p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
12-09-2010
Wie op deze vrome weg een liefdes-roos wil plukken, zal door de vele geloven, eenzaam moeten bukken; ze lezen en schrijven in vrome boeken; oud en Latijn: zult dan door al die perkamenten, moeten wroeten. dan kan het je na lang voorhoofd-fronzen, je gelukken, om nog eens wat dichter bij je liefdesroos te zijn. Want door die vergeelde te lezen perkamenten boeken, is vrome oudheid moeilijk je brein in te stuwen. Dan nog merk je, dat je na woorden slikken en duwen; alles weet; maar nog niets van die vrome wereld kent. Uit gelezen , in dit met vroomheid volgestouwd vertrek, krijg ik steeds minder van die Liefdes-rozen ten node; na alles te hebben gelezen, aan de dood ontstegen doden.
12-09-2010 om 15:37
geschreven door Adrie van Gansen
10-09-2010
Zag vannacht het teken van de kleine beer, kreeg weer even dat enge krappe benauwde, steeds komt alles weer bij het zelfde oude, na de herfst komt daar koning winter weer. En kijkt mijn engel weer meewarig neer. Kent u ook dat verdeelde onzekere gevoel; of je in je Geest en gevoel, gevangen bent, net of je gedichten schrijft met grove pen, uit dat gekrabbel geen dicht meer groeit? 'O, mijn dichtersleven; waar zult gij einde, zult gij worden een lichaam of woorden lijk. Blijf je net als de Politiek, er omheen draaien, omdat uit de woorden geen zin valt te maken. Als je met deze politiek leert; niet te hopen, neemt de hoop op dicht en politiek de wijk, en liggen gedicht en Politiek nog lang open, denk je; het Leven nodigt niet uit tot blij zijn.
10-09-2010 om 17:19
geschreven door Adrie van Gansen
08-09-2010
Een grauwe mistige vochtige nevel dreef, net als een koude en vochtige kille adem, over Nieuw- Delfland weiden en waters . De zon leek nu geheel te zijn verdwenen. Wat sprak; is na-jaars koele vriendschap; uit de grauwe koele blikken en natte mond, het voelde of zijn hart, mij niet verstond, op de zon zijn zoete gezicht, steeds een lach. Mijn dromen in de vroege ochtend waren, opeens weg, met de zon mee verdwenen. Maar voel nu in mijn onlust weer lagen, ver van het mistroostige weer op aarde, kracht wat me door het na-jaar zal dragen.
08-09-2010 om 17:43
geschreven door Adrie van Gansen
07-09-2010
Stil in de verte hoor ik al een haantje kraaien, ,,ga dichter.Ga het is weer je tijd van dwalen. Kom sta op, zet je benen weer naast de veren, ja de regentijd mag U vandaag niet zoveel deren. In de Kerk zat een bruid al bibberend te vrezen, dat het huwelijk met Jacob wreed zal wezen. En hoor; vanuit de diepte rijst haar diepe spijt, zie hoe haar gelaat wit is, de doodskleur gelijk. Voel me gelukkig al te weten; dat die enge dingen, lief en zacht zullen zijn; als we klaarheid drinken, niet vluchten; en samen gaan de roze wolken binnen. Maar schudt me niet uit, bindt me niet, laat me gaan, ik moet blijven, om Huwelijkse trouw, je onderdaan. Ontneem me nooit het nodige sublieme vertrouwen, dat mijn levenslijn, blijft liggen naast de jouwen, en wij steeds op elkaar kunnen blijven bouwen. En dat we nooit het bootje van verveling bouwen
07-09-2010 om 16:31
geschreven door Adrie van Gansen
06-09-2010
Zie iedere dag weer zoals de schoonheid van een roos, zo mooi en teder als iedere dag weer voor u mag zijn. U zult de Roos iedere dag dan weer voor u horen zingen; ik zing voor u van blijdschap, en een liedje van minnen. De natuur schiep ons niet om zo zonder liefde te lijden, maar gaf ons ook gevoel om het leven te verblijden. Kijk je op tegen de grote verassende weg van het leven, laat liefde, en gevoel je dan een leidende hand geven. U zult zien dat er dan duizenden bloemen zich verheffen, daar een ieder, je dan zal willen zien, voelen, en treffen.. Zie verzamelen die liefdes engelen, blazen hun bazuinen, laten klinken hun versjes en liedjes tot diep in de kruinen.
06-09-2010 om 22:59
geschreven door Adrie van Gansen
03-09-2010
Ach; wat het leven me nu zo moeilijk maakt, zal ook weer even plots zijn einde vinden, wanneer het onrecht even ijl het lijf verlaat, zal eerder dan mijn kracht; weer verzwinden. Gij kwaad; kennelijk vol met onbegrip en onlust, denk je, dat je het even snel wegspoelt met wijn, uw gevoel mag u dan; nu zo heerlijk zoet zijn, maar eens legt de dood u ook eeuwig op je rug. En ooit, ach, u gevoel wat mij nu niet verstond, zal zich ook geraakt gaan voelen door iets hogers. Ook zal er u dan ook koelheid worden toegewogen, zodat u voelt hoe de ander uw koelheid ondervond.
