HET MEDICAMENT

Ik was me er niet van bewust, dat ik op mijn 73ste verjaardag eigenlijk aan het inslapen was. Het actieve leven, de spanning van de projecten, het lag al een decennia achter mij. Vagelijk wist ik er nog iets van, maar de verhalen erover werden steeds korter. Mij erover opwinden was niet meer nodig, ik wist zelfs niet meer hoe ik voor elkaar had gekregen, omdat ik vandaag amper in staat blijk om zonder problemen op reis te gaan. Bij projecten moet je ver vooruit kijken, als het ware reeds voorzien hoe het zal eindigen, niet alleen of het af te sluiten is met winst of verlies, maar elke stap van de weg kennen zodat er nooit paniek is wanneer iets misloopt, want ook dat moet in te schatten zijn, zelfs de alternatieven die naar een oplossing leiden.

 Vandaag, ik zit alleen in Istrië in Pula op een Ressort zoals dat heet. Ook dat had ik niet voorzien, een appartement in Pula had ik gedacht, niet te ver van het centrum, zodat ik alleen mijn weg wel vind zonder verloren te lopen. Neen verloren gelopen ben ik niet omdat ze me bijna bij de hand hebben genomen tot aan de gate van het Ressort De Horizont. Van de luchthaven Pula naar Verudella 6/B vroeg ik aan de chauffeur van de Shuttle, ik liet hem nog het gedrukte adres zien om alle misverstanden te vermijden maar hij bleef knikken, vruchteloos op zoek naar wisselgeld dat hij mij behoorde te geven. Och ik ken de trucs wel die ze met toeristen uithalen, maar knikte "laat maar zitten" een drinkgeld van enkele kuna's nu ja. Eigenlijk was ik verbaasd dat ik niet eerst naar het centrum van Pula moest om daar een taxi of bus te nemen naar het Ressort, een meevaller dacht ik. De chauffeur deed teken af te stappen en werkelijk ik las Verudella op de halte. Er stapten een paar mensen gehaast uit en ik nam even de tijd om rond te kijken, op het rond punt, dat blijkbaar overal naartoe ging. Misschien dat de gebouwen in de verte nummers   hadden, maar dan moest ik eerst nog een halve km met mijn bagage op wandel om die te bereiken, en misschien moest ik daar helemaal niet zijn. Ook geen taxi's in de omtrek dus stevende ik af op een wachthokje waarin een garde druk de wacht zat te houden. Hij maakte mij diets dat ik de weg die de shuttle had genomen, terug moest. Hoe ver dan, was mijn volgende vraag, maar zover reikte zijn Engels niet en toen ik vroeg :” 1 km “, knikte hij vol overtuiging. Ik kon natuurlijk niet zeker zijn, of ik na het afleggen van die afstand, wel degelijk ter bestemming zou zijn. Er was niemand in de buurt voor een tweede opinie, en je zult maar op weg zijn naar een verkeerd adres met 25kg bagage. Hij moet mijn ellendige onzekerheid gemerkt hebben en belde zijn vriend, een wachter die zoals bleek verantwoordelijk was voor het domein waar ik hoorde aan te komen. Ik was met de gids vertrokken voor een kwartuur snelwandelen, bergop met een rugzak van 10 kg en 15kg op wieltjes. Mijn gids hield er een goede tred in terwijl hij met de telefoon aan zijn oor , verslag uitbracht, ja waarom niet van mijn hijgen en zuchten. Maar ik ben er geraakt, amper, maar toch.

Mijn hoop om mij, eerst en vooral op bed te gooien, een paar uur uit te rusten voordat ik een douche nam en dan een restaurantje op te zoeken was een duidelijk misrekening. Het was 9u30, en de accommodatie was slechts beschikbaar van 14 uur, er moest nog gepoetst worden, ziet u.

