In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, mag een witte kool niet wit zijn, 

maar eerder lichtgroen.

Zorg ervoor dat de buitenbladeren stevig en glanzend zijn als je hem koopt.

Witte kool is wereldwijd een van de belangrijkste menselijke voedingsbronnen.

In Rusland, China, Oost- en Noord-Europa zijn winterharde koolsoorten gewoon

onmisbaar, en bijna dagelijkse kost.

Mongolen zien zelfs een beetje groen, omdat ze bijna constant witte kool eten.

Ook op Mars is deze kool het nummer één op het menu; kijk maar naar de groene

 mannetjes die van daar komen.

Deze ultieme wintergroente mag dan wel de reputatie hebben zwaar

in het lichaam te vallen, in werkelijkheid is ze caloriearm, en vetarm.

Waar de witte kool wel bijzonder rijk aan is, zijn vitaminen en mineralen.

Aan amper 200 gram heb je genoeg om je dagelijkse behoefte aan vitamines A 

en C binnen te krijgen, daarnaast zit er nog een stevige dosis mineralen in als ijzer,

 calcium, fosfor en magnesium.

Men rekent 300 tot 400 g gekookte witte kool per persoon.

In tegenstelling tot wat men soms denkt, hoef je ze om de lieve lijn niet te laten,

want witte kool levert maar 24 kcal/100g.

Behalve voor zijn voedingswaarde, staat de kool in de traditionele Europese

 kruidengeneeskunde bekend als middel tegen brandwonden en ontstekingen.

Maar… nu moet ik toch even een prangend en nijpend onderwerp aansnijden.

Kolen slepen een bijzonder slechte reputatie met zich mee.

Ze zouden moeilijk verteerbaar zijn en zodoende de vorming van ongewenste

 gasbellen in onze darmen bevorderen.

Bij effectieve ontsnappingspogingen brengen die het fatsoen van de

 gastheer/vrouw luidruchtig en/of geurig aan het wankelen.

Nochtans, en dat is dan het supergoede nieuws, mits inachtneming van enkele

 voorschriften hoeft je metabolisme er hoegenaamd geen hinder van te ondervinden.

Tip 1:

Een van de voorschriften is dat je kool vooral niet te lang mag koken.

Bij langdurig koken ontstaan zwavelverbindingen, met het gekende gevolg

ter hoogte van de darm-exit.

Naar verluidt stoppen de Mongolen hun paarden trouwens vol met witte kool, 

zodat na de maaltijd en de dierlijke vertering, die beesten soms als een raket

 vooruit vliegen, gedreven door luide knallen en zwavelachtige dampen.

Kool bevat mosterdolie, dat is een vluchtige stof die het verteringsproces versnelt

 en de zwaveltoestanden fors verbetert.

Om de mosterdolie van kool intact te houden, mag je dit slechts even stomen.

Tip 2:

Je kunt er ook op het einde van de bereiding een lepel mosterdzaad of -poeder

in mengen, wat hetzelfde effect heeft.

Hiermee gewapend is er geen enkele reden meer om geen (witte) kool te bereiden.

Dankzij deze twee tips kan iedereen onbezorgd aan de kool! Lang leve de Mongool!

Witte kool is natuurlijk ook de basis voor zuurkool. Dit gerecht wordt gemaakt van

 fijn geschaafde witte kool, die met een weinig zout en een scheut karnemelk in

een inmaakpot tot gisting wordt gebracht.

De lichtverteerbare zuurkool heeft bovendien een zeer hoog vitamine C-gehalte.

Tenslotte is witte kool heel geschikt voor salades.

Verwijder de buitenblaren, snijd de kool in vieren en haal de stronk eruit.

Was de vier delen apart. Schaaf de kool of snijd hem in smalle snippers.

Voor salades rekent men 75 tot 100g per persoon.

Eens geschaafd en geblancheerd kan ze makkelijk worden ingevroren.

