varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
25-10-2009
Zondag 19 juli 2009 - Cambrai - Honnecourt - Gouy : op naar de bron
met toestemming van de auteur Karel Hoet
Gisterenavond heeft de Vendantee ons teruggevraagd om te aperitieven. Het was weer super gezellig en bovendien leerrijk om zo'n oude rot in 't vaarvak te mogen uitvragen. Bovendien hebben we er gebruik van gemaakt om Antwerpen en Temse als bestemming te promoten. Ze waren in beiden al langs geweest maar hadden nog helemaal niet genoeg gezien. Moi-aussi, je suis chauvin, hein ! Maar nu moeten we afscheid nemen : zij varen af richting Doornik om er vrienden te ontmoeten en als ze vertrokken zijn gooien wij ook de trossen los. We vullen onze watertank nog bij aan de uitgang van de haven en om 10.55u zwaait de havenmeester ons uit. We draaien het Canal de Saint-Quentin op met bestemming Honnecourt. 14 sluizen op slechts 18 km hebben we voor de boeg. Maar dit kanaal is zo pittoresk dat je't niet mag missen ! Aan de beweging op het water merk je dat het vandaag zondag is. Voor ons is een kanoclub onderweg, en het krioelt van de fietsers op de jaagpaden aan beide oevers. Best gezellig. In het zonovergoten groen passeert het ene na het ander sluisje onder onze kiel en het is geweldig om dat allemaal zelf te doen. Het wordt een heel avontuur als Leon en ik van plaats wisselen : hij aan het roer en ik aan de touwen. Zo hebben we allebei eens wat anders te doen en merken we dat we in de andere rol toch nog veel te leren hebben. Zo blijft een mens bezig, hé... Ik houd de stand van zaken bij op een kaartje dat de havenmeester van Cambrai me gaf, want anders zou ik de tel van de sluisjes verliezen. Niet dat dat dan zo erg zou zijn, maar het is toch deel van de sport om te weten waar je bent. Ondertussen hebben we al gemerkt dat we de Schelde nog verschillende keren tegenkomen. Ze kronkelt als een slang rond dit kanaal en aan sommige sluisjes zien we dat we door een aquaductje varen die over het Scheldebeekje gaat. Best bijzonder ! Aan de tiende sluis, dat is de sluis van Crèvecoeur, zit inderdaad een sluiswachter op ons te wachten. We worden dus bediend en de man noteert ook de naam van onze boot en onze bestemming. Hij kijkt ook na wanneer we de afstandsbediening hebben gekregen en of de gegevens die we dan doorgaven kloppen met wat hij vandaag zelf kan vaststellen. Het is allemaal in orde en de man toont veel belangstelling als hij hoort dat we naar de Scheldebron onderweg zijn. Hij geeft ons direct al verschillende tips om er zo kort mogelijk bij te komen en we besluiten dat ons plan om in Honnecourt aan te leggen nog zo slecht niet is. Als we verder varen zijn we weer blij om nog eens een sluiswachter te hebben gsproken ! Om 15.50u liggen we vast beneden de sluis van Honnecourt. Dit staat aangegeven als Halte Nautique, dat wil zeggen dat er bolders zijn om je aan vast te maken, dat er in het dorp een bakker is (maar laat die nu net toch van zondag 14u tot en met maandag gesloten zijn !) en dat er drinkwater is - pittig detail : de kraan werkt niet. Vandaag houden we het bij een fikse wandeling om dorp en omgeving te verkennen : het licht glooiend landschap bevalt ons zeer, de rust in dit kleine dorp nog meer. Hoewel als toeristische stop aangeduid is het een stille plek : een residentieel dorp met veel akkerbouw waar verschllende wandelingen en fietsroutes passeren. Het enige restaurant dat we vinden is de frituur van de camping... We koken dus maar zelf aan boord.
Een beetje gefrustreerd over het gebrek aan onthaal in Valenciennes varen we af om 09.20u. Tot Bouchain duurt het voor de rivier haar spannende karakter terug krijgt : zoals gisteren gezegd - wel mooi maar een beetje gekanaliseerd saai.We komen eerst nog bij de sluis Trith Saint Léger. Waar de Fransen al die heiligen blijven uithalen is me nog lang niet duidelijk, maar Saint-Léger heeft alleszins voor een mooie sluis met zowaar bewegende bolders gezorgd ! Er hangt wel sfeer rond dit sas en we hadden gisteren beter tot hier doorgevaren om te overnachten, al is het misschien wel wat verlaten. Nauwelijks 5 km verder is er nog de sluis van Denain waar een "Relais Fluvial" is. Onze zuiderburen kunnen het altijd zo mooi zeggen hé, maar de Relais lijkt me niet meer dan een inham met veel kade om beroepsvaarders te laten aanleggen. Maar misschien heb ik over de pointe van de zaak heen gekeken... Dan komen we bij Bouchain, is misschien ook wel een stop waard, maar we varen toch verder, alsof ik intuïtief weet dat het mooiste van de reis op ons wacht. We komen bij de écluse de Pont Malin en als we die uitvaren meren we meteen aan voor het middagmaal.We worden gegrepen door het mooie uitzicht. Aan stuurboord komt het Canal de la Sensée uit in de Schelde, en dat gaan we afvaren bij de terugreis.Deze monding levert een heel mooi beeld op, zoals dat wel meer gebeurt waar twee waters in mekaar overgaan.Voorbij deze plek wordt de Schelde alweer een pak smaller. Hier kan enkel nog klein vrachtvervoer op, en dat gebeurd dan ook volop.Veel graanhandel langs de rivier. Hier moeten de Gentenaars de eer van de Leie komen verdedigen hoor, want volgens mij steekt de Schelde haar hier de loef af ! Het is schilderachtig mooi en als je over 't water kijkt lijkt het wel alsof achter elke bocht een drakar vol wilde Noormannen kan tevoorschijn komen (deze verbeelding kan ook wel geïnspireerd zijn door Jan Van Aken, wiens boek ik momenteel verslind). In een schitterende mooie s-bocht komen er echter geen Vikings tevoorschijn, maar wel een vrachtbootje. Ik wijk helemaal uit naar de binnenbocht om hem te laten passeren. Even later waarschuwt hij me via marifoon dat ik absoluut mijn mast moet neerleggen, want even verderop zijn er lage bruggen.Wie ben ik om dat tegen te spreken ? We komen nu al dicht bij ons doel, maar we hebben wel nog 19 sluizen te gaan, waarvan nog 5 vandaag. Met veel indrukwekkend gekronkel varen we verder. Ik ben erg op mijn hoede voor tegemoetkomend verkeer, want al die bochtjes mogen dan wel mooi zijn, veel uitzichtop tegenliggers geven ze niet ! Ik heb al eens op marifoon naar afvarend verkeer gepolst maar geen reactie gekregen - geen nieuws goed nieuws moet je dan maar denken. Voor de volgend bocht stat er een bord dat ik niet ken : een wit bord met zwarte rand en in zwarte letters "signal" erop. Het lijkt me duidelijk : de waterwegbeheerder