p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
30-06-2009
Kwam weer van het me toewuivende Park, met haar varens, lijkend op een haardos, licht groen en wijkend voor de felle zon, ze staan er schuw naast elkaar op gepropt, waar die oude vermolmde boomstam staat, gegroefd en verweerd als een oud gelaat, spitst hij nu zijn treurend gelaat naar boven, waar de vogels hem zijn vele bezoekers roven. Hij kijkt verdrietig, niets is hem gebleven, nu rest hem alleen nog een wegrottend leven, dat is al wat hem nu is over gebleven. 30-06-2009 om 19:20
geschreven door Adrie van Gansen
29-06-2009
'O mijn vijver zo kabbelend en liefelijk, over u geschreven zoveel dichten en liedjes, als de maan zijn licht er over laat gaat, verlicht je stralen het kabbelend water snel, als gouden aders op het prachtige blauwe vel. Het is nog steeds om te lachen, als je weer ziet, dat lekkende bladeren, de boom de voeten wast, 'omdat het lijkt, of hij over zijn voeten plast, en ze er mee baadt en ze zo al douchend wast. Vroeger, hoe zalig om bij de vijver te blijven, maar pijnlijk een pak voor je broek te krijgen, ach dat was pijnlijk, maar nu liefdevol verleden, en wordt nu met liefde in lied of dicht gelegd! Maar je hoort me nu later ook nooit meer vitten, over de pijnlijke gevolgen van mijn spel en vermaak, knap zo jongen, deze levenslessen maakte je groot, maar eerlijk, nu kan ik ze het pas echt vergeven, maar nu zijn ze beiden al vele jaren dood! 29-06-2009 om 08:58
geschreven door Adrie van Gansen
27-06-2009
Herinner jij je nog als mijn jeugvriend, dat wij op die mooie zomerse dagen, met lichte en rappe voet en hand, na school de stad verlieten om op het land, enthousiast, de aardbeien te rapen. Herinner je nog, hoe gulzig we waren, het hele veld met aardbeien beplant, we werden dan bruin of rood verbrand! Werden ook bang van de donder slagen. Vergaten steeds wel als gulzige dromers, dat er weinig van het verdiende overschiet, als steeds een gulzige hand in het kistje schiet. Zagen dan te weinig geld, om over te dromen. 27-06-2009 om 17:14
geschreven door Adrie van Gansen
24-06-2009
Hoor galmend het Angelus luidde in de verte, begeleidt door de tonen van een lied van Nel, kan het lied niet spontaan met haar delen, al kon het haar ook niet echt wat schelen. Als ik nu onder de zon naar de mensen kijk, vraag ik me af; heeft het zonnetje dat bereikt, bij regen, weet men niets uit de hals te wringen, nu gaan ze als eerste de toonladder beklimmen. Onder de Zon; lijkt iedereen sneller te gaan, en hoef je minder in lange rijen te staan, stiller ook de stemmen, als door Dirigent geleidt, wanneer de Zon al naar zijn einder glijdt! 24-06-2009 om 21:35
geschreven door Adrie van Gansen
21-06-2009
De vogels zongen al vroeg in het groene lommer, toen de maan net driftig zijn licht had gespreidt; maar had nog geen enkele achterdocht of kommer, niets zweefde er toen in bedrog of oneerlijkheid! Als de zon de wolken maar weer wilde beklimmen, dan komen de mensen ook wel weer naar buiten; zonder te blijven mokken achter de grijze ruiten, wachtend op weer het nachtelijk uur der schimmen. Maar zie in gedachten; een bierkraantje dat lekt, ik was een goede biertapper had men al ontdekt, dus als het zonnetje ook zijn klim af wilde ronden, leef ik op Festival Mondial, tussen de zonden! Ja mijn loop is steeds meer met een kromme gang, maar alleen God weet hoe diep en voor hoe lang! Maar het bierkraantje lekt, en het vaatje loopt, zo heerlijk zoetjes, waar ik de tijd mee omkoop! 21-06-2009 om 17:18
geschreven door Adrie van Gansen
19-06-2009
De woorden van kille onlust, alltijd het voer van ons logen, was nu in mijn hart gevlogen. Zag hoe mooie blauwe ogen, mij nu ook hadden bedrogen. Zelfs huizen kregen een valse schijn, elk huis geheel in het rouw behangen, dat werd in mijn hart het verlangen, Vrouwen die kwamen uitsteken, hun hoofden uit de grijze ramen, spraken hun woordjes stil en fijn, zo vals als een kunstgebit kan zijn. Mijn hoofd heb ik in mijn handen, voelend als twee warme wanden van 't vlees; mijn benen zijn moe, van 't zieke leven wat ik steeds doe. 19-06-2009 om 14:17
geschreven door Adrie van Gansen
18-06-2009
Het einde van de treurnis in mijn leven,
veel van het gebeurde heb ik steeds veracht,
maar de gekregen liefde was ik vergeten,
heb er toen met hartstocht over nagedacht,
ik kan het nu beter vergeven en vergeten,
dan het gebeurde oneindig door laten vreten.
