In de nacht van 04 op 05 December 1995, kreeg ik een telefoon van Pa dat lieve met een zware hartaanval in het hospitaal was opgenomen. Het was volgens hem ernstig genoeg om naar Belgie te gaan. Onbegrijpelijk maar waar..........Lieve. Iedereen (zeker met zijn levenswijze) had verwacht dat Pa, ieder ogenblik iets zou hebben gehad, maar Lieve..???, zij was 54,; 1O jaar jonger als Pa, was sinds enkele jaren (samen met Pa) gestopt met werken, en deed nu vrijwilligerswerk als "Stervens-begeleidster" in het H.Hart hospitaal. Bij mijn laatste bezoek aan Belgie, had ik nog bij de Notaris (op vraag van Pa) de toestemming tot overdracht van Pa's onroerende goederen, (Huis) naar Lieve ondertekend, wat betekende, als er iets met hem voorviel, dat het huis eigendom werdt van Lieve, ipv de kinderen. Er waren maar 2 vluchten/week naar Belgie vanuit Ibiza in de winterperiode. Ik was écht in paniek..... nu het net zogoed ging tussen Lieve en mij. Sue had in de volgende 2 dagen echt belangrijke afspraken, en zij regelde mijn transport naar Belgie, terwijl ik wat kleding in een valies stopte. Haar naam (mis)bruikend, had ze ervoor gezorgd dat ik een vlucht had van Ibiza naar Palma, met een rechtstreekse aansluiting naar zaventem, waar een wagen van de ambassade me naar Leuven zou voeren. Zij zou in (telefonisch)contact met me blijven, en een tweetal dagen later vanuit Engeland overvliegen. Sue was een "kei" als het op organizeren onder spanning aankwam. Zij kon het hoofd koel, en zonodig koud houden zolang en wanneer nodig. Ze voerde me naar de luchthaven van Ibiza, alles verliep zoals gepland, en een 5tal uur na de telefoon, staptte ik in Zaventem in de door ambassade gestuurde limo, die me naar Leuven bracht. Het was late voormiddag, wanneer ik aankwam in het hospitaal, en wéér maar eens geconfronteerd werd met onze "ridicuele"familiesituatie, waar Pa alles in het werk steldde, om ervoor te zorgen, dat we (Erna, Theo, Marcel, en ikzelf) mekaar niet zouden kunnen zien, laat staan spreken, of in de weg lopen. Ook Lieve's twee kinderen waren aanwezig. Karl, toen 30j, afgestudeerd in Europees Recht, en die nu met een vriendin in Madrid woonde, hij had het plan in het begin van 1996 te huwen. Luk, 27j afgestudeerd als dierenarts, en die plannen had om naar Engeland te verhuizen, daar hij meer interesse had voor vee, dan voor kleine huisdieren. Pa kon echter niet verhinderen, dat we mekaar toch even voor de voeten liepen, en ik een commentaar kreeg in de zin van "heb je wel tijd om hier te zijn, met àl je stammenéés in Spanje?!?" Ik liet het me niet van de slag brengen. Ik bracht Pa op de hoogte van de reden van Sue's afwezigheid. Het feit dat hij zélf voorstelde dat ik bij hem in Baal zou logeren, wees erop dat het verleden "wat hem en mij betrof" ook verléden was geworden. Ik bleef de ganse dag in en rond het hospitaal. Bracht Sue op de hoogte. Tegen het vallen van de avond, was de situatie volgens de dokters gestabiliseerd, al wezen zij met nadruk op de ernst van de aanval. Lieve diende op intensieve zorgen te blijven. Ik reed met Pa mee naar Baal, maar stopten in Tremelo om een stukje te gaan eten, dat was ook voor mij, van daags voordien geleden. Op mijn uiting over het onbegrip, dat nét Lieve (niet roker, sociaal drinker, enz) iets dergelijk overkwam, deelde hij me mee dat Karl's huwelijk, dat met een meisje van Madrileense hoge klasse bleek te zijn, héél wat energie van Lieve vroeg, Lieve wilde nu éénmaal (altijd, ook Kerst, e.d.m) àlles perfect hebben. Daarbij kwam dat Theo (op dat ogenblik allenstaande, werkloze, drugverslaafde, enz) bij het minste probleem aan de telefoon hing bij Lieve, waar zij dan ook weer àl het mogelijke en onmogelijke probeerde te doen. Na het verdwijnen van het comunisme, was Theo (voordien voorzitter van de communistische Jeugd in Belgie) in een zwart gat gevallen, hij was nog een tijdje schepen van Leuven geweest, maar onwille drank en alcohol was dat ook van korte duur geweest. Hij was ondertussen 3 keer gehuwd, en evenveel gescheiden, had ook her en der vriendinnen, en