is zo verstandig om een seintje te geven voor de bochten om een aanvaring te vermijden. Ik volg de aanwijzing prompt op en laat de toeter schallen. Achter de bocht verschijnt er echter geen verkeer in de afvaart, wel de eerste sluis : Iwuy. De kaart geeft hier geen VHF kanaal om ze op te roepen (wel een telefoonnummer) en er staat ook geen bord. Ik zie niemand in het wachtershuisje maar toch zwaaien de sluisdeuren voor ons open. In deze sprookjesachtige omgeving is dat dubbel indrukwekkend en we vragen ons af of dit de Franse versie van de Efteling is.We varen binnen en wachten af. Dan valt me een bord op dat aangeeft dat we ons moeten melden via de parlofoon Het Eftelinggevoel stijgt met 10 punten wanneer ik de knop van de grote oranje praatpaal induw. De fee die me verwelkomt heeft een vriendelijke mannenstem, wat me gelijk weer op de Aarde neerzet. Wie we zijn, en waar we naartoe varen wil mijnheer-de-fee graag weten. En dat hij nu op een knop drukt en als het goed is valt er in de schuif aan mijn linkerzijde een zwart bakje. Helderziend is de goede man (wat kan je van een mijnheer-de-fee anders verwachten ?) want er komt inderdaad een zwart bakje ingedonderd. En of ik eens kan kijken of ik de twee toetsen zie : een blauwe met het woord "avalant" eronder en een groene met het woord "montant". Ja, mijnheer-de-fee, ik zie het. En dat ik zolang ik opvarend ben (dus naar de bron toe) ik de groene knop moet gebruiken om de volgende sluizen te openen, en in de afvaart, bij het terugkomen, de blauwe knop. En drukken moeten we doen telkens we voor de volgende sluis komen bij het bord "signal". (niks te toeteren dus, de sluis openen, daarvoor dient dat mysterieuze bord !) En of ik in de sluis die twee ijzeren staven opmerk : een groene en een rode. Ja mijnheer-de-fee, ik zie het. Wanneer we dan binnengevaren zijn en vast liggen kunnen we de groene staaf omhoog duwen en dan gaat het versassen van start. De rode staaf is enkel voor noodgevallen. Of ik het goed begrepen heb ? wil mijnheer-de-fee nog weten. Dan wenst hij me een prettige reis en ze zien ons wel aan de sluis in Crèvecoeur want daar zitten ze.
Het systeem werkt perfct eens we het goed door hebben. Na pakweg 10 minuutjes zijn we al weer bij de volgende sluis -écluse de Thun-l'Evêque - en het loopt gesmeerd. We kunnen niet sneller bediend worden...denken we. Nog een beetje verder komen we bij de sluis van Escaudoeuvres en daar ligt de Andromeda, een Nederlands jacht, aangemeerd. Maar we wachten niet op hen om op de knop van "ons kaske" te drukken en krijgen ook dadelijk rood-groen licht, dat betekent dat het signaal ontvangen is en we zo snel mogelijk worden bediend. Leon, die op de uitkijk staat, waarschuwt me dat er aan de andere kant een schip binnenvaart. Als hij uit de sluis komt, zal het onze beurt zijn. Bij 't wachten geraken we aan de praat met de crew van de Andromeda. Ze melden ons dat er problemen zijn met het sluiten van de sluisdeur :de vrachtboot die binnenvaart heeft de diensten al opgeroepen. Maar de mensen van de Andromeda hebben ook nog een probleem met hun afstandsbediening. Ze moeten tientallen keren op de knop drukken voor het signaal doorkomt, en of dat bij ons ook zo is. Nee, bij ons gaat het vlekkeloos. Er moet iets met hun bediening zijn. Kunnen ze gelijk regelen als de man van de sluis hier is. Ja maar, ze spreken zo slecht Frans, ze hadden het al uit proberen te leggen via de parlofoon maar het lukt niet. Dus gaan we mee naar de sluiswachter die een kwartiertje later arriveert en de sluisdeur in orde brengt. De Andromeda krijgt zonder problemen een andere afstandsbediening en iedereen weer tevreden en op weg. Zo hebben we weer onze social talk gehad en dat is toch altijd prettig. De volgende 2 sluizen doen we nog samen met de Andromeda om er zeker van te zijn dat alles nu vlotjes wekt en het verloopt inderdaad vlekkeloos. We arriveren meteen ook op onze bestemming van vandaag : Cambrai. We varen aan stuurboord het jachthaventje binnen en zoeken ons een plaatske.Het is hier een "base fluviale" en we zijn benieuwd wat dat dan wel mag inhouden. We meren aan achter de Vedantee, wiens schipper ons komt helpen met de landvasten.Rond 18.30u liggen we vast en ga ik me aanmelden bij de havenmeester. De lieve man overstelpt me met informatie over de stad en voor slechts 7,00 hebben we ligplaats voor de nacht, douche, toilet, onbeperkt electriciteit, drinkwater om bij te vullen en ook de mogelijkheid om diesel te tanken. Dat laatste hebben we niet nodig, want met een verbruik van 3,5 l./u. komen we makkelijk thuis met onze tank. Ondertussen blijken de mensen van de Vedantee een heel sympathiek ouder Engels stel te zijn die al jaren hun vakanties op de wateren van "the continent" doorbrengen. Leon stelt voor om samen het aperitief te gebruiken op de bank aan de wal naast onze boten, en dus zitten we even later al aan de boemel.Het zijn heerlijke mensen en de straffe en minder straffe verhalen over varen en vaarwegen vliegen over en weer. Een fantastische start voor ons bezoek aan Cambrai. Dat bezoek wordt trouwens leuk. Cambrai is een gezellig provinciestadje waar net wordt gevierd dat Louis Bléiot, misschien wel hun bekendste inwoner, net 100 jaar geleden als eerste een geslaagde overtocht van het Kanaal per vliegtuig maakte.In het restaurantje aan de kade, met zicht op ons bootje, vinden we voor weinig geld een lekker menu, inclusief een prettige babbel met "madame"We ronden de avond af met een wandeling door de stad en besluiten meteen dat we hier een dag halt houden.Wij willen de uitgebreide tijdelijke Blériot-tentoonstelling zien op het Stadhuis. Maar ook de grote kerk Saint-Géry, waar een authentieke Rubens hangt, trekt terecht onze aandacht, naast de vele straatjes waar het gewoon prettig kuieren is en waar de sfeer nog niet ten prooi gevallen is aan de globalisering. Het is hier nog echt herkenbaar Frans, en dat is anders dan bij ons. Aan de rand van de stad ontdekken we ook de splitsing van de Schelde en het Canal de Saint Quentin. We zijn er daarstraks argeloos voorbij gevaren, zo onopvallend is het. Vanaf hier is de Schelde niet meer bevaarbaar. Ze kronkelt zich als een grote beek onder en door de stad en bij 't binnenkomen van de stad staat er trouwens een middeleeuwse poort overgebouwd opdat er toch geen ongewenst bezoek via het riviertje zou kunnen binnensluipen.
