Het traject van de plaats van ongeval naar hospitaal, werd zéér bruusk afgelegd, en ik was dan ook in onmenselijke pijn, hoofdzakelijk in mijn linkse knie. Aangekomen op spoedgevallen werd ik dadelijk overgebracht (na een kort vooronderzoek) naar de Radiologische afdeling, om foto's te laten nemen, ook daar herinner ik me de hélse pijnen, omwille een bruuske behandeling. Terwijl ik een tijdje later terug in de spoedafdeling lag te wachten op de resultaten, en de beslissingen van de Dokter(s), kwamen Pa en Lieve binnen. Zij waren door Erna gebeld, Marcel was onderweg naar de plaats van het ongeval, daar hij in de nabijheid woonde. De eerste vraag van Pa was; " Is er veel schade"???, Lieve werd woedend, en antwoorde hem (bijna gelijktijdig met mij) is dàt het belangrijkste, op dit moment ?!?. Op Lieve's vraag naar mijn toestand, zegde ik haar hoeveel en waar ik de pijn voeldde, en welke onderzoeken ze reeds hadden gedaan. Het was Lieve die me toen attent maakte op het feit, dat omwille de inpakt van het stuurwiel in mijn gezicht, mijn voorste tanden aan de bovenzijde volledig vernield waren, ik voeldde even met mijn tong, maar deed dat op dàt ogenblik af als bijzaak, het was mijn knie die me hévige pijn bezorgde. Toen ik de binnenkomende dokter aanwees als diegene die me had onderzocht, gingen Pa en Lieve naar hem toe. Er werd onderling wat gepraat, en zélfs gediscussierd, ik zag aan Pa dat hij ergens niet mee akkoord ging, en ze kwamen naar mij toegestapt. Volgens de dokter, had ik een "lichte" hersenschudding, twee gekneusde ribben, maar hét érgste was een verbrijzeling van mijn knieschijf, hij deelde me mee, dat men dit dàdelijk wilde opereren, maar dat Pa niét akkoord was. Het feit dat ik "meerderjarig" was, betekende dat ik de beslissing moest nemen. Ik overlegde even in hoofdzaak met Lieve, en ook zij, vond het beter, niet dàdelijk te laten opereren, aan een knieschijf met alle mogelijke gevolgen vandien, maar een tweede opinie te vragen, aan een toch wel méér "gerenomeerd" hospitaal zoals Gasthuisberg. Ik stemde daarmee in, en deelde dit ook mee aan de Dokter(s). Zij besloten dan een gips van enkel tot lies aan te brengen, en deze later (omwille de te verwachtten zwellingen) open te snijden, zodat het hij met die zwellingen mee kon bewegen. Ik diende wél mijn éigen vrijwillig ontslag te tekenen, en werd naar een wachtkamer gebracht, in afwachting van het plaatsen van de gips. Pa en Lieve, gingen enkele telefoons doen. Men was reeds begonnen aan het leggen van de gips, toen ze terug kwamen, Lieve had met "Tante Ann" getelefoneerd, omdat zij een "Station-wagen" hadden, en ik in een "normale" vierdeurs niet zou geraken, daar ik omwille de gips mijn gànse been gestrekt diende te houden, Tante Ann, zou me dus ophalen en naar Leuven voeren, Pa had ondertussen ook reeds de nodige afspraken in Gasthuisberg gemaakt voor enkele dagen later. Het was diép in de nacht toen ik vermassecreerd van de pijn ( in en uit de auto gesleurd, via een kleine lift-verplicht op het been staande) op het bed, in Lieve's appartement werd neergelegd. De situatie van de motor-rijder bleek alles bij elkaar minder erg, en hij zou in de volgende uren het hospitaal ook mogen verlaten. Het duurde enkele dagen, alvorens de afspraak in Gasthuisberg was. Ik telefoneerde ondertussen met de Motor-rijder, hij bleek alles bij mekaar weinig letsel te hebben opgelopen, zijn moeder en ik verontschuldigden ons wederzijds, het was een splinternieuwe motorfiets geweest, dewelke hij aan zijn grootmoeder wilde tonen, omwille de regenbuien,en de druppels op het plastic-scherm van de valhelm had hij de afstand slecht ingeschat . De matrieele financieele schade was echter wel enorm, één van de betrokken (ook totaal vernielde) wagens was splinternieuw, ongeveer een jaar later werd de totale schade op 1.200.0000 Frank (60.000 Euro) geraamd, ik heb echter nooit geweten wie tenslotte verantwoordelijk werd verklaard. De beslissing van Brussel werd door Leuvense Specialisten afgedaan als "voorbarig", een operatie was (zeker niét dàdelijk) nodig, het was afwachten of de twee versplinterde stukjes van de knieschijf zich zouden vastgroeien en waar. De gips werd kleiner gemaakt, ik diende wél zo wéinig mogelijk last te zetten op de knie, en krukken te gebruiken. Ik ging de eerste tijd wékelijks op controle, men nam telkens foto's om de evolutie te volgen, na een zes-tal weken werd de gips vollédig vewijderd, en mocht ik (bijna) alle normale dingen doen.
Kerst 1980, Nieuwjaar 1981, werd gevierd door Pa, Mezelf, Lieve en haar twee zonen, op Lieve's appartement in Leuven. Greta woonde nog steeds in Baal, en (voor zover ik wist) was Pa druk bezig om haar het huis ùit te krijgen. De eerste dagen van 1981, verkreeg ik een medisch attest voor mijn knie, omwille het feit dat ik bepaalde "leger"oefeningen niet zou kunnen doen. Dat attest gaf me éigenlijk een vrijgeleide om al dan niet (afhangend van desgevallende pijn en/of moeilijkheden) deel te nemen aan oefeningen.
Op 06 Januari 1981, werd ik door Pa naar het opleidingscentrum in Peutie gebracht, de weekends (Vrijdag tot Zondagavond) ging ik naar huis. Ik herinner me de vréselijk koude, waarin we meerdere oefeningen dienden af te leggen, het was ook dààr waar ik begon te roken, hoewel ik voordien ook al wel ééns een sigaret had gerookt. In de familie rookte (op Marcel na) namelijk iederéén. Na enkele dagen vrijaf, om ons klaar te maken, naar de kazernes te vetrekken nam ik begin Februari de TreinBuitenlandseSoldaten, in Leuven richting Soest, waar we door en busje werden afgehaald en naar de kazerne in Werl werden overgebracht. Het was een middelgrote kazerne, hoofdzakelijk keuken en bakkerij voor de omliggende Belgische kazernes, het had ook een klein Helikopter eenheid. Ik werd tewerk gesteld in een réusachtige bakkerij, die makkelijk 5000 broden / dag produceerde, en in minder dan 4 uur vollédig "Mobiel" kon worden, gemaakt. Het was zéér zéker, géén zwaar werk. De produktie bestond ùitsluitend uit brood, geen pattisserie of dergelijke. De soldaten van de bakkerij (een dozijn) klikten ook al snel samen, wat betekende dat we s'avonds gezamelijk naar Soest gingen (er was in Werl àmper tot geen uitgangsleven). Ik poogde ook zoveel mogelijk (desgevallend overnemend van anderen) "Wacht" te kloppen, dat was een 24uur shift (ik was echter gewoon nachten zonder slaap te gaan) en dat leverde extra verlofdagen op. Mijn eerste verlof van een week nam ik met mijn 20é verjaardag, een 5-tal weken na mijn aankomst in de kazerne dus. Ik herrinner me weinig of niets van dat verlof, verjaardagen waren in onze familie dan ook van weinig belang. Het was kort na mijn terugkomst in de kazerne, dat ik tijdens inkopen in Soest, plots in ademnood geraakte, het voeldde aan alsof ik een plastic zak over het hoofd had gekregen, ik herrinner me niets meer, tot ik weer bij bewust zijn kwam, en enkele mensen rond me zag, alsook een "militaire"( ik was namelijk in uniform), opgeroepen ziekenwagen. Deze bracht me over naar de spoedafdeling van het Militair ziekenhuis van Soest, waar ik in de volgende nacht nog 3 van dergelijk aanvallen kreeg. De volgende dagen, deden er zich nog enkele van die aanvallen voor, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen. Ik telefoneerde met Pa, kon hem echter alleen uitleggen wat er was gebeurd, en hij wees me op de Asthma die aanwezig was in de familie, hijzélf en Marcel had tot puberteit Asthma problemen gehad, Erna had ook regelmatig longproblemen, mijn peter (aan Ma's zijde danwel) was onrechtstreeks overleden aan TBC, ook longen. De tweede helft van April 1981, werd ik op "Herstellings-verlof" (eigenlijk wist men niet wat met me moesten doen) naar huis gestuurd voor bijna twee weken, ik diende mij op 2 Mei terug (in het hospitaal) te vervoegen. Ook thuis deden er zich enkele aanvallen voor, in dié màte dat (dat viel zélden voor) Pa in paniek raakte omdat ik een blauwe huidskleur kreeg. De bijgeroepen huisdokter (hoewel onbevoegd vanwege mijn militaire dienst) kon alleen "zwàre, zéér ernstige Asthma" vaststellen.Een asthma die aanwezig was sinds geboorte, doch slapend was gebleven, en door het beroepsmatig contact met bloem, meel actief was geworden. Deze aanvallen deden zich nu voor met de regelmaat van een klok, dankzij de medicatie in de vorm van "Puffers" inhalers, kon ik de schade beperken. Met dezelfde uitleg als van de huisdokter, werd ik op 31 Mei 1981, na amper 5 maand dienst, "Onbevoegd voor militaire dienst" verklaard, en uit het leger onslagen. Ik zou me enkele weken later voor een speciale raad, op het Brussels bestuur van Belgische Defensie, moeten aanmeldden, voor een "defenitieve" onbebvoegdheid. Op 01 April was ik terug "Burger" met een diploma van een vak, hetwelk ik Medisch niét meer mocht of kon uitvoeren. De aanvallen minderden in aantal én ernst, maar dit had ook te maken, met de nu "preventieve" medicatie dewelke ik nam.
Het was nét nadien, dat Pa (niet zonder tussenkomst van Marcel, Rijkswacht, deurwaarders, enz) erin slaagde Greta, voor eens en voor goed de deur uit te krijgen in Baal, hij had haar als (tegenprestatie??) een appartement in Herent, en nieuwe auto gekocht. Lieve, haar twee zonen (Karl en Luk), Pa, en ikzelf verhuisden van het appartement in Leuven naar het huis in Baal, na de (met opzet) berrokkende schade door Greta, was opgeknapt. Mijn vroegere (kleine) kamer werd ingericht als logeer/strijkamer. Karl en Luk, namen de twee zolderkamers voor hun, zij zouden al snel op Universiteit en dus ook Kot gaan. Ikzelf kreeg de tweede grootste op Pa's en Lieve's na slaapkamer. Begin Juni werd ik Defenitief onbevoegd voor de Militaire Dienst verklaard, ik moest nu mijn toekomst beginnen plannen, maar hoe ??, het énige wat ik écht kon mocht ik niet uitvoeren.
Het was eind Februari, begin Maart, toen Pa, van Baal naar het Appartement van Lieve in Leuven verhuisdde. Omwille mijn werk, én de drukke voorbereiding voor de tentoonstelling begin April, was ik niet volledig op de hoogte wat hij (Pa) nu eigenlijk van plan was. Lieve's appartement beschiktte over 3 slaapkamers, maar zij had dan zélf ook 2 zonen (Karl en Luk) 16 en 14jaar, Lieve zat midden in een scheiding. De twee "vrije" nachten dewelke ik had (zondag nà Discotheek en Maandag) bracht ik dan toch door in de Bakkerij, en dat gaf me ook meer tijd om aan mijn tentoonstellings-stuk te werken. Pa (ondertussen terug aan het werk) was druk bezig om Greta "uit te kopen", jàren later kwamen we te weten, dat hij haar een "luxe appartement" in Herent, en auto had moéten kopen, om haar uit het huis in Baal te krijgen, hetwelk (zoals later vermeld) désondanks niet zo vlot ging. Enkele dagen voor de tentoonstelling was "mijn stuk" klaar. Het was een 50cm hoge pyramide geworden, de pyramide zélf was getrokken in suiker, en gedeeltelijk chocolade, en was dan bewerkt met marsepain, en fijne pattisserie, een oude platendraaier, waarvan de motor werd vertraagd, zou het onderstel worden, zodat "het" vanuit alle richtingen kon worden gezien door de langzaam draaiende beweging. De tentoonstelling was op een Zondag, en ik diende eroor te zorgen, dat de spotverlichting op voldoende afstand stond, om smelten te vermijden. Ik werkte de voorgaande nacht, én in de Discotheek, én in de bakkerij, vanwaar ik rechtstreeks naar de tentoonstelling (in het CMO) in Leuven ging. Niettemin.................. het stuk won de eerste prijs, ik, maar ook Jef, Nieke waren apetrots, want de prijs hield een brevet van fijne patisserie in, wat toch mooi zou staan op een toekomstig CV. Ook Pa en Lieve, dewelke naar de tentoonstelling waren "afgezakt" waren tevreden. Ik ging na de tentoonstelling nog werken in de Discotheek, en kroop dan maandagochtend (na een 48 uurige dag) doodop mijn bed in. Daags nadien, voelde ik veel jaloezie op school, ik was dan ook nooit erg sociaal geweest, en s'middags ging ik met enkele "kennissen" naar Café, om de eerste prijs te "vieren", wat uitliep (weet nog stééds niet waarom) op een weddenschap, dat ik voor de aanvang van de namiddag-lessen, een bàk Tuborg kon leegdrinken,........ ik dééd dat, t.t.z; 24 flesjes Tuborg in 45 minuten, met àlle gevolgen vandien. Viel in slaap tijdens de lessen, en braakte alles onder bij het wakker worden. Ik werd naar de Direkteur gebracht, en geschorst voor 2 weken,.... Pa én Jef & Nieke werden op de hoogte gebracht....... een àfgang van jewelste na de overwinnings-vreugde. Jef & Nieke waren een beetje teleurgesteld, maar wuifden het voorval kort nadien toch met enkele grappen weg. Van Pa daarentegen kreeg ik een hoop verwijten te slikken. Die eerste prijs kon men me toch niet meer afnemen dacht ik, en enkele dagen later, wuifde ook ik het hele voorval van de baan, en pikte mijn leven weer op. Ik blééf weekends werken in de Discotheek, en begon reeds naar een "overbruggings-werk" uit te kijken voor nà de school. Het was mijn lààtste schooljaar, én leercontract voor bakker, en omdat noch Theo, noch Marcel legerdienst hadden gedaan, diende ik die te doen. Pa was ervoor aan het zorgen dat ik die zo snel mogelijk kon aanvangen, en wel in Duitsland, waar het slechts 9 ipv 12 maand was. Ik vond ook werk als Kelner in een Café-restaurant in Leuven, waar ik in Juli kon beginnen. Ik eindigde mijn studie's met redelijk goede resultaten. Het afscheid van Jef & Nieke (dewelke hun bakkerij hadden overgelaten) was vrij emotioneel, ik stoptte ook met het D.j.-werk in Baal, en trok (voorlopig) in op het appartement van Lieve, waar Pa nog steeds woonde. Ik kon me al vrij snel vinden in het werk van Kelner, en het duurde dan ook niet lang alvorens ik dagen van 12uur en langer kloptte. Ik diende mij aan te bieden op het "klein kasteeltje", vroeg daar naar een werk als "bakker" en een dienst in Duitsland, hetwelk kort nadien werd bevestigd, ik diende me te vervoegen op 06 Januari 1981, in de kazerne van Peutie,voor een opleiding van één maand, en zou dan naar Werl (nabij Soest) overgeplaatst worden, in de militaire Bakkerij. Ik bracht in die periode enkele bezoeken aan Gemma (Ma), bezoeken waarvan ik steeds deppresief terug kwam, er veranderde niets, en ook André leek aan het einde van zijn latijn te geraken, had al zijn spaarcenten in zijn leven mét Gemma gestoken, om het haar zo comfortabel mogelijk te maken, maar kreeg wéinig of niéts ervoor in de plaats, intégendeel, hij was de kostwinner, én huisvader, én privé-verpleger, en het was duidelijk dat zij, genoot van die situatie. Ik kreeg meer medelijden met Andre dan met mijn éigen moeder. Ik bracht tweewekelijks een bezoek aan Bobonne's graf in Kortenberg. Het was ondertussen Oktober 1980 geworden. Marcel (werkend voor Pa) was gescheiden van Arlette, en woonde bij een vriendin in Zaventem, samen met zijn zoon Jurgen (toen 3j) en 2 kinderen van Annie, die ook in scheiding was. Theo woonde nog steeds in Heverlee, ondertussen met zijn 3é vrouw, en nog steeds werkend voor de CP-jeugd. Erna was zwanger van haar tweede kind, en ook nog steeds woonachtig in Wijgmaal in het aangekochte huis hetwelk nu (3 jaar later) nog steeds in volle renovatie was. Het was Annie (Marcel's vriendin) die mij vroeg of ik voor de kinderen een bezoek als "Sint Niklaas" wilde brengen. We hadden (uit de tijd van de speelgoed-winkel) een door nonnen met de hand gemaakt Sint Niklaaskostuum, met àlles erop en eraan, onderhemd, kleed,overjas, hoed, mijter, baard. Ik stemdde in, en vroeg Erna of zij voor haar kind ook een bezoek wilde, waarmee ze instemde. Karl (Lieve's zoon) zou "Zwarte Piet" spelen. 03 November, ikzélf zat zonder auto, kroop ik als Sint-Niklaas, met Karl als Zwarte piet, in de VW-Kever van Lieve, en begaven ons eerst naar Erna, en vandaar naar Marcel en Annie in Zaventem. Alles leek prima te zijn verlopen. Thuis gekomen kleede ik me om en wastte me, en (mét Lieve's toestemming - het was hààr auto) besloot ik me rond 20u, nog eens naar Marcel en Annie (ik kon het vooral goed vinden met Annie) te begeven om te zien of ze het goed hadden gevonden , en de kinderen overtuigd waren. Het regende pijpestelen toen ik naar Zaventem vertrok. Ik bevond me op de Brusselsesteenweg, ter hoogte van Kortenberg, ik reed niét overdreven snel, toen ik uit het niets een motorfiets de rijbaan zag oprijden, ik ging récht op mijn rem staan, waardoor ik eerst begon te slippen, en nadien te tollen, ik zie nog hoe ik de motorfiets met mijn rechtse-voorzijde aanreed, de lucht invloog en in mijn achteruitkijk spiegel terug op de straat zag smakken, ik had nog steeds geen controle over de slippende en tollende wagen, en er flitste door mijn hoofd "Verdomme wat gaat Lieve nu zeggen", deze gedachte ging weg, van zodra, ik zag dat ik mij in het midden van de rijbaan bevond, en 4 (twee wagens) koplichten recht op me afkwamen. De klap was enorm. Ik reed recht in op een wagen én een minibus, dewelke dadelij nadien achteraan, nogmaals aangereden werden door een aankomende wagen. Ik zat volledig gekneld in de auto. De motor (normaal buffer) bij VW-Kever bevind zich achteraan, het reservewiel is normaal zo geplaatst dat dat bij ongeval dienst doet als "buffer" maar was (na een lekke band onlangs niet zoals het hoorde geplaatst), de vollédige voorzijde was dus ingedrukt, het reservewiel bevond zich in de auto, ik zat geklemd tussen de àchterbank en het stuur. Er kwam heel wat volk buiten gelopen, men wilde helpen, maar er was een bezinegeur, en iedereen diensde eventerug, terwijl ik in paniek geraakte. Het duurde niet lang alvorens ik de sirenes van de opgeroepen hulpdiensten hoorde. De brandweer besloot dat men me uit het wrak zou moeten snijden, terwijl ze me slijpschijven e.d.m. bezig waren, voeldde ik plots een enorme pijn in mijn linkerknie. Na een tijdje werd ik uit het wrak gehaald, op vraag van omstaanders gaf ik Erna en Marcel hun telefoonnummers, terwijl ik naar de ziekenwagen werd gebracht, zag ik pas duidelijke welke ravage er was aangericht, 3 auto, minibus, en Lieve's auto, en de motorfiets, waarvan de bestuurder reeds onderweg was naar het hospitaal. Gelukkig bleken er verder géén slachtoffers te zijn gevallen. Ik werd overgebracht naar het Universtitair ziekenhuis in Brussel.
