Het seizoen van 1991 was zo een topper geweest, voor beide zaken, dat ik mijn (op holgeslagen ?!?) ambitie volgde, en ik na overname en op orde stelling, het seizoen 1992 begon met 43 personeelsleden en 4!!! zaken. Ik had in de havenbuurt van St.Antonio 2 leegstaande (failliet gegane) zaken ingeplamd, omwille de vervallen toestand zonder overname, en met een làge huur, en 10j contract. Ik was einde van het seizoen 1991, en de winter 91/92 dan ook zeer druk bezig geweest om deze ARDIEW 3 en 4 klaar te krijgen. Het was niét àlles rozegeur en maneschijn, want mijn succes, en ondertussen runnen van 4 zaken, viel niet in goede aarde bij de (weinige) Spaanse Horecazaken, de Buitenlandse, meestal Engels lieten het minder blijken, maar hadden het daarom er niét minder moeilijk mee. Ik begon het seizoen 1992 met een Cafeteria (40tal zitplaatsen) en een restaurant/Dancing/Life Music Pub (ondertussen zo ingericht dat er een 150/175 zitplaatsen binnen waren) een Cafeteria van ongeveer dezelfde grootte als Ardiew 1 aan de haven, en een "Degelijk" Restaurant mét Frans/Italiaanse keuken en een 50tal zitplaatsen binnen, in het centrum van St.Antonio. Dit laatste zou alleen s'avonds maar ook het ganse jaar door open zijn. Ik blééf de ontbijten voorbereiden in Ardiew 2 (de grootste keuken), en liet de rést alsook de lunchen (na overleg) over aan de Hùlp-Koks van het voorbije seizoen, ik nam de keuken van (de nieuwe) ARDIEW 3 vollédig (ontbijt-lunch & dinner) in handen. Sue was hiermee zéker niét blij... ze vroeg me waar ik mee bezig was ??, ze begreep dat ik mijn ambitie (zeker na mijn tegenslagen uit het verleden) naholde, maar het voorbereiden van ontbijten voor 3 zaken (wat later makkelijk tot een 400 opliep), nadien het opdienen van ontbijt in 03, aansluitend de lunch, in de korte pauze het menu voor 04 (Frans/Italiaans) met de daarvoor speciaal ingehuurde Kok's overlopen, nadien Dinner in 03, en dan meestal helpen in één van de zaken, om ze dan soms om 03u of later allemaal af te sluiten, de toch wel (voor Ibiza) lange weg van 15Km naar huis, om daar dan de kassa's te maken. Ik begreep zélf ook wel dat ik dat niet kon blijven volhouden, maar ik wilde eerst de resultaten van de twee nieuwe zaken zien, alvorens nog meer personeel aan te werven. 01 November 1992 organiseerde ik een feestje in ARDIEW 4 (die het ganse jaar zou openblijven) om het succes te vieren met het vollédige personeelsbestand, dat tegen dan was aangegroeid tot niet minder dan 51, mezelf niet inbegrepen. Ik was absoluut lèèg, had de afgelopen 7 maanden géén énkele nacht gehad met meer dan 2 a 3 uur slaap, en ik wist dat ik veranderingen moest treffen voor het volgende seizoen. Slechts 6 personeelsleden waren van Ibiza zélf afkomstig, de anderen waren of van Engeland voor 6mnd overgekomen, of van het Vaste land. 10 van hun zouden volgend seizoen niét terugkomen, wat betekende dat ik tijdens de winter achter 10 nieuwe mensen op zoek diende te gaan. 50 was écht het minimum voor de 4 zaken. 20 daarvan waar kok's en hulpkok's, die hun uurregeling zélf onderling regelden. 23 was bar, en bedieningspersoneel, waarvan 13 alléén reeds nodig waren voor ARDIEW 2. De overige 7 stonden in voor poetsen, schillen en wassen van aardappelen, groenten e.d.m., en afwassen. Ik zélf had steeds ingestaan voor de kassa's, voorraad en bestellingen, en het véle papierwerk dat erbij kwam kijken. Ik trof een regeling voor ARDIEW 4, dat hij(de kok van het zomerseizoen) de zaak van me huurde voor de 6 wintermaanden, en dus zélf verantwoordelijk was voor het reilen en zeilen van de zaak. Ik was steeds in contact gebleven met Belgie. Lieve was tevreden te horen hoe het me voor de wind ging, Pa was stillaan aan het bijdraaien, al bleef hij sceptisch voor wat mijn relatie met Sue betrof. Met Agnetha bleek alles goed te gaan, hoewel het schoollopen, haar niet zo leek te bevallen, iets wat ze waarschijnlijk van géén vréémden had.. Ik was nu ook in de mogelijkheid om mijn hulp/tussenkomst op financieel vlak, iets te vergroten. We (Sue en ik) besloten die winter naar Belgie en Engeland te gaan, op die manier konden Lieve en Pa kennis met Sue maken, en kon Sue's familie op hun beurt met mij kennis maken. Zowel Sue als ikzelf hadden nog steeds een vrij goede relatie met Ray (Sue's ex) die ondertussen zélf ook een andere relatie had, en we regelden dat Nathalie en Joanne bij hem konden blijven de 2/3 weken dat wij weg zouden zijn, zij dienden school te lopen, en op die manier hadden wij ook een beetje rust, want ook Sue was zeer nauw betrokken geweest (ondanks haar éigen werk) bij de administratieve kant van de 4 zaken. We besloten om voor het volgend seizoen, een "Gestoria" (soort Boekhouder/Advocaat/Notaris) onder de arm te nemen, om al het administratieve van de zaken én personeel te regelen. Het duurde een héle tijd (herinner ik me zeer goed) alvorens "mijn systeem" de gewoonte van 2 a 3u slaap liet varen, ttz; alvorens ik écht in staat was om eens écht door en uit te slapen. We vierden Kerst 1992 met een dineetje in ARDIEW 4, met ons viertjes, en het voélde zo, goed, ik voelde me hemels goéd. Ook het Nieuwe jaar 1993 verwelkomde ik met zeer veel goede moed en verwachtingen. Ik herinner me; me even af te vragen; was dit nu écht hét leven ???, of had ik éigenlijk maar een béétje geluk???, de toekomst zou daar wel antwoord op geven, en momenteel wilde il alleen genieten. Nathalie en, Joanne hadden me volledig geaccepteerd, en ondanks Ray, noemden ze me "Dad" Pa, het was nu éénmaal een feit dat ze zéér wéinig van Ray zagen, hij had zélf een relatie met iemand met 2 kinderen. Joanne en Nathalie stonden niet bepaald te springen om tijd met hun Pa door te brengen, en het feit dat hetzelfde gold voor Ray zélf, maakte die situatie natuurlijk dés te makkelijker voor mij en Sue, alsook de meisjes zélf.. Ik herinner me dat ik op 11 Januari ( Agnetha's 10é verjaardag) in Belgie wilde zijn, waardoor we op 7 Januari met de auto in Ibiza de boot opreden om naar Barcelona te varen, waar we de volgende ochtend zouden ontschepen, om dan op een rùstige manier via de kleinere N6 (geen autowegen) via Frankrijk met één of twee overnachtingen naar Belgie te rijden. Het was reeds een tijd geleden dat ik nog in Belgie was geweest. Sue was zenuwachtig voor de ontmoeting (in hoofzake met Pa), en wilde in Tremelo (Op 5tal kil:ometer van "Thuis") nog effe een cognac drinken. Het was vroege avond (herinner me niét welke dag) toen ik de auto voor het huis in Baal parkeerde, en Lieve naar buiten kwam. Na me even van kop tot teen te hebben opgenomen, schrok ze een beetje, maar groette mij én Sue niet minder Hartelijk. Pa die in de deuropening was blijven wachten, was zo vriendelijk als mogelijk tegenover Sue, een houding die al snel zou overgaan in Hartelijkheid. Er werd wat gebabbeld over de reis, en koetjes en kalfjes, Lieve trad Sue tegemoet, dat ik er "vreselijk" uitzag. Ik wimpelde dat wat weg, en zei dat ik meer hulp had voor het volgend seizoen. We konden op de bovenverdieping (het was een bungalow met twee slaapkamers onder het dak) verblijven. Pa hielp ons de valiezen de smalle (uitschuifbare) trapladder naar boven te hijsen, en zei ons binnen een uurtje te willen vertrekken voor een etentje, een uurtje waar Sue gebruik van maakte om zich wat op te frissen, en ik om de noodzakelmijke spullen uit te pakken. Het gesprek tijdens het dinner ging de meer zakelijke (wat betreft Pa) en familiaale (wat betreft Lieve) kant op. Ik wist dat het tussen Sue en Lieve zou hebben geklikt, en ik kreeg hier al snel het bewijs van. Pa draaide langzaam maar zeker bij wat betrof mijn relatie, maar blééf toch nog sceptisch wat betrof de zaken, en zeker het feit dat ik er 4 had, er werd dan ook al vlug af gesproken dat hij volgende zomer maar eens naar Ibiza op vakantie moest komen, zodat hij het met zijn eigen ogen kon zien en beoordelen.. Ondanks het feit dat ik uitgekeken had naar de verjaardag van Agnetha, viel het alles bij mekaar een beetje tegen. Erna kwam met haar naar ons, maar het leek dat Agnetha zich een beetje verloren voelde, wat érgens te begrijpen was, ze had me een hele tijd niet meer gezien, en was nu een volwaardige zus voor Erna's 3 andere kinderen geworden, en noemde Erna zelfs Moek en Marc Vake. Ik liet het plan van met Agnetha alleen ergens een ijsje te gaan eten, of iets dergelijks, dan ook al snel varen. Ze had het zo al moeilijk genoeg, om de situatie (en dan zeker een Engelssprekende Sue) te begrijpen, dingen forceren zou het haar alleen maar moeilijker maken. Erna bleef zéér afstandelijk, zowel tegenover mij als Sue, de "problemen" (wat die ook mogen weze) van de afgelopen jaren waren nog niet vergeten. Zij was vriendelijk omwille mijn maandelijkse financieele steun, dat was in ieder geval het gevoel dat ik erbij had. Dit gezegd zijnde, maakte Pa mij al vlug duidelijk dat een bezoek bij Marcel (die ondertussen het Immobilieen kantoor van Pa had overgenomen, en runde met zijn 2é vrouw), of Theo die in Mechelen woonde uit den boze waren. Ik wist me geen raad met mijn gevoelens toen Agnetha na anderhalfuurtje mét haar geschenken van Sue en mij afscheid nam, en aan de hand van Erna naar de auto werd geleid. Ik wilde even alleen zijn met dié gevoelens, en ging naar onze kamer boven, terwijl Sue wat napraatte Lieve (die prima Engels sprak) en Pa die zijn plan kon trekken met de taal. Even later kwam Sue, en zei me dat het een héél moeilijke leeftijd was, en dat ik ook niet kon verwachten dat Agnetha niet verder lééfde, groeide, en ontwikkelde wanneer ik er niet was. Het was belangrijk, meer geregeld contact met haar te hebben. Het éne jaar ik naar hier te komen, en het andere (met toesemming van Erna) Agnetha enkele dagen naar Ibiza te halen. Ze zou via Lieve de mogelijkheid aankaarten, dat ik geregeld Agnetha telefonisch kon spreken, zodat ze me beetje bij beetje leerde kennen, iets wat de afgelopen 2 jaar niet was gebeurd. We bleven een week in Belgie. Tijdens die week bracht ik een bezoek aan het graf van Bobonne, Arlette en Ewoud, waar Sue me nadrukkelijk bij wilde vergezellen. Ik had geregeld telefonisch contact met ARDIEW 4 in Ibiza waar alles in orde leek. We reden nog even langs de school van Agnetha, zodat ik haar nog even (vanop afstand) kon zien toen Erna haar afzette, en zij de school binnenliep, waarna ik de tranen niet langer meer diende te bedwingen, ik wist dat ik bij Sue, kon en mocht huilen, dat zij mijn gevoelens voldoende kende en begreep. Nadien reden we richting Oostende om de overzetboot Oostende-Dover te nemen, en een weekje bij Sue's zus in Essex (Ronforth) door te brengen.
Ik had al vlug door, dat het openhouden van de Bar tijdens de winter, wéinig tot geen zin had, voor wat betreft ontbijt en lunchtijden. Voor Kerst 1989 had ik dan reeds besloten alleen s'avonds met een beperkt menu te openen. Sue, was ondertussen van Ierland,naar het Consulaat op Palma de Mallorca overgeplaast en was nu Consul voor Palma, Ibiza, Menorca, en Formentera, waardoor ze (zeker tijdens de winterperiode) heel wat meer tijd op Ibiza was. Onze (Vriendschap)relatie was zeer nauw geworden, en wat haar betrof veel meer dan enkel vriendschap, ik was me daar de afgelopen maanden best bewust van geworden, maar ik had nog steeds niet gerouwd om Arlette, vond het nog veel té vroeg. Ik had nochtans (op alle vlakken) véél steun aan Sue, en het duurde dan ook niet lang alvorens ze me het deksel op de neus gaf, en me tijdens het voorbereidende-administratief werk voor het Kerstmenu, zoende. Ik herinner me niet meer hoe ik reageerde. Sue was bést wel atractief, méér zélfs, maar toen op dàt ogenblik kon ik alleen denken aan Arlette. De week tussen Kerst en Nieuwjaar ging Ray op familiebezoek in Engeland, een kans die Sue aangreep om.......................... juist. We gingen een avond eten, en nadien "stappen" in Ibiza, en op één of andere manier bereikte Sue, dat ik begon te praten, praten, praten, huilen, huilen, en huilen, al wat ik de laatste jaren had opgekropt, vond zijn weg naar buiten. Toen ik daags nadien (naast Sue) wakker werd, voelde ik me als hérboren, ik was éindelijk in de mogelijkheid gesteld geweest om tegen iemand, écht te praten, zowel over de jaren '70, Gemma, als over Arlette en Ewoud, tegen iemand waarvan ik wist dat ze luisterde, dat ze me begreep, dat ze het deed om mijn éigen bestwil. We besloten echter, voorlopig onze "affaire" geheim te houden, in hoofdzaak omwille Sue's twee dochters Nathalie en Joanne. Dat (zeker in de winter) het geheim houden van iets dergelijks geen sinecure was op een eilandje waar in de winter men niets anders te doen had dan over anderen te praten, zal duidelijk zijn, we deden hoedan ook ons best. In Januari 1990, namen mijn ambities de overhand, ik ken niet exact de details meer, maar ik besloot een tweede zaak over te nemen, een voormalige Ierse Life musicPub/Restaurant, op een 100 meter van ARDIEW gelegen. De eigenaar was Ier, en in Ierland bankroet gegaan, en had de zaak (zonder overname) te huur gesteld. Het was Sue die me op de hoogte bracht, en me ook verzekerde na een uitgebreidde controle, dat het "zuiver op de graat" was. Het was een reuze zaak met 150 zitplaatsen binnen, en een 30tal buiten, een goeduitgeruste keuken, podium voor optredens, en dansvloer. Ik besloot dààr de (hoofd)keuken te maken, zowel voor dié plaats als voor de andere bar, op die manier kon ik ARDIEW méér zitplaatsen binnen geven. Ik herhaal me wéinig details te herinneren, wél weet ik dat ik er een zaak van maakte die dé mééste bieren op vat verkocht, de toog was namelijk niet minder als 12 meter, en ik liet daarop 15 tapkranen plaatsen, Belgisch, Frans, Engels, Iers en Spaans bier, dat alleen was reeds een primeur voor het eiland, en was een (gedeeltelijk) idee van Sue geweest. Ik doopte het gewoon ARDIEW.2., en opende de zaak met 12 personeelsleden "Pasen 1990" dat gaf me een maand de tijd om los te lopen, de andere (kleine) bar opende ik op 01.Mei. Ik deed de volledige keuken, voor beide bars. Er werd een intercom geinstalleerd tussen beide bars, en de lunch of Dinner bestelling van Bar 1 werden in Bar 2 klaargemaakt, en in een speciaal daarvoor ontworpen kist naar de andere bar overgebracht, de afstand was een kleine 100 Meter. Toen het hoogseizoen 1990 losliep, had ik twee goédlopende zaken, en niet minder dan 18 mensen personeel in dienst. S'ochtends vroeg deed ik het ontbijt in ARDIEW 1, om dan tegen lunch tijd klaar te zijn om in ARDIEW 2 te beginnen, tot nà Dinnertijd. Ik was in contact met een lokale agent die mij iedere avond vanaf 22.00u (nà sluiting keuken) Life Atracties bezorgde, dat kon Muzikaal zijn, alsook Karaoke, Komedien, enz. Dit laatste betekende ook dat ik zelden sloot voor 04.30u, verplichtte sluitingstijd, en ik veel meer tijd in Ardiew2 sliep, dan thuis in bed. Mijn lichaam sprak héél dùidelijke taal, en liet me meermaals weten dat het deze situatie niet veel langer meer zou aannemen. Ik was echter koppig, diende het ijzer te smeden .... nù, en dàn, en de rest lostte ik op met Animine énerzijds, en Cortizonen (voor Asthma) anderzijds...... de kassa(s) rinkelden nu éénmaal, en éindelijk had en voelde ik me goed, dat mocht toch ook een keer. De tweede zaak had ervoor gezorgd dat ik in het najaar van 1990, vollédig ùit de aangegane schulden voor de eerste bar was. Nà betaling (finikitos) van alle personeel, afrekening met leveranciers, enz, enz, kon ik de bank de volledige schuld terug betalen. Sue vond het tijd geworden, om open te gaan voor wat onze relatie betrof, ik vroeg haar echter nog even te wachtten, tot ik mijn eigen batterijen had kunnen opladen Mijn bankrekening mocht er dan vrij aardig gespijst uitzien, lichamelijk was ik absolùùt léég, mijn gemiddelde slaap was 2 tot 3u/Nacht geweest, om dan 15u in keuken van soms 50° en meer te staan, en dit voor ruim 6 maanden. Ondanks vraag van omliggende hotels, besloot ik béide zaken de winter periode gesloten te houden, ik kende mezelf en zou (ook in de winter) meer en meer willen, en dat kon ik niet aan. Ik herinner me echter nog zeer goed, hoeveel moeite ik had om ùit te slapen, mijn biologische klok, begreep niet wat er gebeurde, en het duurde dan ook ruim 2 weken alvorens ik éindelijk eens terùg kon doorslapen, dit werd waarschijnlijk ook veroorzaakt door het feit dat mijn ambitie nog steeds niet vollédig was, en ik steeds liep te denken wat ik volgend seizoen nog meer kon doen. M'n zegt wel eens hoe meer je hébt, hoe meer je wil. Nu dat was op dat ogenblik in mijn geval niet anders. Ik besloot die winter niét naar Belgie te gaan, ik had een zéér geregeld contact met Lieve, of Pa, of soms Erna, hoofdzakelijk om te horen hoe het met Agnetha ging. In December, na een lang weekend op Formentera (het kleinste eiland van de Balearen), besloot Sue bij mij in te trekken. Onze relatie was ondertussen (onvermijdelijk) een "Publiek"geheim geworden, zélfs Ray wist ervan. Mijn appartement had twee slaapkamers, voor het geval Sue's kinderen wilden over komen. Nog voor éind 1990, besloot Sue haar "Villa" te koop te plaatsen, en ging Ray op een appartement nabij de Londener wonen. Sue's dochters Nathalie nét 9 en Joanne nét 7, kwamen bij ons wonen. Sue deed haar best haar werk op Palma in een tweetal dagen per week te volbrengen, en Menorca en Formentera kon in de winterperiode volbracht worden door de Vice-Consul. Ray, nam het zeer sportief op, nodigde ons zelfs uit voor een "etentje". Nieuwjaar 1991 heette ik Welkom, in en mét mijn nieuw gezinnetje, hoewel ik toch éven een wrang gevoel had, maar dan vroeg ik mezelf; heb ik geen recht (zij het sporadisch en/of van korte duur) op gelukkige, écht gelukkige momenten???, ja toch. Net dié ervaring, dat het om één of andere reden nooit lang had geduurd, maakte dat ik er met volle teugen van genoot. Ik reed nog steeds met dat kleine, oude tweedehands autootje, en vond voor mezelf maar ook uit praktische overwegingen dat ik; recht had op een kléin beetje luxe, waardoor ik me begin 1991 een (tweedehands) BMW 525 aanschaftte. Ik was me er in het geheel niet van bewust, dat dit olie op het vuur was, voor de (groeiende) jaloezie, van vele (buitenlandse/Engelse) Horeca-uitbaters wie het niet zo voor de wind ging. Daarenboven was Ray al jàren bekend én gerespekteerd op het eiland, het feit dat ik er met zijn vrouw en kinderen "vandoorging" viel al évnmin in goede aarde. Het was Sue die me daarop attent maakte. Dàt maar ook praktische redenen maakte dat we beslisten uit St.Antonio wég te verhuizen, mijn appartementje was voor 4 wat klein, de twee meisjes liepen school in Ibiza -Stad (op 17Km), en Sue verloor uren tijd met het op en af rijden naar de Luchthaven. We huurden ons een gerenoveerde boerderij in St.José, een klein dorpje, nét buiten de stad, op Tweetal kilometer van school en luchthaven. In Maart 1991 zouden we daar naartoe verhuizen.
