p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
24-11-2010
Het bos nu gehuld met zijn dorre bronze takken, heeft verspreid dorre bladeren over het mos. Kale bomen heffen nu hun bronze bruine kroon; over mos, paddenstoelen en zijn modderplakken. Klinkt helder op; kinderliedjes hun coupletten, gij kinderen met jullie fantasie rijke gedachten , die nog leergierig volgen de Natuur zijn wetten, de mens onder geschikt blijft aan zijn machten. De volwasenen blijven nu steeds wat ingetogen, wordt losser als de Lente weer op gaat schieten, en het zonnetje dan zijn stralen leeg gaat gieten, Sint, Piet en Kerstman weer zijn terug gevlogen.
24-11-2010 om 11:48
geschreven door Adrie van Gansen
10-11-2010
Jammer van de soms blindelings verspilde tijd, door domme praatjes vaak doorwaakte nachten, het steeds weer aanhoren van vele roddeltantes, dan soms bij me eindigend in zwaarmoedigheid. Nu zoveel wat ik niet van mezelf verwachtte, zoveel pijn, verdriet en doffe verslagenheid, zoveel tranen en zoveel vruchteloos geschrei, zoveel artsen die alleen maar pillen brachten. Sta alleen met niets, met alleen lege handen, woest liggen de graven; de grendels der aarde, zij graven dieper, noest in de weelderige aarde. De hemelsluiers beroeren tergend mijn klachten. Niets, niets is hem ooit genoeg; hij wil vernielen, blijven heersen, waar al miljoenen vielen, voel me steeds meer zijn prooi, en kijkt me aan!
10-11-2010 om 13:41
geschreven door Adrie van Gansen
05-11-2010
Zat wat onwennig onder mijn gelijken, in een hol klinkend Ziekenhuislokaal. In deze hal waren we ieder zijn gelijke, lijkt alles ineens zo somber en fataal. We leken alle neergezeten op een voet, of ze van ons een portret wilde maken, dan vastgepind met even zoveel haken. Somber kijkend of ieder hangen moet. Zag geen raam om door heen te kijken, maar buiten klonk de herfst heel banaal, hoor de wind, en voel de tijd verstrijken, terwijl ik hoor en zie hoe ik ademhaal. Men hield zich afzijdig van hun buren, zag in verlegen gezichten om mij heen, geen teken van verwantschap deze uren, iedereen zat in zijn vraag heel alleen.
05-11-2010 om 14:55
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
