De daarop volgende week, dewelke ik omwille mijn schorsing, thuis diende door te brengen, probeerde ik alles en iedereen uit de weg te gaan en blijven. De "rammeling" had me duidelijk enkele rib-kneuzingen, en meerdere blauwe plekken opgeleverd. Het genas echter stillaan, en ik haalde dit onderwerp niet ter sprake. Ik bracht het grootste deel van de tijd, of in mijn kamer, of bij Theo's echtgenote (Christine) door. Pa verwittigde me, op te passen wat ik deed én zegde op school, en verzekerde er me ondertussen van, dat hij tegen het volgende schooljaar een ander internaat zou vinden. Internaat, of "thuis", het maakte me allemaal niet veel meer uit.
Het was een weekend in het voorjaar 1974, wanneer ik zoals gewoonlijk naar Ma ging. Om een reden dewelke ik me niet kan herinneren ging ik éérst naar Ma, en niet naar Bobonne. Ma was ondertussen reeds meerdere keren ogenomen in de Psychiatrische afdeling van het "St.Jozefs"ziekenhuis in Kortenberg. Ze stond nu op Ziekenkas, was constant onder invloed van kalmeermiddelen, en bracht het merendeel van de dag of; in bed, of; voor de televisie door. Wat ze deed tijdens de weken, weet ik niet, bij mijn bezoeken, ging ik steeds boodschappen doen, en kookte ikzelf het eten. Ik was reeds een halfuurtje bij haar, was reeds uitgepakt, toen ik me (zoals steeds) vergewiste van de nodige boodschappen, en ik haar zegde dat ik eerst even bij Bobonne zou aanlopen. Ach ja...... zegde ze me, argeloos..... het heeft gebrand bij Bobonne..... WAT!!! antwoorde ik, wanneer ???, eergisteren antwoorde ze.... "Ja... dat mens is niet normaal, en ze zouden haar moeten opsluiten" voegde ze eraan toe, terwijl ik reeds naar buiten rende, en de staat overstak. Ik zag dat de muur rond het keukenvenster op de eerste verdieping zwart geblakerd was. De benedendeur stond open, ik rende de trappen op, haar apparementje binnen, zodra ze me zag, stond ze recht uit de zetel, kwam "mijn naam roepend" naar me toegelopen, omhelsde me, legde haar hoofd op m'n schouder, en huilde, huilde, zoals een kind. Ik was een knaap van 13jaar, daar stond ik dan, met een laat Zestig jarige vrouw, die haar verdriet de vrije loop liet, iets wat ze bij haar éigen dochter niet had gekund, en bij Tony, uit éigenrespect niet had gewild. Ze legde me na een tijdje uit, dat "ze dàcht" de ketel op het vuur te hebben gezet, zonder er water te hebben ingedaan. Ze was dan naar beneden op het koertje gegaan, en toen ze terug boven kwam stond de keuken in lichterlaaie. Ma verweet haar nu "dementie", had haar verweten àl wat mogelijk was, en zich verder niet bekommerd. Ze vroeg me wat ze nu moest doen, een vraag waar ik niet dadelijk een antwoord op had, het stelde me een béétje gerust toen ze me zegde dat Tony met de zaak bezig was. Koken was in de huidige situatie niet mogelijk, Tony had haar enkele keren een broodje gebracht...... ik zegde haar dat ik later die dag eten zou brengen. Hééél diep onder de indruk, met tranen in de ogen, en vééél vragen ging ik een tijdje later naar de winkel voor de boodschappen, ik voorzag nu voor 3 ipv 2 personen aankopen. Toen ik terug bij ma kwam, kreeg ik een boel sarcastische opmerkingen betreffende Bobonne, in die mate dat het me moeite kostte géén even sarcastische wéderopmerking te maken. Ik maakte een Tomaat/uien:Champignon omelette met fritjes, en at deze samen met Ma, terwijl ik haar commentaar over me heen liet gaan. Nadien herhaalde ik het koken, en bij meer commentaar, viel ik uit tegen ma, "Indien ze dement of gek is, heeft ze toch nog altijd recht op eten, of niet?!?!", ik sloeg de deur achter me dicht, en ging met het eten naar Bobonne. Ik bleef zolang ik kon, ze genoot van het eten, van mijn gezeldschap, en van het feit dat ze tegen iemand kon praten. De volgende (zon)dag verbleef ik het merendeel van de tijd bij Bobonne. Ik deed nog wat boodschappen voor haar. Ma zegde me " Dat Tony het maar oplost, ik wil er niks mee te maken hebben!!", dat steldde me alles bij mekaar een beetje gerust, ik had meer vertrouwen in Tony dan Ma, zeker waar het deze situatie betrof. Ik nam die zondagavond afscheid van Bobonne, beiden in tranen, ik beloofde haar, regelmatig te telefoneren. Tijdens de Busreis naar Leuven, probeerde ik alles een beetje in perspectief te zien..... maar ik was 13!!! Thuisgekomen legde ik kort de gebeurtenissen tegen Pa uit, ik wist dat hij nog steeds een goede relate had met Bobonne, zij telefoneerden nog regelmatig met elkaar, hij had haar ook geholpen met de administratie, vroeger van het winkeltje, en nadien met het verhuren ervan en het appartement. Thuisgekomen telefoneerde hij haar dadelijk. Na de telefoon, zegde hij me, dat hij ook niet veel méér kon doen, "hij had veel werk" en ze had toch hulp van Tony....... hoewel ik best wist dat hij Tony niét vertrouwde. Ik herinner me 2 keer getelefoneerd te hebben met Bobonne in de eerstvolgende dagen, de 3é keer, 4é 5é kreeg ik geen antwoord. Ik nam toen telefonisch kontakt met Ma, om te informeren wat er aan de hand was. Het antwoord, de uitleg kwam me als een klap in het gezicht aan. "De dokter heeft besloten dat het niet langer verantwoord was voor haar om alleen te wonen" zegde ze me, "Wat bedoel je daarmee?" was mijn vraag........ " Ze is opgenomen in St.Jozef" kreeg ik als antwoord. Ik begreep het niet. Ik kénde St.Jozef, van de keren Ma daar was opgenomen, en ik wist dat Bobonne daar niét thuishoorde, ze was niet Gek, zélfs niet dementerend, ze had gewoon iets vergeten en slecht geluk. Ik werd gék........ allerlei vragen raasden door men hoofd, vragen waar ik geen antwoord voor had. Pa zou ik niet om raad/hulp kunnen vragen tot de dag nadien, of ik diende proberen wakker te blijven tot wanneer hij die avond thuiskwam, maar de situatie van dronkenschap waarin hij meestal thuis kwam zou niet veel oplossing bieden. Tony's telefoon nummer had ik niet, had hij dit niet kunnen tegenhouden??, vroeg ik me af. Ik hoorde Pa die nacht thuiskomen, maar hoorde meteen dat het geen zin had hem nù met het probleem te confronteren, en ik besloot dan maar tot s'ochtends te wachten. Ik deed geen oog dicht die nacht, de vragen bléven oor mijn hoofd tollen...... ik begréép het totaal niét.
