Ik startte dan ook dadelijk alle aanvragen, vergunningen, aansluiting, van elecvtriciteit, water enz op, wetende dat dit het meeste tijd in beslag zou nemen.
Sue vergezelde me naar Ibiza stad, waar alle burelen zich bevonden, en waar zij (door het runnen van meerdere zaken in het verleden) héél wat mensen kénde, en ook tot actie en spoed kon aandringen.
Ondanks zij slechts heel beperkte periodes op het eiland was, waren wij heel "close" bevriend geworden.
Zij was ook zéér openlijk beginnen te ^praten over de problemen met de andere zaken, en Ray, die heel "nieuwgezind" was, maar dan al snel interesse verloor, waardoor voor een fortuin gekochtte zaken, in de kortste keren terug werden gesloten.
Zelf was Sue werkzaam als Brits Consul in Ierland, maar haar ambities stopten daar zéker niét, hoewel dat ze duidelijk, liet verstaan dat om haar ambitie te bereiken, Ray een blok aan haar been was.
Omdat ik reeds in onderhandeling was, met enkele (in de nabijheid van Bar gelegen) hotels, die tijdens volgende winterperiode open zouden blijven, tot het wederzijds aanmoedigen van clienteel, besloot ik (heel impulsief) een bezoek aan Belgie te brengen, omdat dit volgende winter niet mogelijk zou zijn.
Vergunningen was papierwerk, en voor aansluitingen, liet ik de sleutel bij Med Ped, die de winter (zij het halftijds) ook open was, en nét naast de Bar gelegen was.
Omwille het hebben van meer vrijheid, en mobiliteit, besloot ik met de auto naar Belgie te gaan, ergens begin December nam ik dan ook de Ferryboot naar Valencia (op Barcelona voer m'n niét in de winter), en reed (met een korte stop en dutje in de auto) in één ruk naar Belgie.
Ik had Lieve verwittigd, en ik kon in Baal logeren.
Pa, die (als énige) ondertussen wat bijgedraaid was, begreep mijn beslissing van een éigen zaak totaal niet, omwille het hebben van een vast en goed betaald werk.
Mijn reactie dat ik niet tot mijn 60é als kok voor iemand anders zou blijven werken, nadat ik hiér in Belgie 2 gerenomeerde zaken had gerund, werd in eerste instantie alleen door Lieve begrepen, maar ik wist, indien zij het begreep, dat Pa vroeg of laat ook wel overtuigd zou zijn.
Ik bracht een paar bezoeken aan Bobonne, Arlette, en Ewoud, die ik over mijn doen en laten op de hoogte bracht.
Met Agnetha had ik alleen twee telefoongesprekken, en éénmaal dat ik haar zag, toen ik me aan haar school had opgesteld, ze was al een hélé "Peuterdame" geworden.
Volgens Erna bevond ze zich echter in een fase, dat een "téte a téte" haar geen goed zou doen, ik probéérde dat te begrijpen, en legde me er tenslotte (verplicht) bij neer.
Het gebrek aan rust, zowel fisieke, als mentale, begon zijn tol te eisen.
Ik kreeg o.a; een lichte Asthma-aanval, werd in het Imelda ziekenhuis opgenomen, waar m'n mij verwittigde, dat dit slechts een licht aanval was geweest, maar gelijkertijd ook een waarschuwing.
Ik wimpelde dit af, en poogde enkel dagen goed uit te rusten, terwijl Pa en Lieve overdag toch gingen werken.
Mentaal was er echter geen rust..... bijna dagelijks telefoneerde ik met Ibiza voor een stand van zaken.
Indien ik me goed herinner bleef ik een dag of 12 in Belgie.
Alvorens terug te vertrekken, sloeg ik in verschillende apotheken "Animine" voorraden in, een pepmiddel verkrijgbaar (toén) zonder voorschrift, en hetwelk in in de periode van én bakker én d.j., meerdere keren (mer succes) had gebruikt.
Ik was voor Kerstmis 1988 terug op Ibiza, want ik ging Kerstdag voor een lunch bij Sue en Ray thuis, die me daartoe maanden voordien reeds hadden uitgenodigd.
De Londener bleef die winter gesloten.
En de overgang naar 1989, vierde ik in "De Ship", een ander (engelse) Pub in St.Antonio.
Het zàg er allemaal goed uit, maar uit ervaring keek ik voorlopig "de kat nog een beetje uit de boom:".
Van zodra er electriciteit en water was, begon ik zélf met de hoogst noodzakelijke aanpassingen in de bar.
Ik zou die aanpassingen (zeker financieel) tot het hoogst noodzakelijke houden, alles wat op één of andere manier opgelapt kon worden met wat verf of dergelijke, werd ook opgelapt.
Ik had een vergunning van Cafeteria ipv Bar aangevraagd, op die manier kon ik méér eten bereiden, met een vergunning van Bar, was ik beperkt tot de zogenoemde Snacks (Hamburger, Hot-Dog, Toast, enz), waar ik nu, toch iets meer échte maaltijden kon en mocht bereiden.
Ik kreeg de inrichting zo voor mekaar, dat er binnen 6 tafels = 2Otal zitplaatsen waren, buiten op het (overdekt) terras was makkelijk plaats voor 50 personen.
Hoewel ik niet van plan was om voor 1 Mei te openen, diende alles toch zoveel mogelijk in orde te zijn, tegen Maart, wanneer ik terug zij het hàlftijds bij Tom aan het werk ging.
