Gebruik baard, pruik en snor nooit om uw gezicht te verbergen!
Hoofdpunten blog wandelen
sinterklaas
26-09-2008
De Sint
De Sint (slot) Een verhaal van Simon Carmiggelt over Sinterklaas
"Toen ik nog klein was, zag je de Sint niet zo gemakkelijk," zei de oude man. "Nou hebben kinderen de intocht. En hij verschijnt elk ogenblik op tv. Maar toen...Wanneer was het?" Hij dacht even na. "De winter van 1915," vervolgde hij. "Ja, ik was toen zes. En m'n broertjes waren tien en vier. We woonden in de indische buurt, hier in Amsterdam. En we hadden 't niet breed. Maar Sinterklaas werd gevierd. Ik was toen op de grens van geloven en niet geloven. Tegen mijn vriendjes riep ik "Sinterklaas bestaat niet. Dat is een verklede vent." Maar toch was ik diep onder de indruk toen ik hem in persoon zag. Hij zat in de manufacturenwinkel van Nooy in de Eerste Van Swindenstraat. Kent u die winkel? Hij is er nog geloof ik. Mijn moeder heeft me later verteld hoe we daar binnenkwamen. Als je voor minstens 'n gulden kocht, mocht één van de kinderen op vertoon van de kassabon Sinterklaas een handje geven. En dan kreeg zo'n kind een presentje."
Hij keek me van opzij aan. "Een presentje," zei hij. "Een afgestorven woord. Net als versnapering. Mijn moeder kocht drie theedoeken aan één stuk. Zelf doorknippen en zomen. Dat koste net genoeg voor zo'n heilige kassabon. Mijn broertje van vier was de uitverkorene. Want die geloofde nog helemaal. Ik was alleen maar zenuwachtig in de winkel. Het duurde een hele tijd eer mijn broertje aan de beurt was. Vanuit de verte zagen wij dat hij een handje kreeg. En zo'n kleurboekje van één cent . -iets van één cent. Helemaal stralend kwam hij bij ons terug. Hij had een wonder meegemaakt. 'En,' vroeg mijn moeder, 'heeft Sinterklaas nog iets gezegd?' Hij knikte en op een eerbiedige toon antwoordde hij. 'Ja, moe. Hij zei, Verdorie, wat een rij nog." uit: Verhalen Almanak
De Sint (1) Een verhaal van Simon Carmiggelt over Sinterklaas
In de hal van Madame Tussaud in de Kalverstraat zat Zwarte Piet gehurkt voor drie zeer kleine jongetjes en vroeg "Kunnen jullie zingen van Sinterklaas Kapoentje?" "Ja Piet," antwoordde een van de drie geimponeerd. Je kon zien dat hij ervan overtuigd was met de enige echte Zwarte Piet te doen te hebben, terwijl de mensen die eromheen stonden duidelijk zagen dat deze Piet gespeeld werd door een meisje. "Nou, zing 't dan maar," zei ze . Ze deed zelfs geen moeite haar sopraan wat neer te drukken. "Sinterklaas Kapoentje...." hieven de jongetjes braaf aan.
Het duplikaat van de portier naast de kassa keek onbewogen, maar het origineel bij de deur glimlachte net als wij. Toen het liedje uit was, kregen de jongens een handje snoep en verdween Zwarte Piet in het wassenbeeldenspel als enige bewegende attractie tussen de verstarde groten der aarde. De jongetjes maakten zich met hun buit uit de voeten en de toeschouwers voegden zich in de rijen der winkelende Amsterdammers.
Ik liep op met een oude man, die niet veel meer te winkelen had. "'t Was een meisje," zei hij tegen me. "Ja, dat hoorde ik ook," antwoordde ik. Hij glimlachte. "Ik heb laatst een vrouwelijke Sinterklaas gezien," zei hij. "Een lachertje. Voor mij tenminste. Maar voor de kinderen niet. Als je klein bent, geloof je wat je geloven wilt. Nou ja, als je groot bent ook. Maar dan gaat het om andere dingen.
