Aangekomen in het Hospitaal, hád Arlette reeds bezoek, van een (mij onbekend) koppel, die zich voorstelden als Tante een Nonkel van Arlette, die door Arlette's moeder op de hoogte waren gesteld.
Daar zij wél over een auto beschikten en in Anderlecht woonden, waren zij op bezoek gekomen.
Ik vroeg me toch even ernstig af, of het écht zo moeilijk was voor Arlette's moeder, om in deze (toch wel érnstige situatie) op de één of ander manier in Vilvoorde te geraken, het was tenslotte toch niet het andere eind van de wereld,.... was het mischien gebrek aan interesse ???
Na ons aan elkaar te hebben voorgesteld, sprak ik even met de verpleegster, er was echter weinig nieuws, ze was enkele korte keren bij bewustzijn geweest, verder zou het nog minstens 2 tot 3 dagen de evolutie afwachten worden, alvorens ze definitief iets konden zeggen.
Ik herinner me niet de naam van de aanwezige Tante en Nonkel, maar ook zij begrepen niet waarom er zolang gewacht was om een dokter te bezoeken,..... een vraag die ik probeerde te ontwijken.
Na het bezoek aan Arlette, begaven we ons samen naar de Cafeteria, we bleven daar een uurtje praten.
Zij leken me een zeer simpatiek koppel, middelbare leeftijd, en ondanks ik Arlette nooit over hen had horen praten, waren ze zeer begaan met Arlette, ook zij waren op de hoogte van de problemen dewelke er tussen "Joske"en haar geweest waren, en hoopten, dat ze nu snel zou genezen, en we beiden wat geluk in het vooruitzicht mochten hebben.
Toen we het hospitaal verlieten, gaven ze me hun telefoonnummer, met de vraag om hun op de hoogte te houden, hoewel, ze me zegden dat ze wel terug op bezoek zouden komen.
Ze zegden me ook Arlette's moeder op de hoogte te brengen, en te proberen haar bij een volgend bezoek mee te brengen.
Ik voelde me redelijk goed toen ik het Hospitaal richtingparking verliet, het gesprek met deze mensen had me opgelucht.
Ik reed naar huis, het cafe was gesloten maar ik kloptte aan op de prive-deur, om hen op de hoogte te stellen over Arlette's situatie, en even te telefoneren met Pa,om dezelfde reden.
Tot mijn grote verbazing, vroeg pa me om die avond even langs te komen, en een stukje met hen te eten.
Ondanks de afstand (35 Km) stemdde ik in.
Ik telefoneerde ook op het prive-nummer van Dhr Schulte, de baas van mijn verzekerings werk, bracht hem op de hoogte van de afgelopen gebeurtenissen, en vroeg hem de volgende 2 dagen (maandag en Dinsdag) vrijaf, waar hij dadelijk mee instemde.
Ondanks mijn verbazing over de uitnodiging, herinner ik me geen exacte details, van het etentje met Pa en Lieve die avond.
Zij begonnen in ieder geval langzaam maar zeker bij te draaien, en te zien dat het mij ernst was, ik veronderstel dat zij meer problemen met Jos, en betrokkenheid hadden verwacht.
Ze reageerden wel sarcastisch op mijn "job"van het deur aan deur verkopen van ziekteverzekering, en de toekomst dewelke daaraan was verbonden.
Ik meldde hun dat het iets tijdelijk was, maar dat bakkerij volledig "buiten kijf"stond, ik wilde en zou wel iets vinden, maar op dit ogenblik had Arlette toch wel prioriteit.
Met de afspraak dat ze in de volgende dagen een bezoek zouden brengen aan Arlette, verliet ik later die avond Baal richting Vilvoorde, echter niet zonder eerst met het hospitaal te hebben getelefoneerd voor een laatse "up date"
De situatie van Arlette verliep prima, beetje bij beetje verbeterde ze.
Ik gooide me nu volledig tot... wanhopig op mijn werk, het appartement was nog steeds met de luttele meubeltjes van bij onze verhuis, gemeubeld, en ik wilde Arlette een "thuis"geven, om naartoe te gaan bij haar ontslag uit het hospitaal, al zou dat in het béste geval nog wel meerdere weken duren, had men mij gewaarschuwd.
