de zaak tot sluiting, en reed dan met zijn vrouw naar huis, ik besloot dan ook de volgende dag reeds om meer informatie te vragen, Arlette wees me er trouwens op dat ik géén énkele beslissing kon nemen alvorens prijzen te kennen. Ik wachtte dan ook niet langer als de volgende dag, om me na sluiting van de zaak met de baas en bazin aan tafel te zetten. Ze zegden me dat ze op dit ogenblik 80.000 Fr/ maand Huur aan de brouwerij betaalden, maar dat deze huurprijs zeer zeker omhoog zou gaan,.....dit léék veel; doch moest er rekening gehouden worden, dat dit voor de zaak én bovengelegen woonst was, en dat met het op orde brengen van de studentenkamers,deze makkelijk (volgens de lopende prijzen in Bondgenotenlaan) konden verhuurd worden 2000/stuk x 6 = 12.000 Fr/ maand. Wij betaalden nu 9000 Fr/maand huur aan het appartement, dit alles snel berekend hebbend was de huur voor de éigelijke handelszaak , 80.000 - 12.000 - 9000 = 59.000 Frank. Toén rééds de regel van 3 kennende ( 1/3e voor aankoop produkten, 1/3e voor onkosten alg, en 1/3e voor levensonderhoud) rekende ik al snel dat de zaak een omzet van 59 x 3 =176.000 Frank/ maand = 5500 Frank/ dag diende te maken. Daar schrok ik toch even van. De overnameprijs voor (klienteel, koffiezetapparaat, kassa, koelers, keuken matriaal, meubilair, enz,enz) was 850.000 Frank. Deze getallen brachten me toch wel degelijk van mijn stuk, en met de woorden dat ik het diende te bespreken met Arlette, verliet ik (een beetje teleurgesteld) die avond de zaak, huiswaarts. Arlette die televisie zat te kijken bij mijn thuiskomst, wist al gauw aan mijn gezicht, dat de gewonnen info, alles behalve positief was. Zijzélf had een drietal poets-jobs, maar had weinig tot geen kennis betreffende het runnen van een café, bovenop alle kosten, zou ik dus worden verplicht ook nog minstens 2 pers personeel aan te nemen. De lening van de auto diende ook nog maandelijks afbetaald te worden voor een volgende 3 jaar (+11.000 Fr). Na veel gepeins, gecijfer, enz, gingen we tenslotte slapen, met het plan om Pa om meer raad te vragen, dan wel zo snel mogelijk. De baas wees er me daags nadien op, indien ik geintresseerd was om de zaak over te nemen, dat ik best éérst met de Brouwerij contact zou nemen, omdat die weleens een probleem zouden kunnen maken over het feit dat ik niet gehuwd was met Arlette, wat een minder zéker borg betekende voor hun, en ook om te weten óf ze de huurprijs verhoogden, en zoja hoeveel. Ik telefoneerde met Pa, en vroeg hem, hem te kunnen spreken, zonder verder uit te wijden,.... hij had die avond afspraken die vrij laat konden uitlopen, en we spraken af, dat hij na de afspraken langs de Taverne zou langs komen, en indien die gesloten was hij naar huis zou komen. Na het gesprek met hem die avond, wist ik dat hij mijn plan(nen) geheel niét steunde, hij zegde me dat géén énkele bank of instelling me dergelijk bedrag zou lenen, omdat er géén borg was, de zaak blééf alles bij elkaar ván de Brouwerij, en een koelkast of enkele tafels was niet bepaald een borg voor een bedrag van één miljoen, hij had me namelijk gewezen op de onkosten om de bovenverdieping(en) te verbouwen alvorens ik ze kon verhuren, en op een mogelijk huur-waarborg van de brouwerij., wat het totaal te lenen op minimaal één miljoen bracht. Ondanks het feit dat ik wist dat hij gelijk had, hij handelde al jaren met meerdere banken, alsook in koop en verkoop, liet ik me toch niet van m'n stuk brengen, en nam ik daags nadien contact met de brouwerij, dewelke met óns (ook Arlette) diezelfde avond in de zaak afspraken, om een mogelijke overname en garanties te bespreken. Het feit dat we een kind hadden, en hun duidelijk maakten dat we in een nabije toekomst wel zouden trouwen, maakte het probleem dat we geen "koppel"waren kleiner. De huur zou wel opgetrokken worden tot 85.000 Fr/maand, met één maand waarborg, we dienden een bewijs van goed gedrag en zeden, en een stedelijke vergunning tot het uitbaten van een openbare drankgelegenheid voor te leggen, en we konden een contract van 5 jaar krijgen,...... ondanks het eerder sceptisme van de baas, was dit gesprek dus vrij positief verlopen, de brouwerij maakte weinig problemen, en vroeg slechts één maand ipv de verwachtte 2, of 3 waarborg. Ik vroeg een bedenkingstijd van één week aan de brouwerij, waarmee ze instemde, ik had dus slechts een week om définitieve beslising(en) te nemen. In de daarop volgende dagen, was ik buiten, én tijdens het werk dus met héél wat bezig. Ik belde meerdere banken, dewelke iemand langs de zaak stuurden om mijn vraag tot lening te bespreken. Ik had ook een uitgebreid gesprek met Lieve, die in mijn plannen, wél érgens een fundering zag, maar mij ook attent maakte op het financieele aspekt, ze beloofde me echter eens met Pa te praten, omwille zijn uitgebreidde kennis van het bankwezen, én directeurs. Ondanks mij 200% inzet, ik diende namelijk ook nog steeds mijn 10 tot 12u/dag te werken, én ondertussen toch nog een béétje man, en papa te zijn, een lening te vinden, enz,enz.... kwam er zeer weinig positeif uit de bus, álle banken struikelden over het gebrek aan waarborg, mijn nog steeds lopen (auto)lening, en de nood aan onkosten alvorens de mogelijkheid inkomsten te hebben van de bovenverdiepingen, t.t.z; studentenkamers. De tijdstermijn van één week verliep zonder vooruitgang, er waren echter nog steeds geen andere geintreseerden volgens de baas, wat me dus nog wat tijd gaf. Begin December ontving ik een telefoontje van (Pa's) BBL bank, dewelke me op kantoor (op enkele honderden meters van de zaak en huis verwijderd) uitnodigde. Ik had noch van Lieve, noch van Pa iets gehoord de laatste dagen. Ik ging naar de afspraak. Zij wilden me (omwille Pa en Lieve's persoonlijke kennis) me een Persoonlijke lening toestaan van 500.000 Frank, m'n maakte me er wél attent op dat niemand of niets borg was, het was een "Goodwill"-diénst omdat ik de zoon van mijn vader was. Ik diende wel akkoord te gaan dat álles wat zich in het gebouw bevond gaan van zwaardere machines zoals Koffiezetapparaat, tot een serviet bij wanbetaling in beslag zou worden genomen. Daar het voorgestelde bedrag niet genoeg was voor alleen de overname te betalen, vroeg ik om enkele dagen te mogen nadenken. Op weg van de Bank terug naar werk, diende ik langs Pa's Kantoor te passeren, ik ging dan ook even binnen, Pa was er niet, Lieve wél,ik vertelde haar wat er juist was gebeurd, ze was uiteraard op de hoogte, het was zij geweest die Pa een beetje geduwd had, toen ik haar zegde dat het éigenlijk de helft was van wat ik nodig had, zegde ze me dat ik zélf moest beslissen wat ik met het aanbod deed. Met gemengde gevoelens (ik had een half miljoen, maar dat was een half miljoen) te weinig, ging ik toen verder terug naar de Taverne. Gelukkig was het de rest van de namiddag rustig in de zaak, want ik zat met mijn hoofd overal, behalve bij mijn werk. Het feit dat de zaak nu toch reeds geruime tijd over te nemen stond, en er buiten mezelf, nog niemand interesse had getoond, maakte mij sterker in mijn positie,...... als hij de zaak moést overlaten, en nog wel binnen een maand, diende hij financieel toegevingen te doen. Ik wachtte dan ook niet langer dan diézélfde avond om hem mijnin de voorbije paar uren uitgewerkt voorstel te doen. Ik zou hem 350.000 Frank betalen, en de resterende 500.000. tegen 01.01.1985, kort en bondig. Zelfs indien hij met dat voorstel zou ingaan, wist ik heel bewust, dat het nog knokken zou worden, ik ging nu éénmaal graag een uitdaging aan, máár; was deze uitdaging niet een beetje té hoog gegrepen. Ik legde na thuiskomst uit tegen Arlette wat er zich die dag had voorgedaan, en dat de Baas morgen zijn besluit zou laten weten, Arlette was echter heel sceptisch, en legde me enkel cijfers (die ik ook al kende) voor; het geleende bedrag zou volledig besteed zijn aan de overname en eerste maand huur+ Waarborg. De verbouwingskosten diende dus úit de inkomsten komen, alsook de afbetaling van de lening (10.000 x 60mnd) en de autolening, én ondertussen dienden we op één jaar tijd de overige 500.000 Fr overname bijeen te sparen = +40.000 Fr. Zij wilde er voorlopig niéts mee te maken hebben, en wilde (begrijpelijk) geen verantwoordelijkheid in het geheel, ze vond wel, dat gans deze "heisa" vlug voorbij mocht zijn, zodat ik óók wat tijd zou hebben voor haarzélf én Agnetha. Ik voelde me met mijn rug tegen de muur geduwd, ik, en ik alléén droeg de verantwoordelijkheid voor een toch niét kleine beslissing die ik aan het nemen was. Ook Pa, waarbij ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken aanliep voor raad, wilde géén énkele verantwoordelijkheid in deze zaak, hij had gedaan wat mogelijk was, het trekken van conclusies was nu volledig voor mij. Zodra ik de Taverne binnen ging, kwam de bazin me tegemoet gelopen, zeggende dat ze gisterenavond besloten hadden in te gaan op mijn voorstel, en dat haar man ( de baas) diezelfde avond enkele papieren zou meebrengen. Ze zegde me tevens dat ( indien ik alle nodige administratie, vergunningen, enz op orde kreeg) de zaak reeds op 15 December van mij zou zijn. Ik was zojuist manager,uitbater, gerante, van een middelgrote, goed draaiende Taverne, langs één van de belangrijkste straten in Leuven geworden, en tóch wist ik niet goed wát of hoé ik me diende te voelen. Ik telefoneerde even met Arlette, zij leek echter onverschillig, ze wenste me veel geluk, maar herhaalde dat zij er niét rechtstreeks bij betrokken wilde worden, in alles wat méér was als eens te poetsen of een handje te helpen in de keuken e.d.m. Lieve was ondanks een achtergrond van sceptisme, blij voor mij, en ze hoopte dat ik in mijn doel zou slagen, waarbij ik steeds een beroep op haar kon doen, ze zou het nieuws doorvertellen aan Pa. Ik tekende die avond de nodige overeenkomsten, het was een vrijdag, en ik nam de volgende dag vrijaf (de baas diende in Brussel niet et werken, en kon dus de zaak openhouden, en zondag was rustdag) dat gaf me een heel weekend om alles op een rijtje te zetten. Ik zag geen probleem om alle administratie tegen 15 December klaar te hebben, en besloot de zaak een beetje te herschikken-vormen tussen 15 December en 01 Januari, om dan volledig van start te gaan op 02 Januari 1984. Ik was van mijn inzet en doorzetting overtuigd...... het zou (zij het dan niet dadelijk) wel loslopen, wist ik. Alles werd op orde gebracht met stedelijke vergunningen, politie, brouwerij,en bank, en 5 dagen na het ophangen van enkele affiches met de vermelding van sluiting tot 02 Januari, trok ik met mijn éigen sleutel, fier en trots, samen met Arlette en Agnetha op 15 December de deur achter me dicht, op weg naar een klein dineetje om dit te vieren.