Geluk en verdriet trokken beiden hun spoor,
soms met zweem en snelheid van een slang,
waardoor ik in mijn verlies het licht verloor.
Maar de zweem en snelheid van een slang;
maakt me nu niet langer verdrietig of bang.
Ik wordt weer de dichter waarvan men geniet,
staak mijn dichten vervuld van veel verdriet,
in mijn hart steeds wachtend een droef gedicht,
waardoor een dicht ontluikt; bij stervend licht.
18-06-2009 om 15:36
geschreven door Adrie van Gansen
17-06-2009
De spiegel laat me vaak onomwonden weten, hoe het zit met wat ik zie. Of beter; hoe het heeft gezeten. Of preciezer nog; hoe 't nooit meer zitten zal. De frisse blosjes van destijds, draagt nu mijn dochter op haar wangen. Zij is alles wat ik vroeger was, zo jong zo onbevangen. Zij doet alles voor het eerst; verliefd zijn en verlangen. En wat zij nog gaat ontdekken, weet ik al. En daar sta ik voor de spiegel, kijk mezelf dan diep in m'n ogen- en besef opeens in een klap; Je bent jaloers. Je bent jaloers, gewoon jaloers nu je de prijs weet; van wat soms het paradijs heet. Dat aanlokkelijk en stralend, voor je dochter open staat. Je bent jaloers. Gewoon jaloers op dat vitale. Zo van: wat valt er hier te halen. We zullen later wel betalen. Nu nog niet Je bent jaloers, gewoon jaloers op al die grieten; die nog zo schaamteloos genieten. Van de spannig die het leven; ze in ruime mate biedt. Ach jaloers op je eigen dochter dat is toch wel het laatste waar een moeder aan lijdt. Ik gun haar juist het beste wat er in de wereld te koop is. Geluk, vrede, tevredenheid Jaloers, ach welnee. Dat heeft met jaloezie gewoon geen ene moer te maken ik kijk juist met ontroering naar de prille zoete zaken Die ze allemaal een voor een ontdekken zal En ik gun haar juist dat nachtelijk gebanjer door de straten Je zult mij nooit of te nimmer Moralistisch horen praten En de keuze van haar vriend heb ik volledig haargelaten Maar waarom moet ze nou zo nodig met die kwal En wanneer ze zachtjes zingt.. Als ze zich optut voor een afspraak En ik zie haar stralend de deur uitgaan Je bent jaloers Gewoon jaloers op wat je kwijt bent Nu je zelf een grote meid bent Die de waarde van de tijd kent Die vergaat Je bent jaloers Je bent jaloers, gewoon jaloers nu je de prijs weet, van watsoms het Paradijs heet Dat aanlokkelijk en stralend voor je dochter open staat. En dat moet afgelopen zijn..... 17-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
13-06-2009
Zat te dromen; zal het straks anders vergaan, het uitvaartwezen schroeven de planken dicht, en komt er een eind met een passend gedicht, geen verzet mijn papier bleef maagdelijk wit. Een einde komt er dan toch aan slaap en waken, waarbij mijn wekker steeds de seconden wegtikt, droomde dan over het dicht wat ik wilde maken, met mijn slaap en waak steeds weer in conflikt. De dienst in het kerkje aan het wijde boerenland, gemaakt een graf; met mooie rode rozen omringd, dicht bij het weidse water, waar ik nu graag rust, het kabbelend water, mijn droom en dichters lust!
13-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
12-06-2009
Mijn rijkdom die soms in de koektrommel lag, een kind dat dan wachtte tot het donker was, en geen van de ouders meer naar binnen trad, merkte dat broer Jan het zelfde had gedacht, en toen merkte dat er niets meer over was. Maar mam die de kamer toen lachend stil betrad, merkte dat haar lach zich toch aan mij verried; gaf me een knuffel, en vroeg dan; Adrie jij hier? Maar moesten samen heerlijk lachen van plezier! Maar de nacht ging met een warme lach voorbij, knus bij mijn Pap en Mam warm aan hun zij. Waardoor later haar warme lach, mij nog vaak, heerlijk in mijn herinnering, vergezellen zal.
