p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
28-09-2010
Hier zit een leven beminnend mens,
die wars is van alle zeurende dingen,
over van alles wat mooi is wil zingen,
mijn pen, papier en gitaar de grens.
Je leven kent wel het oude zeer,
wat je hart soms wel bloeden doet.
Maar lief, mijn lief; wat is er meer,
als blijheid wat je vergoeden doet.
Zie dode beminden voor ogen staan,
of ze nooit van me zijn weggeweest,
zie hun dan weer warm in mijn geest,
of ze nooit van me weg zijn gegaan.
Dan of plots, een mooie vogel diep,
in me weer ontwaakt, die lang sliep,
dan aan het fluiten en zingen ging,
mooie liedjes uit mijn herinnmering.
28-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
27-09-2010
Liet me zacht zwijgend de onheilstijding dalen,
gesproken vanuit een strak gelaat en mond.
Niet tot warme lach of teder woord bewogen,
het Kabinet had gemeten de harde ondergrond.
Het waren woorden, die dicht of lied wijken deed,
gesproken als door een vogel even los uit de kooi,
woorden, woorden voor velen hel-diep; wie weet?
Zieken en bejaarden konden hun oren niet geloven,
zoveel leven dat woorden meenamen in hun vlucht.
Zoveel geluk mocht men hun niet eerder ontroven.
Gij sprak deze woorden met uw ingesproken mond,
sprak daardoor zonder deemoed of aarzelen uit,
door velen toch hun diepste wanhoop aangehoord,
maar getoetst aan; deugd, fatsoen en goed besluit??
27-09-2010 om 21:48
geschreven door Adrie van Gansen
25-09-2010
Probeer heel mijn leven al op gezette tijden, de beelden van emoties die ik heb vergaard, stil in een hoekje van mijn hart te schrijven; een album; met rag en zwammen verzwaard. Maar je lichaam wordt een bouwvallig pand, waarin je dan, je geschiedenis ziet verglijden. Probeert in de spiegel het beeld te vermijden, maar je woning wendt af van wand tot wand. Als ik mijn album maar weer eens ga lezen, voel ik mij verplicht, U, over het vele goede, door de tijd. In milde zin over mij geschreven, over al de lof, ook met wat blaam doorweven. Maar ook over het weinige zoet wat vloeide Ach, het voornaamste zou ik bijna verzwijgen, het liefste wat ik altijd nog eens wilde doen, lieve vrouwen-harten aan een koortje rijgen.
25-09-2010 om 17:47
geschreven door Adrie van Gansen
24-09-2010
Winter-woorden
Geef even mijn gedachte dat hij rusten mag,
dat zelfs mijn dichters-lust mij niet plaagt,
maar het najaarsweer maakt alles zo zwart,
zo woest als wind en regen langs mij vlaagt.
Maar alles wat ik deze Zomer mocht ervaren,
aan wat ik zag, mocht schrijven, en onderging;
aan moois, feeëriek, een wonderlijk verbazen;
houdt de geest nog onrustig van verwondering.
Steek gezellig; de kaarsen aan op het dressoir,
verdriet en tranen verlangd het zonnetje niet,
ook veel moois ligt in de Winter het verschiet.
Ook winter-woorden schikken, zal me bevrijden,
wennen aan de Winter-grammaticale waarden.
24-09-2010 om 11:25
geschreven door Adrie van Gansen
20-09-2010
Ga nu steeds weer vroeger op dichters-pad, voel en zie hoe het na-jaar nadert. De bloem die nu nog teder tegen me lacht, s morgen geel of reeds ontbladert. De zon die eerst vroeg aan de hemel stond, zag ik nu al snel zijn arbeid staken. De zoete geur van rozen in zomerse dagen, toen ik nog rozen-snoeren van hun bond. Het najaar maakt me minder olijk en blij, alles zo somber, verschraalt en ontkleurd, maar het gebeurt velen dan alleen met mij, de natuur lijkt dan even op zijn bedriegerij, als ik rozen vindt; door de wind verscheurd. Maar ook al bood de Zomer me nog zoveel, waarover ik vellen papier heb volgeschreven, een regel, en het laat me dan niet vergeten, dat ik opnieuw neem van de Natuur een deel.
20-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
16-09-2010
Het naderend Na-jaar.
16-09-2010 om 13:34
geschreven door Adrie van Gansen
15-09-2010
Bij het ouder wordt, lijkt je lichaam soms, op een gierig en genant gedragen jas. Van vroeg weg doen was geen spraken; echter niemand die het nu nog maken kan. Maar je kent van je jas elke straat, elke hoek en ieder wat versleten gat, het begin van elke scheur, vouw of gat, is gebeurd, en heet nu je geschiedenis. God die je lichaam tot een wonder schiep, vindt nu in het ouder geworden mensenkind, vaak een mens die door het ouder worden, en verlies aan kennis; geen woorden meer vindt. Zie de dood soms al grijnzen door het lover, brengt ook steeds meer zijn grijzende groet, ook God kijkt me dan al een welkom te groeten, en ziet dan peinzend die grauwe wolken massa over.
15-09-2010 om 13:49
geschreven door Adrie van Gansen
12-09-2010
Wie op deze vrome weg een liefdes-roos wil plukken, zal door de vele geloven, eenzaam moeten bukken; ze lezen en schrijven in vrome boeken; oud en Latijn: zult dan door al die perkamenten, moeten wroeten. dan kan het je na lang voorhoofd-fronzen, je gelukken, om nog eens wat dichter bij je liefdesroos te zijn. Want door die vergeelde te lezen perkamenten boeken, is vrome oudheid moeilijk je brein in te stuwen. Dan nog merk je, dat je na woorden slikken en duwen; alles weet; maar nog niets van die vrome wereld kent. Uit gelezen , in dit met vroomheid volgestouwd vertrek, krijg ik steeds minder van die Liefdes-rozen ten node; na alles te hebben gelezen, aan de dood ontstegen doden.