Ik heb (zeer) persoonlijk ook nog een goeie reden om witte kool klaar te maken.

Het is nu midden april in Spanje, en ik heb me speciaal opgetut om de Semana

 Sancta te vieren. Daarvoor heb ik een blits halssnoer uitgedacht, waarin

een paar kleine witte kolen verwerkt zijn.

Na afloop van de processie kan, en mag ik dit voedsel niet zomaar te grabbel 

gooien, en moet het de keuken in. Ecologisch inzicht moet er ook zijn.

Hier zie je me nog in groot ornaat met mijn koolhangers.

Er staat op het menu: “kabeljauw met witte kool en spekjes”.

Het is een Spaans gerecht, dus heel eenvoudig te maken, en heel lekker.

Hier is het recept.

De kool voelt zich blijkbaar beter in de pan dan aan mijn nek.

Ik denk er ook zo over.

Intussen strijkt Greta er duchtig op los, op het terras. Ze is gerust in de afloop.

Ook de kalme kabeljauwen voelen zich happy in de koesterende warme pan.

De groentjes (in twee betekenissen) gaan gedwee op het bord en het zwemmertje

 komt er zachtjes bovenop.

Op het moment van de bereiding wist ik nog niets van het belang van de kooktijd.

TIP: laat de wijn niet inkoken, om zo de kooktijd in te korten, maar doe er

op het laatst 2 eetlepels sherry bij in plaats van de wijn.

Buen appetito!

 Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit de reeks “New Mediterranean Meals”

van de Engelsman Mark Harrison, van wie ik eens per post een CD kocht met recepten.

09-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

Binnenkort vertrekken we weer naar Spanje voor de winter 2010.

Dat doet me eraan denken dat de zuidwaartse tocht van vorig jaar nog niet

is aan bod gekomen op mijn blog.

Als ik dat nu eens zou doen, dan komen alle prettige reisherinneringen weer

naar boven. Doen dus.

Niet (alleen) de bestemming is belangrijk, maar de ervaringen van onderweg

 maken het reizen een prachtige belevenis. Daarom kiezen we elk jaar een

verschillend parcours. Want denk eraan: reizen is goed, als je het traag doet.

Dan maak je zelf de gelegenheid om alles veel intensiever te beleven.

We noteren 11 oktober 2009.

Dit jaar bollen we over en door het Centraal Massief, dwars door

het hooggelegen centrum van Frankrijk.

Daar richten we ons naar Auvergne, in het departement Allier.

Eerst gaan we nog rond Parijs, via de Francilienne. Rustig is het daar, en dat mag.

Dertig kilometer van Vichy weten we een uitstekend adresje: Mike en Sue Papala.

Hier zijn we al eerder geweest, en we komen hier thuis.

Het verwachte bordje hangt er al, als we in de vroege avond aankomen.

Even schetsen: Mike is een Engelse geoloog, werkt in Canada in de mijnexploitatie.

Sue is eveneens Engels, maar heeft als lerares heel veel jaren in een vroeger leven 

in Zwitserland gewerkt. Ze heeft een talenknobbel, die echter in tegenstelling tot

 mijn tenenknobbel, met het blote oog niet te zien is.

Ze houden samen een gezellige B&B (trois épis), La Chèvre Noire, de Zwarte Geit, 

maar Mike is regelmatig afwezig voor zijn part time werk in het andere continent. 

De dag zelf van onze aankomst is Sue hem gaan oppikken aan het station van Moulins.

Het is een heerlijk weerzien, een prachtige herfstdag, en ook de wagen voelt zich

 goed in de tuin. Hij staat hier natuurlijk 200% veilig.

We zijn hier (weer) alleen, dus alle rust en genot is exclusief voor ons.

Greta ademt gretig de Auvergniaanse lucht in vanuit het raam op de verdieping.

Intussen heb ik mijn plekje gevonden in de salon, terwijl ik wacht op het aperitief

 “on the house”, bij de brandende open haard.