Als gebruikelijk deze reis worden we door de uitbundige zon gewekt.Wat een verschil met vorig jaar ! Naast ons liggen er geregeld schepen te wachten voor de doortocht. Dat maakt dat we wat te zien hebben tijdens ons ontbijt. Onze 24 uren ligtijd zijn nog niet om, onze zin in Doornik ook niet, dus trekken we weer de stad in. We bezoeken het museum voor Schone Kunsten, een gebouw van Horta, maar hoe mooi en bijzonder het gebouw ook is, van het museum zijn we geen van beiden echt tevreden. De belichting van de collectie is soms zo slecht, dat je door de weerkaatsing het werk niet goed kan zien, en bij de begeleidende teksten vinden we soms fouten. "Soite". We vervolgen met de Cour d'Honneur voor het stadhuis en het bijbehorende gemeentepark met klaterende fonteinen. En we gaan winkelen, want een poging om een bongobon in te wisselen, die we speciaal voor dit moment hadden bijgehouden, lukt niet. "La patronne n'est pas ici, monsieur, et je ne sais pas quoi faire". Dus geen bongobubbels, en we dineren à bord. Klinkt toch ook chique. Als nu nog iemand me van die eeuwig zeurende astma kon bevrijden, zou het nog chiquer zijn. Na de maaltijd hang ik de Franse beleefdheidsvlag uit en bevestig ik het vignet de péage aan stuurboord vooraan. Vandaag gaan we immers de grens over. Het vignet had ik op voorhand gekocht bij het VNF via internet. Om 12.55u gooien we de touwen weer los en zetten onze tocht naar de bron verder. Het is weer mooi varen en even verder passeren we het jachthaventje van Antoing. Het is dé plezierhaven van Doornik en we horen er tijdens deze reis goeie commentaren over, maar we maken er deze keer geen gebruik van. Wanneer we een eind verder de afsplitsing van het Canal Nimy - Blaton - Péronnes aan bakboord laten wordt onze Schelde weer een stuk smaller. Bovendien lijkt ze hier ook verlatener. Het hele wateroppervlak is bedekt met kroos. Dit is heel oppervlakkig en dus ongevaarlijk en ronduit prachtig. We dobberen onder bomen dooren het lijkt wel of we uit de beschaving gestapt zijn. We varen een tijdje verder in de veronderstelling dat we hier niemand gaan tegenkomen (anders was het kroos uiteengevaren, zoals in Doornik) en dat we afscheid hebben genomen van het vrachtverkeer. Maar uit die droom worden we al snel gewekt : een tegemotkomend vrachtschipje leert ons dat er nog een bewoonde wereld achter het huidige beeld ligt. Om 14.15u komen we aan de Franse grens. Het is echter zo warm, en de omgeving is zo mooi dat we de verleiding niet kunnen weerstaan : we leggen de boot vast, hangen de zwemtrap aan en plonsen in het water. Je kan er je bedenkingen bij hebben maar niettemin is het zalig. Af en toe moeten we opzij voor passerende schepen, maar dat kan de pret niet bederven.Ik maak van de gelegendheid gebruik om schroef en roer te controleren op kroos en wier en dat zit helemaal goed.
Helemaal opgefrist en met goed gemoed steken we om 15u de grens over. Niet dat dit een evenement is, want buiten een gesloten douanekantoor is er niks te zien. De mooie natuur is hier de baas ! In Flines-les-Mortagne, waar de Scarpe in de Schelde komt, twijfelen we even of we er niet zouden blijven voor de nacht. Het is hier mooi, er is nog volop tijd voor wandelen of fietsen en het ziet ernaar uit dat we hier kunnen aanmeren. Maar omdat we net nog drie kwartier hebben stilgelegen, besluiten we om verder te gaan. Foute beslissing blijkt achteraf. Er dient zich tot Cambrai (!) niks serieus meer aan, om aan te leggen en het wordt dus "wild kamperen"... niet dat we daar iets tegen hebben trouwens... Van hier tot Valenciennes geeft de kaart bosrijke omgeving aan en dus verwachten we een nog mooier stuk dan we al hadden. Maar het draait anders uit. Lelijk is het niet, maar voor mij is dit het enige stukje van de rivier dat ik heel voorzichtig toch en beetje saai zou noemen wegens te rechttoe-rechtaan, ondanks de mooie natuur en de vele schepen die we ontmoeten. De volgende sluis is Fresnes. Ik roep de sluis op en vraag of we met de beroepsvaarder voor ons kunnen versast worden. Maar dat mag niet. Het schip is met gevaarlijk chemicaliën geladen en we moeten dus uit de buurt blijven. Hij zal hem eerst versassen, dan komt er een schip in de afvaart en dan is het aan ons. We leggen ons dus maar vast, en al goed, want tegen dat wij erin mogen zijn we welgeteld 1 uur verder ! Nog een halfuurtje varen naar écluse Bray-sur-l'Esaut waar we weer tussen veel beroepsvaart liggen om even later aan te komen bij de laatste sluis voor vandaag : écluse Folien, nabij Valeniennes. Omdat ik geen enkele aanduiding van meerplaats of haven vindt op de kaart, tenzij vóór de sluis- maar dat ligt vol beroepsvaart, vraag ik de sluiswachter naar overnachtingsmogelijkheid. Dat weet ie zelf ook niet zo goed maar zegt me dat er bolders zijn voorbij de sluis om het hoekje aan stuurboordwal. We varen de sluis uit en zien er inderdaad enige bolders om een hoekje aan stuurboord. Maar de jongelui die daar rondhangen hebben niet de uitstraling die maakt dat ik daar met gerust hart mijn boot onbewaakt achterlaat (da's toch wel beleefd geformuleerd hé). Maar misschien is er voorbij die brug nog iets beters...tenslotte, het kan toch niet bestaan dat een stad als Valencienns geen voorzieningen voor pleziervaart zou hebben ! We varen dus toch de inham in, maar mijn dieptemeter gaat peilsnel in 't rood en dus laat ik het maar zo. Alweer een foute keuze laten we ons later vertellen, want een schip dat 1m diep ligt heeft er al gelegen, de jongeren ten spijt. En 't was allemaal goed afgelopen. Maar goed, wij besluiten dus om verderop ons geluk te beproeven. We vangen bot. Er is wel een steiger van de kanoclub, maar daar zijn we niks mee.