Ik startte dan ook dadelijk alle aanvragen, vergunningen, aansluiting, van elecvtriciteit, water enz op, wetende dat dit het meeste tijd in beslag zou nemen. Sue vergezelde me naar Ibiza stad, waar alle burelen zich bevonden, en waar zij (door het runnen van meerdere zaken in het verleden) héél wat mensen kénde, en ook tot actie en spoed kon aandringen. Ondanks zij slechts heel beperkte periodes op het eiland was, waren wij heel "close" bevriend geworden. Zij was ook zéér openlijk beginnen te ^praten over de problemen met de andere zaken, en Ray, die heel "nieuwgezind" was, maar dan al snel interesse verloor, waardoor voor een fortuin gekochtte zaken, in de kortste keren terug werden gesloten. Zelf was Sue werkzaam als Brits Consul in Ierland, maar haar ambities stopten daar zéker niét, hoewel dat ze duidelijk, liet verstaan dat om haar ambitie te bereiken, Ray een blok aan haar been was. Omdat ik reeds in onderhandeling was, met enkele (in de nabijheid van Bar gelegen) hotels, die tijdens volgende winterperiode open zouden blijven, tot het wederzijds aanmoedigen van clienteel, besloot ik (heel impulsief) een bezoek aan Belgie te brengen, omdat dit volgende winter niet mogelijk zou zijn. Vergunningen was papierwerk, en voor aansluitingen, liet ik de sleutel bij Med Ped, die de winter (zij het halftijds) ook open was, en nét naast de Bar gelegen was. Omwille het hebben van meer vrijheid, en mobiliteit, besloot ik met de auto naar Belgie te gaan, ergens begin December nam ik dan ook de Ferryboot naar Valencia (op Barcelona voer m'n niét in de winter), en reed (met een korte stop en dutje in de auto) in één ruk naar Belgie. Ik had Lieve verwittigd, en ik kon in Baal logeren. Pa, die (als énige) ondertussen wat bijgedraaid was, begreep mijn beslissing van een éigen zaak totaal niet, omwille het hebben van een vast en goed betaald werk. Mijn reactie dat ik niet tot mijn 60é als kok voor iemand anders zou blijven werken, nadat ik hiér in Belgie 2 gerenomeerde zaken had gerund, werd in eerste instantie alleen door Lieve begrepen, maar ik wist, indien zij het begreep, dat Pa vroeg of laat ook wel overtuigd zou zijn. Ik bracht een paar bezoeken aan Bobonne, Arlette, en Ewoud, die ik over mijn doen en laten op de hoogte bracht. Met Agnetha had ik alleen twee telefoongesprekken, en éénmaal dat ik haar zag, toen ik me aan haar school had opgesteld, ze was al een hélé "Peuterdame" geworden. Volgens Erna bevond ze zich echter in een fase, dat een "téte a téte" haar geen goed zou doen, ik probéérde dat te begrijpen, en legde me er tenslotte (verplicht) bij neer. Het gebrek aan rust, zowel fisieke, als mentale, begon zijn tol te eisen. Ik kreeg o.a; een lichte Asthma-aanval, werd in het Imelda ziekenhuis opgenomen, waar m'n mij verwittigde, dat dit slechts een licht aanval was geweest, maar gelijkertijd ook een waarschuwing. Ik wimpelde dit af, en poogde enkel dagen goed uit te rusten, terwijl Pa en Lieve overdag toch gingen werken. Mentaal was er echter geen rust..... bijna dagelijks telefoneerde ik met Ibiza voor een stand van zaken. Indien ik me goed herinner bleef ik een dag of 12 in Belgie. Alvorens terug te vertrekken, sloeg ik in verschillende apotheken "Animine" voorraden in, een pepmiddel verkrijgbaar (toén) zonder voorschrift, en hetwelk in in de periode van én bakker én d.j., meerdere keren (mer succes) had gebruikt. Ik was voor Kerstmis 1988 terug op Ibiza, want ik ging Kerstdag voor een lunch bij Sue en Ray thuis, die me daartoe maanden voordien reeds hadden uitgenodigd. De Londener bleef die winter gesloten. En de overgang naar 1989, vierde ik in "De Ship", een ander (engelse) Pub in St.Antonio. Het zàg er allemaal goed uit, maar uit ervaring keek ik voorlopig "de kat nog een beetje uit de boom:". Van zodra er electriciteit en water was, begon ik zélf met de hoogst noodzakelijke aanpassingen in de bar. Ik zou die aanpassingen (zeker financieel) tot het hoogst noodzakelijke houden, alles wat op één of andere manier opgelapt kon worden met wat verf of dergelijke, werd ook opgelapt. Ik had een vergunning van Cafeteria ipv Bar aangevraagd, op die manier kon ik méér eten bereiden, met een vergunning van Bar, was ik beperkt tot de zogenoemde Snacks (Hamburger, Hot-Dog, Toast, enz), waar ik nu, toch iets meer échte maaltijden kon en mocht bereiden. Ik kreeg de inrichting zo voor mekaar, dat er binnen 6 tafels = 2Otal zitplaatsen waren, buiten op het (overdekt) terras was makkelijk plaats voor 50 personen. Hoewel ik niet van plan was om voor 1 Mei te openen, diende alles toch zoveel mogelijk in orde te zijn, tegen Maart, wanneer ik terug zij het hàlftijds bij Tom aan het werk ging. Mijn planning was, om de ochtend-shift bij Tom te werken, en mijn éigen zaak, te openen in de loop van de namiddag, nà de siesta, dit omdat de "Baai" een uitgaansbuurt was met meerder discotheken, enz. De meeste Hotelgasten, namen trouwens hun ontbijt in het Hotel, dus tot na de siesta zou er weinig interesse zijn voor mijn zaak. Weerom via Sue, kon ik het meeste matriaal tweedehands op de kop tikken, kleinere zaken zoals, microgolf, enz, verkoos ik nieuw aan te kopen, maar Koelkasten, diepvries, hét belangrijkste "De Plancha" kocht ik tweedehands met waarborg. Over de naam van de zaak, die ik nodig had voor allerlei vergunningen, dacht ik niét lang na...... ARDIEW...... niemand begreep die naam, en in de komende jaren zou ik ontelbare keren naar de reden of betekenis van die naam worden gevraagd. Het feit dat in de volgende jaren die naam een begrip werd in heel Ibiza, en over de héle wereld over de tongen ging, als een aanrader voor een goéde maaltijd, stemt me nu (20 jaar later) nog steeds trots. ARarletteDIdirkEWewoud, met uitzondering van Agnetha had ik met deze naam iedereen die me lief was hérenigd. Toen ik me in Maart voor mijn eerste dag bij Tom aanbood, zag ik eruit nét zoals ik me voelde, het voelde of ik aan het éinde van een seizoen stond ipv van het begin. Ik had mezlf amper tot geen rust gegund. Op Tom's vraag, of ik wel wist waar ik mee bezig was, antwoorde ik ontwijkend, doch deze vraag werd me diezélfde avond op weg naar huis door Sue gesteld. Ze verplichtte me, het de volgende weken rustig aan te doen, t.t.z; mijn shiften bij Tom, en dan bed in, ze nam alle sleutels van "de zaak" van me af, en vroeg me een lijstje op te stellen, van de zaken die nog diende te gebeuren voor de opening. Ik dwong mezelf de ganse maand Maart, tot rust en nietsdoen, met uitzondering van de Ontbijtshift bij Tom, die om 08.30u begon, tot 13.u, wat betekende dat ik eigenlijk de volledige namiddag en avond had om te relaxen. Het viel me op, dat ondanks alles ik véél vertrouwen stelde in Sue, want ook mentaal kon ik alles een tijdje aan haar overlaten. Wij (Sue en ik) waren (door de omstandigheden) de afgelopen maanden heel bevriend, vertrouwd, close geworden, verder zocht ik er niets achter, Sue was a) getrouwd, b) 9 jaar ouder, al leek ze dan 5 jaar jonger, had 2 kinderen, enz,enz.... ik hield het bij een vriendschap en vertrouwensrelatie....... wist ik veel, ik was nog niet (zij het héél bewust) aan het rouwproces over Arlette en Ewoud begonnen. Ik had ARDIEW, op dié manier ingericht dat alle (met uitzondering van het voorbereidende) werk, in de zaak achter de toog plaats vond. Op die manier hoopte ik personeel te kunnen uit sparen. De opening op 31 April, was een gratis Drink en snackje, voor Collega's, kennissen, en een passerende toerist. Ik had één personeels lid, toen ik daags nadien officieel opende. Al vlug bleek dat ik, én Ibiza, én de zaak, én mezélf onderschat had. Sunday Lunch, een Engels traditioneel zondag's Lunch, bestaande uit Rostbeef, 3 vérse Groenten, gekookte en gebakken aardappels, ging in Juni reeds met 60, tot 70 stuks de deur uit tussen 13 en 15u. Er kwam ook méér en méér vraag naar Engels Ontbijt, ik diende dus snél een keuze te maken, en dat deed ik ook. Toen ik op 01 Augustus bij Tom stoptte had ik 5 personeelsleden in dienst, waarvan één s'ochtends om 6u, voor het poetsen en voorbereiden van sla, e.d.m. Tom was éigenlijk blij met mijn ontslag, hij had dat wel zien aankomen, en zag dat alles goed ging. Tussen 8.30u en 12u gingen er makkelijk 100 ontbijten de deur uit. Daarenboven kwam, dat Sue met enkele Cocktail-ideén kwam opdraven, waardoor al snel ARDIEW een restaurant was van 08.30u tot 22.30u, en nadien een Cocktailbar. De dagen dat ik om 4u s'nachts na sluiting gewoon 3 of 4 stoelen tegen elkaar schoof en me daar op te slapen legde, waren geen uitzondering. De voorraad "Animine" deed de rest van het werk, maar slonk dan ook heel snel. Iedere peseta was echter een peseta, ik had me in een héle hoop schulden gewerkt, had risico's genomen, maar alles bij mekaar, was ik fier en apetrots op wat ik bereikt had, toen ik op 31 Oktober 1989, aan tafel zat, met mijn personeel, enkele collega's, en tuurlijk ook Sue, om dit eerste (succesvolle) seizoen af te sluiten. Hoewel ik eerder plannen had om de volledige winter open te blijven, besloot ik de eerste 2 weken van November te sluiten, om een grote schoonmaak, en recuperatie mogelijk te maken. Uit het bedrag dat ik voor de eerste 6 maanden (pacht) diende te betalen aan de bank, had ik al vlug berekend dat ik netto ruim 300.000 Belgische Frank had verdiend,(= 50.000/Maand) en dat was een getal 2 keer zo hoog als datgene waar ik naar gestreefd had..
Het was het seizoen van 1988, dat ik meer en meer problemen begon te ondervinden met mijn Asthma, de Doktersbezoeken en hoeveel aan medicatie nam dan ook in grote mate toe. Het was het zeer zwoele klimaat van de top-zomermaanden die me het meeste parten speelden, tijdens de afgelopen winter had ik er weinig last van ondervonden. Tijdens één van mijn (bijna dagelijkse) "afwind tijden" dewelke ik op weg van werk naar huis in "De Londener" doorbracht ergens in Augustus, kon ik niet vermijden om een gedeelte van een discussie tussen Ray, en een (mij onbekende) man op te vangen betreffende één van de meerdere zaken die Ray in de Baai van St.Antonio bezat, en die allen door schulden in handen van de bank waren gevallen, en dus nu stonden te verkommeren. Ray begon zelf over die discussie met me te praten. Ik wist ondertussen dat hij een héle hoop schulden had. Sue wilde haar er niet meer met moeien, geruchten deden zelfs de ronde dat hun "Villa" op de berg te koop stond. Ray zegde me dat zijn 3 andere zaken in beslag waren genomen door de bank, omwille wanbetaling, en dat ze nu nog steeds het geld van hem kwamen eisen, maar dat hij niet van plan was om die schulden veder af te betalen, zolang hij de zaak niet kon of mocht openen, maar dat hij alles bij mekaar geen zin meer had in die zaken. St Antonio bestaat uit twee delen, aan het éne eind het stadje, en aan het andere de baai, die m'n begin jaren 80 was gaan aanleggen, daartussen lag de plezier, en ferry haven. Ray's ander zaken lagen allen langs die baai, ééntje was een discotheek, de andere een Ierse Life Music pub, met 300 zitplaatsen, en het laatste een Hamburgerbar, met énkele zitplaatsen binnen, en een terrasje voor een 10tal tafels. De schuld die hij per maand voor de drie zaken diende te betalen, was in die mate hoog dat het, ook zonder de zaken te kennen, absoluut onmogelijk moet zijn geweest om zélfs mét het draaien ervan de betalingen af te lossen. Dit kwam omdat hij een hypotheek op zaak één had genomen, om zaak twee te kopen, en op zaak één, én twee om zaak drie , en al die schulden hadden ondertussen een belachelijk hoge interest opgelopen. Om één of andere reden bleef dat gesprek wel bij me nazinderen, toen ik later naar huis reed. In die mate, dat ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken, even langs die zaken reed in de baai. Het was vooral de kleinere (Hamburger)zaak die mijn interesse trok, het bevond zich tussen een winkel van "Med Ped" motorfietsenverhuur, en een kleine supermarkt. De baai, die amper 10 jaar voordien niet bestond, en braakliggend land was, boomde ondertussen, er waren talrijke hotels, winkels restaurants, enz, enz. Ondanks dat ik me (zoals steeds) op mijn werk gooide, kon ik het idee van die "Hamburgertent" toch niet uit mijn hoofd zetten. Ik sprak één van de daaropvolgend dagen Ray er over aan, maar bleek dat hij zich er weinig mee bezighield, en zegde me dat ik daar met Sue diende over te spreken. Verbazen deed me dat eigenlijk niet. Het was een "publiek" geheim, dat àlles wat Ray had opgebouwd, en later ook àfgebroken betaald werd door Sue. Ik sprak haar het daaropvolgende weekend over aan. Volgens haar, hadden die zaken énkel en alléén iemand nodig met "handen aan zijn lijf" en een kléin beetje verstand. Zij gaf me de gegevens door van de drie zaken, en zegde me, als ze me ergens mee kon helpen, dat ik het maar diende te vragen. Een afspraak maken, met de persoon die die zaken behandelde was omwille mijn werk niet zo simpel. Doch, éigenlijk diende dit voor de bank een positief teken aan de wand te zijn, en ik twijfelde dan ook niét, wanneer ik de persoon van de Bank aan de telefoon kreeg, een afspraak te maken op het Strand restaurant de volgende namiddag. Op die manier kon hij met zijn éigen ogen vaststellen, dat ik zeker niet vies was van werken. Ik voelde mij toch een beetje zenuwachtig, ik wist namelijk ondertussen wel, dat mijn nieuwsgierigheid, véél verder ging, en dat er érgens diep van binnen een plan tot éigen zaak aan het broeden was. Ik verwittigde het dienpersoneel, dat ik iemand verwachtte, hetzelfde deed ik met de hulp-kok, zodat hij kon inspringen indien nodig, al had ik het uur van afspraak op een wat rustiger tijdstip gezet. Uit een gesprek van ong een uur kwam het volgende uit de bus; Het exàcte schuldbedrag werd me niet meegedeeld, en de zaak was volledig leeggehaald, m'n had alles wat énige waarde had verkocht. Na een telefoon met de bank, mocht deze bankmakelaar een toestemming tot "pacht" geven, t.t.z; ik zou de zaak van hun afhuren voor een nog niet vastgestelde huurprijs + 10% van (Brutto)-winst. Ook deze makelaar, wist maar al te best, dat het een schande was dat deze (en de andere) zaken gesloten bleven, op een ogenblik dat er zich een explosie aan toerisme voordeed. Iédere procent, ook zonder vàste huur zou geld in het laadje brengen. Ik zou bij diezélfde bank een persoonlijke lening krijgen voor het aankopen van de nodige toestellen/matriaal voor een eventueele start. Hoewel hij zéér grétig was naar een antwoord, vroeg ik hem toch even bedenktijd, en een vaststelling van de huurprijs. Na het gesprek kreeg ik het met het andere personeel geregeld dat ik even wegkon, om mét deze makelaar de zaak van binnen te gaan bekijken. Er was véél opknapwerk, alles (met uitzondering van de toog) was weggehaald, er was vocht binnengeraakt, wat ook zijn effecten begon te hebben, op het (karig) houten meubilair. Alles was afgesloten, en diende terug te worden opgestart, electriciteit, water, enz, enz, ook alle vergunningen dienden opnieuw te worden aangevraagd, er was dus veel, héél veel werk, alvorens hier terug kon gewerkt worden. Met de afspraak dat hij me binnen enkele dagen, nà overleg met Bank, het huurbedrag, en de maximale toegestane lening zou laten weten, ging ik terug naar het restaurant en aan het werk. Ik had mezelf voor een niet makkelijke keuze gesteld; of; Hiér, een vàste job, 6 maand hard (12 tot 14u/Dag) werken, met een vast en zeer degelijk loon, de wintermaanden vanaf 1990 een uitkering. of: Alle risico's van een éigen zaak, met de eerste jaren een hoop rekeningen, afbetalingen, zonder énige garantie dat het ook zou draaien zoals het moest, enz. Het was ondertussen September geworden, het seizoen liep teneinde. In de volgende dagen telefoneerde de Bank me, de huurprijs was 1.000.000 Pesetas (+200.000 Frank) het éérste jaar, + op jaarbasis 10% van de Brutto inkomsten, en m'n kon me een Lening van 1.500.000 Pesetas toestaan op persoonlijke basis, dat leek wel veel, maar na wat speurwerk, wist ik ondertussen dat het aansluiten van Electriciteit, water, en de nodige vergunningen me al gauw 500.000 Pesetas zouden kosten. Mijn wetenschap was té kléin om hier alleen een antwoord op te vinden, waardoor ik Sue aansprak, en haar ook met cijfers confronteerde, zij was er 100% van overtuigd dat die zaak goed draaide, zolang er iemand àchter, vollédig achterstond. Ook de eigenaar van Med Ped, gebuur van de bar, die toevallig mijn huisgebuur was, zegde me dat die zaak altijd een goudmijn was geweest, tot Ray ze overnam. Ook andere "kennissen" die ik langs mijn neus weg het onderwerp voorlegde stonden achter me, het eiland kende nu éénmaal Sùper-top tijden op toeristisch vlak, volgend jaar zou dé grootste, modernste, hyperdiscotheek van Europa geopend worden met jaarlijks optreden van de Beegees, Grace Jones, Freddy Mercury, enz,enz. Hoewel ik niet gehaast was, de winter stond voor de deur, diende ik toch vrij snel de knoop door te hakken, want de zaak diende klaar voor opening te zijn op 01 Mei 1989. Ik sprak er tijdens de seizoensafsluiting met Tom over. Ik legde hem mijn plannen voor, hoewel hij spijt zou hebben een werkkracht als mij te verliezen, steunde hij me toch volledig, hij had ondertussen wel door dat ik méér ambitie had, dan te blijven werken voor iemand anders. We kwamen tot de overeenkomst dat ik op 1 Maart 1989 in het stad-restaurant hàlftijds zou beginnen te werken. Dit gaf me een (gedeeltelijk) inkomen, terwijl ik nog bezig zou zijn met de voorbereidingen voor mijn eigen zaak. Indien ik dat wenstte kon ik het volledige seizoen halftijds blijven werken, en hoewel me dit op het eerste ogenblik bijna onmogelijk te combineren leek, gaf me dit toch een gerust gevoel,... indien het fout zou lopen, kon ik steeds hier op terugvallen. Op 10 November 1988 bevond ik me in de hoofdzetel van de La Caixa bank in Ibiza-stad, voor het ondertekenen van de nodige contracten, én langs één kant 1,5 Miljoen te krijgen, om dan weer langs de àndere kant een half miljoen te betàlen, ik diende zesmaandelijks te betalen, en het contract zou binnen één jaar hérzien worden. Ik gaf diezelfde avond een "Tournéé" in De Londener, waar Ray, al éven blij was als ik, daar hij verwachtte dat het toch één zaak minder was waarvoor ze hem gingen komen lastigvallen. Sue die 2 weken op het eiland was, en ook (uit ervaring) véél mensen en bedrijven, en de weg aldaar kende, zou de volgende dagen met me mee gaan, voor het in orde krijgen van vergunningen, en opstarten van aansluitingen Electra, Water, enz,enz. Ik probeerde toch met béide voeten op de grond te blijven.