Vanuit de woonkamer heb je een mooi zicht op de parktuin,

waar de herfstkleuren alles wikkelen in een zacht licht.

We weten dat Sue een prima kokkin is, dus wordt het nu genieten.

Ik had telefonisch een “light meal” besteld, en Sue houdt daar natuurlijk rekening mee.

We beginnen met lekkere soep van pompoen (uit de tuin), met gebakken uitjes

en spekjes om de pompoensmaak wat op te krikken.

Dan is er de salade met vlees en kaas.

Ik heb al veel soorten Franse kazen

 gegeten, maar deze zit vanaf nu zeker in mijn top drie:

de “Comtesse de Vichy”.

Spijtig genoeg is het een streekkaas, en kan je hem in

België waarschijnlijk niet vinden. Subliem lekker!

Dan krijgen we nog eendenborst met salami en hesp en stekelbes chutney.

Het dessert is iets met een crumble van wat weet ik niet meer.

Al een geluk dat ik een “light meal” had gevraagd.

We gaan dus nog even in de tuin om enkele calorieën kwijt te spelen. 

Zoals het echte Engelsen past zijn ze hier niet gespeend van humor.

Zo zien we een bordje hangen, met een zinnetje, aangepast aan de reusachtige tuin.

In de tuin bij het zwembad loopt een vriendelijke hond.

Ik zal hem maar Blakkie noemen.

Blakkie loopt onafgebroken naar alle kanten en zeult een speeltje mee, een soort frisbee.

Het zwembad ligt tussen enkele prachtige bomen, maar dat gaat me achteraf

nog parten spelen…

Wanneer het tijd is om te gaan slapen, geef ik al duidelijk

aan met mijn vijf vingers hoe laat ik van plan ben

om op te staan. De werkelijkheid is er niet ver af…

Nog een kleine merkwaardigheid: Sue is zo bezeten

van het maken van lekkere salades dat ze prompt

de lavabo heeft vervangen door een slakom.

Ik moet in de nacht veel niezen, want ik heb een verkoudheid

meegebracht uit België.

Rond zes uur in de ochtend, met andere woorden in het

midden van de nacht, maakt Greta me dan nog wakker

met een schok. Ik heb niet veel uitleg nodig, want ik hoor

het alarm van de wagen. Om de dieven in snelheid te pakken,

loop ik naar buiten, met enkel mijn schoenen aan.

De volgende twee minuten komt dus voor mij het raadsel

van de zwarte geit

De wagen staat slechts tien meter van het huis, en er is

niets abnormaals aan te zien of te horen.

Intussen is Sue uit het raam komen kijken, in nachtgewaad,

en roept iets van: “the swimming pool”. Wat is er gebeurd?

Het zwembad heeft een alarm. De Europese wetgeving

verplicht namelijk een afsluiting te bouwen rond zwembaden,

toegankelijk voor het publiek, ofwel moet men een alarm

plaatsen. Dit zwembad heeft dus een alarm, dat in werking

treedt als er iemand invalt, m.a.w. als er golfslag is.

Het toeval wil dan nog dat het geluid identiek is aan dat

van onze wagen. Daar sta ik dus mooi van te genieten!

Door een speling van de natuur (of door Blakkie?) is er

dus een golfslag ontstaan. De wind eventueel?

Het Mysterie van de Zwarte Geit is dus niet opgelost!

Mijn nachtrust is niet helemaal perfect, is de conclusie.

’s Morgens komt Blakkie mij zijn speeltje aanbieden,

om me te troosten. Mooi gebaar.

Iedereen mag nog eens op de foto vóór het vertrek naar

andere oorden. Ik heb Blakkie zijn speeltje toch maar teruggegeven.

Tot ziens, Mike en Sue, en Blakkie ook.

Nee Blakkie, ik wil je speeltje niet. De koffer zit vol.

01-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag maken we het merkwaardige, maar smaakvolle gerechtje

“in cider gestoofde varkensmedaillon met appeltjes”.