Dus keren we terug en leggen ons achter een vrachtschip - kwestie van de veiligheid - net aan het groot station van Valenciennes. Niet de meest schilderachtige plek, maar het is nu 20.30u en we hebben het gehad voor vandaag ! Ik dacht dat we een tochtje van 4u zouden doen, maar dat is wel even anders gelopen... Na de maaltijd trek ik toch nog even de stad in. Op goed geluk vind ik het oude centrum, en dát is wel mooi.
Woensdag 15 juli 2009 - Avelgem (Kerkhove)/Doornik.
met toelating van de auteur Karel Hoet
Als we ontwaken in dit oord van rust stellen we al snel vast dat ons elektriciteit-rantsoen al op is. Vreemd, want gewoonlijk komen we met 1,00 wel toe (lichtje, koelkast en 's morgens scheren en koffiezetten) en nu hebben we er 2 betaald. Ik ga kijken of ik ergens kan bijvullen maar kom van een kale reis thuis. De havenmeester is er natuurlijk nog niet wegens te vroeg, dus wordt het scheren met borstel en scheerzeep.
Om 9u keren we ons bootje in de smalle havengeul en melden ons bij sluis Berchem-Kerkhove, de laatste Vlaamse sluis. De rivier komt hier de bossen uit het open landschap van West-Vlaanderen, Henegouwen in. We varen nu een hele tijd op de taalgrens, en ik vind het best wel spannend om dadelijk het Franse taalgebied in te duiken. Maar nu is het weer ongebreideld genieten van de mooie natuur, en de aansluiting van het kanaal Bossuit - Kortrijk aan stuurboord is heel bijzonder. Wanneer we dan om 10.50u aan "écluse de Hérinnes" komen is het tijd om de taal-knop naar het Frans te switchen en ons aan te melden aan het Waalse Gewest. Je moet niet betalen voor de Waalse waterwegen maar ze willen wel je traject kennen. Daartoe krijg je een M.E.T. nummer dat je blijft behouden tot...in der eeuwigheid. Dat nummer had ik vorig jaar al gekregen bij de passage van de sluis in Lanaye, dus ik houd mijn papieren klaar (kwestie om op alles voorbereid te zijn), haal diep adem en roep de sluis op. "Ecluse de Hérinnes, ici le El Verde".... Ik krijg direct respons. De sluismeester vraagt naar m'n M.E.T. nummer dat ik fier en terstond doorgeef. Mijn trots wordt gelijk de grond ingeboord als de man me minzaam meedeelt dat ik het verkeerde nummer geef : het is het "permis de circulation" ofte "numéro matricule". Maar ik moet maar eens goed op mijn blad kijken (aan de hand van dat nummer weet hij dat ik het in Lanaye heb gekregen - ze weten alles, die Walen), net boven het N° matricule staat het N° M.E.T. en dat is wat hij zo graag hebben wil. Ik vind dat nummer en geef het met tanende zekerheid door. Maar de man is helemal tevreden met wat ik doorgegeven heb en weet meteen de naam, thuishaven en maten van ons bootje te vertellen alsook wie ik wel ben. En of dat allemaal wel klopt, vraagt de sasmeester, pardon : l'éclusier. Als een bus. Ik zou hem niet kunnen verbeteren. 10 op 10 voor de administratie. En vanwaar ik kom en waar ik naartoe ga en via welke weg ? De marifoon krijgt het er warm van, of is dat nu mijn Franse talenknobbel die roodgloeiend komt te staan ? Maar het is in orde, mes excuses pour tous ces questions, monsieur, antwoordt de éclusier nog, maintenant la prochaine fois les papiers seront prêt dès que vous arrive à l'écluse. Alors ce n'est qu'entré, prenez les papiers et partir. De sluiswachter is echt wel vriendelijk hoor. Dus zogezegd, zo gedaan, als het water ingelaten is in de kolk stap ik het sashuis in om mijn permis op te halen. S'il vous plait, monsieur, au revoir et bonne vacance ! Onderweg terug naar mijn bootje bekijk ik het permis, want het ziet er helemaal anders uit dan dat van vorig jaar... en potverdikke ik ben zonder het te eten van naam en voornaam veranderd ! Plotsklaps noem ik nu André, en dat is verdacht veel de naam van mijn vader - zouden ze dat ook al weten . Edoch, het is niet mijn vaders' naam, maar wel de naam van de vorige eigenaar van de El Verde. -1 voor de administratie. Ik keer op mijn stappen terug, de sluismeesterij begrijpt er niets van, kijkt en klikt, gelooft me op mijn woord- wanneer ze mijn identiteitskaart zien en schrapt tenslotte de naam en schrijft mijn gebruikelijke naam en bovenop nog eens mijn adres op het permis. Triomfantelijk krijg ik mijn hand-verbeterde permis terug, ik verwacht nog dat hij met z'n stralende glimlach gaat zeggen "en dat is dan 10,00 meneer", maar dat doet hij niet. Hij wenst me integendeel nog betere vakanties toe en laat de sluisdeuren openzwaaien...we krijgen de vrijheid terug !