Het was ergens in Februari 1980, toen ik op een Vrijdagnacht van de Discoteek, in de Bakkerij arriveerde, en terwijl ik me naar boven wilde begeven om me om te kleden, Jef me toeriep; of ik iets nieuws van Pa had ??, hem ontkennend antwoordend meldde hij me dat hij een ongeval had gehad in de "Bocht" in Werchter. Ik kende die bocht maar al te goed, draaide me om en liep terug naar mijn auto buiten, het moet rond 3 a 4uur geweest zijn. De plaats van het ongeval was een kilometer of 7 van mijn werk, onderweg ging er van alles door mijn hoofd, ik kénde die bocht, en wist dat het een zéér gevaarlijk punt was,... had Pa gedronken????, hoe erg was het, wié had met de bakkerij gebeld??? Allemaal vragen die door mijn hoofd flitsten terwijl ik vééél te hard reed. Ik kon van op een afstand de zwaailichten van politie en brandweerwagens zien... de auto was een totaal wrak, meerdere keren over kop gegaan, ik rende naar de aanwezige agenten, die me meedeelden dat hij naar het Ziekenhuis in Bonheiden was overgebracht. Ik wilde niet meer vragen stellen, voor het geval Pa dronken zou zijn geweest. Ik rende terug naar de auto, bekeek het wrak nogmaals (denkend dat hij héél zwaar zou gewond zijn), en reed naar het Hospitaal welk op een 15-tal kilometer lag. Daar aangekomen..... leek het godzijdank allemaal mee te vallen. Hij stonk inderdaad naar drank maar het ongeluk had hem waarschijnlijk opgenuchterd. Hij was (zoals altijd) heel zakelijk, en vroeg mij, om in eerste instantie alles te regelen. Hij vroeg me "Lieve" zijn secretaresse te verwittigen, de verzekeringsmaatschappij, e.d.m. hij vroeg me niét om Greta in te lichten... wat ik toch besloot te doen. Na een uurtje bleek uit de onderzoeken dat hij meerdere schaafwonden, en snijwonden had, en enkele zwààr gekneusde ribben. Ik wist dat de politie nog zou langskomen voor een verklaring af te nemen, en gaf hem de raad Koffie te drinken,en ook te roken, om zijn alcoholgeur te verbergen. Lieve woonde in Leuven, ik besloot eerst bij Jef en Nieke te stoppen, om hun mee te delen, dat het alles bij elkaar niet erg was, maar dat ik vandaag niet zou komen werken. Ze begrepen het, en zouden hun plan wel trekken. Ik herinner me dat het 6uur Zaterdagochtend was, toen ik het huis in Baal binnenging. Ik riep Greta en Anita uit hun bed, en deelde hun mee wat er gebeurd was.Ik was geen kléin beetje verbaasd van haar te horen dat ze reeds ingelicht was door mensen uit de buurt. Blijkbaar was Pa uit het wrak gekropen,over de straat naar een huis, het waren dié mensen die de nooddiensten gewaarschuwd hadden, en ook Greta, met de melding dat hij zwaar dronken, tegen veel te hoge snelheid de bocht gemist had. Greta zegde me, dat het hospitaal haar wel zou ebben gebeld indien het nodig was geweest, en dat hij maar niet had moeten drinken. Samengevat...... het kon haar niets schelen. Ik wist at het tussen Pa en Greta totaal "vierkant" liep, maar stond toch perplex van haar ijskoude reaktie. Ze ging terug naar bed, en ik besloot naar Leuven te rijden om Lieve in te lichtten, ik wist waar ze woonde, en belde haar vanuit een telefooncel in Tremelo, ze zegde me dat ze zou klaar zijn, om met me naar Bonheiden te rijden wanneer ik aankwam. Ik passeerde terug de paats van het ongeval, waar men juist de auto aan het wegtakelen was. Ik stoptte, vroeg waarheen ze de wagen zouden brengen, het was een privé-takeldienst, hij gaf me zijn adres en telefoon, met de melding dat hij reeds 3 personen had dewelke geintreseerd waren het wrak te kopen. Ik begreep dat niet dadelijk, maar achteraf bleek..... het was een vrij nieuwe Mercedes, de motor en chassis waren ongedeerd, en er was dus interesse om het wrak te kopen, waarna men er een nieuwe carosserie overzette. Lieve was klaar bij mijn aankomst. Tijdens de rit terug naar het hospitaal, legde ik haar uit wat er gezegd was door Greta, en zij lichtte me nu openlijk in, over het feit dat Pa plannen had, om Greta de deur te wijzen, en met Lieve samen te gaan wonen, door mijn veelvuldig uithuizig zijn had ik die signalen blijkbaar gemist. In het hospitaal aangekomen, liet ik hun even alleen, terwijl ik met de garage belde, waar ik werd meegedeeld dat er reeds een bod van 100.000Fr op de wagen was, maar dat dat zeker nog zou verhogen. Pa wilde absoluut naar huis, ondanks de tegenzin van Lieve. De dokters zagen niet dadelijk een bezwaar, op voorwaarde dat hij zou rusten. Het was ondertussen late voormiddag geworden. Pa had zélf Erna, Marcel, en Theo opgebeld. Toen deze in het hospitaal aankwamen namen zij (op mijn vragen) de zaken over. Ze zouden Pa naar huis brengen, kontakt nemen met de garage i.v.m. het verkopen van het wrak (wat tenslotte gebeurde voor niet minder als 180.000.Fr), en zij zouden ook wel zien wat ze deden met Greta. Ik zou later die dag even langsgaan om te zien hoe het ging. Ik had nog een vrij uitgebreid gesprek met Lieve, tijdens haar naar huis te brengen, en een tas stérke koffie. Het was namiddag toen ik terug op mijn werk aankwam, en het relaas aan Jef en Nieke vertelde. Ik ging naar bed, diende binnen enkele uren terug in Baal te zijn. Die avond, vertrok ik vroeger van Bakkerij naar Discotheek, en stoptte even thuis. Het viel me dadelijk op dat Greta haar auto er niet stond. Ik ging binnen, en vond Pa in de zetel in de Living, half slapen in veel pijn. Ik vroeg hem wat hij in de zetel deed, en hij zegde dat Greta niet in de zetel wilde slapen voor enkele dagen, en dat iemand naast hem in bed ongemakkelijk zou zijn. Ik vroeg hem of ik nog iets kon doen, dektte hem warm in, zorgde voor wat te drinken, en meldde hem dat ik op de terugweg van Discotheek, later die nacht ik nog even zou aanlopen. Ik belde met Erna, zij was op de hoogte en éven verbolgen over de "bed"situatie, maar kon er ook weinig aan doen, zij zou vanavond langskomen met wat te eten. Me afvragend waar Greta en Anita waren ging ik toen werken. Ik liep even aan toen ik naar de bakkerij reed die nacht, Greta en Anita sliepen blijkbaar, Pa lag nog steeds in de zetel, nog steeds in véél pijn, ik zegde hem die namiddag langs te komen. Deze situatie duurde een tiental dagen. We lostten (Erna en ik in hoofdzaak) mekaar af, in het bezoeken van Pa, Lieve probeerde (samen met Marcel die er nu ook werktte) de zaak draaiende te houden. Van zodra het mogelijk was, besloten we Pa, naar Lieve's appartement over te brengen, zodat hij op z'n minst een dégelijk bed had om te slapen, en iemand om hem te helpen met zich te wassen. Noch Greta, noch Anita hadden een vinger uitgestoken, iets waarvoor ze weldra de rekening zouden krijgen gepresenteerd. Ik was volop begonnen om schetsen, en plannen te maken voor de tentoonstelling,ik had besloten, Chocolade, Suiker, en fijne patisserie (petit fouré) te gebruiken. Ik kon volledig op de medewerking an Jef en Nieke rekenen, een goed resultaat zou ook voor hun een eer zijn, temeer hun bakkers carriere aan zijn einde kwam, zou dat een mooie afsluiter voor hun zijn.
Het was een Donderdagnamiddag in Juni 1979, toen Erna en Marc, tijdens mijn werk de Bakkerij binnenkwamen. Ik zag al gauw aan hun gezicht dat het iets ernstigs betrof, ze zegden me dan men gebeld had van het St'Jozef hospitaal, dat Bobonne zéér slecht was, en heel waarschijnlijk de volgende dag niet meer zou halen. Ik keek naar Jef & Nieke, dewelke knikten dat ik me kon gaan omkleden en met Erna en Marc kon meerijden naar Kortenberg. Tijdens de rit, zegden ze, dat Pa, en Marcel zowel als Theo op de hoogte waren. Ik kon het niet laten ééniéder, inclusief mezélf luidop te verwijten, dat we Bobonne de laatste jaren verwaarloosd hadden. Aangekomen, was Pa, en Theo reeds aanwezig. Een verpleegster bracht ons naar de kamer, waar Bobonne voor zich uit lag te staren op bed, iedereen poogde een gesprek aan te knopen, maar het was duidelijk dat ze ons niet herkende, iets wat door het korte bezoek van de Dokter werd bevestigd. Ze had geen enkel besef van onze aanwezigheid, toen we na een vrij lang bezoek één voor één afscheid namen, en haar zoenden, bleef ze zonder besef, zegde niets, ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik haar zo zag, en haar met de woorden "Ik kom morgen terug Bobonne" zoende...... ik en iedereen in de kamer verstijfde toen ze, wanneer ik mijn mond van haar voorhoofd verwijderde, haar hoofd een beetje draaide, me aankeek, én..... mijn naam noemde. Dit werd bij het verlaten van de afdeling door de Dokter verklaart; dat ze me mischien éven herkende, omdat hij wist dat ik haar toch wel het meest bezocht had in de afgelopen jaren. Ik voelde me goed, te weten dat ze mij had herinnerd. Ik sprak met Pa af dat hij me morgenvoormiddag zou ophalen in de Bakkerij voor een volgend bezoek, ik kende Nieke en Jef voldoende om te weten dat ik indit geval géén nood had aan toelating om het werk een paar uurtjes te verlaten. De volgende dag, haalde Pa me zoals afgesproken op. Tijdens de rit zegde hij me, dat hij met de dokter had gesproken, en buiten mijn laatste bezoek een zestal weken geleden, Bobonne in twee jaar geen bezoek had ontvangen, en sinds haar opname ook geen an Gemma (Ma) haar bloedeigen dochter. Aangekomen in het hospitaal begaven we ons naar de kamer war ze gisteren had verbleven....... de kamer was echter leeg, het bed opgemaakt, ik raakte in paniek. Een verpleegster kwam naar ons toe, en zegde dat Bobonne s'nachts was overleden. We bezochten haar nog in het Mortuarium waar ze lag opgebaard, en vol zélfverwijt, en als een "geslagen hond" reden we terug. Pa zegde me dat hij kontakt zou nemen met Andre (Gemma's man) betreffende de begrafenis. Ik weet niet hoe, maar ik ging diezelfde avond Muziek draaien, en poogde mijn "normale" leven verder te zetten. De begrafenis was de volgende Woensdag in Kortenberg, en ik kreeg een extra dag vrij op het werk. De dag voor de begrafenis, kon ik haar nog even bezoeken, ik vroeg haar me te vergeven dat ik zoveel met mezélf was bezig geweest de laatste tijd, jaren, en haar daardoor verwaarloosd had. Ik was absolùùt geschokt, en nijdig toen ik van de begrafenis huiswaarts reed. De énige aanwezigen op de begrafenis waren haar zus "Bertha" een kloosterzuster, Pa, andré, Erna, ikzelf en een 4-tal personeels leden van het Hospitaal geweest. Theo (Bobonne's petekind), en Marcel hadden géén tijd ?!?!, Gemma haar éigen dochter was té ziek???. Ik beloofde mezelf (voor zover als mogelijk) de verwaarlozing goed te maken......... een belofte die ik steeds heb gehouden t.t.z; ik betaal tot vandaag de huur van de begraafplaats, en breng haar nog bijna maandelijks een bezoek. Eind 1979 kwam eraan. Ik werkte nog steeds als "bakkers-leerling" was nu laatste schooljaar begonnen, en weekends als D.j. in Baal. Eind van '79 kreeg ik enorm veel last van maag krampen en pijn,in die mate dat ik achter de D.j.-tafel in elkaar zaktte, en naar het Hospitaal werd overgebracht. Er werd een Maagzweer vastgesteld, dokters begrepen niet dat "een knul" van 18 een maagzweer kon hebben, tot ik hun mijn levenstijl uitlegde, en de maagzweer dus verder kwam van a) slechte, weinige, niet gebalanceerde voeding,b) te kort aan slaap,c) teveel aan stress. Ik beloofde er rekening mee te houden, en diende een tijd een speciaal dieet te volgen en medicatie te slikken. Ik luidde de jaren "80" in als D.j., en kort nadien deelde Jef, ons mee dat hij de Bakkerij ging overlaten tegen het einde van dit schooljaar. Hij was ondertussen midden vijftig, en zwaar ziek aan Asthma. Privé was er niet veel veranderd. Ik was zo weinig mogelijk thuis. Marcel werktte ondertussen als verkoper voor Pa, die ook nog zeer zelden thuis was. Greta gedroeg zich (sociaal) zijnde de "Barones van Baal", en begreep écht niet dat ze éigenlijk zichzélf voor "schut" zette. Ik had ondertussen al een drie-tal vriendinnetjes "versleten", het ontbrak me aan tijd, ik was té druk bezig met m'n twee job's, en wilde dit voorlopig ook niet veranderen, daar ik zo snel mogelijk op éigen benen wilde staan, zeker met het einde van mijn "school-lopen" om de hoek. Het einde van de tweede trimester zou op school gepaard gaan met een tentoonstelling, van brood, banket, en patisserie door diegene die wilde. We dienden een eigen werk te maken, er zou een tentoonstelling worden opgezet, waarna de getoonde werken door grote brood en banketbakkers alsook Pattisiers, zouden worden gejureerd, iets wat zeer zeker invloed zou hebben op het eind examen. Ik was dan ook één van de eerste om me hiervoor in te schrijven, niet beseffende hoeveel werk ik nog maar een keer op mijn rug nam. Jef en Nieke steunden me echter 100%, en ik kon op hun hulp rekenen.
Een (via Harten2-Mailgroep) begonnen vriendschap in December 2006, groeide langzaam maar zeker en bereikte het punt van "Liefde" op 15 April 2007. Met dank aan eenieder die dit mogelijk maakte, en de vélen die ons daarbij ook steunen.
Annemie, De mist trok weg, en de hemel brak open. Puur goud stroomde mijn leven in, Ik voelde de warmte op mijn schouders.......... het werd weer lente,.... een nieuw begin.
Jij bent de lust van m'n leven, de vlinder in m'n buik, het vuur in m'n hart, de bloem die ik ruik, de zachte regen van de boog, de appel in m'n oog. Dank je voor je liefde en warmte voor je genegenheid voor je steun en begrip Dank je om mijn leven, mijn strijd, mijn lijden en pijn, een doel te geven om na te streven.
Op 01 Januari 2005, kreeg ik van Linda (Nieuwjaarsgeschenk) "Felix", een kitten, dewelke al gauw mijn "Soul-mate" en énige/beste vriend werd. Toen ik in Februari 2006 naar "Ter Duinen" in Nieuwpoort ging voor "Accute Depressie" plaatste ik hem in een Asiel........ na 4 weken (2 weken voor mijn terugkeer naar huis) belde Linda me, om me te melden dat hij in "Hongerstaking" was gegaan, en zichzelf had laten uithongeren, hij kon niet wennen aan de situatie waarin hij verbleef, en dacht ook dat deze situatie "blijvend" zou zijn. Ik had een volledig jaar nodig, alvorens ik tijdens de Kers & Nieuwjaars periode de beslissing nam om terug een beetje leven in huis te halen, ik nam kontakt met Linda, en sinds 20 JANUARI 2007, is ELLY mijn nieuwe huisgenoot... hierbij een foto... Leeftijd ong 18Mnd.