Een woordje uitleg over cider mag dus wel. 

Cider is een alcoholische drank die van het sap van vruchten, vooral appels,

wordt geperst. Oorspronkelijk werd cider gemaakt van appels die werden

geperst in een cidermolen.

In een cirkelvormige bak, draaide een stenen molenwiel rond dat de appels

fijn perste. Cider is een vrij ruim verspreide drank. De meest bekende is de

Franse, maar ook in Spanje verfrist hij de kelen, onder de naam Sidra.

Hier zie je een molen op Jersey, vlak tegen Normandië, dé ciderstreek bij uitstek.

Vroeger werden de cidermolens aangedreven met de hand,

met behulp van waterkracht of door een paard. Tegenwoordig maakt men gebruik

 van persmachines die vrijwel altijd aangedreven worden door elektriciteit.

In de ciderpers werd de  pulp in lagen gelegd op een stapel die ook wel bekend

staat als 'el queso' (de kaas).

In de pers werd de kaas blootgesteld aan steeds toenemende druk zodat alle most

 (sap) uit de pulp werd geperst. Dit sap werd, nadat het was gezeefd in een grove

 haarzeef, in houten vaten gegoten. De uitgeperste pulp werd aan de boerderijdieren

gegeven als wintervoer, gecomposteerd, of weggegooid.

Er werd ook wel likeur van gestookt. Zie ook het stukje op mijn blog over het

 Jenevermuseum van Hasselt.

Ook daar komen veel van dezelfde technieken terug.

Alleen ontbreken n Hasselt de juiste meisjes,

zoals de Spaanse sidra jonkvrouwen.

Cider bestaat al een heel tijdje.

Het was bijvoorbeeld de lievelingsdrank in de USA,

in de tijd van  en na de Engelse kolonisten.

Er kwam pas verandering in, toen daar hele ladingen Duitsers aanspoelden

(toen ook al) die de techniek verbeterden om bier te brouwen. Prosit!

De eerste ciders werden waarschijnlijk al gemaakt door de oude Egyptenaren

en Byzantijnen.

In Spanje begon men ermee vanaf 1629, toen op grote schaal appelbomen

werden ingevoerd vanuit Amerika.

De verwerking was primitief, en is het soms nog.

Vandaag kan je in Spanje sidra drinken direct uit de kupelas, grote vaten,

meestal van kastanjehout. Er zijn zelfs “Sideria” bars, waar Sidra de specialiteit is.

Ze komen vooral voor in Asturia, Galicia en bij de Basken.

Het klimaat is daar ideaal om appels te kweken: natte zomers en zachte winters.

(met andere woorden: in België kan men ook aan de slag, als de winters wat

 zachter worden door de klimaatverandering; de natte zomers hebben we al)

De barman zal je een glas schenken, voorzien van de nodige show en acrobatie.

Zogezegd wordt dat gedaan om het boeket te verbeteren.

Hoe drink je de Sidra? Belangrijk: de fles moet in één keer leeggemaakt worden.

Cider oxideert heel snel, en na een dag of wat is hij volkomen plat. Daarom.

Persoonlijk hou ik niet zo van de Spaanse sidra. Ik gebruik hem wel om te koken,

om bijvoorbeeld te deglaceren, in plaats van met water. Het geeft meer smaak.

Normaal gezien blijft er een droesem over, onderaan in de fles.

Je kunt die consumeren (als je moeilijk naar het toilet gaat), of in een Sideria

mag je hem op de grond uitgieten, ofwel in een speciale afloop doen belanden.

Dit is een van de redenen waarom een Sideria verschillend is van een gewone bar.

Terug naar en in de keuken nu.

Er staat een "in cider gestoofde varkensmedaillon met appeltjes" op het menu.

Het is heel eenvoudig, want ik kan het. Hier is het recept.

Het grote werk is gedaan, en ik kan de borden dresseren.