Terug naar de Schelde. Ze wordt hier weeral een beetje smaller. En het heuvellandschap breidt uit. Geloof me of niet maar we beleven het dat we hier voor 't eerst bergop varen. Het is gewoon zo dat in dit smalle water het vrachtschip Happiness ons ontmoet en het boeg-of schroefwater (ik ben het vergeten wat het nu juist was) vormt zo'n heuvel op het water dat we echt bergop varen.Dat is nieuw voor mij. We krijgen nog sluis Kain en dan moeten we ons melden voor de doorvaart van Doornik. We krijgen onmiddellijk groen licht zodat we enkele minuutjes later de mooie 13de eeuwse Pont des Troues onderdoorvaren. Het is een monument voorzien van traliehekken die voor de eventuele vijand de doorvaart moest blokkeren, maar wij mogen dit bijzondere bouwwerk ongehinderd voorbij. Een brochure vermeldt en "halte nautique" aan de linkeroever waar we 24u mogen liggen. Die zoeken we op en we meren aan. Het ligt juist aan het einde van de georganiseerde doortocht, vlakbij het stadscentrum. En we kunnen er elektriciteit nemen (bijvulautomaat). Om 13.45u zijn we aangemeerd.
Doornik is een erg mooie stad met zeer gevarieerde (oude) bouwstijlen en een mooie kathedraal, waar het zeker ook de moeite loont om de schatkamer te bezoeken. Uitblazen in een overweldigende hitte doen we in een Bretoens pannenkoekenhuis vlakbij het Belfort. Ik kan niet nalaten de uitbater, een jonge man die ik er van verdenk even "roze" te zijn als wij, te informeren naar zijn drijfveren om een Bretoense zaak te runnen. "Eh ben, je suis Bréton ! Ah, mes ancêtres aussi" en het ijs is meteen gebroken. De kaart van Bretagne wordt bovengehaald en we zijn weg voor een hal uurtje "kaartreizen".
Dinsdag 14 juli 2009 - Merelbeke/Avelgem (Kerkhove)
met toelating van de auteur Karel Hoet
De zon trekt ons naar buiten en we ontbijten op de oever. Een rijk gevulde fruitschaal siert onze picknicktafel en als daar nu niet die knellende astma-crisis was geweest zou ik het leven weeral volmaakt hebben gevonden. Steeds weer als ik de tafel en stoeltjes - die van de vorige eigenaars op de boot gebleven zijn - bovenhaal moet ik aan hen denken. En dan welt een gevoel van dankbaarheid op. Omdat ze ons bootje zo goed verzorgd hebben, omdat ze me mee wegwijs gemaakt hebben op het water. Ik begin dan te filosoferen... ik zie mezelf dan staan in de rij eigenaren van de El Verde (ik geloof dat ik de 5e ben) die allemaal heel hard hebben genoten van datzelfde bootje dat Jachtwerf Oost zo mooi en stevig gebouwd heeft en die er ook allemaal hun beste zorgen aan hebben besteed. En wie zal het na mij zijn ? Dan overvalt me een gevoel van broederschap en ben ik blij en dankbaar er deel van te mogen uitmaken. Er zijn er die het met minder moeten doen ! En dan kijk ik naar 'mijn' ligplaats. Die was gisteren voor iemand anders die er hopelijk even hard van genoot,en wie zal hier vanavond liggen ? Dan ben ik de club die deze steigers beheert weer dankbaar voor hun goede zorgen die maken dat wij er zo vlot gebruik van kunnen maken. Alweer een broederschap... Geen diepzinnige gedachten... om 10.15u varen we uit, steken de Ringvaart over en draaien de Schelde op. Dit stukje hebben we 2 jaar geleden al gedaan, maar het is daarom niet minder mooi. Om 11.50u komen we bij de sluis Asper, we roepen hen op en mogen even later binnen samen met nog een ander jachtje. De sluiswachter vertelt ons dat ze gemiddeld 45 schepen per dag verzetten. Dat is niet mis ! Om 12.07u zijn we weer op weg over onze prachtige rivier. Ze blijft toch echt wel mooi. De Schelde is hier helemaal anders dan het stuk dat we gisteren deden, minder wild misschien, maar nog altijd intens mooi : soms waan ik me van de wereld af, of stel ik me voor dat de Amazone er net zo uit ziet (alleen véél breder), of dat we op de Finse Meren varen. (Enfin, aan verbeeldingskracht ontbreekt het me niet vandaag). Maar het geeft wel een idee hoe mooi het hier nog altijd is. Om 12.30u hebben we zin om te eten en leggen ons in Zingem aan een minuscuul steigertje aan de brug van de 3e Jagers te voet. Ik geloof vast dat we nu in het Paradijs zijn aangekomen.
Na het eten gaan we nog een stapje zetten en ontdekken er enkele mooie stokoude hoeven die het bekijken meer dan waard zijn. De mooie Zwalmstreek maakt haar reputatie er echt wel waar. Om 14u trekken we weer verder om rond 15u sluis Oudenaarde te passeren. Ik meer eerst nog af aan bakboordzijde voor een bezoek aan de hisorische site van Nederame, maar mijn scheepsmaatje verkeert in de nog zaliger oorden van het middagslaapje en wordt zelfs van het aanleggen en afleggen van de motor niet wakker, dus zal dit uitstapje voor een andere keer zijn.
