p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
10-11-2010
Jammer van de soms blindelings verspilde tijd, door domme praatjes vaak doorwaakte nachten, het steeds weer aanhoren van vele roddeltantes, dan soms bij me eindigend in zwaarmoedigheid. Nu zoveel wat ik niet van mezelf verwachtte, zoveel pijn, verdriet en doffe verslagenheid, zoveel tranen en zoveel vruchteloos geschrei, zoveel artsen die alleen maar pillen brachten. Sta alleen met niets, met alleen lege handen, woest liggen de graven; de grendels der aarde, zij graven dieper, noest in de weelderige aarde. De hemelsluiers beroeren tergend mijn klachten. Niets, niets is hem ooit genoeg; hij wil vernielen, blijven heersen, waar al miljoenen vielen, voel me steeds meer zijn prooi, en kijkt me aan!
10-11-2010 om 13:41
geschreven door Adrie van Gansen
05-11-2010
Zat wat onwennig onder mijn gelijken, in een hol klinkend Ziekenhuislokaal. In deze hal waren we ieder zijn gelijke, lijkt alles ineens zo somber en fataal. We leken alle neergezeten op een voet, of ze van ons een portret wilde maken, dan vastgepind met even zoveel haken. Somber kijkend of ieder hangen moet. Zag geen raam om door heen te kijken, maar buiten klonk de herfst heel banaal, hoor de wind, en voel de tijd verstrijken, terwijl ik hoor en zie hoe ik ademhaal. Men hield zich afzijdig van hun buren, zag in verlegen gezichten om mij heen, geen teken van verwantschap deze uren, iedereen zat in zijn vraag heel alleen.
05-11-2010 om 14:55
geschreven door Adrie van Gansen
24-10-2010
Liep weer eens met mezelf stilletjes alleen, zag hoe op het verdorde loof en bloemen, het zonnetje nog zo stralend zachtjes scheen. Ik wandelde nog wat dromerig door de Lanen, en zag nu toch weer verwonderd op, naar die kale bomen en zijn verdorde takken, eerst zo vrolijk met zijn bloesem beladen, nu naargeestig kaal van voet tot top. Was nog steeds in verwondering en verbazing, hoe de Natuur zijn verborgen geheimen, van de vele mooie seizoenen; toch bewaard. Van vele bloemen en heesters die vergingen, In het herfstseizoen zijn koude tijd, bewaar ik in mijn hart voor de vergetelheid, zij was door de Natuur aan mij even gegeven, vandaar dat ik haar nu weer benoem, mijn allerliefste roosje, die lieve bloem, in haar verdriet even aan me gegeven, toen in mijn handen die kleine verlegen roos.
24-10-2010 om 13:13
geschreven door Adrie van Gansen
22-10-2010
Voel bij het opstaan, weer een frisse-ochtend, zie het na-jaarszonnetje wat tegen me lacht; Kom dichter! Geef aan mij toch al uw zorgen, laat ze dan zachtjes vervliegen met de nacht. Wens al de lieve heesters en bloemen, allemaal, weer een heel fijn welkom in het nieuwe jaar. Zie dan weer hoe de vele nieuwe bloemknoppen, zich dan weer vrolijk openend; de Lente in gaan. Zag hoe het na-jaar; nu met minder overmacht, het zonnetje dwong wat passen terug te treden! De herfst en Winter, laat nu zien hun zaligheden. Ja, de vele mooie seizoenen; waarin we wonen, prikkelen ook steeds weer mijn dichtersdromen. afscheid nemend de zwaluw aan mijn dak geboren, nu ze merkt het na-jaar en Winter hun koude zucht, dan komt er iets van binnen wat zegt; kom vlucht. Vliegt naar het noorden; en nooit gezien te voren.