Gedurende die zomer van 1987, gaf ik mezelf geen tijd of mogelijkheid (onderbewust) om te rouwen, het was eigenlijk ook niet écht moeilijk, ik draaide (vrijwillig) 1,5 tot dubbele shiften. Met uitzondering van Tom en Marjorie, de baas en zijn echtgenote, was niemand op de hoogte van hetgeen dat er was gebeurd, en vragen van het overige personeel naar "mijn verleden, mijn familie" wimpelde ik steeds af. Tijdens mijn bijna dagelijkse bezoekjes, aan "De Londener" ( Ray's en Sue), hetwelk mijn "ùitrolbasis"was geworden, na het werk, en alvorens naar huis te rijden, ving ik een gesprek op, dat Ray (zoals later bleek elke 2 winters) op zoek was naar iemand, om de zaak "De Londener" draaiende te houden tijdens de volgende winter. Het moet ergens in de maand Juli/Augustus geweest zijn. Dat gesprek bleef in mijn hoofd hangen, het zou me iets om handen geven tijdens de 6mnd winterperiode, het zou ook wat geld opbrengen, en (wéér onderbewust) zou ik op die manier geen tijd hebben om beginnen na te denken, tubben, of zelfs een bezoek te brengen aan Belgie. Tijdens één van mijn volgende "stops" sprak ik Ray daarover aan. Hij was inderdaad op zoek naar iemand die de zaak wilde huren voor de winterperiode t.t.z; 01 November tot 30 April. Toen hij nota nam van mijn interesse, zei hij me wel, dat het bijna onmogelijk was om die zaak alleen te runnen; Alles bij mekaar was het zeer zeker géén kleine zaak, er waren een 60tal zitplaatsen, alsook een "pool" (Biljart) club, er diende minimaal een middag en avondmenu (zij het beperkt) te worden voorzien, en ook waren er tijdens de winterperiode altijd wel "karaoke, life music,enz) avonden, in de zaken dewelke open bleven tijdens de winterperiode. De volgende winter zouden dat dus De Londener, en een op 3tal kilometer gelegen Ship worden. De huurprijs was 50.000 Pst/Maand. Ik vroeg hem of hij reeds geintereseerden had, en bij zijn negatief antwoord, vroeg ik hem, me even bedenktijd te geven. Ik liep de volgende dagen met dat idee te broeden. Mijn kennis van "Engelse keuken" (voor zover die bestaat) was ruim voldoende geworden, ook mijn talenkennis zowel van Engels (altijd geweest) als Spaans waren bijna 100%. Ik zou echter minimaal één persoon full-time in dienst moeten nemen, en waarschijnlijk (voor drukke biljart, of animtie avonden) nog een tweetal deeltijds. Ik sprak eerst met Tom, om te zien of ik het seizoen op 15 Oktober, ipv 31 Oktober kon afsluiten, dit om me toch éven wat ademruimte en rust te geven, iets waar hij géén graten in zag. Ik zei Ray, enkele dagen later dat ik wel geintreseerd was, om de zaak van hem af te huren, doch omwille het feit dat Sue over dergelijke zaken ging, kon hij zélf niets toezeggen, en we spraken dan ook een bijeenkomst af, wanneer Sue op het eiland zou zijn, enkele dagen later. Begin September 1987, tekende ik met Sue en Ray, een overeenkomst. Sue raadde mij een goede kennis, (ook Sue genoemd) aan, die tijdens de zomer regelmatig in de zaak werktte, en op die manier niet alleen als persoon wélgekend was bij de "lokalen", maar ook het reilen en zeilen van de zaak kende. Ik had het dus klaargespeeld, om nu zoveel rond mijn hoofd te hebben, dat ik géén seconde tijd meer had, om te denken en/of tubben, of zelfs een snelle overtocht naar Belgie in overweging te nemen. Ik sprak een lokaal Life-Music koppel aan, en legde met hun (ook in overleg met "De ship") enkele data's vast voor een Life Music avond, waaronder Oudejaaravond. Het organizeren en opstellen van de "Pool"-biljartavonden, liet ik volledig in handen van Sue-2, daar zij zélf speelde bij de damesploeg. Ik vond ook nog 3 personen, die eventueel deeltijds konden inspringen wanneer druk en nodig. Dit alles, zowel personeel als afhuring, enz gebeurde in het zwart, dit was niet alleen Spanje, het was daarenboven Ibiza, en het jaar 1987. Zolang je op goede voet leefde met de lokale bevolking (Ibisencos), kraaide daar geen haan naar. Ik werktte ook een beperkte 3 keuzen Middag, en 5 keuzen Avond menu uit. Op 15 Oktober 1987, stoptte ik toen bij Tom. Tijdens de bespreking, zei hij me, dat ik het volgend seizoen op 01 Juni dadelijk in het strandrestaurant kon beginnen, omdat hij tijdens de winter, een deel van het restaurant zou voorzien van rolschermen, zodat m'n ook bij minder fraai weer binnen kon zitten, en bij beter weer werden deze glazen panelen opgerold. Hij zegde me, dat hij tijdens de winter wel in "De Londener" zou binnenlopen om de precieze afspraken te maken, maar voegde er ook aan toe, dat hij het niet zo positief inzag, dat ik mezelf geen rust gunde. Hij hoopte dat ik er in de loop van het volgende seizoen geen spijt zou krijgen, want ook hij wist, dat ik het niet moést doen, ik kon een gedeelte van de winter halftijds bij hem werken, indien ik dat wilde, financieel had ik het ook niét écht nodig, hij wist dus maar al te goed, dat ik bezig was, om mezelf zo weinig mogelijk tijd tot denken te geven. Ik nam de nodige papieren voor residencia, enz van hem aan, alsook de jaarlijkse "finicito". Ik bracht alle papieren in orde, tegen begin 1988, zou ik nu een werk/verblijfsvergunning van 3 jaar ipv 6 maanden krijgen. Ik probeerde die 2 resterende weken, een beetje te rusten, maar daar kwam weinig van terecht, er kwam dan ook héél wat bij kijken. Ik ging me samen met Ray, een beetje inwerken in de keuken, zodat ik gewoon raakte aan het soort van machines welke hier stonden, bij Tom was het nu eenmaal een bijna Industrieele keuken, vb; in de strandkeuken, stond één plancha van 5 bij 3 meter, waar àlles werd op gebakken en gekookt, er bevonden zich daar 25 Microgolf ovens, in de stadskeuken 50 !!!. De enkele tientallen maaltijden die (in de winter) hier zouden de keuken uitgaan, warenb dus niet te vergelijken met de 3, 400 die buitengingen in het strandrestaurant. Ook diende de" Stock" te worden opgenomen, want die werd nà de winter vergeleken, en dan bij of terùg betaald. Ik nam ook contact met de leveranciers, nota van de winkels, enz,enz. Ik bracht verder weinig tot geen veranderingen aan, en na hem (uit éigen beweging, op die manier was ik gerust) de volledige 6 maanden huur te hebben betraald, nam ik op 31 Oktober s'avonds de sleutels in ontvangst, om op 03 November (tegen wanneer alles zou gepoetst zijn) mijn eigen gangetje, in mijn (voor 6 maanden) éigen zaak te gaan. Toen ik op 03 November om 9u de sleutel in de deur stak, had ik een "Deja vu" gevoel, en hoopte ik heel érg, en héél diep, dat deze zaak me meer geluk zou brengen dan de zaken in Belgie. De zaak draaide goed noch slecht. Het was nu eenmaal winter, toeristen waren schaars tot onbestaand, en het klienteel bestond dus uit de enkele tientallen, overwinteraars, en ook (omwille mijn talenkennis) enkele Ibisencos. Ray ging zélf met de kinderen voor enkele weken naar Engeland. Tijdens die periode kwam ik wel een hele boel te weten, Ray zou buiten deze zaak nog 3 andere zaken hebben, dewelke allemaal failliet waren gegaan, Sue bleef (naar m'n zegde) geld pompen, in allerlei "ambities" van Ray, dewelke hij dan niet kon waar maken. Deze zaak was blijven bestaan, omdat Sue geregeld mee in de zaak stond, en de touwtjes in handen had. Ik bracht die winter door zonder kleerscheuren. Het eindresultaat was, finacieel Kif-Kif, geen winst, geen verlies, en dat was wel het belangrijkste, ik had deze zaak niet gerund om er geld aan te verdienen, dan wel, om zo snel mogelijk, en zonder teveel mentaal leed, de winter door te komen, en daar was ik dan ook in gelukt. Ik had echter wel geleerd, dat ik ook hier in Spanje een éigen zaak kon runnen, en had me ook dieper ingegraven, in de mogelijkheden, en desgevallende risico's. Naar iéders zeggen, was het echter nù of nooit, Ibiza kende eind jaren '80, begin 90 een economische "boom". Toen ik op 01 Juni terug in het strand-restaurant van Tom begon te werken, twijfelde ik sterk of ik het volledige seizoen wel zou ùitdoen, ik had namelijk, reeds contact genomen, met meerdere eigenaars van Taverne, restaurant's enz, die over te nemen stonden, kwamen, of zélfs om één of andere reden gesloten waren, in afwachting van wat kwam. Er zat dus héél wat aktiviteit in mijn hersenen, terwijl ik op 1 Juni, mijn eerste "Break-Fast" (Ontbijten) dewelke ik in de Londener niét had gemaakt, stond klaar te maken. Ik had nog steeds twee tot drie keer/maand contact met Lieve, hoofdzakelijk om naar Agnetha te informeren. Ik greep het storten van mijn maandelijkse bijdrage aan Erna telkens beet, om telefonisch te informeren over de ontvangst, waarbij me het enkele keren luktte een kort woordje met Agnetha af te dwingen.
Nadat ik in Februari 1987, terùg aan de slag was gegaan, duurde het niet lang alvorens de eerder vastgestelde "hàlve shiften" overgingen in 3/4 en volle (10u) shiften, omwille het te laat of geheel niet terugkeren van personeel, welk de winterperiode in hun eigen land (hoofdzakelijk Engeland) doorbracht. Naar ik vernam viel dat wel geregeld voor, er werd op het eind van ieder seizoen veel gezégd en beloofd, maar wanneer puntje bij paaltje kwam, zag m'n al vlug op tégen de lange wérkuren, in alles behalve aangename weersomstandigheden, temperaturen van 45°C en meer in de keuken(s) waren zeer zéker géén uitzondering in de topmaanden midden Juni, tot eind September. Het was nu eenmaal zo dat buitenlandse zaken (hoofdzakelijk restaurants) algemeen genomen, met hun eigen landgenoten werkten, en de (door regering verplichtte) 25% Spaans personeel werd aangenomen als schoonmakers, afwassers, e.d.m., ook ik had ondertussen héél goed ondervonden dat je véél geduld nodig had, en wéinig rekenschap op de lokale Spaanse bevolking kon maken, dat was nu éénmaal hun mentaliteit, hun cultuur, hun manier van leven, en éigenlijk was daar (éénmaal je ingeburgerd was) niéts verkeerd mee. Tenslotte was ik naar hùn cultuur gegaan, pikte ik hùn jobs enz af, ik vond het dan niet meer dan normaal dat ik me in hùn cultuur inwerktte, dit gold ook voor mijn kennis van het Spaans, die begin 1987, zéér ver was gevorderd, ik begon tijdens telefoons naar Belgie, zelfs problemen te krijgen met het Nederlands, daar ik het afgelopen jaar alleen Engels en Spaans had gesproken. Jarenlang ergerde ik me aan de 95% van de geimigreerde Engelsen, die het vertikten de Spaanse taal te leren, en vonden dat Engels dé Europese taal was, en iedereen hun maar diende te verstaan. Ik had desbetreffend meermaals, tot jaren later discussie's desbetreffende, m'n zégt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, en daar gaan Engelsen prat op, tegendeel is bewezen, (zeker nu in de 21eeuw) is Chinees de meest gesproken taal ter wereld, en komt, ja... Spaans op N° 2, héél zuidamerika spreekt "Latino=Spaans", en dan op de 3° plaats komt het Engels.
Het weer was zeer goed in 1987,.... dit bracht met zich mee dat het strandrestaurant half Mei, reeds zou worden opgestart. Op 26 April tussen het koken in het stad-restaurant, en het treffen van de voorbereidingen in het Strand-restaurant, riep m'n me vanuit de Bar, aan de telefoon. Ik was me van geen kwaad of onheil bewust, had in de laatste twee dagen met Lieve, en de instelling gesproken, waar alles "normaal" leek. Het was Lieve, die me vroeg hoé snel ik in Belgie kon zijn, Ewoud was s'nachts zéér snel achteruit gegaan, en ze belde mij op aanraden van de Dokters en verpleging. Ik keek naar Tom (De eigenaar), die van de situatie op de hoogte was, en blijkbaar aan mijn gezichtuitdrukking kon zien wat er aan de hand was, want hij riep me toe...... "If you'r needed in Belgium... Go !!". Tom wist wel wàt hij aan me had, in zijn "bedrijf", ik had hem van in het begin dan ook op de hoogte gebracht van de situatie in Belgie, en het feit dat zich déze situatie kon voordoen. Terwijl ik met Lieve afsprak, haar op de hoogte te brengen van het tijdstip dat ik in Belgie zou landen, was Tom reeds beginnen rond te bellen om te informeren naar de eerstvolgende vlucht. Het seizoen was nog niet vollédig op toeren, maar Pasen was achter de rug, en éénmaal Pasen voorbij, of 15 April draaide de (zéér kleine) luchthaven toch reeds op 3/4é van haar capaciteit, desgevallend diende ik in Barcelona over te stappen. Ik had me het afgelopen anderhalf jaar (en zeker sinds mijn verblijf hier) op dergelijk nieuws/situatie ter dege voorbereid, om te vermijden dat ik omwille paniek verkeerde beslissingen zou nemen. Desondanks mijn uiterlijke "bedeesdheid?", oefende deze situatie zwàre druk uit op mijn Asthma, ik nam dan ook mijn (altijd bij de hand hebbende) puffers en extra tabletten, terwijl Tom me zegde naar huis te gaan om wat spullen te pakken, en hij ondertussen de reeds gevonden vlucht voor enkele uren later zou boeken en vastleggen. Op weg naar huis kreeg ik zéér ernstige ademhalingsproblemen, mijn Asthma protesteerde, ik wist dat ik zéker niet mocht panikeren, dat zou het alleen maar erger maken, en thuisgekomen, hing ik mezelf aan een "Neubelizator" een machientje dat via een zuurstofmasker vloeibare medicatie de longen inpompte, ik vouwde vlug wat kleding op en pakte die in een reiszak, terwijl ik aan die machine hing, de extra medicatie deed (voorlopig althans) zijn werk, ik voelde me beter.. Ik liep nog even langs bij het buurmeisje, die ik van mijn afwezigheid voor onbepaalde duur op de hoogte stelde, en het telefoonnummer van Baal gaf voor geval van nood, ik telefoneerde ook vlug met Ray, die samen met zijn vrouw Sue, de afgelopen maanden zeer goede vrienden waren geworden, op de hoogte waren van "Belgie", en door mijn bijna dàgelijks aanwippen na het werk, ongerust zouden worden als ze me een tijdje niet zouden zien......... hij wenste me het beste toe. Zoals afgesproken reed ik terug naar de zaak, vanwaar Tom me naar de luchthaven zou brengen. Amper anderhalf uur na het ontvangen van Lieve's telefoon, was ik op de luchthaven, waar Tom me zéér gemeend het àllerbeste wenste, en me op het hart drukte, dat ik de tijd diende te nemen die ik nodig had. Ik zou in de vooravond op Zaventem landen, en belde het uur, en de gegevens door naar Lieve. Eenmaal op het vliegtuig, kon ik voor 2,5uur niets doen, ik ontspande me dan ook fisiek en mentaal, waardoor àlle gevoelens en emoties die ik de laatste uren, wélbewust onderdrukt had nu vrije ruimte hadden. Het koste me dan ook alle moeite om dié emoties onder controle te houden, Ewoud had wel meer minder goede tot slechte momenten gehad, het zou ook nu wel loslopen. Ik landde stipt als voorzien op Zaventem, er liep echter iets mis met de bagage, waardoor het een hele tijd duurde alvorens die werd vrijgegeven via de rolbanden, ik maakte me boos op mezelf, ik had die bagage best méé in het vliegtuig als handbagage kunnen nemen. Ik snelde me naar de uitgang, waar ik dadelijk Lieve opmerkte. Onderweg naar de auto op de parking, zegde ze me dat ze zonét nog met de instelling contact had gehad, en de situatie dezelfde was, en dat betekende, slecht, zéér kritiek, tijdens de rit van Zaventem naar Tienen, (toch een 40 Kilometer) zegde ze me, dat Ewoud's hartje begon te begeven, het kon al die inspanningen niet langer meer aan. Aangekomen in de instelling kon ik aan de gezichtsuitdrukkingen van het personeel zien, dat de situatie niét goed was. Erna was daar, en verliet zonder me een blik of woord te gunnen de kamer wanneer ik aankwam. Ewoudje, nu een stevig baasje van net 2, lag, half zittend in een soort zetel, die volgelegd was met allerlei kussens die zijn lichaampje steunden, z'n gebalde vuistjes uitgestrekt naast zich, z'n mondje half open, z'n ogen en uitdrukking starend in het niéts, met als enige rustverstoring het zachte gezoem,de pomp van de stuurstof die hem via z'n neus werd toegediend . Ik keek even naar de aanwezige verpleegster, die mijn blik begreep en ja knikte, ik zette me in de zetel naast Ewoud, terwijl zij hem me in de armen legde, Lieve was even naar het doktersbureel voor meer informatie, maar om één of andere reden had ik die informatie niet meer nodig. Zonder woorden uit te spreken, zegde ik hem, dat hij mocht gaan, als hij er klaar voor was, dat het me speet, zéér erg speet dat het toch gedeeltelijk mijn schuld was dat hij bijna anderhalf jaar zo had moeten "leven" , maar dat ik niet egoistisch was, en hem niet wilde blijven laten lijden, dat ik éigenlijk diép van binnen wi'lde dat hij zich te rusten legde. Lieve kwam later nog de kamer binnen, ook Pa bracht een bezoek die avond, ik vertiktte het echter Ewoud los te laten, zelfs de meerdere malen wanneer men zijn longen diende te "Aspireren" hield ik hem op mijn schoot. Plots schrok ik wakker, ik was in slaap gevallen net als Ewoud, en een verpleegster nam hem van me, en legde hem terug in zijn (half zittend) bedje, ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, ik herhaal om één of àndere reden voelde ik dat ik daar moést zijn. Toen Lieve, Pa en Erna de volgende ochtend binnenkwamen, besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken, me een beetje te gaan opfrissen en een koffie te drinken in de cafeteria. Die cafeteria lag langs de gang naar buiten, en toen even later Erna daar passeerde, en me zag zitten, opende de deur met de woorden,... In naam van de familie, hoop ik dat we je niet hebben gestoord in je drukke bezigheden met toeristen. Ze had waarschijnlijk gehoopt, verwacht dat ik iets zou antwoorden, maar dat deed ik dus niet, en het kon me éigenlijk diep van binnen niet deren, niet Erna, niemand kon me op dat ogenblik meer pijnigen, dan de hartverscheurende pijn die ik met alle middelen onderukt hield. Even later kwam pa voorbij, hij keek me even aan, maar liep door. Ik ging terug naar de kamer, ik zei tegen Lieve dat zij naar het bureel kon, ik zou wel blijven. Even later zat ik terug in dezelfde zetel, hetzelfde gesprek als daags voordien te voeren met Ewoud. Weerom gaf ik hem aan niemand af, ook niet aan Lieve of Pa, die later die dag nog op bezoek kwamen, het was pas om 21.30u van 27 April 1987, dat de verpleging me zegde dat Ewoud er niet meer was, ik had hem waarschijnlijk ruim een halfuur levenloos op mijn schoot gehad. Zijn hartje had het begeven,........ hij had wat hij zolang geleden had verdiend, rust, en mischien, wieweet, érgens een hereniging met Mama. Het hébben, bijstaan, nabij zijn, van die laatste 30uur, gaven me een opgelucht gevoel, een gevoel dat ik hem had mogen begeleiden naar zijn rustplaats, ik weet (ook vandaag) niet hoe ik zou omgegaan zijn met zijn "dood", wanneer deze zich had voorgedaan terwijl ik op bijna 2000 Km afstand was, neen,.... hem te hebben kunnen ùitwuiven heeft me zéér geholpen, en nog steeds. Ik ben ook steeds Lieve dankbaar geweest om me die mogelijkheid te geven, want "wettelijk" was ik geen familie, Lieve was Ewoud's voogd, en zij had me de toegang tot Ewouds kamer kunnen verbieden. Tijdens het gesprek dat ik later die avond met de bijgeroepen Lieve en Pa had, werd me duidelijk dat ik beter niet langer in de omgeving bleef, indien ik (om nog steeds onbekende redenen) geen problemen wilde met de rest van de familie, Erna, Marcel, enz. Een kort bezoekje aan Agnetha, werd dan ook weggewuifd. Ik vroeg wel om Ewoud in Kortenberg te laten begraven, hoewel dit een heel eind van Tienen was, had ik in de toekomst alle "geliefden" op één plaats liggen, deze vraag werd beantwoord met; we zien wel. Ik belde met de luchthaven, om de eerstvolgende vlucht te kennen, ik had een open retour ticket. Ik bracht nog een laatste bezoek aan Ewoud, waarna Lieve me naar Zaventem voerde, ik had de volgende dag op het middaguur een vlucht terug, en ik checkte in, in een nabijgelegen hotelletje. Omwille het late uur, kon ik Arlette geen bezoek meer brengen. Met haar emotioneele reactie, liet Lieve me bij het afscheid weten, dat zij éigenlijk ook niet de reden van al die haat, of was het nijd kende, die Erna, Marcel, enz koesterden tegenover mij. Pa bevond zich tussen twee vuren zegde ze me, geef het een tijdje, mischien bekoeld het met tijd. Dit laatste gebeurde tot op heden (21 Jaar later) met uitzondering van Pa niet. Ewoud werd op 03 Mei 1987 begraven, met uitzondering van mijn fisiek, was ik volledig op die begrafenis aanwezig. De begravenis vond ondanks mijn wens plaats in Tienen, dat was de plaats waar hij de langste tijd van zijn leven had gewoond, en Tienen had ook een zeer bizonder "kinder-begraafplaatsje". Weerom ging ik als een bezetene aan het werk, draaide geregeld 12 tot 13uur per dag, een manier om alle emoties, gedachten, herinneringen, hoe mooi, en/of pijnlijk dan ook van me af te zetten.