kinderen.... in't kort; hij was op de dool. Sue kwam twee dagen later in Belgie aan. Het ging langzaam beter met Lieve. Ondanks de tegenzin van Dokters, verliet ze na amper één week reeds het hospitaal, met de woorden, dat ze nog heel wat werk had voor het op til zijnde huwelijk. Ditmaal had Pa ervoor gezorgd, dat ik enkele uren met Agnetha kon doorbrengen, en op 12 December namen we een vlucht naar Palma de Mallorca, waar we één dag verbleven, en ik naar Ardiew5 ging, en de nodige regelingen trof met Brian voor wat betrof het volgende seizoen. Ik diende 5 personeelsleden te vinden, want het afgelopen jaar was hij op een tekort aan personeel geraakt, het was dan ook een Frans/Belgische keuken, die een iéts meer opgeleid personeel nodig heeft dan bvb 1,2,3 wat meer "Fast-Food" zaken waren. De meisjes (Joanne en Nathalie) waren blij ons terug te zien, de feestdagen stonden voor de deur, en ze hadden al gevreest dat ze die bij Ray en zijn vriendin (wiens naam me ontsnapt) hadden moeten doorbrengen. Ze keken echt op, tégen langere verblijven met hun éigen vader, enkele uren één of twee dagen, geen probleem, maar langer leek écht niet te "klikken". Na niet wéinig wikken en wegen, discussies, berekeningen en hérberekeningen, kreeg Sue me nog voor Nieuwjaar 1996, zover om de grootste zaak n°3, met de Life-music, dance & dinner, over te laten, aan een kandidaat die reeds van vorig jaar een bod had gedaan. Ik aanvaarde nu zijn bod van 8 Miljoen pesetas (2,5 Mlj Frank) voor een zaak die me énkel de opbouw en aanpassingen, vergunningen enz t.t.z; 1,5 Mlj Pesetas had gekost. Ik had er zwaar voor geploeterd, fisiek betaald, maar op 4 seizoenen had deze inzet me toch een aardige winst van dikke 6 miljoen pesetas opgeleverd. Sue poogde me te overhalen om ook n° 1, waar een zeer degelijk aanbod voor was, te laten gaan, maar dat weigerde ik voorlopig, n°1 had me wél overname tot zelfs pacht gekost, maar voelde ook aan als mijn "kleinste", "mijn lieveling". Het bleeft voorlopig dus bij het wegvallen van n° 3, wat wel de zaak was met de meeste organisatie, het vinden van muzikanten, en het grootste personeelsbestand. We bleven Kerst en Nieuwjaar op Ibiza. Lieve was ondertussen thuis, blijkbaar goed, Pa kloeg meer dan zijzélf, danwel omdat hij van Lieve binnenshuis niet meer mocht roken. Het Huwelijk was omwille het voorval enkele weken uitgesteld. Nieuwjaar gingen wij genieten van een Nieuwjaarsavond, met Dinner, dans en muziek, Joanne en Nathalie, bracht ik nà het eten naar een in de buurt gelegen discotheek. Sue dankte mij om 00.00u van 01.01.1996, om mijn toegeving, in het een beetje àfbouwen van mijn ambitie.... t.t.z; het overlaten van één zaak, ze wist maar al te goed hoezeer ik aan "mijn succes" verknocht was geworden in de voorbije jaren.. Ze gaf me toen een enveloppe als Nieuwjaarscadeau, gekscherend... "Nog méér geld??" opende ik hem, het waren echter een boél vliegtickets en coupons. Ik keek haar vragend aan. Ze had me reeds een tijdje geleden laten verstaan, dat ze (indien ze verder de ladder wilde beklimmen in Ambassade) waarschijnlijk aan een internationale missie diende deel te nemen. Ik hield dan ook vliegtickets in mijn hand, voor 7 weken Azié. In twee van de 5 landen had ze een congres, de rest had ze zo goed mogelijk proberen aan mekaar te rijgen, dat het voor ons beiden een reis was, waarvan een 15% éigenlijk door de ambassade werd betaald. Het vertrek was op 10 Februari. Mijn eerste bezorgdheid was; en Nathalie en Joanne ??? Volgens haar waren die reeds op de hoogte, en hoewel ze niet hadden staan springen om bijna twee maand bij Ray te verblijven, wisten ze maar al te beste dat we beiden het recht hadden verdiend om eens een tijdje écht van elkaar te kunnen genieten, met als enige voorwaarde dat we het volgende jaar iets sàmen mét hun zouden doen.. De allernieuwste Gsm (Sue was de eerste gsm-bezister op Ibiza geweest in 1994) die ik haar voor Nieuwjaar had gekocht, leek naast die reis in het niets te verdwijnen. Ik diende in de daaropvolgende weken, wel reeds een héle boel voorbereidingen