p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
24-06-2009
Hoor galmend het Angelus luidde in de verte, begeleidt door de tonen van een lied van Nel, kan het lied niet spontaan met haar delen, al kon het haar ook niet echt wat schelen. Als ik nu onder de zon naar de mensen kijk, vraag ik me af; heeft het zonnetje dat bereikt, bij regen, weet men niets uit de hals te wringen, nu gaan ze als eerste de toonladder beklimmen. Onder de Zon; lijkt iedereen sneller te gaan, en hoef je minder in lange rijen te staan, stiller ook de stemmen, als door Dirigent geleidt, wanneer de Zon al naar zijn einder glijdt! 24-06-2009 om 21:35
geschreven door Adrie van Gansen
21-06-2009
De vogels zongen al vroeg in het groene lommer, toen de maan net driftig zijn licht had gespreidt; maar had nog geen enkele achterdocht of kommer, niets zweefde er toen in bedrog of oneerlijkheid! Als de zon de wolken maar weer wilde beklimmen, dan komen de mensen ook wel weer naar buiten; zonder te blijven mokken achter de grijze ruiten, wachtend op weer het nachtelijk uur der schimmen. Maar zie in gedachten; een bierkraantje dat lekt, ik was een goede biertapper had men al ontdekt, dus als het zonnetje ook zijn klim af wilde ronden, leef ik op Festival Mondial, tussen de zonden! Ja mijn loop is steeds meer met een kromme gang, maar alleen God weet hoe diep en voor hoe lang! Maar het bierkraantje lekt, en het vaatje loopt, zo heerlijk zoetjes, waar ik de tijd mee omkoop! 21-06-2009 om 17:18
geschreven door Adrie van Gansen
19-06-2009
De woorden van kille onlust, alltijd het voer van ons logen, was nu in mijn hart gevlogen. Zag hoe mooie blauwe ogen, mij nu ook hadden bedrogen. Zelfs huizen kregen een valse schijn, elk huis geheel in het rouw behangen, dat werd in mijn hart het verlangen, Vrouwen die kwamen uitsteken, hun hoofden uit de grijze ramen, spraken hun woordjes stil en fijn, zo vals als een kunstgebit kan zijn. Mijn hoofd heb ik in mijn handen, voelend als twee warme wanden van 't vlees; mijn benen zijn moe, van 't zieke leven wat ik steeds doe. 19-06-2009 om 14:17
geschreven door Adrie van Gansen
18-06-2009
Het einde van de treurnis in mijn leven,
veel van het gebeurde heb ik steeds veracht,
maar de gekregen liefde was ik vergeten,
heb er toen met hartstocht over nagedacht,
ik kan het nu beter vergeven en vergeten,
dan het gebeurde oneindig door laten vreten.
Geluk en verdriet trokken beiden hun spoor,
soms met zweem en snelheid van een slang,
waardoor ik in mijn verlies het licht verloor.
Maar de zweem en snelheid van een slang;
maakt me nu niet langer verdrietig of bang.
Ik wordt weer de dichter waarvan men geniet,
staak mijn dichten vervuld van veel verdriet,
in mijn hart steeds wachtend een droef gedicht,
waardoor een dicht ontluikt; bij stervend licht.