Sue en Ray, werden goede kennissen/vrienden. Zij hadden 2 dochters Nathalie geb in 1980 en Joanne in 1982. Via andere kennissen en buitelandse residenten, vernam ik dat Ray, vroeger Sue's chauffeur was geweest, maar omwille Sue's ambitie om de ladder in de "diplomatenwereld" zo snel mogelijk te kunnen beklimmen, was Ray, éigenlijk een blok aan haar been geworden, zij had dan ook een Villa ( 5 slpkamers/ 2 leefruimtes, zwembad, enz) gekocht in Ibiza, een "Pub" (De Londener) overgenomen, en hem naar laten verhuizen. Hij werd door andere landgenoten dan ook een beetje "pantoffelheld" genoemd, hij had namelijk én zijn zaak, en zijn sjieke villa van zijn vrouw gekregen, daarenboven was er een kindermeisje,en kreeg hij nog zakgeld indien hij erom vroeg ook. Hij loktte die reactie's in grote mate wel zélf uit, omdat hij steeds maar met zijn "luilekker-leventje" te koop liep. Sue zélf was alleen op wekkends en feestdagen op het eiland. Ergens half Januari 1987 besloot ik heel inpulsief, de resterende 3 weken vrije tijd te gebruiken om alsnog een bezoek aan Belgie te brengen, het ùitblijven vàn ontvangst, en beperkte geven van Nieuwjaarswensen zat me een beetje dwars. Ik telefoneerde met Lieve, doch, steldde haar niét de vraag of het kon, ik zei haar gewoon dat ik overkwam, en graag Ewoud alsook Agnetha zou zien. Ik herinner me geen dat's meer, maar één van de (in de wintermaanden) weinige dagen dat de ferry's naar Barcelona (via Palma) voeren, nam ik die. Ik had echter géén énkele haast, diende pa op 8 Februari beginnen te werken, en legde het traject van Barcelona naar Leuven via de N6 Nationale route af, daar waren bezienswaardigheden, en ik bespaarde makkelijk 5000 Fr aan Peage (autowegentoll). Vanuit Luxenburg beldde ik terug met Lieve, het was een Zaterdag, en ik zegde dat ik een 3-tal uur later in Baal kon zijn,.... had zij er iets tegen dat ik in Baal logeerde op één van de logeerkamers ?? Blijkbaar zijzélf niet, maar ze zegde dat ze dit met Pa moest bespreken. Ik sprak hoedanook af, een paar uur later in Baal te zijn. Indien Lieve er niets op tegen had, zou zij Pa wel weten te overtuigen. Het feit dat ik contact was blijven houden, (met Ewoud's instelling tot 4 keer/week) en ook financieel t.o.v. Erna mijn verantwoordelijkheid had getoont, maakte dat Lieve zich in het afgelopen (bijna) jaar alsmaar soepeler was gaan opstellen, een telefoon van 30, a 40 minuten met Lieve waren zéér zeker géén uitzondering geweest in de laatste maanden. Aangekomen in Baal, deed Lieve de deur open, ik kon al snel zien aan Pa's houding, dat hij niet 100% achter mijn aanwezigheid stond, en ik zei hem dan ook dadelijk, indien hij er iets op tegen had, dat ik wel een hotel kon vinden. Hij reageerde niet dadelijk, ging naar buiten om mijn auto te bekijken. Toen hij binnenkwam, zegde " zie dat je hem hebt ingevoerd", ik reed inderdaad met Spaanse nummerplaten. Is hij nu volledig afbetaald,??, hoe stel je het daar, ben je met ziekenkas op orde, heb je werk?, wat heb je voor plannen, enz,enz,enz. Ik besloot een week in Belgie te blijven, na eerst al Pa's vragen te hebben beantwoord.. Tijdens die week, ging ik bijna iedere dag naar Tienen, Ewoud was gegroeid, en een stevig baasje geworden, maar verder was er wéinig tot niets in zijn situatie veranderd. Lieve nam hem soms voor een Weekend mee naar Baal, en dat bracht mij (ongewild) terug naar de tijd dat we Bobonne voor een dagje uit de instelling in Kortenberg haalden, om even in een andere omgeving te zijn. De overeenkomsten op dat vlak waren schrijnend...... ook Ewoud, had wéinig tot geen toekomst meer, ondanks het prille, van zijn leven. Ik had tweemaal een tijdje met Agnetha, zij stelde het zeer goed, liep ondertussen kleuterklas, voelde zich duidelijk "Thuis" met Moeke, en Steven, Klaartje en Jeroen, deze laatste waren Erna's kinderen. Ze steldde géén enkele vraag, in de aard van "waar ben je nu" enz, wat het me natuurlijk makkelijker maakte om me bij de situatie neer te leggen. Ik bracht ook tweemaal een bezoek aan Arlette en Bobonne op het kerkhof. Tijdens een telefoon met "Tante" vernam ik dat "Nonkel" enkele maanden voordien aan een hartstilstand was overleden, ik ging samen met Tante naar het kerkhof. De avond voor mijn terugkeer naar Spanje, bracht Lieve me op de hoogte dat het slecht boterde tussen Erna en Marc, en dat een scheiding wel heel nabij was. Ze verzekerde me dat dat géén invloed zou hebben op Agnetha, maar zegde me erbij, dat mijn financieele tussenkomst, in die situatie zeer welkom, om niet te zeggen noodzakelijk zou zijn. Ik verzekerde haar me aan de gedane beloften te houden, dit ondanks het feit dat Erna absoluut geweigerd had, me te zien en/of spreken.. Op de terugweg naar Luxenburg, zag ik mijn familie in eerste lijn........ Vader, getrouwd/gescheiden - bijeenwonend/uiteen, en alleen God wist hoeveel "vriendinnen/hoertjes" hij was gepaseerd, Theo 2 kinderen.... gescheiden, hértrouwd 2 kinderen gescheiden, nu samenwonend, en ook met tàl van "geheimpjes", Marcel ook getrouwd, één kind, en nu samenwonend................ en dan nu Erna, de lààtste waar iemand iets van zou hebben verwacht, ook zij volgde de "Familie-traditie", en ik stelde me heel even de vraag, hoe de toekomst er voor mij met Arlette zou hebben uitgezien???? Terug aangekomen op mijn appartement in Ibiza, voelde ik me goed, het had deugd gedaan, me persoonlijk te kunnen verzekeren dat alles (voor zover mogelijk) in orde was, ginds op kleine 2000 km afstand. En nét omwille dat goed gevoel, besloot ik om in de toekomst geregeld naar Belgie te gaan, zei het dan voor enkele dagen, tot één week. Tijdens die winterperiode, nét na mijn terugkeer besloot ik (nu hij was betaald) mijn auto in te ruilen, voor een kleinere. De afstanden op het eiland zelf, waren verwaarloosbaar, en ik zag geen reden om met dergelijk Grote middenklasse wagen in die kleine kronkelige straatjes te blijven rondtoeren en zoeken naar parkeermogelijkheden.. Via enkele "Cafékennissen" vond ik een garage waar ik hem kon inruilen tegen een R (Renault) 6, een kleine handige 5 deurs, welke ouder was als mijn Datsun, maar ik kreeg dan nog een degelijk bedrag in cash bovenop, waardoor ik akoord ging. Het seizoen (althans wat werk betrof) 1987 kwam eraan, en ik ging de afgesproken halftijdse shiften, aan de slag.
In de daaropvolgende weken, verkende ik St.Antonio zélf, maar ook de rest van het eiland een beetje. Ibiza is een eiland van 850 Vierkante kilometer, en toén een bevolking van 400.000 Ibicencos. Er resideerden ook een groot aantal buitenlanders, hoofdzakelijk Engelse en Duitsers, tijdens de zomer werd het (toén) bezocht door héél wat toeristen, en van Mei tot/Met Oktober telde m'n een bevolking van 1 Miljoen, een aantal dat in de volgende jaren blééf stijgen door de toename van het "drug" toerisme, en de vestiging van meedere reuze discotheken, alsook "sterren" V.b, Beegees, Grace Jones, Julio Iglesias, Freddy Mercury, e.d.m. kochten er hun stekje in de late jaren '80. Ik werktte hard aan mijn Spaanse kennis, ik verbood iedereen (Spanjaarden) tegen mij een àndere taal te spreken, waardoor ik verplicht werd het snel op te pikken. Ik kreeg een voorlopige "Residencia" van 6 maanden, en liet ook de auto invoeren. Ondanks ik de afgelopen maanden weinig last van mijn Asthma had ondervonden, begonnen die problemen zich hier meer en meer te manifesteren. Ik bezocht een Dokter, die de reden zocht in het verschillen van het klimaat, hij zegde me dat Asthma vooràl een Psychologische ziekte is, en ik er dus best niet téveel aandacht aan besteede, waarna hij me (op mijn vraag) enkele voorschriften gaf, voor mijn Puffers, en ook een "cortizone"middel, waardoor ik voor "het seizoen" voldoende had. Ik had regelmatig telefonisch contact met Ewoud's instelling, waar weinig verandering te melden viel. Ik regelde ook een "bestendige opdracht" 20.000 Pesetas/maand naar Lieve, die dat geld dan zou besteden aan onkosten voor Ewoud en Agnetha, ik betaalde die éérste maand zelfs 50.000 pesetas vooruit. Op 01 Mei ging ik dus aan de slag. Het was meer een "fast-food-fabriek" dan wel een restaurant. Het hoofdrestaurant (in het stads-centrum) had makkelijk 200 zitplaatsen, en werktte op "normale" dagen tussen 9 en 12u probleemloos 300 ontbijten de deur uit. Het personeel was dan ook naarvenant. Het hoodrestaurant alléén telde 22 personeelsleden, kok's, saladebereiders, afwassers, groentebereiders en zaalpersoneel. Het "strand"restaurant opende pas op 15 Juli tot eind september. Ondanks "afwasser" zette ik mijn àllerbeste beentje voor, keek niét op één of meerdere overuren. Het duurde dan ook niet lang alvorens "Tom" de eigenaar, me s'avonds apart riep, en me vroeg of ik voldoende kennis had, en had opgestoken om op 15 Juli als hulp-chef in het strandrestaurant aan de slag te gaan. Ondanks mijn (nog) beperkte kennis van Engelse keuken, diende ik er niet over na te denken. Het was wel een doorlopende shift, omdat het strandrestaurant om 20u sloot, m.a.w. diende ik van 09u s'ochtends tot 20u te werken. Er was personeel dat alle voorbereidingen van 07 tot 09u deed, en het opruimen en sluiten nà 20u. Het loon was 120.000 Pesetas. Ik had geen enkele. reden om dit aanbod (wat een bijna zékerheid gaf voor een winter en of nieuw contract), te weigeren. Het waren inderdaad, lànge, en ook zéér warme dagen, maar alles bij elkaar was het maar een periode 2,5maand. Ik herinner me niet waarom of wanneer, maar ik weet wel, dat ik in Augustus reeds Hoofd van de keuken was, en het overige 6 koppige keukenpersoneel onder mijn leiding werktte, wat heel wat verantwoordelijkheid met zich meebracht, want ook hier waren 150 ontbijten en op zondag 200 Sunday lunches géén uitzondering, ik speelde het in ieder geval klaar om zonder al te grote kleerscheuren, op 28 September de laatste dag in het Strand-restaurant te werken. Ik werd dan overgeplaatst naar het "stadrestaurant" waar ik als hulp-chef" het seizoen afwerktte. Het was lachwekkend hoe op 31 Oktober in Ibiza allles zijn "gewone" dingetje ging, en op 01 November iedereen verdwenen was. Op één nacht veranderde het eiland van een boemende toeristische hoofdplaats naar een "spook-stad". Zelfs de luchthaven sloot 5 dagen/week. Het duurde nog een week, alvorens alles klaar was gemaakt om te sluiten, want ook het hoofdrestaurant sloot in November en December. Ik kreeg mijn finicito= een werkloosheidsbedrag, gebaseerd op het officieel inkomen, en de papieren nodig om mij als werkloze te laten inschrijven, niet dat ik een uitkering kreeg (omwille die finicito) danwel om me administratief in orde te brengen en houden. Het duurde een héle tijd, bijna een maand, alvorens ik gerecupereerd was van de zomerperiode. Na het werk wilde ik eerst nog steeds "even uitbollen", wat soms met ander personeel uitliep tot een bezoek aan nabijgelegen discotheken, waardoor de nachten dat ik slécht 3 a 4u mijn bed zag, zéér zéker géén uitzondering waren. Er was een personeels afscheidsfeestje, na grote kuis, ergens half November 1986, en Tom liet me daar duidelijk verstaan dat ik me geen zorgen diende te maken, voor wat betrof werk in het volgend seizoen. Of ik ook in de wintermaanden aan de slag kon, kon hij me (nog) niet zeggen, daar hij die beslissingen in December pas nam. Met de afspraak dat iedereen die geintereseerd was om bij Tom te blijven werken, hier in het hoofdrestaurant aanwezig zou zijn op 20 December, namen we afscheid van elkaar, velen van het personeel, waren hier maar tijdelijk, en brachten de winter in Engeland/Schotland door bij familie, het Spaans personeel was in 95% van de gevallen van het vàsteland (meestal Andalucia) en gingen ook terug. Tom Brown ging ook voor een tijdje naar Engeland. Ik herinner me dat "eenzame" gevoel toen ik naar huis reed, bijna iedereen die ik de afgelopen maanden min of meer had leren kennen, verlieten in de eerstvolgende dagen het eiland. Wat zou ik doen ???, financieel was ik goed, ik had bijna iedere maand met uitzondering van huishuur, sigaretten,en het vàste bedrag aan Lieve, enz het loon op de bank kunnen zetten, de kosten van de "avondjes uit" met personeel, werden meestal gedekt door het drinkgeld, welk tweewekelijks verdeeld was. Ik twijfelde lange tijd om ook een bezoek aan Belgie te brengen. Ik had meerdere keren per week telefonisch contact met de instelling, er viel echter weinig tot niets te melden. Dit werd me op geregelde tijdstippen door Lieve bevestigd. Ik wist indien ik naar Belgie ging, dat ik niét ging voor de mosselen, of fritten, danwél om Agnetha en Ewoud te zien. In Agnetha's geval zou dat tot discussies en miserie met Erna leiden, daar zij nog steeds het standpunt had, dat ik me aan mijn verantwoordelijkheid had onttrokken, in Ewoud's geval zou dat bezoek gepaard gaan met een hele boel emoties. Ik dacht, dat ik met nog een jaartje te wachtten, de ernst van mijn beslissing zou kunnen bewijzen, en in ieder geval Erna zich dan mischien wat "soepeler" tegenover mij zou opstellen. Ik besloot dus in Ibiza te "overwinteren", hoewel dat, dat harder viel als verwacht, zeker op sociaal vlak, Ibiza wa een echt "Spookgebied" geworden, de échte Ibisencos, wilde alleen van buitenlanders weten in de zomer, want die brachten geld mee, de overwinteraars, waren volgens hun profiteurs, beetje zelfde houding als sommige Belgen tegenover buitenlandse werklozen. Er was één Engelse zaak in heel St.Antonio, die de winter door open was, en die dan in die periode druk bezocht werd door de andere buitenlanders (al dan niet met een zaak) die het eiland niét hadden verlaten, die zaak was "De Londener", een middelgrote zaak, op een tweetal kilometer van mijn appartement. Ik was daar tijdens de zomer na werk reeds enkele keren aangelopen. Het was ook één van de betere én gerenomeerde zaken in Ibiza. De eigenaar was Ray, getrouwd met Sue, die Consul was voor het Brits Consulaat in Barcelona, zij vloog dan (in de zomer) ook aan en àf; Vrijdagavond van Barcelona naar Ibiza, en Zondagavond of Maandagochtend terug. Ik werd daar zeer vaste klant die winterperiode. Op 20 December was ik "op post" bij het etentje dat Tom Brown organizeerde, sommige van de vaste personeelsleden die niét overwinterden hadden reeds telefonsch contact met hem genomen. Toen ik later die avond naar huis reed, had ik een geschreven afspraak op zak. Ik kon Februari, Maart, en April halftijds (5u) als 2é chefkok aan de slag in het hoofdrestaurant, vanaf Mei voltijds en de periode (nog niet vaststaand) dat het Strandrestaurant open was, kon ik dààr aan de slag als 1é Chefkok. De halftijdse periode betaalde 55.000 Pesetas (ong 12000 Fr), voltijds 125.000, en de periode op het strand 135.000, dat waren zéér ernstige lonen voor die tijd. Met die geschreven afspraak, ging ik naar de Politie, om mijn residencia voor 6 maand te laten verlengen, de volgende zou dan dadelijk een residencia voor 5 jaar worden. Die Kerstmis viel héél erg zwaar, niet dat ik gelovig wàs, doch Kerstmis blijft nu éénmaal Kerstmis, maar de hoodreden was natuurlijk dat het de eerste verjaardag van Arlette's overlijden, en Ewoud's situatie was. Omdat Engelsen Kerstmis op 25 december vieren, keek ik Kerstavond thuis televisie (mijn kennis Spaans liep héél vlot) en Kerstdag ging ik voor een Christmaslunch die in "De Londener" werd geserveerd. Ook het nieuwe jaar 1987 luidde ik op dié plaats in, er was een feestje met snacks en Life Music georganiseerd. De énige personen die ik aan de lijn kreeg om Nieuwjaar te wensen, waren Lieve, die mijn wensen aan Pa en Agnetha zou overmaken, en Arlette's Tante, dewelke me meldde dat "Nonkel" een zwaar infarct had gemaakt en zich in het hospitaal bevond.
De voor het eerstvermeldde Sue, Consul voor Engeland,en mede-uitbaatster van "De Londener" is de dame afgebeeld op de twee foto's nét boven mijn Soulmate-Poes Elly, aan de rechterzijde van deze pagina.
Ik sloot me de daarop volgende dagen volledig op, op het appartement, waar ik dacht op die manier "orde op zaken" te kunnen stellen, buiten geregelde telefoons naar de instelling om te informeren naar Ewoud, zat ik daar ùren te denken, met veel te veel drank, sigaretten, en véél te weinig eten. Na enkele dagen werd er op de deur gebonkt, na het een tijdje te hebben genegeerd, antwoorde ik toch, het was Mevr.Heyns, die wilde dat ik naar de zaak (beneden) kwam. Ik friste me een beetje op, en begaf me dan ook naar beneden, waar iedereen aanwezig, bleek te schrikken, omwille de staat waar ik me in bevond. Mevr Heyns trok dadelijk van leer, ze bleek opgeroepen te zijn door Jos de kelner, en vroeg me wat ik eigenlijk wilde bereiken, met me zo te laten gaan. Op deze manier zou niémand het verantwoord vinden dat ik tijd met de kinderen doorbracht, laat staan langere tijd (weekend e.d) voor ze zou kunnen zorgen. Ze druktte me op het hart, dat ik in een hopeloze situatie aan het verzeilen was, en ook de zaak begon enorm onder de omstandigheden te lijden, omwille het gebrek aan "een bààs" en ook aan eten. Waarom trek je er geen week tussenuit vroeg ze me, wég van deze omgeving, wég van de zaak, wég van alles wat je 24/7 confronteerd met het verleden. Ik was toch wel een beetje wakker geschud, toen ze de zaak verliet. Ik riep Jos bij me, en vroeg hem om een stand van zaken, dewelke na het inkijken van de boeken, inderdaad zeer belabberd was, de inkomsten waren spectaculair in mekaar gezakt, het welk voor 75% te wijten was aan het verdwijnen van de lunches' en maaltijden. Ergens diep in mij, was ik reeds ingegaan op het voorstel van Mevr.Heyns om er een tijdje tussen uit te trekken, waardoor ik Jos vroeg de twee andere kelners op Half-time te zetten, en of hij (een in het verleden gebruikte) Interim-kok kon optrommelen voor een 3 a 4tal weken . Ik verliet de zaak en wandelde naar Pa's bureel, waar ik bij Lieve naar Agnetha informeerde, volgens lieve was het prima met haar, ik steldde haar ook op de hoogte van m'n gesprek met Mevr.Heyns, waar ze weinig of geen commentaar op leek te hebben, je moet zelf maar doen wat je het beste vind, dit was een typisch antwoord voor Lieve, om me te laten verstaan dat ze niét akkoord was met wàt, hoé ik bezig was. Op mijn weg terug naar de zaak, liep ik een reisagentschap binnen, eb boektte daar een reis naar....... jawel Ibiza, waar ik onlangs met Arlette was geweest, ik zou op 14 februari (enkele dagen later) vetrekken. Mischien was dat inderdààd wél een goede zet, om alles op een rijtje te zetten, dacht ik. Aangekomen in de zaak, had Jos reeds contact gehad met die persoon, welke had toegezegd, en overmorgen reeds aan de slag kon. Ik steldde Jos op de hoogte van mijn plannen, maar wist uit ervaring dat hij de touwtjes wel in handen zou nemen en houden. De volgende dag, na mijn (dagelijkse) telefoon met de instelling, belde ik met Tante & Nonkel in Anderlecht, om diezelfde namiddag af te spreken voor een babbel. Ik herinner me daaruit, dat zij het een beetje opgegeven hadden, zich bij de situatie hadden neergelegd, zij waren zeker niet meer van de jongste en wilden nu even géén problemen meer. Het leek me raar maar begrijpelijk, ik beloofde hun echter wel, hun op de hoogte te houden van iédere verandering in Ewoud's situatie. Toen ik hun appartement verliet, had ik wéér dat lege gevoel, dit waren mensen die ons enorm hadden geholpen, maar nu besloten hadden zich uit de situatie terug te trekken, en me daarom eigenlijk zij het vriendelijk de deur wezen, hadden ook zij érgens een idee, of gevoel dat IK schuld had aan de situatie van Ewoud ??? Op de terugweg, bracht ik een bezoek aan het kerlhof. En later ging ik wéér met mijn vragen, ten raad in een café, veel raad zal ik daar niet hebbben gevonden, het feit dat ik wéér maar eens aan mijn (vaste) tafel in de zaak wakker werd, met een hevige hoofdpijn, toen Jos binnenkwam bewijst dat. Ik bracht Lieve en Mevr.Heyns op de hoogte van mijn geboekte reis, ik loog echter wél over de bestemming, wat er op wijst dat ik me wel dégelijk bewust was, dat een wéder-confrontatie met mijn "gelukkige" dagen met Arlette weinig tot geen heil in mijn huidige situatie zou brengen. Mevr.Heyns juigde mijn beslissing toe, Lieve daarentegen, die ook uit naam van Pa sprak, begreep het allemaal niet zo dadelijk. Jos had er via affiches, en aankondigingen in lokale pers voor gezorgt dat het hér-serveren van eten, niet onopgemerkt bleef.