Ondanks dat ik één van de betere verkopers van het ganse team was, bracht de verkoop amper genoeg geld in het laadje, om benzine, en levensnoodzakelijke onkosten te dekken.
Ondanks ik een nu meer "normaal"kontakt had met Pa enLieve, en geregeld sprak met Arlette's Tante, beet ik hard op mijn lipen als er vragen over mijn/onze financieele toestand werden gesteld.
Het was April 1982, toen tijdens een bezoek de dokter me op de hoogte bracht dat Arlette binnen een week naar huis mocht, maar het nog enkele weken rustig aan diende te doen.
Ik ontving dat bericht met gemengde gevoelens; eenerzijds was ik blij dat alles prima was verlopen, en dat ze naar huis mocht, anderzijds, was er zeer weinig "thuis"om naartoe te gaan, zeker indien ze het nog enkele weken rustig aan diende te doen, wat ik begreep als 'Thuis zitten ".
Ik liet dit onderwerp (ongewild) tegen Andre vallen, dewelke me vroeg waarom ik niet het hoognoodzakelijke ( deftige slaapkamer, een zetel, en wat keukenmatriaal) op afbetaling kocht.
Ik vroeg hem, wie er nu aan mij (iemand zonder vást inkomen) iets op áfbetaling zou willen verkopen, waarop hij antwoorde, dat hij wel iemand kende, die persoon zou spreken, en me daags nadien iets zou laten weten.
Gemma die vanuit de aanpalende slaapkamer dit gesprek had gehoord, was plots wakker en kwam bij ons aan tafel zitten, Tanson... vroeg ze aan Andre , Tanson kende ik als haar vroeger huisbaas toen ze schuin tegenover Bobonne in Schaarbeek had gewoond.
Toen Andre positief reageerde, antwoorde ze "Laat dat maar aan mij over".
Gemma zélf ging naar de telefoon, om met die Tanson te telefoneren, en toen dat ze een tiental minuten later terug in keuken kwam, zegde ze dat we morgen middag (zaterdag) bij hem konden langsgaan.
Ik verliet die avond hun woning, wéér maar een keer met gemengde gevoelens,..... goed ik kon nu een "Thuis"maken voor Arlette, maar ondanks dit kon gebeuren in áfbetalingen, dienden die betalingen (hoeveel het ook zou zij) wel te gebeuren, en op dit ogenblik was het bijna onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen.
Arlette diende nog meerder weken te rusten, dus haar inkomen van haar werk in het café (hetwelk ze wanneer dan ook mocht hérvatten had de baas gezegd) zou nog een tijdje uitblijven.
Ik was op zoek geweest naar ander werk, maar zou die zoektocht nu toch wel meer intens moeten beginnen te doen, van zodra Arlette terug thuis was zou ik daartoe meer tijd hebben, daar ik iedere vrije minuut nú op bezoek in het hospitaal doorbracht.
Ik ging daags nadien (met Gemma) naar de winkel van Tanson.
Ik herinner me niet exact wat en voor welke prijs ik kocht, ik herinner me echter wél, dat ik door Gemma aangespoord werd, en dingen kocht die niét écht noodzakelijk waren, waardoor de eindprijs, en maandelijkse aflossingen over 36 maand, buitensporig hoog waren.
De gekochtte goederen zouden enkele dagen nadien geleverd en naar mijn wens geinstalleerd worden.
Ik poogde mijn zorgen van afbetalingen, enz,enz, te onderdrukken met de "euforie"dat ik de persoon van wie ik hield van het hospitaal naar een échte en wárme THUIS kon brengen.
Ik reptte dan ook met geen woord over het aankopen van nieuw meubilair tegn Arlette.
Haar Tante zou komen de dag van de levering, om mee de inrichting te bepalen, zij was nu éénmaal een dame, en had meer ervaring met dergelijke dingen.
Het was 15 April 1982, toen ik van het appartement naar beneden ging, na nog even alles goedgekeurd te hebben, om Arlette in het Hospitaal op te halen.
Het appartement was écht mooi gemeubilaird, en gisteren was "Tante"nog langs geweest om te poetsen.
Ik voelde me écht gevuld met blijdschap, dat we het niet breed hadden wat geld betrof, liet me op dat ogenblik absolúút koud, het feit dat Arlette na ruim 4 weken eindelijk gezond en wel naar huis mocht, was het énige van belang op dat ogenblik.
|
