Ik sloot me de daarop volgende dagen volledig op, op het appartement, waar ik dacht op die manier "orde op zaken" te kunnen stellen, buiten geregelde telefoons naar de instelling om te informeren naar Ewoud, zat ik daar ùren te denken, met veel te veel drank, sigaretten, en véél te weinig eten.
Na enkele dagen werd er op de deur gebonkt, na het een tijdje te hebben genegeerd, antwoorde ik toch, het was Mevr.Heyns, die wilde dat ik naar de zaak (beneden) kwam.
Ik friste me een beetje op, en begaf me dan ook naar beneden, waar iedereen aanwezig, bleek te schrikken, omwille de staat waar ik me in bevond.
Mevr Heyns trok dadelijk van leer, ze bleek opgeroepen te zijn door Jos de kelner, en vroeg me wat ik eigenlijk wilde bereiken, met me zo te laten gaan. Op deze manier zou niémand het verantwoord vinden dat ik tijd met de kinderen doorbracht, laat staan langere tijd (weekend e.d) voor ze zou kunnen zorgen.
Ze druktte me op het hart, dat ik in een hopeloze situatie aan het verzeilen was, en ook de zaak begon enorm onder de omstandigheden te lijden, omwille het gebrek aan "een bààs" en ook aan eten.
Waarom trek je er geen week tussenuit vroeg ze me, wég van deze omgeving, wég van de zaak, wég van alles wat je 24/7 confronteerd met het verleden.
Ik was toch wel een beetje wakker geschud, toen ze de zaak verliet.
Ik riep Jos bij me, en vroeg hem om een stand van zaken, dewelke na het inkijken van de boeken, inderdaad zeer belabberd was, de inkomsten waren spectaculair in mekaar gezakt, het welk voor 75% te wijten was aan het verdwijnen van de lunches' en maaltijden.
Ergens diep in mij, was ik reeds ingegaan op het voorstel van Mevr.Heyns om er een tijdje tussen uit te trekken, waardoor ik Jos vroeg de twee andere kelners op Half-time te zetten, en of hij (een in het verleden gebruikte) Interim-kok kon optrommelen voor een 3 a 4tal weken .
Ik verliet de zaak en wandelde naar Pa's bureel, waar ik bij Lieve naar Agnetha informeerde, volgens lieve was het prima met haar, ik steldde haar ook op de hoogte van m'n gesprek met Mevr.Heyns, waar ze weinig of geen commentaar op leek te hebben, je moet zelf maar doen wat je het beste vind, dit was een typisch antwoord voor Lieve, om me te laten verstaan dat ze niét akkoord was met wàt, hoé ik bezig was.
Op mijn weg terug naar de zaak, liep ik een reisagentschap binnen, eb boektte daar een reis naar....... jawel Ibiza, waar ik onlangs met Arlette was geweest, ik zou op 14 februari (enkele dagen later) vetrekken.
Mischien was dat inderdààd wél een goede zet, om alles op een rijtje te zetten, dacht ik.
Aangekomen in de zaak, had Jos reeds contact gehad met die persoon, welke had toegezegd, en overmorgen reeds aan de slag kon.
Ik steldde Jos op de hoogte van mijn plannen, maar wist uit ervaring dat hij de touwtjes wel in handen zou nemen en houden.
De volgende dag, na mijn (dagelijkse) telefoon met de instelling, belde ik met Tante & Nonkel in Anderlecht, om diezelfde namiddag af te spreken voor een babbel.
Ik herinner me daaruit, dat zij het een beetje opgegeven hadden, zich bij de situatie hadden neergelegd, zij waren zeker niet meer van de jongste en wilden nu even géén problemen meer.
Het leek me raar maar begrijpelijk, ik beloofde hun echter wel, hun op de hoogte te houden van iédere verandering in Ewoud's situatie.
Toen ik hun appartement verliet, had ik wéér dat lege gevoel, dit waren mensen die ons enorm hadden geholpen, maar nu besloten hadden zich uit de situatie terug te trekken, en me daarom eigenlijk zij het vriendelijk de deur wezen, hadden ook zij érgens een idee, of gevoel dat IK schuld had aan de situatie van Ewoud ???
Op de terugweg, bracht ik een bezoek aan het kerlhof.