Het bord komt op tafel, met een glaasje rood. De liefhebbers kunnen er natuurlijk

de rest van de cider bij drinken. Ik zet hem liever apart voor later keukengebruik.

Tevreden dat het gelukt is, ga ik nu happen.

Ik doe er nog een gekookt piepertje bij en de lekkere saus.

Buen approveche!

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit de reeks “Slim koken” van Carrefour.

23-09-2010, 00:00 geschreven door grob  

Hier is dan het vervolgstukje van de dag met de Seniorennet Photoshoppers

op de Schelde.

Ankrispi, achtenswaardig hoofdorganisator van dit initiatief te Antwerpen heeft

nog een “specialleke” in petto!

Het Scheldedecor is een prachtige locatie om “Idool Photoshop 2010” te organiseren.

Iedereen die een beetje talent bezit, mag een liedje komen zingen voor de micro.

Het is uiterst spannend en een groot aantal kandidaten zetten hun beste beentje

en stemmetje voor, met de meest aangrijpende liedjes.

De twee finalisten zie je hier, terwijl Ankrispi de uitslag van de schiftingsrondes

 meedeelt. Lieve/Lila uit Limburg, links, komt in de finale eerst aan de beurt,

en brengt een doorleefde versie van “Het Hutje op de Heide”.

Maar het is Greta/Gaviota die uiteindelijk nipt de finale wint met een verschroeiende

 interpretatie van de hit: “Dos Cervezas, por favor”. De Spaanse tekst is vrij

moeilijk, maar ze wordt sterk geholpen door haar ervaring in de Spaanse taal.

Tot zover de foto’s die het Seniorennet Systeem niet wou opnemen vorige keer.

Zoals toen gezegd, gaan we nu vooral bovendeks, waar we al onmiddellijk

de Drie Wijzen van de Photoshop Senioren tegenkomen, die nog napraten

over de Idool zangfinale.

Uiteindelijk komt iedereen naar buiten, waar de vogeltjes fluiten.

Het weer is prachtig, maar zelfs de meest kouwelijke passagiers kunnen

indien nodig genieten van het verwarmde achterdek.

Daarvoor zorgt een kachel met lange stoofbuis.

Op het achterdek komen de tongen los, terwijl de boot langs idyllische plekjes vaart.

Onderwerp van gesprek is ondermeer het eigenaardige fenomeen dat hier geen

 schepen mogen aanmeren waarvan het anker ondersteboven hangt.

Een aantal mensen vraagt zich ook (terecht) af wat die “Lei dingen” mogen betekenen.

Iedereen kent in Antwerpen natuurlijk de Frankrijk Lei, de Britse Lei...enz.

Maar hier, langs de oevers staat dan een bord met “Lei Dingen”! Wat is dat?

Vreemd toch. Niemand van de achterdekzitters weet wat het betekent.

Een interessant gesprek hebben we met Photoshopster Princess, ook een

 Nederlandse, die vanuit Zuid-Afrika  geland is in Overpelt, in Belgisch Limburg. 

Laat dat nu net de plaats zijn waar we op 12 september gaan fietsen met Olaba.

Alle Photoshoppers zijn degelijk opgevoede mensen.

Als er tijdens een gesprek iemand een vraag wil stellen, of naar de WC wil gaan,

dan steekt die persoon heel beleefd zijn vinger op. Zo hoort het.

Een baken op de Schelde is natuurlijk Mariekerke.

Hoeveel palingen zijn hier al niet gedegusteerd?.

Vroeger werden de glibbervissen plaatselijk gevangen, maar vandaag

is het allemaal import uit Canada en Noorwegen. En toch lust ik die even graag.

In Mariekerke kan men de stroom over met een overzetboot, of zoals men het

zo lief kan zeggen in Nederland: met een pontje.

Af en toe zien we een merkwaardig beeld, zoals dit zinkende schip bijvoorbeeld.

De brug waar we nu ondergaan is bij velen geen onbekende.

Voor wie ze toch niet zou herkennen heeft men er dan maar de naam opgeplakt.

