Goeie avond iedereen !!!
Ben een beetje opgewonden want – vers van de pers - … eindelijk GOED nieuws !!! De zon in ons hart begint weer te schijnen : ons An voelt zich fysisch genoeg in orde om … weer eens naar Selimiye in vakantie te komen. Ze komt met ons mee op 11 Mei en gaat terug einde Mei. Het weer zal zeker in orde zijn voor haar want tijdens die periode : heerlijke zon en nog niet te warm. Den Ali Baba en ik hadden al voorzorgen genomen tegen haar mogelijke komst. An wil beneden slapen, maar er is geen bed, dus vroeger was dat kamperen. Nu heeft Ali Baba een aangroei getimmerd (met recup hout) aan de bestaande bank (die te klein is om op te slapen) zodat An nu een comfortabel bedje heeft beneden. Ik was ook even aan het denken - meestal spreek ik over mijzelf - maar, over den Eddy mag er ook wel eens iets gezegd worden. Hoe hij het doet weet ik niet, maar hij slaagt er nog altijd in – na bijna 4 jaar – om een super verrassingsontbijt voor me te serveren. En, sinds ik niet meer werk is het ontbijt voor mij primordiaal.

                    

Weer een beetje meer veiligheid in de streek : in elke gevaarlijke bocht werden vangrails geplaatst. Ja, voorheen raadde ik iedereen aan niet naar hier te komen per auto als het donker was (vooral voor wie de streek niet kent) Nu : veiliger, maar het doet afbreuk aan de schoonheid. Ik hoop wel dat er mensenlevens mee gespaard worden. Even een foto van vorig jaar … toen je de witte lijn nog moest volgen …. recht de dieperik in hahahaha.   Met de regen en de wind van vandaag zijn de late amandelbloesems weggewaaid. Nu staan de wilde perenbomen in bloem – prachtig, maar de vruchten zijn oneetbaar en nietig. Misschien zou ik me een beter eens toeleggen op het enten van bomen, er staan zoveel van die bomen en dienen tot niets ! En ja, Guy, de Fransman bouwt verder aan zijn droom. Ik begrijp hem, maar vind het toch heel spijtig dat hij door ZIJN droom een hele berg - én het zicht erop - een zielig uitzicht bezorgt.

.

Verder niets speciaals en veel groetjes !!!!!
Hilde en Ali Baba

"Kust der heerlijkheden waar het water levensverhalen weerspiegelt met de tand des tijds knagend aan het land. Waar blauw blauw is en de zee je niets verbergt. Baaien in de Turkse kust tientallen, honderden, duizenden; verborgen en geborgen, waar ontwake
n nog een droom is en dagdromen realiteit " (Bruno Flour - juli 1995). 

                 

Spijtig genoeg is dit verleden tijd aan het worden. De baaien worden vervuild en overal worden restaurants gebouwd .... in elke mooie baai liggen ettelijke boten : gulets, zeilboten en jachten. Wààr is de tijd van toen ? Wij hebben de mooie tijd gekend èn hebben er met volle teugen van genoten. DIE tijd ... komt niet meer terug. Onze eerste keer met Mizana : 1993 : toen nog een primitieve gulet : het anker werd nog met de spierballen opgehaald, de énige luxe aan boord was de (verplichte) boordradio (GSM was toen nog niet weid verspreid) ... we vonden het heerlijk zwalpen van baai tot baai in alle eenvoud, rust en eenzaamheid. We misten het confort niet dat de reizigers van nu eisen. Elke vakantie aan boord was ronduit heerlijk.(indien interesse, even kijken naar het hele begin van mijn blog "hoe het begon"). Soms leek het op een gebed, al die schoonheid van de natuur, de stilte en het heerlijke samenzijn van ons gezinnetje na een hard werkjaar. 

                

Zowat een week geleden … Lente !! Je voelde de natuur veranderen, je zag overal zomaar opeens bloemknoppen openbarsten, de temperaturen werden zacht, heerlijke zon en blauwe hemel. Het leek stabiel en mee met de vogeltjes voelden we ons bloed stromen en konden we niet weerstaan aan schoonmaak- en schilder beurten. 3 jaar terug schilderde ik alle houtwerk buiten in éénkleurig groen (waar er voorheen 5 soorten groen gebruikt werden – typisch Turks – heeft geen belang en … groen is toch groen). Gezien de combinatie van zon, wind en zoute lucht de verf heel snel aantast moest er een nieuwe laag gelegd worden. Toen ik de kleurenkaart bekeek dacht ik “waarom eigenlijk verdergaan met groen ?” en ik liet me verleiden door …Visne rood (kriek). Nu het werk al gedeeltelijk gedaan is oogt het zoveel mooier en rijker tegen de grijze muren ipv van dat arme groen ! Het is zo moeilijk een natuurlijk kleur groen te vinden hier, dan beter iets dat contrast maakt, dachten we, en … wij vinden het een succes.