Ondanks dat er slechts een 3 a 4 kilometer was tussen mijn nieuwe "thuis" in Baal, en werk in Keerbergen, besloot ik toch de gelegenheid van "kost en inwoonst" op het werk aan te grijpen, op die manier hoefde ik niet steeds met Greta thuis te zitten. Pa was nu (ook omwille de +20 Kilometer afstand) nog minder thuis dan voordien. Het was winter-periode, en ik maakte me (voorlopig) weinig zorgen over het wielrennen, hoewel ik geregeld s'avonds wat trainde. Het waren lànge dagen Woensdag tot/met Vrijdag van 06u tot 18 soms 19u..... Zaterdag van 04u tot 12u en in de vooravond nog enkele uurtjes, en Zondag van 02u tot 12 a 13u. Het was echter 70% pattisserie, ik leerde dus véél meer dan voordien in Leuven, waar het louter Brood en Banket was. Maandag's liep ik school in Leuven, en dinsdag besteede ik aan trainen e.d.m. Toen het wielerseizoen van 1978 eraan kwam, wist ik al snel dat het niet te combineren viel met mijn werk, en ik vroeg aan de ploegdirektie dan ook een onderbreking van mijn kontrakt, een onderbreking werd me niet toegestaan, het werd verbroken, met de belofte dat ik het terug kon opnemen wanneer ik er klaar voor was. Het was een eerder "rustige" periode, t.t.z; ik vertrok naar mijn werk, meestal Dinsdagavond, en kwam terug thuis Zondagnamiddag. Ik wist wél dat het tussen Greta en Pa van kwaad tot erger ging. Ik had weinig tot geen kontakt meer met Theo of Marcel, naar Erna fietste ik meestal tijdens mijn training, maar ook die band begon gaan te verzwakken, zij was ondertussen ook zwanger van haar eerste kindje, Marcel (nog steeds Cafe runnend in Herent) had ook reeds een Zoon sinds 1977. Ik eindigde het Schooljaar '77 - '78, vrij goed. Tijdens de 2 weken Jaarlijks verlof hielp ik Mark en Erna bij het verbouwen, renoveren van een huisje hetwelk ze hadden gekocht, en hetwelk (met uitzondering van de buitenmuren) eigenlijk volledig werd afgebroken en hérop gebouwd, dit was wéér een manier om niet "thuis" te moeten zijn. Het was ook in die periode dat de brouwerij (eigenaar van Marcel's) café, falliet ging, wat betekende dat het café werd gesloten. Arlette (Marcel's vrouw) vond allerhande poets/werkjes, o.a. Pa's bureel, en Marcel ging aan het werk als chauffeur in een houtbedrijf in het Leuvense. Zij hadden ondertussen een (onverantwoord duur) appartement gekocht in Wilsele, en dat ook nog exhuberant bemeubeld. Ondanks de geboorte van "Jurgen" hun zoon, was het een "publiek geheim" dat hun huwelijk "vierkant" draaide, Marcel hield er stééds wel énkele vrouwen op na, en deinsde niet terug om Arlette (tot politie interventie's toe) in elkaar te slaan. In Theo's privé leven liep het nét zo, hij had ondertussen een huis gekocht in Heverlee, werkte nog steeds voor de C.P., maar was geregeld onder invloed van alcohol, drugs enz, had er ondertussen een Huwelijk met twee kinderen opzitten, alsook een drietal relaties. Ook hij gebruikte héél graag zijn handen t.o.v. vrouw of vriendinnen.
In het najaar van 1978, begon ik aan een rijbewijs te denken. Ik nam inlichtingen bij een rijschool en vernam dat ik nù reeds mijn theoretische lessen én examen kon doen, en dan nà mijn verjaardag in Maart 1979 het praktische deel. De prijs bedroeg toen 27000 Frank. Op een bepaalde Maandag, ging ik van school naar Pa's bureel, om hem desbetreffend aan te spreken. Hij had een zeer jonge secretaresse, waarvan ik (via Erna) wist dat ze méér dan alléén secretaresse was,en ik maakte van haar àànwezigheid dan ook gebruik om dat onderwerp aan te snijden, hopend op een beetje invloed van haar zijde. Van de enkele honderden frank die ik per maand overhield op werk, bleef nooit wat over. Pa hield echter voet bij stuk, als ik een rijbewijs wilde moest ik het ook maar betalen. Hij zegde me wél; dat hij plannen had een nieuwe auto (Mercedes.... wat zijn welvarendheid nog duidelijker maakte) te kopen, en dat ik dan zijn huidige kon krijgen. Het was géén nieuwe, maar wel nog aardige Toyota Carina én (dat zou de rijlessen makkelijker maken) een automaat.
Ondanks mijn onbestaande vrije tijd, ging ik dus op zoek naar een bijverdienste dewelke ik in Januari 1979 reeds vond. Ondanks mijn zéér beperkte kennis wat betreft muziek, vond ik een werk als Disc-Jockey in een kleine dancing in Baal Dorp (Baretta genaamd). Ik was nog wel geen 18, maar omwille de sléchts 2 maanden, maakte de baas een uitzondering. Ik zou werken Vrijdag, Zaterdag, en Zondagavond aan 200 frank/avond, wat 600/Weekend maakte, tot mijn 18é en dan zou hij me 1000 Frank betalen per volledig weekend. De énige persoon dewelke ik daar in vertrouwen over inlichtte was Erna, en zij verklaarde me gek, maar respekteerde wat ik wilde doen. Dit betekende eigenlijk; Vrijdag werkte ik van 06u tot 18u in Bakkerij, nam dan douche, propere kledij, en fietste tegen 20u naar de Dancing, waar ik dan muziek speelde tot 02.20u, om dan terug naar de Bakkerij te fietsen, en daar te werken tot S'middags, enkele uurtjes te rusten, om dan van 16u tot 19u terùg in de bakkerij te werken, dàn naar de Dancing, en s'nachts van de Dancing récht naar de bakkerij, terug tot s'middags. Van zondagmiddag tot zondagavond kon ik dan wat rusten, s'avonds terug naar de Dancing, hoewel het zondag's nooit zo laat werd, en maandag naar school. Ook Mieke, en Jef, de bazen verklaarden me gék, maar hadden er niets op tegen zolang mijn werk er niet onder zou lijden.
Ik weet niet juist meer op wélke manier, maar ik trof een regeling met de rijschool dat ik de lessen in afbetalingen kon aflossen. In februari liep ik op Maandag School op CMO, en op Dinsdag volgde ik Theoretische rijschool. Ik slaagde héél makkelijk voor mijn examen. Pa was nieuwsgierig geworden naar de herkomst van dat geld, en was van Erna te weten gekomen waar ik mee bezig was. Het was nu HIJ, die mij vroeg, na school, naar zijn bureel te komen. Ik stond aan de grond genageld toen hij me "knuffelde" en proficiat wenstte, hij vroeg me hoeveel ik nog schuldig was aan de Rijschool, en zegde me dat hij dat verschil zou bijleggen, zodat ik niet verder twéé jobs diende te doen. Ik antwoorde hem, dat ik graag deed wat ik deed, en er niet wilde mee stoppen,....... ik had ondertussen ook een "vriendinnetje" leren kennen, en dat extra geld gaf me een goed, veilig, zéker gevoel. Zolang mijn werk en studies er niet onder leden, legde hij er zich bij neer. Op 17 April 1979, liep ik "apetrots" het gemeentehuis uit met mijn rijbewijs, ik was in alles van de eerste maal geslaagd. Pa had ondertussen reeds enkele weken zijn "spiksplinter nieuwe Mercedes" en gaf me dus de sleutels van zijn "oude" auto. Ik denk dat ik op dat ogenblik (onbewust) voor eeuwig de fiets aan de haken hing. Ik diende nu niet meer s'nachts in weer en wind van Baal (Dancing) naar Keerbergen (Bakkerij) te fietsen, had nu veel meer vrijheid om me te bewegen. De eerste kilometers die ik met de auto deed waren op de eerstvolgende vrije Dinsdag naar het St.Jozefs Hospitaal in Kortenberg waar Bobonne nog steeds verbleef, en dewelke ik in nu meer dan een jaar geen bezoek meer had gebracht. Dàt bezoek zit me zo diep gegrift dat ik niet in details wil treden, met uitzondering van het vermeldden dat ze alleen, eenzaam, mààr mischien gelukkig-onwetend aan het wegkwijnen was. Ze zat daar... duidelijk onder medicatie kalm gehouden. Het duurde dààgen alvorens ik over de "schok" van dat bezoek heen was, temeer omdat ik het had nagelaten haar te bezoeken, ik was té druk geweest met geld bijeen krijgen voor een rijbewijs, en had niét stilgestaan bij hoeveel ik eigenlijk van haar hield, als méns, als grootmoeder, maar ook als een beetje-moeder. Ik beloofde mezelf haar geregeld te zullen bezoeken, in de hoop dat ze me dan héél mischien terug zou leren kennen. Ik bracht kort nadien ook een bezoek aan Gemma (Mijn moeder), waar de situatie (zij het dan vrijwillig) veel gelijkenis had met die van Bobonne. Zij lag in bed, ganser dagen onder invloed van slaap & kalmeerpillen. Andre (haar huidige echtgenoot) was 12u/dag ùithuizig voor werk, diende dan nog eten te koken, wassen, plassen, verpleger te spelen voor haar, en ik kon,kàn me niet van de indruk ontdoen dat ze "genoot" van die situatie.
...... Alles verliep zo vlot als :mogelijk, ik deed het werk graag, de studies (één dag/week) vielen redelijk mee, en ik scoorde vrij goed in het wielrennen, ik trainde bijna dagelijks, en deed wekelijks één tot (indien te combineren met werk) tweemaal mee aan wieler-wedstrijden. Van familie kreeg ik weinig tot geen steun...... Greta en Anita bekeken het met veel Sarcasme, Pa had totaal geen tijd, Erna en Theo hadden geen interesse en omwille hun zelfstandig leven was de relatie met hun ook heel veel verminderd. Marcel die in zijn cafe een éigen "Amateurs" wielerploeg had opgericht was duidelijk jaloers, al liet hij dat niet dadelijk merken....... hijzélf ging regelmatig voor "training"sessies naar Italié e.d.m., en liet het runnen van het cafe, en op hun eerste zoon passen totaal over aan Arlette zijn echtgenote..... het was een publiek geheim dat die buitenlandse sessies héél wéinig met trainen, danwel met vrouwen te maken had. In die periodes bracht ik redelijk veel tijd door in het Cafe. Ma én Andre bezocht ik (met weinig enthousiasme) nog een keer per 4 a 5 weken, tot het bezoeken van Bobonne kwam ik bijna niet meer. In Juli 1977 werd ik Brabants Kampioen bij de belofte's, ik eindigde pas tweede in de sprint, maar de winnaar was Limburger en kon dus de titel van Brabants Kampioen niet krijgen. Apetrots, ging ik (na mijn Baas (Luk) gebeld te hebben) met enkele ploegmaats op het Cafe van Marcel vieren. De ploegleiding steldde mij een verlenging en hogere verdienste van contract voor, voor het volgende seizoen ik bleef voorlopig nog wél met beide voeten op de grond, in die tijd waren de verdienste àmper voldoende om de onkosten te dekken, zeker bij Juniores.. Het was een Zondag......... Schoolvakantie en daags nadien ook sluitingsdag van de bakkerij, waardoor deze viering in tijd utliep, zo laat, dat Pa nog en "Slaapmutsje" kwam nemen. Tot mijn grote verbazing was ook hij opgetogen, en min of meer trots op mijn overwinning, het was de eerste keer in zééér lang, dat ik écht een gesprek en drink met hem had, omwille zijn en mijn werk, én mijn trainingen zagen we thuis, mekaar amper of niet. Het Sarcasme dat ik daags nadien door én Greta én Anita voorgeschoteld kreeg betreffende mijn overwinning liep zéér ernstig uit de hand, na enkele verwijten op en neer ging Anita naar boven, toen ik een tijdje later naar mijn kamer ging vond ik de "Beker" gebroken op de grond, het was niét mogelijk dat hij zichzelf zo beschadigd had door te vallen, "Ocharme".... waren de woorden die ik achter mij uit de mond van Anita hoorde komen......... ik probeerde, maar kon men woede niet bedaren en het kwam tot een gevecht, eerst met wat getrek en geduw, tot Greta op het rumoer was afgekomen, en zich moeide, waarbij ik fors uitnam, en mijn vuist vlak in Anita's gezicht plaatste. Het bloed gutstte uit haar neus, en ze liep met allerlei verwijten met Greta naar beneden. Ik herinner me alleen dat Anita naar het hospitaal ging, haar neus was nét niét gebroken maar werd wél gespalkt of iets dergelijks. Ik herinner me ook mijn verbaasdheid over het feit dat Pa de hele zaak eigenlijk "Lachoniek" opnam, en me géén uitbrander...... of méér gaf. Ik wist wel dat de relatie tussen hem en Greta, en ook Anita alles behalve was, àlle herstellingen van uurwerken enz werden overgenomen door een collega, Greta diende alleen de winkel te runnen, maar door haar manier was het goed draaien van de zaak heel sterk àfgenomen. De volgende dag, tijdens het bewerken van deeg in de bakkerij, kreeg ik vreselijk veel pijn, in mijn rechter-pink. Achteraf bleek dat ik met het slaan van Anita een barstje in mijn kootje had opgelopen, en het diende dus in de gips voor enkele weken. Weer was ik verbaasd over de gelatenheid waarmee Pa dit alles nam.
In het najaar van 1977 maakte pa een (voor mij) levensveranderende beslissing. Hij zegde me (ik wist van niets) dat hij enkele maanden voordien een huis gekocht had in Baal bij Tremelo. Dat was mijn bevestiging dat het hem wél degelijk voor de wind ging, Directeur zijnde van een Bouwbedrijf met méérdere zetels in Belgie. Hij zegde me dat hij de winkel met woonst vanaf 01 Januari 1978 zou verhuren en naar Baal verhuizen. Zijn hoofdreden was het feit dat de winkel zoals hij nu werd gerund (door Greta) verlieslatend was, en hij zolang mogelijk had gewacht, omdat hij eerst 100% zeker wilde zijn dat hijzélf niet terug zou beginnen met zijn oude beroep. Baal ligt tegen Mechelen, het was dus niet mogelijk om in Leuven (25 Km) te blijven werken, en ik zou dus mijn leercontract in de Baalse omgeving moeten verder zetten. Dit alles werd mij gezégd........ alle beslissingen lagen reeds vàst, ik had dus heel weinig in te brengen. Ik ontving dit nieuws met héél gemengde gevoelens. Ik deed het werk waar ik het deed graag, ik kon goed over de baan met Luk, mijn baas, mijn wielerploeg en school (waarvan ik énkele vàge vrienden had) waren in het Leuvense. Ik had hier mijn ganse leven gewoond, en kende gewoon niets anders. Ik besprak dit in de volgende dagen met Erna & Marc, maar vond daar ook weinig oor voor mijn vragen, Marc reed wel met mij langs de mijn toekomstige "Thuis", het was een bungalow, helemaal in de bossen, met énkele buren en het dichtstbijzijnde dorp op + 5 Kilometer. "Jezuuke is hier nog ni geweest" dacht ik bij mezelf.
Alles was beslist en geregeld. Nét voor Kerstmis 1977, bracht Pa me naar een Bakkerij-Patisserie in Keerbergen, waar nog iemand uit mijn klas op leercontract werkte. Ik had een gesprek met Jef (de zwààr astmatische baas) en zijn vrouw Mieke, en ik kon beginnen in Januari 1978. Keerbergen (de bakkerij) lag op een 10 kilometer van onze nieuwe "thuis" maar omwille het vele nachtwerk (het was ook patisserie) kon ik inwonen. Ik had wél een dag meer verlof, want de bakkerij was gesloten Maandag én Dinsdag, Maandag liep ik school maar Dinsdag had ik dan vollédig vrij. Woensdag tot en met vrijdag werktten we van 06u tot (Dikwijls) 18, zélfs 19u, Zaterdag van 03u tot 12u en van 14u tot 19u, Zondag van 03u tot ong 13u. Ook hier werden leercontracten géén beetje ùitgebuit.Ik kreeg 500 Frank/week + kost en inwoon desondanks diende ik de helft aan Pa te geven. Ik zag bij het verlaten van deze nieuwe werkplaats mijn toekomst in de wielrennerij (voorlopig toch) vollédig verdwijnen, ik had met deze uurregeling geen tijd meer om te trainen, en op Zondag fit en ùitgerust aan een wedstrijd beginnen om 15u hield ik ook niet voor mogelijk. Allemaal argumenten dewelke ik had kunnen naar voren brengen bij Pa, maar ik wist dat het weinig tot niets zou veranderen, zodoende legde ik me maar als een "geslagen hond" bij de reeds genomen beslissingen neer.
Kerst '77, Nieuwjaar 1978, was een periode van "alle hens aan dek" voor de verhuis, hoewel het merendeel van Meubilair (door Greta gekozen,en Pa betaald) nieuw werd geleverd. Er waren 3 Slaapkamers op het gelijkvloers, de grootste was vanzelfsprekend voor Pa, en de tweede-grootste werd in beslag genomen door Anita, met als kommentaar dat ik toch maar tweemaal/week thuis sliep, dit ondanks het feit dat ook zij véél tijd bij vrienden en/of grootmoeder doorbracht, ik hield echter mijn mond om de vrede te bewaren. Mijn kamer werd ook de naai/strijkamer. Er waren nog twee kamers onder het dak, maar boven was géén toilet, noch badkamer, en het was eigenlijk een "vallende zoldertrap" dewelke naar die kamers leidde, dus zeker niet makkelijk en/of comfortabel. Het afscheid van Luk en zijn familie viel me vrij (ook hun) moeilijk, we konden goed met mekaar overweg, gingen samen trainen én op wieler-uitstap, enz,enz, en de eerste indruk die ik had gehad bij mijn niéuwe bazen en werk, waren zéér gematigd geweest.
Ook 1978 was dus een nieuwe bladzijde in mijn leven, nieuw werk, nieuwe "Thuis", nieuwe omgeving en omstandigheden.
......Er waren wel enkele dingen waar ik geen rekening had mee gehouden, toen ik me voor het werk had aangeboden..... In vogelvlucht was het slechts een 3-tal kilometer van "thuis", via bus diende ik echter drie keer over te stappen, iets wat door het aanvangs uur (07u) bijna onmogelijk was.... Pa stak me (tot Greta en Anita's plezier) ook alle mogelijke stokken in de wielen, en wilde me gén busgeld geven, ik diende maar op mijn eerste "loon" .... van (300 Frank) te wachten kreeg ik als antwoord. Erna stippelde samen met mij een binnenweg uit, hetwelk tevoet me ongeveer een halfuur tot driekwartuur zou duren, die kon de pret van mijn niéuw "onafhankelijk" leven niet drukken. Iedere volgende dag stond ik (alleen) op om 05u, maakte mijn lunchpakketje, at een beetje otbijt, om met volle moed om 06u te vertrekken. De garage zélf ging pas open om 08.30u, maar het eerste anderhalfuur bediende ik de benzinepompen...... en dat bracht me soms ook nog een beetje drinkgeld op. Het werd echter stillaan winter. De binnenweg die ik dagelijks nam, was een steil klimmend kasseiweggetje, door de bossen, van ong anderhalve kilometer. Toen ik door de koude, over de glibberige kasseien, in het volledig donker tijdens de winter naar het werk liep, voelde ik me alles behàlve gerust......... de pomphendels waren op dat uur van, de ochtend ook volledig bevroren van de vorst, en ik kwam méér en méér met van koude verbrandde handen thuis, het gebruik van allerlei doeken en/of vodden deed weinig àf aan het probleem.