En later ging ik wéér met mijn vragen, ten raad in een café, veel raad zal ik daar niet hebbben gevonden, het feit dat ik wéér maar eens aan mijn (vaste) tafel in de zaak wakker werd, met een hevige hoofdpijn, toen Jos binnenkwam bewijst dat.
Ik bracht Lieve en Mevr.Heyns op de hoogte van mijn geboekte reis, ik loog echter wél over de bestemming, wat er op wijst dat ik me wel dégelijk bewust was, dat een wéder-confrontatie met mijn "gelukkige" dagen met Arlette weinig tot geen heil in mijn huidige situatie zou brengen.
Mevr.Heyns juigde mijn beslissing toe, Lieve daarentegen, die ook uit naam van Pa sprak, begreep het allemaal niet zo dadelijk.
Jos had er via affiches, en aankondigingen in lokale pers voor gezorgt dat het hér-serveren van eten, niet onopgemerkt bleef.
Toen ik op 22 Februari, van het vliegtuig staptte was ik heel wat wijzer en rijker geworden, al zou de aard van die wijsdom zeer zeker niét in goede aard vallen.
Buiten het bezoeken van "onze" Arlette's en mijn plaatsjes, had ik ook veel gesprekken gehad met (veelal buitenlandse/Engels) horeca uitbaters, had kunnen vaststellen hoe groot het aanbod in Horeca was, en had ook besloten alle bruggen (voor zover ik die nog had) te verbranden, en volledig opnieuw te starten, jawel..... in Ibiza.
Wat bond mij nog tot Belgie ???
De situatie van Ewoud was onveranderd, hij was zich amper tot niet bewust van wat er met en rond hem gebeurde, al kreeg hij dan de béste zorgen, zijn levensverwachtingen waren volgens dokters nog één tot max 2 jaar, hij zou die instelling dus niet levend verlaten.
Agnetha had een échte thuis gevonden, ik kon (in huidige situatie) NOOIT geven wat ze bij Erna en Marc kreeg, ze was in dat gezinnetje van drie, opgenomen als échte zus, ze kon het niet beter hebben getroffen.
De reeds jàrenlange problematische situatie in familie (Theo, Marcel, Erna) enz, was er sinds de gebeurtenissen, alleen maar op àchteruit gegaan, zélfs bij verdere familie, zijnde tante's, nonkels enz, ik heb nooit begrepen waarom, en tot op heden ten dage, stel ik mijn nog steeds die vraag
De eerste die ik van mijn beslissingen op de hoogte bracht was Arlette en Bobonne, die ik op de terugweg van de luchthaven een bezoek bracht.
Ik beldde dezelfde dag nog met Mevr.Heyns, waar ik voor de volgende dag een afspraak mee maakte.
Nog diézelfde dag, sprak ik met Jos, en steldde ook hem op de hoogte, ik deelde hem echter mee, dat mijn planning op die manier was opgesteld, dat de zaak niét zou sluiten, en dat hij verder zou kunnen blijven werken, dat steldde hem meer gerust, al trad ik niet in details, om te vermijden dat het té vlug zou uitlekken.
Ik was er me namelijk van bewust, dat dit op enorme tegenwerking van Lieve zou stuitten, en had dus besloten eerst alles vàst te leggen, en dan pas Lieve met feiten te confronteren, op die manier kon ze ook zien dat het me menens, maar ook goed doordacht was.
Ik maakte ook met de Brouwerij een afspraak voor de volgende dag.
Die avond en nacht, werktte mij brein tegen 150/u, en dat was nodig ook met de genomen beslissingen.
Toen ik Mevr.Heyns mijn plannen uitgebreid uitlegde, reageerde ze vrij neutraal,ondanks mijn leugen betreffende bestemming, ze kon een lijn in mijn ideeéngang vinden, later (in 2004) vernam ik dat haar overtuiging dat ik al snel tegen een muur zou lopen, en terug zou keren, mee had gespeeld in haar neutrale houding, iets waarin ze éigenlijk geen gelijk had gekregen.
De Brouwerij deed ik een voorstel dat ze niet konden weigeren.
Ik zegde hun, dat ik de zaak aan hùn overliet, en alleen de huurwaarborg, en waarde van de aanwezige "stock" wilde, zij konden dus zélf de zaak overlaten en de overnameprijs (later vernam ik 1,5 Miljoen) in hùn zakken steken.