                       

Maar ja, deze tijd kan het weer nog niet stabiel zijn, dus : vannacht terug begonnen met episode Herfst. Vreselijk huilende wind, bliksem en harde donderslagen (hoewel ik er niks van gehoord heb … had oordoppen in tegen het nachtelijk gezang van mijnen Ali Baba). We wachten af tot de Lente terug komt, dan kunnen we verder klussen. En ondertussen kan ik weer …. jaaaaaaaaaaaa klossen ! Op de web blog van Gisela “http://blog.seniorennet.be/kantklossen/” of “terug naar ‘t kantkussen” is de eerste zin : “een hobby die een passie werd”. Misschien klinkt het voor velen saai, maar ik heb het ook zo ervaren …ik zou er zelfs ’s nachts voor opstaan !! 

                                        

De voornoemde Lente heeft ervoor gezorgd dat alle amandel bloesems open barsten ! Gewoon prachtig en zoals ik een maand geleden zei : NU is Selimiye veranderd in één wit/roze wolk van bloesems waar de bijen in zoemen en nectar slurpen naar hartelust. Voor we in Selimiye kwamen wonen waren we er enkel tijdens de zomer en in het najaar geweest en … wij vonden het toen al zo mooi. Ik geloofde Bahri niet toen hij zei dat het tijdens de Lente nog veel mooier was, maar juist : hij had gelijk !



Voor de rest : niets te beleven tenzij regelmatig een versperde weg omwille van nieuwe bouwwerken - meestal illegaal. Daar sta je dan, je kan niet terug en je kan niet verder, dus : wachten tot de weg weer ontlast wordt van betonmolen, vrachtwagen ofzo. Nu ja, de frequente boodschappen doe ik toch te voet en de Tata doet niet veel meer dienst dan éénmaal per week. Blijkbaar is onze heuvel in trek momenteel – erg genoeg – wij hielden ervan afgelegen en rustig te wonen. Er is nog geen reden tot paniek : het is nog geen lintbebouwing en de afstand tussen de huizen is ruim. Maar .. blijkbaar smachten de in stress levende mensen meer en meer naar eenzame afgelegen plekjes – ver van de bewoonde wereld om te mijmeren bij een prachtig uitzicht. Marmaris is al veraf (1 ½ uur van het dichtste vliegveld – is nu eenmaal gelegen op een schiereiland) – Selimiye ligt nog een uurtje verder – wij : op de heuvel (13 jaar geleden onbewoond gebied) – en NU … zijn er 2 bouwwerken aan gang heel veel verder en hoger ! Haha, dan denk ik ”als je ’s avonds zonder sigaretten valt, zal je zeker het roken afleren” want, van dààr af naar het dorp in het donker !!!....... Laatste nieuws : ik boekte gisteren onze volgende komst naar België ! Een meevallertje, want je moet zoeken en zoeken en zoeken en dan .. BOEKEN als je dàt ziet : goeie prijs, goeie periode. We komen van 25 April tot 11 Mei en hopen toch vele van jullie te zien. We willen natuurlijk de dochters (èn schoonzoon die zich nu ernstig inspant om zijn Nederlands te perfectioneren) terugzien. Ons An voelt stilaan beterschap in been en voet. Ok, het gaat langzaam, maar zolang het de positieve richting uitgaat zijn we heel blij en opgelucht. Zo, tot volgende keer en veel groetjes !!!!! Hilde en Ali Baba

