Het was het seizoen van 1988, dat ik meer en meer problemen begon te ondervinden met mijn Asthma, de Doktersbezoeken en hoeveel aan medicatie nam dan ook in grote mate toe.
Het was het zeer zwoele klimaat van de top-zomermaanden die me het meeste parten speelden, tijdens de afgelopen winter had ik er weinig last van ondervonden.
Tijdens één van mijn (bijna dagelijkse) "afwind tijden" dewelke ik op weg van werk naar huis in "De Londener" doorbracht ergens in Augustus, kon ik niet vermijden om een gedeelte van een discussie tussen Ray, en een (mij onbekende) man op te vangen betreffende één van de meerdere zaken die Ray in de Baai van St.Antonio bezat, en die allen door schulden in handen van de bank waren gevallen, en dus nu stonden te verkommeren.
Ray begon zelf over die discussie met me te praten.
Ik wist ondertussen dat hij een héle hoop schulden had.
Sue wilde haar er niet meer met moeien, geruchten deden zelfs de ronde dat hun "Villa" op de berg te koop stond.
Ray zegde me dat zijn 3 andere zaken in beslag waren genomen door de bank, omwille wanbetaling, en dat ze nu nog steeds het geld van hem kwamen eisen, maar dat hij niet van plan was om die schulden veder af te betalen, zolang hij de zaak niet kon of mocht openen, maar dat hij alles bij mekaar geen zin meer had in die zaken.
St Antonio bestaat uit twee delen, aan het éne eind het stadje, en aan het andere de baai, die m'n begin jaren 80 was gaan aanleggen, daartussen lag de plezier, en ferry haven.
Ray's ander zaken lagen allen langs die baai, ééntje was een discotheek, de andere een Ierse Life Music pub, met 300 zitplaatsen, en het laatste een Hamburgerbar, met énkele zitplaatsen binnen, en een terrasje voor een 10tal tafels.
De schuld die hij per maand voor de drie zaken diende te betalen, was in die mate hoog dat het, ook zonder de zaken te kennen, absoluut onmogelijk moet zijn geweest om zélfs mét het draaien ervan de betalingen af te lossen.
Dit kwam omdat hij een hypotheek op zaak één had genomen, om zaak twee te kopen, en op zaak één, én twee om zaak drie , en al die schulden hadden ondertussen een belachelijk hoge interest opgelopen.
Om één of andere reden bleef dat gesprek wel bij me nazinderen, toen ik later naar huis reed.
In die mate, dat ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken, even langs die zaken reed in de baai.
Het was vooral de kleinere (Hamburger)zaak die mijn interesse trok, het bevond zich tussen een winkel van "Med Ped" motorfietsenverhuur, en een kleine supermarkt.
De baai, die amper 10 jaar voordien niet bestond, en braakliggend land was, boomde ondertussen, er waren talrijke hotels, winkels restaurants, enz, enz.
Ondanks dat ik me (zoals steeds) op mijn werk gooide, kon ik het idee van die "Hamburgertent" toch niet uit mijn hoofd zetten.
Ik sprak één van de daaropvolgend dagen Ray er over aan, maar bleek dat hij zich er weinig mee bezighield, en zegde me dat ik daar met Sue diende over te spreken.
Verbazen deed me dat eigenlijk niet.
Het was een "publiek" geheim, dat àlles wat Ray had opgebouwd, en later ook àfgebroken betaald werd door Sue.
Ik sprak haar het daaropvolgende weekend over aan.
Volgens haar, hadden die zaken énkel en alléén iemand nodig met "handen aan zijn lijf" en een kléin beetje verstand.
Zij gaf me de gegevens door van de drie zaken, en zegde me, als ze me ergens mee kon helpen, dat ik het maar diende te vragen.
Een afspraak maken, met de persoon die die zaken behandelde was omwille mijn werk niet zo simpel.
Doch, éigenlijk diende dit voor de bank een positief teken aan de wand te zijn, en ik twijfelde dan ook niét, wanneer ik de persoon van de Bank aan de telefoon kreeg, een afspraak te maken op het Strand restaurant de volgende namiddag.
Op die manier kon hij met zijn éigen ogen vaststellen, dat ik zeker niet vies was van werken.
Ik voelde mij toch een beetje zenuwachtig, ik wist namelijk ondertussen wel, dat mijn nieuwsgierigheid, véél verder ging, en dat er érgens diep van binnen een plan tot éigen zaak aan het broeden was.
Ik verwittigde het dienpersoneel, dat ik iemand verwachtte, hetzelfde deed ik met de hulp-kok, zodat hij kon inspringen indien nodig, al had ik het uur van afspraak op een wat rustiger tijdstip gezet.
Uit een gesprek van ong een uur kwam het volgende uit de bus;
Het exàcte schuldbedrag werd me niet meegedeeld, en de zaak was volledig leeggehaald, m'n had alles wat énige waarde had verkocht.
Na een telefoon met de bank, mocht deze bankmakelaar een toestemming tot "pacht" geven, t.t.z; ik zou de zaak van hun afhuren voor een nog niet vastgestelde huurprijs + 10% van (Brutto)-winst.