22-10-2010 om 17:12
geschreven door Adrie van Gansen
20-10-2010
Ach dichter; vermoeid u ziekte het dichten niet; ach; vogels laten steeds horen een ander lied. Zo lang ik het woord van dichten blijf verstaan, nog steeds het licht levend uit mijn ogen straalt, blijft het dichtersschrift, mij nog steeds bewaart. Zoals bliksem en donder nog ten strijden gaan, veel mensen en kinderen angstig sidderen laat, maar ook steeds als het onweer heeft gewoed, er weer een schitterende regenboog uitgroeit, dan is het vermoeide hart al weer wat gekoeld. En zo lang Amor op de maan nog naar me blikt, de liefde vlinders in mijn maag dan nog zo voelt, kabbelende water nog zo lief sabbelt en woeld, dan is mijn dichterslust nog lang niet geblust. Woest liggen de graven, grendels der Aarde, sluiten voor mij het moois van het leven af. Zink dan dieper als de mooiste bloemengaard, al groeien bloemen dan hoog boven mijn graf. Nee, van afsheid nemen; zie ik nog even vanaf.
20-10-2010 om 14:38
geschreven door Adrie van Gansen
18-10-2010
Het is buiten nevelig kil en nog wat stil, de daken puntig berijpt tussen kale bomen. Enkele weken en Sint en Piet gaan komen. De kim die trilt in het nevelige morgenlicht. Het vogel-fluiten brengt nu een fris bericht, naar de Dichter zijn nog wat koude dromen, die steeds weer in de nacht zijn aangekomen. dromen nu niet buigend onder hun gewicht. 'O, ik zal snel verlangen naar het groene loof, of het zweven van een meeuw over het strand, het strelen van een bries als een engelen-hand. Kunnen dichten en dromen; een zomer-droom. Een droom vol groen, waar een beek doordringt, dan door de wind, met wuivende riet omringd. Hoor nu de verdorde heesters en takken breken, ik mag nu nog niet denken aan kabbelde beken.
18-10-2010 om 15:10
geschreven door Adrie van Gansen
16-10-2010
Vadertje tijd
Zo lijkt de zomer nu toch van ons vergleden,
met al onze herinneringen naar het verleden.
Zoek een andere mooie tijd te doen herleven,
die weer betekenis gaat geven aan het heden,
weer net zo mooi als we in de zomer deden.
Zie op papier spatten van mijn schrijverspen,
nog gemaakt in die mooie voorbije zomertijd.
als echo of erfenis van zomer-liefdes die tijd.
Waarin ik ook aan het stille kabbelde water,
al mij geheimen toevertrouwde zonder spijt.
Die erfenis, die nagalmden echo van die tijd,
blijkt nu in het hart opgeslagen herinneringen,
te willen blijven gedenken; met dichters-nijd,
denk aan Vadertje tijd, die vergeet geen tijd.
Adrie van Gansen
14-10-2010
De tijd gaat heel erg snel, als een lieverd, met haar zorgzaamheid, 'mijn zuur verzoet, misschien een bruiloft eerder als vermoed. We hebben beiden langs gescheiden wegen, toch weer dezelfde wegen en pad gevolgd. Troffen steeds weer elkander op onze tocht, steeds kwam onze zorg elkander weer tegen. Steeds weer bij het ronden van iedere bocht, waren wij de tegenstellingen weer ontstegen. Ze blijken steeds op het zelfde vlak gelegen, wat ik dan steeds voor mezelf weer bevocht. En nu de tegenstellingen zijn zoek geraakt, deelt zich steeds meer, deels onopgemerkt, de naakte waarheid, weer aan mij mede; dat dit niet niet te overbruggen verleden, ons al lang tot bondgenoten heeft gemaakt.
14-10-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
04-10-2010
Ik ga vaak als de nacht weer is gevallen, de arbeid slaapt, vaak nog een blokje om. Om te zien of ik al dan niet op deze wijze, een beetje nader tot een dicht weer kom. Bevrijdt van mensen hun zorg en gedrang, loop ik alleen, onder de hemel zijn azuur, luister dan naar vogels hun luide gezang, hun zang dan zo zuiver helder en vol vuur. Hoor stemmen; doof en hol in de nacht, even diep in mijn hart; dat alles is gedaan, dat er niets meer over is van onze dromen, dat dit verlies soms nog mijn geest beslaat. Deze herinnering is als een gedroogde bloem, die ik in mijn levensalbum steeds weer vindt. Steeds die herinnering uit vervlogen dagen, een flauwe geur, die je in perkament wel vindt.
04-10-2010 om 18:56
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
