Ondanks ik me in het geheel niét "thuis"voelde in deze brood-"fabriek" en het uitvoeren van mijn praktijkennis in banket en fijne pattisserie érnstig miste, had ik weinig ander keuze dan doorzetten.... het was nu éénmaal een noodzakelijk inkomen.
Ook mijn gezondheid (asthma) begon met protesteren, maar ook dát en de raadgevingen van de dokter lapte ik (noodgedwongen) aan mijn laars.
Ik vond nog een kleine bijverdienste als d.j. bij de (toen illegale) radiozender "Maeva", iets dat ik omwille mijn d.j.- verleden, meer deed voor het plezier dan de ónbenullige vergoeding die er aan was verbonden.
Het jaar 1982 liep ten einde, en in de laatste 2 maanden werd ik een 3-tal keren opgenomen met Asthma-crisissen, waar ik telkens voor mijn eigen ontslag tekende.
Ook Lieve, (toekomstige meter) begon nu mijn houding te bekritizeren, maar ik blééf erbij dat ik minstens tot na de geboorte bij Bakkerij Van Strombeek zou blijven werken, omwille het financieele aspekt.
Ik herinner me niets over Kerst 1982, noch de overgang van 1982 naar 1983, het féésten zal zich omwille de hoogzwangere situatie van Arlette zeer waarschijnlijk ook beperkt hebben.
Alles werd klaar gemaakt voor de komst van een "zoontje", Lieve zou meter worden, en had druk bezig geweest kleding, e.d.m. te breien, Marc (Erna's echtgenoot) zou de peter worden.
De contacten met Gemma en Andre waren bijna onbestaande, alsook die met Arlette's familie, met uitzondering van haar Tante en Nonkel.
De contacten met Lieve en Pa waren ondertussen ( min of meer) genormaliseerd, met Erna en haar gezin.....sporadisch, met Marcel en Theo vollédig onbestaande.
Het was tijdens de terugrit van een bezoek aan Pa en Lieve in Baal, dat op 11 Januari 1983 in de vooravond Arlette haar eerste weeén kreeg, ik nam dan ook de afrit Leuven, richting Hospitaal, ondanks het feit dat de huisdokter, en alle dossiers zich in het Hospitaal van Ninove bevonden, iets wat ik ook dadelijk aan de dienstdoende verpleging van het H.Hart Ziekenhuis meedeelde, zodat zij contact met Ninove konden opnemen.
Arlette werd naar een onderzoekskamer gebracht, ik steldde ondertussen Lieve, alsook Arlette's Tante en nonkel op de hoogte, deze laatste waren in eerste instantie verbaasd dat het in Leuven "gebeurde", Lieve zou Pa, en Marc op de hoogte stellen.
Toen ik de telefoon neerlegde, en om meer info wilde gaan, kwam een dokter naar me toe, dewelke, nadat ik hem mijn naam bevestigde, me zegde dat ik vader was geworen van een flinke Dochter ?!?!?, stomverbaasd vroeg ik hem of hij wel bij dejuiste persoon was, want een goede twee maanden geleden had men ons in Ninove gezegd dat het een zoon zou zijn.
Hetgeen nu (21é Eeuw) niet meer zou mogelijk zijn, was toen nog wél mogelijk.........m'n had zich bij de Ecografie érgens vergist.
Het was een kérn-gezond kind, dat was het belangrijkste voor mij, al bracht dit (zéker voor Lieve) praktisch wél wat problemen met zich mee, alles (kleding, bed & wiegbekleding) was voorzien in het Blauw, voor een jongen, ook de gererveerde kaartjes waren voorzien van een blauwe kleur en de naam Ewoud.
Het duurde even alvoren ik haar na haar aankomst in het Hospitaal kon laten geloven dat het een meisje was.
Omwille de grote afstand tussen het Hospitaal en "Thuis" werd het verblijf van Arlett en "Agnetha"in het "Moederhuis"beperkt tot het strikt noodzakelijke, en onder verdere begeleiding thuis door de huisarts, werd ze in het H.Hart ziekenhuis onslagen, op 15 Januari, 4 dagen na de geboorte.