Na een paar maanden reeds begon het werk me meer en meer tégen te zitten. Op leercontract zijnde maakte men duidelijk gebruik van de goedkope werkkracht.
Het was een periode dat ik als 14 jarige héél érg volwassen werd. -Mijn bezoeken aan Gemma (Ma) en Bobonne begonnen te slabakken, omdat ik ook op zaterdag tot in de namiddag werkte. -Marcel was ondertussen (zonder grote zwier) getrouwd, woonde in Winksele, en werkte nog steeds in Renault, en deed ook nog steeds aan Wielrennen.Ik probeerde voor zover als mogelijk op die wedstrijden aanwezig te zijn, voor Marcel, maar ook louter héél grote interesse. -Erna kwam mischien nog één weekend/maand van haar "Kot" in Antwerpen naar huis. -Ikzélf werkte iedere dag van 07u tot 18u, ik vertrok dus om 06u en kwam s'avonds laat thuis......... tijd om vrienden te maken en/of hebben was er niet. Ik spaarde zoveel mogelijk geld, om zo snel mogelijk een fiets te kopen, en trainde me ondertussen met het grote deel van de afstand op en af naar het werk te joggen, lopen. Het liep tegen Kerstmis 1975, en ik steldde vast dat ik gehéél niéts aan het leren was.........ik was de volledige dag verantwoordelijk voor de benzine-pompen, s'ochtends alléén, én....... voor de inkomsten daarvan, s'avonds diende ik de garage te poetsen, de autos (een tien-tal) in de schowroom netjes te houden. Ik mocht ook ( en dàt vond ik wél leuk natuurlijk) auto's binnen en buiten rijden, maar éigenlijk........ van mechaniek had ik totààl niéts geleerd in de eerste 3, 4 maanden. Daarenboven kwam dat de kassa van Benzine op een bepaalde avond geld tekort kwam. De baas beschuldigde mij dadelijk, en het zou van mijn "loon" worden afgehouden............. daar ging mijn droom om al snel een (tweedehands) fiets te kunnen kopen. Toen ik die avond thuis kwam, had "Charlie" de baas reeds met Pa gebeld, met àlle gevolgen vandien. Het daarop volgende Weekend, schraapte ik mijn geld bijeen, en nam de trein naar Antwerpen, om met Erna een gesprek te hebben. Ik wilde met dit werk kappen tijdens de Kerstvakantie, alles bij mekaar had het ook géén indruk op me gemaakt, en ik wilde eigenlijk in Marcel's voetsporen gaan lopen en Bakker worden, het tweede dat bij mijn keuzename in September op mijn lijstje had gestaan. Ondanks de ernst van mijn weekendje bij Erna, was het achteraf bekeken (zoals alle tijd met haar) ook vrij gezellig en leuk geweest. Erna beloofde mij, mij te zullen steunen in mijn beslissing t.o.v. Pa wanneer ik hem dit rond de Kerst (voorzichtig) zou proberen mee te delen, al wisten we beide dat dat niet héél vlot zou lopen.
Het was bij Theo dat we (door Christine... zijn echtgenote) werden uitgenodigd met Kerst-avond, voor een etentje. Ik kon me géén Kerst-dinner herinnerren in onze familie, zéker niet één waar iedereen (met uitzondering van Anita) aanwezig zou zijn. Theo had ondertussen een tweede kind op komst. Ik had dus nog snel een gesprek met Christine ( waarmee ik goed overweg kon, en dewelke ook geen blad voor de mond nam, voor niemand) betreffende mijn wens om van werk te veranderen, en of ik dat tijdens het eten mocht ter sprake brengen???, ik was ondertussen sluw genoeg om te weten dat, als ik hem dit voorlegde met méérdere aanwezigen, en daarbij ook nog gesteund werd door Erna, en Christine, ik Pa mét zijn rug tegen een muur duwde...........de ontgelding(en) ... die nam ik er dan achteraf, eventueel graag bij. Zo gezegd, zo gedaan. Het viel alles bij mekaar bést mee, temeer omdat Marcel (onverwittigd) mijn standpunt ook steunde, het was toch beter nù, te veranderen dan nog maanden/jaren tégen mijn zin een toekomst op te bouwen ?!?! Het was de éérste keer dat ik Pa zag sputteren, spartelen, maar geen weg uitkon, en tenslotte kortaf toezegde, dit was niet naar de zin van Greta (waarom...????) in die mate dat ze het etentje halfweg verliet.
Ik diende wel zélf de verantwoordelijkheid op mij te nemen, en de baas in te lichten, iets wat ik de eerste werkdag na het kerst-verlof ook deed, ik bleef nog 10 dagen, waarvan 2 met verlof om de administratie en veranderingen bij het CMO op orde te stellen, het was namelijk mijn wens om het schooljaar van Bakker gewoon op te pikkenin de tweede timester, zodat ik geen trimester verloren had. Dat lukte dus echter niét. Ik kon (wat het school betreft) pàs beginnen in September 1976, de cursus (leercontract) was 4 jaar en liep dus af in Juli 1980. Ik herinner me dat ik tussen Kerst 75 en Nieuwjaar '76, ook een bezoek bracht aan Bobonne, en mijn ongeloof van haar àchteruitgang. Ik bracht ook een bezoek aan Gemma, die ondertussen met Andre samenwoonde in Vilvoorde, ook zij was niéts verbeterd, en bracht grote delen van haar dag door in bed, dan wélonder vrijwillige invloed van allerlei medicatie, die haar (zo lijkt) probleemloos werd voorgeschreven, zonder(buiten verslaving) bepaalde reden.
1976 was dus weer een vollédig nieuwe bladzijde in mijn leven. Ik vond werk in een bakkerij in het Leuvense, het was een klein bakkerijtje (éénmanszaak), ik kon dadelijk (ook zonder lessen op CMO) aan de slag, de persoon die er nu nog werkte was aan zijn vierde-laatste leercontract-jaar bezig, en ik kon me dus rustig inwerken. Het was een leuke ( vrij jonge) baas, dewelke ook van Wielrennen hield, en zondag's na de "brood-ronde" met wielertoeristen ging rijden, hij had een vrouw en twee kinderen. Het werk was Dinsdag tot Vrijdag van 06u tot 15u, en dan de broodronde, waar-tijdens hij me aan het station in Herent afzette. Zaterdag en Zondag was het van 04u tot 12u, met broodronde op Zaterdag, ik kon op Vrijdag en Zaterdagavond wél daar slapen zodat ik in het holst van de nacht (te voet?!?) niét naar het werk moest. Op Maandag was zijn rustdag, maar dat was ook de CMO schooldag.
Alles liep prima, ik deed het werk graag, kon goed met de baas overweg........ het duurde dan ook niet lang dat ik me (deels van opgespaard, en deels voorschotten) een tweedehands koersfiets aanschaftte,onder hoongelach van Greta, met commentaar "wéér ne Cockx, die sùpercoureur gaat worden". Mijn baas schreef me in bij zijn wieler-clubje, en we gingen dus iedere zondag na het werk met die groep fietsen, tot soms +100 kilometer. Ik nam ook deel aan uithoudings wedstrijden enz. Toen mijn eerste (bakkers-les) jaar aanbrak in September 1976, had ik dus àmper vrije tijd, de zondag-namiddag zat ik op de fiets voor uitstappen of wedstrijden, en, de sluitingsdag bracht ik door op school, en iéder vrij uur dat ik vond bracht ik door op de fiets.Het was tijdens de zomer 1976, dat Erna mij op de hoogte bracht at ze ging trouwen, met Marc, haar vriend die ik reeds en hele tijd kende. Zij was ondertussen àfgestudeerd, en was dus géénzins van plan langer onder dit dak te blijven wonen als ùiterst noodzakelijk. Ze verwittigde me wel dadelijk, dat ik stééds welkom zou zijn bij haar, want ik bleef nu alleen achter met Pa, die (direkteur zijnde) héél zelden thuis was, Greta, met wie ik het totaal niet kon vinden, en Anita die alleen tijdens het Weekend naar huis kwam, tijdens de schooldagen verbleef ze bij haar Grootmoeder.
Erna huwde in September 1976, het feest was in de parochiezaal, met een honerdvijftigtal vrienden en familieleden als genodigden. Ik maakte met Luk (mijn baas) tijdens onze vrije uren een prachtige Huwelijkstaart in 4 verdiepingen met een schip als vormgeving. Het was rond die periode dat Christine (na de zoveelste mishandeling) Theo verliet, en de ondertussen twee dochters met zich meenam. Theo woonde ondertussen in een gekocht huis in Heverlee, en was nog steeds Secretaris voor de Communistische jeugd, hij was dan ook veel op reis. Marcel had ondertussen een Café overgenomen, dat de mishandelingen ook daar schering en inslag waren, was een publiek geheim. Het Café bevond zich schuin tegenover "thuis" en hij begon zich terùg meer en meer toe te leggen op wielrennen. Ikzelf was aan het onderhandelen, om een meer proffesioneele koersfiets (in afbetalingen (25000 Frank) aan te schaffen, en dacht erover me in een Profesioneele wieler-ploeg te laten inschrijven, meerdere leden van de wieler-toeristen zagen wel wat in mij als profesioneel renner, maar ik wist dat ik dat zou moeten kunnen combineren met mijn werk. Tegen de aanvang van het wielerrseizoen 1977, was ik profesioneel wielrenner bij "De stoempersclub" van Leuven, als Junior, had ik een profesioneele fiets, "rollen" in de "speelplaats" thuis voor het trainen. Je vond me dan ook slechts op twee plaatsen, t.t.z;op het werk, of op de fiets..........Marcel vertoonde een "jaloerse" houding, stond me met raad, noch met daad bij, en haalde regelmatig "sarcastisch" naar me uit Ik was ondertussen 16 jaar geworden, zonder veel hulp van buitenaf, ik zou het nu dan ook wel zonder hulp kunnen rooien wist ik..
Omwille een opname (voor pré-operatieve onderzoeken) van 23.03 tot/met 27 of 28.03 in het Erasmus Hospitaal/Anderlecht, en het bezig zijn met het aanschaffen van een Lap-Top( Dewelke ik mee màg nemen) ga ik het werken aan mijn blog uitstellen tot tijdens mijn verblijf aldaar, hetwelk mij omwille tijd en het bespaard blijven van het rugge-leed bij lang zitten aan Desk-Top, véél gemakkelijker zal vallen. Ik zie jullie dan ook graag terug vanaf (mijn verjaardag) op 24.03.07, en voor de nieuwsgierigen onder U, kan ik U voor de laatste 2,5jaar van mijn leven doorverwijzen naar Seniorennet...... Forum........ Hoekje van troost, waaronder een korte samenvatting staat onder de titel; "In nood leert m'n zijn vrienden kennen" van CODI,het enige wat ontbreekt is mijn laatste hersenbloeding in September 2006. Beste Groetjes en tot zéér weldra.
....hoezeer ik de volgende dagen en weken, informatie probeerde te bekomen, over het hoe en waarom van Bobonne's situatie, en of er iets aan kon veranderd worden........ het hielp allemaal niet. De volgende jaren werd duidelijk dat het Ma geweest was, die omwille het "ongevalletje" Bobonne dement had laten verklaren, en op een opname in St.Jozef te Kortenberg had aangedrongen. De volledige inboedel (waaronder zéér véél, jà waardevol antiek, porcelein e.d.m.) verdween zonder dat iemand er zich zorgen over maakte. Tijdens mijn bezoeken aan Ma, bracht ik zoveel als mogelijk een bezoek aan Bobonne, de bus Leuven - Brussel passeerde langs het hospitaal, en ik sprong dan ook steeds even binnen. Ik kon Pa ook overhalen tot enkele keren toe, om Bobonne voor een daguitstap naar ons thuis te brengen, ze genoot daar heel erg van. Ma bracht haar geen enkel bezoek, ik was zowat de enige die haar in de mate van het mogelijke bleef bezoeken, terwijl ze zienderogen dit leven verliet. Zoals me was gezegd ging ik het volgend schooljaar 74/75 op internaat. Pa waarschuwde me zéér duidelijk dat dit men laatste kans was. Ma was ondertussen (met de opbrengst van Bobonne's inboedel???) in Etterbeek (vlak aan de Saint Quantenaire) gaan wonen, in een klein maar mooi flatje. Ik ging op internaat in Don Bosco in St.Pieters Woluwe. Het éne weekend werd ik door Pa opgehaald en bracht ik "thuis" door, het andere weekend nam ik de tram naar Etterbeek (3 a 4 Km) en bracht het weekend bij Ma door. Het ging van kwaad tot erger met haar; Ze was nu bijna constant onder invloed van medicatie, kwam nog amper het bed uit, de weekends dat ik met haar doorbracht deed ik steeds boodschappen, poetste de plaats, enz, enz. Het flatje had maar één slaapkamer...... ik was dus verplicht bij haar te slapen, en het ge(mis)bruik beperkte zich nu niet meer tot .........., maar zij verplichtte me nu met haar de sex in zijn totaliteit te bedrijven. Later kwam ik te weten, dat zij zich aan mannen "uithuurde", zowel om financieele, als obsessie redenen. Na mijn geboorte werd de baarmoeder bij haar verwijderde, dit gaf haar het gevoel geen "vrouw" meer te zijn, wat tot haar sexueele obsessies leidde..... met wie dan ook. Ik kàn me de reden echt niet herinneren, doch bij het einde van de eerste trimester werd ik van het internaat gestuurd. Net zoals in Leuven mocht ik het studie-jaar uitzitten. Ik wéét dat het te maken had met o.a. de weekends die ik bij Ma verbleef, kwam ik soms pas Dinsdag i.p.v. Maandag terug naar school, Ma beldde dan wel steeds met excuses.
Dat dit nieuws, de Kerstvakantie 1974, dewelke ik "thuis" doorbracht alles behalve rooskleurig tinde is wel begrijpelijk. Erna (die ook een hekel had aan Greta) kwam nog zelden naar huis van haar "Kot" in Antwerpen, Theo was gehuwd, Marcel had trouwplannen voor het najaar. Hij (Marcel) legde zich nog teeds toe op wielrennen(ik vergezelde hem ieder weekend dat ik kon naar wedstrijden) en was ondertussen gestopt met zijn leercontract als bakker en werkte in Renault Vilvoorde nét zoals zijn vriendin, en toekomstige. Ik bracht het grote deel va de Kerstvakantie "thuis" door, met Greta en Anita, Marcel bracht veel tijd door met zijn vriendin, Pa was ondertussen Bureeldirecteur geworden, en was dus nog zelden (nùchter) thuis. Tijdens die vakantie besloot pa, dat ik dàgelijks van school naar Ma zou gaan, en hij me Vrijdagavond aan school zou ophalen om het weekend thuis door te brengen. Het maakte me wéinig uit, ik wilde hier niet zijn, maar had échter ook weinig behoefte aan dàgelijks bij Ma te zijn, waar ik tenslotte "Meid voor àlle werk" was. Die 2é en 3é trimester waren een catastrofe. Ik ging nog amper naar school, Ma verplichtte me bij haar te blijven, ze vond allerlei smoesjes uit. Ik diende het telkens te ontgelden bij Pa, die me zegde dat het mijn verantwoordelijkheid was om op tijd in school te zijn, enz,enz. Ik sloot het schooljaar af met 53% als eindrapport.
Tijdens de zomervakantie 1975 ging ik àmper op bezoek bij Ma (Pa liet me daar vrij in) ik had na de afgelopen maanden wéinig behoefte aan haar "gezeldschap", ik bracht wel meerdere bezoeken aan, Bobonne, ik was de énige, zij ging duidelijk én snél achteruit, werd rustig gehoude door kalmeerpillen. Pa, Greta, en Anita gingen die zomer op vakantie, en pa meldde mij dat ik naar een jeugd-vakantieplaats mocht (ergens nabij Mol) en ik daar dan kon beslissen welk werk ik wilde beginnen. Tijdens héél heftige discussie's, had ik hem toch kunnen overhalen (met steun van Erna én Marcel) dat ik niét meer naar school wilde, en dat ik wilde werken op leercontract, zoas Marcel had gedaan. Het was niet simpel geweest, en had me ook meerdere blauwe plekken gekost, maar tenslotte had ik bereikt wat ik wilde......... werken.
Dat zomervakantie kamp...... leek me meer een "kinder wérkkamp", het was een grote boederij, waar we met een 5tal "jongeren" in boomgaard, stallen enz werkten, het was een afzetterij, en toen Erna me een bezoekje bracht had ze dat al snel door, zij haalde me daar na de eerste week dan ook weg, en ging met mij mee naar Herent. Geen van ons kon Pa bereiken........... vond ik niet erg, ik had enkele héérlijke dagen met mijn Zus, zonder Greta, Anita, of Pa.We gingen naar de cinema, frietjes eten in de frituur, keken sàmen tevee, enz.... voor de meeste leeftijdgenoten héél normàle dingen..... voor mij..... sùperhéérlijkl!!. Ik nam de beslissing als automecanieker aan de slag te gaan. Auto's intreseerden me wel, en ik was ook vrij handig. Ik ging zélf op zoek in de regionale krantjes voor werk, bood mezelf aan op meerdere plaatsen en tegen het einde van de zomer had ik een plaats waar ik kon beginnen te werken. Pa ging met me naar CMO (Centrum voor Middenstands Opleiding) in Leuven, ik diende nog één dag/week school te lopen. Ik voelde me vollédig openbloeien, ik hàd werk,zélf gevonden én gekozen, hoefde me niet meer op men kop te laten zitten door leerlingen op school, zou m'n éigen geld verdienen (800 Frank/maand waarvan ik 500 aan Pa diende te geven-)enz, enz. Ik was op 01 September 1975 klaar om als 14 jarige (een mij lijkend )volwàssen leven te starten. Ik wist niet hoe zwaar mijn nabije én verre toekomst zich aankondigde.