Als we de sluis door zijn maakt het water een drukte van jewelste: voor ons bevindt zich het in-staat-van-ontbinding- verkerende vrachtschp warmee we versast zijn en dat ons in de sluis het leven behoorlijk had zuur gemaakt met z'n brute bewegingen; aan stuurboord is er een ander vrachtschip dat zich vooraan aan de wal heeft vastgemaakt en de kont aan de oever houd met schroef en roer; en tenslotte is er in de vaargeul aan bakboordzijde een schip dat ook woelwater maakt maar waarvan we niet begrijpen wat het doet. Op de marifoon horen we dat de schipper achteruit vaart om in de toegang van de jachthaven te keren. Mij lijkt het een onmogelijke opgave met zo'n lang schip en acheraf horen we ook dat er best wel wat problemen zijn bij dit maneuver. Maar goed, we moeten zelf niet in het aanbevelingswaardige jachthaventje zijn (we waren er vorige keer al en willen nu Kloron eens zien) en we mogen de onfortuinlijke keerder eerst voorbij. De brug van Oudenaarde wordt voor ons opengedaan en de bullebak-kapitein van het aftandse vrachtschip voor ons zet in een ruk volle kracht voouit zodat we alle kanten van Oudenaarde zien passeren door de deining die dit veroorzaakt. Gelukkig is hij snel weg en wordt alles weer rustig. Hopelijk komen we dat schip niet meer tegen !! Opwaarts Oudenaarde speelt de rivier haar charmes kwijt door de combinatie van kanalisering en industrie, maar na enkele kilometers herstelt zich dit euvel weer en zijn we terug helemaal in onze nopjes. Een beetje later zien we de heuvels van Kluisbergen en de Vlaamse Ardennen opduiken op de rechteroever. Dat wil zeggen dat we ons doel voor vandaag bereiken : net voor de sluis Berchem-Kerkhove draaien we stuurboord een oude arm van de Schelde op waarin jachthaven Kloron zich verschanst heeft. Om16.45u nemen we het voorlaatste plaatsje in aan de bezoekerssteiger. Het is een mooie locatie op het einde van deze rivierarm. In de cafétaria gaan we ons aanmelden en voor 7,00 krijgen we een ligplaats en beschikking over douce en wc. Het ziet er allemaal mooi uit. Voor 2 meer krijgen we ook electriciteit, dat bedrag lijkt me wel ruim voldoende. Het enige negatieve punt dat ik weet te vinden is de staat van de steiger : die is bevloerd met plastic latten en ik vrees voor gliberrigheid als dat bedauwd geraakt.
De zon schijnt een heerlijk 22° over ons heen terwijl ik de laatste hand leg aan de aanhechting van de nieuwe roerkabel. Leon schikt de bagage in de boot. Nog even en we kunnen van wal steken, maar dat doen we niet zonder een goeie pousse-café op de steiger met Monique en Bert. Hoe kan je je vakantie beter beginnen : op het water, onder de zon en in goed gezelschap ? Om 16.05u is het tij gekeerd en varen we af met de stuwkracht van het opkomende tij. Het "Formidabeltje" vaart nog mee op tot aan de Durme, maar dan zijn we echt weg. We zullen de tijd tot hoogwater helemaal nodig hebben om sluis Merelbeke te bereiken. Maar eerst wacht ons het prachtige parcours van de meanderende Schelde. In enkele fiets- en wandelverslagen las ik dat dit stuk, tussen Rupelmonde en Dendermonde, het allermooiste is...nou - dat is wel zo, maar verder op de reis en van op het water bekeken zal ik dat relativeren, maar daar komen we later op terug. Ondertussen is het puur genieten van de schitterende beelden van de weelderige oevers vol zomers groen, of de prachtige kerkjes van Mariekerke, SintAmands, Baasrode of Wetteren. De steigers van Sint-Amands en Zele varen we ijskoud (correctie : met een beetje spijt - maar we hebben er nu geen tijd voor) voorbij. Bij Dendermonde vragen we ons zoals gewoonlijk weer af of de steiger aan de stadskant (rechteroever) nu wel of niet toegelaten is voor passanten. In het overdadige bochtenwerk dat de Schelde ons hier geeft is het best wel spannend om de beroepsvaart niet voor de voeten te lopen. Zo is er een groot binnenschip, de Futura die achter ons opdoemt. De beroepsvaart gaat veel sneller dan wij, dus ik vraag mij af hoe hij ons voorbij moet tussen al die bochten die maar weing ruimte overlaten voor maneuvers. Ik roep de schipper op via marifoon om dit te bespreken. Het anwoord is zonder meer duidelijk : "doe maar rustig aan want ik haal je nog zo gauw niet in, op rechte stukken ga ik wel snel, maar in de bochten ben ik dan weer héél traag, dus het duurt nog wel even voor ik aan voorbijlopen toe ben. Ik roep je op als het zover is, en dan zien we wel weer." En inderdaad, een half uur later roept de Futura de El Verde op met de vraag om op het lange rechte stuk even in te houden zodat hij voorbij kan. En zo gebeurt het. Wanneer het lange schip voorbij is, roept hij me nog op, om me nog een goeie vaart te wensen en dat laat zien hoe het prettig samenwerken kan zijn tussen beoeps- en pleziervaart ! Dank je, schipper ! We komen vlot door sluis Meelbeke en om 21u. liggen we bij Yachting Merelbeke aan de steiger. Voor 10 hebben we een ligplaats, onbeperkt electriciteit, wc en douche. We worden heel hartelijk ontvangen door een supervriendelijke havenmeester. We maken nog gebruik van de lange dagen om een mooie avondwandeling te doen en duiken dan ons vakantienestje in.
Onze vrienden Karel en Leon hebben deze zomer de bron van de Schelde opgezocht. Karel, een man met schrijvers-talent, zette zich nadien aan z'n pc en ik kreeg de toelating om zijn dagboek op mijn blog te publiceren, waarvoor dank. In een vorig leven was ik de fiere en gelukkige eigenaar van de El Verde, nu weet ik dat ze in goede handen zijn bij Karel en Leon. Als bijlage aan dit eerste artikel een foto uit mijn archief wanneer de El Verde het sas van Ooigem verlaat. Ik wil dan ook niet nalaten ze met mijn vele blog-vrienden te delen.
Op naar de Scheldebron...
Dit jaar gaat onze reis naar de bron van onze gekoesterde Schelde-rivier. Als Antwerpenaar droom ik er al van mijn 10 jaar van dit te doen, al kon ik toen niet vermoeden dat ik de reis met mijn eigen bootje zou maken. Aanstoker van dit verlangen is Meester Michiels, uit het 5de studiejaar van de Boekstraat in Wilrijk, die ons toen trots zijn dia's liet zien van zijn ontdekkingstocht naar dezelfde bron. Ons bootje is de El Verde, een pittoresk 9m. spitsgatkottertje. We varen vanuit Temse, onze vaste ligplaats, zover mogelijk de Schelde op en dat is tot in Cambrai. Daar gaat het nog enkele kilometers over het Canal de Saint Quentin tot in Honnecourt-sur-Escaut. De laatste 10 km doen we met de fiets over de weg. Hier het verslag. Morgen meer...