Ondanks het kerngezond zijnde van de eerste uren, had m'n toch een klein (erfelijk) longprobleem gevonden, iets wat verder zou onderzocht worden,.... Asthma was en is nu eenmaal een erfelijke ziekte, maar kon ondertussen wel beter behandeld worden, om een toekomstige érnst, als in mijn geval zoveel mogelijk te vermijden.
De eerste dagen na de geboorte (zoals bij iedreen) was het een komen en gaan van Familie, en méer of mindere kennissen.
Een goede twee weken ,t.t.z; 28 Januari '83, na de geboorte, kreeg ik tijdens het werk een zéér érnstige aanval van Asthma, er was zelfs geen tijd om me naar Ninove te brengen ik werd naar een Brussels Hospitaal gebracht,en werd deze keer door Dokters, Arlette, Lieve verplícht in het hospitaal te blijven, tot m'n de nodige onderzoeken had gedaan.
Ik verliet op 2 Februari het hospitaal met het absolúút verbód om nog in contact te komen, met álle allergische faktoren in mijn lichaam, t.t.z; in eerste instantie, stof, meel, bloem, epimeel, enz, enz.
Om me in de mogelijkheid te stellen een ander werk te vinden, werd er me een ziekte-verlof van 4 weken voorgeschreven.
Iedereen was bij dit Dokters-gesprek betrokken geweest, op aanvraag van de Dokter, zodat hij ruggesteun had om me te kunnen overtuigen.
De enige, die ik 75% aan míjn zijde had was Pa, zowel Arlette, haar Tante en Nonkel, en (een steeds zéér voet bij stuk houdende) Lieve, zouden me niet langer toestaan mijn leven, en de toekomst van Agnetha op de helling te zetten.
Ik trok dus aan het kortste eind, en ging de verantwoordelijke van mijn werk inlichten, waarmee, ik een regeling getroffen kreeg, zodat ik de 4 ziekte-weken normaal betaald kreeg zonder dat ik nadien het werk hervatte, ik zegde mij d.j-bijverdienste ook maar op.
Ik had nu 4 weken om de trein terug op de rails te krijgen, zijnde werk en/of inkomen te vinden, búten mijn branche van brood en banket.
Agmetha groeide ondertussen door tot een vinnige en gezonde baby.
Onaanks mij 150% inzet om een ander werk te vinden, in de omgeving maar ook het Brusselse, kwam er na 3 weken niet vee lmeer uit de bus dan een "tijdelijk"6 mnd contract bij Renault in Vilvoorde.
Iets wat ik omwille het gebrek een zekerheid op langere termijn, en de afstand slechts héél kort in overweging nam, en dan opzijlegde.
Ik begon me toen de vraag te stellen, wat ik hier in Roosdaal eigenlijk nog bleef doen ???
In het Leuvense zou ik makkelijker werk vinden, al mijn en Arlette's familie woonden in die streek, en voor haar Tante en Nonkel, zou Anderlecht hun eender blijven wat afstand betrof.
We begonnen eind Februari dan ook een terugkeer en verhuis naar Leuven of omstreken in overweging te nemen.
Voor Arlette zou het ook nog wel enkel weken duren alvorens ze voldoende gerecupereerd was om ergens (zonder énige ervaring) werk te vinden, máár, Lieve had ons reeds gemeld, dat zij het Kantoor mocht poetsen indien we terug naar Leuven zou verhuizen, en dat ze van dergelijke klusjes wel kon vinden in de streek.
Ik wilde echter niet, dat Arlette verantwoordelijk zou worden voor het inkomen, al was een extraatje , met het nog steeds afbetalen vanauto en meubelen, wél welkom.
Het duurde dan ook niet lang, alvorens we met hulp van Lieve, op zoek gingen naar een woonst in Leuven of omstreken.
|