De daarop volgende week, dewelke ik omwille mijn schorsing, thuis diende door te brengen, probeerde ik alles en iedereen uit de weg te gaan en blijven. De "rammeling" had me duidelijk enkele rib-kneuzingen, en meerdere blauwe plekken opgeleverd. Het genas echter stillaan, en ik haalde dit onderwerp niet ter sprake. Ik bracht het grootste deel van de tijd, of in mijn kamer, of bij Theo's echtgenote (Christine) door. Pa verwittigde me, op te passen wat ik deed én zegde op school, en verzekerde er me ondertussen van, dat hij tegen het volgende schooljaar een ander internaat zou vinden. Internaat, of "thuis", het maakte me allemaal niet veel meer uit.
Het was een weekend in het voorjaar 1974, wanneer ik zoals gewoonlijk naar Ma ging. Om een reden dewelke ik me niet kan herinneren ging ik éérst naar Ma, en niet naar Bobonne. Ma was ondertussen reeds meerdere keren ogenomen in de Psychiatrische afdeling van het "St.Jozefs"ziekenhuis in Kortenberg. Ze stond nu op Ziekenkas, was constant onder invloed van kalmeermiddelen, en bracht het merendeel van de dag of; in bed, of; voor de televisie door. Wat ze deed tijdens de weken, weet ik niet, bij mijn bezoeken, ging ik steeds boodschappen doen, en kookte ikzelf het eten. Ik was reeds een halfuurtje bij haar, was reeds uitgepakt, toen ik me (zoals steeds) vergewiste van de nodige boodschappen, en ik haar zegde dat ik eerst even bij Bobonne zou aanlopen. Ach ja...... zegde ze me, argeloos..... het heeft gebrand bij Bobonne..... WAT!!! antwoorde ik, wanneer ???, eergisteren antwoorde ze.... "Ja... dat mens is niet normaal, en ze zouden haar moeten opsluiten" voegde ze eraan toe, terwijl ik reeds naar buiten rende, en de staat overstak. Ik zag dat de muur rond het keukenvenster op de eerste verdieping zwart geblakerd was. De benedendeur stond open, ik rende de trappen op, haar apparementje binnen, zodra ze me zag, stond ze recht uit de zetel, kwam "mijn naam roepend" naar me toegelopen, omhelsde me, legde haar hoofd op m'n schouder, en huilde, huilde, zoals een kind. Ik was een knaap van 13jaar, daar stond ik dan, met een laat Zestig jarige vrouw, die haar verdriet de vrije loop liet, iets wat ze bij haar éigen dochter niet had gekund, en bij Tony, uit éigenrespect niet had gewild. Ze legde me na een tijdje uit, dat "ze dàcht" de ketel op het vuur te hebben gezet, zonder er water te hebben ingedaan. Ze was dan naar beneden op het koertje gegaan, en toen ze terug boven kwam stond de keuken in lichterlaaie. Ma verweet haar nu "dementie", had haar verweten àl wat mogelijk was, en zich verder niet bekommerd. Ze vroeg me wat ze nu moest doen, een vraag waar ik niet dadelijk een antwoord op had, het stelde me een béétje gerust toen ze me zegde dat Tony met de zaak bezig was. Koken was in de huidige situatie niet mogelijk, Tony had haar enkele keren een broodje gebracht...... ik zegde haar dat ik later die dag eten zou brengen. Hééél diep onder de indruk, met tranen in de ogen, en vééél vragen ging ik een tijdje later naar de winkel voor de boodschappen, ik voorzag nu voor 3 ipv 2 personen aankopen. Toen ik terug bij ma kwam, kreeg ik een boel sarcastische opmerkingen betreffende Bobonne, in die mate dat het me moeite kostte géén even sarcastische wéderopmerking te maken. Ik maakte een Tomaat/uien:Champignon omelette met fritjes, en at deze samen met Ma, terwijl ik haar commentaar over me heen liet gaan. Nadien herhaalde ik het koken, en bij meer commentaar, viel ik uit tegen ma, "Indien ze dement of gek is, heeft ze toch nog altijd recht op eten, of niet?!?!", ik sloeg de deur achter me dicht, en ging met het eten naar Bobonne. Ik bleef zolang ik kon, ze genoot van het eten, van mijn gezeldschap, en van het feit dat ze tegen iemand kon praten. De volgende (zon)dag verbleef ik het merendeel van de tijd bij Bobonne. Ik deed nog wat boodschappen voor haar. Ma zegde me " Dat Tony het maar oplost, ik wil er niks mee te maken hebben!!", dat steldde me alles bij mekaar een beetje gerust, ik had meer vertrouwen in Tony dan Ma, zeker waar het deze situatie betrof. Ik nam die zondagavond afscheid van Bobonne, beiden in tranen, ik beloofde haar, regelmatig te telefoneren. Tijdens de Busreis naar Leuven, probeerde ik alles een beetje in perspectief te zien..... maar ik was 13!!! Thuisgekomen legde ik kort de gebeurtenissen tegen Pa uit, ik wist dat hij nog steeds een goede relate had met Bobonne, zij telefoneerden nog regelmatig met elkaar, hij had haar ook geholpen met de administratie, vroeger van het winkeltje, en nadien met het verhuren ervan en het appartement. Thuisgekomen telefoneerde hij haar dadelijk. Na de telefoon, zegde hij me, dat hij ook niet veel méér kon doen, "hij had veel werk" en ze had toch hulp van Tony....... hoewel ik best wist dat hij Tony niét vertrouwde. Ik herinner me 2 keer getelefoneerd te hebben met Bobonne in de eerstvolgende dagen, de 3é keer, 4é 5é kreeg ik geen antwoord. Ik nam toen telefonisch kontakt met Ma, om te informeren wat er aan de hand was. Het antwoord, de uitleg kwam me als een klap in het gezicht aan. "De dokter heeft besloten dat het niet langer verantwoord was voor haar om alleen te wonen" zegde ze me, "Wat bedoel je daarmee?" was mijn vraag........ " Ze is opgenomen in St.Jozef" kreeg ik als antwoord. Ik begreep het niet. Ik kénde St.Jozef, van de keren Ma daar was opgenomen, en ik wist dat Bobonne daar niét thuishoorde, ze was niet Gek, zélfs niet dementerend, ze had gewoon iets vergeten en slecht geluk. Ik werd gék........ allerlei vragen raasden door men hoofd, vragen waar ik geen antwoord voor had. Pa zou ik niet om raad/hulp kunnen vragen tot de dag nadien, of ik diende proberen wakker te blijven tot wanneer hij die avond thuiskwam, maar de situatie van dronkenschap waarin hij meestal thuis kwam zou niet veel oplossing bieden. Tony's telefoon nummer had ik niet, had hij dit niet kunnen tegenhouden??, vroeg ik me af. Ik hoorde Pa die nacht thuiskomen, maar hoorde meteen dat het geen zin had hem nù met het probleem te confronteren, en ik besloot dan maar tot s'ochtends te wachten. Ik deed geen oog dicht die nacht, de vragen bléven oor mijn hoofd tollen...... ik begréép het totaal niét.
De zomervakantie van 1973 (ik was toen 12) ging niet ongemerkt voorbij. Theo (toen 19) trad in het huwelijk met zijn (reeds zwangere) vriendin Cristine. Er nù op terugkijkend was het zéér zéker geen huwelijk uit Liefde, dan wél....."van te moéten", Cristine kwam uit een vrij Hoogburgerlijke-franssprekende familie, was héél gestudeerd, daarentegen, was Theo nét uit zijn "hippie-periode", werktte als ???, voor Acco, en was ook nauw betrokken bij de Communistische Partij. Het "feest(je)" vond plaats bij een vriend-traiteur, op enkele honderd meters van onze woning, en Theo had een appartement gehuurd nabij het station. Tijdens die periode werktte Marcel nog steeds op leercontract bij een bakker, en spendeerde àl zijn vrije tijd aan wielrennen. Erna....... zou het volgende schooljaar "op kot" in Antwerpen gaan, zij zou voor "Ortopedagoge" Psycho-Medisch-Sociaal opvoedster voor gehandikapte kinderen" gaan studeren. Ik werd meegedeeld dat ik op Internaat zou gaan in het Leuvense Koninklijke Atheneum. Dit bracht ook "thuis" veranderingen met zich mee...... Theo zijn kamer was nu vrij gekomen, en was ook de kleinste, Erna (die alleen de weekends thuis zou doorbrengen) en de grootste kamer had, verhuisde naar Theo's voormalige kamer mààr........ regelde tot mijn grote vreugde ook, dat ik, haar (de grootste) kamer kreeg, en dat Marcel van zijn kamer (ook klein) (Theo en Marcel deelden namelijk één grote kamer die door een houten paneel in twee werd gedeeld) naar mijn kamer verhuisde. Tijdens die zomervakantie (om één of andere reden) begon ik op aandringen van Marcel mij ook meer op Sport (hoofdzakelijk wielrennen en zwemmen) toe te leggen. Zwemmen was iets wat al jaren in de familie zàt. We gingen alle 4 minstens één keer/week in Leuven zwemmen, Marcel & Erna zelfs meermaals, zij namen ook deel aan allerlei wedstrijden. Ik bracht tijdens die zomervakantie ook 10 Dagen door bij Bobonne en Ma, terwijl Pa, Greta en Anita (Greta's) dochter op vakantie gingen. Dat verblijf, week niet bizonder af van al de anderen. Ma was meer en meer bedlederig, omwille (mis)-gebruik van allerlei medicijnen, had nog steeds "aanvallen" maar ik had ondertussen geleerd die te zien "aankomen" en dat vond ik wel een smoes dat ik bij Bobonne kon blijven slapen.
Een week voor de schoolaanvang ging ik met Pa op "bezoek". Het Atheneum was gelgen op de Naamsestraat, het Internaat bevond zich een 200-tal meter van de school zélf verwijderd. De slaapruimte was één grote zaal voor een 50-tal leerlingen, de énige privacy, was een gordijntje tussen de bedden. De ervaring van pesterijen enz, brachten een idee van afschùw bij me, voordien kon ik namelijk minstens s'avonds van die pesterijen ontsnappen, al was thuis zijn dan soms erger, nù zou ik echter 24u/dag die pesterijen moeten doorstaan, mààr..... ik was wél verlost van "thuis", het éne was vuil, het andere smerig. Ik zou wel zien.
De situatie thuis ging van kwaad naar erger, Pa kwam soms gewoon niet naar huis de winkel werd geopend door Greta, naargelang haar humeur, enz.
Al vlug na de aanvang van het schooljaar 1973/74 begon de "ouwe" situatie zich te herhalen, ik was heel erg in mezelf gekeerd, zocht of wilde géén vrienden of kontakten leggen, studeren intreseerde me geen moer, ik bracht dan ook éttelijke uren door in de nà-studies, maar op één manier was dàt nét dé manier om niet te moeten deelnemen aan de "gemeenschappelijke activiteiten" in het internaat. In de strafstudie liet men mij tenminste met rust was ik beginnen denken. Tijdens een weekend thuis, héél in het begin van het schooljaar, zegde Greta me dat ik van kamer diende te verhuizen. Eén van de "kleine" kamers was leeg, Anita zou bij ons komen inwonen, en omwille "haar leeftijd?!?!" (zij was ouder dan ik) had zij het recht op de grotere kamer. Ik protesteerde als nooit voordien, noemde haar alles wat ik op 12jaar kende, maar toen daags nadien, Pa zich (natuurlijk) bij haar aansloot, had ik geen keuze. Terwijl ik m'n spullen verhuisde (dàtzelfde Weekend nog) voeldde ik mij léég, verlaten, alléén........ Theo, wég, Erna in Antwerpen, Marcel zelden thuis, en nu moest ik het niet alleen stellen mét Greta, maar ook nog met Anita, waarvan ik wist dat het gehéél niét klikte. Zij was 4 jaar ouder dan ik, maar ook Erna, Marcel, of Theo hadden het nooit met haar pretentieuze houding kunnen vinden.
De weekends "Thuis" 2 op 4, de andere 2 was ik bij Ma, begon ik dan ook meer en meer toenadering te zoeken tot Marcel, begon meer te sporten, Marcel "Speelde" mijn trainer in wielrennen, zwemmen, en zelfs Crossen (Lopen), ik bracht ook geregeld een bezoek aan Theo die op een 700 meter woonde. Theo had zich inmiddels volledig toegelegd op Communisme, hij was de Voorzitter van de Communistische Jeugd in Belgie, en was voor die job veel in het buitenland, maar ik kon ook goed over de baan met Cristine. Kerstmis 1973 herinner ik me zéér duidelijk. Ma was namelijk wéér een keer opgenomen in Psychiatrische instelling. Erna had besloten Kerst & Nieuwjaar met vrienden in Antwerpen te vieren. Theo en Cristine waren in het buitenland, en ook Marcel besloot de feestdagen buitenhuis met vrienden door te brengen. Reden van Anita's afwezigheid herinner ik me niet, maar kon me ook niet veel schelen. Kerstavond bracht ik (12j) thuis alléén door met de film " A American in Paris" op de tevee, terwijl Pa en Greta érgens waren. Nieuwjaar 1974 zette ik op dezelfde eenzame manier in, met "the Black & White Minstrell schow".
In de tweede trimester van hetzelfde schooljaar, werd ik van het Internaat gestuurd...... ik nam dit met gemengde gevoelens, maar had alles bij elkaar wel, alles in het werk gesteld om dat resultaat te bekomen. De laatste druppel was, dat ik een bepaalde week op een "in woorden niet uitdrukbare" manier gepest werd, dat ik de volgende week een pistool mee naar school nam. Tijdens één (van de zovelen) scheldpartijen tussen Pa & Greta, had ik hem eenmaal dronken met een pistool zien zwaaien. Ik had géén idee dat hij dat bezat, maar enkele dagen later zag ik het in één van de keukenkasten liggen. Ik besloot het (denkend at het niet echt was, én.... het was een "alarmpistool") mee naar school te nemen, en met vertoon daarvan zouden ze me wel met rust laten. Het gevolg was, dat ik op het Direktie-bureel ontboden werd, terwijl Pa onderweg was, ik werd mét dàdelijke ingang van het Internaat gestuurd, en kon het schooljaar tot het einde uitzitten, nà een week schorsing. Ik kreeg de volle "scheldbui" over me tijdens de autorit van school naar huis, maar dat was niets nieuw voor me. Thuisgekomen stond (een reeds op de hoogte zijnde) Greta me grijnzend op te wachten, vader liep achter me mee binnen, plots voelde ik een klap rond mijn hoofd, een striemende pijn ging door m'n hoofd, ik werd duizelig, en viel op de grond, daar liggend ,half bewustloos, traptte hij me in de borst, tot tweemaal toe, ik kon niet meer ademen, ik probeerde maar kon de pijn in de borst niet verdragen, ik hoorde beiden tegen me roepen, maar verstond hun niet. Pa trok me recht bij de kleren, maar ik kon niet, de pijn verscheurde me en ik kon nauwelijks ademen. Met mijn armen de pijn in m'n borst onderdrukkend, snakkend naar adem, nog steeds duizelig, probeerde ik me tegen de muur staande te houden, terwijl Pa me zegde dat hij me vandaag of morgen niet uit mijn kamer wilde zien. Eigenlijk was ik daar blij mee, maar....... hoe geraak ik op mijn kamer dacht ik (18 Trappen) ik kon àmper het bewùstzijn bewaren. De pijn verbijtend, de tranen branden in mijn ogen, schuifelde ik tegen de muur naar de trappenhal. Greta vond het zelfs grappig "Kijk de pistioolheld is gewond" gierde ze uit. Hoé weet ik niet, maar ik geraakte met onmenselijke pijnen tot in mijn kamer, en viel in slaap, of ....... verloor het bewustzijn op bed. Ik werd ùren later (midden in de nacht) wakker met braakneigingen. Ik verbeet terùg de pijn naar de badkamer, en braakte daar een bruine (bloed) brij uit, stond er niet bij stil, en was reeds blij terug in mijn bed te zijn geraakt, en met rust te worden gelaten.