Dat ik zo vroeg aankwam was dank zij een nachtvlucht, eigenlijk vroege ochtendvlucht, die vanuit Charleroi stipt was vertrokken om 6u35, met stipte aankomst in Pula airport, om 8u15. Onbelangrijk natuurlijk, maar ik was al onderweg, via bus -trein- en bus van 20uur de vorige dag uit Brugge. Het openbaar vervoer is prachtig maar het rijdt maar tot 22 uur en begint maar terug om 6 uur, dus te laat voor een vliegtuig, waar men wordt verwacht 2 uur voor vertrek, dus 4u35. Ik bracht uit pure noodzaak, de nacht door op een stoel in de luchthaven van Charleroi, mocht zelfs blij zijn met een stoel, want velen slapen er op de grond met de rugzak als hoofdkussen.

Maar niet getreurd, ik mocht mijn bagage aan de receptie van het ressort achterlaten, pakte mijn moeie lijf in mijn handen, en reisde met de bus naar het centrum van Pula, waar ik eerst een spie pidza vond en dan tegen de middag een restaurantje, een zeildoeken afdak tegen de zon, met toeristenstoeltjes. De dorade met patatjes en spinazie en een glaasje wijn waren heerlijk. Om niet helemaal ergens ineen te zakken van zalige vermoeidheid, besloot ik ter verkenning, te voet terug te keren naar het Ressort. Het lukte in 3/4 uur zodat ik niet te vroeg aankwam en mijn appartement kon innemen. Allemaal dik in orde, alleen zocht ik tevergeefs de koelkast die, toch niet mocht ontbreken op een vakantieappartement in het zuiden vond ik. Ik had een levensgrote grijze koelkast die naast mij stond over het hoofd gezien, dus alles in orde. De elektrische kookplaat met een grote schijf en een kleine schijfje als voor een poppenhuisje was wat sober, dus veel koken zou het niet worden.

Toch maar eerst een douche en dan een paar uur maffen, en dat deed ik ook.

Het eigenlijk probleem, begon de volgende morgen zondag, toen ik zoals gewoonlijk, mijn doosje met pillen vulde, om zonder problemen de dag door te komen. Och veel zijn het er niet, en de meeste ervan zijn zelfs onbelangrijk, maar toch is daar een pil bij, die de gevoeligheid van mijn hart onderdrukt en belet dat het op hol slaat. Eigenlijk is ook dat niet zo erg, als je thuis bent, maar dat was ik duidelijk niet. Ik rommelde tussen mijn pillen, speciaal apart verpakt in een kleine toilettas, om ze niet te verliezen, tussen de tandenborstel, scheerapparaat, toiletzeep, dag en zonnecrème, die dan weer in een grotere toilettas zaten, maar ik dwaal af.

Er ontbrak iets, tenminste dat was mijn eerste indruk. Er ontbrak een volledige strip van dat belangrijk medicament, flecainide om het niet te noemen. Ik had wel een strip maar ik had er 2 nodig, om de 7 dagen van het verlof mijn lichaam ten volle te kunnen drogeren. Eigenlijk had ik met 1,5 strip genoeg, maar ook die halve strip, ze was er niet. En toen kwam de projectleider naar boven, aan elk probleem is een oplossing als men maar blijft nadenken.

Feit, ik had te weinig medicatie, zelfs na herhaalde malen kijken en de toiletzak om te keren op de tafel, het bleef een feit. De oplossing lag voor de hand, gewoon simpel, zoek, of beter vindt een apotheker, maar het was zondag. Waarschijnlijk waren die dicht, maar ik had met die ene strip genoeg tot woensdag, dus het probleem had alle tijd om opgelost te worden. Maar, dacht de projectleider 3 dagen zou wel eens kunnen te kort te zijn om het probleem te klaren. Heb je een probleem, pak het direct aan en laat geen tijd voorbij gaan, je weet immers niet wanneer de oplossing eraan komt. Waarschijnlijk is er een apotheker van dienst, en die moet ik vinden. Een busje naar de stad, zoeken naar een Toeristisch info center, en bingo ,er was een apotheker open tot 12 uur ,dus moest ik mij haasten, het was vijf voor twaalf, letterlijk dan, maar ik haalde het met kloppend hart en piepende longen. Even terzijde, maar ik had als projectleider ook ondervonden dat vele problemen zich vanzelf oplossen als men voldoende tijd had van wachten, maar dat was in dit geval geen goede strategie, van zelfs niet.