Dankzij de hulp van Lieve , duurde het niet lang alvorens ik mezelf mocht aanbieden voor enkele job-interviews als ober in het Leuvense. Ondanks mij beperkte ervaring in deze job, speelde mijn goed voorkomen en bespraakteid, kennis van Frans en Engels, (hoofdzakelijk geleerd via tv, en radio) een positieve rol, en kreeg ik een bevestiging, om half Maart (dit gaf me nog een beetje tijd om matrieele -woning in het Leuvense, enz te regelen) als ober van start te gaan in Taverne Breughel in de Bondgenotenlaan te Leuven. Het was een eerder kleine (30/40 Zitplaatsen) Taverne,maar wel met een goede naam en keuken. De zaak werd hoofdzakelijk door de vrouw en een keukenhulp gerund, haar echtgenoot werkte op een Mnisterie in Brussel als ambtenaar, en was dus alleen s'avonds tijdens weekend & feestdagen in de zaak De verbeteringen zoals vast tapijt, e.d.m, welke ik ons huidige woonplaats deed, maakte dat de huisbaas weinig tot geen protest gaf, bij onze vervroegde verhuis. Ik diende dan ook slechts een tweetal weken de lange afstand naar en van werk te overbruggen, alvorens we op 1 April 1983 naar een appartement in de Regastraat in Leuven konden verhuizen. Dit zou onze 3e woning worden in een goed jaar, hopelijk was de derde keer de goéde keer ?? Het was geen grote luxe, maar had alle confort welke nodig was. Vanaf Mei zou Arlette enkele uren/dag aan de slag kunnen als poetsrouw op Pa's en Lieve's bureel, en ze zou dan uitkijken naar nog enkele uren/dag op een andere plaats, Agnetha kon die enkel uren dan terecht in de stedelijke Creche. Alles bleek (voorlopig toch) in z'n plooitjes te vallen. Het duurde niet lang, of ik kreeg meer en meer verantwoordelijkheid in de Taverne, omwille de vele afwezigheid van de baas. Ik was dan ook al gauw aan het werk van vóór het openingsuur, tot na het afsluiten van de kassa, Arlette had een poets job privé 3 x/ week 3 uur, en poetste dagelijks s'avonds ong een twee-tal uur het bureel. Alles bleek vlot en normaal te lopen,...... Agnetha groeide op tot een zeer aangenaam, lief, en aanhankelijk kind. Omwille mijn vele uren van afwezigheid, kocht ik een hond voor Arlette, en (achteraf bekeken) óók Agnetha, ze hielden beide van dieren, en op Zondag (mijn enige vrije dag) gingen we samen wandelen in Meerdaelwoud, waar Agnetha haar ogen de kost gaf aan de paarden manege, en waar we een glas dronken en soms aten rond de zoete waters. We hadden géén overschotten, we hadden ook niets tekort, we hielden van elkaar, én ons gezin, we waren éindelijk een normaal gelukkig gezin. Het was in de zomer van 1983 dat Agnetha gedoopt werd, Lieve was de trotse meter, en Marc (Erna's echtgenoot) Peter. Omwille het feit dat we nog niet gehuwd waren, bleef Agnetha haar familienaam Pelgrims voorlopig behouden, om dit te veranderen, diende ik of; haar te huwen, of Agnetha te erkennen als mijn dochter, Ik zag geen nood één van beiden te haasten, dat kon in de toekomst nog wel, was alles bij mekaar een administratieve futaliteit. Lieve organizeerde een dineetje thuis voor de doop, dit werd echter niet bijgewoond door Marcel (die ondertussen pa's linkerhand was op kantoor) of Theo, de steeds stroeve contacten van voordien, waren ondertussen (om onbekende reden) ónbestaande geworden, ook de contacten met Erna (toch wel een beetje mijn moeder geweest destijds) werden meer en meer sporadisch van aard, zij had dan ook haar eigen leven en ondertussen 3 kinderen. Gemma was (om onbekende redenen) woedend geweest toen we haar van onze verhuis naar Leuven hadden ingelicht, de contacten met haar waren hoedanook verkoeld, en de afstand Vilvoorde - Ninove of Leuven was ong hetzelfde, het was nu éénmaal haar manier van reageren door de invloed dewelke al die medicatie op haar had. Omwille de weinige tot onbestaande vrije tijd, viel het contact met Arlette's Tante en Nonkel ook een beetje in mekaar, al waren zij dan wel aanwezig op het doopsel, en etentje achteraf. Omwille zijn verplichtingen t.o.v. zijn ambtenaren job in Brussel, werd alle verantwoordelijkheid, over de Taverne voor de Jaarlijkse Leuvense Kermis van 1983 in mijn richting geduwd. Dit hield in het aanvragen van terrasplaatsen Bondgenotenlaan was tijdens Kermis verkeersvrij, en mocht door handelszaken gebruikt worden als terras of uitstalling. Ook het aanwerven van "tijdelijk"personeel, ( er waren plannen voor een terras van 75 zitplaatsen), bestelling van drank, terrasmeubilair, enz, enz, vielen op mijn schouders. Ondanks het verdiende geld, was ik dan ook zeer blij, toen op 20 September, na 3 weken, het laatste van de Kermis werd opgebroken, het waren 3 weken, zonder één rustdag geweest, waar tijdens ik na een paar uurtjes slaap, een snelle douche, Arlette of Agnetha ámper had gezien, zij waren enkele keren naar de zaak gekomen, maar ook toen had ik geen tijd voor hen kunnen vrijmaken, met uitzondering van een vluchtige kus. De eerste "huishoudelijk crisis"diende zich dus aan. Arlette verwijtte me ( met gelijk) dat ik meer tijd , en interesse doorbracht op werk dan bij haar of Agnetha, ze maakte zelfs een insinuatie, dat ik haar de hond ( herinner naam niet meer) had gekocht om hun wat companie te geven, iets waar ze mischien gedeeltelijk gelijk had, ik probeerde mijn bedoelingen in de verf te zetten, door het feit, dat ik de meubelen dewelke we nog steeds maandelijks af betaalden nu in éénmaal kon betalen. Dat was volgens haar heel positief, maar niét dé ké.rn van de zaak, deze discussie meer een situatie van beeld zonder geluid, duurde, tot ik me gedwongen voelde om met de baas te praten, en hij in stemdde met een extra hulp aan te nemen, voor enkele uren, zodat ik dan of; enkele uren later kon beginnen, of; vroeger stoppen. Deze "belofte"van de baas, tijdens een etentje op een zondagavond aan haar meedelend, bracht weer rust, in eerste plaats voor Agnetha die onder dergelijke situatie ( eigen ervaring) toch wel moest lijden. Toen er in de volgende dagen/weken, niets van de baas zijn belofte in huis bleek te komen, greep ik de eerste mogelijkheid die ik had aan, om hem aan die belofte te herinerren. "Dat moet je dan maar met de volgende baas regelen"kreeg ik als antwoord, ik begreep het niet, de zaak stond sinds de Kermis over te nemen zegde hij me, het viel niet langer te combineren met zij werk in Brussel, waar hij vanaf 1984 gepromoveerd zou worden. Ik voelde me in de rug gestoken, waarom was me dit niet eerder gezegd??, had ik mijn beste beentje, zéker met de kermis niet voorgezet, om deze zaak zo goed mogelijk draaiend te houden?? Alvorens ik de zaak die zaterdagavond verliet, zegde hij me nog, dat er nog niemand interesse had getoond, omwille de veeleisendheid van de Brouwerij, maar dat hij er zeker zou voor zorgen, dat ik bij de nieuwe uitbater aan de slag kon blijven. Ik diende dit laatste nieuws even te verwerken, en ging dan ook een paar glazen drinken bij de concurentie in de buurt, alvorens ik naar huis ging. Het was toén dat ik me de vraag begon te stellen...... waarom neem ik de zaak niet over ???, het was een goeddraaiende zaak, ik kende ondertussen het clienteel, die (gezien mij drinkgeld bijna éven groot was als mijn loon) mij zeer zeker appecierden en respekteerden. Ik wilde nog even snel terug gaan, om meer details (prijs, enz) betreffende die overname te krijgen, maar de zaak was dicht, en de bazen (die niet ter plaatse woonden) waren reeds naar huis. Met mijn brein werkend tegen 180/ uur, ging ik na enkele drankjes naar huis.