12-09-2010 om 15:37
geschreven door Adrie van Gansen
10-09-2010
Zag vannacht het teken van de kleine beer, kreeg weer even dat enge krappe benauwde, steeds komt alles weer bij het zelfde oude, na de herfst komt daar koning winter weer. En kijkt mijn engel weer meewarig neer. Kent u ook dat verdeelde onzekere gevoel; of je in je Geest en gevoel, gevangen bent, net of je gedichten schrijft met grove pen, uit dat gekrabbel geen dicht meer groeit? 'O, mijn dichtersleven; waar zult gij einde, zult gij worden een lichaam of woorden lijk. Blijf je net als de Politiek, er omheen draaien, omdat uit de woorden geen zin valt te maken. Als je met deze politiek leert; niet te hopen, neemt de hoop op dicht en politiek de wijk, en liggen gedicht en Politiek nog lang open, denk je; het Leven nodigt niet uit tot blij zijn.
10-09-2010 om 17:19
geschreven door Adrie van Gansen
08-09-2010
Een grauwe mistige vochtige nevel dreef, net als een koude en vochtige kille adem, over Nieuw- Delfland weiden en waters . De zon leek nu geheel te zijn verdwenen. Wat sprak; is na-jaars koele vriendschap; uit de grauwe koele blikken en natte mond, het voelde of zijn hart, mij niet verstond, op de zon zijn zoete gezicht, steeds een lach. Mijn dromen in de vroege ochtend waren, opeens weg, met de zon mee verdwenen. Maar voel nu in mijn onlust weer lagen, ver van het mistroostige weer op aarde, kracht wat me door het na-jaar zal dragen.
08-09-2010 om 17:43
geschreven door Adrie van Gansen
07-09-2010
Stil in de verte hoor ik al een haantje kraaien, ,,ga dichter.Ga het is weer je tijd van dwalen. Kom sta op, zet je benen weer naast de veren, ja de regentijd mag U vandaag niet zoveel deren. In de Kerk zat een bruid al bibberend te vrezen, dat het huwelijk met Jacob wreed zal wezen. En hoor; vanuit de diepte rijst haar diepe spijt, zie hoe haar gelaat wit is, de doodskleur gelijk. Voel me gelukkig al te weten; dat die enge dingen, lief en zacht zullen zijn; als we klaarheid drinken, niet vluchten; en samen gaan de roze wolken binnen. Maar schudt me niet uit, bindt me niet, laat me gaan, ik moet blijven, om Huwelijkse trouw, je onderdaan. Ontneem me nooit het nodige sublieme vertrouwen, dat mijn levenslijn, blijft liggen naast de jouwen, en wij steeds op elkaar kunnen blijven bouwen. En dat we nooit het bootje van verveling bouwen
07-09-2010 om 16:31
geschreven door Adrie van Gansen
06-09-2010
Zie iedere dag weer zoals de schoonheid van een roos, zo mooi en teder als iedere dag weer voor u mag zijn. U zult de Roos iedere dag dan weer voor u horen zingen; ik zing voor u van blijdschap, en een liedje van minnen. De natuur schiep ons niet om zo zonder liefde te lijden, maar gaf ons ook gevoel om het leven te verblijden. Kijk je op tegen de grote verassende weg van het leven, laat liefde, en gevoel je dan een leidende hand geven. U zult zien dat er dan duizenden bloemen zich verheffen, daar een ieder, je dan zal willen zien, voelen, en treffen.. Zie verzamelen die liefdes engelen, blazen hun bazuinen, laten klinken hun versjes en liedjes tot diep in de kruinen.
06-09-2010 om 22:59
geschreven door Adrie van Gansen
03-09-2010
Ach; wat het leven me nu zo moeilijk maakt, zal ook weer even plots zijn einde vinden, wanneer het onrecht even ijl het lijf verlaat, zal eerder dan mijn kracht; weer verzwinden. Gij kwaad; kennelijk vol met onbegrip en onlust, denk je, dat je het even snel wegspoelt met wijn, uw gevoel mag u dan; nu zo heerlijk zoet zijn, maar eens legt de dood u ook eeuwig op je rug. En ooit, ach, u gevoel wat mij nu niet verstond, zal zich ook geraakt gaan voelen door iets hogers. Ook zal er u dan ook koelheid worden toegewogen, zodat u voelt hoe de ander uw koelheid ondervond.
03-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
02-09-2010
Het was nog erg vroeg, dus liep ik wat , dwalend en dromerig over het Delftse land, hield steeds pen en papier bij de hand. Hoorde een krekel die zijn deuntje zong, steeds bij elke gracieus gemaakte sprong. Het na-jaar nadert nu met haastige spoed, 't zonnetje brengt ons alleen nog een groet, weet hij veel hoe het hier beneden voelt, De wind en regen elkaar omarmen zo zoet. Het lijkt soms wel na-jaar, ai...dat is vroeg. De Goden komen zonder het eerst te vragen, vreselijk nu al het korten van de dagen, Wat stom, de goden hadden toch tijd genoeg! Behoudens krekels op mijn pad; loop ik alleen, heerst er een kille stilte op mijn pad en dreef. Onze verliefde zielen; hoe haat ik nog die dag, dat ik niet langer jou aan mijn zij drukken mag.
02-09-2010 om 13:28
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
