Ik ging de volgende dagen en weken gewoon mijn "gangetje", ging iedere nacht werken..... de "Asthma-problemen" bleven beperkt omwille de medicatie in de vorm van puffers, en het mondmaskertje dat ik tijdens het werken droeg, zodat de "stof/bloemdeeltjes" dewelke ik inhaleerde beperkt bleven.
De fiets had ik voor altijd aande haak gehangen, het was namelijk zo dat "Ventolin" bestandelen had die niét toegestaan waren in de "Beroeps"wielrennerij, en het "Toeristische" van wielrennen zegde me nog heel weinig.
Het was heel moeilijk om Arlette alléén te zien, indien ze op cafe kwam was dat bijna steeds in het bijzijn van "Joske", waarvan ik (langs de cafebazin) had vernomen dat hij niét met Arlette gehuwd was, dan wel gewoon samenwoonde met haar.
Niemand had ooit het tegendeel gezegd, het was ook niet écht ter sprake gekomen, ik was er gewoon vanuit gegaan dat ze met elkaar gehuwd waren...... niet dus.
Er deden zich nog een tweetal weekends voor, dat Jos naar het Buitenland reed, en ik Arlette nà het werk ging opzoeken, tijdens één van die samenkomsten bevestigde ze me dat ze niét gehuwd was met Joske, maar hem niet dùrfde te verlaten, omwille mogelijke repressailles van hem..
Ik was ondertussen een beetje lid geworden van de Biljartclub op het cafe, en had daardoor ook enkele kennissen.
Het liep tegen eind November 1981, toen we om één of andere reden een regeling maakten om een "avondje uit" in Leuven te organizeren.
Het werd geregeld voor een zaterdag, dewelke ik om (een niet te herinneren reden) niét moest werken.
Het waren allemaal leden van de biljartclub.
Was het toeval, dat nét dat weekend "Joske" naar Frankrijk zou rijden, en ik dus besloot Arlette mee te nemen ?!?
Die "Avond uit" werd in alle detail geregeld, we zouden samenkomen aan het café, en vandaar in" Konvooi" , met 5 auto's naar Leuven rijden. Iedereen had wel min of meer weet van mijn relatie me Arlette, het verbaasde hun dan ook niet, toen ik zei dat ze met me mee zou komen.
Ook pa en Lieve waren niét achterlijk, en hadden wel érgens een vermoeden, al wisten ze dan niet met wie.
Ik wachtte verscholen aan de "uitrit" van Arlette's straat tot ik "Joske" zag vertrekken met een lichte vrachtwagen. Ik wachtte nog even om er zeker van te zijn dat hij niet terugkeerde.
Het was ongeveer 20.30u toen we aan het Cafe aankwamen waar iedereen stond te wachtten.
Kort nadien vertrokken we........ we brachtten grotendeel van de avond door in de "Salons Georges" in Leuven, een Restaurant, Cafe, Danslokaal.
90% van die avond bracht ik door aan een tafeltje, pratend met Arlette, die zich voor de gelegenheid op z'n best vertoonde.
Schone liedjes duren niet lang, en de tijd vloog dan ook voorbij, iets wat ik me pas realizeerde toen "onze kennissen" stillaan één voor één begonnen te vertrekken.
Het was 02u in de nacht, toe wij als laatste de auto opzochten.
Het was een halfuurtje rijden naar Tremelo.
Daar aangekomen, besloten we nog een "slaapmutsje" te gaan drinken in een Café dat nog open was.
Een goed idee was dat zéker niét........ik had reeds téveel gedonken.
Wat wist ik dusver over haar ?;
Ze was geboren in Zele (Gent) haar ouders waren 4 jaar geleden gescheiden, en haar moeder was samen met een jongere broer naar Tildonk verhuisd, waar ze samenwoonde met ???, een tweetal jaren geleden was ze Jos op het lijf gelopen, en kort nadien zwanger geraakt, waarop haar moeder haar "vriendelijk" gevraagd had het huis te verlaten, ze was toen met Jos gaan samenwonen, al duurde het niet lang alvorens er fisiek geweld en miserie bij kwam kijken, waardoor ze de (voor mij verstandige) beslissing nam, te "aborteren" om geen kinderen in die situatie te betrekken.
Ze was 21j, en mocht van Jos niet gaan werken, al had ze dan geen diploma, Jos zélf was postbode maar dronk zijn loon op.
Ze huurden een "Sociale woning" en zij kreeg een uitkering van het Ocmw.
Het liep tegen 4uur aan toen we in de richting van Arlette's huis reden.
Toen we de straat indraaiden, stond Jos zijn auto echter voor de deur, en was er licht binnenshuis.
Arlette sloeg dadelijk in paniek "Hij slaat me dood" zei ze.
Ik draaide om, en keerde terug naar het Cafe van waar we kwamen, terwijl Arlette hysterisch in de auto zat te huilen.
Aangekomen in het café, smeekte ze me haar niét naar huis te brengen, Jos zou het niét nemen dat ze niet thuis was.
Ik was éigenlijk te dronken om érnstige beslissingen te nemen, maar toch;..... ik telefoneerde naar huis, waar ik Pa aan de lijn kreeg,...... ook hij was ziédend, hij zegde me dat Jos reeds enkele keren aan de deur was geweest om naar Arlette te informeren, en hij vroeg me waar zij én ik waren,....... ik vroeg hem naar het café te komen waar ik was.