Toen ik op 22 Februari, van het vliegtuig staptte was ik heel wat wijzer en rijker geworden, al zou de aard van die wijsdom zeer zeker niét in goede aard vallen. Buiten het bezoeken van "onze" Arlette's en mijn plaatsjes, had ik ook veel gesprekken gehad met (veelal buitenlandse/Engels) horeca uitbaters, had kunnen vaststellen hoe groot het aanbod in Horeca was, en had ook besloten alle bruggen (voor zover ik die nog had) te verbranden, en volledig opnieuw te starten, jawel..... in Ibiza. Wat bond mij nog tot Belgie ??? De situatie van Ewoud was onveranderd, hij was zich amper tot niet bewust van wat er met en rond hem gebeurde, al kreeg hij dan de béste zorgen, zijn levensverwachtingen waren volgens dokters nog één tot max 2 jaar, hij zou die instelling dus niet levend verlaten. Agnetha had een échte thuis gevonden, ik kon (in huidige situatie) NOOIT geven wat ze bij Erna en Marc kreeg, ze was in dat gezinnetje van drie, opgenomen als échte zus, ze kon het niet beter hebben getroffen. De reeds jàrenlange problematische situatie in familie (Theo, Marcel, Erna) enz, was er sinds de gebeurtenissen, alleen maar op àchteruit gegaan, zélfs bij verdere familie, zijnde tante's, nonkels enz, ik heb nooit begrepen waarom, en tot op heden ten dage, stel ik mijn nog steeds die vraag De eerste die ik van mijn beslissingen op de hoogte bracht was Arlette en Bobonne, die ik op de terugweg van de luchthaven een bezoek bracht. Ik beldde dezelfde dag nog met Mevr.Heyns, waar ik voor de volgende dag een afspraak mee maakte. Nog diézelfde dag, sprak ik met Jos, en steldde ook hem op de hoogte, ik deelde hem echter mee, dat mijn planning op die manier was opgesteld, dat de zaak niét zou sluiten, en dat hij verder zou kunnen blijven werken, dat steldde hem meer gerust, al trad ik niet in details, om te vermijden dat het té vlug zou uitlekken. Ik was er me namelijk van bewust, dat dit op enorme tegenwerking van Lieve zou stuitten, en had dus besloten eerst alles vàst te leggen, en dan pas Lieve met feiten te confronteren, op die manier kon ze ook zien dat het me menens, maar ook goed doordacht was. Ik maakte ook met de Brouwerij een afspraak voor de volgende dag. Die avond en nacht, werktte mij brein tegen 150/u, en dat was nodig ook met de genomen beslissingen. Toen ik Mevr.Heyns mijn plannen uitgebreid uitlegde, reageerde ze vrij neutraal,ondanks mijn leugen betreffende bestemming, ze kon een lijn in mijn ideeéngang vinden, later (in 2004) vernam ik dat haar overtuiging dat ik al snel tegen een muur zou lopen, en terug zou keren, mee had gespeeld in haar neutrale houding, iets waarin ze éigenlijk geen gelijk had gekregen. De Brouwerij deed ik een voorstel dat ze niet konden weigeren. Ik zegde hun, dat ik de zaak aan hùn overliet, en alleen de huurwaarborg, en waarde van de aanwezige "stock" wilde, zij konden dus zélf de zaak overlaten en de overnameprijs (later vernam ik 1,5 Miljoen) in hùn zakken steken. Mijn voorwaarde was, dat de zaak open bleef, het personeel aan het werk, en dat deze laatsten méé zouden, worden overgenomen door de toekomstige uitbater. Ik zegde hun, dat het appartement ter hunne beschikking zou staan op 01 April, en ik tegen dan ook het gevraagde geld wilde. Dat zij geen minuut dienden na te denken over dit voorstel begrijpt iedereen wel. Ik wilde zélf niet beginnen met de rompslomp van het overlaten van de zaak, wat veel tijd in beslag zou nemen, en érgens was ik mischien ook bang dat ik van gedachten zou kunnen veranderen Daarenboven, startte het "hoogseizoen" in Ibiza op 01 mei, dat zou me dus één maand geven, om een woonst, werk, verblijfsvergunning, te bekomen. In de volgende dagen bracht ik mijn (bijna afbetaalde) auto naar de garage, om de deuken van mijn dollerit naar Gasthuisberg te laten herstellen. De brouwerij stuurde iemand naar de zaak om alles op papier te zetten, ook het behoud van personeel die laatste was ik zéker aan Jos verplicht, en nadien te ondertekenen. Dit ondertekenen, was het moment, dat ik met Pa's bureel beldde, en met Lieve afspraak maakte bij hun thuis in Baal, voor een érnstig gesprek, de volgende zaterdagnamiddag, zo was ik zéker dat Pa geen afspraken of dergelijke zou hebben. Ik herinner me dat ik met een vervangwagen reed. Ik had zéér lang en uitgebreid, dit gesprek in voorbereiding genomen, dit leek weinig te hebben geholpen, want Pa, maar ook Lieve, steigerden toen ik hun mijn plannen meedeelde, en het feit dat alles reeds getekend en geregeld was, maakte het nog erger. Zij noemden het een "vlucht", niet alleen voor de problemen, maar ook voor mijn verantwoordelijkheid ten overstaan van Agnetha en Ewoud. Ik reageerde; hun niet te begrijpen, omdat nét zijzélf ermee hadden voor gezorgt dat Agnetha en Ewoud onder voogdij waren komen te staan, dat ik geen enkele invloed meer kon uitoefenen. Geschreeuw werd beantwoord, met gevloek, en gevloek werd beantwoord met geroep, en op het laatste had het geen zin meer, er nog meer woorden aan vuil te maken. Ik had gezgd wat ik te zeggen had, en ging naar de auto en vertrok. Ik beefde gelijk een palm in de wind, en stoptt aan "Cafe in de baan", waar ik jaren voordien Arlette had leren kennen, ik controleerde eerst wel, dat "Joske" niet aanwezig was. Ik ging een gesprek met de eigenaars die ik kende, zover mogelijk uit de weg, ik wilde gewoon even kalmeren. Ik voelde dat mijn gezondheid (Asthma) begon te lijden onder dit alles, dat was wel meer gebeurd in de afgelopen weken, maar nu had ik mijn medicatie (puffers) niet bij de hand, waardoor ik me beperkte tot twee drankjes, en naar huis reed. Ik besloot hun (pa en Lieve) bezinningstijd te geven, en hun een tijdje met rust te laten, om hun te laten wennen aan het idee. Daags nadien kreeg ik telefoon van Erna, met dezelfde verwijten, ze zegde dat ik me nu zeker goed zou voelen, ik kon "de grote" gaan uithangen, terwijl ànderen maar voor de kinderen en hun problemen dienden op te draaien. Mijn antwoord dat niét ik had gekozen voor de voogdij-plaatsing van Agnetha, werd beantwoord met het feit, dat ik nu financieel ook "onafhankelijk"was. Ik antwoorde haar dat ik het niet zou nalaten (dat had ik ook gepland) om regelmatig finanieel bij te springen, maar dat lachtte ze weg. In de daaropvolgende weken, draaide Lieve (niemand anders) béétje bij béétje, bij, ook zij dacht dat ik al snel "heimwee" zou krijgen en terug keren. Ik bewerkstelligde via Lieve, dat ik (in haar gezeldschap) een namiddag (zéér emotioneel van mijn kant) met Agnetha had, die zeer gelukkig leek met haar 2 zussen en broer, heel even Ewoud ter sprake bracht, maar met geen woord over "Mama" repte, ze noemde Erna Moeke. Ik bracht (ook via Lieve) een volledige dag door in de instelling, bij Ewoud, had hem een hele tijd op mijn schoot, en kon zo ook vaststellen hoe zijn dag er min of meer uitzag, al was hij zich amper van iets bewust, ik poogde mijn schuldgevoelens te onderdrukken, hetgeen lukte tot ik afscheid nam. Ik zegde de verpleging, die door Lieve op de hoogte was gebracht, en dit ook leken te steunen?!, van mijn plannen, hun zo snel mogelijk een telefoonnummer te laten weten, waar ze me in geval van nood konden bereiken., tot zolang zou ik dagelijks (net als nu) blijven bellen. Ik had verder met niemand van de familie contact meer. Ik bracht nog een zéér uitgebreid bezoek aan Bobonne en Arlette, welke laatste ik hoopte dat ze me haar zegen gaf. Met 300.000 Fr, 3 valiezen en 2 reiszakken, vertrok ik op 31 Maart door Lieve, en Jos uitgewuifd met de wagen naar Barcelona, waar ik diezelfde avond nog de boot nam naar Ibiza, om daar de volgende ochtend om 6.30u te arriveren. Ik checkte in hetzelfde hotelletje als tijdens mijn twee vorige verblijven in, in afwachting van het vinden van werk en woonst. Ik diende eerst een werkcontract in handen te hebben, en met datzelfde contract kon ik bij de politie dan een "residencia" werk & verblijsvergunning aanvragen, Sociaal zekerheid in orde brengen, bankrekening openen enz,enz. Spanje (en zéker een klein eilandje als Ibiza), kreunde nog van het nabije Franco-regime, en was nog zeer bureaucratisch, Spanje was datzelfde jaar lid van Europa geworden. Ik bevond me in (wellicht dé meest toeristische/Engelse badplaats) St.Antonio, en was ijverig genoeg om binnen de kortste keren werek te vinden bij Tom Brown, een Engelsman, die 2 restaurants in het stad, en één aan het strand had, Engelse Fast-food keuken. Ik kon beginnen op 01 Mei, met een contract tot 31 Oktober (einde seizoen), één van de (stad)zaken was ook in de winter open, en indien mijn prestaties goed waren zat er dus wel werk in de winter in ook. Ik zou afwasser worden, en hoewel !!!, maakte me dat niets uit, ik was zopas een niéuw leven begonnen, en diende dan ook op àçlle vlakken de "maatschappelijke ladder" te beklimmen. 7 dagen/ week, 1O uur in twee shiften (Ontbijt 08 - 13u) en avond 18 tot 23u) het loon was 100.000 Pesetas (+20.000Fr) een zéér eerlijk loon voor die periode in Spanje, ik kon ook eten en drinken op het werk. Even later vond ik ook een appartementje, nét buiten St.Antonio, hetwelk (zei het karig) gemeubeld was. Omwille mij kennis van Frans, wist ik dat het leren van Spaans wel vlot zou lopen omwille het beide "Latijnse talen" zijn hoewel je met Engels (hetwelk ik best meester was) hier ook uit de voeten kon. Las(Spaanse kranten) en kocht ook dadelijk een televisie aan, wetend dat deze beiden het béste zijn om talen te leren. Na ingetrokken te zijn in mijn nieuwe woonst, hetwelk me 25000 Pesteas/maand kostte alles inbegrepen, en mijn tijdelijke verblijfsvergunning had, stortte ik mijn hele fortuin ( 400.000 Pesetas ) op mijn nieuwe bankrekening. Ik was er nog niet, nog làng niet, maar de eerste stenen;woonst, werk, residencia, waren gelegd. Ik belde met de instelling, en gaf tijdelijk het telefoonnummer van een buur, en van het werk door, de verpleging ginder ver in Tienen wenste me ook het beste, dezelfde gelukwensen van Lieve, waren er, maar véél koeler. Ik was er rotsvast van overtuigd dat hiér en nù (01.05.1986) op 25 Jarige leeftijd mijn leven hérstartte, het was aan mezelf om dit tegenover mezelf te bewijzen
Ik gooide me in het begin van 1986 volledig op het werk en de zaak. Ik ging er vanuit dat, dàt de manier was, om mijn problemen op te lossen...... ze opzij schuiven, er niet aan denken of mee bezig zijn, hoewel ik zelfs nog geen tijd om te rouwen had gehad of gewild. Ik bracht mijn tijd door tijdens luch en avondeten, in de zaak, en daar tussen in het Hospitaal. Toen ik op 11 Januari '86, de derde verjaardag met Agnetha (mijn dochter) wilde doorbrengen, werdt ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik diende "toestemming" van de jeugdrechtbank te hebben, dewelke ik na inzet van Mevr.Heyns ook kreeg, doch ik kon dit enkel mits begeleiding van een door de Jeugdrechtbank aangestelde dame. Op mijn protest daartegen, werd ik door Mevr.Heyns gesust, dat dat een normale gang van zaken was, en dat ik rustig (zéker in huidige situatie) de resultaten van de zaak diende af te wachtten. Nét omwille de aanwezigheid van die "pottekijker" herinner ik me die dag zo goed, al werd (ook door de jeugdrechter) de tijd om samen te zijn beperkt tot 5uur. Het was dan ook niét zonder emoties (beiderzijde) dat Mevr Heyns Agnetha in de late namiddag van 11 Januari 1986 terug naar Baal bracht. Ik denk dat de medicatie (in hoofdzaak kalmeringsmiddelen) de oorzaak waren dat ik alles zomaar liet gebeuren. Ik bracht hoe langer hoe minder tijd in de zaak door, en hoe langer hoe meer in Gasthuisberg en het Kerkhof, ik was ook (té) zwaar beginnen drinken. De situatie van Ewoud bleef hetzelfde, en zou volgens Dokters niet meer veranderen, ik zat soms uren met hem op mijn schoot, en was ervan overtuigd dat de (soms tranen, soms grimas/glimlach) uitingen, niét louter een spiertrekking was, maar dat hij wél dégelijk zijn emoties aan me toonde, dat dat zijn manier van communiceren was, had ik gelijk ??, of was het ijdele hoop ???...... niemand zal het ooit weten, één zaak ; het hielp mij ontzettend in mijn toenmalige strijd tegen het leven. Ook in Gasthuisberg was mijn "vrijheid" beperkt. Alle informatie van Dokters e.d.m. diende ik via, via te vernemen, en zo vernam ik via Mevr.Heyns, in de tweede helft van Januari, dat m'n besloten had, dat m'n verder niets kon doen om Ewoud te helpen, en dat Gasthuisberg besloten had, om hem weldra naar een méér gespecializeerde instelling te brengen. In eerste instantie begreep ik dat best, en had ik daar niets op tegen. Toen ik op 31 Januari 1986 (dé sleuteldag in mijn verdere leven & beslissingen), in Gasthuisberg aankwam, vond ik Lieve in de kamer, op zich niéts uitzonderlijk,......... terwijl ze bezig was een zak te vullen met Ewoud's spulletjes, zegde ze me dat Ewoud diezelfde namiddag naar Tienen zou worden gebracht. Ik was ondertussen op de hoogte dat er twee van dergelijke instellingen in het Leuvense waren, en vroeg haar daarom waarom het Tienen was geworden, wat (voor mij, niét vanuit Baal) toch ruim 25 kilometer uit de buurt was; Ze antwoordde me onomwonden dat zij die beslissing had genomen. Ik voelde allerlei dingen diep van binnen, maar hield me hoedanook kalm, en ging naar de telefoon om Mevr.Heyns te raadplegen. Zij vond het beter elders af te spreken. We spraken af in Café "Boerke Nys" een café aan Tervuursepoort, in de nabijheid van Gasthuisberg. Meer verslagen, léger als ooit tevoren, verliet ik (zonder goed te herinneren) die zaak, na een langdurig gesprek waar ik werd op de hoogte gesteld dat de beslissing(en) van de Jeugdrechtbank waren; Erna (N.b. mijn zus, de énige persson in de familie waar ik in geval van nood zou aangeklopt hebben) had de volledige voogdij over Agnetha tot haar 18é verjaardag, en Lieve, (de àndere persoon in de familie wie ik om hulp zou vragen) had de vollédige voogdij over Ewoud. Ik kon om bezoekrecht vragen, de toestemming daartoe was louter in handen van de "Voogden". Op 5 weken tijd was mijn hele wereld ingestort. Ik was mijn "vrouw", én beide kinderen kwijt. Ik herinner me dat ik met Jos (in de zaak) telefoneerde, om hem te zeggen, dat ik niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ook herinner ik me dat ik naar Kortenberg reed, en urenlang aan Arlette's graf zat, en haar allerlei dingen zei, en vroeg. Mevr.Heyns had me het telefoonnummer gegeven van de instelling in Tienen, dewelke ze zélf, véél gerenomeerder noemde als die in het Leuvense. Ik belde met de instelling, waar m'n de goede overbrenging en aankomst van Ewoud bevestigde, en toen ik naar de bezoekmogelijkheden en tijden vroeg, werden die me gegeven, met het aansluitend commentaar, dat ik toestemming nodig had van Lieve Vanderbiest. Ik was dus iédere, àlle houvast op mijn leven kwijt. De drank waar ik me de volgende uren in verschool brachten alleen maar een zware kater met zich, toen ik daags nadien (door het binnenstappen van Jos) op diézélfde plaats, aan diézélfde tafel in de Taverne wakker werd. Ik zegde Jos, dat hij voorlopig (met het andere personeel) zijn plan diende te trekken, en dat er tot nader order (met uitzondering van de kleine snacks welke hijzélf kon maken) geen maaltijden gemaakt of geserveerd werden. Ook zonder kennis van de laatste gebeurtenissen, begreep hij mijn situatie voldoende, om in te stemmen. Ik maakte een thermos stérke koffie, en haastte me naar het appartement op de bovenverdieping, ik wilde met niets of niemand geconfronteerd worden.
