Ik had die avond alle moeite om Arlette ervan te overtuigen in het Motel te blijven terwijl ik ging werken.
Ze was doodsbenauwd voor een bezoek van Jos, en ik was zélf ook niét 100% zéker, of ik al dan niet onze "verblijfplaats" laten vallen had tijdens de woordenwisseling met Pa en Lieve.
Ik vertrok hoedanook naar m'n werk, een inkomen dat ik nù méér dan ooit nodig had, ik liet het telefoonnummer achter bij Arlette voor noodgevallen.
Toen ik de volgende (maandag)-ochtend, na een kop koffie in de bar, op de kamer aankwam, zat Arlette nog steeds Televisie te kijken..... ze was te angstig geweest om de slaap te vatten.
We sliepen beiden dan ook tot de vroege namiddag.
Na het ontbijt/middageten...... ging Arlette een wandelingetje doen, en poogde ik om over mijn zovééélste koffie de zaken een beetje op een rij te zetten, iets dat niet écht lukte.
Hier in dit Motel nog lànge tijd blijven, was financieel niét haalbaar, een woning voor ons tweetjes vinden, kon ook niet van vandaag op morgen, ik besloot (met het excuses dat ik wilde afspreken om nog wat spullen op te halen) met Pa te telefoneren, om zijn "stemming" te toetsen, bleek al gauw, dat énige verandering in hun mening (positief of negatief) nog wel een tijdje zou duren.
Ik kwam voorlopig tot geen oplossing.
Diezelfde avond kon ik Arlette niét overtuigen om in het Motel te blijven, ze prefereerde (ondanks het koude December-weer) in de auto te slapen, boven het risico dat Jos ondertussen de tijd had gehad om te weten te komen, waar we verbleven, en haar een bezoek te brengen.
Ik stemdde tenslotte in, en ging s'nachts enkele keren kijken.
Het liep kort tegen de Kerst en Nieuwjaarsdagen aan, het werd dan ook gevoelig drukker op het werk, ook omdat er bij wijze van uitzondering nu wél pattisserie werd gemaakt, iets waarin ik me zéér goed voelde, ware het niet om de "sociale" omstandigheden.
Ik besloot de volgende (dins)dag, met Gemma te bellen, om te zien of we bij haar (ik wist dat ze in een uitermate grote woning leefde) een tijdje terecht konden.
Het was zéér zéker niét met volle overtuiging dat ik die beslissing nam, maar het was mischien wel eens tijd dat ook ZIJ ééns iéts voor MIJ deed, en het was zowat de laatste oplossing.
Haar dubbele, slepende tong, waarmee ze sprak, wees erop dat ze (zoals steeds) onder invloed van medicatie was.
Ik legde haar kort de situatie, én mijn vraag voor, en vroeg haar dit met Andre (haar partner) te bespreken bij zijn thuiskomst van werk.
Ik sprak af, dat ik dezelfde avond met Andre zou telefoneren, alvorens ik naar het werk vertrok.
Andre's reaktie was positief, zolang het voor "een tijdje" was, hij diende wel eerst de kamer op et tweede verdiep op te ruimen.
Doordat ik Donderdag nacht niet werkte, spraken we af, dat we donderagavond even langs zouden komen, om dan Vrijdag vast in te verhuizen.
Ik verlengde op de receptie an het Motel ons verblijf tot Vrijdag.
Ik voeldde een zwaar gewicht van m'n schouders vallen, al had ik dan niet stil gestaan bij de afstand tussen werk (Wijgmaal/Leuven) en nieuwe verblijfplaats (Vilvoorde), zeker daar ik s'ochtends nét op het spitsuur terug huiswaarts zou keren.
Omwille de naderende feestdagen, begonnen mijn werkdagen ook uit te lopen tot 12u en meer, maar dat was toch maar tijdelijk, en daarbij extra inkomen op het einde van de maand.
Het viel me die Donderdagavond en Vrijdag op, dat Gemma vrij "Nuchter" leek, niet rondsloftte onder invloed an medicatie, mischien kreeg dit alles toch nog een positief kantje.
Omwille de lange werktijden, de afstand (terugreis + 1uur), deed ik weinig meer dan werken en slapen.
Het was Arlette, die samen met Gemma op zoek ging naar een Appartement(je).... beiden konden het blijkbaar ook best met mekaar vinden.
Enkele dagen slechts, na onze intrek bij Gemma, kreeg ik het goede nieuws dat Arlette een woonst had gevonden.
Een één slaapkamer appartement, langs de Schaarbeeklei in Vilvoorde, recht tegenover de Renault Fabrieken.
De huurprijs was 6000 Fr/maand, er diende géén waarborg te worden betaald, omdat het wel wat opgeknapt diende te worden.