De volgende ochtend werd ik (tot mijn verbazing) door Pa wakker gemaakt, met de woorden dat hij me binnen een halfuur beneden wilde. Half versuft keek ik naar de wekker..... Halftien ???, ach ja, ik diende pas tegen de middag naar school. Ik kroop uit mijn bed, en "slofte" naar de badkamer. Ik hoorde alleen de winkeldeur-bel, en stemmen van Pa en Greta. Erna, Theo, en Marcel waren reeds naar school. Moest Pa dan niet gaan werken ?? vroeg ik me af. Terwijl ik een beetje later een boterham naar binnen zat te werken, zegde Pa me dat Ma gisteren in het Hospitaal was opgenomen. Geschrokken vroeg ik hem waarom??, zelfmoord-poging kreeg ik onomwonden tot antwoord, en zorg dat je binnen een kwartier klaar bent om te vertrekken. Wat was er gebeurd ?!?, Was het mijn schuld ?!?, Was het omdat ik weggelopen was ?!?, allemaal vragen die door mijn hoofd speelden. Pa zegde me dat hij niets méér wist. Het kon toch géén toeval zijn, dat ze dat gedaan had, nét wanneer ik weggelopen was dacht ik. In de auto, onderweg naar school nam ik me voor het geld voor mijn drank bij het middageten, te houden, zodat ik op weg naar huis, vanavond, met Bobonne kon telefoneren vanuit de telefooncabine aan het Station van Herent waar ik afstapte. Aangekomen in de school, gingen we dadelijk naar het bureel van de Direkteur. Pa ging alleen binnen, en ik bleef op de gang wachten. Na een kwartiertje, opende Pa de deur, en met van woede-ziedende blikken riep hij me binnen. Mijn resultaten waren ondermaats, en de school wilde niet meer betrokken worden bij mijn "uitspattingen" weglopen,enz. Ik mocht dit jaar nog uitdoen in deze school, maar diende het volgende (6é) leerjaar naar een andere school. Ik was blij dat de Direkteur me naar de klas stuurde, op die manier had ik toch "uitstel van Executie" tot vanavond, want, dat er me iets te wachten stond, had ik dùidelijk van Pa's gezicht af kunnen lezen. De rest van de dag was dat echter bijzaak, en was ik de ganse tijd bezig met Ma, en wat er nu eigenlijk gebeurd was. Ik at s'middags mijn boterhammen op zonder drank te kopen, zodat ik met Bobonne kon bellen. Veel wilde, of kon Bobonne me die avond ook niet vertellen. Ma zou de gas hebben opengezet, dit was echter door de buren op de bovenverdieping geroken, dewelke de politie dan hadden verwittigd. Ma was bewusteloos overgebracht naar het hospitaal. Van zodra ze meer wist, zou ze met Pa bellen. Op weg van het station naar huis, vroeg ik me af hoe het nu verder moest?? Ma was in de kliniek..... ik zou dus geen weekend's naar haar mogen, én véél erger, ik kon dus ook Bobonne niet zien. Thuisgekomen, haaste ik me naar mijn kamer, ik wilde Pa zolang mogelijk uit het vizier blijven. Erna wachtte me boven echter op. Ze zegde me dat Pa reeds gekalmeerd was, dat zij met hem gesproken had. Hij zou reeds afspraak hebben op de Lagere school in Herent, op slechts 150meter van huis. Ik vroeg haar of zij iets wist van Ma, maar kreeg daar negatief antwoord op. Tijdens het avondeten, was het onwennig stil. Pa had besloten een "psychologische oorlog" met me te voeren, ik was dan ook blij dat ik na het eten, dàdelijk van tafel kon, en naar mijn kamer kon verdwijnen totdat hij vertrok voor zijn dagelijkse "afspraken". Ik had een babbel met Erna, en zij zou met Bobonne wel regelen, dat ik het aanstaande weekend toch naar Ma kon. Ik begreep niet goed, hoé ze dat wilde regelen, maar wist dat ik haar kon vertrouwen. Het werd ook geregeld. Ik kon het volgende weekend bij Bobonne blijven, en met haar Ma bezoeken. Dit was hét béste weekend ooit. Samen met Bobonne, eten, tv kijken, enz,enz. Bobonne zegde me wel dat Ma een tijdje naar Kortenberg, de St.Jozef kliniek diende te gaan. De Paasvakantie stond voor de deur, en ze beloofde me, dat ze met Pa zou regelen, dat ik een weekje bij hààr kon blijven, en mét haar dan Ma gaan bezoeken. Mijn 10é verjaardag verliep als volgd: Het waren schoolexamen, ik deed men best te studeren, Pa was thuis aan zijn werktafel bezig met het herstellen van uurwerken. Tot 3maal toe, ging ik naar hem voor gedane taken te laten nakijken, ik legde deze taken op een schuifplankje aan de zijde van zijn bureel, Pa keek daar dan naar met een "Loupe"- voor zijn werk, in één oog, tot drie-maal toe klopte er iets niet aan die taken, en sloeg hij met een piepklein hamertje (waarmee hij werktte) op mijn vinger-toppen zo hard dat ze enkele uren later purper van kleur werden. Dit was niét ongewoon, ik herinner me dié drie-maal echter omdat het mijn verjaardag was, hetgeen enkel door Erna werd herinnerd. Verjaardagen, enz was in onze familie van weinig belang. Het naderende weekje mét en bij Bobonne was al voldoende. Zakgeld was mij onbekend (ik spaarde regelmatig mijn Drink-geld van school) op. Erna gaf me 20 Frank voor mijn verjaardag, dewelke ik veilig wegborg, omdat ik dat samen met Bobonne wilde uitgeven. Ik herinner me dat ik een vrij-goede schooluitslag moet hebben gehad, want, tijdens de rit in de auto van thuis - naar Leuven station, op weg naar mijn weekje met Bobonne, kreeg ik van Pa ook 20 Frank, Gosch met mijn éigen opgespaard geld had ik nu samen 50 Frank ik was rijk !!!! Mijn geluk kon niét op, ik was een volledige week met Bobonne. We gingen samen in het park wandelen, naar de markt, fritjes eten in een frituur, enz,enz. We gingen ook enkele keren Ma bezoeken. Dat het géén gewone kliniek was, wist ik al gauw, ze lag op de Psychiatrische afdeling. Volgens Bobonne, zou ze daar een zestal weken moeten blijven. In de volgende jaren werd Ma daar nog een twee-tal keren opgenomen, voor verslaving aan drugs (medicatie) en zelfmoordpogingen. Alles ging gewoon verder. Ik bleef 2 weekends /maand Ma bezoeken, ik bracht echter méér en méér tijd door bij Bobonne. Ik blééf bij Ma in bed slapen, en haar op haar "sexueele" wenken bedienen.Ik blééf daarvoor echter beloond worden, met snoep,speelgoed, enz, zelfs geld. De situatie thuis tussen Pa en Greta ging van kwaad naar erger. Het volgende (6é) leerjaar ging ik naar school in Herent op 150 Meter van huis. Mijn uitslagen waren ook dààr alles behalve, ondanks een vrij grote inzet van Erna. Pa had zijn vollédig (uurwerken-herstel) overgelaten aan een collega, en was nog slechts zelden thuis, en wanneer hij dan s'nachts (meestal dronken) thuis kwam begon de situatie van jaren voordien zich te herhalen. Wij hadden allemààl "Greta" wel door. Blijkbaar was Pa een uitzondering. Ik was de enige (omwille leeftijd) die de dagen met haar moést doorbrengen, ( De anderen brachten veel tijd bij vrienden, enz door), ik gaf haar echter géén makkelijke tijd, evenmin als zij, mij. Toen Pa me echter op het einde van het schooljaar zegde, dat ik volgend jaar (eerste Middelbaar) in Leuven op Internaat zou doorbrengen, wist ik dat ik aan het kortste eindje had getrokken. Ik was ervan overtuigd dat dat een idee van Greta was, om mij uit het huis te krijgen. Dat was haar dan ook gelukt.
**************************************************** BESTE LEZERS Omwille een verblijf in Ter Duinen in Nieuwpoort, van Begin December, tot Begin Januari, is dit (voor dit jaar) het einde van mijn verhaal. Jullie kunnen een verderzetting verwachten vanaf Half Januari. Mag ik U nù reeds mijn BESTE WENSEN toereiken, voor het Nieuwe jaar 2007, en PRETTIGE FEESTDAGEN wensen, in vrede en geluk. Beste Dank voor jullie reacties en steun, en we zien (lezen) mekaar terug binnen 6,7 weken. Codi Dirk ********************************************************
Vervolg Deel 5 Jaren '70/ Tussentijdse Samenvatting
Het eerste wat ik de volgende ochtend (zondag) deed, was Bobonne telefoneren. Ik zegde dat ik reeds thuis was, maar trad (voor zover ik me heriner) niét in details. Erna kon Pa contacteren, en hem melden dat ik reeds thuis was, zodat hij me niet van het station diende op te halen. Zij probeerde nog steeds te weten te komen, wàt er juist gebeurd was. Wist ik het zelf eigenlijk ???? Was hetgeen er bij Mimmoun gebeurd was,Fout ??....... het was toch niét zo verschillend wat ik soms bij Ma diende te doen ?!? Ik wist, en begreep het gewoon niet. Was het gewoon wéér een crisis van Ma geweest, en had het "gebeurde" er éigenlijk niets mee te maken ??? Ik besloot het héle gebeuren (voorlopig althans) voor mezelf te houden, en ook tegen Pa mijn vervroegde thuiskomst uit te leggen als "een kuur" van Ma. De school vakantie liep op zijn einde, ondanks ik schoolgaan hààtte, was het toch een manier het huis uit te geraken. ************************************* Tussentijdse Samenvatting: ---------------------------- Ik maakte me klaar om aan het 5é leerjaar te beginnen in Leuven. Theo (16j) liep school (St.Lucas) in Brussel, en was meer bij zijn (Hippie)-vrienden als thuis. Marcel (15j) gaf dat jaar de school op, en begon op leercontract te werken als bakker, en gaf zichzelf een grote carriere als wielrenner. Hij reed zondag's koersen als Junior bij de Leuvense "Stoempers-club", de vroegere wandelingen op zondag met Pa,en Greta, waren, nu dan, ook overgenomen door het meegaan naar de wedstrijden. Erna(14j) liep school in "Paridence" in het Leuvense. Zij had een beetje de rol van Ma overgenomen, en hielp me waar ze kon. Greta liep ondertussen rond met de mooiste en duurste juwelen uit de winkel, opende en sloot de winkel wanneer het haar uitkwam, en kreeg om één of andere reden alles gedaan van Pa wat ze ook maar wilde. Haar Dochter Anita (??) woonde bij aar grootmoeder in Kessel-lo, en kwam geregeld op bezoek. Pa werktte als vertegenwoordiger in een Leuvens Immobiliénbedrijf, vertrok s'ochtends vroeg..... kwam thuis rond 16u en maakte ons dan eten, om nà het eten terug te vertrekken naar "afspraken" om dan diep in de nacht stomdronken thuis te komen, wat bijna stééds tot ruzies en geroep met Greta leidde..... er kwam echter géén handgemeen bij te pas. Tussendoor besteede hij ook nog wat tijd aan kleine herstellingen van uurwerken enz. We hadden nog stééds een poetsvrouw die tweemaal per week kwam. Met ons zessen hadden we één badkamer, de dagen dat de poetsvrouw kwam waren echter de dagen dat het nemen van een bad aan Greta was voorbehouden...... dit was één van de door haar ingevoerde regels. ***************************************************** Het leven ging gewoon verder. Het schoollopen ging van kwaad naar erger, ik begon dan ook meer en meer de spijbelen. Ik hing dan een ganse dag rond in het Leuvense, grootwarenhuizen,enz, maar zorgde wel op het "normale"uur met de "normale"bus thuis te zijn. De gebeurtenissen bij Mimmoun waren stilzwijgend voorbij gegaan, en ik ging terug tweewekelijks voor het weekend naar Ma........ of was het eigenlijk Bobonne???? Van Mimmoun was geen spoor meer te bekennen. Bobonne (een stuk in de 60) besloot haar winkeltje over te laten, en de op de tussenverdieping gelegen opslagruimte, te renoveren in een appartementje. De nieuwe winkeleigenaars zouden dan op de tussen verdieping kunnen wonen, en zij behield hààr appartementje boven de winkel, én de zolderverdieping. Nu Mimmoun er niet meer was diende ik zijn "werk" over te nemen. Ik werd nog steeds overstelpt met allerlei cadeautjes, snoep, enz toen ik bij Ma was...... en ik zag dan (zéker niet gevraagd door Ma) verkeerds in het feit, dat haar sexueele verwachtingen van mij hoe langer hoe verder gingen. Dat zal er wel bij horen dacht ik!! Mà zou me toch nooit iets slecht of verkeerd laten doen??? Het schoollopen was ondertussen een Catastrofe geworden. Ik spijbelde bijna évenveel als ik schooliep. Ik ging dan soms bij "Roza" (een vroegere poetsvrouw die een winkeltje uitbaate) te eten, en snoep kopen, en liet "het opschrijven" wetende dat Pa daar een rekening had. Ik hield geen rekening dat vroeg of laat die rekening zou moeten worden betaald. Het liep tegen mijn 10é verjaardag aan, dat ik aan het Herentse-busstation, nog snel wat in mijn agenda zat te schrijven, terwijl ik op de aankomst van "mijn bus" wachtte. Toen deze halt-hield, begon ik aan de 300meter huiswaarts. Ik zag van op een afstand Pa in de winkeldeur staan. Op een paar meters afstand kwam hij uit de winkeldeur, liep naar de (naastgelegen) garagedeur, en wenktte mij hem te volgen. Hij gooide de garage-deur achter ons dicht, ik wist dat er iets op til was. Waar ben je vandaag geweest riep hij me toe...ik kreeg géén tijd tot antwoorden, maar dergelijke slag tegen het hoofd dat ik "sterretjes zag" en mijn evenwicht verloor. Ik hoorde hem zeggen dat hij bij Roza was geweest, terwijl hij me bij de haren rechttrok, en wéér maar eens de ganse lengte van de garage doorsleepte tot aan de keukendeur. Er kwam geen einde aan zijn vervloekingen, hij sloeg en schoptte me naar binnen..... Greta stond daar met een grijns op haar gezicht. Ik probeerde op allerlei manieren aan hem te ontsnappen, maar had ondertussen wel héél wat te incasseren, ik geraakte toch tot aan de trappendeur, half lopend, half kruipend, ik poogde zo snel mogelijk de 18 trappen naar boven te geraken, maar kwam tijdens deze "vlucht" hàrdhandig met enkele treden in aanraking. Ik kroop in het uiterste hoekje van men bed. Knieen bijeengetrokken, in vreselijke pijn over men heel lichaam. Ik hoorde Erna tegen Pa tekeer gaan, zeggende dat hij overdreef, maar hoorde nadien duidelijk dat hij naar boven kwam. Ik verstoppte m'n gezicht tussen mijn armen en benen toen hij de deur van mijn kamer opengooide. Hij was mij "kotsbeu" zegde hij, wie dacht ik wel dat ik was, enz,enz. Ik dùrfde nadien niet meer van mijn kamer te komen. Erna kwam even binnen, helptte mij het bloed overal weg te wassen, en mij uit te kleden, hetwelk ik (omwille pijn in de borst) niet kon. Erna zei me dat ikzelf ook een beetje schuld had aan het gebeurde. De volgende ochtend werd ik door natigheid gewekt. Ik had in mijn bed geplast...............ik wist dat me daar wéér iets zou voor te wachtten staan. Ik trok vlug alle lakens van het bed, sloop stilletjes naar beneden, en bergde de lakens in de wasmand. Ik ging naar Erna, en wekte haar, vertellende wat er gebeurd was. Ze legde schone lakens op mijn bed, en ik kroop er terug in. Het was nog een paar uur, alvorens ik naar school moest. Ik kon de slaap echter niet vinden, en lag daar maar te denken. Een kind van "bijna" 10 lag na te denken over zijn leven ??!!?? Toen ik die dag op school aankwam.... had men nog meer reden om me voor de gek te houden. Ik had géén propere kledij gevonden, en liep dan in een trui met gestolt bloed rond, er waren ook duidelijke sporen van de slagen, in mijn gezicht. Na alles van gisteren, werd ik nu op school ook nog een beetje nagetrapt, en gespuwd. Een leraar, kwam echter tussenbeide, en wilde weten waar ik die verwondingen vandaan had. Als ik Pa zou beschuldigen zwaaide er wat, dacht ik. Ik hield me dan ook van de domme, en vond (herinner me niet welke) een blijkbaar aanvaardbare reden, om die leraar af te wimpelen. In de namiddag werd ik "door een andere leraar" tijdens de klas nog maar eens belachelijk gemaakt omwille mijn (nu toch wel uitermate vuil en onverzorgd) voorkomen, iets wat door de andere leerlingen natùùrlijk in dank werd afgenomen. Tijdens de "speelonderbreking" werd ik pas écht gepest, ik liep weg en verstoptte me in de toiletten. Toen de speelonderbreking voorbij was blééf ik in de toiletten, tot ik hoorde dat iedereen binnen was. Ik liep over de speelplaats naar de hoofdingang, opende de deur en liep de straat op. Ik wist echter niet waarheen, dit was impulsief gebeurd, ik had géén geld, géén eten, mijn boekentas stond zelfs nog in de klas. Ik stak de Brusselsesteenweg over, waar een kleine dichtbegroeide heuvel was. Ik ging naar bovenen verstoptte me tussen de struiken en bomen. Ik heb daar ùren gezeten, gehuild, niet wetend wat te doen. Ik kon de schoolbus zien vetrekken ... maar bleef gewoon op mijn plekje zitten. Hier voelde ik me veilig. Het werd echter stillaan donker en koud. Ik was echter vastbesloten daar te blijven slapen, ik zou naar Bobonne kunnen gaan dacht ik, maar Pa zou me daar dan toch terug komen halen, en nà gisteren kon ik me wél voorstellen wat de gevolgen dààrvan zouden zijn. Mijn vastbesloten hield niet lang stand. Het was echter wél reeds donker wanneer ik besloot, toch maar de 5kilometer naar huis aan te vangen. De koude, en angst van een donker bos, waren groter als de angst voor de gevolgen van mijn daden. Ik was ongeveer halfweg, wanneer ik Pa tegenkwam. Hij was op zoek gegaan naar me...... ik wilde me eerst verstoppen, maar toen ik Erna ook in de auto zag, voelde ik me veiliger. Het was héél raar. Pa zegde niéts op de hele weg naar huis. Ik hield dan ook maar mijn mond, en de sfeer voelde zéér eng aan. Thuisgekomen, kreeg ik van Erna wat eten, Pa was aan de telefoon, er waren blijkbaar meerdere mensen naar mij op zoek, dewelke hij nu inlichtte over mijn thuiskomst. Na het eten, stuurde hij me naar m'n kamer, zeggende, dat hij morgen met mij wilde praten, en hij me tegen de middag naar school zou brengen. Ik wist dat dat school-brengen een zékere reden had,en dat het gesprek ook niet zou zijn om me proficiat te wensen. Ik was echter té moe om veel na te denken, en na een duchtige wasbeurt kroop ik maar in mijn bed. Morgen word wel beter.... dacht ik..... Kon het eigenlijk slechter??