Over die 29é Januari, herinner ik me dat het de dag was dat Ewoud naar een "normale" kamer werd overgeplaatst, en dat Arlette's familie met als hoofdpersonen Tante en Nonkel bij me langs kwamen om allerlei (laatste) formailteiten te regelen voor de begrafenis van daags nadien. Ook Jos kwam langs om "vrijgeleide" te krijgen voor de nodige regelingen van Oudejaar, ik liet het allemaal aan me voorbij gaan, ik zou cheques hebben getekend zonder te weten waarvoor en hoeveel. Tijdens een bezoek aan Ewoud, overviel het me dat alles hier in die nieuwe kamer zo "normaal" leek, met uitzondering van een buisje dat de neus inliep, waren machines, monitoren enz, weg, toen ik hem van naderbij bekeek, keek hij me recht aan..... ik kreeg het er kippevel van, hij leek me met zijn ogen te volgen waar in de kamer ik me ook bevond, weer was ik uren daar, praatte luidop tegen hem, vroeg hem om hulp, tot ik weer naar de realiteit werd geroepen, met de verpleging die de longen kwamen schoonzuigen. Het was laat die avond toen ik naar huis reed, en ik probeerde mezélf even onder handen te nemen,..... door mekaar en wakker te schudden, het was morgen Arlette's begrafenis, daarenboven indien ik me in een afgrond zou laten glijden kon ik énig "recht" , vaderschap, voogdij??? over Ewoud en Agnetha wel helemaal vergeten. Zoals ik had aangedrongen werd Arlette in Kortenberg begraven, héél nabij Bobonne, dit bracht met zich mee, dat er, voor wat kennissen en vrienden betrof wéinig belangstelling was, Kortenberg was nu éénmaal een eindje ùit de richting, maar alles bij mekaar was ik blij met het kléine serene gezeldschap. Ik bleef nog een tijdje aan het graf, vroeg steun aan Bobonne, en beloofde Arlette àlles in het werk te stellen wat nodig was om Agnetha en Ewoud het goed te laten hebben, al wist ik op dat ogenblik helemaal niet, hoe ik die beloftes zou kunnen inlossen. Ondanks mijn protest, had Lieve, Agnetha meegebracht naar de begrafenis, en tijdens het naar huis rijden vroeg ik me af, hoe ze dat zou verwerken, en wàt Lieve haar eigenlijk had gezegd. Ik stoptte terug aan het ziekenhuis, waar ieder personeelslid hetwelk ik tegenkwam, me hun deelneming wenstte. Ik bleef die dag niét lang bij Ewoud, ik kon niet meer, het voelde alsof ik àlles aan het verliezen was, niét alleen Arlette, en Ewoud, maar ik werd nu ook des te meer geconfronteerd met het feit, wié mijn familie en vrienden waren, ik had geen woord, geen hulp, niets gekregen van broers of zus,...... niet dat ik me daar aan had verwacht, maar des temeer werd het me duidelijk dat ik ook geen familie had, al was dat reeds jaren een gegeven feit, dat destijds door Gemma, en mijn gebonden /geborgenheid/gevoel tot haar was begonnen. Dit was in de loop der jaren omwille ieders koppigheid alleen maar meer en meer een "normaal" féit geworden, en mijn schuldgevoelens voor wat betreft het feit dat Ewoud blééf leven, omdat ik hem mond aan mond had beademd, maakte het probleem en gevoel van eenzaamheid alleen erger, want ik was er van overtuigd dat iedereen er zo over dacht. Alle familie aan Pa's zijde, was katholieker als de Paus, en hoewel het contact steeds al beperkt was gebleven, werd dat contact vollédig gebroken omwille mijn "zondige" levenwijze, sàmenwonen met Arlette, en daarenboven kinderen krijgen zonder gehuwd te zijn, enz, enz. Indien Lieve enige familie had, heb ik nooit het genoegen gehad hun te kennen. Arlette's familie bestond uit haar moeder, die zelfs niet de moeite had genomen naar de begrafenis te komen, en haar Tante en Nonkel die me danwél bijstonden, maar alles bij mekaar géén échte familie waren, en ook niet meer van de jongste waren. Pa zélf was véél te druk om zijn "zaak" te runnen, en zag ook alles zakelijk, op dat ogenblik kon ik (volgens hem) niets anders doen, dan ervoor te zorgen dat de Taverne terug open was en draaide. Het feit dat Lieve ingestemd had met de tijdelijke voogdij over Agnetha, voelde ikzélf aan als verraad. Conclusie:....... ik stond er héél alleen voor. In de late namiddag kwam Jos langs om de laatste regelingen te treffen voor het Oudejaarmenu van daags nadien. Op mijn aandringen had hij het nodige personeel bij elkaar gekregen, en hij leek dan ook totaal niét verbaasd te zijn, toen ik hem zegde dat ikzélf niet aanwezig wilde of zou zijn. Ik reed naar het AC-Motel (waar ik met Arlette logeerde de eerste dagen van onze relatie) en huurde daar een kamer voor de volgende twee dagen, en reed toen s'avonds laat naar Gasthuisberg, waar ik "verslag uitbracht" over de begrafenis , en al datgene wat er door m'n hoofd speelde. Hoewel ik geen antwoord kreeg luchtte het wel op, ik had zelfs het gevoel dat hij luisterde en me begreep, al was hij dan niet in een situatie me te kunnen helpen. Ik verbleef oudejaar en nieuwjaar tussen Gasthuisberg en het Motel. Ik begon (niet verwonderlijk) meer en meer problemen met mijn ademhaling (Asthma) te krijgen, maar ving dat voorlopig op met mijn dosissen aan puffers te verhogen. Ik was op Nieuwjaarsdag in Gasthuisberg toen Lieve binnenkwam. Ze wenste me een Gelukkig Nieuwjaar, waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha ging, en of ik haar (persoonlijk) een Gelukkig Nieuwjaar zou kunnen wensen. Agnetha bleek met Pa in de cafeteria te zijn. Ze zou ervoor zorgen dat ik haar straks in de cafeteria alléén éven kon spreken, maar ze wilde eerst van me weten wat mijn plannen waren. Mijn plannen ?!?!?........ ik had op dat ogenblik géén plannen antwoorde ik haar. Ze zegde me daarop, dat ze niét zou toestaan dat ik Agnetha mee zou sleuren in een donker uitzichtloos leven, wat ik nu (naar hààr zeggen) aan het bouwen was. Ik ging met haar naar de Cafeteria op de eerste verdieping, waar zij eerst even alleen naar Pa ging en me dan binnenriep, Agnetha was dol van blijschap (nét zoals ikzelf), met een korte nietszeggen Gelukkige Nieuwjaar van Pa, liep ik naar Agnetha, waar Lieve me tijdens het knuffelen zegde, dat ze binnen een halfuurtje haar kwamen halen. De "babbel" met Agnetha ging over vanalles en nog wat, doch ik noch zijzelf vroeg of zegde iets over Ewoud of Arlette. Het halfuurtje was zeer snel voorbij, en hoe graag ook, kan ik niet schrijven welke taferelen er zich afspeelden, toen Agnetha met hun terug naar huis moest, niet alleen ik, ook zij was totaal verloren in die situatie, ontredderd, onzekerheid...... wat gebeurde er, welke schuld trof haar ????? zij was mijn Prinsesje, ik was haar "langoor" wanneer ze zondags aan de Zoete waters op mijn schouders mocht zitten, waar ze zich in evenwicht hield aan mijn oren, waarna ze me spottend "papa langoor" was gaan noemen. Ik deed m'n uiterste best, om het haar niet nog moeilijk te maken, maar ging dadelijk nadien naar het toilet, en kon éindelijk even huilen, en huilen, alles er even uitlaten. Zoals "het hoorde", zoals me geleerd was, herpakte ik me in een mum van tijd, bracht nog een tijd met Ewoud door en reed terug naar het Motel, van waar ik Jos telefoneerde om te horen hoe alles was verlopen. Ik zegde hem dat ik morgen terug daar zou zijn, en we daags nadien terug " buissines as ussuall " (open) zouden gaan. Dat ik me die avond in de bar "lazerus" dronk.... steldde ik de volgende ochtend pas goéd vast. Dat drinken had echter (zoals steeds) een kort effect, want toen ik de Taverne (die ondertussen opgeruimd was) binnestaptte, werd ik terug met de realiteit geconfronteerd, t.t.z; de léégte van een lége zaak. Ik hoopte dat mijn beslissing om de zaak vanaf morgen terug te openen, en alle belangrijke en minder belangrijke beslissingen zélf te nemen, zou helpen een "nieuwe start" te nemen, om Agnetha zeer vlug terug bij mij te hebben, en wat bertrof Ewoud, hem het zo aangenaam mogelijk maken, volgens de dokters kon hij nog jaren leven, al zou hij zich nooit meer bewust zijn vàn dat leven. De tranen, de grimassen, ja,..... lach die hij me gaf, waren volgens dokters niet meer als een "functie", hoewel ik al snel twijfelde aan deze uitspraken, volgens mij kwamen de (sporadische) lacht-trekken, wél dégelijk voort uit emotie's, nét als zijn tranen. Hij leefde dan wel als "een plant"...... ook een plant bloeit, krijgt nieuwe, en verliest oude bladeren, draaid zichzélf naar de zon, enz,enz,enz. De kortstondige tranenvloed van nieuwjaardag, had ervoor gezorgd dat ik alles en mezelf weer in handen en onder controle had,..... hoewel dit éven kortstondig was als de tranenvloed zélf.
Na afspraak met Mevr.Heyns gemaakt te hebben voor enkel dagen later, ging ik met Pa en Lieve in een nabijgelegen Taverne een koffie drinken. Het belangrijkste voor Pa, leek "de zaak" te zijn, hij blèèf aandringen de zaak te openen, het duurde dan ook niet lang, alvorens ik in een heftige discussie, de ober vroeg me een Taxi te bellen, die me even later naar de Autostalling van de politie bracht, waar ik mijn (ondertussen ernstig toegetakelde) wagen instaptte, en besloot naar Bobonne, t.t.z; het kerkhof in Kortenberg te rijden. Ik zat daar een héle tijd, hoopte van haar antwoord te krijgen op àlles wat door mijn hoofd speelde, de tranen bonkten achter mijn ogen, maar ik was niet in staat ze de vrije loop te laten, ik diende aan Ewoud, en Agnetha te denken, en me sterk te houden. Onderweg naar Leuven besloot ik Jos te bellen, en hem de verantwoordelijkheid te geven over de zaak en de plannen voor Oudejaar. Ik reed naar Gasthuisberg (niet wetend dat op datzelfde ogenblik een familie-meeting met Maatschappelijke werkers van Kind en Gezin, enz in Baal plaatsvond), ik belde eerst met Jos om hem mijn besluiten mee te delen, waarmee hij volledig instemde. Ik begaf me daarna naar Intensieve, waar Arlette's tante en Nonkel waren. De situatie met Ewoud was overanderd, en we gingen naar het cafeteria, waar ik hun van de laatste gebeurtenissen op de hoogte bracht. Alle regelingen voor Arlette's begrafenis waren getroffen, en de begrafenis zelf zou plaatsvinden op 30 Januari in Kortenberg, het was ikzélf geweest die op Kortenberg had aangedrongen, op die manier had ik alle personen die me nauw aan het hart lagen, dicht bijeen. Ik weigerde nogmaals om Arlette nog te gaan groeten, ik wilde haar in mijn gedachten houden zoals ik ze had gekend, en ik was er me ook van bewust, dat ik op dat ogenblik zou instortten. Hun smeekbede om enkele dagen bij hun in Anderlecht in te trekken, om toch éven te kunnen rouwen, wees ik van de hand met het excuses dat ik besloten had de zaak daags nadien te openen. Nadat zij vertrokken bleef ik de rest van de dag bij Ewoud. Het was laat s'avonds toen ik "thuis" t.t.z; de taverne aankwam, en op de deur een affiche vond dat de zaak door omstandigheden gesloten was tot 31 Januari voor het Oudejaarmenu. Ik kon ook zien dat Jos (die een sleutel had) in de zaak was geweest om koelers, en diepvriezers te sorteren. Me realizerend dat ik eigenlijk in 3 dagen niet had gegeten, schonk ik mezelf een triple-portie Cognac in, en zette me aan de (ondertussen gebruikelijk geworden) tafel. De volgende ochtend verplichtte ik mezelf tot een confrontatie met het lege appartement, om een douche te nemen, en propere kleding aan te trekken. Mevr.Heyns belde me om diezelfde namiddag af te spreken. Daar ik aanstaltten maakte om naar Gasthuisberg te gaan, sprak ik met haar af die namiddag in de cafeteria aldaar. Ik belde ook even met Jos die me gerust steldde, en me verzekerde alles onder controle te hebben. Aangekomen in Gasthuisberg, vond ik Pa en Lieve op het doktersbureel van intensieve. De laatste onderzoeken, hadden blijk gegeven van een zeer ernstige schade aan de hersenen, na veel onbegrijpelijke, en medische verwoordingen, en rond de pot gedraai, kwam ik tot het besluit dat Ewoud, zélfstandig kon leven, doch zonder énige notie te hebben, hij zou leven als een plant, er werd me bevestigd dat hij KLinisch dood was bij aankomst, maar dat een réanimatie mogelijk was geweest, dank zij de beademing werlke ik had uitgevoerd. Dànk zij !!!!, ik verliet dit gesprek, ging de gang op zonder te weten waar naartoe.......... ik had een plant gecreeerd, in plaats van hem vrede te gunnen, had ik hem in een "plant" veranderd, en verplicht zo verder te moeten leven.. Ik kan onmogelijk neerschrijven, wat en hoe ik me toe voeldde. Lieve had het wel door en begrepen, en poogde me moed in te spreken, met de woorden dat mijn reactie menselijk was geweest, dat ik érgens héél diep trots moest zijn, dat niémand dit had kunnen voorzien. Het hielp allemaal niet, en ik kreeg terug dat gevoel van leegte, en naast mezelf te lopen, terwijl ik naar Ewoud's bed ging, en daar vaststeldde dat alle machines waren verwijderd. Uiterlijk leek hij het normaalste kind ter wereld, met uitzondering van het buisje dat zijn neus inliep. Weer en harder dan ooit, bonkten de tranen, ik blééf me er echter tegen verzetten. Tijdens mij verblijf aan zijn bedje, werd ik geconfronteerd met de situatie, toen een verpleegster met een "stofzuiger" kwam, en met een buisje langs de neus door hersenen en keel naar de longen ging om ze leeg te zuigen. Ondanks het vreselijk aanzicht, en geluid, was ik niet in de mogelijkheid mijn hoofd weg te draaien, integendeel ik greep zijn handje vast, en verplichtte mezelf toe te zien wat "mijn moedige daad" had teweeg gebracht, Ewoud was zelfs niet meer in staat zélf zijn longen te reinigen door hoesten. Ik zat daar nog een hele tijd in hoofdzake me te verontschuldigen, toen Mevr.Heyns me terug tot "de wereldse realiteit" riep, me aan onze afspraak herinnerend; We begaven ons naar de cafeteria, waar ik tijdens het gesprek een broodje naar binnen poogde te wurmen. Ik werd dààr en dàn op de hoogte gebracht dat de ganse familie in overleg met Kind en Gezin besloten hadden, dat het in de huidige situatie beter zou zijn, als Agnetha bij Lieve en Pa bleef, tot de "bevoegde diensten" t.t.z; jeugdrechtbank uitspraak zouden doen betreffende haar toekomst. Ik geloofde niet wat ik hoorde. Ik was pàs Arlette kwijt, in essentie ook Ewoud, en het enige wat me nog dierbaar was, Agnetha, werd me nu ook afgenomen. Waar was m'n mee bezig geweest. Mevr.Heyns wees me op het gebrek aan vaderschap, wij waren niet gehuwd, en ik had de kindren ook (nog) niet erkend, dus wettelijk had ik hier geen stem. Ik zag aan haar manier van praten en handelen, dat ook zij (Mevr.Heyns) niet van mening was dat de genomen beslissingen (zeker op dàt moment) de juiste waren, maar alles bij mekaar was zij sléchts "de boodschapper", ze gaf me ook de raad iemand te kontakteren, met iemand over de situatie te pràten, iets wat ik afwimpelde..... ik los het wel op, ik heb geen zieleknijpers nodig. Met de woorden dat zij zou proberen om die "affaire" van slagen en verwondingen, met een verontschuldiging te laten seponeren verliet ze de cafeteria. Ik bleef nog een tijdje zitten, de correcte inhoud van het zonet gevoerde gesprek was nog niet volledig tot me doorgedrongen. Ik begreep er niets van, ik begreep dat nù in de huidige situatie, Agnetha beter was bij Lieve, maar hier werd me éigenlijk meegedeeld dat ik géén dochter had, en officieel nooit gehad hàd. Ik ging nog even naar Ewoud, de dokter deelde me mee, dat hij naar alle waarschijnlijkheid morgen naar een andere afdeling zou worden gebracht, ik keek Ewoud aan, en hij keek me strak terug aan, doch zijn oogjes stonden gericht op het oneindige, met een kus en tot morgen verliet ik de Intensieve. Het was ondertussen laat in de nammiddag geworden, en de eerste telefoon welke ik tegenkwam, greep ik vast, ik beldde naar Baal en kreeg Pa aan de lijn, zonder hem een kans op antwoord of reaktie te gunnen, zegde ik hem Agnetha klaar te maken, dat ik haar dadelijk zou ophalen. Mijn hoofd was een chaos, ondanks de weinig dierbaarheid ten overstaan van elkaar, had de ganse familie zich tegen me gekeerd, zélfs Lieve, waarvan ik dit niet had verwacht. Mijn vrouw was zopas overleden, de toekomst van mijn zoon was (minstens) onzeker, familie had ik de laatste jaren (met uitzondering van Gemma's invloed) om onbekende redenen niet meer gehad, de allerénigste persoon (Agnetha) zouden ze me niet afnemen, over mijn lijk...... met al die gedachten reed ik een tijdje later de Peter Benoitlaan in Baal op, waar ik aan de ingang werd opgewacht door (wéér maar eens) twee rijkswachtcombi's. Ik liet me echter niet van de wijs brengen, en staptte naar de deur, waar twee van de rijkswachters me de toegang versperdden, met de vraag wat de reden van mijn bezoek was. Ik antwoorde dat ik mijn dochter kwam halen, terwijl Lieve buiten kwam, en me toeriep dat de beslissingen voor mijn eigen bestwil hadden genomen, de rijkswachters zegden me dat ik gerechterlijk verbod had om Agnetha te bezoeken, laat staan mee te nemen, tot er een vonnis zou worden geveld. Ik herinner me niet veel meer van het gesprek met de rijkswachters en Lieve, het werd me allemaal téveel, ik was een instorting nabij, en verliet zonder veel meer de woning, en reed terug naar Leuven, doch stoptte in het Café, waar ik Arlette enkel jaren voordien had leren kennen, me er eerst wel van verzekerend dat "Joske" haar ex, niet in het cafe was. Het feit dat het ongeval met naam en toenaam de nationale kranten(koppen) had gehaald, maakte dat iedereen, ook de uitbaters van het cafe (wiens naam me ontsnapt) op de hoogte waren. Er bevonden zich slechts enkele klanten, desondanks kon ik buiten mijn dank voor hun geuitte deelneming, en vraag naar begrafenisdatum weinig woorden over m'n lippen krijgen, en verliet na een tweetal Cognac's het café, en beslootr terug naar Ewoud te rijden. Ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, en maakte van de slapeloosheid, gebruik om in mijn hersenen een beetje orde op zaken te stellen. Het was bij de ploegverandering, van 6u de volgende ochtend dat ik op aandringen van de verpleging naar de auto ging en naar "huis" terug reed. Het was nu 29 Januari, daags voor de begrafenis.