Toch wel een merkwaardig beeld levert dit op: de oude brug op de achtergrond,

en het nieuwe exemplaar vooraan.

Zoals achteraf zou blijken hebben vooral de dames hier een aantal bedenkingen bij.

Ik wil dit nu echt niet uitvergroten, maar even na het aanschouwen van het ophalen

van de bruggen ontstaat er enige beroering bij een aantal vrouwelijke passagiers.

Hier zie je bijvoorbeeld een dame die met behulp van twee vingers een bepaalde

maat opgeeft. De dame met het rode kleed, die op specifieke vraag verder

 onbekend wenst te blijven, heeft al een iets grotere maat in het hoofd.

Ook benedendeks is er grote belangstelling voor het ophalen van de bruggen,

en is er eveneens een interessante gedachtewisseling gestart.

Tribaloma heeft zo haar eigen idee over de gang van zaken.

Ik zou aan de dames maar één advies kunnen geven in zake dit onderwerp

 waarmee we nu aan de Temsebrug geconfronteerd worden: size doesn’t matter.

Excuseer.

Ook aan de boottrip komt een einde. Antwerpen komt weer in het vizier.

De kathedraal staat er nog, hoewel hij intussen weer wat ouder is geworden.

Ik kom niet zo veel meer in Antwerpen, en nu merk ik dat het Steen vernieuwd is.

Er is een nieuwe vleugel aangebouwd van frisgrijze appartementen. Moet kunnen.

Eens terug aan land moet er geklonken worden, omdat we niet gezonken zijn.

Waar kan je dat beter dan in café ’t Bolleke, tussen de kathedraal en de Groenplaats?

Een leuke zomeravond in centrum Antwerpen, met de Photoshoppers.

Er zijn minder aangename dingen.

Alle Photoshoppers houden van elkaar, ten minste éénmaal per jaar.

Is dit geen perfecte wereld?

Tot volgend jaar. Be There.

11-09-2010, 22:15 geschreven door grob  

Vorig jaar ging de jaarlijkse bijeenkomst van de Seniorennet

 Photoshoppers door in Blankenberge.

De omstandigheden werden uitvoerig uit de fotodoeken gedaan 

op deze weblog in “Blankenberge op zijn kop” op 2 juli 2009.

Nog altijd herleesbaar natuurlijk, via de rechterkolom

in de rubriek “Archief per maand”.

Dit jaar was Antwerpen de plaats en the place to be voor de beeldrijke

happening op 19 augustus .

Het is niet evident om in die stad een plaats te vinden om te lunchen,

en gezellig te keuvelen, in volle toeristisch seizoen.

De plaatselijke organisatoren hebben dat knap en creatief opgelost

 door te kiezenvoor een boottocht, stroomopwaarts van Antwerpen

 op de Schelde.

Allen dus naar Antwerpen! Slechts 130 gelukzaligen konden mee.

Begin nu al maar te reserveren voor volgend jaar, als je er ook

bij wil zijn!

We komen aan met de trein in het Centraal Station, samen met

Willy Greenstuff, die begeleid wordt door enkele groupies.

Zijn fotoapparaat heeft hij al in aanslag.

Een groepje Photoshoppers zien elkaar in het station,

en gaan te voet verder langs de Keyserlei, naar de ondergrondse tram,

in de richting van de Groenplaats.

Het volgende verzamelpunt, met een voortdurend groter wordende

 groep is op de Groenplaats, tussen Rubens en het Hilton hotel.

De dame in de achtergrond die de rode paraplu droeg als

 herkenningsteken wordt bijna meegenomen door verplegers

in witte jassen, gewapend met dwangbuizen.

Wie loopt er nu met een paraplu rond bij stralend zomerweer?

De kathedraal staat er nog, hoewel hij al heel lichtjes

begint over te hellen.

Het weerzien is hartelijk, en we zien er nog allemaal even

jong uit als vorig jaar, ofwel zijn onze ogen er slechter op geworden.

