Ik hoopte dat de "werkomstandigheden" in het leger er veel mee te maken zouden hebben gehad, en besloot het tenslotte er toch maar op te wagen, en ik vond al snel werk in Wijgmaal, in een middelgrote "brood"-bakkerij weinig tot geen patisserie of fijngebak. Het was (zoals steeds in die werk-branche) nachtwerk, ik begon tijdens de week omstreeks 22.30u tot 7 a 8uur. Wijgmaal lag op en kwartiertje rijden van "Thuis" Baal. Ik had 1 dag/week vrij, maar kan me onmogelijk herinneren welke dag dit was. De baas was reeds op een gevorderde leeftijd, en na enkele weken reeds liet hij 90% van het werk aan mij over, het was dan ook geen érg grote bakkerij, een normale (voor die tijd) "dorpsbakkerij", een werk dat ik alleen best de baas kon. Mijn Asthma bééf zich protesteren, maar ik blééf het met medicatie beperken, en maakte me er weinig zorgen over. "Thuis" liep alles "normaal"..... Pa stond op het punt de Leuvense zetel van het bouwbedrijf over te nemen, de baas ging op pensioen, en had de 8 over gans Belgie verspreidde zetels te koop gesteld. Lieve werktte als secretaresse op het bureel, van het ongeval was geen sprake meer, hij had zich reeds een nieuwe mercedes aangeschaft. Lieve's twee zonen Karl en Luk, liepen beiden school in het Leuvense. Ik kon het redelijk goed vinden met Lieve, al verschilden we regelmatig van mening, maar...... wie niet??? Ik bracht nog alle 4 a 5 weken een bezoek aan "Gemma" (Ma), een bezoek waarvan ik steeds "gefrustreerd" terugkeerde, en op de terugweg een bezoek bracht aan "Bobonne's" graf. De woning zélf was gelegen in de bossen, er was geen winkel, cafe of dergelijke in een straal van 4 Kilometer, er waren wel enkele andere huizen in de buurt. Ik werd vaste klant in het café "In de baan" op de Baalsebaan, en door het feit dat ik bij iedere verplaatsing naar "de bewoonde wereld" daar diende te passeren, bracht ik al gauw op de heen maar ook terùgweg van werk o.a. er veel tijd door. Pa en Lieve waren zelden thuis, afspraken voor koop en/of vérkoop waren steeds s'avonds na de werkuren, en Karl en Luk, bleven op internaat in Leuven, waardoor ze slechts de weekends thuis waren. Een andere vaste klant van dat cafe was "Joske" de postbode, al snel wist ik dat het cafe meer "zijn thuis" was, dan zijn éigenlijke "thuis". Zijn wedde was meestal niet voldoende om de rekening op café te betalen. Hij was getrouwd met Arlette, iemand waarvan je "de miserie, en wanhoop, zowel als ongelukkigheid" van het gezicht kon lezen. Zij werd ook met de regelmaat van een klok "onder handen genomen" door Joske, meestal wanneer hij dronken was. Zij huurden een "sociaal woning" in een wijk, op enkele kilometers van ons vandaan. Arlette was zéker niet onknap, al had ze wel dringend nood aan wat verzorging, een bezoek bij de haarkapper ,wat meer aangepaste kleding, enz. Het duurde niet lang alvorens de interesse wéderzijds groeide voor mekaar, ik vroeg om wat meer nieuws betreffende haar, en haar sociale situatie aan de cafebaas, en naar ik vernam deed zij hetzelfde. Onze blikken kruisden elkaar heel geregeld, maar de situatie was alles behalve makkelijk, omdat zij alleen niet buiten mocht of kon, en ze dus steeds in het gezeldschap was van "Joske". In September was er een Opendeurdag bij Garage Peeters in Tremelo, ik reed nog steeds met Pa's oude auto, en was wel toe aan een nieuwe. Het was niet mijn bedoeling een nieuwe auto te kopen, dan wel; deze kans aan te grijpen om (met enkele cafe-kenissen) even met Arlette alleen te zijn, het was namelijk zo, dat die opendeur-dag op een zondag viel, waar Joske de vorige (zaterdag)nacht (als bijverdienste) met een vrachtwagen in Frankrijk duiven ging lossen. Via diezelfde "Cafe-kennissen" kreeg ik het voor mekaar dat Arlette mee mocht en kon naar die "Open-deurdag", en dat ze (Zij en Joske) elkaar in de vooravond terug zouden vinden in het café. Die kennissen