Ik gooide me in het begin van 1986 volledig op het werk en de zaak. Ik ging er vanuit dat, dàt de manier was, om mijn problemen op te lossen...... ze opzij schuiven, er niet aan denken of mee bezig zijn, hoewel ik zelfs nog geen tijd om te rouwen had gehad of gewild. Ik bracht mijn tijd door tijdens luch en avondeten, in de zaak, en daar tussen in het Hospitaal. Toen ik op 11 Januari '86, de derde verjaardag met Agnetha (mijn dochter) wilde doorbrengen, werdt ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik diende "toestemming" van de jeugdrechtbank te hebben, dewelke ik na inzet van Mevr.Heyns ook kreeg, doch ik kon dit enkel mits begeleiding van een door de Jeugdrechtbank aangestelde dame. Op mijn protest daartegen, werd ik door Mevr.Heyns gesust, dat dat een normale gang van zaken was, en dat ik rustig (zéker in huidige situatie) de resultaten van de zaak diende af te wachtten. Nét omwille de aanwezigheid van die "pottekijker" herinner ik me die dag zo goed, al werd (ook door de jeugdrechter) de tijd om samen te zijn beperkt tot 5uur. Het was dan ook niét zonder emoties (beiderzijde) dat Mevr Heyns Agnetha in de late namiddag van 11 Januari 1986 terug naar Baal bracht. Ik denk dat de medicatie (in hoofdzaak kalmeringsmiddelen) de oorzaak waren dat ik alles zomaar liet gebeuren. Ik bracht hoe langer hoe minder tijd in de zaak door, en hoe langer hoe meer in Gasthuisberg en het Kerkhof, ik was ook (té) zwaar beginnen drinken. De situatie van Ewoud bleef hetzelfde, en zou volgens Dokters niet meer veranderen, ik zat soms uren met hem op mijn schoot, en was ervan overtuigd dat de (soms tranen, soms grimas/glimlach) uitingen, niét louter een spiertrekking was, maar dat hij wél dégelijk zijn emoties aan me toonde, dat dat zijn manier van communiceren was, had ik gelijk ??, of was het ijdele hoop ???...... niemand zal het ooit weten, één zaak ; het hielp mij ontzettend in mijn toenmalige strijd tegen het leven. Ook in Gasthuisberg was mijn "vrijheid" beperkt. Alle informatie van Dokters e.d.m. diende ik via, via te vernemen, en zo vernam ik via Mevr.Heyns, in de tweede helft van Januari, dat m'n besloten had, dat m'n verder niets kon doen om Ewoud te helpen, en dat Gasthuisberg besloten had, om hem weldra naar een méér gespecializeerde instelling te brengen. In eerste instantie begreep ik dat best, en had ik daar niets op tegen. Toen ik op 31 Januari 1986 (dé sleuteldag in mijn verdere leven & beslissingen), in Gasthuisberg aankwam, vond ik Lieve in de kamer, op zich niéts uitzonderlijk,......... terwijl ze bezig was een zak te vullen met Ewoud's spulletjes, zegde ze me dat Ewoud diezelfde namiddag naar Tienen zou worden gebracht. Ik was ondertussen op de hoogte dat er twee van dergelijke instellingen in het Leuvense waren, en vroeg haar daarom waarom het Tienen was geworden, wat (voor mij, niét vanuit Baal) toch ruim 25 kilometer uit de buurt was; Ze antwoordde me onomwonden dat zij die beslissing had genomen. Ik voelde allerlei dingen diep van binnen, maar hield me hoedanook kalm, en ging naar de telefoon om Mevr.Heyns te raadplegen. Zij vond het beter elders af te spreken. We spraken af in Café "Boerke Nys" een café aan Tervuursepoort, in de nabijheid van Gasthuisberg. Meer verslagen, léger als ooit tevoren, verliet ik (zonder goed te herinneren) die zaak, na een langdurig gesprek waar ik werd op de hoogte gesteld dat de beslissing(en) van de