Jaja, ik weet het ... 2 maand sinds mijn vorige editie. Maar ja : eerst 2 weken in het ZONNIGE België, daarna thuiskomen en uitstellen, daarna 2 volle weken zonder internetverbinding, daarna Lieve en Kia op bezoek tot gisteren ...... maar nu wil ik een dapper kereltje zijn en zal eraan beginnen. Inderdaad, een zonnig Belgenlandje verwelkoomde ons 14 dagen lang, maar de tijd die we er doorbrachten was natuurlijk hoofdzakelijk op onze An gericht. Alles bij elkaar is ze 10 dagen in het ziekenhuis geweest en dan nog eens 2 weken in een revalidatiecentrum voor fysiotherapie. Operatie kan geen hulp bieden en haar toestand is tot op heden nog hetzelfde. Kine schijnt beetje bij beetje wat vooruitgang te boeken, maar het blijft afwachten. Gelukkig laat ze haar oren niet hangen en is onmiddellijk terug beginnen werken. Vermits de verplaatsing voor haar heel moeilijk is wordt ze geholpen door haar collega’s (“’t zijn echte schatten” zegt An). Dit geeft ons wel een goed gevoel. Maar toch … ik heb dan maar besloten de eindejaarsperiode bij de dochters door te brengen vermits An nu niet naar hier kan komen. Ja, ik kom eraan tussen 16 december en 6 januari ! Maar het wordt wel een kruisweg : via Antalya. Dwz : eerst naar Marmaris, dan 6 uur schudden op de bus (die wel langs een heel mooie weg door het Taurusgebergte rijdt) en dan overnachten in Antalya omdat het vliegtuig reeds om 6 uur in de morgen opstijgt en dan …. laat ons hopen dat er geen vertraging is. Het grote nieuws is nu wel dat er binnen 2 jaar een nieuw vliegveld zou klaar zijn in Gökova ! (ligt maar een half uurtje rijden voorbij Marmaris) Een geschenk uit de hemel …. ALS ze ook tijdens de winter Internationale vluchten krijgen. Nu is de situatie zo dat alle toerisme tussen Istanbul en Antalya 5 maanden lang bijna volledig plat ligt omdat er geen vluchten zijn. Wij hopen maar op een nieuwe verbinding Gökova-Oostende voor de toekomst (Ryanair ?) Het weer is nog steeds zacht – temperaturen tussen 15 en 20 graden en de meeste dagen zon en blauwe hemel – echt wandelweer dus. Toevallig bood een jonge man uit het dorp me aan me te gidsen naar één van de vele kastelen op de hoogste bergtop van Selimiye. Prachtig gewoon, maar wel een harde klimpartij. Veel van het kasteel blijft echter niet over, enkel de ommuring, maar het zicht van daaraf is onbetaalbaar, je ziet de hele omgeving – Rhodos – Symi –het Datça schiereiland en zelfs het schiereiland van Bodrum. Het is ongelofelijk hoeveel (weinig gekende) oude sites op ons kleine schiereiland staan. Geschreven geschiedenis over wat hier vroeger was is niet te vinden – hoe oud de sites zijn ? – ook geen idee. Met Lieve en Kia, gegidst door Jos en Hale, zijn we ook gaan stappen : een kasteel boven het dorpje Sögüt. Een tocht van 4 uur met aankomst in Taslica. We hebben er allemaal van genoten tot in de toppen van onze tenen !

Hoe het komt dat we 2 weken zonder Internet verbinding zaten ???? Wel, er is in het hele dorp een nieuwe lijn gelegd voor telefoon en ADSL. Vroeger kwam onze lijn rechtstreeks van beneden aan zee tot op de heuvel. Nu moest de nieuwe verbinding langs ons weggetje omhoog. En hoe denken de Turken ? Eerst de verbinding doorknippen en dan pas alle telefoonpalen planten. Een logica die niet echt strookt met de onze. Ze werden dan ook nog vertraagd door enkele storm en regen dagen, dus ja, wij maar wachten en wachten en wachten. Typisch Turkse toestanden noemen we dat. Maar het helpt toch niet om je er zenuwachting in te maken, beter passief ondergaan en ondertussen naar het dorp lopen om de mail te checken in het enige Internetcafé dat Selimye rijk is (je moet dan wel nog het geluk hebben dat niet alle computers bezet zijn én dat het café open is). Nog zoiets : vorig jaar hebben ze een kaai gemaakt aan het dorp met geperste voorgevormde stenen. Nu hebben ze die allemaal weer uitgebroken om te vervangen door natuursteen ! Waarom ? Misschien voor de werkgelegenheid. Maar het wordt er wel mooier op, dat is dan wel het voordeel. Verder nieuws in Selimiye stad (“Selimiye gat” zegt Lieve) ? Er wordt weer heel veel bijgebouwd, maar gelukkig niets dat ons panorama beschadigt. De bouwbedrijfjes beleven gouden tijden, maar waar dat zal eindigen ??? Recent werd zelfs begonnen aan de ontmaagding van de volgende heuvel. Een Fransman heeft er een plateau laten vrijmaken om er een “boutique hotel” neer te poten en er ligt zelfs nog geen fatsoenlijke toegangsweg naartoe ! Ik had Selimiye 12 jaar geleden moeten in een doosje stoppen zodat het kon blijven zoals het toen was. Zo, meer is er op het ogenblik niet te vertellen en ik zal proberen wat vlugger nieuws door te geven in de toekomst.