Niet dat ik verwachtte het zo maar over de toog te krijgen, want ik had geen voorschrift, maar ik moest eerst weten of Flecainide beschikbaar was. Er bestond altijd nog de mogelijkheid dat het niet binnen was en van ergens moest opgestuurd worden, en op zondag gaat zoiets niet , dus er zou een dagje wachten kunnen inzitten. Dat gebeurt ook wel eens met mijn apotheker, die dan beroep doen op een sneldienst, maar zoals ik al zei, niet op zondag. In het beste geval maandag na een dokterbezoek om het voorschrift te krijgen en die dokter moest mij dan ook maar op mijn woord geloven. Dat dacht ik dus allemaal in de apotheek terwijl er een paar trage mensen voor mij alle tijd van de wereld meenden te mogen nemen. Zij konden ook niet weten dat achter hen iemand stond met echte problemen. De apothekeres verstond mij niet goed en ook toen ik mijn enige strip liet zien die al half was geplukt, schudde ze het hoofd. Dat zag er niet goed uit, blijf kalm. Ja het merkproduct is Tambocord, probeerde ik nog. Er brandde nog steeds geen licht. Het medicijnenboek kwam eraan te pas, en uiteindelijk ging ze het googelen. Dat vond ik heel verstandig, want zelf heb ik dat ook eens gedaan en Wikipedia geeft zelfs de volledige formule van de molecule, met de tekening van alle pijltjes en hocuspocus verbindingen.

Het verdict kwam. No sir this product is not available in Kroatie. Mijn gezicht stond op ongeloof, dus voegde ze er aan toe dat ik het nergens zou vinden.

Ja nu weet ik al hoe jullie denken, wacht een dagje, ga naar een dokter en die schrijft dan wel wat anders voor ,case closed. Dus dan zou ik moeten uitwijden waarom een ander ,zij het gelijkaardig medicament, niet kan. Vermits dat absoluut oninteressant is, zul je mij moeten geloven op mijn woord, een andere medicatie, No way. Ik ben een ervaringsdeskundige.

De nacht van zondag op maandag lag ik te broeden. Het is mij dikwijls gebeurt dat een probleem wat onoplosbaar blijkt 's avonds, de volgende morgen een simpel niemendalletje blijkt. Natuurlijk moest ik nog naar een tweede apotheker, je weet nooit, maar daar verwachtte ik niet veel van. De eerste had mij al overtuigd, dat in heel Kroatie geen Flecainide te vinden zou zijn, wat ook de tweede bevestigde, na het volledige ritueel met medicijnboek en computer.

Waar was de Flecainide dan wel. Thuis natuurlijk, blauw doosje in de tweede schuif voor de kookplaat, het was er maar te pakken.Nu wil het toeval dat ik zeer brave buren heb die, als ik op vakantie ga, mijn planten water geven. Ik had hun huistelefoon, maar mijn gsm heeft een oplaadkaart en zeker nu ik in nood zou kunnen geraken, wilde ik spaarzaam zijn met mijn tegoed, ik zou het wel eens hard kunnen nodig hebben als de tijd kromp. Daarbij komt nog dat zoiets moeilijk uit te leggen valt, en ik kan mij indenken dat zij mij de goede raad zouden geven naar een dokter te gaan, mensen hebben immers de neiging een probleem van anderen volgens hun eigen ervaringen op te lossen, wat voor mij geen oplossing is. Met een e-mail de zaak uitleggen, met het waarom en hoe, zou mij beter lukken, maar ik had hun emailadres niet, dus smste ik hen. "Heb een probleem waar jullie mij mee kunnen helpen, kunnen jullie mij je email sturen'. Ook na enkele uren geen antwoord. vermoedelijk het verkeerde nr.