Eventjes iets anders........ Hierbij wil ik iedereen danken, voor de ondertussen honderden ontvangen mails, kaartjes e.d.m met Wensen tot steun, medeleven, enz. Graag wil ik tóch een oproep doen, dat er nú op dít éigenste ogenblik, ontelbare mensen in éénzelfde situatie, en zelfs erger vertoeven, ik hoop ( en dat was ook de kérn om met mijn verhaal naar buiten te komen) dat zij hieruit een kléin beetje moed en doorzetting kunnen putten. Niemand vroeg om het leven..... we worden er in gegooid, en vanaf dat ogenblik verplicht ervan te maken wat mogelijk is, bij de ene valt dat makkelijker als bij de andere,..... een tweede kans krijgen we echter niet, maak er dus het beste van.......... niémand in welke situatie dan ook, is alleen op deze wereld........ Beste Groetjes en Bedankt.
Ondanks ik me in het geheel niét "thuis"voelde in deze brood-"fabriek" en het uitvoeren van mijn praktijkennis in banket en fijne pattisserie érnstig miste, had ik weinig ander keuze dan doorzetten.... het was nu éénmaal een noodzakelijk inkomen. Ook mijn gezondheid (asthma) begon met protesteren, maar ook dát en de raadgevingen van de dokter lapte ik (noodgedwongen) aan mijn laars. Ik vond nog een kleine bijverdienste als d.j. bij de (toen illegale) radiozender "Maeva", iets dat ik omwille mijn d.j.- verleden, meer deed voor het plezier dan de ónbenullige vergoeding die er aan was verbonden. Het jaar 1982 liep ten einde, en in de laatste 2 maanden werd ik een 3-tal keren opgenomen met Asthma-crisissen, waar ik telkens voor mijn eigen ontslag tekende. Ook Lieve, (toekomstige meter) begon nu mijn houding te bekritizeren, maar ik blééf erbij dat ik minstens tot na de geboorte bij Bakkerij Van Strombeek zou blijven werken, omwille het financieele aspekt. Ik herinner me niets over Kerst 1982, noch de overgang van 1982 naar 1983, het féésten zal zich omwille de hoogzwangere situatie van Arlette zeer waarschijnlijk ook beperkt hebben. Alles werd klaar gemaakt voor de komst van een "zoontje", Lieve zou meter worden, en had druk bezig geweest kleding, e.d.m. te breien, Marc (Erna's echtgenoot) zou de peter worden. De contacten met Gemma en Andre waren bijna onbestaande, alsook die met Arlette's familie, met uitzondering van haar Tante en Nonkel. De contacten met Lieve en Pa waren ondertussen ( min of meer) genormaliseerd, met Erna en haar gezin.....sporadisch, met Marcel en Theo vollédig onbestaande. Het was tijdens de terugrit van een bezoek aan Pa en Lieve in Baal, dat op 11 Januari 1983 in de vooravond Arlette haar eerste weeén kreeg, ik nam dan ook de afrit Leuven, richting Hospitaal, ondanks het feit dat de huisdokter, en alle dossiers zich in het Hospitaal van Ninove bevonden, iets wat ik ook dadelijk aan de dienstdoende verpleging van het H.Hart Ziekenhuis meedeelde, zodat zij contact met Ninove konden opnemen. Arlette werd naar een onderzoekskamer gebracht, ik steldde ondertussen Lieve, alsook Arlette's Tante en nonkel op de hoogte, deze laatste waren in eerste instantie verbaasd dat het in Leuven "gebeurde", Lieve zou Pa, en Marc op de hoogte stellen. Toen ik de telefoon neerlegde, en om meer info wilde gaan, kwam een dokter naar me toe, dewelke, nadat ik hem mijn naam bevestigde, me zegde dat ik vader was geworen van een flinke Dochter ?!?!?, stomverbaasd vroeg ik hem of hij wel bij dejuiste persoon was, want een goede twee maanden geleden had men ons in Ninove gezegd dat het een zoon zou zijn. Hetgeen nu (21é Eeuw) niet meer zou mogelijk zijn, was toen nog wél mogelijk.........m'n had zich bij de Ecografie érgens vergist. Het was een kérn-gezond kind, dat was het belangrijkste voor mij, al bracht dit (zéker voor Lieve) praktisch wél wat problemen met zich mee, alles (kleding, bed & wiegbekleding) was voorzien in het Blauw, voor een jongen, ook de gererveerde kaartjes waren voorzien van een blauwe kleur en de naam Ewoud. Het duurde even alvoren ik haar na haar aankomst in het Hospitaal kon laten geloven dat het een meisje was. Omwille de grote afstand tussen het Hospitaal en "Thuis" werd het verblijf van Arlett en "Agnetha"in het "Moederhuis"beperkt tot het strikt noodzakelijke, en onder verdere begeleiding thuis door de huisarts, werd ze in het H.Hart ziekenhuis onslagen, op 15 Januari, 4 dagen na de geboorte. Ondanks het kerngezond zijnde van de eerste uren, had m'n toch een klein (erfelijk) longprobleem gevonden, iets wat verder zou onderzocht worden,.... Asthma was en is nu eenmaal een erfelijke ziekte, maar kon ondertussen wel beter behandeld worden, om een toekomstige érnst, als in mijn geval zoveel mogelijk te vermijden. De eerste dagen na de geboorte (zoals bij iedreen) was het een komen en gaan van Familie, en méer of mindere kennissen. Een goede twee weken ,t.t.z; 28 Januari '83, na de geboorte, kreeg ik tijdens het werk een zéér érnstige aanval van Asthma, er was zelfs geen tijd om me naar Ninove te brengen ik werd naar een Brussels Hospitaal gebracht,en werd deze keer door Dokters, Arlette, Lieve verplícht in het hospitaal te blijven, tot m'n de nodige onderzoeken had gedaan. Ik verliet op 2 Februari het hospitaal met het absolúút verbód om nog in contact te komen, met álle allergische faktoren in mijn lichaam, t.t.z; in eerste instantie, stof, meel, bloem, epimeel, enz, enz. Om me in de mogelijkheid te stellen een ander werk te vinden, werd er me een ziekte-verlof van 4 weken voorgeschreven. Iedereen was bij dit Dokters-gesprek betrokken geweest, op aanvraag van de Dokter, zodat hij ruggesteun had om me te kunnen overtuigen. De enige, die ik 75% aan míjn zijde had was Pa, zowel Arlette, haar Tante en Nonkel, en (een steeds zéér voet bij stuk houdende) Lieve, zouden me niet langer toestaan mijn leven, en de toekomst van Agnetha op de helling te zetten. Ik trok dus aan het kortste eind, en ging de verantwoordelijke van mijn werk inlichten, waarmee, ik een regeling getroffen kreeg, zodat ik de 4 ziekte-weken normaal betaald kreeg zonder dat ik nadien het werk hervatte, ik zegde mij d.j-bijverdienste ook maar op. Ik had nu 4 weken om de trein terug op de rails te krijgen, zijnde werk en/of inkomen te vinden, búten mijn branche van brood en banket. Agmetha groeide ondertussen door tot een vinnige en gezonde baby. Onaanks mij 150% inzet om een ander werk te vinden, in de omgeving maar ook het Brusselse, kwam er na 3 weken niet vee lmeer uit de bus dan een "tijdelijk"6 mnd contract bij Renault in Vilvoorde. Iets wat ik omwille het gebrek een zekerheid op langere termijn, en de afstand slechts héél kort in overweging nam, en dan opzijlegde. Ik begon me toen de vraag te stellen, wat ik hier in Roosdaal eigenlijk nog bleef doen ??? In het Leuvense zou ik makkelijker werk vinden, al mijn en Arlette's familie woonden in die streek, en voor haar Tante en Nonkel, zou Anderlecht hun eender blijven wat afstand betrof. We begonnen eind Februari dan ook een terugkeer en verhuis naar Leuven of omstreken in overweging te nemen. Voor Arlette zou het ook nog wel enkel weken duren alvorens ze voldoende gerecupereerd was om ergens (zonder énige ervaring) werk te vinden, máár, Lieve had ons reeds gemeld, dat zij het Kantoor mocht poetsen indien we terug naar Leuven zou verhuizen, en dat ze van dergelijke klusjes wel kon vinden in de streek. Ik wilde echter niet, dat Arlette verantwoordelijk zou worden voor het inkomen, al was een extraatje , met het nog steeds afbetalen vanauto en meubelen, wél welkom. Het duurde dan ook niet lang, alvorens we met hulp van Lieve, op zoek gingen naar een woonst in Leuven of omstreken.