Na een eerste (véél té sterke) kop koffie, ging ik naar de telefoon, om op Gasthuisberg te informeren, m'n kon me echter niets niéuws vertellen. De vermoeidheid van 2 nachten aan tafel te hebben gezeten, begon zich te manifesteren, ik was sinds twee dagen zelfs niet boven op het appartement geweest, liep nog steeds in dezelfde kleding rond, maar dat was op dat ogenblik wel het minste van m'n zorgen. Ik raapte de krant van de grond, en het gebrek aan nieuws in deze Kerstperiode maakte dat het ongeval de voorpagina van de nationale pers haalde, ik bekeek heel even de foto's van de plaats van het ongeval, duwde dan krant van tafel op de grond, en bleef nog een héle tijd "verdwaasd" aan tafel met m'n koffie zitten, tot het telefoongerinkel me terug tot het "hedendaagse" riep. Het was Jos, één van mijn obers, die nà zijn deelneming me om mijn planning vroeg betreffende de zaak. Met het antwoord dat ik op dat ogenblik geen planning had, en ik hem tijdig op de hoogte zou brengen indien die er wel waren legde ik de telefoon neer, om me naar de deur te begeven, waar was aangeklopt. Het waren Pa en Lieve. Ook zij (in hoofdzaak Pa) kwamen informeren naar mijn plannen. Ik gaf hen hetzelfde antwoord, er geen te hebben, Pa trok mijn aandacht naar de volle boeking van de zaak voor Oudejaar, en voegde eraan toe, als ik me niet hérpaktte, Agnetha hiervan tenslotte het slachtoffer zou worden, ook zonder Arlette, en Ewoud zou ik werk en een inkomen nodig hebben, zegde hij me . Het feit dat hij Ewoud in die zinspeling alszijnde "dood" vermeldde, schudde me wakker, ik sprong van mijn stoel op, en riep (schreeuwde) tegen hem wat hij bedoelde, ik ging tekeer als een razende, en haalde in die razernij ook naar hem uit......... het lukte Lieve na een hele tijd ons uit elkaar te halen, Pa verliet de zaak, en Lieve zette zich bij me aan tafel. Ze zegde me dat ik op die manier, de zaak alleen maar moeilijker maakte, en wees me erop dat de situatie van Ewoud wéinig hoopggevend was, ook àls hij terug zelfstandig zou kunnen leven, zou dat zéér waarschijnlijk met één of andere handicap zijn, de hersenen hadden té lang zonder zuurstof geweest. Toen beiden even later vertrokken waren, telefoneerde ik met Arlette's tante en nonkel, ze steldden me gerust, ze zouden alles in samenspraak met Arlette's moeder wel regelen, alles bij mekaar was ik (officieel) geen familie, en éigenlijk steldde dat me in de huidige situatie tevreden,.... ik mocht er niet aan denken hoe ik én Ewoud'situatie, en de regeling voor Arlette zou combineren. Ik trok m'n jas aan, en reed naar Gasthuisberg. Daar aangekomen kruistte ik Marcel( met zijn toen nog Vriendin Annie), ik herinner me héél scherp zijn emotievolle gezicht, Marcel kende, ként, geen emoties, in mijn huidige 47 jaar heb ik Marcel zelden zien lachten, en NOOIT zien huilen, achter die emoties ontdektte ik in zijn blik (zonder woorden) naar me,ook een schuldgeving naar me gericht. Ondanks het feit dat deze kruising me even van de wijs hadden gebracht, ik naar Ewoud. Het was ondertussen reeds middag geworden. Ik zat daar al een hele tijd (zij het mentaal àfwezig) toen de Dokter langs kwam. Na mij vraag om meer info, riep hij me mee naar een kantoortje, waar hij me op de hoogte stelde, dat de hersens zéér waarschijnlijk zwaar beschadigd waren, het feit dat hij na bijna 48u nog geen enkel fuktie zelfstandig had werderopgenomen, en resultaten van meerdere onderzoeken wezen dit uit. De enige reden dat hij éigenlijk nog leefde was "dankzij" mij, omdat ik hem zo goed en kwaad mogelijk was blijven beademen, tijdens de rit van het ongeval naar Gasthuisberg. Hij vroeg me, me op het ergste voor te bereiden, maar binnen 24u zou m'n stillaan beginnen met het uitschakelen van de apparaten, en zo kon m'n een 100% zeker beeld krijgen, van welke functie zijn lichaam zelfstandig nog kon uitvoeren. Ik bleef de rest van de dag in het Hospitaal. Pa en Lieve alsook Tante en Nonkel kwamen even op bezoek, ik herinner me niet wat de inhoud was, indien ik een gesprek had met één van hun. Ik begon mezelf de schuld te geven....... Ewoud leefde omdat ik hem blijven beademen was (zo begreep ik de uitleg), dus indien hij licht, matig of zwaar gehandikapt zou zijn........ blijven, diende hij met die handicap te leven, omwille het feit dat ik de "levensnoodzakelijke organen" zijnde hart en longen, in leven had gehouden door mond op mond beademing. Die gevoelens van schuld, groeiden met de minuut, het was laat in de namiddag, vroege avond, toen ik Ewoud een zoen gaf, en naar m'n auto op de parking liep. Het eerste wat ik me verder herinner, is sirenes, en twee agenten die over me gebogen me uit de wagen poogden te halen. Ik keek even, en zag dat ik me aan het kruispunt van de Leuvense ring, en oprijlaan Gasthuisberg bevond, en tegen een paal(tje) was gereden. Ik voelde me ook heel benauwd, (Asthma) had nood aan mijn puffers, dewelke ik uit het handschoenenkastje van de auto wilde nemen. De agenten beveelden me echter uit de auto te komen, en mijn handen op het dak te leggen. Toen ik me naar het hanschoenkastje toe boog, om mijn puffers uit te halen, panikeerden de agenten, en grepen me hardhandig vast, om me uit de auto te halen, ik greep echter het hoofd van één van hen, het welke ik tegen het stuur sloeg, en terwijl ik hem duidelijk maakte dat ik op het punt stond een Asthmaanval te maken en nood had aan mijn "puffers" blééf ik hem tot 4 keer toe op het stuurwiel beuken, waarna m'n mij (met bijgeroepen agenten) kon vastgrijpen, me uit de auto sleurden en op de grond boeidden. M'n moet echter gezien hebben dat mijn "asthma" geen grapje was, want even later zette één van de agenten de puffer(s) aan mijn mond. Nadien werd ik (hardhandig) in de combi geduwd, en naar de Rijkswachtkazerne gebracht, waar ik na een grondige foulle een koude cel werd ingeduwd. Ik zat daar nog enkele uren op het betonnen verhoog, met een stuk matras, en ging ervan uit dat ik in slaap was gevallen, en zodoende tegen dat paaltje was gereden. Uit de onderlinge gesprekken van de rijkswachters had ik kunnen opmaken dat ze ervan uitgingen dat ik onder invloed van drank en/of drugs was. Midden in de nacht, nam m'n enkel bloedstalen van me af, en werd ik naar een bureel gebracht. Ondanks het feit dat m'n na mijn verklaring(en), me totaal anders begon te behandelen en aan te spreken, werd ik later naar dezelfde cel teruggebracht, met de wetenschap dat één van de agenten, met zware verwondingen in het hospitaal was opgenomen, nadat ik hem meerdere keren op het stuurwiel had gebeukt. Ik kon op dat ogenblik toch niets doen dacht ik, en legde me (voor het eerst in 72u) neer op het (zogenoemde) bed, ik lag echter de hele tijd naar het plafond te staren, en het gesprek met de Dokter enkele uren voordien blééf me door het hoofd spoken. Om 7u werd ik naar een kantoor gebracht waar een dame op me wachtte die zizelf voorsteldde als Mevr.Heyns Maatschappelijk assistente voor Justitie. Zij bleek van de hele situatie op de hoogte te zijn. Ik wil hierbij van de gelegenheid gebruik maken om mijn dank te betuigen t.o.v; Mevr.Heyns dewelke tot op heden (23jaar later) nog steeds interesse toont voor mijn situatie, door geregelde telefoongesprekken en/of bezoeken. Zij steldde me op de hoogte dat er geen sporen van alcohol of drugs waren aangetroffen, en dat ik heel waarschijnlijk in slaap was gevallen. Zij had reeds contact met Pa en Lieve genomen. Ik diende diezelfde ochtend wel een verklaring af te leggen tegenover de onderzoeksrechter, voor "Slagen en verwondingen aan een ambtenaar in funktie". Ik bracht dus de ganse voormiddag door in het Leuvense Justitiepaleis. Bij het verlaten daarvan werd ik opgewacht door Pa, Lieve, en Mevr Heyns.
......... Ik ben er me van bewust dat in dit deel sommige dingen vreemd, zelfs onsamenhangend zijn, maar ik beleefde die periode dan ook in een roes, het leek me allemaal rond mij niet mét mij te gebeuren. Na verklaring op het bureel te hebben afgelegd en een kort, door een bijgeroepen dokter, onderzoek mocht ik "beschikken", zoals m'n mij heel ongevoelig meedeelde, en ik kwam "wezenloos" aan de ingang, zonder éigenlijk te weten waar ik was, wàt ik moest, wàt ?wààr? wie ??...... tot één van de rijkswachters naar me toe kwam, en me meedeelde dat m'n mijn familie had gebeld om me op te halen. Het was ondertussen het holst van "kerstnacht". Het waren Pa en Lieve die me ophaalden, en me de onbeantwoorbare vraag steldde wat ik van plan was. Zowel Arlette als Ewoud waren stabiel, ik kon (volgens hen) dus best naar huis gaan en wat slapen, zij zouden op Agnetha passen. Nog steeds in diézélfde roes en wezenloos, staptte ik de lege zaak binnen, met als enig geluid het zoemen van de koelkasten en diepvrieskasten zakte ik met een glas op een stoel neer. Viel ik daar in slaap of niet..... weet het niet, weet wel dat ik plots "bij positieven" kwam door telefoongerinkel, teerwijl ik opmerktte dat het reeds dag was geworden. De schok van het wakker worden had me weer in de échte wereld.... bij realiteit en positieven gebracht. Ik beantwoorde de telefoon, en hoe wezenloos en gelaten ik de laatste uren had verwerkt, des te meer adrenaline stoof er door mijn lichaam, toen m'n mij op de hoogte bracht, dat het best was dat ik zo snel mogelijk naar Gasthuisberg kwam, mijn vraag van waarom, werd alleen met "het is dringend" beantwoord. Ik legde de telefoon neer, en belde naar Pa/ Lieve, terwijl ik mijn jas aantrok, hun lijn bleek echter bezet. Ik liep zoekend naar mijn (auto)sleutels naar buiten, maar op het terras gekomen steldde ik vast dat mijn auto er niet was. Vloekend en mezelf allerlei dingen verwijtend, liep ik terug de zaak in om een Taxi te bellen, dewelke (op mijn aandringen) zéér snel ter plaatse was, en mij (ook op eigen aandringen) in een mum van tijd naar Gasthuisberg bracht welk een 5 kilometer van de zaak was. Terwijl ik afrekende met de chauffeur, en de taxi begon te verlaten, reed Pa en Lieve de spoedgevallen binnen. Dat ik terug 100% funcioneerde, word bevestigd door het feit, dat ik bij het zien van hén, wist dat het goèd fout zat. Ditmaal werden we met ons drieen, naar hetzélfde zaaltje als de avond voordien gebracht, waar even later een dame binnenkwam, en ons meedeelde dat Arlette om 07.10u was overleden, ik keek voor de eerste keer op mijn uurwerk, het was nét na negenen. Alsof ik me niet realizeerde wat er gezegd werd, vroeg ik naar Ewoud, waar me op geantwoord werd dat hij ondanks zéér kritiek, toch stabiel was. Mijn vraag om Arlette te kunnen zien, werd me in eerste instantie geweigerd, alsof ik nog niet voldoende ellende had, kwam ik nu( en in de toekomst) in confrontatie met een buraucratische handel, t.t.z; ik was niet met Arlette gehuwd, we hadden dit wel gepland, maar hadden geen enkele reden gezien om daar spoed achter te zetten. Officieel was ik dus géén familie van Arlettte, en diende ik toestemming van haar familie in eerste of tweede lijn te hebben. Ik geloofde mijn eigen oren niet. Lieve zette me aan me rustig te houden, en nam het initiatief om Arlette's tante en nonkel te gaan bellen. Toen ze na een tijdje terug kwam, zegde ze me dat ze hun op de hoogte geteld had, dat zij, Arlette's moeder op de hoogte zouden brengen, en dan (desgevallend mét haar moeder) naar hier zouden komen, ze had ondertussen de bevoegde diensten toch kunnen overtuigen dat ik Arlette mocht zien. We wachtten een goed halfuur, waartijdens mij Pa de (voor hem typerende) vraag steldde, wat ik nu met de zaak van plan was, ik antwoordde hem dat ik het niet wist. Even later kwam een dame de zaal binnen, dewelke zich voorsteldde als maatschappelijk assistente, en dewelke we (ik en Lieve- Pa weigerde) door allerlei gangen volgden, tot waar Arlette opgebaard lag. Lieve liet mij eerst en alleen binnen gaan. Ik weet écht niet welke gevoelens erdoor me heen gingen, ik herinner me wel dat ze er zéér vredig en rustig uitzag. Ik vroeg haar en mezelf " hoe het nu verder moest??", wanneer plots mijn hand werd vastgegrepen door Lieve die de kamer was binnengekomen, en me zegde dat ik me (hoe moeilijk ook) stérk diende te houden in het belang van "de kinderen", waarop ik haar vroeg hoe het met Agnetha was. Bij het verlaten van Arlette, gingen we langs de Intensieve om Ewoud even te bezoeken, de toevallig aanwezig hoofdarts, meldde ons dat m'n voorlopig géén vaststellingen kon doen over de schade aan de hersenen, na verloop van tijd kon m'n pas zien welke functies diezelfde hersenen terug zelfstandig opnamen, voorlopig leefde hij dank zij machines. Na het onthaal te hebben verwittigd waar Arlette's familie ons kon vinden, begaven we ons naar de cafeteria. Het gevoel van leegte, het gebeurd niet met mij, het is een droom, enz overviel me plots terug. Pa vuurde (tijdens een korte afwezigheid van Lieve) allerlei zakelijke vragen op me af, wat was ik nu van plan??, was Arlette verzekerd voor deze zaken, en nog meer, ik beantwoorde deze met; mijn hoofd op te lichten, en hem récht aan te staren, ik veronderstel dat mijn uitdrukking antwoord op alles was geweest. Het was middag toen Arlette's Tante en nonkel zich bij ons voegden, zij hielde zich sterk, véél sterker dan ik ooit had gekunt, zij hadden Arlette reeds bezocht, Arlette's moeder was (weinig geintreseerd) ook even meegekomen, maar had reeds een Taxi terug huiswaarts genomen. Ze vroegen me, of ik niet beter mee met hun naar Anderlecht zou komen,.... zij zouden alle formaliteiten, betreffende begrafenis e.d.m. regelen, en wildden dat ik me sterk hield voor Ewoud. Met het smoesje, dat ik dan té ver van Gasthuisberg was, weigerde ik hun aanbod, ik wilde nu enkel alléén zijn, voor zover dat mogelijk was, alles op een rijtje zetten. Ik gaf Lieve de telefoonnummers van het personeel en vroeg haar hen te bellen, ik besliste daar en dan voor onbepaalde tijd de zaak te sluiten, ondanks het protest van Pa, "wist ik wel dat ik voor Oudejaar volgeboekt was ??", ik zou alle klanten verliezen, was ik niet beter te werken, om te vergeten ??? Mijn antwoord daarop ga ik hier niet neerschrijven. Ik drong aan op het feit dat ik alleen én thuis wilde zijn, en met die woorden vetrokken we allemaal, ieder naar zijn eigen bestemming, ik sprak af met Lieve haar later die avond te bellen, om even met Agnetha te praten, Lieve zélf zou de taak op zich nemen, om Agnetha (toch bijna 3 jaar, en niét dom) voorzichtig op de hoogte te brengen. Ik wist dat ik voor dergelijke dingen op Lieve kon rekenen. Het enige wat ik me herinner van mijn terugreis is de stilte, en rustigheid in, en om me heen,..... ik wijt dat aan de verkeersarme Kerstdag, maar het zat veel dieper vanbinnen. Ik zat de rest van Kerstdag aan een tafel in mijn lege zaak. Had ik nu (éindelijk) mijn dieptepunt bereikt ???? Wat kon er nog meer fout gaan ???? Hoeveel kan een mens verwerken/dragen ???? Ik vond het mijn plicht, Ma te bellen en op de hoogte stellen, zij lag (zoals steeds) in bed, André zou het haar zeggen, en hij (geloviger als de Paus zélf) wenstte me het beste en sterkte. Terwijl ik daar zat, herinner ik me, dat ik me begon te realizeren in wélk parket ik zat, ik kon Arlette (bijna) niet zien omdat ik (officieel) geen familie was, nu; dan was Ewoud ook geen familie, nog erger; Agnetha ook niet, zij stond overal ingeschreven als Pelgrims, Arlette's familienaam. Ik beldde die avond met Lieve, ze had Agnetha reeds ingelicht, en dacht niét dat het, het juist moment was om haar te spreken. Ik had die dag ook nog een urenlang gesprek met Tante en Nonkel, waarschijnlijk over alles en niets. Ik moet aan diezelfde tafel in slaap gesukeld zijn, na een telefoon met Gasthuisberg waar m'n mij geen veranderingen kon meedelen. Geslapen of gewoon mentaal àfwezig, ik schrok en kwam tot bewustzijn bij "een plof" de volgende (tweede Kerstdag) ochtend, een plof die voortkwam van de krant die door de brievenbus werd gegooid, het was nog donker, keek op mijn uurwerk 6.3Ou, en zette (zoals iedere (normale) ochtend) het koffiemachina aan om op te warmen, het duurde een goed uur, tot m'n eerste koffie denk ik, alvorens ik weer écht bewust werd van wat, waar, en hoe.
De nieuwe zaak draaide zo goed, dat ik al snel 2 volle en 1 halftijdse personeelsleden aan diende te nemen. Arlette helpte ook zoveel mogelijk al had zij besloten (voor eigen zelfstandigheidsgevoel) Pa's bureel in Leuven (welk op slechts enkele 100 meter afstand was) te blijven poetsen 2 avonden per week. Dàt en de twee kinderen, maakte dat haar tijd in de zaak beperkt, doch wél gevoelig en welkom was. Zonder veel details te herinneren, werd ik in September 1985, op het einde van zéér drukke "Kermis" dagen, terug opgenomen met een zware Asthmacrisis, dewelke te wijten was aan oververmoeidheid, ondanks ik voor die Kermisperiode niet minder dan 5 personeelsleden had ingehuurd. Dadelijk nà die drukke periode, beslisten we (op aandringen van Arlette's tante en nonkel) de twee kinderen een weekje bij hun te laten en er even tussenuit te trekken. We gingen een weekje naar Ibiza, en ondanks het korte van die vakantie kwamen we beiden toch met volgeladen batterijen, en ik met nog meer plannen (hoofdzakelijk keuken) voor de zaak terug. We hadden afgesproken dat vanaf 01 Januari 1986, Arlette zou stoppen met het poetswerk, en zich halftijds met de zaak en halftijds met de kinderen zou bezighouden, het poetswerk was in het zwart, en ik zag niet langer enige reden om dit risico te blijven lopen. Ewoud groeide uit tot een zeer stevig baasje, en Agnetha vervulde de rol van een steeds bezorgde zus. De herfst/winterperiode was vrij kalm, we hadden besloten (in samenspraak met omliggende collega-taverne's) de Kerstperiode te sluiten, maar wel een speciaal menu voor Oudejaar op te stellen. Niet alleen dank zij mij, maar toch dank zij mijn vérderzetting was én is, "De Layens" een begrip in de Leuvense Horeca, en alle plaatsen voor Oudejaarsavond waren begin December reeds volzet. Kerstavond (1985) waren we uitgenodigd met de kinderen voor een (familie)etentje bij Arlette's tante en nonkel in Anderlecht. Ik had besloten de zaak na lunch op 24 December te sluiten tot 27 December. Arlette had in de namiddag van 24 December een afspraak voor een routine-onderzoek van de kinderen bij onze huisarts Dkt; Hillewaere. Ik herinner me; dat we tijdens het opruimen van de lunch afspraken, dat Arlette met de kinderen reeds met haar auto (van de poetscenten had ze zichzelf een tweedehands R4 gekocht, ze vond de Datsun té groot en zwaar) naar de Dokter in Kessel-lo zou rijden, en ik haar even later ginder zou zien, omdat zij nog even "het stad" inwildde voor enkele cadeautjes. Alles was prima, en in orde toen we rond 15u bij de Dokter vertrokken, Arlette nam haar auto met de kinderen, ik volgdde haar, want ik wist niet precies, wààr of wélke winkel(s) ze wilde bezoeken, we reden langs het "De Becker Remyplein" in Kessel-lo, en kwamen zo aan het kruispunt met de Diestsesteenweg, dewelke we diende over te steken naar "De rondestraat" om zo op de Martelaerenlaan te komen. De verkeerslichten aan het kruispunt Diestsesteenweg gaven echter rood aan, ik wachtte nét achter Arlette, en herinner me nog Agnetha te zien tateren tegen Arlette vanop de achterbank. Het licht sprong op groen,..... Arlette als eerste in de wachttende rij wagens, zette zich in beweging om de Diestsesteenweg over te rijden, dan ging alles zeer vlug, ik hoorde iemand toeteren, terwijl ik me ook in beweging zette, zag plots een donkere zware Volvo uit de richting Leuven komen, dewelke met zo'n vaart en geweld tegen het (kleine) R4'tje inramdde dat deze geplet werd tussen de Volvo eenderzijds, en de ingang van een op de hoek gelegen café anderzijds. Ik weet niet meer. Ik liet mijn auto waar hij was, en rende naar Arlette's auto, ik keek in de auto, Arlette gedrukt tussen staal en ingangdeur van Cafe, kreunde en huilde, Agnetha dewelke links achteraan in de auto had gezeten, krijste en schreeuwde, maar (zoals later bleek) meer van verschrikken,dan pijn en/of verwondingen. Ewoud die echter réchts achteraan in zijn stoeltje zat, had de slag / inpakt volledig opgenomen, ik weet niet meer juist hoe, of waardoor, maar ik wist dat Ewoud dàn, en dàdelijk hulp nodig had, hij ademde niet meer, bijgekomen mensen riepen, schreeuwden rond mij, ik hoorde echter niet wat ze zegden, het lukte me Ewoud uit de auto te krijgen, liep met hem naar mijn auto, terwijl ik tegen omstaanders schreeuwde hulpdiensten te verwittigen, alsook Gasthuisberg dat ik eraan kwam. Ik hield Ewoud op mijn linkse arm, en probeerde hem (zo goed en kwaad ik kon) mond op mond te beademen, terwijl ik van het kruispunt wegscheurde richting Gasthuisberg. Ewoud reageerde op niets, ik reed de toch ruime 10km afstand naar Gasthuisberg, als een gek door het verkeer, schrijend waardoor mijn zicht door tranen werd vertroebeld, en ik meerdere kleine aanrijdingen had, ik blééf Ewoud echter beademen, scheurde het domein van Gasthuisberg op, de slagbomen negerend reed ik de spoedgevallen binnen, waar m'n van mijn komst was verwittigd, en een "Code Blauw" van kracht voor me was toen ik binnenreed, en Ewoud dadelijk door enkele verplegers werd weggebracht. Terwijl ik even omkeek hoe een verpleger in mijn auto plaatsnam om hem opzij te zetten voor de onderweg zijnde ziekenauto's, werd ik door een verpleegster naar een klein apart kamertje gebracht, terwijl ze me op de hoogte bracht dat alle hulpdiensten ter plaatse waren, en Arlette en Agnetha snel zouden aankomen. De hele spoedgevallendienst stond op Code Blauw = àbsolute prioriteit. De verpleegster liet me even alleen in het kamertje, terwijl ze water voor me haalde, en ik stortte (héél éven) volledig in, toen ze binnenkwam, viel ik op mijn knieen en smeekte haar "mijn familie" te redden..... op dat ogenblik werd alles rumoerig, de ziekenwagen(s) met Arlette, Agnetha, en de bestuurder van de andere wagen waren in aantocht. Ik vocht mijn weg door verplegers en (ondertussen bijgeroepen) bewaking, toen Arlette op een brancard ijlings door de gang wég werd gebracht, Agnetha zélf bleek vrijwel oke te zijn, ze huilde wel, maar liep op éigen kracht aan de hand van een verpleegster binnen, en kwam dadelijk naar me toe gelopen. Ik knuffelde haar even alvorens ze ook werd weggeleid voor méér diepgaand onderzoek. Ik voelde al snel dat er iets gaande was, alles leek uit me weg te glijden, achteraf vernam ik dat in dat water kalmerende middelen hadden gezeten. Nog achteraf, bleek dat m'n de andere bestuurder via een andere ingang had binnengebracht, om een confrontatie met mij te vermijden. Ik weet eigenlijk niet hoé lang of kort alles duurde. Arlette's tante en nonkel kwamen binnen, hun telefoonnummer was via Arlette' handtas bekend geworden. Nog later kwamen ook Lieve en Pa aan, Pa wist niet beter dan een discussie te beginnen over wie schuld had. Er waren in ieder geval een tweetal uur verstreken, toen een doktersteam binnenkwam, met de melding dat m'n Ewoud (klinisch dood bij aankomst) had kunnen reanimeren, dankzij het feit dat ik hem blijven beademen was. M'n kon echter niet vaststellen of en hoeveel schade het zuurstofgebrek aan de hersenen had toegebracht, op dit ogenblik werd hij comateus in leven gehouden door machines. Ook Arlette dewelke een zéér zware klap op de hersenen gehad had, en een rib dewelke meerdere organen had doorboord, was comateus. Met Agnetha was op wat schaafwonden en kleinere blessuurtjes alles oke. Ik stortte terug in, ditmaal voor de Dokters en smeekte hun,.... zij konden me alleen beloven, en verzekeren àlles in het werk te stellen. Ik had een héle tijd het gevoel, alsof dit alles nààst mij gebeurde, de kalmeermedicatie deed dus zeer zeker zijn werk. Pa zegde mij (alsof dàt hét belangrijkste was) dat hij Marcel, Erna, en Theo ingelicht had, en of ik eventueel wilde dat Arlette's familie werd ingelicht...................??????????? Het was verscheidene uren na aankomst, en reeds laat "Kerst"avond toen ik (onder voorwaarde dat ik mijn emoties onder controle zou zouden) naar Intensieve zorgen werd geleid, waar ik nood had aan de ondersteuning die ik van verpleging kreeg toen ik dat kléine ukkietje, dat kleine 9maanden oude leventje, maar nét kon vinden tussen alle buizen, draden machines enz, dewelke hem in leven hielden, nadien bezocht ik Arlette in haast dezelfde omstandigheden, en toen ik op de terugweg in de gang, Lieve, Pa, Arlette's familie kruistte voelde ik me terug leeglopen, breken, als in een roes vloeidden alle emoties uit me weg. Toen ik terug in datzélfde kamertje (welk ik nog steeds regelmatig even betreed wanneer ik nu in Gasthuisberg kom) kwam, zat er politie op me te wachten, van deze vernam ik dat de àànrijder ook hier was, meer nog ze zegden me in welke box, ik hem kon vinden, en dat hij slechts lichte verwondingen had opgelopen. Terwijl ze me vroegen een verklaring af te leggen, kon ik mezelf niet bedwingen, draaide me om liep de kamer uit, in de richting van de "Box" waar de aanrijder zich bevond. Niet de politie, noch de verpleging, begrepen dadelijk wat er gebeurde, tot ik de aangewezen box inliep, een fraktie van een seconde in de ogen keek van een voor mij "30jarige moordenaar", alvorens ik me op hem gooide, en hem allerlei verwijten makend, sloeg en stampte tot ik met geweld door politie en bewaking werd geboeid. Terwijl m'n mij nog steeds tierend en verzettend naar de politie-combi bracht, kwam Agnetha naar me toegelopen, pakte me bij m'n been greep, en zegde (op een manier ik nooit zal vergeten) " Papa..... niet boos zijn", dit kalmeerde me als een donderslag, en weer met dàtzélfde gevoel van leeglopen, emotieloos zat ik in de combi, dewelke mij naar het bureel van de Rijkswacht bracht, alsof het allemaal nààst me gebeurde, niet mét me.