Mijn dochter die in Oostende woont, zou ook naar Brugge kunnen gaan, maar die was haar sleutel van mijn deur kwijt. Ik stuurde dus een uitgebreide mail naar mijn dochter, met de telefoon van de buren, en mijn vraag, hen omstandig uit de doeken te doen, wat mijn probleem en mijn oplossing was. Vooral het gedeelte van de verzending was delicaat, omdat ze daarvoor het geld moesten voorschieten, en dat is misschien te veel gevraagd van mijn goede buren. Taxipost of DHL zouden de enigen zijn die dat binnen de 48 uur voor elkaar krijgen, wist ik nog uit mijn beroepsjaren. Ja de kosten zouden wel eens kunnen oplopen, maar wie zijn gat verbrand....

Mijn dochter mailde mij terug, dat mijn buren dat niet konden want dat ze tot dinsdag op reis waren en mijn dochter zat in Holland en raadde mij aan naar een dokter te gaan, ja wat had je gedacht. Ze hadden gelijk, de oplossing was te omslachtig en vergde te veel middelen. Ik had het niet als een oplossing moeten overwegen. Ik had te weinig rekening gehouden met de moeilijkheid, om te geloven dat er geen vervangmedicatie is. Ik heb een fractie van een seconde gedacht, nog een vriendin in te schakelen die in de buurt woont, maar neen, ik moest naar een andere oplossing op zoek, deze liep dood.

Een vriendin van mij, een ex verpeegster, ze is op rust, die aan het revalideren is van een zware infectie streptokokken, maar dat doet niets te zake, verblijft in een revalidatie centrum in Nieuwpoort. Bij haar kon ik op het volle technisch begrip rekenen, want zij nam, zeer toevallig dezelfde medicatie. Ze kan wel niet uit de voeten, maar haar zoon werkt in Nieuwpoort, dus daar moest iets te regelen zijn, de pillen van de moeder met het jeugdig verstand van de zoon. Niet dus, zij zat juist zonder pillen en haar zoon zat met een verstuikte voet in de gips. Hier waren hogere machten aan het werk die een verzending uit het moederland, onmogelijk maakten en misschien maar goed ook. Ik heb er nog aan gedacht mijn huisarts in te schakelen of mijn reguliere apotheek, maar neen, allemaal te ingewikkeld, en ik zie die heren nu niet direct voor mij in de bres springen.

De maandag liep stilaan ten einde, en ik had geen oplossing. Op het appartement zelf heb ik geen wifi, dus was ik de laatste mails aan het lezen van mijn dochter aan de receptie van het ressort, zo'n 500 meter van het appartement vandaan. Ze had uiteindelijk wel haar best had gedaan, en gemeend, de enige juiste raad te geven, die zoals ik al uitlegde voor mij geen optie was. Ook de vriendin gaf toch maar de raad een dokter op te zoeken. Nu ja, als ik dat deed, kon ik maar beter een bloedverdunner vragen, zodat een op handen zijnde hartversnelling geen kwaad kon, maar ook bloedverdunners moeten met mate en onder controle worden toegediend, dus dat zou dan ook een gok worden.

Als men een probleem eventjes kan loslaten, dan doen onze hersenen iets wat een computer niet kan. Vooral in rusttoestand, wanneer men terug tijd heeft bewust te zijn van de omgeving, wanneer door de rust van het ressort, je de stilte hoort, gekleurd door het gekwek en getjirp van vogels, dan komt de heilige geest. Twee zaken ineens kwamen uit mijn brein opdagen. Ik had een CM verzekering en misschien was de medicatie wel te krijgen in Italie.