Mijn voorwaarde was, dat de zaak open bleef, het personeel aan het werk, en dat deze laatsten méé zouden, worden overgenomen door de toekomstige uitbater.
Ik zegde hun, dat het appartement ter hunne beschikking zou staan op 01 April, en ik tegen dan ook het gevraagde geld wilde.
Dat zij geen minuut dienden na te denken over dit voorstel begrijpt iedereen wel.
Ik wilde zélf niet beginnen met de rompslomp van het overlaten van de zaak, wat veel tijd in beslag zou nemen, en érgens was ik mischien ook bang dat ik van gedachten zou kunnen veranderen
Daarenboven, startte het "hoogseizoen" in Ibiza op 01 mei, dat zou me dus één maand geven, om een woonst, werk, verblijfsvergunning, te bekomen.
In de volgende dagen bracht ik mijn (bijna afbetaalde) auto naar de garage, om de deuken van mijn dollerit naar Gasthuisberg te laten herstellen.
De brouwerij stuurde iemand naar de zaak om alles op papier te zetten, ook het behoud van personeel die laatste was ik zéker aan Jos verplicht, en nadien te ondertekenen.
Dit ondertekenen, was het moment, dat ik met Pa's bureel beldde, en met Lieve afspraak maakte bij hun thuis in Baal, voor een érnstig gesprek, de volgende zaterdagnamiddag, zo was ik zéker dat Pa geen afspraken of dergelijke zou hebben.
Ik herinner me dat ik met een vervangwagen reed.
Ik had zéér lang en uitgebreid, dit gesprek in voorbereiding genomen, dit leek weinig te hebben geholpen, want Pa, maar ook Lieve, steigerden toen ik hun mijn plannen meedeelde, en het feit dat alles reeds getekend en geregeld was, maakte het nog erger.
Zij noemden het een "vlucht", niet alleen voor de problemen, maar ook voor mijn verantwoordelijkheid ten overstaan van Agnetha en Ewoud.
Ik reageerde; hun niet te begrijpen, omdat nét zijzélf ermee hadden voor gezorgt dat Agnetha en Ewoud onder voogdij waren komen te staan, dat ik geen enkele invloed meer kon uitoefenen.
Geschreeuw werd beantwoord, met gevloek, en gevloek werd beantwoord met geroep, en op het laatste had het geen zin meer, er nog meer woorden aan vuil te maken.
Ik had gezgd wat ik te zeggen had, en ging naar de auto en vertrok.
Ik beefde gelijk een palm in de wind, en stoptt aan "Cafe in de baan", waar ik jaren voordien Arlette had leren kennen, ik controleerde eerst wel, dat "Joske" niet aanwezig was.
Ik ging een gesprek met de eigenaars die ik kende, zover mogelijk uit de weg, ik wilde gewoon even kalmeren.
Ik voelde dat mijn gezondheid (Asthma) begon te lijden onder dit alles, dat was wel meer gebeurd in de afgelopen weken, maar nu had ik mijn medicatie (puffers) niet bij de hand, waardoor ik me beperkte tot twee drankjes, en naar huis reed.
Ik besloot hun (pa en Lieve) bezinningstijd te geven, en hun een tijdje met rust te laten, om hun te laten wennen aan het idee.
Daags nadien kreeg ik telefoon van Erna, met dezelfde verwijten, ze zegde dat ik me nu zeker goed zou voelen, ik kon "de grote" gaan uithangen, terwijl ànderen maar voor de kinderen en hun problemen dienden op te draaien.
Mijn antwoord dat niét ik had gekozen voor de voogdij-plaatsing van Agnetha, werd beantwoord met het feit, dat ik nu financieel ook "onafhankelijk"was.
Ik antwoorde haar dat ik het niet zou nalaten (dat had ik ook gepland) om regelmatig finanieel bij te springen, maar dat lachtte ze weg.
In de daaropvolgende weken, draaide Lieve (niemand anders) béétje bij béétje, bij, ook zij dacht dat ik al snel "heimwee" zou krijgen en terug keren.
Ik bewerkstelligde via Lieve, dat ik (in haar gezeldschap) een namiddag (zéér emotioneel van mijn kant) met Agnetha had, die zeer gelukkig leek met haar 2 zussen en broer, heel even Ewoud ter sprake bracht, maar met geen woord over "Mama" repte, ze noemde Erna Moeke.
