Tijdens een etentje met Sue's zus en schoonbroer, en een vriendin in Ronford op 20 Januari, voelde ik me hoe langer hoe beroerder.
Ik voelde me reeds enkele uren "alles behalve" maar dacht dat het wel zou beteren, iets wat niet gebeurde.
Ik wilde de pret en het gezeldschap niet verzuren, maar op een bepaald ogenblik kreeg ik ernstige problemen met ademen, ik dàcht dat mijn Asthma weer opspeelde, en nam mijn (gebruikelijke) puffers die ik steeds en overal bij had.
Het beterde echter niet, en na een halfuurtje, voelde het alsof er een zware steen op mijn borst lag, en kreeg ik ook pijn in mijn hals en linkse arm, Sue (tegenover me zittend) zag dat er iets fout zat.
Toen ik haar de symtomen uitlegde had ze (Vrijwilligster bij Rode Kruis geweest zijnde) niét meer uitleg nodig, en vroeg het personeel een ziekenwagen te bellen.
Een toevallig aanwezige dokter, kon (wachtend op een ziekenwagen) ook alleen een hartaanval vaststellen.
Ik kreeg de rekening voor mijn "succes" gepresenteerd.
De ziekenwagen was vrij vlug ter plaatse, en na eerste vaststellingen werd ik naar een een nabijgelegen hospitaal overgebracht.
Het feit dat iki buitenlander was, en Sue aktief Consul, maakte dat men niéts aan het toeval overliet.
De schade was, ondanks de ernst van de aanval beperkt gebleven, ook omwille mijn (uitzonderlijk) jonge leeftijd, ik moest nog 33 worden.
Sue liet Nathalie en Joanne (die in Ibiza bij Ray gebleven waren) overvliegen, ook Lieve en Pa kwamen over.
Beiden herhaalden voor de zoveelste keer in die enkele dagen, dat ik met mijn leven aan het spelen was.
Met de belofte aan dokters oplossingen te zullen zoeken, mocht ik op 31 Januari het ziekenhuis verlaten.
Joanne en Nathalie waren ondertussen reeds terug in Ibiza.
Vanaf dat ogenblik begonnen mijn problemen met Asthma toe te nemen, al snel zou ik ondervinden, dat ik het niet langer met enkele puff's/dag onder controle kon houden.
Op 5 Februari scheepten we in Dover in, op de ferry naar Calais, met het plan rustig via het centraal massief terug naar Barcelona te rijden.
Ik voelde me (ondanks alles) vrij goed, fit en hérladen.
We hadden géén énkele haast, en besloten de boot te nemen, die via Palma de Mallorca voer, en dààr nog enkele dagen te rusten.
Palma - Stad was (is) de Hoofdstad van de Balearische eilanden, t.t.z; Mallorca, Ibiza, Menorca, en Formentera.
Alle administratie van de Balearen gebeurde hier, ook hiér zetelde het Parlement van de Balearen, en alle hoofd-consulaten en/of Ambassades bevinden zich in Palma.
Ik had tijdens mijn afwezigheid geregeld (telefonisch) contact gehad met ARDIEW4, en die bleek op wieltjes te lopen.
Tijdens ons verblijf in ANDRAITX, kon ik het niet laten mijn oog op een leegstaande (Te Huur) gewezen restaurant, te laten vallen.
Ik wist dat ik na het gebeurde, bij Sue met iets dergelijks niet moest aandraven, en won meer inlichtingen in, zonder haar medeweten.
Een week na ons ontschepen, namen we terug de boot die ons naar Ibiza bracht.
Zoals beloofd, bracht ik dadelijk een bezoek aan mijn Dokter, die ook de wenkbrauwen fronstte, toen hij op de hoogte kwam, dat ik op mijn 33é een hartaanval had gehad.
Ik sprak hem over de voortdurende (sinds hartaanval) problemen met mij Asthma, ik nam mijn puffers nu tot 4x/dag, waar dat vroeger één of twee keer was.