............. Ik wist dat dit deel zwaar voor me zou zijn, ik wist echter niet hoé zwaar, en het lukt me dan ook niet om dit deel in één keer neer te pennen, zoals ik had gewenst. Het is niet mijn bedoeling om er een "SF" story van te maken, of jullie bewust in spanning te houden, maar ik kan het niet verder opbrengen om verder te schrijven. Ik doe m'n uiterste best zo snel mogelijk klaar te zijn met mijn weer opborrelde emoties, en het verdere relaas te brengen. Met dank en Sorrt
Hierbij uit ik mijn excuses, aan de meerdere vàste bezoekers en lezers van mijn blog, omwille mijn lange afwezigheid Dit is teweeg gebracht deels door persoonlijk maar ook technische problemen, dewelke nu opgelost blijken te zijn. Het volgende hoofdstuk van "Mijn Leven", is echter ook één (wellicht dé) van de zwaarste in mijn leven, waardoor ik mentaal voorbereid dien te zijn, om terug in "die emmer beginnen te roeren", ik doe hoedanook mijn best in de volgende dagen de draad terug op te pikken. Met Dank en Beste Groetjes Codi/Dirk.
Het was ergens in de maand Januari 1985, dat we door de Brouwerij op bureel gevraagd werden voor een gesprek. Dat gesprek hield in dat de brouwerij (Eigenaar van de Breughel-Taverne) verplicht werd het pand te verkopen, om een reden die ons niet werd meegedeeld. Na de gedane werken/verbouwingen, en de daarmee gepaard gaande onkosten, was ik alles behalve tevreden met deze mededeling, er werd ons echter voorgesteld een keuze te kunnen maken tussen twee andere taverne's in het Leuvense, welke nog open en actief waren, (voorlopig, tot eind van huidig contract) zou huurprijs e.d.m. hetzelfde blijven. De twee zaken waren "De Layens"op het hogeschoolplein, op 100 meter van onze huidige taverne, en "De Leuvenaar"op de vismarkt. Daar de overgang reeds op 01 April a.s. zou plaats vinden, hadden we dus weinig beslissings tijd, maar echt veel tijd hadden we niet nodig om voor "De Layens"een veel grotere taverne, met meer keuken-mogelijkheden, en ruimere woonst te kiezen. Deze was ook binnen wandelbereik van De Breughel gelegen, wat het verlies van "klantenbestand"tot een minimum zou herleiden. Enkele weken later bevonden we ons reeds op het bureel van de Brouwerij om de nodige formulieren op orde te stellen, en er werd ons ook 2 maand huur terugbetaald voor eventueele finacieele schade. De Brouwerij bond er zicht toe, dat de studenten gebruik konden blijven maken van hun faciliteiten tot einde contract ( 25 Juni). Ik zag deze verandering volledig positief in, "De Layens"was (en ís) een bekende Taverne, met veel terrasruimte, en veel meer mogelijkheden. Ik zou wel meer personeel aan moeten nemen. We zorgden er via affiches kaartjes, e.d.m, voor dat het klienteel tijdig op de hoogte was ontrent de op til zijnde veranderingen, en die veranderingen werden in het algemeen positief onthaald. Op 17 Maart (een zondag en sluitingsdag) was er nog een verandering, in de vroege ochtend kreeg Arlette haar eerste weeén,.... zoals afgesproken telefoneerde ik met Lieve , die Agnetha kwam ophalen, en ik belde met Dokter Hillewaerde, de huisarts, die een tweetal weken voordien exact deze datum (17) had voorspeld. Ik reed met Arlette naar het H.Hart-ziekenhuis, een privé maar zéér gerenomeerd hospitaal voor bevallingen. Het werd (in eerste instantie voor Arlette) een zéér lange dag. Haar weeén waren begonnen om 7u sóchtends, maar het duurde tot 23u, alvorens het zover was dat ze naar de bevallingskamer werd overgebracht, en Dokter Hillewaerde op de hoogte werd gebracht dat het ogenblik was gekomen. We wisten nog steeds niet wat het zou worden, een jongen of meisje, na de verkeerde informatie van Agnetha, die na een ecografie, werd verondersteld een Jongen te zijn, hadden we tijdens deze zwangerschap niet willen weten wat het was. Om enkel minuten voor middernacht toonde een jongen zijn hoofdje, ik was de volledige bevalling aanwezig, na een lange dag werden we beloond met een prachtige +4kg baby-jongen, dewelke we dadelijk, de voordien gekozen naam Ewoud gaven. Ik telefoneerde met Lieve, en Arlette's tante en nonkel om hun het goede nieuws mee te delen. In het holst van de nacht thuiskomend, hing ik de (vooropgestelde) affiches aan de deur, dat de zaak de volgende 2 dagen gesloten zou zijn, daardoor zou het vást klienteel ook weten dat de familie was uitgebreid, want Arlette, had tot bijna de laatste dag, blijven helpen in de zaak, al had ze haar poets-posten de laatste 6 weken wel overgelaten aan anderen. We hadden trouwens reeds afgesproken, dat ze dat poetswerk in de toekomst niet meer zou hérbeginnen, met het runnen van De Layens, had ik iedere helpende hand nodig die ik kon krijgen, en Arlette had ondertussen haar draai in "horeca"goed gevonden, en was ook zeer graag gezien bij het klienteel. Agnetha, die goed was voorbereid op de komst van een broer of zus was zeer opgetogen, en kreeg er niet genoeg van. Ze bleef voor een weekje bij Lieve (en Pa), en tijdens de 3 dagen dat Arlette in het hospitaal verbleef kwamen haar Tante en Nonkel, alsook Lieve met Agnetha, meermaals op bezoek. Pa, kwam slechts éénmaal, heb nooit begrepen of geweten wát zijn probleem éigenlijk was. Van anderen (Marcel, Theo, Erna, enz) geen nieuws, echter wél (zij het ook éénmalig) van Karl en Luk, de zonen van Lieve. Na de gebeurtenissen, verwijten, enz van Kerstavond, en met onze nieuwe toekomst in het vooruitzicht lieten we het echter niet aan ons hart komen. Enkele weken later zouden we beslissen Arlette's tante als meter, en Karlals peter te vragen. Terwijl Arlette thuis rustig uitrustte en bekwam, begon ik , me met Jos (ober) voor de verhuis voor te bereiden, we droegen er zorg voor dat de sluitingstijd zo beperkt mogelijk was, om verlies van klienteel te vermijden, en na een sluiting van 3 dagen, opende ik (zonder veel poespas) met uitzondering van een gratis (eerste) drankje op 02 April 1985 onze nieuwe zaak. Jos werktte nu Full-time voor me, terwijl ik (voorlopig) een half-timer bij had aangenomen. Omwille de ligging en het klienteel van deze zaak, dat voor 75% uit professoren, docenten, leraars, en zakenlui bestond, besloot ik de sluiting uit te breiden, t.t.z; Zaterdag vanaf 16u (na lunch) tot Maandagochtend. Ewoud was een "beertje"van een kind, heel gezond, zij het dan ook heel huilerig, Agnetha behandelde hem alsof het haar éigen zzon was, en was constant met hem in de weer. Door dit te schrijven, kijk ik op die tijd terug, en denk ik te mogen zeggen, in alle eerlijkheid, dat die tijd (dát jaar-Herfst 1984 tot Herfst 1985) het mooiste, gelukkigste is geweest in mijn hele leven.
Dirk is een 46 jaar oude man met een complexe voorgeschiedenis. Hij is geboren in een familie die te kampen heeft met een zeer zware familiale predispositie voor asthma. Hij ontwikkelde tijdens zijn leven een sterke allergie voor planten, huismijt en dierenepitheel. Als baby en kind had hij een lichte vorm van asthma, die toen nog niet ernstig was. Toch werd hij toen getekend door levenslang gebruik van Ventolin puffers. Tijdens de puberteit verdween de asthma echter (wat algemeen vaak gebeurd), maar toen hij 18 jaar werd en in het leger trad, kwam de asthma in zeer drastische mate terug naar voor. Onder vele anderen, was dit één van de redenen om in 1985 naar Spanje te verhuizen. Blijkbaar in Spanje zijn ze van het principe om zo veel mogelijk medicatie in te nemen en zijn vele medicameneten ook zonder voorschrift. Men startte daar al de mogelijke en bestaande puffers op om zijn asthma proberen in te dijken. Het werd echter alsmaar ernstiger en in de periode tussen 1995 en 1996 werd hij 18 keer opgenomen op spoedgevallen, onder andere wegens een ischemisch hartlijden met AMI (Hart/Long-stilstand). Men startte een corticoidebehandeling op die elk jaar sterk in dosis verhoogde. Hierdoor werd hij cortocodependent (afhankelijk).
In 1999 besloot Dirk onder andere op aanraden van de artsen terug te keren naar Belgie, in de hoop dat het minder vochtig klimaat hem beter zou afgaan. Echter in hetzelfde jaar kreeg hij een eerste CVA (Hersenbloeding) links. De cortisonebehandeling bleef men verhogen waardoor hij in 2002 aan 125mg methylprednisolone per dag zat (normale therapeutische dosis = 0,4 tot 01,-mg). Door dit dagelijks in te nemen voor een aantal jaren ontwikkelde hij verschillende corticoid-geinduceerde aandoeningen, namelijk osteoporose, bilateraal cataract, en diabetes mellitus. In 2001 onderging hij een dissectie van de aorta ascendens, en in 2003 van de aorta descendens, na welke beide hij tot medische verbazing nog steeds in leven is. Eén jaar later (2004) ontwikkelde hij een sigmoiddiverticulitis (perforatie v.d dikke darm) waardoor hij een colostomie moest ondergaan, nog hetzelfde jaar had hij een longembool waarvoor therapeutische clexane werd opgestart.
Dirk leeft nu de dag van vandaag eigenlijk met het resultaat van de zwaar doorgedreven cortisonebehandeling, waardoor hij 90% werkonbekwaam is. Door de vele indeukingsfracturen in zijn gehele wervelzuil (osteoporose) is hij ernstig belemmerd in zijn fysieke dagelijkse activiteiten. Hij leeft nu alleen op een appartement waar hij praktisch niet buitenkomt. Door het sedentair leven (opwarmmaaltijden, weinig beweging, hoog gewicht) ontwikkelde hij een verhoogde cholestorolconcentratie hetwelk zeer waarschijnlijk bijdrage had tot een CVA (hersenbloeding) links eind 2006. Om zijn levensmiddelen in voorraad te houden komt er twee tot drie keer per week een gezinshulp die hem helpt in de nodige boodschappen, en onderhoud van de woning. Zesmaandelijks gaat hij ook naar Gasthuisberg voor een volledig onderzoek (cardio, pneumo, neuro, interne, etc) hetwelk over meerdere dagen word gevoerd. Maar hij is zéér kritisch tegenover de specialisten die daar werken. Hij wordt daar van de ene afdeling naar de andere gestuurd omdat ze eigenlijk geen blijf met hem weten, deze zesmaandelijkse Follow-up (onderzoeken) zijn ook op zijn eigen vrijwillig initiatief. Volgens Dirk hebben de specialisten, dokters ervoor gezorgd dat hij verschillende ziekten heeft opgedaan bovenop de asthma.
De problematiek van deze casus is dat de man enorm veel medicatie neemt en ook bijna alle soort puffers. De huisarts en specialisten zitten met de handen in het haar en weten niet hoe ze de patient nog verder kunnen helpen of hoe eventueel de medicatie af te bouwen. Naar eigen zeggen vindt de patient dat hij al genoeg heeft afgebouwd en dat er niets aan veranderd moet worden. Als hij naar de huisarts gaat, geeft hij dan ook gewoon een lijstje van de medicatie die hij tekort komt, en dan schrijft de huisarts het ook gewoon voor. Conclusie; ... Voor de Medische wereld zit Dirk al in zo'n vergaande situatie dat er niets meer mogelijk is.
Wij willen hierbij onze Oprechte dank betuigen tegenover Dirk voor zijn urenlange en vrijwillige medewerking tot het samenstellen van ons 3de jaar Apotheek eindwerk.
Aan alle lezers Prettige Feestdagen Een vredige, warme Kerst en dat het Nieuwe 2008 een jaar van Liefde en Vriendschap en vervulling van wensen mag worden. Ondanks mijn verblijf in het buitenland vanaf 7 Januari, voor het bijwonen van mijn stiefdochter's Huwelijk, zal ik toch mijn best doen, om ook ginds even aan mijn Blog te werken
Beste Groetjes, en sterkte, moed, en doorzetting in deze moeilijke periode voor al diegene die hier nood aan hebben. Codi.
De zaak draaide beter en beter, en werd nu meer gebaseerd op eten, danwel op de snacks van voordien. We maakten geen fortuinen, maar wel voldoende om uit alle onkosten te geraken en de plannen voor het verbouwen van (voorlopig één) verdieping naar studentenkamers, vorm te laten nemen. We plaatsen ze reeds (op plan) te huur, voor het naderende academiejaar 1984. Mijn Asrhma, protesteerde zich nog geregeld, maar ik had ondertussen geleerd hem in de mate van het mogelijk (via medicatie) onder controle te houden, omwille de erfelijkheid van deze aandoening, werd Agnetha ook van zeer nabij gevolg, tot op heden zonder reden tot zorgen. Tussen Arlette, Agnetha en mezelf draaide alles op rolletjes, met Erna, Marcel, Theo had ik géén contact meer gehad, ook dat met Pa, was zeer sporadisch geworden, van Gemma hoorde ik al evenmin iets. De contacten met Arlette's Nonkel en Tante waren herleid tot telefonische gesprekken, Lieve daarentegen, liep wél wekelijks even aan, en ik bleef ook mijn bezoeken aan Bobonne's graf verderzetten. Het was nét na Leuven Kermis 1984, (eind September, begin Oktober) dat Arlette met het goede nieuws kwam, dat ze terug zwanger was sinds een drietal maanden. Er ging een euforisch gevoel door me heen,.... éindelijk dacht ik, éindelijk leek alles in zijn plooien te vallen. Met uitzondering van Arlette's Tante en Nonkel, en ook Lieve was ik blijkbaar de énige die in de vreugde deelde, de eerdere beslissingen i.v.m. de kantoren, hadden (voor zover die er nog waren) alle familiale banden vernietigd, en het (nog steeds) sceptisme tegenover mij, en Arlette kon ik geen plaats geven, maar ik lag er ook alles behalve wakker van. Om flaters zoals bij Agnetha te vermijden, besloten we, niét te willen weten wat het geslacht van ons volgende kindje was, we zouden wel zien. De studentenkamers waren klaar, én verhuurd voor het academiejaar 1984-85, Leuven Kermis had de kassa zéér degelijk gespijst, en ik besloot samen met Arlette al dit goede nieuws even e vieren, met een weekje voor ons alleen. Ik liet de zaak in handen van Jos, mijn (sinds opening ) ober, en nam één van de tijdelijke obers (die op speciale dagen insprong) in halftijdse dienst, hoewel hij tijdens onze afwezigheid voltijds werktte. Arlette regelde haar poetswerk, en eind Oktober gingen we er een weekje (met Agnetha) vandoor naar de zee, waar we niets anders deden, als, van elkaar's gezeldschap genieten, te rusten, en óns een keer te láten bedienen. Begin December, kwam Lieve de zaak binnen, met de vraag of we Kerstavond bij Pa wilden komen om Kerst te vieren. Kerst was nooit bepaald een gróót feest en/of familiegelegenheid geweest, en ik was dan ook zéér verbaasd, toen ik hoorde dat Lieve een Kerst aan het regelen was in familiekring, t.t.z; Arlette, Agnetha, ik, Marcel met zijn Vriendin, en zoon, Erna en Marc, met hun 3 kinderen, Theo, met zijn ????é vrouw/vriendin. Ik verondertstel dat Lieve mijn aarzeling én vragen op mijn gezicht kon lezen, waarop ze me dadelijk zegde, dat ze het wel zou regelen. We hadden zowiezo een sluiting gepland op Kerstavond en dag, en ondanks ons beider (ook Arlette's) ongeloof in wat we hoorden stemden we in, en werd er afgesproken op 24 December om18.30u bij Pa thuis, in Baal. Ik herinner me het speciale, prachtige kleedje dat Arlette voor Agnetha (speciaal voor die Kerstavond) ging kopen, en de trots die van haar nu bijna 2-jarige gezicht afliep. We sloten de zaak op 24 December na de Lunch. Ik wilde die namiddag,eerst nog Bobonne's graf een bezoek brengen. Bij Pa aangekomen, was het huis (door Lieve en de tuinier) absoluut prachtig versierd voor de Kerst, het was midden in bossen gelegen, wat nog een extra gegeven aan het geheel gaf. Hoe, wat, waarom, enz, er die Kerstavond gebeurde, was niet meer, noch minder als ik had verwacht. De haat, nijd, onbegrip was ondertussen zó diep geworteld, (éigenlijk nog gezaaid door Gemma), dat dit alles uitliep, in die mate dat een interventie van de Rijkswacht noodzakelijk was, er klachten van slagen en verwondingen werden ingediend tegenover elkaar, enz,enz. Ik kon ervoor zorgen dat Arlette (6mnd zwanger) en Agnetha tijdig buiten raakte. Dit was éigenlijk wat ik verwacht had, en ik begreep totaal niet, dat Lieve écht het idee had gehad, de familie te hérenigen, zij was tenslotte toch ook reeds meerdere jaren betrokken in het wel en wee van deze familie, wie niet waagt niet wint, maar dit was een zéér riskante gok geweest, al was het dan met de beste bedoelingen. Ik besloot in de volgende dagen, me volledig van de familie te distancieeren, al was die afstand er (om onbekende reden(en) reeds sinds mijn relatie met Arlette. We besloten dan ook de Meter en Peter van het op komst zijnde kind, te zoeken, búiten mijn Familie. De bevalling werd verwacht half Maart 1985. Dit familie-dispuut, kon al het goede van 1984 niet verzuren, en we sloten het jaar 1984, dan ook gezellig onder ons beiden af, en hoopten dat het Nieuwe 1985, minstens even goed zou worden.