Ook deze makelaar, wist maar al te best, dat het een schande was dat deze (en de andere) zaken gesloten bleven, op een ogenblik dat er zich een explosie aan toerisme voordeed.
Iédere procent, ook zonder vàste huur zou geld in het laadje brengen.
Ik zou bij diezélfde bank een persoonlijke lening krijgen voor het aankopen van de nodige toestellen/matriaal voor een eventueele start.
Hoewel hij zéér grétig was naar een antwoord, vroeg ik hem toch even bedenktijd, en een vaststelling van de huurprijs.
Na het gesprek kreeg ik het met het andere personeel geregeld dat ik even wegkon, om mét deze makelaar de zaak van binnen te gaan bekijken.
Er was véél opknapwerk, alles (met uitzondering van de toog) was weggehaald, er was vocht binnengeraakt, wat ook zijn effecten begon te hebben, op het (karig) houten meubilair.
Alles was afgesloten, en diende terug te worden opgestart, electriciteit, water, enz, enz, ook alle vergunningen dienden opnieuw te worden aangevraagd, er was dus veel, héél veel werk, alvorens hier terug kon gewerkt worden.
Met de afspraak dat hij me binnen enkele dagen, nà overleg met Bank, het huurbedrag, en de maximale toegestane lening zou laten weten, ging ik terug naar het restaurant en aan het werk.
Ik had mezelf voor een niet makkelijke keuze gesteld;
of; Hiér, een vàste job, 6 maand hard (12 tot 14u/Dag) werken, met een vast en zeer degelijk loon, de wintermaanden vanaf 1990 een uitkering.
of: Alle risico's van een éigen zaak, met de eerste jaren een hoop rekeningen, afbetalingen, zonder énige garantie dat het ook zou draaien zoals het moest, enz.
Het was ondertussen September geworden, het seizoen liep teneinde.
In de volgende dagen telefoneerde de Bank me, de huurprijs was 1.000.000 Pesetas (+200.000 Frank) het éérste jaar, + op jaarbasis 10% van de Brutto inkomsten, en m'n kon me een Lening van 1.500.000 Pesetas toestaan op persoonlijke basis, dat leek wel veel, maar na wat speurwerk, wist ik ondertussen dat het aansluiten van Electriciteit, water, en de nodige vergunningen me al gauw 500.000 Pesetas zouden kosten.
Mijn wetenschap was té kléin om hier alleen een antwoord op te vinden, waardoor ik Sue aansprak, en haar ook met cijfers confronteerde, zij was er 100% van overtuigd dat die zaak goed draaide, zolang er iemand àchter, vollédig achterstond.
Ook de eigenaar van Med Ped, gebuur van de bar, die toevallig mijn huisgebuur was, zegde me dat die zaak altijd een goudmijn was geweest, tot Ray ze overnam.
Ook andere "kennissen" die ik langs mijn neus weg het onderwerp voorlegde stonden achter me, het eiland kende nu éénmaal Sùper-top tijden op toeristisch vlak, volgend jaar zou dé grootste, modernste, hyperdiscotheek van Europa geopend worden met jaarlijks optreden van de Beegees, Grace Jones, Freddy Mercury, enz,enz.
Hoewel ik niet gehaast was, de winter stond voor de deur, diende ik toch vrij snel de knoop door te hakken, want de zaak diende klaar voor opening te zijn op 01 Mei 1989.
Ik sprak er tijdens de seizoensafsluiting met Tom over.
Ik legde hem mijn plannen voor, hoewel hij spijt zou hebben een werkkracht als mij te verliezen, steunde hij me toch volledig, hij had ondertussen wel door dat ik méér ambitie had, dan te blijven werken voor iemand anders.
We kwamen tot de overeenkomst dat ik op 1 Maart 1989 in het stad-restaurant hàlftijds zou beginnen te werken.
Dit gaf me een (gedeeltelijk) inkomen, terwijl ik nog bezig zou zijn met de voorbereidingen voor mijn eigen zaak.
Indien ik dat wenstte kon ik het volledige seizoen halftijds blijven werken, en hoewel me dit op het eerste ogenblik bijna onmogelijk te combineren leek, gaf me dit toch een gerust gevoel,... indien het fout zou lopen, kon ik steeds hier op terugvallen.
Op 10 November 1988 bevond ik me in de hoofdzetel van de La Caixa bank in Ibiza-stad, voor het ondertekenen van de nodige contracten, én langs één kant 1,5 Miljoen te krijgen, om dan weer langs de àndere kant een half miljoen te betàlen, ik diende zesmaandelijks te betalen, en het contract zou binnen één jaar hérzien worden.
Ik gaf diezelfde avond een "Tournéé" in De Londener, waar Ray, al éven blij was als ik, daar hij verwachtte dat het toch één zaak minder was waarvoor ze hem gingen komen lastigvallen.
Sue die 2 weken op het eiland was, en ook (uit ervaring) véél mensen en bedrijven, en de weg aldaar kende, zou de volgende dagen met me mee gaan, voor het in orde krijgen van vergunningen, en opstarten van aansluitingen Electra, Water, enz,enz.
Ik probeerde toch met béide voeten op de grond te blijven.
|