Het is ondertussen Augustus 1970 geworden. Ik was mijn "valiesje" aan het klaarmaken voor een verblijf van één week bij Ma, terwijl Pa, met Greta en Anita op vakantie gingen. Theo, Marcel, en Erna ( resp. 16,15,14jaar) bleven thuis, in de gaten gehouden door "Nonkel Herman" die aan de overzijde van de straat een winkel met bureel-artikelen uitbaatte. Ik was sinds de eerste keer, in Juli, nog een tweetal keren voor een weekend op bezoek geweest bij Ma. Zij had nu iemand leren kennen. Mimmoun, een marrokaan, midden twintig, die bleef regelmatig slapen, ik diende dan in de sofa te slapen. Ik zàg wél dat er allerlei dingen in het bed gebeurden tussen hen beide.. (ik lag aan het voeteinde) maar begreep het niet écht. Ik bracht ook véél tijd door bij Bobonne, die ik onbewust niets zegde noch vroeg over die Mimmoun. S'ochtends werd ik door Pa met de auto naar het Leuvens Busstation gebracht, ik staptte op de bus, en vertrok richting Brussel. Ik ben niét zeker dat mijn blijdschap over het verblijf van een gehele week kwam door; of omwille het feit dat ik van dié Greta, en de (ondertussen terug plaatsvindende) ruzies tussen haar en Pa verlost was, ... of omwille het feit dat ik Bobonne voor een héle week zou zien, dan wél om een héle week bij Ma te zijn. Ik weet het niet. Aangekomen in Schaarbeek ging ik (zoals gewoonlijk) alléén van de bushalte naar ma, maar niet zonder eerst bij Bobonne binnen te springen. Zij was altijd blij me te zien. De relatie met Ma was niét bizonder om niet te zeggen slecht. Ik herinner me dat mijn eerste dag een zondag was, want diezelfde nacht ging ik met Ma mee naar Brussel, waar ik een beetje rondhing te niksen, terwijl zij burelen en kantoren poetste.Dat herhaalde zich in de volgende dagen. Mimmoun was bijna dagelijks in de buurt. Ik vond hem bést leuk, hij kocht me snoep, en ik kreeg ook geld van hem, iets wat voor mij nieuw was.....zakgeld kreeg ik niet, Bobonne stoppte al weleens iets toe, maar noemde dat een dankgebaar om boodschappen enz te doen. Omwille Mimmoun diende ik ook niet meer bij Ma te slapen...... en was ik verlost van ..... x..x..x... Omwille haar nachtwerk, soms tot 7,8uur s'ochtends bleef Ma tot een gat in de namiddag in bed, ik stak dan regelmatig de straat over naar Bobonne, heriner me zelfs dat ik haar (knul van 9) een Tomaat-omelette baktte, en we die samen "gezellig kletsend" opaten. Bobonne voelde écht warm, knus... haar aanwezigheid gaf me een gevoel van genegenheid, zij praatte ik luisterde, ik praatte... zij luisterde. Een gevoel dat ik hoe langer hoe meer koesterde. Ik zou dan ook niét duldden dat iemand (zelfs Ma) haar pijn deed, daardoor voelde ik me beter dat Tony, wel voor haar zorgde in de tijd dat ik er niet was. Het was Vrijdag geworden. Namiddag.... K'wam bij Ma (van Bobonne) aan, zij was ondertussen wakker, Mimmoun was er uiterààrd ook. Ik herinner me niet meer hoe het thema ter sprake werd gebracht, maar op een bepaald moment zegde Ma me... dat ze uitzonderlijk vandààg i.p.v. Zondag kantoren diende te poetsen, en dat het ergens was waar ik niét mee kon. Ooh dan slaap ik wel bij Bobonne.... antwoorde ik steevast. "Niks van" was het antwoord, je kan bij Mimmoun slapen. Niet dat ik een "stem" had, maar ik dacht er toch even over na. Mimmoun woonde enkele huizen verder op een kamer, ik was er voordien al een keer op bezoek geweest, de juiste reden herinner ik me écht niet. Mimmoun zei me dat we daar ook tevee konden kijken, en dat hij speciaal "Boudoirtjes" mijn lievelingskoekjes zou kopen. Ik zag er niks verkeerd in.... en zegde Oke!! Rond 8uur die Vrijdagavond kustte ik Ma met een "Tot Morgen" en stak de straat over naar Mimmoun. Ik sprak een béétje Frans, en hij een béétje Vlaams, voldoende om mekaar te begrijpen. Ik weet niet hoelang ik daar was, en wat hij me zegde, ik weet wél: dat hij me op een moment "grappend" op de tafel liet liggen, op mijn buik.... hij stond achter mij, hij zegde " dat ik dat leuk zou vinden" en ging eerst naar het énige raam in het kamertje en sloot de gordijnen zeggende dat de buren niet àlles moesten weten.. Hij kwam terug naar de tafel....... trok mijn broek af........ waarna ik een striémende pijn in mijn onderbuik voeldde, ik hoorde hem echter zwààr ademen, en mij sussen zeggende dat ik het al vlug "lekker" zou vinden. Na een tijdje, trok hij me bij mijn schouders recht, draaide mij om, hij stond er naakt, hij zegde me "naar zijn penis wijzend" dat daar lekker snoep in zat, als ik maar eventjes zou zuigen. Ik wist dat iéts niét juist was, en toch voelde ik mij niét ongemakkelijk ik ging dan ook op de knieen, en "pijptte" hem. Terwijl ik daarmee bezig was, ging plots de deur open, en daar stond..... ja zijn broer. Nét op dat ogenblik kwam Mimmoun in mijn mond klaar, ik schrok, wist niet wat er gebeurde, ik trok mij snel weg en spuwde mijn mond leeg.... hoestte zoveel mogelijk op, terwijl beiden stonden te lachen. Ik had dérgelijk vertrouwen in hem, dat hun gelach me gerust steldde, "ik zou dan toch niets verkeerd hebben gedaan" dacht ik. Het was nog vroeg avond, en we keken nog wat tevee, ik kreeg mijn koekjes, en er werd wat gebabbeld (onder hun wél in Marrokaans) alsof er niets gebeurd was. Ik vroeg me wél af, of zijn broer zou blijven, en zoja; waar we allemaal zouden slapen.... er was namelijk maar één bed. Ik kreeg daar al snel antwoord op. De broer was nu aan de beurt (ik snapte gewoon niet wat ik deed, en àls ik het zou gesnapt hebben, had ik dan een keuze??), ik diende nu zijn broer in bed af te zuigen, (ik wist nù wél mijn mond tijdig terug te trekken) het ging tot een gat in de nacht door, ik werd geneukt, diende hen te masturberen, enz,enz,enz. Het moet vroeg in de ochtend geweest zijn toen ik mij stond te wassen, en door het raam eerst (dàcht) Ma te zien staan, en ook licht zag bij haar thuis....... zij moest toch werken dacht ik. Ik maakte me er niet verder druk over, en we vielen allen uiteindelijk in slaap. ****** Het duurde jààren alvorens ik wist dat ik "verkéérd" gedaan had, en voor ik wist dat ik eigenlijk voor 4000 Frank door mijn moeder was "uitgehuurd" als sex-spelletje. Spijtig, indien ik dit eerder had begrepen zou ik in mijn verdere leven gespaard zijn gebleven van méér sexueel misbruik. ****** Het moet middag geweest zijn toen we allen wakker werden. Ik kleede me aan, en verliet de kamer op weg naar Ma. Daar aangekomen stond ze me op te wachtten, uit haar ogen, en spraak kon ik opmaken dat ze dronken en/of gedrogeerd was. Ze riep dat ze me dàdelijk buiten wilde, ze roeptte en tierde tegen me, ik had haar nog nooit zo gezien. Ik paktte dan ook vlug mijn valiesje, en stoptte er mijn spullen in, terwijl ik allerlei verwijten en namen kreeg toegeschreeuwd. Ze wilde me nooit meer zien, ik was vuil, ik was smerig. ..... Ik begreep het niet, en verliet de studio met mijn valiesje. Waar moet ik nu heen???? vroeg ik me af. Ik snaptte er niéts van, ze had me o.a. gezegd dat ze gezién had dat er nog licht brandde in het midden van de nacht, was ik dan toch niét verkeerd geweest, toen ik dacht haar te zien staan door het raam??... maar ze was toch gaan werken??? Ik stond op straat, zonder geld, zonder ontbijt.... ik dacht even naar Bobonne te gaan, maar mischien had ik toch wel iéts verkeerd gedaan, waarom had Ma anders zo boos geweest..... Bobonne zou willen weten wat er aan de hand was, en volgens Ma was ik slécht, dus ik durfde ook niet naar Bobonne. Ik ging dan terug naar Mimmoun maar die bleek niet thuis te zijn. Volledig in de war, doolde ik doelloos de straat op en af, tot ik Mimmoun zag...... ik vroeg hem om wat geld voor de Bus, hem zeggende dat ik bij Ma aan de deur was gezet. Hij had echter geen geld. De dag was ondertussen aardig opgeschoten, en ik besloot dan maar naar huis "???" te gaan...... te voet ........ +25 Kilometer. Hier was ik dan, een knulletje van 9, volledig in de war,vol angst, met een valiesje, stappend over het "Dailly en Meiser plein" in de richting van de Leuvensesteenweg. Op weg naar een andere plaats waarvan ik in de war was. Wat zou Pa wel zeggen, als ik tévroeg thuis kwam ???, de afspraak was dat hij me morgen, op zijn terugkeer van vakantie aan het station in Leuven zou opwachtten. Het duurde tot Kortenberg, alvorens ik iemand "liftend" kon doen stoppen, die me mee wilde nemen naar Leuven. Van Leuven diende ik dus verder te voet, een kleine 5 kilometer. Het was dan ook avond voor ik thuiskwam. Erna deed wat ze kon om me op te vangen, ze smeerde me enkele boterhammen, en was heel bekommerd en bezorgd. Ik kon haar alleen maar zeggen dat Ma me buitengegopoid had, Waarom???..... wist ik niet, ik zegde zelfs dat ik met de bus naar Leuven gekomen was, en dan liftend naar huis. Begrijpelijk wilde ik na deze dag slapen.... tot rust komen, en me voorbereiden op Pa zijn reactie van morgen. Ondanks ik (voor mezzelf) niet dacht iets verkeerd gedaan te hebben, vertelde ik er tegen Erna niets over, en zegde dat Ma maar wéér een keer kuren had...... in onze familie was dat een méér dan accptabele uitvlucht. Ik herinner me nog héél goed, hoézeer verward ik naar bed ging, en met hoéveel vragen....... die voor jàren onbeantwoord zouden blijven. Ik had me nu voor te bereiden op Pa's thuiskomst morgen. Zo viel dit Knulletje in slaap.
Het moet tegen de middag zijn aangelopen, toen ik in Schaarbeek aankwam. Er was géén spoor van Ma te bespeuren, maar dat kon mijn pret niet bederven. Ik wist de weg en met mijn spulletjes in een tas liep ik naar Bobonne's winkeltje hetwelk nog steeds open was. Ik denk dat zij éven blij was mij te zien, als ik haar. Toni was daar (Toni was een vriend des huizes, het was hij die destijds op het hulpgeroep van Bobonne had gereageerd toen ze Bompa op de trappen met een hersenbloeding vond) hij deed sindsdien allerlei karweitjes........ volgens Pa én Ma (tot jaren later) was hij enkel uit op Bobonne's geld iets wat bij haar dood als volledig onjuist werd bewezen. Hij was van Italiaanse afkomst, en bést aardig. Ik vroeg Bobonne waar Ma was, ze leek verbaasd dat ik haar dat vroeg, want ze had verwacht dat ik zou zijn opgehaald aan de busstop door haar. Na wat geklets over ditjes en datjes ging ik naar Ma, die op een honderdtal meter woonde, ze huurde daar een vrij grote studio op het gelijkvloers. Het was eigenlijk een grote garage geweest die gedeeltelijk gereformeerd was tot een studio. Ik zag dat er nét naast een frituur was. Jippiee...... ik was dan ook friet-gek. Ik belde aan, en Ma deed open in haar slaapkledij, het eerste wat me opviel was a) dat ze wéér onder invloed was van medicatie, en b) dat de studio naar sigaretten stonk. Ma rookte toch niet, alleen Pa ...........dacht ik. Ik gaf haar een"hallo-kus" niét heel enthousiast, terwijl ik binnenging. Het was de eerste keer dat ik op deze plaats binnen kwam, de vorige keer, toen ik van school wegliep kwam ik niet binnen. Het viel best mee dacht ik terwijl ik rondkeek. Het was een grote doorlopende plaats, vooraan de leefruimte, daarachter (gescheiden door een gordijn) een slaapruimte, met daarachter de keuken en badkamer. Het viel me op dat er maar één bed was. Terwijl ze met koffie en haar ontbijt bezig was, vroeg ze me tot op de bodem uit over de situatie thuis, Pa, Greta, enz,enz, ze zegde dat Pa natùùrlijk de rechter had overtuigd, om alle kinderen bij hém te laten voor het kindergeld, zij moest het nu stellen met 2000 Frank/maand alimentatie, terwijl hij méér gld op één avond uitgaf aan de "hoeren", en het ging zomaar door voor uren ........ ik werd gehersenspoeld. Ze zegde me dat ze in Brussel-Centrum werk gevonden had als poetsvrouw. Ze poetste daar burelen....... dat was nachtwerk. Ik deed alsof thuis alles oke was, anders zit ik hier vanavond nog naar dat gezaag te luisteren dacht ik. Ze was beginnen te roken. Het moet al vér in de namiddag geweest zijn, toen zij besloot zich te gaan wassen en kleden, een gelegenheid waarvan ik gebruik maakte om te zeggen, "wél..... dan ga ik effe naar Bobonne". Zo gezegd zo gedaan. Ze was in haar winkeltje met Toni papieren aan het regelen. Ik vond het een leuk plaatsje, met allerlei, kleine oude(maar ook antieke) meubeltjes, schilderijen, potjes, en pannetjes. Ook haar flatje boven de winkel was ingericht met allerlei oude meubeltjes, maar hing ook vol met prachtige schilderijen, porseleinen borden. Ze had een "Vitrine-kast" vol met allerlei beeldjes, ik mocht daar echter nooit aankomen, ik had toén ook geen benul van de waarde. Toen Toni vertrok, sloot ze de deur, en ging ze met me naar boven. Ik kwebbelde, en kwebbelde maar aan over alles en nog wat, en zij ..............luisterde, luisterde écht!!! Ze vroeg me, of ik die avond met Ma bij haar wilde komen eten. Tuurlijk zei ik, ze gaf me een boodschappenlijstje en geld, en ik ging naar het winkeltje "Sarma" niet zover vandaan, bracht alles netjes terug, en sprak met haar af (nadat ze mijn aangeboden hulp weigerde) op een bepaald uur die avond. Ik ging terug naar Ma, ik voelde me stééds goed tijdens en na een "babbel" met Bobonne. Bij Ma aangekomen, zegde ik haar wat we hadden afgesproken, ik dacht dat ze blij zou zijn (ze werkte 5 nachten) en nu moest ze geen eten zitten maken voor ons. Ze sprong recht van de ztel voor de tevee, brullend WAT????, ik schrok, ik keek haar in het gezicht, zag bloeddoorlopen ogen, ze stonk (wist ik van Pa) naar drank, mijn ogen flitsten dan ook de kamer rond, en daar zag ik inderdaad een fles en glas op een bijzettafeltje. Wat denkt ze wel, wat denk jij wel brulde ze verder, ben ik mischien niet goed genoeg???, kom je mij of Bobonne bezoeken??? na alles wat ik voor je gedaan heb ?!?!? Ik nam mijn (bijna aangeboren) houding van schoenkijken aan, maar durfde toch te mompelen ...." k'dacht dat het plezant zou zijn zo samen met ons drie". Niks van !!! kreeg ik als antwoord....... jij eet hiér en met mij, wat denkt dat kreng we. Na iets aan haar voeten te hebben gestoken, haar sigaret gedooft te hebben, en haar glas in één teug leeg te drinken, schoot ze naar buiten. Ik zag ze door het grote raam, voorbij razen, ik ging aan het raam kijken en zag dat ze bij Bobonne binnenging Ik wist niet wat te denken. Mischien heeft ze wel gelijk ??? Mischien had ik die uitnodiging van bobonne niet mogen aannemen ????, mischien had ik het eerst aan Ma moeten vragen...... ja... dat is het! dacht ik, het is mijn fout, en met het idee dat ik de gemoederen wel kon kalmeren ging ik ook naar buiten.... Ma achterna. Ik kwam al vlug op mijn stappen terug. Halverwege, op tientallen meters van Bobonne verwijderd kon ik Ma horen roepen en tieren, de bakkersvrouw van nét naast bobonne, en enkele andere mensen waren ook op straat gekomen om te kijken wat er gebeurde. Ik hoorde Ma allerlei verwijten maken, ik kon glas horen diggelen, enz,en ik besloot dan maar stilletjes naar Ma's plaats terug te gaan. Ik weet niet wàt ik daar heb zitten denken, gedurende het halfuurtje dat Ma nog wegbleef. Ze "smeuldde" nog stééds toen ze terug kwam. Wat denkt dat mens wel zegde ze tegen zichzelf, ze stak terug een sigaret op, liep naar de achterkant van de keuken en zag haar daar tabletten uit de kast nemen, ( een bekend scenario voor mij). Ze kwam naast me voor de tevee zitten, en schonk haar nog een glas in. Ik had haar stilzwijgend laten razen. Gaan we nu naar Bobonne, vroeg ik haar héél bevreesd,... néé, kreeg ik als kort antwoord, t'is al genoeg dat Pa je van me afpakt, maar zij niet. De avond was ondertussen al goed ingevallen, en ik vroeg wat we gingen eten, het was van ontbijt geleden, en ik had géén eten kunnen bespeuren in de koelkast. We gaan hiernaast wel voor een Friet, zei ze me. Dat woord "Friet" was voldoende, daar kon je me mee omkopen. Het viel me op dat ze een heel goede klant in die frituur was. Het gesprek tijdens het eten, en de rest van de avond was volledig gebaseerd op wat er thuis (bij Pa) gebeurde, en hoe slecht hij haar behandeld hàd en nog deed. We gingen die avond naar (één) bed, er gebeurde echter niets, niet dat ik het gewenst had, maar wel verwacht. Ze was echter te dronken om te spreken, laat staan .......!?!. Het was nog vrij vroeg toen ik de volgende ochtend wakker werd ik wildde dan ook van iédere minuut van de dag gebruik maken, en niét in bed blijven liggen. Ma was echter een andere mening toegedaan. Ik maakte me wat koffie, nam een boterham, en at mijn ontbijt op terwijl Ma verder haar roes uitsliep. Ik durfde...wilde geen lawaai maken, morgen moest Ma de hele nacht gaan werken, dus ....... ik zette de tevee zonder klank aan, en zat daar maar te suffen. Ik had al een paar keer door het raam naar de winkel van Bobonne gekeken, maar zag geen beweging, ook niet boven, ik vroeg me af hoe het met haar zou zijn. Het was middaguur toen er beweging in Ma kwam. Ik vroeg haar of ze koffie wildde, en op een ja..... begon ik er dan ook terug te zetten. Ze zegde me naar de bakker te gaan voor enkele koffiekoeken. Goed zij ik...... mijn vreugde onderdrukkend, want de bakker was nét naast Bobonne, ik zou dan even kunnen binnenwippen. Ze gaf me geld, en ik ging de deur uit. Ik liep die 100meter zo snel ik kon, iédere seconde dat ik sneller bewoog, was een seconde dat ik bij Bobonne kon zijn. Ik belde aan, ging enkele stappen achteruit, zodat ze me van boven kon zien, en de sleutel gooide. Zodra ik bovenkwam, gaf ik haar een diepe lange knuffel. Ik vroeg haar of alles oke was, ondanks de tranen en de kleine wonde op haar voorhoofd, zegde ze me dat alles in orde was, dat ze beter had moeten nadenken, en eerst Ma had moeten vragen. Ik zegde haar dat ik éigenlijk naar de bakker was en ik dus dadelijk weg moest, ik zou in ieder geval proberen vandaag nog even langs te komen. Goed zei ze. Ze zegde me dat Toni straks langs kwam, en dat verheugde me, ze was dan toch niet alleen dacht ik. Na langs de bakker te zijn geweest, kwam ik terug thuis, Ma lag nog steeds in bed, maar maakte nu wel aanstalten om in beweging te komen. Ze bleef op de rand van het bed zitten, en stak een sigaret op. Ik poogde toch nog mijn dag een beetje te redden, en legde de tafel, zo leuk ik kon. Tijdens het ontbijt babbelden we wat over de voorbije maanden, haar werk enz,enz. Later in de namiddag namen we de bus, en reden we naar de "Martini-toren" in Brussel, en ze toonde me de kantoorgebouwen waar ze poetste. Op de terugweg (het was ondertussen rond 6u) gingen we terug langs de Frituur. Ik begreep het nu, dit was haar dagelijkse maaltijd. Ik maakte me tijdens het eten echter zorgen, ik moést de bus van 8u Brussel hebben, die was hier om 10 nà, en ik wilde Bobonne nog zien. Ik loog dan ook tegen haar, door te zeggen dat ik de bus van Hàlfacht moest nemen, en dat ze me gisteren verkeerd begrepen had..... Pa zou me om 8u in Leuven station opwachtten. Ze had (gedurende het bezoek in brussel) al voldoende "glazen" binnen, om zich makkelijk te laten ompraten. Met een kus, de woorden tot binnen 2weken, verliet ik dan ook om iets na 7 Ma's studio. Ik haaste me naar Bobonne, en vertelde haar over m'n leugentje tegen Ma, waar ze niet érg blij mee was, maar toch begreep. Ik vertelde haar ook wat we die dag gedaan hadden, en liet uitschijnen dat ik een goede tijd had gehad. We huilden beiden, toen ik haar knuffelde en zegde dat ik snel weerkwam. Ik herinner me dat ik de gehele terugreis me zorgen zat te maken, waarom was Ma zo kwaad geweest, Bobonne zat daar nu alleen, ik begreep het niet. Pa wachtte me op aan de bushalte op het Station. De hele reis naar huis steldde hij vragen over Ma en hoe ze leefde, wat ze deed, waar woonde ze, wat had ze gezegd, enz, ik poogde de vragen te ontwijken, of beantwoorde ze op de manier dat ik dàcht dat hij het wilde. Hij zegde me, als alles even goed verliep bij mijn volgende bezoek binnen 2 weken, ik eind Augustus een héle week naar haar mocht. Hij en Greta gingen op vakantie zegde hij , en ik was het dérde wiel aan de kruiwagen, vulde ik hem stilzwijgend aan. Ik moest al de gebeurtenissen van de afgelopen 36uur op een rijtje zetten, thuisgekomen ging ik dan ook recht naar mijn kamer, het was ondertussen schoolvakantie (ergens begin Juli '70) en ik zat dus ganse dagen met Greta alleen. Pa ging nu dagelijks werken, Theo was zelden thuis, net zoals Marcel en Erna. Maandag, Woensdag, en Vrijdag gingen we s'avonds wel allen samen zwemmen. Ik herinner me van die avond alleen maar mijn bezorgdheid over Bobonne, en zal zo ook wel in slaap zijn gevallen.