voor het volgend seizoen te treffen, zodat ik tijdens de reis daar niet over diende te denken, en er ook niet téveel meer diende te gebeuren, nà de reis, want n° 1 & 2, zouden in 1996 reeds met Pasen opengaan. Het was een algemeen gebeuren; indien Pasen lààt viel (eind maart of April) dat de meeste zaken dan open gingen en bléven tot eind seizoen. Indien Pasen vroeg of normaal viel, deden sommige zaken open voor die periode, en sloten nadien terug tot 1 Mei. Ik ging ook na de Dokter over deze plannen (reis) te hebben ingelicht, voor een vollédige "check-up" die twee dagen duurde naar het Hospitaal. Met de afspraak dat we op 08 Februari nog samen uit zouden gaan eten, bracht Sue de meisjes op 5 februari reeds naar Ray, zodat we in alle rust de laatste dagen konden gebruiken om valizen te pakken. De reis ging over; Thailand,Phuket,Bangkok,Hong Kong,China. Ik herinner me niet exact meer, maar met uitzondering van 2 steden in China Peking, en ??, verbleven we in iedere plaats ong een week, waarna we dan steeds in "buissinnes-class" naar de volgende bestemming vlogen. Omwille het klimaat, was ik nu in het bezit van een "neubelizer" een verstuifmachine, waar ik mij 2x daags (preventief) aanhing, verder nam ik ondertussen 70 Mg Cortizonen, en had ook 5 verschillende inhalers. Omwille het preventief gebruik van die neubelizer, bleven érnstige asthma-problemen ùit. Het was een écht prachtige tijd en ervaring, toen we op 02 April in Ibiza van het vliegtuig staptten. Ik geniet (nu 12 Jaar later) nog zeer regelmatig van de fotos die dan steeds weer herinneringen bovenhalen. Ik voelde mij als hérboren, de batterijen waren vollédig opgeladen, ik was 150% klaar voor een nieuwe 6 maanden strijd. Toen we de meisjes bij Ray ophaalden, kreeg ik echter mijn douche..... Lieve had een tweede en fatale hartaanval gehad op 15 Februari. Nathalie en Joanne hadden eerst héél wat moeilijkheden ondervonden om ons te vinden, en dan besloten dat het toch te laat was (Lieve werd thuis op bed door Pa dood aangetroffen) en ze daarom onze vakantie niet wilden vergallen. Ik belde dadelijk met Pa, die het nieuws bevestigde, ze was de eerste keer té snel naar huis gegaan, en had zich dadellijk, eerst op de Feestdagen (mét haar toekomstige schoondochter), en nadien het huwelijk zélf gestort. Pa was Karl en ??, van de luchthaven gaan ophalen, voor het Huwelijk dat enkele dagen later in Belgie zou plaatsvinden, toen hij terug thuis kwam, vond hij Lieve op bed. Ik besloot een week naar Belgie te gaan. Sue kon onmogelijk mee, maar daar maakte ik me weinig zorgen over, onze Pa had nu steun nodig, en die zou ik hem geven. Op de begrafenis zélf zou ik hoedanook zijn weggebleven, om miserié met familie te vermijden. Ik ging dan ook met hém Lieve's graf groeten, ze was in Herent begraven, waarom weet ik niet, Pa had een kelder aangekocht zodat hij bij zijn overlijden bij haar zou komen te liggen. Ik nam contact met Erna, maar vanuit de familie verweet m'n mijn àfwezigheid op de begrafenis, en ik ging langere discussies dan ook maar uit de weg. Pa leek begrip te tonen. Ik trachtte hem aan te sporen, een tijdje bij ons te komen logeren, (hoewel dat in het seizoen moeilijk was), maar hij stelde dat zélf uit tot later in het jaar. Ik maakte van het weekje Belgie gebruik om mijn "andere geliefden" een bezoekje te brengen, t.t.z; Bobonne, Arlette, Ewoud. Hij (Pa) leek zich bij de situatie te hebben neergelegd, en ook zich sterk te houden, hij had trouwens alle familie hier. Karl's huwelijk was voor onbepaalde duur uitgesteld. Ik drukte hem op het hart, indien hij iets nodig had, me te bellen 24u/dag, of gewoon het vliegtuig te nemen als hij er behoefte aan had. Waar was de tijd van slagen, haargetrek, verwijten, kleineringen, ja.... geweldpleging gebleven ????, waar was de tijd dat ik angst, vrees had voor deze (nu zo zielig, oudwordende) man ??? vroeg ik mezelf tijdens de vlucht terug naar Ibiza.. Vele van die beelden uit de jaren 60, 70 schoten als een film door m'n hoofd, ik probeerde echter het verleden tot het verleden te hoùden.