12-06-2009 om 15:10
geschreven door Adrie van Gansen
09-06-2009
Er is een schoonheid in 't armoedigste kleine, Die zich in stilste dromen slechts openbaart, Gelijk soms een zwerver eenzaam staart Naar een Moors venster, sierlijk rijk van lijnen, Zo boeit dit nietig ding betoverend mijnen Ontroerende blik;hoe speels en hoe klaar't Riet zich verwindt en tot een steel zich paart: Geringde palmenstam in blonde schijnen! Was het een kunstenaar die voor 't eerst verzon Zo tot een kroon, een arabesk, te spreiden Lichte en veerkrachtige stengels, guld in zon? Of is elk ding dat zorgvol en bescheiden De mens goed voor zijn doel vervaardigen kon, Schoon geen vermoedt, Schoonheid voor alle tijden? 09-06-2009 om 19:04
geschreven door Adrie van Gansen
07-06-2009
Op mijn oude bankie, zat zwaar beschonken, een ziek voor zich uitlallend dronken kind. Al peizend, zag ik haar verloren in levensleed, stinkend naar alcohol en vuil in bladbruin kleed. Op het lange sluike haar, een band van klatergoud, of wat er ooit voor door heeft moeten gaan, de bladeren ruischen dicht, waar ik door ben gegaan. Voel me door dit beeld wat verdrietig en aangeslagen. Als u dit leed niet ziet, hernieuw het licht dan in je ogen, na met haar te hebben gesproken, ik zou anders haar verdriet hebben meegenomen. 07-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
05-06-2009
Rood met witten stippen Toen in de herfst de natuur weer heel bladstil was, ik graaf dan nu diep in mijn geheugen en verleden, is ze geboren, die rode met wit bevlekte paddenstoel, ze stond daar toen wat verlegen, tussen de gele kleden. Werd somber bekeken door donkere wolken om haar heen. Ze werd wat verlegen van al die donkere somberheid, haar mooie witte stippen, het rood daar omheen gespreid, zag op mijn hand, wat traantjes verdrietig verspreid, net als een klein verdrietig meisje, wat ook wat lijdt. Berg weer op in mijn herinnering haar mooi kleuren, je bloedrood met witte stippen, kom je ook weer terug, om met je mooie kleuren, ons dan weer wat op te beuren? 05-06-2009 om 22:08
geschreven door Adrie van Gansen
03-06-2009
Soms rijst er in Broeder Jacob zijn gevoel, van een heel wonderlijk brandende grot. Zij is dan de schrik van zijn ondeugd en ziet het dan als de straffe Gods. Eens dwaalde er daar een jonge maagd, en dacht als jongeling aan geen gevaar, tot ze zijn gestalte zag; zwaar en grof, en als een Beer zag naderen tot haar. Zijn brede baard en bruine rok, verwarde toen haar mensenschijn, zij meende een bruine beer te zien; maar het was Broeder Jacob de Capucijn. In haar schrik nam ze toen de vlucht, maar zij wordt door Jacob nagesneld, die voelt aan zijn Capucijnerhart, dat hij voelt; verkeerd en bekneld. Ach Vrouwe van mooie eenvoudigheid, verlaat toch u onnodige dwaze schrik; ik ben gewoon broeder Jacob de Capucijn; verban toch de voor mij onnodige schrik. 03-06-2009 om 10:44
geschreven door Adrie van Gansen
02-06-2009
Buiten waait het al wat zomerkoelte, zit vandaag wat verdrietig in de put, tot mijn buurjongetje wat lachend valt, op zijn ondeugende en olijke smoeltje, voorkomt dat ik verdrietig raak ingedut. Ja de tijd vliegt snel, vooral wanneer, liefdesverdriet mijn leven verzuren doet, ja het vieren van de Gouden bruiloft, hadden we toch al nooit meer vermoed. Slechts eenmaal heb ik haar nog eens gezien, als gezeten in een sneltrein in volle vaart, haar ogen nog steeds open en zonneklaar, maar had mijn hart die ogen maar nooit gezien, mijn verdriet zal langszamer slijten dan wat, aan herinneringen in mijn hart geschreven staat! 02-06-2009 om 09:30
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