Arlette's situatie,vorderde beetje bij beetje in positieve zin. Begin Mei begon ze zelfs terug enkele uren per dag in het beneden-gelegen Café te helpen, een extraatje, dat nu (met de extra afbetalingen ven de meubelen) zéér welkom was, want de verkoop van verzekeringen liep alles behalve vlot. Gezondheidswijze voelde ik me (met de hulp van enkele inhalers/puffers, en medicatie) goed , wat ook maakte dat ik in Juni, terug achter een inkomen als bakker begon uit te kijken, het inkomen van de "verzekerings-verkoop"reiktte niét, en als ik té lang úit de "Bakkers-praktijk"zou blijven, zou ik de feeling verliezen. Niet Arlette, noch haar Tante of Nonkel (waar we de laatste tijd geregeld contact mee hadden) deelden mijn mening, ook Lieve was niét volledig akkoord, al begreep ze mijn standpunt wel, Pa legde zich (zoals steeds de laatste tijd) bij mijn beslissingen neer. Het werk als bakker was (omwille nacht, zondag, feestdagen werk) niét zeer geliefd, en de vraag naar eerste Bakkersgasten met ervaring was dan ook groot. Ik hield echter wel rekening met mijn gezondheid, en zocht iets wat meer in de richting van Banket,dan wel broodbakker lag. Ik deed dit zoekwerk, tijdens mijn verkoop van verzekeringen, en kwam tenslotte terecht in een Brood en Banket (Semi) fabriek in Meerbeeck (Bakkerij van Meerbeeck) bij Ninove. Ik zou me daar in grote mate op het banket gedeelte kunnen zetten, en daar het een meer industrieele bakkerij was, waren de gezondheids-voorzieningen (afzuigkappen vr stof, meel-silos ipv jutte zakken,e.d.m.) veel groter dan in een kleinere normale bakkerij. De bakkerij draaide 24u op24, 7 dagen op 7, en had dan ook meerdere werknemers. Ik kreeg een proefcontract, en kon ergens eind Juni, Begin Juli beginnen. Ondanks de voordiene négatieve instelling van Arlette, was ze toch blij met het nieuws, vooral omdat ik blij was, het enige minpunt was de afstand, Vilvoorde - Ninove, maar daar kon een mouw worden aangepast, daar we op het appartement waar we nu verbleven, niet werden gebonden aan een huurkontrakt. Omwille mijn 80% verantwoordelijkheid over Banket, diende ik geen nachturen te werken, ik herinner me niet precies mijn uurrooster, ik herinner me wel, dat ik meer vermoeid was door de heen en terug rijden, als door het werk zélf. De verloning maakte echter veel, zoniet alles goed, en daarbij kwam eind Juli 1982, het nieuws, dat we in verwachting waren. Heel even, had ik daar gemengde gevoelens over...... waren we (ik) daar wel klaar voor, onze relatie was goed, zeer goed zelfs, maar konden we dit financieel, matrieel reeds aan ??? Pa en Lieve waren (ondanks hun úiterlijke acceptatie van onze relatie) héél septisch over dit nieuws, meer zelfs, tijdens een privé gesprek met mij opperde ze,een abortus, iets wat de relatie tussen hen en mij terug naar een dieptepunt bracht, en ik het gesprek woedend verliet. Het nieuws werd wél met vreugde onthaald, bij Arlette's familie, t.t.z; haar Tante en Nonkel, alsook bij haar moeder, al was het contact met deze laatste meer sporadisch. Ook Gemma en Andre reageerden (min of meer) positief, al was mijn contact met hun dan hoofdzakelijk gebasseerd met Andre, Gemma lag nu éénmaal, (nog steeds) 20 uur/dag in bed, niét door ziekte, dan wel door haar verslaving aan verdovende slaap & pijn medicatie. De bevalling werd voorzien voor het begin van 1983. Arlette's Tante en Nonkel, opperden een korte tijd nadien, dat we toch eigenlijk zouden moeten gehuwd zijn. Ik had wél reeds gedacht aan een andere woning, op dit appartement was gewoon géén plaats voor een kindje, en de afstand heen en terug naar werk begon ook zwaar te wegen, maar daar stond het extra inkomen van Arlette's werk in het café tuurlijk tegenover, hetwelk we dan zouden verliezen. Het feit dat in zwangere toestand Arlette dit werk niet kon blijven doen, en dat met mijn huidig inkomen, dat ook niet van de voordiene-noodzaak meer was,we het bést konden redden, maakte dat we half Augustus begonnen uit te kijken naar een woning, meer aangepast aan een "Gezin", en meer in de buurt van mijn werk. Dit was zéér zéker niet met het goedvinden van Gemma. Arlette bracht (uit medelijden ?!?) veel tijd bij haar door, en was ondertussen zich verplicht gaan voelen, om ook allerlei klusjes te doen, Gemma te wassen, en allerlei huishoudelijke werkjes. Indien wij in de richting van mijn werk zouden verhuizen zou dat niet meer mogelijk zijn. Haar gepruttel bracht ons echter niet van de wijs, en al heel snel vonden we een huisje in ROOSDAAL, tegen Ninove, op enkele kilometer van mijn werk. Het huisje was gelegen langs de Steenweg Brussel-Ninove, maar had zeer zeker zij charmes. 2 middelgrote slaapkamers en badkamer op de bovenverdieping, en op het gelijkvloers, een woonkamer (klein, knus en gezellig) een ruime keuken, eetkamer, en een tuintje. De huurprijs was 5500 Frank, goedkoper dan het appartement dus, maar het diende wel een beetje opgeknapt te worden, iets waar ik (manusje van alles) geen graten in zag. Ik huurde het huisje van 01 September, met de bedoeling erin te trekken op 1 Oktober, dat gaf me een maand de tijd om na en/of voor mijn werk de noodzakelijke klusjes (behangen, verven, nieuwe vloerbekleding op gelijkvloers, en isoleren van de kinderkamer, e.d.m.) uit te voeren, waarbij ik veel spontane hulp kreeg van Arlette's Nonkel, (ik kán me zijn naam onmogelijk herinneren) die ondanks zijn leeftijd (+65) nog bést uit de voeten kon. **** Even tussen door; 90 % van onze familiaale contacten bestond uit Arlette's Tante en nonkel, haar moeder en stiefvader hadden weinig contact, het weinige contact hetwelk ik met mijn familie had, beperkte zich tot Pa, en Lieve, contacten met Erna, Marcel of Theo waren onbestaande, ook onderling onder hen, iéder leefde zijn éigen leventje, Theo was ondertussen al aan zijn 3é vrouw toe, en had 3 kinderen, Marcel met één zoon, stond op scheiden, en werkte nu als verkoper voor Pa, Erna had ondertussen 2 kinderen, een derde op komst **** Met een gehuurde bestelwagen verhuisden we op 1 Oktober van Vilvoorde naar Meerbeeck, ik had een week verlof genomen, om alles zo goed mogelijk te doen,..... deze verhuis (zo zou later blijken) was het definitieve einde van de contacten met Gemma en Andre. Arlette's Nonkel en Tante (weeral) nodigden ons daags na de verhuis uit voor een etentje, om dit alles te vieren, doch;..... ook om het onderwerp van onze "burgerlijke stand"nog eens op tafel te brengen. We kwamen echter tot de beslissing niets te overhaasten, en te wachten tot na de geboorte, volgend jaar dus, ik zag niet wat "een stukje papier"kon veranderen aan onze huidige positieve situatie, Arlette stemdde daar volledig mee in. Het positieve van de situatie was net zoals de vorige keren gedoemd van korte duur te zijn. Amper een drie-tal weken na de verhuis ( welke 95% omwille afstand naar werk was gebeurd) werd ik bij aanvang van mijn shift bij de baas geroepen, die me mijn "Vooropzeg" gaf, indien ik me goed herrinner diende men in personeel af te slanken, en daar ik één van de laatst aangeworven was, viel ik in de groep ( met 5 andere) van ontslagenen. Dit nú in 2007 schrijvende.... brengt nog steeds dezelfde gevoelens, van onbegrip, woede, en nog véél meer bij me boven Wat was er aan de hand ???, vroeg ik me af..... we waren nét o,a, voor dit werk verhuisd, hadden daardoor (toch nog voor een tweetal maand) het extra inkomen van Arlette achter gelaten,.... ik begreep het écht niet meer, hier zat ik dan, een ..ja, leuk, nieuw ingericht huisje, kindje op komst... doch maandelijkse afbetalingen, Auto, meubelen, enz... zát, en binnen twee weken zonder inkomen. Ik deed die dag mijn uren, als een 'Zombie", en durfde, wilde, s'avonds niet naar huis gaan met dergelijk nieuws. Ik ging van het één cafe naar het andre, en telefoneerde Arlette, dat ik omwille extra bestellingen overuren diende te doen. Om een nog onbekende reden voelde ik een drang met Lieve te bellen, ik kon vrij goed met haar over de baan, zij was zeer nuchter in dergelijke zaken, en na haar gevraagd te hebben, of ik haar even kon spreken, reed ik de hele afstand ( ong 50 Kilometer) naar ginds. Ik herinner me eigenlijk niet of dat gesprek iets ter zake deed, het feit dat ik het aan iemand als Lieve kwijt kon, zonder gemoei van Pa die niet thuis was, moet zeer zeker een opluchting zijn geweest. Ik weet wél dat ik besloot (voorlopig) niets tegen Arlette te zeggen, en ging voor en na, mijn werk, naarstig op zoek naar ander werk,om alzo te vermijden dat ik énig loonverlies zou lijden. Dat zoeken achter ander werk was makkelijker gezegd dan gedaan, in die streek van Ninove, en het kwam tenslotte neer dat ik werk vond in de Industrieele bakkerij Van Strombeek, ín Strombeek-Bever (Brussel)..... géén Banket, weinig tot géén gezondheidsvoorzieningen, op (weeral) een hele afstand van huis.... nachtwerk, enz,enz.... ik dacht echter... werk is werk, en werk is inkomen, ik kón me niet permitteren "kieskeurig"te zijn in mijn (onze) huidige situatie, en niets weerhield me om tijdens m'n vrije uren achter ánder, béter, nabijer werk uit te kijken. Arlette was zonder meer woedend, dat ik haar niets gezegd had, ze vond dat we als koppel, als aanstaande ouders, toch op elkaar dienden te kunnen rekenen in dergelijke crisissen. De rust keerde terug, Tante en Nonkel werden op de hoogte gesteld, en die begrepen ook niet waarom wij van de éne tegenslag in de andere liepen, maar wensten ons toch het beste, en boden hun hulp aan waar en wanneer nodig. Ik nam enkel dagen vrij, tussen de twee banen in. In die vrije periode werd in het Hospitaal van Ninove een ecografie gemaakt, waaruit bleek dat er een zoontje op komst was. Ondanks haar sceptisme van in het begin,was de wetenschap over het geslacht zeer belangrijk voor Lieve, zij ( meter in spé) was namelijk druk in de weer met het breien van kleding , waarbij het geslacht natuurlijk een rol speelde in kleur. De geboorte werd nu voorzien voor half Januari 1983, een tweetal maanden later. Ik begon te werken in Strombeek, begon om 19u tot een uur of 5, soms 6u, noch toen, noch nu, bestond er iets als 40uren week in de Bakkers-wereld, en op dat ogenblik maakte me dat weinig uit, daar ik per uur werd betaald, ieder uur, was extra inkomen.