Veel groetjes ! Hilde

Hallo !!!
Eigenlijk was ik vandaag eventjes aan het denken. Tijdens deze jaren gaf ik geen enkele info over het schoolleven in Turkije. Misschien toch iemand interesse ?
Het liedje “’t is vandaag de eerste schooldag …..” werkte op onze dochters in als een vuurbal. Zij vinden me nu nog altijd sadistisch als ik dat liedje naar voor breng ondanks het feit dat die periode van hun leven reeds lang afgesloten is. In Turkije begint de “grote vakantie” midden Juni en de eerste schooldag valt midden September. Ja, 3 maand vakantie , maar wel begrijpelijk dat die kinderen niet op de schoolbanken moeten zitten tijdens de hete maanden. Nu, ik heb me laten wijsmaken dat er nog een reden is : dit waren de maanden dat de kinderen konden helpen op het land, in de zaak enzoverder.
Voor ons werd dit schoolleven pas nu concreet omdat Denizhan, het zoontje van Bahri nu zijn eerste schooldagen beleeft. Fotootje erbij natuurlijk, èn "special photo" want dàt moet bij de klassieke fotograaf gebeuren. Alle scholen verplichten uniform. Eigenlijk wel schattig. Uniform is ook weer heel relatief : het kraagje kan variaties hebben, en dààrover scheppen de kinderen onder elkaar ook weer op. Maar, meestal is het in een variatie op de Turkse vlag, ooit door Atatürk ontworpen.
Denizhan is 5 jaar oud, èn met rood uniformpje. Dat betekent dat hij nog heel lang school moet lopen. Volgend jaar (als hij gepromoveerd wordt) krijgt hij een blauw uniform. En op latere leeftijd hangt het af van school tot school, maar de schoolkinderen of dito jeugd zijn steeds herkenbaar. Er is verplichte schooltijd : vanaf 6 jaar : 8 jaar school. Nadien vrij te kiezen : verder studeren, gaan werken, legerdienst of niksdoen. En ik moet zeggen, het is niet altijd zo simpel om in Turkije langere studies te volgen. De grootte van het land – de lange afstanden . Toen ik de trip naar Oost Turkije maakte kwamen wij in een dorpje waar de “middelbare school” kinderen 2 uur op de bus moesten zitten op bij te school te geraken. En .. dan nog eens terug ’s avonds. Nochtans is in elk dorp – hoe afgelegen ook - een lagere school voorzien. Niet altijd met de beste leraars, maar het is er toch. Wil je je kind verder laten studeren moet je genoeg geld voorhanden hebben en eventueel verhuizen naar een stad met meer leermogelijkheden. Dit alles is in ons kleine Belgenlandje zoveel eenvoudiger.
Dat wou ik eventjes kwijt. Meer nieuws is er niet.
Veel groetjes
Hilde en Ali Baba

Als surfend op Internet kwam ik een pracht blog tegen : “terug naar ’t kantkussen”. Heb ervan gesnoept en … ja ook een beetje van die mooie werkjes afgedrukt en nageklost. Ondertussen had ik contact met de dame van de blog – een kantlerares – en ze heeft me al verschillende nieuwe patroontjes doorgemaild èn goeie raad gegeven.

Van kuisen kwam er ook niet veel in huis tijdens die warme maanden. Recent las ik ergens “ons huis is proper genoeg om niet ziek te worden, maar vuil genoeg om gezellig te zijn”, en zo was het inderdaad, want zodra ik nog maar boven was met trekker en dweil was de luttele kledij die ik aanhad al kletsnat. Dan maar een beetje over het stof heenkijken en hopen dat je geen ultra propere mensen op bezoek krijgt. Aha, over bezoek gesproken : vorige zaterdag een telefoontje van onze buur Wilfried uit Ichtegem “wij staan aan de moskee van Selimiye !! Verrassing !!!” Direct naar beneden gereden en hen meegebracht voor een blitzbezoek (ze moesten rekening houden met het busje waarmee ze op dorpentocht waren). Dat was toch wel heel leuk.

Van barbecue kwam ook niet veel in huis. Je was nadien bijna even gaar als het vlees dat erop lag. Verschillende mensen maakten nochtans de opmerking “jullie barbecueën hier zeker heel de zomer”. Nee dus, dat is voorbehouden voor lente en herfst.

Nieuws in Selimiye ? Nee eigenlijk niet. De toeristische periode was kort zowel op land als op zee. Afgezien van zeilbootjes en gullets natuurlijk ook jachten in alle maten (het kleur is niet zo variabel : meestal wit en soms wat blauw erbij). Maar, we vinden de gullets zoveel mooier,  eleganter èn meer passend in de omgeving. Ongelofelijk welk fortuin er op het water ligt.

Een 10 tal dagen geleden – om 5 uur in de morgen werden we alle drie (An was ook hier) wakker door een ongekend geluid : REGEN !!! Een korte maar hevige vlaag. Den Ali Baba was door en doornat omdat hij de autovensters was gaan sluiten, en hij zei dat het hem deugd gedaan had ! Sindsdien zijn de temperaturen gedaald tot rond de 30°, heel lekker weertje. Ook de zeeajuinen – de eerste bloemen na de zomer – boren weer hun kopje door de kurkdroge – keiharde grond.

Zo, waarschijnlijk tot na ons bezoek in België. Wie weet zien we elkaar ginder.
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba