En statig dalen, slank in blank gewaad, Maagdengestalten, in de maneschijn, Van brede marmertreden, tot waar staat Een blanke baar, - in 't kistje een kindekijn.
't Ligt wit en weerloos op het wit satijn, Een sneeuwwit rozenkransje om 't lokkenblond. De stille glimlach van wie zalig zijn Trilt, als een vlinder, om zijn vredemond.
De blanke maagden naadren, éen voor éen, En kussen 't kindje en geven 't elk een palm En gaan dan heen, met klacht en zacht geween, Achter een zwarte voorhang. - Nu is 't kalm...
En zeven kaarsen branden in de zaal En zeven lelieën bloeien om de baar. En ver, in 't woud, weeklaagt een nachtegaal En weent een vedel: ze antwoorden elkaar.
Ik denk aan u zoals gij waart, toen de eerste maal ik uw gestalte donker op zag komen tegen het licht gewemel in de feestelijke zaal, en ik van uw gelaat mijn welkom heb gekregen.
‘k Hoor van uw woorden nog ’t beminnelijk onthaal, ik zie, bij ‘t golvend gaan, de ranke leest bewegen, en dat gebeiteld schoon, dat in ’t rijk gestraal der luchters blonk, de rand van uw gewaad ontstegen.
De schouders glooien op. De hals, een blanke zuil, gaat in ’t gedreven licht der tedere lokken schuil die, fel doorschitterd, er de matte glans van doven:
Zo smelt voor ’t middagvuur de witte wolk. Zo laat, wanneer de morgenbleekte in ’t eerste goud vergaat, de lucht haar vochtig waas zich van de zon ontroven.
Daar is het blanke zonlicht overal en vult de dag zijn beker tot de rand . Hij spiedt de kleuren, die in 't fijn kristal spelen, als in een kelk van diamant . Lichtdruppen storten in een parelval ; hij ziet niet, hoe zijn achteloze hand de blanke lichtdauw spilt, een zilverval van zon op witgrijs zilvermos en zand . Stil ligt hij in de diepe duinendel - een krekel sjirpt, blank zaagje, fijn getand - Hij ligt te turen naar het kleurenspel en 't dof oud-zilver van de schaduwkant
De mens is eenzaam tot en met zijn dood. Nooit is één liefde, nooit één vriendschap klaar, En, zelfs geboren uit dezelfde schoot, Zijn wij nog vreemden voor elkaar.
Wat weet ik van mijn zuster en mijn vader, Wat van mijn moeder en mijn eigen kind? En is mijn vrouw mij altijd zoveel nader Dan de arme meid voor 't eerst bemind?
Nooit kan een hart een ander overwinnen; Van lief tot minnaar en van mens tot mens Kunnen wij nooit geheel volmaakt beminnen; Er is altijd een kloof, een grens.
't Is niet eens zeker dat de dood verenen Kan wat het leven onmeedogend scheidt, En er bestaat niet, van Parijs tot Wenen, Een koffiehuis 'In de Eenzaamheid'!
Het meisje dat mij goed wou maken is verloofd, en haar verloofde een méér dan nette jongen, maar de mama weet wat een zoen kan doen. Pas op! daar komt veel niet te pas, al is een zoen een zoen.
Mevrouwtje, wil niet denken van uwe dochter kwaad. Wie kwaad denkt van uw dochter, die is een onverlaat. Daar 's boosheid in de klok die tikt, want klok die tikt is klok die pikt, voor 't schuldige geweten.
Wat kwaad heeft toch deze dame gebrouwen, dat zij haar dochtertje niet kan vertrouwen? Zo kuis? Zó kuis? Daar is iets met deze dame NIET pluis.
De fijne rijm bedekt nu boom en plant En ’t stijf-gestolde water, spiegelglad, Kaatst hel de zon terug van ’t glanzig pad, De blanke sneeuw ligt blinkend op het land.
En aan de langzaam-glooiende oeverkant Steekt nederig een klokje ’t groen blad Naar boven, koest’rend zich in ’t zonnebad, Een dun, groen lintje op hermelijnen rand.
De lucht is fijn en helder, diafaan, En trilt van ’t zuiver-schitt’rend zonnevuur, Der blauwe heem’len stralend-gouden vaan.
De lieve blankheid maakt de held’re dag, En tooit met klare schoonheid de natuur, Die lange tijd in doodse misten lag.
'k Heb mijn oor tegen zoveel stemklokken geleend, mijn mond is door zoveel winden gegaan, ik heb toch zoveel lachen meegemeend, bij toch zo heel veel dingen heb ik stilgestaan
-
tot ik bij u kwam, o mijn schitterlief, mijn edelsteenhand, u mijn oogelief, mijn vonkend rad, mijn vogel vliegend vuur, mijn schitterlief van altijddoore duur - en tot de wereld die zo in mij was verzameld vroeger als in spiegelglas, werd gij - ik heb het alles opgehoopt tot u, het is in u gedoopt als brandend hout in vuur, o mijn licht schitterlief van altijdduur - zijt gij daardoor misschien zo opgeblonken, liefdesherinnering tesaam gezonken? - ik sta rondom u als een vaste muur, en samen spelen uw licht en mijn getuur.
Ik lig op mijn stil dood-bed, heel alleen, ik weet het wel: - nu zal het hart gaan breken; uit mijn onheelbre, wijde wonde leken de trage, donkre droppen, één voor één.
In drop bij drop vloeit mijn rijk leven heen, ik wacht het stil, - zie naar het staag verbleken der kleuren mijner wereld, - zij geleken zó onverganklijk, - nog zó kort geleên.
Daarbuiten wachten dorre bomen, zwart in schitterkou der wijde winternacht, hoe nu mijn grote Smart verstenen gaat,
en in een akelige lach verstard, houdt aan de sterrenloze Hemel wacht, dood-koud en steen-bleek, 't ronde maan-gelaat.
Een gedicht van Reinier van Genderen Stort 1886-1942
De winter is nu eindelijk gekomen
De winter is nu eindelijk gekomen, En beemd’ en woud zijn wit van sneeuw en rijp, Bevroren zijn de vlieten en de stromen, Verdord is al wat vruchtbaar was en rijp.
Een loden hemel drukt thans op het land, Nu sluimert Moeder Aarde haar lichte sluimer, Dra komt de tijd waarin de zon weer brandt, De dagen lengen, ook het zicht wordt ruimer.
Straks bloeien weer jasmijnen en seringen, O hof, waarnaar ik zo lang heb gesmacht, O tijd van tranen, kreten, handen wringen, Verstomd is eens voor al uw lange klacht.
Wilt gij een berijmd verhaal? Neem een Ridder in het staal En een Jonkvrouw in 't scharlaken. Laat hen in een lange smart Op een ijzren vaderhart Langzaam trekken tot ze blaken.
Neem een heks of anderhalf Met een dosis toverzalf En een paddestoel of veertien. Smeer ze op Hem en 't Maagdelijn, Tot ze broer en zuster zijn, En malkaêr niet willen weerzien.
Scheid ze dan in tranen af, Giet een helft op 't Heilig graf, De andere in een kloostercelletje. Laat ze dampen tot een spook; Dood daarna de vader ook: En vouw ze om een ulevelletje!
Ik wense u een jaar, dat zacht als zijde is ; Ik wense u een jaar, dat blank en blijde is; Ik wense u een jaar, dat ver van krank is, Een deugdelijk jaar zo breed als ’t lang is; Ik wense u een jaar, dat als ’t voorbij is, Een zalig jaar voor u en mij is.
Een hartenkreet van An Terlouw. Mijn reactie op dez hartenkreet is dat een mens alleen maar oorlog is, mits de mens de vrede in het hart heeft gevonden bij de kribbe van Bethlehem! Zo'n vrede gaat alle verstand te boven...maar buiten dit alles is er geen ware vrede! We kunnen wel vredelievend van aard zijn! Dat wel! Maar de boze wil altijd zorgen voor een rel!
Terreur van Kerst
Gek eigenlijk dat er een reden moet zijn, om vrede te voeren, gek eigenlijk dat er maar 2 dagen sprake is van vrede, en juist op die dag zijn er weer van die rare dingen, als ‘terreurverdachten in Rotterdam opgepakt’ zijn vast mensen die niks met ‘vrede’ hebben!
De tuin is toegesneeuwd; 't gazon Ligt onder 't hoge witte duin bedolven. Maar veilig in hun warme strooien kolven Wachten de rozen (en mijn hart wacht ook) de Zon!
't Is late nacht, de lamp brandt laag, De ruiten glinstren van de blauwe koude, En koel is 't hart, dat gaarne branden zoude Van ongeduld naar Uwe komst. Vandaag?
O, nacht en morgen vloeien traag tezamen, Ontberen en genieten smelt ineen, Maar nòg heerst over ziel en de verbleekte ramen Het grijzen van de schemering alleen.
Dan doet een licht de schaduw zwarten en versnellen. Warmer en driftiger golft 't ongeduldig bloed. Door de gestrekte stilte tinkelen de bellen. Bij 't ijle dagen ijlt Ge ons tegemoet.
Ja! ik min u, Doornenhagen! In uw vrije, wilde groei, Die wij na de winterdagen In uw sneeuwwit reine bloei, 't Bruidskleed der natuur zien dragen, Schoon nog 't woud ontbladerd staat. Struikjes winnen 't van de bomen, Immers 't oog reeds langs uw zomen Groene plekjes gadeslaat. Daar, in de eerst versierde struiken, Door de zuiderlucht gekust, Zien wij ook het eerst ontluiken Mingekweel en liefdeslust, Wordt ook 't eerste bruiloftsfeestje Door de grasmus voorbereid, En hoe netjes 't lieve beestje Haartjes door zijn bruidsbed spreidt! Nog een vrijer en een vrijster Zitten aan elkaars zij, Want ook reeds bepraat de lijster, Waar 't hun veilig wonen zij. De ekster, op een top verheven, Waar de haag naar boven schiet, Laat zijn schalkse blikken zweven, Of zij hem een schuilplaats biedt, Om zijn vesting in te bouwen Met een kleine, open mond, Waar hij ver in 't rond kan schouwen, Of me' een aanval onderstond; Straks vlecht hij een dak van doren, voor zijn jeugdig broed beducht, Dat geen havik 't wijfje storen, 't Kroost mocht voeren in de lucht. Ras bekleedt hij als de wanden Met een dikke brij van leem, Wie hem hier durft aan te randen, Stuit op een versterkte heem. Snippers, linten gaat hij roven, Waarom hij een ekster heet; Om het kale broed te stoven Wordt de wand er mee bekleed.- Aan het kirren kan ik horen, Dat het minziek veldhoen al 't Kuiltjen onder dichte doren Tot zijn nest bereiden zal; En nu zal 't niet lang meer duren, Of het ruist hier in de haag, In de dauwende ochtenduren, Melodiën, hoog en laag, Zachte, zaamgesmolten koren Met verschil van toon en wijs. Doe uw best dan! Laat u horen, Vlasvink! Tukker! Merel! Sijs! 't Zachte rood der wilde rozen Zien wij, waar de sneeuwbal pronkt, Door de groene blaadjes blozen, Van het eerste licht belonkt. Kamperfoelie kleedt de randen Langs de hele hage heen; Winde hangt er in guirlanden; Paarse wikke wiert dooréén. Zulke bloemen, zulke zangen, Stemmen 't hart tot poëzie, Kweken een geheim verlangen Naar een hoger harmonie.
Vol naalden vliegt de lucht, vol priemend ijsgekertel, dat glinstert in de zon, en, met de asemtocht gezwolgen, kilt en kerft de kele en ‘t haargespertel, dat in de neuze temt de toevoer van de lucht.
‘t Is bijtend koud. Een spree van witheid, ongemeten, ‘t zij waar ge uwe ogen vlucht, ligt overal gespreid; ‘t is snee tot in uw huis, ‘t komt snee door al de spleten; ‘t is snee, ‘t is immer snee, en al sneeuwwittigheid.
De wind komt, wild en boos, gesnoeid uit alle gaten; geen ruste en wilt hij, eer hij eenmaal weten zal dat ‘t volk verdwenen is, en hem wilt meester laten... ‘t Is bijster, bijtend koud, en ‘t wintert overal.
----------------------------------- priemend ijsgekertel - priemvormige ijskristallen met de asemtocht - met de adem ’t haargespertel - verwarde neushaartjes temt - hindert spree - sprei snee - sneeuw gesnoeid - snijdend aangewaaid
Een gedicht van Henriëtte Roland Holst-van der Schaik, wel een lang gedicht maar het is wel toepasselijk voor deze goddelozen dagen in een wereld waar het Ware is vergaan!
De vrouwen van Holland klagen aan
De vrouwen van Holland klagen Onze onderdrukkers aan: ‘Gij harteloze tirannen, wat hebt ge met onze mannen en onze zonen gedaan? Ge haalt ze weg in de nachten of bij 't eerste begin van de dag; laadt ze in knarsende treinen, verbant ze, waar, ver van de zijnen, elk hunner lijdt bittere pijnen onder de hakenkruisvlag.’
De meisjes van Holland klagen de vreemde onderdrukkers aan: ‘Wat hebt ge met onze broeders en onze verloofden gedaan? Onze gedachten steig'ren als we denken aan die laatste blik... weer zien we al nader komen als een monster dat aansluipt in angstdromen dat bitterste ogenblik...’
De vrouwen van Holland klagen zonder ophouden aan: ‘Wat hebt ge met onze kind'ren onze meisjes en knapen gedaan? Hun frisse appelwangen worden wit, hun armen schraal; het is of hun schouders hangen, er klinkt iets schels door hun taal. Zij schrikken in de voornacht wakker en angstig hun oogjes staan: ‘Moeder die bom... in de akker.’ God zaaide in hen het leven, Wij droegen ze in onze schoot; Gods goedheid had z' ons gegeven Hij zaaide in hen kiemen van leven; Gij zaait in hen kiemen van dood.’
De vrouwen van Holland klagen weder en wederom aan: ‘Hoe waagt aan onze ouden van dagen g' uw roek'loze handen te slaan? Ge jaagt z' uit vertrouwde woning waar heel hun verleden z' omzweeft, berooft van koest'rende zorgen de ouderdom die geen morgen, enkel een gisteren heeft.’
De vrouwen van Holland klagen gestreng hun verdrukkers aan: ‘Wat hebt ge met onze arme kranken van geest gedaan? Kent ge dan zelfs geen erbarmen met de slachtoffers van de waan? Wij bouwden hun ruime verblijven in schaduw van hoog geboomt waar sterker worden de lijven en de warre ziel vredig droomt; wij leerden opnieuw hun de zegen van d' arbeid, en de muziek omzweefde hun donkere wegen met haar milde stralende wiek. Wat we bouwden in jaren, in dagen breekt ge kwaadwillig af. God zal u rekenschap vragen: uw straf zult ge zekerlijk dragen in de eeuwigheid van het graf.’
De vrouwen van Holland klagen opnieuw d' onderdrukkers aan: ‘Wat hebt ge met onze steden, onze trotse steden gedaan? Door hun zonnige straten joeg uw geweld, een orkaan sloeg in hen kuilen en gaten, liet armzalige geraamten slechts staan.’
De vrouwen van Holland klagen de harde geweldenaars aan: ‘Onze bloeiende bloemvelden zijn door u te niet gedaan. hyacinten - hun zoetzware geuren bedwelmen in 't jonge seizoen; Tulpen, die vlammend beuren hun kelk uit het zachte groen; door de straten der volkrijke steden trok de koopman zijn bonte vracht; 't armste vrouwtje naar huis bracht mede een bos, waar de zon in lacht. Ook dat beetje vreugd ging verloren, heel het leven wordt dor en kaal, Geef antwoord: wat hebt ge gedaan met zo menig bossage? niets dan stronken liet ge staan. De eiken - der oude Germanen, hoort ge, - heilige boom; de statige beukenlanen rijzend aan der buitens zoom. De dennen, wier ruisen in de nachten scheen de vraag van de zee aan het land, dekkend met hun groene vrachten het dorre, onvruchtbare zand. God stuurde zon hun en regen jaar op jaar dichter werd het net der wortels langs paden en wegen; het stuifzand werd vastgezet. Nu liggen z' als dode dingen ontzield, naast elkander neer; nooit zal, wie nu leven, omzingen het lommer der bossen meer.’
De vrouwen van Holland klagen de eerloze rovers aan: ‘Wat deed ge met onze torens, antwoordt: wat deed ge hun aan? Hun bronzen monden zwijgen... Waarom werden ze eensklaps stom, roepen, op Zondagmorgen ons niet meer naar Gods heiligdom; troosten niet meer de benauwde zielen, zingen zo zacht voor hen, die doorweenden de nacht hun troostlied, het lang vertrouwde?’
De vrouwen van Holland klagen met sidderende stemmen aan: ‘Wat hebt ge met onze harten, onze mensenharten gedaan? Ge hebt ze doorpriemd en doorstoken, ge stampt' ze in uw mortels tot gruis, ge hebt ze geknauwd en gebroken, ge nagelt ze aan het kruis; - maar uw geweld kan niet maken z' uw slaven, niet laf en niet klein, niet ter aarde hen buigen noch afhouden te getuigen “Sursum Corda” - Zo moge het zijn.’
De vrouwen van Holland klagen, er trilt iets nieuws in hun stem: ‘Hoe kunt ge zo zware schuld dragen? Is in u dan geen rem tegen dierlijke driften? Hebt ge geen moeder, geen zonen; kent ge geen ander feest dan los te laten het beest in u, om te bijten en te honen? Kwam nooit in u op het verlangen om, als tussen mensen ge gaat, in een ander net u gevangen te voelen, dan dat van de haat? O, keer toch in tot uzelve waar het vertwijfeld verstard! Morgen wordt weder geboren het Goddelijke Kind. Ziet ge de ster niet gloren? Kunt ge 't hemels gezang niet horen dat zijn weg naar de aarde vindt?’
Wij ook, wij hebben van node vergeving van zware schuld; zondigden tegen hoge geboden, waren van haat - en wrok vervuld. Zouden we elkaar kunnen vergeven? Dát voelen als zoete pijn? O Geest, help dáárnaar ons streven, heilig onze dood als ons leven,