Ik bracht (ook via Lieve) een volledige dag door in de instelling, bij Ewoud, had hem een hele tijd op mijn schoot, en kon zo ook vaststellen hoe zijn dag er min of meer uitzag, al was hij zich amper van iets bewust, ik poogde mijn schuldgevoelens te onderdrukken, hetgeen lukte tot ik afscheid nam.
Ik zegde de verpleging, die door Lieve op de hoogte was gebracht, en dit ook leken te steunen?!, van mijn plannen, hun zo snel mogelijk een telefoonnummer te laten weten, waar ze me in geval van nood konden bereiken., tot zolang zou ik dagelijks (net als nu) blijven bellen.
Ik had verder met niemand van de familie contact meer.
Ik bracht nog een zéér uitgebreid bezoek aan Bobonne en Arlette, welke laatste ik hoopte dat ze me haar zegen gaf.
Met 300.000 Fr, 3 valiezen en 2 reiszakken, vertrok ik op 31 Maart door Lieve, en Jos uitgewuifd met de wagen naar Barcelona, waar ik diezelfde avond nog de boot nam naar Ibiza, om daar de volgende ochtend om 6.30u te arriveren.
Ik checkte in hetzelfde hotelletje als tijdens mijn twee vorige verblijven in, in afwachting van het vinden van werk en woonst.
Ik diende eerst een werkcontract in handen te hebben, en met datzelfde contract kon ik bij de politie dan een "residencia" werk & verblijsvergunning aanvragen, Sociaal zekerheid in orde brengen, bankrekening openen enz,enz.
Spanje (en zéker een klein eilandje als Ibiza), kreunde nog van het nabije Franco-regime, en was nog zeer bureaucratisch, Spanje was datzelfde jaar lid van Europa geworden.
Ik bevond me in (wellicht dé meest toeristische/Engelse badplaats) St.Antonio, en was ijverig genoeg om binnen de kortste keren werek te vinden bij Tom Brown, een Engelsman, die 2 restaurants in het stad, en één aan het strand had, Engelse Fast-food keuken.
Ik kon beginnen op 01 Mei, met een contract tot 31 Oktober (einde seizoen), één van de (stad)zaken was ook in de winter open, en indien mijn prestaties goed waren zat er dus wel werk in de winter in ook.
Ik zou afwasser worden, en hoewel !!!, maakte me dat niets uit, ik was zopas een niéuw leven begonnen, en diende dan ook op àçlle vlakken de "maatschappelijke ladder" te beklimmen.
7 dagen/ week, 1O uur in twee shiften (Ontbijt 08 - 13u) en avond 18 tot 23u) het loon was 100.000 Pesetas (+20.000Fr) een zéér eerlijk loon voor die periode in Spanje, ik kon ook eten en drinken op het werk.
Even later vond ik ook een appartementje, nét buiten St.Antonio, hetwelk (zei het karig) gemeubeld was.
Omwille mij kennis van Frans, wist ik dat het leren van Spaans wel vlot zou lopen omwille het beide "Latijnse talen" zijn hoewel je met Engels (hetwelk ik best meester was) hier ook uit de voeten kon.
Las(Spaanse kranten) en kocht ook dadelijk een televisie aan, wetend dat deze beiden het béste zijn om talen te leren.
Na ingetrokken te zijn in mijn nieuwe woonst, hetwelk me 25000 Pesteas/maand kostte alles inbegrepen, en mijn tijdelijke verblijfsvergunning had, stortte ik mijn hele fortuin ( 400.000 Pesetas ) op mijn nieuwe bankrekening.
Ik was er nog niet, nog làng niet, maar de eerste stenen;woonst, werk, residencia, waren gelegd.
Ik belde met de instelling, en gaf tijdelijk het telefoonnummer van een buur, en van het werk door, de verpleging ginder ver in Tienen wenste me ook het beste, dezelfde gelukwensen van Lieve, waren er, maar véél koeler.
Ik was er rotsvast van overtuigd dat hiér en nù (01.05.1986) op 25 Jarige leeftijd mijn leven hérstartte, het was aan mezelf om dit tegenover mezelf te bewijzen
|