18-06-2009 om 15:36
geschreven door Adrie van Gansen
17-06-2009
De spiegel laat me vaak onomwonden weten, hoe het zit met wat ik zie. Of beter; hoe het heeft gezeten. Of preciezer nog; hoe 't nooit meer zitten zal. De frisse blosjes van destijds, draagt nu mijn dochter op haar wangen. Zij is alles wat ik vroeger was, zo jong zo onbevangen. Zij doet alles voor het eerst; verliefd zijn en verlangen. En wat zij nog gaat ontdekken, weet ik al. En daar sta ik voor de spiegel, kijk mezelf dan diep in m'n ogen- en besef opeens in een klap; Je bent jaloers. Je bent jaloers, gewoon jaloers nu je de prijs weet; van wat soms het paradijs heet. Dat aanlokkelijk en stralend, voor je dochter open staat. Je bent jaloers. Gewoon jaloers op dat vitale. Zo van: wat valt er hier te halen. We zullen later wel betalen. Nu nog niet Je bent jaloers, gewoon jaloers op al die grieten; die nog zo schaamteloos genieten. Van de spannig die het leven; ze in ruime mate biedt. Ach jaloers op je eigen dochter dat is toch wel het laatste waar een moeder aan lijdt. Ik gun haar juist het beste wat er in de wereld te koop is. Geluk, vrede, tevredenheid Jaloers, ach welnee. Dat heeft met jaloezie gewoon geen ene moer te maken ik kijk juist met ontroering naar de prille zoete zaken Die ze allemaal een voor een ontdekken zal En ik gun haar juist dat nachtelijk gebanjer door de straten Je zult mij nooit of te nimmer Moralistisch horen praten En de keuze van haar vriend heb ik volledig haargelaten Maar waarom moet ze nou zo nodig met die kwal En wanneer ze zachtjes zingt.. Als ze zich optut voor een afspraak En ik zie haar stralend de deur uitgaan Je bent jaloers Gewoon jaloers op wat je kwijt bent Nu je zelf een grote meid bent Die de waarde van de tijd kent Die vergaat Je bent jaloers Je bent jaloers, gewoon jaloers nu je de prijs weet, van watsoms het Paradijs heet Dat aanlokkelijk en stralend voor je dochter open staat. En dat moet afgelopen zijn..... 17-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
13-06-2009
Zat te dromen; zal het straks anders vergaan, het uitvaartwezen schroeven de planken dicht, en komt er een eind met een passend gedicht, geen verzet mijn papier bleef maagdelijk wit. Een einde komt er dan toch aan slaap en waken, waarbij mijn wekker steeds de seconden wegtikt, droomde dan over het dicht wat ik wilde maken, met mijn slaap en waak steeds weer in conflikt. De dienst in het kerkje aan het wijde boerenland, gemaakt een graf; met mooie rode rozen omringd, dicht bij het weidse water, waar ik nu graag rust, het kabbelend water, mijn droom en dichters lust!
13-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
12-06-2009
Mijn rijkdom die soms in de koektrommel lag, een kind dat dan wachtte tot het donker was, en geen van de ouders meer naar binnen trad, merkte dat broer Jan het zelfde had gedacht, en toen merkte dat er niets meer over was. Maar mam die de kamer toen lachend stil betrad, merkte dat haar lach zich toch aan mij verried; gaf me een knuffel, en vroeg dan; Adrie jij hier? Maar moesten samen heerlijk lachen van plezier! Maar de nacht ging met een warme lach voorbij, knus bij mijn Pap en Mam warm aan hun zij. Waardoor later haar warme lach, mij nog vaak, heerlijk in mijn herinnering, vergezellen zal.
12-06-2009 om 15:10
geschreven door Adrie van Gansen
09-06-2009
Er is een schoonheid in 't armoedigste kleine, Die zich in stilste dromen slechts openbaart, Gelijk soms een zwerver eenzaam staart Naar een Moors venster, sierlijk rijk van lijnen, Zo boeit dit nietig ding betoverend mijnen Ontroerende blik;hoe speels en hoe klaar't Riet zich verwindt en tot een steel zich paart: Geringde palmenstam in blonde schijnen! Was het een kunstenaar die voor 't eerst verzon Zo tot een kroon, een arabesk, te spreiden Lichte en veerkrachtige stengels, guld in zon? Of is elk ding dat zorgvol en bescheiden De mens goed voor zijn doel vervaardigen kon, Schoon geen vermoedt, Schoonheid voor alle tijden? 09-06-2009 om 19:04
geschreven door Adrie van Gansen
07-06-2009
Op mijn oude bankie, zat zwaar beschonken, een ziek voor zich uitlallend dronken kind. Al peizend, zag ik haar verloren in levensleed, stinkend naar alcohol en vuil in bladbruin kleed. Op het lange sluike haar, een band van klatergoud, of wat er ooit voor door heeft moeten gaan, de bladeren ruischen dicht, waar ik door ben gegaan. Voel me door dit beeld wat verdrietig en aangeslagen. Als u dit leed niet ziet, hernieuw het licht dan in je ogen, na met haar te hebben gesproken, ik zou anders haar verdriet hebben meegenomen. 07-06-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