Hij stuurde me door naar Can Misses, het lokale Ibiza hospitaal, voor een volledig en grondig onderzoek.
Sue poogde ondertussen, wat van haar achterstaand werk in te lopen.
Ik was nog steeds in contact met Palma betreffende die zaak.
De medische onderzoeken, brachtten een verslechtering van mijn Longcapaciteit/problemen aan het licht.
Mijn dosis cortizonen werd in één ruk van 5 naar 20mg gebracht, en de twee puffers van voordien (Atrovent/Ventolin) werden er nu 4.
De verhoging van cortizonen, bracht met zich mee (neveneffect) dat ik enorme porties eten naar binnen werktte, en toch nog steeds honger had.
Voor wat betreft het komende seizoen, had ik vrij snel het nodige personeel gevonden.
Zonder medeweten van Sue had ik in Palma ARDIEW.5 bijna op poten. Het zou een restaurant met Frans/Italiaanse keuken type ARDIEW.4 worden, was trouwens gelegen in Andraitx, de meer sjieke buurt van Palma.
Ik liet het runnen van ARDIEW 1, 2, 3 over aan een manager.
Ook wat betrof het maken van ontbijt, samenstellen van menu's e.d.m.
Alleen de Life Muzikanten voor ARDIEW3, nam ik voor mijn rekening.
Brian, die met zijn echtgenote, de winter ARDIEW 4 had gerund, stuurde ik met 3 personeelsleden naar Palma de Mallorca.
En zélf nam ik ARDIEW4 voor mijn rekening, met louter Lunch en Dinner.
Sue was blij met die beslissing, want op die manier (dacht ze) kon ik het wat rustiger aan doen.
Het was alles behalve fair tegenover Sue, maar ik wilde het ijzer smeden nu het kon.
Ons sociaal leven op Ibiza was er door ons succes niet op vooruit gegaan, er was veel jaloezie onstaan, bij concurentie, vroegere vrienden/kenissen, en dan was m'n niet op de hoogte dat ik er nog een zaak in Palma bij had.
Ik had Brian op het hart gedrukt, er tot nader order met géén woord over te reppen.
Hij ging een maand voor opening naar Palma, op zoek naar een flatje, wat hij op enkele kilometers van de zaak ook vond.
We genoten als een (h)échte familie nog intens van de laatste dagen voor de aankomst van de eerste toeristen, 1993 zou volgens de voorspellingen weer een recordjaar worden.
Ik startte seizoen 1993 met 56 personeelsleden in Ibiza, en 5 in Palma.
Ik had nu ook een "Gestoria" - Boekhouder, in de hand genomen, om ook daar wat meer rust te vinden, hoewel administratie in Spanje best mee viel.
Ik was tijdens het seizoen, 3 keer in de mogelijkheid, door afwezigheid van Sue voor haar werk, om even over te vliegen naar Palma, terwijl ik Ardiew4, even in handen liet van ander personeel.
In Juli had ik (naar normen van laatste jaren) een zwàre Asthma aanval, en werd ik naar Spoedgevallen overgebracht.
Hoewel ik alléén verantwoordelijk was voor N°4, en de muzikanten, waren er toch steeds wel zenuwslopende problemen, afwezigheid personeel, een te late levering, enz,enz, en kwam ik ook dit seizoen aan weinig meer dan 3 of 4u/Dag slaap toe.
Dit begon zijnn tol te eisen op mijn Asthma.
Toen het seizoen op zijn einde liep (Oktober) had ik nogmaals een aanval, die zich blééf herhalen, t.t.z; wanneer de eerste onder controle/gestabiliseerd was, kreeg ik een nieuwe.
Sue besloot Ardiew 4 vroegtijdig te sluiten, ik werd namelijk opgenomen in Intensieve zorgen, waar m'n de cortizonen opvoerde tot 50Mg/Dag.