Mijn planning was, om de ochtend-shift bij Tom te werken, en mijn éigen zaak, te openen in de loop van de namiddag, nà de siesta, dit omdat de "Baai" een uitgaansbuurt was met meerder discotheken, enz.
De meeste Hotelgasten, namen trouwens hun ontbijt in het Hotel, dus tot na de siesta zou er weinig interesse zijn voor mijn zaak.
Weerom via Sue, kon ik het meeste matriaal tweedehands op de kop tikken, kleinere zaken zoals, microgolf, enz, verkoos ik nieuw aan te kopen, maar Koelkasten, diepvries, hét belangrijkste "De Plancha" kocht ik tweedehands met waarborg.
Over de naam van de zaak, die ik nodig had voor allerlei vergunningen, dacht ik niét lang na...... ARDIEW...... niemand begreep die naam, en in de komende jaren zou ik ontelbare keren naar de reden of betekenis van die naam worden gevraagd.
Het feit dat in de volgende jaren die naam een begrip werd in heel Ibiza, en over de héle wereld over de tongen ging, als een aanrader voor een goéde maaltijd, stemt me nu (20 jaar later) nog steeds trots.
ARarletteDIdirkEWewoud, met uitzondering van Agnetha had ik met deze naam iedereen die me lief was hérenigd.
Toen ik me in Maart voor mijn eerste dag bij Tom aanbood, zag ik eruit nét zoals ik me voelde, het voelde of ik aan het éinde van een seizoen stond ipv van het begin.
Ik had mezlf amper tot geen rust gegund.
Op Tom's vraag, of ik wel wist waar ik mee bezig was, antwoorde ik ontwijkend, doch deze vraag werd me diezélfde avond op weg naar huis door Sue gesteld.
Ze verplichtte me, het de volgende weken rustig aan te doen, t.t.z; mijn shiften bij Tom, en dan bed in, ze nam alle sleutels van "de zaak" van me af, en vroeg me een lijstje op te stellen, van de zaken die nog diende te gebeuren voor de opening.
Ik dwong mezelf de ganse maand Maart, tot rust en nietsdoen, met uitzondering van de Ontbijtshift bij Tom, die om 08.30u begon, tot 13.u, wat betekende dat ik eigenlijk de volledige namiddag en avond had om te relaxen.
Het viel me op, dat ondanks alles ik véél vertrouwen stelde in Sue, want ook mentaal kon ik alles een tijdje aan haar overlaten.
Wij (Sue en ik) waren (door de omstandigheden) de afgelopen maanden heel bevriend, vertrouwd, close geworden, verder zocht ik er niets achter, Sue was a) getrouwd, b) 9 jaar ouder, al leek ze dan 5 jaar jonger, had 2 kinderen, enz,enz.... ik hield het bij een vriendschap en vertrouwensrelatie....... wist ik veel, ik was nog niet (zij het héél bewust) aan het rouwproces over Arlette en Ewoud begonnen.
Ik had ARDIEW, op dié manier ingericht dat alle (met uitzondering van het voorbereidende) werk, in de zaak achter de toog plaats vond.
Op die manier hoopte ik personeel te kunnen uit sparen.
De opening op 31 April, was een gratis Drink en snackje, voor Collega's, kennissen, en een passerende toerist.
Ik had één personeels lid, toen ik daags nadien officieel opende.
Al vlug bleek dat ik, én Ibiza, én de zaak, én mezélf onderschat had.
Sunday Lunch, een Engels traditioneel zondag's Lunch, bestaande uit Rostbeef, 3 vérse Groenten, gekookte en gebakken aardappels, ging in Juni reeds met 60, tot 70 stuks de deur uit tussen 13 en 15u.
Er kwam ook méér en méér vraag naar Engels Ontbijt, ik diende dus snél een keuze te maken, en dat deed ik ook.
Toen ik op 01 Augustus bij Tom stoptte had ik 5 personeelsleden in dienst, waarvan één s'ochtends om 6u, voor het poetsen en voorbereiden van sla, e.d.m.
Tom was éigenlijk blij met mijn ontslag, hij had dat wel zien aankomen, en zag dat alles goed ging.
Tussen 8.30u en 12u gingen er makkelijk 100 ontbijten de deur uit.
Daarenboven kwam, dat Sue met enkele Cocktail-ideén kwam opdraven, waardoor al snel ARDIEW een restaurant was van 08.30u tot 22.30u, en nadien een Cocktailbar.
De dagen dat ik om 4u s'nachts na sluiting gewoon 3 of 4 stoelen tegen elkaar schoof en me daar op te slapen legde, waren geen uitzondering.
De voorraad "Animine" deed de rest van het werk, maar slonk dan ook heel snel.
Iedere peseta was echter een peseta, ik had me in een héle hoop schulden gewerkt, had risico's genomen, maar alles bij mekaar, was ik fier en apetrots op wat ik bereikt had, toen ik op 31 Oktober 1989, aan tafel zat, met mijn personeel, enkele collega's, en tuurlijk ook Sue, om dit eerste (succesvolle) seizoen af te sluiten.
Hoewel ik eerder plannen had om de volledige winter open te blijven, besloot ik de eerste 2 weken van November te sluiten, om een grote schoonmaak, en recuperatie mogelijk te maken.
Uit het bedrag dat ik voor de eerste 6 maanden (pacht) diende te betalen aan de bank, had ik al vlug berekend dat ik netto ruim 300.000 Belgische Frank had verdiend,(= 50.000/Maand) en dat was een getal 2 keer zo hoog als datgene waar ik naar gestreefd had..
|