De volgende dag (Zaterdag) werd ik door pa gewekt met de woorden dat hij binnen een uur vertrok, en van me verwachtte klaar te zijn. Het was een wekelijkse gewoonte van hem. Verelst was een goudsmid, die extra werkjes voor mijn Pa opknapte, daar hij héél wat juwelen verkocht. Met gemengde gevoelens, kroop ik uit bed, en ging naar de badkamer, mijn aangezicht was nog steeds pijnlijk, maar had géén tekens overgehouden. "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?" vroeg ik me af. Ik hoorde Greta en Pa beneden. Toen ik terug in mijn kamer was om me aan te kleden, kwam Erna plots de kamer binnen, me meedelende dat zij gisteren nog een gesprek met Pa had gehad, en dat hij vanochtend toch wel gekalmeerd bleek te zijn. Ik diende dus niet téveel schrik te hebben, om (de ong 45min durende reis) naar Mechelen, naast hem in de auto te zitten., én.... ik was in ieder geval "het huis uit". Ik ging naar beneden, en terwijl Greta in de keuken bezig was, en Pa in zijn werkplaats zat, werktte ik een boterham, en koffie naar binnen. Van Marcel of Theo geen spoor te bespeuren. Erna was na haar gesprek met me, naar een vriendin vertrokken. Greta liep me enkele keren voorbij, maar gunde me géén blik. Pa kwam even later achter zijn "werk-tafel" vandaan, en zei dat we vertrokken. Gedurende het eerste deel, was hij heel zwijgzaam...... ik voelde me dan ook zéér onwennig. Toen begon hij echter; hij zou een gebeurtenis als gisteren niét meer tolereren, de huidige situatie was dé beste situatie voor iedereen, in afwachting van een Uitspraak, hij zou me laten "plaatsen" als ik nog een keer zoiets uithalde, enz,enz,enz. Ik luisterde stilzwijgend, tot we in Mechelen aakwamen, en ik in de auto wachtte terwijl hij zijn zaakjes ging regelen. Was dat zijn bedoeling mischien???? Zeggen wat hij te zeggen had, en me dan achter laten om dit te laten bezinken ??? ik weet het niet. Hoedanook had al zijn argumentatie, wéinig tot géén vat op me gehad, om niet te zeggen; het was het linkse oor binnen, en dadelijk het rechtse buiten gegaan. Het gesprek op de terugweg, was in grote mate hezelfde als dat van de heenreis, met één verschil, hij zegde me dat Greta haar dochter morgen op bezoek kwam. "Dat kreng had nog een dochter ???" dacht ik, wist ik niet zegde ik, ze was even oud als Erna, en woonde bij haar Grootmoeder zegde hij me. Dat bewees alles voor me..... ze liet haar éigen dochter door haar moeder opvoeden, dus waarom zou ze ook maar énige interesse hebben in ons. Mijn stelling van voordien ( dat ze énkel uit was op een goed leventje) werd hierdoor dus versterkt. Thuisgekomen, ging ik dadelijk naar boven. Ik wilde mijn weekend plannen op die wijze dat ik zo weinig mogelijk thuis was. Zaterdag gingen Erna en Marcel steeds zwemmen, soms ging ik mee, en ik overtuigde Erna, onze Pa zo ver te krijgen, dat ik mee mocht. Dat luktte, en ik had alles bij mekaar een goede avond in het Leuvens zwembad, met Erna en Marcel, ik vond het zelfs leuk. Ik probeerde ook mijn dag van morgen te plannen. Zondags dienden we steeds naar de kerk, Pa ging echter niet mee, op die manier was de voormiddag toch reeds gepland, en voor de namiddag kon ik Erna mischien overtuigen mij mee te nemen naar de Scouts-vereniging. Ik was daar (net als iedereen thuis) al jaren bij aangesloten, maar voelde mij daar ook niet op mijn gemak, had geen vrienden, en ging dus ook maar zelden, wat een vriendenkring onmogelijk maakte. Geen sprake van zei Pa. We gaan (Hij, Greta, Anita (de nog onbekende dochter), en ik) een namiddag wandelen. Toen ik de volgende dag van de kerk thuiskwam, hadden we allemaal middageten, er werd gekletst over van alles en nog wat, ik hield me zelf maar op de achtergrond. Het was toch maar "grote mensen praat". Na het eten ging ik naar boven om mij klaar te maken voor "een boswandeling" in Januari = vriezend koud. We reden naar Kessel-lo en stopten aan een huisje waar ik nog nooit geweest was. Ik diende in de auto te wachten. Na een kwartiertje kwamen ze terug buiten met Anita. Het is de éérste indruk die telt zegt men, en ik kan je zeggen dat die eerste indruk over Anita vollédig negatief was. De kennismaking was kort en kil. Mijn wandeling door de bossen aan het Zoet-Water in Heverlee, was meer een geslof achter hun drieen aan, hopend dat we snel ergens warm binnen gingen. Zij daarentegen kletsen de hele tijd door. Anita werd op de terugweg naar huis, netjes afgezet waar ze werd opgehaald. Mijn heel gesprek met haar die namiddag, bevatte niet meer dan enkele zinnen. Die avond op mijn bed lag ik te denken. Marcel Theo,en Erna waren véél ouder als ik. Theo was zelden thuis, Marcel en Erna hadden hun éigen "ditjes en datjes", als die Anita nu wat jonger geweest was !, maar nee zij was ook 5 jaar ouder, en gaf me daarenboven een "pretensieuze" indruk. Op school bij leeftijd genootjes werd ik gepest en uitgescholden. Was ik écht zo slecht, vroeg ik me af terwijl ik langzaam in slaapviel. De volgende weken..... verliepen zonder noemenswaardige incidenten, voor zover mij betreftt. Toen ik op een dag s'avonds van school thuis kwam, hoorde ik gebrul en geroep van in de garage. Ik kon Theo's stem onderscheidden. Ik liep naar binnen, en zag Pa Theo met twee telefoonboeken!!!, rond het hoofd slaan, terwijl hij hem alle mogelijke en onmogelijke verwijten maken. Theo beet van zich af, en deed een poging weg te geraken, hij strompelde naar de trappendeur, Greta stond vanuit de winkel gewoontjes toe te kijken, Erna poogde Pa te kalmeren. Theo geraakte tenslotte weg, en strompelde de trappen op naar zijn kamer, ik wist niet wat ik moest. Erna zag me, en riep me toe naar boven te gaan..... wat ik zéér graag deed. Later vertelde Erna me dat Theo op bezoek bij Bobonne geweest was, en er geld "zou" hebben gestolen, vandaar de reaktie van pa. Het was in die periode dat Pa ons op een avond tijdens het eten zegdde, dat hij voor een Immobillien-kantoor in Leuven ging werken (Hij maakte van zijn hobby, zijn beroep). Greta zou instaan voor het openhouden van de winkel. De herstellingen van uurwerken liet hij voor 75% over aan iemand anders. Ik was ondertussen 9 geworden. Deze veranderingen waren zéér zeker niét positief. Het duurde niet lang, of Pa kwam éven thuis voor avondeten, en vetrok nadien voor "Afspraken met klanten". Kwam stukken in de nacht stom dronken thuis. De openingsuren van de winkel, laptte Greta absoluut aan de laars, ze opende én sloot wanneer het haar zinde. Het duurde dan ook niet lang, of de nachtelijke situaties van gebrul geroep,enz herhaalden zich. Het liep tegen de zomer van 1970, toen Pa me apart riep, en me zegde dat ik vanaf nu 2 weekenden /Maand Ma mocht bezoeken. Van zaterdagmiddag tot Zondagavond. Tot op die dag had ik Ma, noch Bobonne gezien. Ons contact was beperkt gebleven tot een sporadisch telefoontje. Mijn vreugde kon niét op, ik was zenuwachtig, voelde de vlinders in mijn buik, toen ik voor de eerste keer Vrijdagavond, enkele spulletjes inpaktte voor mijn weekend bij Ma. Pa zou me die Zaterdag naar het Leuvense station brengen, en op de bus zetten, van Ma werd verwacht me in Schaarbeek op te wachtten. Hij maakte me duidelijk, dat indien ik niét op tijd terug was t.t.z; met de bus van 20u morgen (Zondag) dat dit het eerste en laatste bezoek geweest zou zijn. Ik staptte de bus op met een "ja, ja, Pa". Ik kon mijn blijdschap en zenuwen nauwelijks de baas, toen de bus zich in beweging steldde in de richt (mij wél bekend) van Brussel.
Na een klein halfuurtje, zag ik de( in het donker, goed verlichte) kerk, en zegde de chauffeur me bij de halte te laten. Daar stond ik dan, een donkere- koude Januari nacht, in het centrum van een op dat ogenblik "doods" Schaarbeek. Ik wist echter exact welke richting ik uit moest, Bobonne's winkeltje was op ongeveer een kilometer weg. Mijn ongerustheid en angst van de verlaten, donkere straatjes, waar ik als knulletje doorliep, werd verdrongen door de vreugde dat ik al snel Bobonne en Ma zou zien. Ik belde aan, bij Bobonne..... ( het winkeltje was reeds gesloten) en hoorde gestommel op de trappen. Zij woonde namelijk boven het winkeltje. Ze deed de deur open........ ik zag dat ze heftig schrok, maar ze zegde me "Dag Jongen" wat doe jij hier ???. Terwijl ze me binnenliet en naar de trappen leidde, legde ik haar uit dat ik thuis weggelopen was, hoe en wanneer ik het gedaan had, en dat ik zéker niét terug wilde, bij die "heks". Boven gekomen begon ik te wenen, en zij poogde me te troosten. ----------- ondanks ik haar aanwezigheid niet kon waarnemen, verbaasd het me nu nog steeds, dat de al dan niet aanwezigheid van Ma me eigenlijk koud liet. Ik had troost van Bobonne. ------------------- Bobonne lichtte me in dat Ma ondertussen reeds verhuisd was. Ze woonde nu een 50 Meter verder op, en ging naar de telefoon om haar te bellen, en haar op de hoogte te brengen. De telefoon rinkelde echter zélf éérst. Bobonne keek me récht aan. We wisten beiden wel, wie dat was. Ik hoorde haar, Pa's naam vernoemen, maar ze zette het gesprek verder in het Frans, op die manier begreep ik er niets van, dat was ook haar bedoeling. Ik merkte echter wel dat ze zich begon op te winden, en dat er een discussie was. Na een minuut of tien, legde ze de hoorn neer, en belde naar Ma. Terwijl we op Ma wachten, zegde ze me dat Pa me terug kwam halen, dat ik moést wachten tot "Meneer de Rechter" een beslissing had genomen. Mijn gevoelens van dat ogenblik, kan ik onmogelijk beschrijven, boosheid, paniek, angst, ik weet het écht niet. Bij haar aankomst werd Ma, kort ingelicht, en het viel me op dat het haar eigenlijk weinig kon schelen, ik merkte ook (uit de jaren-lange ervaring) dat ze met "dubbele tong" sprak, en dus wéér (nog) onder invloed van medicatie was. Bobonne stelde alles in het werk, om me moed te geven, om me nog even te laten wachten tot "Meneer de Rechter" een besluit nam, ze haalde alle mogelijke argumentatie boven, om me te laten begrijpen dat ik terug naar huis moést. Ma zat er gewoontjes bij.
Het duurde niét érg lang voor de bel rinkelde. Pa was aangekomen. Bobonne ging naar beneden, om Pa binnen te laten, en had daar een vrij uitvoerig gesprek met hem. Nadien kwamen beiden de leefruimte binnen. Pa tot mijn grootste verbazing vroeg me "hoe ik was" hij vroeg het zelfs vriendelijk. Ik had verwacht een "pak slaag" te krijgen. Naar mijn schoenen kijkend antwoorde ik dat ik "in orde" was. Hij vroeg mij, naar de auto te gaan, hij had nog iets met Ma te bespreken. Ja..... Ma was nog stééds aanwezig, ware het dan meer slapend dan wakker, een niét ongewone omstandigheid, wist ik. Ik gaf haar een kus, kreeg een dikke knuffel van Bobonne, en ging naar beneden waar de auto stond........... en wie zat daar in de auto??? juist Greta.... die "heks" zal ook niets missen dacht ik bij mezelf. Ik kroop met "Hey" achteraan in de auto. Bleef daar onbeweegelijk zitten, zonder een woord te zeggen, tot Pa een tijdje later buiten kwam. Hij stapte in de auto, keek even naar mij, en daarna naar Greta. We reden Schaarbeek uit, in de richting van de Leuvensesteenweg. In het begin werd er weinig gezegd, maar toen barstte hij plots los. Ik zat maar een beetje te suffen, en naar buiten te kijken, toen ik plots zijn gehele handpalm fors in het gezicht kreeg. Ik greep naar m'n gezicht, voelde een snerpende pijn. Hij vroeg me of ik wel wist dat de Politie en Rijkswacht ingeschakeld werden om mij te zoeken, Wie of wat dacht ik wel dat ik was, na al hetgeen hij voor ons deed. Hij was er zeker van dat Ma dat mee gepland had, waarbij ik ontkennend antwoorde, hetgeen mij een tweede zwaai van zijn arm door de auto naar achteren, gaf, dewelke een tweede maal vlak in mijn gezicht landde. Ik bloedde nu uit mijn neus, zag ik aan mijn handen. Hij zegde mij, als ik dit nog één keer durfde, dat hij me zou laten "plaatsen" en ik Ma nooit meer zou zien. Hij blééf maar razen, de hele terugweg, en tot mijn "misprijzen" moeide Greta zich nog ook, en gaf hem gelijk, met een "smerige" grijns naar mij kijkend. Thuis aangekomen, had ik een plan uitgewerkt om aan meer slaag te ontsnappen. De auto stond nog niet goed en wel stil, of ik gooide het portier open, holde naar de garage, er doorheen, kwam dan aan de keukendeur, maar bij het doorhollen van deze strompelde ik over het opstapje en kwam met mijn hoofd tegen de keukenkast terecht. Met barstende pijn bleef ik liggen, ik geraakte nu toch niet meer weg. Greta vond het bovendien nog vermakelijk, Pa trok me bij mijn kleren van de grond, en zegde me dat hij me die avond (het was reeds 11u) niet meer wilde horen of zien. Hij zegde me dat hij me wél klaar wilde, morgen (Zaterdag) om 12uur, ik diende mee te gaan, op zijn wekelijkse bezoeken, bij Verelst een goudsmid in Mechelen, die allerlei werkjes voor hem opknapte. Ik begreep niet goed waarom hij dat wilde, maar ik was op dat ogenblik al héél blij dat ik mocht "verdwijnen" in mijn slaapkamer, wat ik ook dadelijk deed. Op weg naar de trappen, kwam ik Erna tegen die Tevee zat te kijken. Het was een Vrijdag-avond, het verbaasde me dus niet geen spoor te verkennen van Theo en Marcel. Ik ging snel naar boven, paseerde even langs de badkamer, om het ondertussen gestolte bloed van mij gezicht te wassen, en ging daarna naar mijn kamer. Ik haatte alles en iedereen. Erna kwam nog even mijn kamer binnen, en zegde me ,dat ik wat geduld moest hebben, dat "Meneer de Rechter" eerst diende te beslissen, en dat alles wel goed zou komen. "Zever in pakjes" waar ik op dat ogenblik (ondanks haar beste bedoelingen) géén boodschap aan had. Terug kijkend op alles wat er die avond gebeurd was viel ik toen in slaap, met angst de volgende dag én trip met Pa naar Mechelen tegemoetziende.
1979 Overlijden Bobonne 