Aangekomen in het Hospitaal, hád Arlette reeds bezoek, van een (mij onbekend) koppel, die zich voorstelden als Tante een Nonkel van Arlette, die door Arlette's moeder op de hoogte waren gesteld. Daar zij wél over een auto beschikten en in Anderlecht woonden, waren zij op bezoek gekomen. Ik vroeg me toch even ernstig af, of het écht zo moeilijk was voor Arlette's moeder, om in deze (toch wel érnstige situatie) op de één of ander manier in Vilvoorde te geraken, het was tenslotte toch niet het andere eind van de wereld,.... was het mischien gebrek aan interesse ??? Na ons aan elkaar te hebben voorgesteld, sprak ik even met de verpleegster, er was echter weinig nieuws, ze was enkele korte keren bij bewustzijn geweest, verder zou het nog minstens 2 tot 3 dagen de evolutie afwachten worden, alvorens ze definitief iets konden zeggen. Ik herinner me niet de naam van de aanwezige Tante en Nonkel, maar ook zij begrepen niet waarom er zolang gewacht was om een dokter te bezoeken,..... een vraag die ik probeerde te ontwijken. Na het bezoek aan Arlette, begaven we ons samen naar de Cafeteria, we bleven daar een uurtje praten. Zij leken me een zeer simpatiek koppel, middelbare leeftijd, en ondanks ik Arlette nooit over hen had horen praten, waren ze zeer begaan met Arlette, ook zij waren op de hoogte van de problemen dewelke er tussen "Joske"en haar geweest waren, en hoopten, dat ze nu snel zou genezen, en we beiden wat geluk in het vooruitzicht mochten hebben. Toen we het hospitaal verlieten, gaven ze me hun telefoonnummer, met de vraag om hun op de hoogte te houden, hoewel, ze me zegden dat ze wel terug op bezoek zouden komen. Ze zegden me ook Arlette's moeder op de hoogte te brengen, en te proberen haar bij een volgend bezoek mee te brengen. Ik voelde me redelijk goed toen ik het Hospitaal richtingparking verliet, het gesprek met deze mensen had me opgelucht. Ik reed naar huis, het cafe was gesloten maar ik kloptte aan op de prive-deur, om hen op de hoogte te stellen over Arlette's situatie, en even te telefoneren met Pa,om dezelfde reden. Tot mijn grote verbazing, vroeg pa me om die avond even langs te komen, en een stukje met hen te eten. Ondanks de afstand (35 Km) stemdde ik in. Ik telefoneerde ook op het prive-nummer van Dhr Schulte, de baas van mijn verzekerings werk, bracht hem op de hoogte van de afgelopen gebeurtenissen, en vroeg hem de volgende 2 dagen (maandag en Dinsdag) vrijaf, waar hij dadelijk mee instemde. Ondanks mijn verbazing over de uitnodiging, herinner ik me geen exacte details, van het etentje met Pa en Lieve die avond. Zij begonnen in ieder geval langzaam maar zeker bij te draaien, en te zien dat het mij ernst was, ik veronderstel dat zij meer problemen met Jos, en betrokkenheid hadden verwacht. Ze reageerden wel sarcastisch op mijn "job"van het deur aan deur verkopen van ziekteverzekering, en de toekomst dewelke daaraan was verbonden. Ik meldde hun dat het iets tijdelijk was, maar dat bakkerij volledig "buiten kijf"stond, ik wilde en zou wel iets vinden, maar op dit ogenblik had Arlette toch wel prioriteit. Met de afspraak dat ze in de volgende dagen een bezoek zouden brengen aan Arlette, verliet ik later die avond Baal richting Vilvoorde, echter niet zonder eerst met het hospitaal te hebben getelefoneerd voor een laatse "up date" De situatie van Arlette verliep prima, beetje bij beetje verbeterde ze. Ik gooide me nu volledig tot... wanhopig op mijn werk, het appartement was nog steeds met de luttele meubeltjes van bij onze verhuis, gemeubeld, en ik wilde Arlette een "thuis"geven, om naartoe te gaan bij haar ontslag uit het hospitaal, al zou dat in het béste geval nog wel meerdere weken duren, had men mij gewaarschuwd. Ondanks dat ik één van de betere verkopers van het ganse team was, bracht de verkoop amper genoeg geld in het laadje, om benzine, en levensnoodzakelijke onkosten te dekken. Ondanks ik een nu meer "normaal"kontakt had met Pa enLieve, en geregeld sprak met Arlette's Tante, beet ik hard op mijn lipen als er vragen over mijn/onze financieele toestand werden gesteld. Het was April 1982, toen tijdens een bezoek de dokter me op de hoogte bracht dat Arlette binnen een week naar huis mocht, maar het nog enkele weken rustig aan diende te doen. Ik ontving dat bericht met gemengde gevoelens; eenerzijds was ik blij dat alles prima was verlopen, en dat ze naar huis mocht, anderzijds, was er zeer weinig "thuis"om naartoe te gaan, zeker indien ze het nog enkele weken rustig aan diende te doen, wat ik begreep als 'Thuis zitten ". Ik liet dit onderwerp (ongewild) tegen Andre vallen, dewelke me vroeg waarom ik niet het hoognoodzakelijke ( deftige slaapkamer, een zetel, en wat keukenmatriaal) op afbetaling kocht. Ik vroeg hem, wie er nu aan mij (iemand zonder vást inkomen) iets op áfbetaling zou willen verkopen, waarop hij antwoorde, dat hij wel iemand kende, die persoon zou spreken, en me daags nadien iets zou laten weten. Gemma die vanuit de aanpalende slaapkamer dit gesprek had gehoord, was plots wakker en kwam bij ons aan tafel zitten, Tanson... vroeg ze aan Andre , Tanson kende ik als haar vroeger huisbaas toen ze schuin tegenover Bobonne in Schaarbeek had gewoond. Toen Andre positief reageerde, antwoorde ze "Laat dat maar aan mij over". Gemma zélf ging naar de telefoon, om met die Tanson te telefoneren, en toen dat ze een tiental minuten later terug in keuken kwam, zegde ze dat we morgen middag (zaterdag) bij hem konden langsgaan. Ik verliet die avond hun woning, wéér maar een keer met gemengde gevoelens,..... goed ik kon nu een "Thuis"maken voor Arlette, maar ondanks dit kon gebeuren in áfbetalingen, dienden die betalingen (hoeveel het ook zou zij) wel te gebeuren, en op dit ogenblik was het bijna onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Arlette diende nog meerder weken te rusten, dus haar inkomen van haar werk in het café (hetwelk ze wanneer dan ook mocht hérvatten had de baas gezegd) zou nog een tijdje uitblijven. Ik was op zoek geweest naar ander werk, maar zou die zoektocht nu toch wel meer intens moeten beginnen te doen, van zodra Arlette terug thuis was zou ik daartoe meer tijd hebben, daar ik iedere vrije minuut nú op bezoek in het hospitaal doorbracht. Ik ging daags nadien (met Gemma) naar de winkel van Tanson. Ik herinner me niet exact wat en voor welke prijs ik kocht, ik herinner me echter wél, dat ik door Gemma aangespoord werd, en dingen kocht die niét écht noodzakelijk waren, waardoor de eindprijs, en maandelijkse aflossingen over 36 maand, buitensporig hoog waren. De gekochtte goederen zouden enkele dagen nadien geleverd en naar mijn wens geinstalleerd worden. Ik poogde mijn zorgen van afbetalingen, enz,enz, te onderdrukken met de "euforie"dat ik de persoon van wie ik hield van het hospitaal naar een échte en wárme THUIS kon brengen. Ik reptte dan ook met geen woord over het aankopen van nieuw meubilair tegn Arlette. Haar Tante zou komen de dag van de levering, om mee de inrichting te bepalen, zij was nu éénmaal een dame, en had meer ervaring met dergelijke dingen. Het was 15 April 1982, toen ik van het appartement naar beneden ging, na nog even alles goedgekeurd te hebben, om Arlette in het Hospitaal op te halen. Het appartement was écht mooi gemeubilaird, en gisteren was "Tante"nog langs geweest om te poetsen. Ik voelde me écht gevuld met blijdschap, dat we het niet breed hadden wat geld betrof, liet me op dat ogenblik absolúút koud, het feit dat Arlette na ruim 4 weken eindelijk gezond en wel naar huis mocht, was het énige van belang op dat ogenblik.