Daarbij kwam dat het boven een Café/taverne was gelegen, en Arlette daar als "Algemene hulp" aan de slag zou kunnen.
We konden het appartement intrekken op 01 Januari.
Ik besloot, nà het appartement te hebben bekeken, en de mogelijkheid van werk voor Arlette bevestigd te hebben gekregen, om nà onze verhuis, en de feestdagen naar ander werk in de omgeving te kijken.
Zou het jaar 1982......... dan eindelijk eens een écht gelùkkig Nieuwjaar worden ???, op dàt ogenblik zag het er zo naar uit.
Het was slechts enkele dagen voor Kerstmis 1981, toen ik doodmoe het werk verliet, in de auto staptte, en me naar huis begaf.
Ik voeldde me al de hele nacht niet goed.
Ik nam nog steeds die "inhalers" voor mijn ademhaling, maar de afgelopen uren bleken die weinig te helpen.
Op de autosnelweg richting Brussel/Ring, kreeg ik plots een Asthma-crisis, ik poogde mijn ademhaling onder controle te houden, en door te rijden tot thuis, maar het werd steeds ernstiger, ik zag mezelf in de achteruitkijk spiegel blauw worden, begon het bewustzijn te verliezen, verloor controle over de wagen, en knalde tegen de vangrails aan.
Ik kwam terug bij bewust zijn, door klappen op mijn gezicht van een ambulancier, die mij ondertussen een zuurstofmasker voor de mond plaatste, en me naar de iekenwagen bracht.
Ik werd naar een Brussel's hospitaal gebracht.
1982 mocht zich dan positief aankondigen, echter niét zonder een négatief einde van 1981.
Ik kwam op de spoedgevallen aan, waar ik (tot éénieders verbazing), een tweede, én zware aanval kreeg.
Na een tijdje kreeg m'n die onder controle, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen.
De politie had Arlette verwittigd, en had ook gezorgd dat mijn (Nieuwe) wagen naar een veilige plaats werd overgebracht, de schade aan de wagen, bleek achteraf nog mee te vallen.
Het was reeds namiddag, toen de Dokters samen met Arlette en Gemma, m'n kamer binnenkwamen.
Ze begrepen niét dat ik ondanks mijn Asthma-probleem, én voorgeschiedenis in het leger, nog steeds in een bakkerij met bloem, meel e.d.m. werktte, temeer omdat de allergie-testen àlle 14 positief bleken, ik was allergisch aan, huismijt, meel, bloem, planten, gras, dieren, enz,enz.
Toen ik hen zegde, at dàt nu éénmaal mijn beroep was, waar ik 4 jaar voor gewerkt en gestudeerd had, kreeg ik te horen, dat ikzélf moest beslissen, maar dat een volgende aanval niét zou uitblijven, én die wel eens fataal zou kunnen zijn.
Arlette zegde me dat ze reeds contact had genomen met Elzen (mijn baas) n dat die reeds op de hoogte was gebracht door de politie.
De dokters drongen aan dat ik minstens 24uur in observatie zou blijven, waarmee ik tenslotte instemde.
Ik zag alle positieve gebeurtenissen van de laatste dagen/weken als een kaartenhuisje in mekaar vallen.
Wat moest ik nu ???, ik was nu éénmaal een goede bakker/Pattisieér.
Ik overlegde alvorens mijn vertrek daags nadien eerst met de Dokters.
Zij bleken mij situatie te begrijpen.
Ik zou (tijdelijk) een verhoging van (beschermings)-medicatie krijgen, en op voorwaarde dat ik stofmaskers (mond-kapjes) gebruikte, stemdden ze in, dat ik (tijdelijk) terug aan het werk ging.
Kerstmis 1981, zal niet erg bizonder geweest zijn, omdat ik me er heel weinig van herinner.
Ik had een regeling met de baas gevonden, tot een "opzeg" van 2 weken, zodat hij niet in problemen kwam nét tussen de feestdagen.
Ik ging (met gebruik van stofmaskers/kledij) op 26 December 1981 terug aan het werk, doch zonder éllelange dagen, ik beperkte mijn wérkdagen (nachten) tot 8 a 9 uur, en nam de verantwoordelijkheid, in hoofdzaak over de pattisserie, omdat deze in een afzonderlijk (minder stoffige) ruimte werd gemaakt, en er minder meel/bloem produkten bij tepas kwamen.
Ondanks het zéér hoge loon van December, en het vooruitzicht van onze intrek in ons éigen appartement, vierde ik in een restaurantje samen met Arlette het Nieuwe jaar 1982, met zéér gemengde gevoelens.
|