Van de Groenplaats, langs de Grote Markt bereikt het nu

voltallig vaar- en fotogezelschap de Scheldekaden.

De boot, met een capaciteit voor 140 personen en 220 fototoestellen, ligt te

wachten.

Goed nieuws, het is de “Jan Plezier” die ons meeneemt.

Alle voortekenen zijn goed. Dit kan niet mislukken.

Sommigen zitten al in het schip, anderen dweilen het achterdek af

 (figuurlijk  natuurlijk) en de VIP's gaan als laatste aan boord.

Een lekkere lunch wordt deskundig in de magen weggewerkt, en stelt ons fysiek

in staat om de zware watertocht in te zetten.

Vriendschapsbanden worden gesmeed of opnieuw aangehaald, zoals bij deze

 twee dikke vrienden (figuurlijk natuurlijk).

Eens de boot in beweging, begint Greta al wat te wankelen door de sterke golfslag.

Een stoere Scheldebonk staat dadelijk paraat om haar op te vangen indien nodig.

Photoshoppers zijn zo, maar er moeten dan wel foto’s van genomen worden.

Greta geraakt terug in stabiele verticale toestand, en zoekt haar plaats op naast

Lieve (Lila voor het kennerspubliek, en mentor van de Photoshoppers).

Ze krijgen het onderhoudende bezoek van Willy. Ik dacht eerst aan Willy Wonka van

 The Chocolate Factory, maar het is onze grote vriend Willy Loebass, de grote

 Manitou van de  Initiatie Photoshop groep.

De foto bewijst dat Gaviota en Lila aan zijn lippen hangen (figuurlijk natuurlijk).

Onze gouwe ouwe Loebass Willy

kweekte in een vroeger leven pili-pili

in een helder visioen ontdekte hij Photoshop

en zette hij zijn kwekerij definitief stop

Af en toe werp ik een blik door het raam (figuurlijk, want anders krijg ik de eco-

jongens achter mijn hielen).

Soms liggen er vreemde dingen op de kade, zoals deze grote oranje

groenteblikken.

Kleine wasje, grote wasjes, het linnen moet stevig worden vastgemaakt of

het waait onverwachts van de wasdraad.

De creatieve organisatoren hebben zelfs een gratis tombola voorzien.

Greta wint een prijs: een zak met inhoud, maar dat had ze al, en ik kan het weten.

Andere aanwezigen zijn straaljaloers op deze leuke prijs.

Greta kan het niet laten haar nieuwste aanwinstzak te tonen aan Matea.

Deze kranige jongedame was met ons samen in Noorwegen in juli, maar ze heeft

intussen een nieuwe knieprothese - met - complicatie, die haar mobiliteit enigszins

 beperkt. En toch wil ze er vandaag absoluut bij zijn.

Bobbieke is helemaal niet gerust in het blijvende drijfvermogen van deze

 Plezierboot.

Het dragen van opblaasbare reddingsbandjes zal haar daarom de ganse

 watertocht een gevoel van veiligheid geven.

Zo zet de Jan Plezier zijn riviertochtje verder, langs de stilaan rustiger wordende

zomerse Scheldeboorden. Iedereen komt tot rust en begint al te dromen van een

kalmerende siësta op het water.

Ankrispi, achtenswaardig hoofdorganisator van dit initiatief te Antwerpen laat het

hier niet bij. Ze neemt de micro ter hand en nodigt de beste stemmen onder de

 aanwezigen uit om een klein stukje te zingen uit een actueel liedje, dat iedereen

 kent.

Dit is dan (noodgedwongen) het einde van deel 1.

Er waren nog twee onthullende foto's, maar het Systeem wil ze (weer) niet aannemen.

Deel 2 (“Niks speciaals te melden van op de Schelde”) speelt zich voornamelijk

 bovendeks af, en dat lees je heel binnenkort.

06-09-2010, 00:00 geschreven door grob