Een derde, voor-Germaanse, verklaring, en wat voor een! (2)
In een theatrale uitbeelding van natuurlijke krachten (zang en dans) sprak de sjamaan namens de geest van het woud met zijn bomen, vruchten, kruiden en dieren, en namens de mens, de jager en verzamelaar. In wezen bemiddelde hij tussen hen, waarbij hij de mistieke liefde, het respect en de dankbaarheid van de jager ten aanzien van zijn prooi liet zien, want beiden maakten immers deel uit van dezelfde natuur. Zo probeerde de mens van toen het misterie van het leven te begrijpen en er zich mee te verenigen.
De sjamaan was dus de religieuze leider, maar ook de leider wat betreft kennis van vuur, voedsel, genezing, tijd en voorouders. Vanaf prehistorische tijden tot een eind in de Middeleeuwen schijnt de meest gerespecteerde sjamaan van een clan duivel te zijn genoemd, zijn helpers vaak heksen. Tot in de zestiende eeuw stonden ze - vaak in afgelegen streken - nog hoog in aanzien.
De Kelten, Germanen, Grieken en Romeinen annexeerden deze primitieve volkeren veelal en namen ook hun natuurgod Herne over. Deze werd gereduceerd tot een figuur van minder belang, lachwekkend en ondeugend, vooral ook vanwege zijn duidelijk seksuele aspect.
uit: op zoek naar Zwarte Piet
|