|
<br><br>
<br><br>
<br><br>
<br><br>
<br><br>
<center>
<br><i>Als de Hemel en schrijvers pen weer schreiend smeekt</i></br>
<br>
<br><i>Mensen zien dan niet dat het hart bij je schreeuwt en schreit.</i</br>
<br><i> Adrie je zit op je laatste jaren zeker stil voor je uit te staren,</i></br>
<br><i>Zullen jullie je toch vergissen, verloren laten van die jaren.</i></br>
<br><i>De wereld is toch veel te mooi, waar je ook ziet wijd en zijt!</i></br>
<br>
<br><i>Je leert ook zuiniger te kijken naar heel veel van die geluiden.</i></br>
<br><i>Storm, regen je leert heel anders kijken en vooral te luisteren.</i></br>
<br><i>Zien,horen de regen-druppels zacht tikkend tegen de ruiten.</i></br>
<br><i>Ach en die donkere wolken, brommen de dag niet aan duigen.</i></br>
<br>
<br><i>Moet zeggen mijn gezondheid doet stom, maar lach er niet om;</i></br>
<br><i>Maar Dokter ik kom dichten, en lach me nog erg graag nog krom.</i></br>
<br><i>Dokter, weet het; maar die ziekte trekt mij niet naar de afgrond.</i></br>
<br><i>Ook nog niet naar zijn nare gulzige en vraatzuchtige grote mond.</i></br>
<br>
<br><i>Zie steeds weer van die onheilsboden al likkend voor me staan;</i></br>
<br><i>Komen dan ook steeds weer met van die dikke boeken bij me staan.</i></br>
<br><i>Ja die witte jassen, zal wel niet steeds over mijn Krullenkop gaan.</i><br>
<br><i>Buig mijn vermoeid hoofd wat onzeker naar de Arts die bij me staat.</i></br>
<br>
<br><i>Auteur: Adrie. 15 September. 2018.</i><br>
<br>
</center>
15-09-2018 om 21:10
geschreven door Adrie van Gansen
|