Na onze laatste vaart met de vrienden Karel en Leon zijn we gisteren terug naar ons bootje geweest. Voor de winter willen we hem winterklaar maken. Men beloofde een zonnige namiddag, dus haalde ik Petra op aan 't station om naar Spanjeveer te rijden. Onderweg kochten we rijsttaart om in stijl afscheid te nemen van ons bootje. Terwijl Petra 2 senseo's klaarstoomde aan boord begon ik de bakken te plaatsen over onze beide vluchtluiken. Ze bevinden zich vooraan de boot aan dek en zijn zichtbaar op de bijgaande foto's. De koffie was klaar en ons bootje vertoonde meer en meer een desolate aanblik. Maar goed, de rijsttaart smaakte aan boord en vlug begonnen we ons afwasje te doen want het werk wachtte. Petra had binnen alle 5 grote vochtwreters geplaatst en uit de kasten werden handdoeken, washandjes, kussens op de zetel, overtollige kleren, bedovertrekken en slopen van kussens gehaald. Alles dat vochtabsorberend was ging mee naar huis. Ook overschot van voeding, drank en blikjes. Het verdween allemaal in de wagen. De kraan werd opengedraaid en de watertank stroomde leeg. We lieten ook de boiler leeglopen en onze ijskasten en electrisch toilet werden afgezet. Een klein beetje antivries werden in het toilet, douche en wasbak gegoten, om de ondergeplaatste syphons te beschermen. Ik vulde de fueltank volledig, zette het slot er op, zodat geen kondens in de tanks kon. De vensters, zeker de openschuivende, werden afgetaped en de zij- en achterstukken van de kap werden geplaatst. Alle ramen werden goed vergrendeld om water geen kans te geven in te dringen. Met een wrang gevoel stonden we allebei op de steiger. Het seizoen was nu definitief voorbij. Binnen werden alle zetels van de meubilering er afgehaald zodat geen schimmel ze kon beschadigen. Ik keek nog eens rond om alles nog eens na te checken, vergrendelde de deur, sloot de binnentent en de achtertent en schluss. Eens in de wagen keken we nog eens naar ons verlaten bootje, we troosten elkaar met : "Nog 5 maanden en we varen terug, of zou het eerder zijn ?"
Om 10.00 uur zouden ze komen, onze vrienden die eerst "hun stadsplicht" moesten doen door te gaan stemmen tegen die kluns van een brug. Goed gestemd trouwens, wanneer nu ook de politiek nog luistert, komt het goed. Maar ik twijfel, onze rode, groene en blauwe jongens zullen hun wel weer in miljoenen bochten wringen om toch maar niet naar het volk hoeven te luisteren. Geld vermag trouwens alles, nietwaar mr. Vinck. Rond tienen kwam de auto op het terrein van de club gereden, richting Enya. Leon met een bloemetje voorop en kussen voor Petra en de Karel zoals altijd gefascineerd door de bootjes. Handjes geschut en op de rug een paar slagjes en zo van :" 't is weer veel te lang geleden, enzovoort, enzo verder, en onze gasten kwamen aan boord. Na een kundige rondleiding en een drankje, zodat we wat tijd maakten om wat bij te praten, vloog de tijd weer voorbij en in no-time moest er gestart worden. De klok wees al na elf. Onze Iveco bromde. Karel en ikzelf stonden in extase te luisteren. Het gebrom van de motor klonk ons als muziek in de oren. Sabine had woord gehouden, de dag kondigde zich schitterend aan. Ik maakte een paar sfeerbeelden van onze ligplaats. Spanjeveer bleef adembenemend mooi, met opgaande zon en nog enkele nevelslierten die opgewreten werden door de opwarmende zon. Touwen los en voor de zoveelste keer verliet de Enya de wal. Ik zag aan onze vrienden hun gezicht, dat zij gevoelsmatig op dezelfde golflengte zaten als wij. De net aangekomen buren Kristin en Patrick zwaaiden ons uit. Wat verder kwamen ook Robert en Jeanine aan het raam en wuifden ons toe. Achter ons maakte onze schroef kunstige tekeningen op 't water. Opgeschrikte watervogels vlogen heen en weer over de Moervaart. Rustig drijvend, in alle stilte naderden we het kanaal Gent/Terneuzen. Er was net een grote tanker een achterwaartse beweging begonnen van het kanaal naar de Moervaart. Via VHF riep ik hem op en vroeg of ik achter hem door mocht komen. "Ik wacht wel een beetje, kom gerust achter langs" zei de man nog. Ik ging naar 2000 toeren en de motor schoot in een hogere versnelling het kanaal op.We zwaaiden naar elkaar voor het goede begrip dat we hadden gehad. 't Was rustig op het kanaal, zoveel was duidelijk. Het was nu middag en de enige beweging kwam van Sidmar, waar een ertsboot aan 't lossen was. Voorbij de brug van Zelzate kwamen er nog twee binnenschepen en een jachtje, vermoedelijk uit dezelfde schutting. Het zonnetje scheen en Petra met onze vrienden genoten op het achterdek. Bij het naderen van de inloop naar Sas van Gent kwamen er twee zeeschepen af. Om hen niet te storen kruiste ik het kanaal en voer ik aan bakboord, zodat ik geen hindernis vormde voor deze grote jongens.We meerden feilloos af, maar onze magen begonnen lichtjes te knagen. Aan de wal en bij de Chinees een gezellig tafeltje uitgezocht en vertellen maar. Het eten smaakte heerlijk. Na de koffie en nog een toetje "van het huis" gingen we terug aan boord. Enkele minuten later verlieten we 't Sas, richting Zelzate om daarna aan de koeltoren bakboord uit te gaan en terug op onze vertrouwde plaats te liggen. Onze vrienden stonden reeds klaar om te helpen bij 't aanmeren. Misschien is het een oudewets gevoel, maar het doet deugd wanner je vrienden hebt die een handje toesteken en er staan wanneer je ze nodig hebt. Die dag kon voor mij niet meer stuk. Nog een uurtje in de kantine en we namen afscheid van Karel en Leon met de stellige belofte om nu niet meer zo lang te wachten. Nog wat nagebabbeld met de clubleden en we reden huiswaarts. Immers, voor Petra was het morgen werken geblazen. Onderweg over de leuke, gezellige dag verteld en over over onze vrienden. Met hen was het heerlijk toeven en de dagen waren altijd te kort. Karel en Leon, bedankt en tot de volgende !