Ik telefoneerde tijdens de overgang van 1981 naar 1982 met Pa, om hem een Gelukkig Nieuwjaar te wensen, hij wenstte me (zei het wéinig overtuigend) hetzelfde terug, ik bracht hem van de laatste gebeurtenissen (Asthma-aanval, ongeval, intrek appartement, enz) op de hoogte, maar kreeg daarop weinig reactie. Ik zegde hem dat ik mijn spullen (bed, kleerkast, enz) zou komen ophalen in de eertvolgende dagen. Op 02 Januari trokken we in ons nieuwe stekje in. Het was een ongemeubeld appartement, en we dienden het met weinig te doen. André bezorgde ons een sofabed, en een tweedehands kookfornuis, mijn éénpersoonsbed en kast diende de slaapruimte te meubilairen. Op een tweedehandsmarkt, tikten we nog enkele kastjes, tafel, en stoelen op de kop. Dat was het voorlopig. Ik was hàrd op zoek naar ander werk, terwijl ik m'n laatste week als Bakker afrondde, maar door mijn beperkte kennis van àlles wat niét met brood/Patisserie te maken had, liep dat alles behalve vlot. Arlette was gestart in het Café onder het appartement, doordat dit café 90% draaide met het personeel van de (recht tegenover gelegen) Renault-fabrieken, waren haar uren; 05 tot 08 u voor de afgelopen nàchtploeg, en de beginnende ochtendploeg. Nadien van 13 tot 15 u voor de middagploeg(en) en als laatste van 09 tot 11u voor de avond én nachtploegen. Ondanks "omnium-verzekering" viel de herstelling van de opgelopen schade aan de auto (omwille franchise) nog vrij hoog op. Het liep reeds tegen Februari '82 aan, toen ik een werk als "Verzekerings-agent" vond, het was een Duits Ziekte-verzekeringsbedrijf, en het was een job van "deur aan deur" verkoop, hetwelk met commissie betaald werd. We kregen de eerste week uitleg én opleiding in het Holiday Inn Hotel in Gent,waar ik dagelijks heen en terug reed, er waren dus geen inkomsten maar wél uitgaven aan benzine, lunch in hotel, enz,enz. Iedere frank welke binnenkwam, werd besteed aan het "huiselijk" maken van ons appartement, maar van mijn zijde kwam er wéinig geld binnen op dat ogenblik, ..... intégendeel. We gingen steeds met 2 tot 3 verkopers de baan op, soms in de omgeving, doch, soms ook kilometers ver, wat de onkosten van de auto dan weer opdreef. Arlette deed hààr werk zo goed als mogelijk. Eind Maart, (tijdens een weekend) kwam de Café & Huisbaas, naar boven, met de melding dat Arlette ziek was, en met hevige buikkrampen zat. Ik ging naar beneden, en vond haar huilend van de pijn, op een stoel achterin de zaak, ze had me al een hele tijd gezegd dat ze soms maag/buikpijnen had, maar had er verder niet over gerept, tot nu, dat de pijnen ondraagelijk waren geworden, en niet weg-ebten zoals voordien. Ze kon het niet uithouden, en kon nog amper staan. Ik belde Gemma & André, voor het juiste adres van hùn dokter (Dokter Maertens) hetwelk ze me gaven, ik legde hun snel de situatie uit, en vroeg hun, de Dokter van mijn komst te verwittigen. Ik diénde samen met de Huisbaas, Arlette in de auto te dràgen, ze kon de pijn niet langer houden. Ik droég haar binnen bij de Dokter, die na een héél kort onderzoek, een maag-perforatie vaststeldde. Ik sloeg vollédig in paniek,..... dat was dus de reden van, de pijn in de afgelopen weken geweest,.... een maagzweer, dewelke nu geperforeerd was. Omwille de (volgens de Dokter) hoogdringendheid, besloten we niét een ziekenwagen te bellen, hij zou zélf het hospitaal van Vilvoorde bellen terwijl ik haar naar daar voerde. Ik weet niet wat er door mijn hoofd ging, terwijl ik Arlette naar de autodroeg, haar achterin legde, en met volle snelheid naar het hospitaal gierde, waar op de spoedgevallen de verplegers en dokters klaar stonden om ons op te vangen. Ik diende te wachten, terwijl Arlette na haar nog even, gezoend te hebben in allerijl naar binnen werd gebracht. Ik telefoneerde met Andre, en de Café/huisbaas om hen op de hoogte te brengen. Na slechts een 20-tal minuten kwam een Dokter me op de hoogte brengen dat Arlette dringend geopereerd diende te worden, en dat de situatie ùitermate kritiek was, omwille het lange wachten. Ondanks ik géén familie was, mocht ik de toestemming tot opereren geven, ik werd niét meer in de mogelijkheid gesteld haar nog even te zien en/of spreken. Ondanks het àmper tot niét bestaande contact, hetwelk ze met haar moeder had, besloot ik toch haar op de hoogte te brengen, de interesse was toen wél aanwezig, ze woonde echter op ruim 40 Kilometer van Vilvoorde, en had geen wagen, we besloten dat ik haar op de hoogte zou brengen vanelk nieuws, ik telefoneerde ook met Pa, die op dàt éigen moment blijkbaar begon te begrijpen, dat ik mijn relatie met Arlette érnstig nam en begon bij te draaien, ik sprak ook met hem af, hem op de hoogte te houden. De operatie duurde 6 uur, ik had me op die tijd, (genoodzaakt) overgedoseerd met Puffers van Ventolin, want deze "Stress" had zeker gevolgen op mijn ademhaling. Het was reeds nacht, toen de Dokter(s) me op de hoogte brachten dat de operatie geslaagd was, maar dat Arlette's situatie nog steeds zéér kritiek was. Ook zij begrepen niet dat er zolang was gewacht, ik wist dat Arlette kloeg van pijn, maar niet in dié mate en zei dit ook tegen de Dokters. Ik kon haar 5 minuten bezoeken op de Intensieve zorgen, ze was echter nog steeds onder verdoving. Ik telefoneerde nog voor mijn vertrek in het ziekenhuis, met André,Arlette's moeder en Pa om hun de situatie te melden, en ik liet het telefoonnummer van het café in het Hospitaal achter voor noodgevallen. Ik herinner me niét hoe laat ik thuis kwam, ik weet wel dat het Café (waar Arlette dus werkte) nog open was en ging daar binnen, op die manier kon ik een beetje tot rust komen, had ik ook iemand om een babbel tegen te doen, en kon ik Arlette's baas (ondanks haar werk in het zwart was) vollédig op de hoogte brengen. Omwille het gebrek aan voedsel, en de stress van de afgelopen uren, had ik niét veel drank nodig, om toch midden in de nacht dronken op bed in slaap te vallen. Het zo verhoopte en verwachtte geluk voor 1982 was zéér zéker nog niet voor dadelijk. Omwille de drank en de stress werd ik de volgende (zondag) ochtend met barstende hoofdpijn wakker. Ik kleedde me dàdelijk aan, ging naar beneden, waar ze geen nieuws gekregen hadden, en vanwaar ik met het Hospitaal telefoneerde. De situatie was onveranderd, ze was slechts héél even wakker geweest maar was nog steeds in kritieke toestand. Ik vroeg hen de bezoekuren dewelke ze me gaven. Ik dronk een paar zéér sterke koffie's alvorensweer naar boven te gaan om me een beetje op te frissen en iets naar binnen te wurgen, het was een volledige dag geleden dat ik iets gegeten had. Het liep tegen de middag aan toen ik naar Gemma en André reed, ik zou van daaruit telefoneren met Arlette's moeder en Pa. Gemma lag (zoals gewoonlijk) in bed, en ik bleef dan met André in de keuken zitten. André zegde me dat hij van Gemma wist, dat Arlette érgens pijn had de afgelopen weken, Gemma had haar namelijk pijnstillers bezorgd. Ik reageerde woede, ik kénde Gemma's manier van omgaan met medicatie maar àl te goed, en ik begreep dan ook niet dadelijk waarom Arlette me niet op de hoogte had gesteld over de ernst van de pijn, maar wél medicatie aannam die (van Gemma komend) zéér zwaar en ook waarschijnlijk hoge dosissen geweest waren. Is dat haar oplossing voor alles dan ???, vroeg ik sarcastisch aan André, is dat het énige dat ze kent....... pillen??. Ik voelde me ergens zélfs verraden, waarom had ze me niets gezegd, en we zouden de Dokter opgezocht hebben, waarom neemt ze medicatie aan, dewelke ze niet kent, en daarenboven nog van een "verslaafde" kon, met deze gedachten en vragen verliet ik hethuis richting Hospitaal.