Aan de receptie, die ondertussen mede op de hoogte waren van mijn probleem, ik had hen op de hoogte gebracht van een mogelijk levering van DHL op woensdag, iets wat ondertussen tot de onmogelijkheden behoorde, mocht ik naar België bellen, via hun vaste lijn, want hun payfoon was stuk.

De man aan de lijn was vriendelijk, wel niet van de CM maar hij zou het doorgeven en steeds met mij in verbinding treden bij latere gesprekken. Hij nam zijn tijd want hij moest alle gegevens, letter per letter invoeren in zijn plaatsvervangend brein, de computer dus. Ik moest mij geen zorgen maken, hij zou terugbellen naar mijn gsm, ze zouden wel een oplossing vinden. Ik gaf nog de naam van mijn huisdokter mee, mocht die moeten geconsulteerd worden, en ik had maar een stripje nodig, kon zo in een enveloppe voor verzending.

Waarom was ik daar niet eerder opgekomen, naar de verzekering bellen bedoel ik. Was dat niet het eerste wat ik had moeten doen. Ik buig mijn hoofd in stilte, de oplossing kwam er waarschijnlijk aan, maar was er nog niet, zouden zij DHL of taxipost inschakelen en zouden die op tijd zijn. Ik moest ook verder zoeken en uitvinden hoe ver Italië lag, stel dat daar Flecainide te krijgen was.

Ik herinnerde mij dat Istrië eigenlijk niet zover van Italië ligt. Ik vroeg aan een vinnige receptioniste, of er bussen gingen naar Italië. O ja, er vertrokken naar Triëste 3 bussen per dag, een bus om 5 om 6 en om 7 uur. In de morgen vroeg ik, ja en er waren ook 3 bussen terug, een om 14 uur, 16 uur en 18 uur en ze waren, enkele rit, 3 uur onderweg, kost heen en terug 170 kuna, spotprijs eigenlijk. Ik googelde naar apotheken in Trieste, en noteerde een paar telefoons. Of er bij de receptie iemand Italiaans sprak, en of hij wilde informeren of mijn zeldzaam medicament er te krijgen was. In Italië was men verbaast dat men daarvoor moest bellen, natuurlijk was dat te krijgen. Eindelijk een werkbare oplossing, yes. Ik ervoer het zalige gevoel van een geslaagde zoektocht, nog niet afgewerkt maar binnen handbereik. Ik hoorde de vogeltjes terug fluiten en de zee was weer azuurblauw. Een mens zou vergeten dat hij in verlof is.

Toen kwam de telefoon van de vriendelijke man die de oplossing zou vinden. Hij had aan het team van dokters het probleem voorgelegd, dat hoorde blijkbaar zo , die niet konden geloven dat dit medicament niet te krijgen was in Kroatië, dus naar een dokter gaan, het doosje meenemen en het zou wel opgelost zijn. Ik vroeg hem hoe hij dacht dat een dokter in Kroatië, een medicament kon voorschrijven, dat niet in de apotheek voorhanden was, ook niet op bestelling. Ja dat wist hij ook niet. Ik vertelde mijn zoektocht tot in Italië, en hij aanvaarde mijn oplossing. Stuur de kosten van de bus en het medicament dan maar op, en hij gaf mij een dossiernr. De oplossing van mijn probleem zat in de pijplijn, morgen vroeg opstaan, en nu snel iets gaan eten, want ik had scheurhonger van al dat denkwerk.

Eindelijk kon ik er rustig bij gaan zitten. Het restaurantje stond vlak aan zee, en ik bestelde een wienersnitsel, een lap die ik niet op kon, met een glaasje wijn. Na het eten keek ik naar de horizon die stilaan heiig werd bij de ondergaande zon.  

'Wonderfull', zei een vrouwtje enkele stoelen verder die ook naar hetzelfde keek.

' It is, a very quite evening" beaamde ik.