Jeugdrechtbank waren; Erna (N.b. mijn zus, de énige persson in de familie waar ik in geval van nood zou aangeklopt hebben) had de volledige voogdij over Agnetha tot haar 18é verjaardag, en Lieve, (de àndere persoon in de familie wie ik om hulp zou vragen) had de vollédige voogdij over Ewoud. Ik kon om bezoekrecht vragen, de toestemming daartoe was louter in handen van de "Voogden". Op 5 weken tijd was mijn hele wereld ingestort. Ik was mijn "vrouw", én beide kinderen kwijt. Ik herinner me dat ik met Jos (in de zaak) telefoneerde, om hem te zeggen, dat ik niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ook herinner ik me dat ik naar Kortenberg reed, en urenlang aan Arlette's graf zat, en haar allerlei dingen zei, en vroeg. Mevr.Heyns had me het telefoonnummer gegeven van de instelling in Tienen, dewelke ze zélf, véél gerenomeerder noemde als die in het Leuvense. Ik belde met de instelling, waar m'n de goede overbrenging en aankomst van Ewoud bevestigde, en toen ik naar de bezoekmogelijkheden en tijden vroeg, werden die me gegeven, met het aansluitend commentaar, dat ik toestemming nodig had van Lieve Vanderbiest. Ik was dus iédere, àlle houvast op mijn leven kwijt. De drank waar ik me de volgende uren in verschool brachten alleen maar een zware kater met zich, toen ik daags nadien (door het binnenstappen van Jos) op diézélfde plaats, aan diézélfde tafel in de Taverne wakker werd. Ik zegde Jos, dat hij voorlopig (met het andere personeel) zijn plan diende te trekken, en dat er tot nader order (met uitzondering van de kleine snacks welke hijzélf kon maken) geen maaltijden gemaakt of geserveerd werden. Ook zonder kennis van de laatste gebeurtenissen, begreep hij mijn situatie voldoende, om in te stemmen. Ik maakte een thermos stérke koffie, en haastte me naar het appartement op de bovenverdieping, ik wilde met niets of niemand geconfronteerd worden.
Over die 29é Januari, herinner ik me dat het de dag was dat Ewoud naar een "normale" kamer werd overgeplaatst, en dat Arlette's familie met als hoofdpersonen Tante en Nonkel bij me langs kwamen om allerlei (laatste) formailteiten te regelen voor de begrafenis van daags nadien. Ook Jos kwam langs om "vrijgeleide" te krijgen voor de nodige regelingen van Oudejaar, ik liet het allemaal aan me voorbij gaan, ik zou cheques hebben getekend zonder te weten waarvoor en hoeveel. Tijdens een bezoek aan Ewoud, overviel het me dat alles hier in die nieuwe kamer zo "normaal" leek, met uitzondering van een buisje dat de neus inliep, waren machines, monitoren enz, weg, toen ik hem van naderbij bekeek, keek hij me recht aan..... ik kreeg het er kippevel van, hij leek me met zijn ogen te volgen waar in de kamer ik me ook bevond, weer was ik uren daar, praatte luidop tegen hem, vroeg hem om hulp, tot ik weer naar de realiteit werd geroepen, met de verpleging die de longen kwamen schoonzuigen. Het was laat die avond toen ik naar huis reed, en ik probeerde mezélf even onder handen te nemen,..... door mekaar en wakker te schudden, het was morgen Arlette's begrafenis, daarenboven indien ik me in een afgrond zou laten glijden kon ik énig "recht" , vaderschap, voogdij??? over Ewoud en Agnetha wel helemaal vergeten. Zoals ik had aangedrongen werd Arlette in Kortenberg begraven, héél nabij Bobonne, dit bracht met zich mee, dat er, voor wat kennissen en vrienden betrof wéinig belangstelling was, Kortenberg was nu éénmaal een eindje ùit de richting, maar alles bij mekaar was ik blij met het kléine serene gezeldschap. Ik bleef nog een tijdje aan het graf, vroeg steun aan Bobonne, en beloofde Arlette àlles in het werk te stellen wat nodig was om Agnetha en Ewoud het goed te laten hebben, al wist ik op dat ogenblik helemaal niet, hoe ik die beloftes zou kunnen inlossen. Ondanks mijn protest, had Lieve, Agnetha meegebracht naar de begrafenis, en tijdens het naar huis rijden vroeg ik me af, hoe ze dat zou verwerken, en wàt Lieve haar eigenlijk had gezegd. Ik stoptte terug aan het ziekenhuis, waar ieder personeelslid hetwelk ik tegenkwam, me hun deelneming wenstte. Ik bleef die dag niét lang bij Ewoud, ik kon niet meer, het voelde alsof ik àlles aan het verliezen was, niét alleen Arlette, en Ewoud, maar ik werd nu ook des te meer geconfronteerd met het feit, wié mijn familie en vrienden waren, ik had geen woord, geen hulp, niets gekregen van broers of zus,...... niet dat ik me daar aan had verwacht, maar des temeer werd het me duidelijk dat ik ook geen familie had, al was dat reeds jaren een gegeven feit, dat destijds door Gemma, en mijn gebonden /geborgenheid/gevoel tot haar was begonnen. Dit was in de loop der jaren omwille ieders koppigheid alleen maar meer en meer een "normaal" féit geworden, en mijn schuldgevoelens voor wat betreft het feit dat Ewoud blééf leven, omdat ik hem mond aan mond had beademd, maakte het probleem en gevoel van eenzaamheid alleen erger, want ik was er van overtuigd dat iedereen er zo over dacht. Alle familie aan Pa's zijde, was katholieker als de Paus, en hoewel het contact steeds al beperkt was gebleven, werd dat contact vollédig gebroken omwille mijn "zondige" levenwijze, sàmenwonen met Arlette, en daarenboven kinderen krijgen zonder gehuwd te zijn, enz, enz. Indien Lieve enige familie had, heb ik nooit het genoegen gehad hun te kennen. Arlette's familie bestond uit haar moeder, die zelfs niet de moeite had genomen naar de begrafenis te komen, en haar Tante en Nonkel die me danwél bijstonden, maar alles bij mekaar géén échte familie waren, en ook niet meer van de jongste waren. Pa zélf was véél te druk om zijn "zaak" te runnen, en zag ook alles zakelijk, op dat ogenblik kon ik (volgens hem) niets anders doen, dan ervoor te zorgen dat de Taverne terug open was en draaide. Het feit dat Lieve ingestemd had met de tijdelijke voogdij over Agnetha, voelde ikzélf aan als verraad. Conclusie:....... ik stond er héél alleen voor. In de late namiddag kwam Jos langs om de laatste regelingen te treffen voor het Oudejaarmenu van daags nadien. Op mijn aandringen had hij het nodige personeel bij elkaar gekregen, en hij leek dan ook totaal niét verbaasd te zijn, toen ik hem zegde dat ikzélf niet aanwezig wilde of zou zijn. Ik reed naar het AC-Motel (waar ik met Arlette logeerde de eerste dagen van onze relatie) en huurde daar een kamer voor de volgende twee dagen, en reed toen s'avonds laat naar Gasthuisberg, waar ik "verslag uitbracht" over de begrafenis , en al datgene wat er door m'n hoofd speelde. Hoewel ik geen antwoord kreeg luchtte het wel op, ik had zelfs het gevoel dat hij luisterde en me begreep, al was hij dan niet in een situatie me te kunnen helpen. Ik verbleef oudejaar en nieuwjaar tussen Gasthuisberg en het Motel. Ik begon (niet verwonderlijk) meer en meer problemen met mijn ademhaling (Asthma) te krijgen, maar ving dat voorlopig op met mijn dosissen aan puffers te verhogen. Ik was op Nieuwjaarsdag in Gasthuisberg toen Lieve binnenkwam. Ze wenste me een Gelukkig Nieuwjaar, waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha ging, en of ik haar (persoonlijk) een Gelukkig Nieuwjaar zou kunnen wensen. Agnetha bleek met Pa in de cafeteria te zijn. Ze zou ervoor zorgen dat ik haar straks in de cafeteria alléén éven kon spreken, maar ze wilde eerst van me weten wat mijn plannen waren. Mijn plannen ?!?!?........ ik had op dat ogenblik géén plannen antwoorde ik haar. Ze zegde me daarop, dat ze niét zou toestaan dat ik Agnetha mee zou sleuren in een donker uitzichtloos leven, wat ik nu (naar hààr zeggen) aan het bouwen was. Ik ging met haar naar de Cafeteria op de eerste verdieping, waar zij eerst even alleen naar Pa ging en me dan binnenriep, Agnetha was dol van blijschap (nét zoals ikzelf), met een korte nietszeggen Gelukkige Nieuwjaar van Pa, liep ik naar Agnetha, waar Lieve me tijdens het knuffelen zegde, dat ze binnen een halfuurtje haar kwamen halen. De "babbel" met Agnetha ging over vanalles en nog wat, doch ik noch zijzelf vroeg of zegde iets over Ewoud of Arlette. Het halfuurtje was zeer snel voorbij, en hoe graag ook, kan ik niet schrijven welke taferelen er zich afspeelden, toen Agnetha met hun terug naar huis moest, niet alleen ik, ook zij was totaal verloren in die situatie, ontredderd, onzekerheid...... wat gebeurde er, welke schuld trof haar ????? zij was mijn Prinsesje, ik was haar "langoor" wanneer ze zondags aan de Zoete waters op mijn schouders mocht zitten, waar ze zich in evenwicht hield aan mijn oren, waarna ze me spottend "papa langoor" was gaan noemen. Ik deed m'n uiterste best, om het haar niet nog moeilijk te maken, maar ging dadelijk nadien naar het toilet, en kon éindelijk even huilen, en huilen, alles er even uitlaten. Zoals "het hoorde", zoals me geleerd was, herpakte ik me in een mum van tijd, bracht nog een tijd met Ewoud door en reed terug naar het Motel, van waar ik Jos telefoneerde om te horen hoe alles was verlopen. Ik zegde hem dat ik morgen terug daar zou zijn, en we daags nadien terug " buissines as ussuall " (open) zouden gaan. Dat ik me die avond in de bar "lazerus" dronk.... steldde ik de volgende ochtend pas goéd vast. Dat drinken had echter (zoals steeds) een kort effect, want toen ik de Taverne (die ondertussen opgeruimd was) binnestaptte, werd ik terug met de realiteit geconfronteerd, t.t.z; de léégte van een lége zaak. Ik hoopte dat mijn beslissing om de zaak vanaf morgen terug te openen, en alle belangrijke en minder belangrijke beslissingen zélf te nemen, zou helpen een "nieuwe start" te nemen, om Agnetha zeer vlug terug bij mij te hebben, en wat bertrof Ewoud, hem het zo aangenaam mogelijk maken, volgens de dokters kon hij nog jaren leven, al zou hij zich nooit meer bewust zijn vàn dat leven. De tranen, de grimassen, ja,..... lach die hij me gaf, waren volgens dokters niet meer als een "functie", hoewel ik al snel twijfelde aan deze uitspraken, volgens mij kwamen de (sporadische) lacht-trekken, wél dégelijk voort uit emotie's, nét als zijn tranen. Hij leefde dan wel als "een plant"...... ook een plant bloeit, krijgt nieuwe, en verliest oude bladeren, draaid zichzélf naar de zon, enz,enz,enz. De kortstondige tranenvloed van nieuwjaardag, had ervoor gezorgd dat ik alles en mezelf weer in handen en onder controle had,..... hoewel dit éven kortstondig was als de tranenvloed zélf.