Ik nam van die gelegenheid gebruik om Sue op de hoogte te stellen van N°5 in Palma, wat ze me niet in dank afnam, méér zelfs (ik was ondertussen op een gewone kamer) ze liet 2 dagen niets van zich horen.
Via bezoek van Nathalie en Joanne, vernam ik dat alles met haar in orde was, maar dat ze wat tijd nodig zou hebben om het te verwerken.
Ook de meisjes, vroegen of ik niet genoeg had met wat ik reeds hàd ??
Ondanks het grote succes , was de sfeer op het "Finikito-feestje" van 1993 toch wat gespannen.
Ik kon op het volledige personeels-bestand rekenen voor het komende seizoen, hoewel ik niet zeker was, wat er volgend seizoen zou gebeuren, Sue had mij namelijk voor de keuze tussen haar en mijn zaken gesteld.
Ik kon haar in de volgende weken toch overtuigen.
Ik liet haar inzien, dat deze "toeristenboom" niét zou blijven duren, en we nu het ijzer dienden te smeden.
Ondanks mijn planning, zou ik de volledige winter àlle zaken gesloten hoùden, en alleen rusten.
Ik zou naar raad van dokter(s) luisteren, en me (tijdens het seizoen) minimaal om de 10 Dagen laten onderzoeken.
En ook indien de toeristenboom zoù aanhouden, zou ik nà het seizoen van 1995 (nog twee te gaan) stillaan, àfbouwen, t.t.z; zaken beginnen over te laten, met uitzondering van N°1, had ik alle zaken gehuurd zonder overname, omwille de faling waarin ze zich hadden bevonden.
De overnameprijs zou 100% winst zijn.
Sue (ouder dan ik) werd op 15 November 1993 40j, en ik nam haar samen met de meisjes (die een paar dagen spijbelden op school) naar Palma de Mallorca, voor een verjaardagsfeestje, met o.a. Brian (UItbater van N°5), en ook om haar N° 5 te laten zien, iets wat nog niet gebeurd was.
Brian was bereid volgend jaar, de zaak ook te runnen, samen met het personeel dat ik hem zou sturen.
Lieve was evenmin te spreken over wat ik gedaan had, ook zij had bij ons bezoek gezien dat ik een tol begon te betalen, hoewel ze mijn ambitie begreep, vond ze toch ook dat ik niet diende te overdrijven.
Met Agnetha was alles in orde, doch, haar dit jaar reeds naar Ibiza laten komen zou wat té vroeg zijn, maar Lieve zou me in de mogelijkheid stellen, haar een paar keer te telefoneren, wanneer Agnetha bij haar en Pa op bezoek was.
Wij hadden ondertussen ook besloten, de winter van 93/94 op Ibiza te blijven, en wat mij betreft in hoofdzaak te rusten.
Ondanks mijn rusten werd ik gans de winterperiode geplaagd met meerdere lichte, minder lichte, tot zware asthma aanvallen, en constante ademhalingsproblemen.
Bij minder lichte en zware aanvallen, werd ik kortstondig opgenomen in Can Misses, waar ze niet veel meer konden doen dan stabiliseren, en via de Dokter meer en zwaardere medicatie (Hoofdzakelijk Cortizonen) voor te schrijven.
Omwille de (nog steeds) stroefe/jaloerse verhoudingen in en op Ibiza, vierden we Nieuwjaar 1994 met ons viertjes op Formentera, het kleinste eiland van de Balearen (amper 200 Vierkante Kilm) en op 20 minuutjes varen van Ibiza.
We verbleven daar op een hotelletje (énige opên in winter) voor een viertal dagen.
Ondanks mijn constante gezondheidsproblemen, keek ik nog regelmatig terug naar het verleden, en samen met Arlette en Ewoud, zag ik dat het goed was, ik kon niet véél méér wensen, dan wat ik had.
|
