In de daaropvolgende weken, verkende ik St.Antonio zélf, maar ook de rest van het eiland een beetje.
Ibiza is een eiland van 850 Vierkante kilometer, en toén een bevolking van 400.000 Ibicencos.
Er resideerden ook een groot aantal buitenlanders, hoofdzakelijk Engelse en Duitsers, tijdens de zomer werd het (toén) bezocht door héél wat toeristen, en van Mei tot/Met Oktober telde m'n een bevolking van 1 Miljoen, een aantal dat in de volgende jaren blééf stijgen door de toename van het "drug" toerisme, en de vestiging van meedere reuze discotheken, alsook "sterren" V.b, Beegees, Grace Jones, Julio Iglesias, Freddy Mercury, e.d.m. kochten er hun stekje in de late jaren '80.
Ik werktte hard aan mijn Spaanse kennis, ik verbood iedereen (Spanjaarden) tegen mij een àndere taal te spreken, waardoor ik verplicht werd het snel op te pikken.
Ik kreeg een voorlopige "Residencia" van 6 maanden, en liet ook de auto invoeren.
Ondanks ik de afgelopen maanden weinig last van mijn Asthma had ondervonden, begonnen die problemen zich hier meer en meer te manifesteren.
Ik bezocht een Dokter, die de reden zocht in het verschillen van het klimaat, hij zegde me dat Asthma vooràl een Psychologische ziekte is, en ik er dus best niet téveel aandacht aan besteede, waarna hij me (op mijn vraag) enkele voorschriften gaf, voor mijn Puffers, en ook een "cortizone"middel, waardoor ik voor "het seizoen" voldoende had.
Ik had regelmatig telefonisch contact met Ewoud's instelling, waar weinig verandering te melden viel.
Ik regelde ook een "bestendige opdracht" 20.000 Pesetas/maand naar Lieve, die dat geld dan zou besteden aan onkosten voor Ewoud en Agnetha, ik betaalde die éérste maand zelfs 50.000 pesetas vooruit.
Op 01 Mei ging ik dus aan de slag.
Het was meer een "fast-food-fabriek" dan wel een restaurant.
Het hoofdrestaurant (in het stads-centrum) had makkelijk 200 zitplaatsen, en werktte op "normale" dagen tussen 9 en 12u probleemloos 300 ontbijten de deur uit.
Het personeel was dan ook naarvenant.
Het hoodrestaurant alléén telde 22 personeelsleden, kok's, saladebereiders, afwassers, groentebereiders en zaalpersoneel.
Het "strand"restaurant opende pas op 15 Juli tot eind september.
Ondanks "afwasser" zette ik mijn àllerbeste beentje voor, keek niét op één of meerdere overuren.
Het duurde dan ook niet lang alvorens "Tom" de eigenaar, me s'avonds apart riep, en me vroeg of ik voldoende kennis had, en had opgestoken om op 15 Juli als hulp-chef in het strandrestaurant aan de slag te gaan.
Ondanks mijn (nog) beperkte kennis van Engelse keuken, diende ik er niet over na te denken.
Het was wel een doorlopende shift, omdat het strandrestaurant om 20u sloot, m.a.w. diende ik van 09u s'ochtends tot 20u te werken.
Er was personeel dat alle voorbereidingen van 07 tot 09u deed, en het opruimen en sluiten nà 20u.
Het loon was 120.000 Pesetas.
Ik had geen enkele.
reden om dit aanbod (wat een bijna zékerheid gaf voor een winter en of nieuw contract), te weigeren.
Het waren inderdaad, lànge, en ook zéér warme dagen, maar alles bij elkaar was het maar een periode 2,5maand.
Ik herinner me niet waarom of wanneer, maar ik weet wel, dat ik in Augustus reeds Hoofd van de keuken was, en het overige 6 koppige keukenpersoneel onder mijn leiding werktte, wat heel wat verantwoordelijkheid met zich meebracht, want ook hier waren 150 ontbijten en op zondag 200 Sunday lunches géén uitzondering, ik speelde het in ieder geval klaar om zonder al te grote kleerscheuren, op 28 September de laatste dag in het Strand-restaurant te werken.
Ik werd dan overgeplaatst naar het "stadrestaurant" waar ik als hulp-chef" het seizoen afwerktte.
Het was lachwekkend hoe op 31 Oktober in Ibiza allles zijn "gewone" dingetje ging, en op 01 November iedereen verdwenen was.
Op één nacht veranderde het eiland van een boemende toeristische hoofdplaats naar een "spook-stad".
Zelfs de luchthaven sloot 5 dagen/week.
Het duurde nog een week, alvorens alles klaar was gemaakt om te sluiten, want ook het hoofdrestaurant sloot in November en December.
Ik kreeg mijn finicito= een werkloosheidsbedrag, gebaseerd op het officieel inkomen, en de papieren nodig om mij als werkloze te laten inschrijven, niet dat ik een uitkering kreeg (omwille die finicito) danwel om me administratief in orde te brengen en houden.
Het duurde een héle tijd, bijna een maand, alvorens ik gerecupereerd was van de zomerperiode.
Na het werk wilde ik eerst nog steeds "even uitbollen", wat soms met ander personeel uitliep tot een bezoek aan nabijgelegen discotheken, waardoor de nachten dat ik slécht 3 a 4u mijn bed zag, zéér zéker géén uitzondering waren.
Er was een personeels afscheidsfeestje, na grote kuis, ergens half November 1986, en Tom liet me daar duidelijk verstaan dat ik me geen zorgen diende te maken, voor wat betrof werk in het volgend seizoen.