Het duurde niet lang alvorens hij aankwam.
Ik had ondertussen enkele koffies naar binnen gewerkt om wat nuchter te worden.
Hij was razend, Jos stoptte niet met bellen en langskomen, iémand had hem ingelicht (later bleek een buur) dat Arlette met mij was weggereden, en het niet de eerste keer was dat ik daar was terwijl hij in het buitenland zat.
Ik vroeg Pa, of ik Arlette thuis enkele uren kon laten slapen, zodat we dan morgen (zondag) alles rustig konden bekijken.
"Geen sprake van" kreeg ik als antwoord.
Indien ik me in dergelijke problemen wilde werken, diende ik ze zélf maar op te lossen.
Ondanks aandringen kon ook hij, Arlette niét overtuigen om toch naar huis te gaan, haar angst en vrees voor Jos waren gerechtvaardigd, het was meer gebeurd dat ze op café kwam met dùidelijke sporen van fisiek geweld, en nu Pa zegde dat hij daarboven ook nog dronken was, was haar angst des te groter.
Toen in na meerdere keren aandringen, en discussieren, een negatief antwoord blééf krijgen, besloot ik met Arlette terug naar Leuven te rijden om wat te gaan slapen.
Het was 6uur in de ochtend van Zondag toen ik de autoop de parking van het AC-Motel in Heverlee parkeerde en een kamer boektte.
Enkele uren slaap zou alles wel oplossen hoopte ik.
Het was rond het middaguur van Zondag, toen ik in de bar van het Motel, zovéél en stérk mogelijk koffie naar binnen werktte, en terwijl Arlette nog sliep , toch poogde om een oplossing uit te werken.
Ik telefoneerde nogmaals met Pa, die nog steeds even "razend" was, (ik hoorde Lieve op de achtergrond méé-razen), Jos stoptte niet met telefoneren en voorbij rijden, hij vroeg me waar ik was, waarop ik hem niét antwoorde.
Ik zegde hem dat ik in ieder geval naar huis diende te komen, om enkele spullen, waaronder o.a; werkkleding te halen, ik moest die avond namlijk wél (hoedanook) gaan werken.
Ik besloot toen enkele dagen in hetMotel te blijven,om op die manier een oplossing te vinden of uit te werken.
Toen ik dat aan Arlette voorsteldde, stemde ze dadelijk in, waarop ze verderging met de vraag...... "Waarom proberen we er met ons tweeén niets van te maken??, ik heb toch géén verplichtingen tegenover Jos?!?", eigenlijk had ze wel ergens gelijk dacht ik, maar het was nu niet op dé juiste manier gebeurd.
Ik telefoneerde met de baas van "het café", die op de hoogte was van onze "relatie", en toen kénnelijk ook, van het gebeuren, in de afgelopen uren, en vroeg hem, of hij later die namiddag samen met Arlette, wat kleding bij haar thuis kon ophalen.
Ik vroeg hém dit te doen, indien ik zélf met Arlette zou meegaan, en Jos thuis zou zijn, zou dat enkel nog bezine op het vuur gooien zijn.
Ik reed die namiddag richting "Thuis", zette onderweg Arlette aan de achterzijde (zoals afgesproken) van het café af, waar ik haar nadien ook zou ophalen.
Eigenlijk had ik gehoopt dat Pa en Lieve (zoals geregeld op zondagnamiddag) niét thuis waren, maar dat viel tegen.
Hij stond me in het deurgat op te wachtten, ik zegde hem dat ik geen ruzie wilde, en dat ik alleen wat spullen kwam halen, het liep héél anders uit, hij én Lieve zegden , roepten dat ik mijn verstand verloren had, wat moest ik met iemand als Arlette, enz, enz, enz, tot het woord "Sloerie" viel, en ik me met gebalde vuisten, m'n gezicht op enkele centimeters van Pa's hield, terwijl ik hem (vrij rustig) zegde, dat het héél dùidelijk én normààl was, dat nét HIJ, partij koos voor iemand die een zwakke, goede, welwillende vrouw gébruikte, en misbruikte, dat was toch zijn idee van en man-vrouw relatie ?!?!.
Dit maakte dadelijk een stilte.
Ik begaf me naar de deur, en terwijl ik het pad naar m'nauto afliep, stoptte "Joske", die duidelijk nog stééds dronken, dreigend naar me toe kwam en vroeg waar "zijn vrouw" was, waarop ik hem heel rustig (ik wilde geen gevecht uitlokken) antwoorde, dat ik "zijn vriendin" gebracht had, aar ze me gevraagd had haar te brengen.
Ik stapte in de auto en reed weg, terwijl ik hem naar het huis zag lopen.
Aangekomen aan het Café, stond Arlette klaar met een zak, de baas zegde me vlug, dat hij ons vollédig begreep en steunde,en dat de meerderheid van onze kenissen àchter ons stonden.
Ik bedankte hem, en reed richting Leuven.
Jos was in het café geweest, terwijl de baas van dàtzélfde café, van die gelegenheid gebruik had gemaakt om met Arlette wat kleding op te halen.
Terug aangekomen in het Motel, huurde ik de kamer voor de volgende 3 dagen, waarna we ons naar het restaurant begaven om een hapje te eten, om 21u moest ik namelijk gaan werken.
|