We verheugen er ons op, om samen met onze vrienden Karel en Leon nog eens uit te varen. Sabine heeft gezegd dat het mooi zal zijn op zondag en o wee als het niet waar blijkt. Onze Antwerpse vrienden zagen nog nooit ons bootje en dat kan niet. Nadat ze "neen" gaan stemmen, hoop ik, tegen het gedrocht dat Antwerpen zou ontsieren en lange wapper heet, komen ze af. We hopen dan met hen tot in 't Sas van Gent te varen en daar een "chineesje" mee te pikken, om daarna met het late namiddagzonnetje terug te drijven naar Spanjeveer. Leon, die fotograaf met dienst is, heeft beloofd enkele fantastische shoots" te maken onderweg. Hij was totaal weg van de toch wel mooie foto's die Lieve maakte toen ze meevoer naar Gent. Ach, fotografen in spé onder elkaar, ze proberen de loef af te steken, geloof ik. We zullen er zeker van genieten. En nu duimen maar tegen zondag. Nog 2 nachtjes slapen en dan weten we het ! Opgelet hé, als ge't spel hierboven durft omschakelen, Sabine.
Met als voorspelling regen, regen en als afwisseling wind met regen denk ik terug aan betere tijden, toen het zonnetje scheen en we met z'n allen op ons bootje naar Portus Ganda voeren. Een vriendin van Petra, Lieve was gewapend met een knots van een fototoestel, het was haar nieuwe hobby. Fier toonde ze allerlei mogelijkheden die het toestel bezat en beloofde ons prachtige foto's van de trip. En vermits belofte schuld maakt, hier de eerste foto's. Niet minder dan 116 foto's kreeg ik toegestuurd van haar, waarvoor mijn dank Lieve. Er was vooreerst een prachtige foto van mijn matroosje en vrouwtje bij. De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat dit de mooiste foto ooit is van Petra. Verder nog een paar foto's van onze ligplaats Spanjeveer en van de toch wel prachtige Moervaart. In de toekomst misschien meer, maar vooreerst dit prachtige dessert van een vervlogen, maar o zo'n prachtige zomer. En zingen maar: " 't is weer voorbij, die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei.....
Het is jullie geraden in het vervolg de waarheid en niets dan de waarheid te vertellen op radio en televisie in verband met weersomstandigheden. Indien jullie nog durven beginnen met windkracht 4 tot 5 en storm aan zee tot 80 km/u afgewisseld met buien en onweer en al dat fraais, zonder grond van waarheid achteraf zet u vele mensen thuis die andere plannen hadden. Wij bijvoorbeeld hadden wat graag een week-end van 3d. gepland naar Zeeland met ons bootje. Nu hebben we hier thuis onze tijd verloren en veel gelegen, gehangen en dergelijke ongezonde bezigheden. Maar ja gedane zaken, enz... Het weze U gezegd !!!!!!
Vorig week-end hadden we een week-endje Gent gepland. Portus Ganda lag vlakbij, en enkel de spoorbrug diende verwittigd te worden om te openen. We waren er rond de middag. Na het eten gingen de vrouwtjes winkelen en wij zouden ons wel bezighouden, zo werd er gesuggereerd. Eerlijk gezegd waren we er niet kwaad om. Naast mij lag een klein speedbootje dat mijn interesse wekte. Op het blauwe dekkleed stond "Arcangeli". Gelukkig kwam de dag daarop de eigenaar. 't Was mooi, heerlijk weer om met het bootje, vader en zoon een tocht met de "Arcangeli" te zien doen. De man vertelde me dat het bouwjaar 1967 was, dus tweeenveertig jaar oud. Hij had alles laten restaureren in de originele staat. Ook de motor was een "Johnson" van hetzelfde jaar. Eens het dekkleed er af, glimde het mahonie-houten bootje op het water. De motor schitterde en de bekleding en het dashboard waren eveneens enig mooi. De motor moest geshoked worden alvorens te starten Twee keer starten en de motor pruttelde, de man ging in achteruit en verdween richting Dampoort. Mijn interesse was nu zeker gewekt. Ik moest weten waar het ding vandaan kwam. Via de nodige opzoekingen kwam ik bij Giuliano Arcangeli, die de stiel van botenbouwer leerde in Zwiserland. Hij keerde in 1956 terug naar zijn geboorteland Italië en werkte een tijdje voor de wereldberoemde werf "RIVA" een naam als een klok in de mahonie-houten boten. In 1960 startte hij zijn eigen werf in Sarnico. Met zestig mensen werden er ongeveer 1500 Arcangeli's gebouwd. Acht jaar later zou de werf wegens de opkomst van goedkopere landen ophouden te bestaan. Het bootje dat naast mij lag was een Arcangeli Super Jolly, waarvan er naar schating nog 15 tot 25 bootjes zouden rondvaren. 5,20m lang en 1,80m breed met een diepgang van 0,40m zijn ze te vergelijken met de Riva Florida, een telg uit de nog steeds beroemdeRiva-werf.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Met als voorspelling regen, regen en als afwisseling wind met regen denk ik terug aan betere tijden, toen het zonnetje scheen en we met z'n allen op ons bootje naar Portus Ganda voeren. Een vriendin van Petra, Lieve was gewapend met een knots van een fototoestel, het was haar nieuwe hobby. Fier toonde ze allerlei mogelijkheden die het toestel bezat en beloofde ons prachtige foto's van de trip. En vermits belofte schuld maakt, hier de eerste foto's. Niet minder dan 116 foto's kreeg ik toegestuurd van haar, waarvoor mijn dank Lieve. Er was vooreerst een prachtige foto van mijn matroosje en vrouwtje bij. De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat dit de mooiste foto ooit is van Petra. Verder nog een paar foto's van onze ligplaats Spanjeveer en van de toch wel prachtige Moervaart. In de toekomst misschien meer, maar vooreerst dit prachtige dessert van een vervlogen, maar o zo'n prachtige zomer. En zingen maar: " 't is weer voorbij, die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei.....
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