waren bést op de hoogte van wat er aan de hand was, tussen mij en Arlette, en de situatie kennende namen ze ons zeker niets kwalijk. Zij lieten ons dan ook dadelijk (na vertrek in café) alleen. Buiten de onverantwoorde aankoop, van een véél te grote, dure auto, bracht deze uitstap weinig met zich mee. Arlette was écht heel bevreest voor Jos, hij had haar in de enkele jaren van hun huwelijk zowél fisiek als mentaal misbruikt, het was duidelijk dat ze wel iets met me wilde proberen, maar haar vrees voor represailles was al éven duidelijk, ik wilde heel zeker niets forceren, en het bleef dan ook bij een korte mondkus, en het kiezen van de kleur van de auto. Die avond thuisgekomen was het nu zaak, de aankoop van een nieuwe Datsun Bluebird, 2liter/Diesel t. b.v; 680.000 Frank uit te leggen tegen Pa en Lieve. Voor zover ik me herinner viel dat alles bij mekaar nog mee, indien ik 4 jaar wilde werken om een auto-lening af te betalen, moest ik dat maar zelf weten kreeg ik te horen. Ik had zélf al wel wat geld kunnen sparen, en diende maar voor de helft van het bedrag een lening aan te gaan, wat me werd toegestaan. Een tweetal weken later, reed ik dus mijn spiksplinternieuwe auto uit de garage, reed naar het café, waar Jos en Arlette nét waren, ik nodigde hen ut voor een rit, en wat was ik blij toen Jos, negatief reageerde omdat hij té dronken was, maar Arlette wél meemocht. Ik stoptte in Tremelo, waar ik met haar een ànder café binnenging. Ze zegde me in de afgelopen weken écht verliefd te zijn geworden op me, (iets wat wederzijds was) , maar dùrfde écht geen relatie aan te gaan met iemand anders terwijl ze nog bij Jos was, hij zou haar "Doodslaan" zegde ze me. Het was dus; alle gevoelens negeren, of bij mekaar gaan wonen. Ze bracht me op de hoogte van het volgende weekend dat hij naar Frankrijk ging om duiven te lossen, en zegde me dat ik dan (als ik voorzichtig was) wel even kon langskomen. Met mijn hersenen razend tegen 200/uur, ging ik die nacht werken. Het was ondertussen midden Oktober 1981. Wat moest ik doen??? vroeg ik me af, ik had een goede baan, verdiende een zeer treffelijke wedde, alhoewel ik nu nét die lening had te betalen. Ik bracht het onderwerp heel voorzichtig naar boven bij de eerstvolgende gelegenheid die ik had bij Pa en Lieve. Het werd door beiden echter op hoongelach onthaald, ze kenden (iederéén deed) Joske, en Arlette zou dus "Logischerwijze?!?!" wel uit hetzelfde hout zijn gesneden. Ik had eender welke reaktie van hun verwacht, maar deze maakte dat ik er verder over zweeg. De afgesproken zondagochtend (dat Jos weg was) reed ik van het werk dadelijk naar haar, ik parkeerde de auto (ondertussen algemeen gekend in de wijde omstreken) op een veilige afstand en plaats. Ik was stomverbaasd toen ik de woning binnenging. Het wéinige meubilair dat er stond, bestond uit houten kisten, oude kasten, toen ze me een biertje ofreerde, zag ik dat dàt de enige inhoud van de koelkast was. Jos gaf dus "letterlijk en figuurlijk" zijn loon volledig af op café. Arlette zélf kreeg een Ocmw-uitkering, maar diende ook dat aan Jos te geven. We praten een beetje, ik poogde de naam Jos in het gesprek te mijden. Ik vernam dat haar moeder in Tildonk (ong 15 Km) woonde. Het gesprek leidde ons tenslotte naar bed...... ttz; een matras op de grond, toen ik naar huis ging, beloofde ik haar een oplossing zo goed of kwaad als mogelijk te zoeken, en te vinden. Ze zag er al volledig anders, zélfs mooi uit toen ik haar verliet, ze glimlachtte, wat voordien meer op een grimàs leek. Waar was ik mee begonnen ??? Waren er geen àndere meisjes op de wereld, zonder dergelijke complexe toestanden ??? Kon ik mijn beloftes waar maken, vroeg ik me af...... ik zou in ieder geval al doen wat mogelijk was, want ook mijn gevoelens voor haar waren klaar en duidelijk. Ik besloot tegen iéderéén voorlopig over het onderwerp te zwijgen.