'' ja'" zei ze "misschien kunnen we Nederlands spreken, ik hoorde daar een bekend accent"

Zij was Nederlandse, uit Rotterdam. Uiteindelijk ging ik bij haar zitten, ik had mijn eten op en babbelen op een afstand, het is zo potsierlijk.

"Ja", vertelde ze, "ik spreek gemakkelijk mensen aan, misschien juist omdat ik alleen ben."

"Het is soms moeilijk, aan de receptie keken ze mij ook wat triest aan toen het aantal personen moest opgeven voor de toeristentaks. Als ze vragen waarom ik alleen reis, dan heb ik daar ook geen antwoord voor klaar " probeerde ik aan te knopen

"Waarom ben jij alleen", vroeg ik, "je bent een mooie en jonge vrouw,.... je moet mij niet vertellen dat je geen aandacht krijgt, maar....je moet er niet op antwoorden natuurlijk. "

Ze speelde wat met haar eten. Ze was singel uit vrije keuze. We verlieten het onderwerp, en ik vertelde haar dat ik de volgende morgen om 5 uur moest opstaan, om de eerste bus naar Pula te nemen, zodat ik in Pula de laatste bus nog kon hebben naar Triëste, om een medicament te halen, dat in Kroatie niet te krijgen is.

" Tambocort?" vroeg ze. Ik keek haar verbaast aan

"ja" zei ik "Flecainide, maar dat is het generisch product van het merkproduct Tambocort"

"Toen je het over een product had dat hier niet te krijgen is, wist ik het meteen, ik neem het namelijk ook, als je wilt kan ik je wel wat geven.

"Dat is ongelofelijk" en schetste haar in het kort mijn inspanningen die ik gedaan had om eraan te geraken. Bijna had ik gezegd, dit kan geen toeval zijn, maar dat is het natuurlijk wel.

"Weet je het echt zeker, want uiteindelijk heb ik de reis al voorzien"

"Neen echt, ik ben blij dat ik je kan helpen"

Er kwamen nog wat kennisen bijzitten, en uiteindelijk ging ze naar haar appartement de medicatie halen. Ze had maar een strip bij met 50 gr pillen, en ik moest er 12 pillen uitsnijden, want ik neem 200gr per dag. Ze nam soms maar 50 gr, moest eigenlijk 100 gr per dag nemen, en beweerde nog genoeg over te hebben. Ik zag dat ze met het aantal dat overbleef in elk geval geen overschot zou hebben, ze bleef eveneens tot zaterdag had ze verteld. Ik liet haar, de pillen in de hand, met haar gezelschap alleen, en vertrok als een dief die zijn buit binnen heeft. Neen, ik moest haar niets betalen. Ik betaalde haar drankje en gaf haar een kus bij het vertrek. "je bent een lieve meid' zei ik nog. Mijn probleem had dus onverwacht en vanzelf zijn oplossing gekregen. Ik keek eens naar de pillen in mijn hand, maar zag nog voor me het stukje dat er voor haar was overgebleven. Ik had haar hoeveelheid niet echt nageteld, maar toch.

Ik ben de medicatie toch gaan halen in Triëste, een vermoeiende dag, en nu hoop ik Yvonne terug tegen het lijf te lopen om haar de medicatie terug te geven, die ik wat al te graag aannam. Ik heb verder te weinig gegevens om haar te vinden. De kelner van het restaurant, was het beroepsmatig verboden om haar app. nr te geven, wat ik begrijp, dus heb ik mijn nr achtergelaten bij de brave man. Nu maar afwachten.

Er zijn natuurlijk vele mensen die hetzelfde medicament nemen, en in een hotel zou het mogelijk zijn navraag te doen of een van de gasten misschien wat over heeft, maar in een ressort, met over een groot terrein verspreid, huisjes, appartementen en 4 restaurants, blijft het een toevalstreffer. Het was op die moment na al mijn perikelen toch een reddingsboei, het was gelukkig niet de enige. Misschien had ik gewoon moeten wachten, het probleem loste....bijna...zichzelf op.

"