Ik had die avond alle moeite om Arlette ervan te overtuigen in het Motel te blijven terwijl ik ging werken. Ze was doodsbenauwd voor een bezoek van Jos, en ik was zélf ook niét 100% zéker, of ik al dan niet onze "verblijfplaats" laten vallen had tijdens de woordenwisseling met Pa en Lieve. Ik vertrok hoedanook naar m'n werk, een inkomen dat ik nù méér dan ooit nodig had, ik liet het telefoonnummer achter bij Arlette voor noodgevallen. Toen ik de volgende (maandag)-ochtend, na een kop koffie in de bar, op de kamer aankwam, zat Arlette nog steeds Televisie te kijken..... ze was te angstig geweest om de slaap te vatten. We sliepen beiden dan ook tot de vroege namiddag. Na het ontbijt/middageten...... ging Arlette een wandelingetje doen, en poogde ik om over mijn zovééélste koffie de zaken een beetje op een rij te zetten, iets dat niet écht lukte. Hier in dit Motel nog lànge tijd blijven, was financieel niét haalbaar, een woning voor ons tweetjes vinden, kon ook niet van vandaag op morgen, ik besloot (met het excuses dat ik wilde afspreken om nog wat spullen op te halen) met Pa te telefoneren, om zijn "stemming" te toetsen, bleek al gauw, dat énige verandering in hun mening (positief of negatief) nog wel een tijdje zou duren. Ik kwam voorlopig tot geen oplossing. Diezelfde avond kon ik Arlette niét overtuigen om in het Motel te blijven, ze prefereerde (ondanks het koude December-weer) in de auto te slapen, boven het risico dat Jos ondertussen de tijd had gehad om te weten te komen, waar we verbleven, en haar een bezoek te brengen. Ik stemdde tenslotte in, en ging s'nachts enkele keren kijken. Het liep kort tegen de Kerst en Nieuwjaarsdagen aan, het werd dan ook gevoelig drukker op het werk, ook omdat er bij wijze van uitzondering nu wél pattisserie werd gemaakt, iets waarin ik me zéér goed voelde, ware het niet om de "sociale" omstandigheden. Ik besloot de volgende (dins)dag, met Gemma te bellen, om te zien of we bij haar (ik wist dat ze in een uitermate grote woning leefde) een tijdje terecht konden. Het was zéér zéker niét met volle overtuiging dat ik die beslissing nam, maar het was mischien wel eens tijd dat ook ZIJ ééns iéts voor MIJ deed, en het was zowat de laatste oplossing. Haar dubbele, slepende tong, waarmee ze sprak, wees erop dat ze (zoals steeds) onder invloed van medicatie was. Ik legde haar kort de situatie, én mijn vraag voor, en vroeg haar dit met Andre (haar partner) te bespreken bij zijn thuiskomst van werk. Ik sprak af, dat ik dezelfde avond met Andre zou telefoneren, alvorens ik naar het werk vertrok. Andre's reaktie was positief, zolang het voor "een tijdje" was, hij diende wel eerst de kamer op et tweede verdiep op te ruimen. Doordat ik Donderdag nacht niet werkte, spraken we af, dat we donderagavond even langs zouden komen, om dan Vrijdag vast in te verhuizen. Ik verlengde op de receptie an het Motel ons verblijf tot Vrijdag. Ik voeldde een zwaar gewicht van m'n schouders vallen, al had ik dan niet stil gestaan bij de afstand tussen werk (Wijgmaal/Leuven) en nieuwe verblijfplaats (Vilvoorde), zeker daar ik s'ochtends nét op het spitsuur terug huiswaarts zou keren. Omwille de naderende feestdagen, begonnen mijn werkdagen ook uit te lopen tot 12u en meer, maar dat was toch maar tijdelijk, en daarbij extra inkomen op het einde van de maand. Het viel me die Donderdagavond en Vrijdag op, dat Gemma vrij "Nuchter" leek, niet rondsloftte onder invloed an medicatie, mischien kreeg dit alles toch nog een positief kantje. Omwille de lange werktijden, de afstand (terugreis + 1uur), deed ik weinig meer dan werken en slapen. Het was Arlette, die samen met Gemma op zoek ging naar een Appartement(je).... beiden konden het blijkbaar ook best met mekaar vinden. Enkele dagen slechts, na onze intrek bij Gemma, kreeg ik het goede nieuws dat Arlette een woonst had gevonden. Een één slaapkamer appartement, langs de Schaarbeeklei in Vilvoorde, recht tegenover de Renault Fabrieken. De huurprijs was 6000 Fr/maand, er diende géén waarborg te worden betaald, omdat het wel wat opgeknapt diende te worden. Daarbij kwam dat het boven een Café/taverne was gelegen, en Arlette daar als "Algemene hulp" aan de slag zou kunnen. We konden het appartement intrekken op 01 Januari. Ik besloot, nà het appartement te hebben bekeken, en de mogelijkheid van werk voor Arlette bevestigd te hebben gekregen, om nà onze verhuis, en de feestdagen naar ander werk in de omgeving te kijken. Zou het jaar 1982......... dan eindelijk eens een écht gelùkkig Nieuwjaar worden ???, op dàt ogenblik zag het er zo naar uit. Het was slechts enkele dagen voor Kerstmis 1981, toen ik doodmoe het werk verliet, in de auto staptte, en me naar huis begaf. Ik voeldde me al de hele nacht niet goed. Ik nam nog steeds die "inhalers" voor mijn ademhaling, maar de afgelopen uren bleken die weinig te helpen. Op de autosnelweg richting Brussel/Ring, kreeg ik plots een Asthma-crisis, ik poogde mijn ademhaling onder controle te houden, en door te rijden tot thuis, maar het werd steeds ernstiger, ik zag mezelf in de achteruitkijk spiegel blauw worden, begon het bewustzijn te verliezen, verloor controle over de wagen, en knalde tegen de vangrails aan. Ik kwam terug bij bewust zijn, door klappen op mijn gezicht van een ambulancier, die mij ondertussen een zuurstofmasker voor de mond plaatste, en me naar de iekenwagen bracht. Ik werd naar een Brussel's hospitaal gebracht. 1982 mocht zich dan positief aankondigen, echter niét zonder een négatief einde van 1981. Ik kwam op de spoedgevallen aan, waar ik (tot éénieders verbazing), een tweede, én zware aanval kreeg. Na een tijdje kreeg m'n die onder controle, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen. De politie had Arlette verwittigd, en had ook gezorgd dat mijn (Nieuwe) wagen naar een veilige plaats werd overgebracht, de schade aan de wagen, bleek achteraf nog mee te vallen. Het was reeds namiddag, toen de Dokters samen met Arlette en Gemma, m'n kamer binnenkwamen. Ze begrepen niét dat ik ondanks mijn Asthma-probleem, én voorgeschiedenis in het leger, nog steeds in een bakkerij met bloem, meel e.d.m. werktte, temeer omdat de allergie-testen àlle 14 positief bleken, ik was allergisch aan, huismijt, meel, bloem, planten, gras, dieren, enz,enz. Toen ik hen zegde, at dàt nu éénmaal mijn beroep was, waar ik 4 jaar voor gewerkt en gestudeerd had, kreeg ik te horen, dat ikzélf moest beslissen, maar dat een volgende aanval niét zou uitblijven, én die wel eens fataal zou kunnen zijn. Arlette zegde me dat ze reeds contact had genomen met Elzen (mijn baas) n dat die reeds op de hoogte was gebracht door de politie. De dokters drongen aan dat ik minstens 24uur in observatie zou blijven, waarmee ik tenslotte instemde. Ik zag alle positieve gebeurtenissen van de laatste dagen/weken als een kaartenhuisje in mekaar vallen. Wat moest ik nu ???, ik was nu éénmaal een goede bakker/Pattisieér. Ik overlegde alvorens mijn vertrek daags nadien eerst met de Dokters. Zij bleken mij situatie te begrijpen. Ik zou (tijdelijk) een verhoging van (beschermings)-medicatie krijgen, en op voorwaarde dat ik stofmaskers (mond-kapjes) gebruikte, stemdden ze in, dat ik (tijdelijk) terug aan het werk ging. Kerstmis 1981, zal niet erg bizonder geweest zijn, omdat ik me er heel weinig van herinner. Ik had een regeling met de baas gevonden, tot een "opzeg" van 2 weken, zodat hij niet in problemen kwam nét tussen de feestdagen. Ik ging (met gebruik van stofmaskers/kledij) op 26 December 1981 terug aan het werk, doch zonder éllelange dagen, ik beperkte mijn wérkdagen (nachten) tot 8 a 9 uur, en nam de verantwoordelijkheid, in hoofdzaak over de pattisserie, omdat deze in een afzonderlijk (minder stoffige) ruimte werd gemaakt, en er minder meel/bloem produkten bij tepas kwamen. Ondanks het zéér hoge loon van December, en het vooruitzicht van onze intrek in ons éigen appartement, vierde ik in een restaurantje samen met Arlette het Nieuwe jaar 1982, met zéér gemengde gevoelens.
Omwille een hoognodige vakantie, wens ik U mee te delen dat een verderzetting van "Mijn leven" uitgesteld is tot Zaterdag 16 September. Op Uw begrip, en geduld rekenend, wens ik jullie ondertussen het àllerbeste, goede moed, en positieve ingesteldheid toe. Beste groetjes en tot dan.
