Mensen doen vaak iets, maar weten vaak niet waarom.
Ik zie hen vaak doen, te zitten, te wikken en te wegen.
Hoe zij steeds toch het meest uit het leven hebben gekregen.
Ik zie ze schrijven in gedachten, in hun woorden als weefsels,
die nu geen hart meer kunnen en konden bereiken of doorbreken!

Zij zien nu het leven langs hun heen gaan en zien niet om,
hoe hun dierbaarste herinneringen langzaam,
als hun foto’s in hun Album verbleken!
Hopen en verlangen of er weer niet iets of iemand komt.
Dan zie en voel ik hun hartjes soms van blijdschap weer bewegen.
En dan stil in hun bedjes gelegen…………………….
en als er dan weer wat komt, 
dan houden zij zich dom!
Dan kijken ze met een paar onschuldige ogen.
Willen niet, maar willen wel, en blozen…….
’t Leven zegt hun dan………
zo ik draai me weer om....
Ze geven elkaar zo even, maar wat droogjes,
een paar schalkse knipoogjes en schuinweg,
een paar vriendelijke plaagstootjes.
‘O mensen lief, zijn zij nu zo dom!
Het leven is echt heel snel om!
Loopt als water tussen je vingers door!
auteur: Adrie.©