Of ik ook in de wintermaanden aan de slag kon, kon hij me (nog) niet zeggen, daar hij die beslissingen in December pas nam.
Met de afspraak dat iedereen die geintereseerd was om bij Tom te blijven werken, hier in het hoofdrestaurant aanwezig zou zijn op 20 December, namen we afscheid van elkaar, velen van het personeel, waren hier maar tijdelijk, en brachten de winter in Engeland/Schotland door bij familie, het Spaans personeel was in 95% van de gevallen van het vàsteland (meestal Andalucia) en gingen ook terug.
Tom Brown ging ook voor een tijdje naar Engeland.
Ik herinner me dat "eenzame" gevoel toen ik naar huis reed, bijna iedereen die ik de afgelopen maanden min of meer had leren kennen, verlieten in de eerstvolgende dagen het eiland.
Wat zou ik doen ???, financieel was ik goed, ik had bijna iedere maand met uitzondering van huishuur, sigaretten,en het vàste bedrag aan Lieve, enz het loon op de bank kunnen zetten, de kosten van de "avondjes uit" met personeel, werden meestal gedekt door het drinkgeld, welk tweewekelijks verdeeld was.
Ik twijfelde lange tijd om ook een bezoek aan Belgie te brengen.
Ik had meerdere keren per week telefonisch contact met de instelling, er viel echter weinig tot niets te melden.
Dit werd me op geregelde tijdstippen door Lieve bevestigd.
Ik wist indien ik naar Belgie ging, dat ik niét ging voor de mosselen, of fritten, danwél om Agnetha en Ewoud te zien.
In Agnetha's geval zou dat tot discussies en miserie met Erna leiden, daar zij nog steeds het standpunt had, dat ik me aan mijn verantwoordelijkheid had onttrokken, in Ewoud's geval zou dat bezoek gepaard gaan met een hele boel emoties.
Ik dacht, dat ik met nog een jaartje te wachtten, de ernst van mijn beslissing zou kunnen bewijzen, en in ieder geval Erna zich dan mischien wat "soepeler" tegenover mij zou opstellen.
Ik besloot dus in Ibiza te "overwinteren", hoewel dat, dat harder viel als verwacht, zeker op sociaal vlak, Ibiza wa een echt "Spookgebied" geworden, de échte Ibisencos, wilde alleen van buitenlanders weten in de zomer, want die brachten geld mee, de overwinteraars, waren volgens hun profiteurs, beetje zelfde houding als sommige Belgen tegenover buitenlandse werklozen.
Er was één Engelse zaak in heel St.Antonio, die de winter door open was, en die dan in die periode druk bezocht werd door de andere buitenlanders (al dan niet met een zaak) die het eiland niét hadden verlaten, die zaak was "De Londener", een middelgrote zaak, op een tweetal kilometer van mijn appartement.
Ik was daar tijdens de zomer na werk reeds enkele keren aangelopen.
Het was ook één van de betere én gerenomeerde zaken in Ibiza.
De eigenaar was Ray, getrouwd met Sue, die Consul was voor het Brits Consulaat in Barcelona, zij vloog dan (in de zomer) ook aan en àf; Vrijdagavond van Barcelona naar Ibiza, en Zondagavond of Maandagochtend terug.
Ik werd daar zeer vaste klant die winterperiode.
Op 20 December was ik "op post" bij het etentje dat Tom Brown organizeerde, sommige van de vaste personeelsleden die niét overwinterden hadden reeds telefonsch contact met hem genomen.
Toen ik later die avond naar huis reed, had ik een geschreven afspraak op zak.
Ik kon Februari, Maart, en April halftijds (5u) als 2é chefkok aan de slag in het hoofdrestaurant, vanaf Mei voltijds en de periode (nog niet vaststaand) dat het Strandrestaurant open was, kon ik dààr aan de slag als 1é Chefkok.
De halftijdse periode betaalde 55.000 Pesetas (ong 12000 Fr), voltijds 125.000, en de periode op het strand 135.000, dat waren zéér ernstige lonen voor die tijd.
Met die geschreven afspraak, ging ik naar de Politie, om mijn residencia voor 6 maand te laten verlengen, de volgende zou dan dadelijk een residencia voor 5 jaar worden.
Die Kerstmis viel héél erg zwaar, niet dat ik gelovig wàs, doch Kerstmis blijft nu éénmaal Kerstmis, maar de hoodreden was natuurlijk dat het de eerste verjaardag van Arlette's overlijden, en Ewoud's situatie was.
Omdat Engelsen Kerstmis op 25 december vieren, keek ik Kerstavond thuis televisie (mijn kennis Spaans liep héél vlot) en Kerstdag ging ik voor een Christmaslunch die in "De Londener" werd geserveerd.
Ook het nieuwe jaar 1987 luidde ik op dié plaats in, er was een feestje met snacks en Life Music georganiseerd.
De énige personen die ik aan de lijn kreeg om Nieuwjaar te wensen, waren Lieve, die mijn wensen aan Pa en Agnetha zou overmaken, en Arlette's Tante, dewelke me meldde dat "Nonkel" een zwaar infarct had gemaakt en zich in het hospitaal bevond.
De voor het eerstvermeldde Sue, Consul voor Engeland,en mede-uitbaatster van "De Londener" is de dame afgebeeld op de twee foto's nét boven mijn Soulmate-Poes Elly, aan de rechterzijde van deze pagina.
|