03-09-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
02-09-2010
Het was nog erg vroeg, dus liep ik wat , dwalend en dromerig over het Delftse land, hield steeds pen en papier bij de hand. Hoorde een krekel die zijn deuntje zong, steeds bij elke gracieus gemaakte sprong. Het na-jaar nadert nu met haastige spoed, 't zonnetje brengt ons alleen nog een groet, weet hij veel hoe het hier beneden voelt, De wind en regen elkaar omarmen zo zoet. Het lijkt soms wel na-jaar, ai...dat is vroeg. De Goden komen zonder het eerst te vragen, vreselijk nu al het korten van de dagen, Wat stom, de goden hadden toch tijd genoeg! Behoudens krekels op mijn pad; loop ik alleen, heerst er een kille stilte op mijn pad en dreef. Onze verliefde zielen; hoe haat ik nog die dag, dat ik niet langer jou aan mijn zij drukken mag.
02-09-2010 om 13:28
geschreven door Adrie van Gansen
31-08-2010
Dat dappere roosje; een straaltje zonneschijn, heeft me veel moois en vrolijkheid verschaft. Naar haar genoemd zal dit gedichtje ook zijn; met vrolijke lieve woordjes voor haar afgepast. Tussen ontelbare bloempjes bleef je; je verheffen. Waarbij je al mijn gevoelsnaren dan liet trillen, toen de watergoden; je gevoelig deden treffen, of ik een kind van me, daar verslagen zag liggen. Roosje je zieltje is pas net uit het zicht verloren; ik zag je voor me, al vele onheilsdagen tevoren. Mijn vingers waren in de aarde aan het zwemmen, en voelde; net of ik een lief vriendje had verloren. Heb het belang van je gemis nooit onderschat, bij het vertrek van de zon begon ik wel te vrezen, na vertrek van de zon komt er een kouder gezag, ik kneep en graaide als een angstige kinderhand, dat er toen wit kippenvel van heeft gekregen.
31-08-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
30-08-2010
Als dwarrelende blaadjes van een boom, keek er vol verdriet en ontzetting naar; een rouwkaart, in het zwart mijn naam, viel nadenkend en dwarrelend op de mat. Hoorde Kerkklokken luiden het Angelus, de Pastoor bidden;Vader bidt voor hem,, In mezelf wat schuldig bij mezelf te raden, was het niet, dat andere bij rust genazen. Zat wat schuldig in mezelf te denken aan; de vele slapeloze nachtelijke dichters-uren, kon zo ook niet ongeschonden blijven duren. Wat ik stilletjes in hoofd en hart wel wist. Was steeds aan de driftige klop te horen, als er weer 's nachts een dicht werd geboren. Maar het zal zo niet lang meer gaan duren, of de dood doet meer dan alleen wat gluren.
30-08-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
26-08-2010
Bloemen nu afgerukt door hevige windvlagen, door de regen geplet en woest stuk geslagen. Zelfs de tuinkabouter wordt woest weg gerukt, na jaren ijverig de bloemen te hebben geplukt. 'O, zon; laat de vele bloemen zich verheffen, zodat mensen voeten ze niet kunnen treffen. Ook de dichter zijn ogen gaat het ter harte, dat de weergoden; gieren dagen en nachten. Ik hoor in de lage landen; al jaar en dag, steeds oplaaien een heel breed verslag, over weergoden die de zomer stuk maken. Maar eens rukt God mij van de stengel af, en leggen me dan bij; in een duister graf. Ik keer me dan tot U, Waarachtige Heer, ook al hekelde U mijn zonden zeker zeer, bij de Liefde verbleekt elke roos en bloem; die steeds als vlinders mijn buik doorwoelt.
26-08-2010 om 15:46
geschreven door Adrie van Gansen
23-08-2010
Het was nog weinig zon wat ik zag, op deze mistige zomer voormiddag. Liep wat verregend door de stad, omdat ik buiten mijn dichterblad, toch niets zinvoller om handen had. Ook het zonnetje bleef verscholen, het lijkt of zijn taak is volbracht. Wat gaan wij doen, gaan wij bidden, dan blijf ik nog met u in het midden, als de zon dan nog wat blijft dolen, wordt hij voor Gods gezicht gebracht. Maar met al ons bidden en snikken, laat de zon zijn licht niet blinken, zijn licht niet ontsteken in U blik, hij lacht verscholen naar u gesnik. Geen blik wat ons nu welkom heet, als u niet uitnodigend tot hem treedt. Nu weefde de mist een betoverd tooi, maar de zon zijn licht was zo mooi.
23-08-2010 om 15:52
geschreven door Adrie van Gansen
22-08-2010
Daar is het stil, zo eenzaam en geen enkel ding, wordt er verwacht dan een betalingsherinnering. Alles werd ernstig, onzeker, keert zich tegen macht, ziet er geen deemoed, wel tranen, niets dat lacht. Alles werd hun heel on eigen, en nu om het even, want niets verbindt hun nog met hun eerder leven. Sociale woorden, tekens die hij niet meer verstond, dat wonderlijk bewegen uit hun vol gegeten mond. Zacht geeft men seinen van liefde, met hun verdriet, door het weten van verleden en nu het verschiet. Dan hopen ze stil te ontvangen, tekens van begrip, dat hun leven nu wordt een stuurloos zinkend schip, wat zoekt op de nu onbekende zee zijn eigen koers, maar hij ziet steeds weer naderen nieuwe rampspoed Maar hoop nu; dat als een bloem weer gaat bloeien, in de politiek; weer moreel, herkenning en verstand. weer mag krijgen het recht een sociaal gezicht, en bij een ieder weer gaat leven, hun inwendig licht.
22-08-2010 om 22:06
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