Ik ging de volgende dagen en weken gewoon mijn "gangetje", ging iedere nacht werken..... de "Asthma-problemen" bleven beperkt omwille de medicatie in de vorm van puffers, en het mondmaskertje dat ik tijdens het werken droeg, zodat de "stof/bloemdeeltjes" dewelke ik inhaleerde beperkt bleven. De fiets had ik voor altijd aande haak gehangen, het was namelijk zo dat "Ventolin" bestandelen had die niét toegestaan waren in de "Beroeps"wielrennerij, en het "Toeristische" van wielrennen zegde me nog heel weinig. Het was heel moeilijk om Arlette alléén te zien, indien ze op cafe kwam was dat bijna steeds in het bijzijn van "Joske", waarvan ik (langs de cafebazin) had vernomen dat hij niét met Arlette gehuwd was, dan wel gewoon samenwoonde met haar. Niemand had ooit het tegendeel gezegd, het was ook niet écht ter sprake gekomen, ik was er gewoon vanuit gegaan dat ze met elkaar gehuwd waren...... niet dus. Er deden zich nog een tweetal weekends voor, dat Jos naar het Buitenland reed, en ik Arlette nà het werk ging opzoeken, tijdens één van die samenkomsten bevestigde ze me dat ze niét gehuwd was met Joske, maar hem niet dùrfde te verlaten, omwille mogelijke repressailles van hem.. Ik was ondertussen een beetje lid geworden van de Biljartclub op het cafe, en had daardoor ook enkele kennissen. Het liep tegen eind November 1981, toen we om één of andere reden een regeling maakten om een "avondje uit" in Leuven te organizeren. Het werd geregeld voor een zaterdag, dewelke ik om (een niet te herinneren reden) niét moest werken. Het waren allemaal leden van de biljartclub. Was het toeval, dat nét dat weekend "Joske" naar Frankrijk zou rijden, en ik dus besloot Arlette mee te nemen ?!? Die "Avond uit" werd in alle detail geregeld, we zouden samenkomen aan het café, en vandaar in" Konvooi" , met 5 auto's naar Leuven rijden. Iedereen had wel min of meer weet van mijn relatie me Arlette, het verbaasde hun dan ook niet, toen ik zei dat ze met me mee zou komen. Ook pa en Lieve waren niét achterlijk, en hadden wel érgens een vermoeden, al wisten ze dan niet met wie. Ik wachtte verscholen aan de "uitrit" van Arlette's straat tot ik "Joske" zag vertrekken met een lichte vrachtwagen. Ik wachtte nog even om er zeker van te zijn dat hij niet terugkeerde. Het was ongeveer 20.30u toen we aan het Cafe aankwamen waar iedereen stond te wachtten. Kort nadien vertrokken we........ we brachtten grotendeel van de avond door in de "Salons Georges" in Leuven, een Restaurant, Cafe, Danslokaal. 90% van die avond bracht ik door aan een tafeltje, pratend met Arlette, die zich voor de gelegenheid op z'n best vertoonde. Schone liedjes duren niet lang, en de tijd vloog dan ook voorbij, iets wat ik me pas realizeerde toen "onze kennissen" stillaan één voor één begonnen te vertrekken. Het was 02u in de nacht, toe wij als laatste de auto opzochten. Het was een halfuurtje rijden naar Tremelo. Daar aangekomen, besloten we nog een "slaapmutsje" te gaan drinken in een Café dat nog open was. Een goed idee was dat zéker niét........ik had reeds téveel gedonken. Wat wist ik dusver over haar ?; Ze was geboren in Zele (Gent) haar ouders waren 4 jaar geleden gescheiden, en haar moeder was samen met een jongere broer naar Tildonk verhuisd, waar ze samenwoonde met ???, een tweetal jaren geleden was ze Jos op het lijf gelopen, en kort nadien zwanger geraakt, waarop haar moeder haar "vriendelijk" gevraagd had het huis te verlaten, ze was toen met Jos gaan samenwonen, al duurde het niet lang alvorens er fisiek geweld en miserie bij kwam kijken, waardoor ze de (voor mij verstandige) beslissing nam, te "aborteren" om geen kinderen in die situatie te betrekken. Ze was 21j, en mocht van Jos niet gaan werken, al had ze dan geen diploma, Jos zélf was postbode maar dronk zijn loon op. Ze huurden een "Sociale woning" en zij kreeg een uitkering van het Ocmw. Het liep tegen 4uur aan toen we in de richting van Arlette's huis reden. Toen we de straat indraaiden, stond Jos zijn auto echter voor de deur, en was er licht binnenshuis. Arlette sloeg dadelijk in paniek "Hij slaat me dood" zei ze. Ik draaide om, en keerde terug naar het Cafe van waar we kwamen, terwijl Arlette hysterisch in de auto zat te huilen. Aangekomen in het café, smeekte ze me haar niét naar huis te brengen, Jos zou het niét nemen dat ze niet thuis was. Ik was éigenlijk te dronken om érnstige beslissingen te nemen, maar toch;..... ik telefoneerde naar huis, waar ik Pa aan de lijn kreeg,...... ook hij was ziédend, hij zegde me dat Jos reeds enkele keren aan de deur was geweest om naar Arlette te informeren, en hij vroeg me waar zij én ik waren,....... ik vroeg hem naar het café te komen waar ik was. Het duurde niet lang alvorens hij aankwam. Ik had ondertussen enkele koffies naar binnen gewerkt om wat nuchter te worden. Hij was razend, Jos stoptte niet met bellen en langskomen, iémand had hem ingelicht (later bleek een buur) dat Arlette met mij was weggereden, en het niet de eerste keer was dat ik daar was terwijl hij in het buitenland zat. Ik vroeg Pa, of ik Arlette thuis enkele uren kon laten slapen, zodat we dan morgen (zondag) alles rustig konden bekijken. "Geen sprake van" kreeg ik als antwoord. Indien ik me in dergelijke problemen wilde werken, diende ik ze zélf maar op te lossen. Ondanks aandringen kon ook hij, Arlette niét overtuigen om toch naar huis te gaan, haar angst en vrees voor Jos waren gerechtvaardigd, het was meer gebeurd dat ze op café kwam met dùidelijke sporen van fisiek geweld, en nu Pa zegde dat hij daarboven ook nog dronken was, was haar angst des te groter. Toen in na meerdere keren aandringen, en discussieren, een negatief antwoord blééf krijgen, besloot ik met Arlette terug naar Leuven te rijden om wat te gaan slapen. Het was 6uur in de ochtend van Zondag toen ik de autoop de parking van het AC-Motel in Heverlee parkeerde en een kamer boektte. Enkele uren slaap zou alles wel oplossen hoopte ik. Het was rond het middaguur van Zondag, toen ik in de bar van het Motel, zovéél en stérk mogelijk koffie naar binnen werktte, en terwijl Arlette nog sliep , toch poogde om een oplossing uit te werken. Ik telefoneerde nogmaals met Pa, die nog steeds even "razend" was, (ik hoorde Lieve op de achtergrond méé-razen), Jos stoptte niet met telefoneren en voorbij rijden, hij vroeg me waar ik was, waarop ik hem niét antwoorde. Ik zegde hem dat ik in ieder geval naar huis diende te komen, om enkele spullen, waaronder o.a; werkkleding te halen, ik moest die avond namlijk wél (hoedanook) gaan werken. Ik besloot toen enkele dagen in hetMotel te blijven,om op die manier een oplossing te vinden of uit te werken. Toen ik dat aan Arlette voorsteldde, stemde ze dadelijk in, waarop ze verderging met de vraag...... "Waarom proberen we er met ons tweeén niets van te maken??, ik heb toch géén verplichtingen tegenover Jos?!?", eigenlijk had ze wel ergens gelijk dacht ik, maar het was nu niet op dé juiste manier gebeurd. Ik telefoneerde met de baas van "het café", die op de hoogte was van onze "relatie", en toen kénnelijk ook, van het gebeuren, in de afgelopen uren, en vroeg hem, of hij later die namiddag samen met Arlette, wat kleding bij haar thuis kon ophalen. Ik vroeg hém dit te doen, indien ik zélf met Arlette zou meegaan, en Jos thuis zou zijn, zou dat enkel nog bezine op het vuur gooien zijn. Ik reed die namiddag richting "Thuis", zette onderweg Arlette aan de achterzijde (zoals afgesproken) van het café af, waar ik haar nadien ook zou ophalen. Eigenlijk had ik gehoopt dat Pa en Lieve (zoals geregeld op zondagnamiddag) niét thuis waren, maar dat viel tegen. Hij stond me in het deurgat op te wachtten, ik zegde hem dat ik geen ruzie wilde, en dat ik alleen wat spullen kwam halen, het liep héél anders uit, hij én Lieve zegden , roepten dat ik mijn verstand verloren had, wat moest ik met iemand als Arlette, enz, enz, enz, tot het woord "Sloerie" viel, en ik me met gebalde vuisten, m'n gezicht op enkele centimeters van Pa's hield, terwijl ik hem (vrij rustig) zegde, dat het héél dùidelijk én normààl was, dat nét HIJ, partij koos voor iemand die een zwakke, goede, welwillende vrouw gébruikte, en misbruikte, dat was toch zijn idee van en man-vrouw relatie ?!?!. Dit maakte dadelijk een stilte. Ik begaf me naar de deur, en terwijl ik het pad naar m'nauto afliep, stoptte "Joske", die duidelijk nog stééds dronken, dreigend naar me toe kwam en vroeg waar "zijn vrouw" was, waarop ik hem heel rustig (ik wilde geen gevecht uitlokken) antwoorde, dat ik "zijn vriendin" gebracht had, aar ze me gevraagd had haar te brengen. Ik stapte in de auto en reed weg, terwijl ik hem naar het huis zag lopen. Aangekomen aan het Café, stond Arlette klaar met een zak, de baas zegde me vlug, dat hij ons vollédig begreep en steunde,en dat de meerderheid van onze kenissen àchter ons stonden. Ik bedankte hem, en reed richting Leuven. Jos was in het café geweest, terwijl de baas van dàtzélfde café, van die gelegenheid gebruik had gemaakt om met Arlette wat kleding op te halen. Terug aangekomen in het Motel, huurde ik de kamer voor de volgende 3 dagen, waarna we ons naar het restaurant begaven om een hapje te eten, om 21u moest ik namelijk gaan werken.
.....Codi