Terwijl we verder liepen, dacht ik aan mijn kindertijd. Eerste klas lagere school. Ik geloofde niet meer. Sinds kort. En ik wist welke meester Sinterklaas speelde en welke jongen uit de hoogste klas verscholen was achter het mombakkes van Zwarte Piet, waarvan de mond ernstig was beschadigd, omdat hij zijn functie misbruikte door zelf voortdurend pepernoten te eten. En toch beefde ik van angst, toen ik uit de bank moest komen om Sinterklaas een handje te geven en sloeg mijn stem over van de zenuwen bij het zingen van een liedje, waar hij om vroeg. (wordt vervolgd) uit: Volksverhalen Almanak
Als grote mensen hobbies hebben dan kost dat meestal geld ook deze man die er een heeft zo heeft men Sint verteld
Een fototoestel heeft hij nu niet gewoon, nee: digitaal en kleiner dan een stukje zeep 't is echt niet meer normaal
Er komt geen film meer aan te pas het is miraculeus het enige dat je nodig hebt is een vinger, oog en neus
Je houdt de zoeker voor je oog je neus er tegen an je vinger drukt dan op de knop en hop: dat was het dan
Tenminste, voor wat de opname betreft want zoals ik u al zei het ontwikkelen van een film is er echt nu niet meer bij (wordt vervolgd) uit: sinterklaasgedichten
Op sintsdag 18 november 2008 organiseert het Sint-Nicolaasgenootschap Vlaanderen de preselectie van de wedstrijd 'Sintsingen', die haar bekroning zal kennen op vrijdag 5 december. Solisten, duo's, trio's of groepjes van hoogstens 5 leden worden uitgedaagd een origineel akoestisch programma te presenteren dat volledig op Nicolaasliederen is gestoeld. Het kan zowel instrumentaal als vocaal zijn. Elk muziekgenre is toegelaten en de maximum duur van het optreden bedraagt 10 (tien) minuten. Op verzoek van de deelnemers bezorgt het SNG Vlaanderen de nodige partituren. Belangstellenden melden zich zo snel mogelijk via geert.vandenhende@sngvlaanderen.org. In de preselectie is hoogstens plaats voor tien deelnemers. De maan door de bomen à la Bach, een steamende stoomboot in house-versie, daar wordt jazzy op de deur geklopt. Wie neemt de handschoen op? uit: Tijdingen van het Sint-Nicolaasgenootschap
Een verhaal over hoe Sinterklaas de cadeautjes rondbrengt
Het kleinste stukje speelgoed (slot)
Plotseling zat hij met een schok rechtop en was meteen klaar wakker. "Lieve help, ik heb bijna een uur geslapen," zei hij. "Wie zou me gewekt hebben?" Hij keek de kamer rond en zag het fluitje, dat over de rand van de schoen naar hem gluurde, en hoorde de wind, die zich door de schoorsteen naar binnen haastte.
Hij nam het fluitje uit de schoen en zei vriendelijk lachend. "Niemand kon mij wakker krijgen, behalve jij, jij bent zo'n klein stukje speelgoed, dat Bobbie je heus niet zal missen en ik heb je hard nodig. Je blijft bij mij." Hij stopte het fluitje in een zak van zijn wijde mantel en haastte zich naar het dak, klom op zijn schimmel en reed weg, het fluitje in zijn zak en de wind achter hem aan.
Sinds die tijd gebruikt Sinterklaas ieder jaar opnieuw het fluitje om zijn paard op Sinterklaasavond bij zich te roepen. En sinds die tijd blaast ook ieder jaar op die avond de wind in de schoorsteen. uit: Volksverhalen Almanak
Een verhaal over hoe Sinterklaas de cadeautjes rondbrengt
Het kleinste stukje speelgoed (4)
"Probeer Sinterklaas toch wakker te maken" riep het tegen het andere speelgoed. Maar het speelgoed sliep ook. "Lief vuur, help jij me dan," zei het tegen de vrolijke vlammetjes in de haard. Het vuur knetterde zo hard als het kon en de vlammen loeiden en sisten, maar Sinterklaas sliep door.... "Lieve klok, kun jij Sinterklaas niet wakker krijgen?" vroeg het fluitje. De klok tikte zo hard hij kon, maar Sinterklaas sliep door....."Mijn hemel, wat moet ik doen," zuchtte het fluitje. "Sinterklaas blijft vast de hele nacht slapen en dan krijgen de kinderen geen speelgoed meer!"
En toen blies net meneer de wind jolig in de schoorsteen. "Hoeioei, hoeioei, wat is er toch met jou?" "O, meneer de wind," zei het fluitje, "kunt u me alstublieft helpen? Sinterklaas slaapt en de nacht is al bijna om." "Hoeoei," riep de wind weer, "wat kan ik voor je doen?" "Door me heen blazen," riep het fluitje, "als je dat doet , maak ik geluid en dan kan ik Sinterklaas wakker maken."
Dus blies meneer de wind door het fluitje. Eerst floot het heel zachtjes en dat was net of er belletjes tinkelden. Sinterklaas droomde dat er elfjes lachten. Er kwam een glimlach op zijn gezicht, maar hij werd niet wakker. Toen blies de wind iets harder en het fluitje maakte hoge, vrolijke muziek. Sinterklaas droomde nu dat er jongens en meisjes Sinterklaasliedjes zongen, hij bewoog zich een beetje. Toen blies de wind flink hard en het fluitje maakte een geluid of het buiten stormde.Ik moet eens gaan kijken of mijn schimmel het warm genoeg heeft, dacht Sinterklaas in zijn slaap..... (wordt vervolgd) uit: volksverhalen Almanak
