|
Het verhaal van tante Mathilde (slot)
De volgende dag lag het schip aan de kade,
een prachtig nieuw schip, gemeerd aan de wal,
van allerlei werd in het ruim geladen;
ook tante Mathilde, met zak en al!
de schimmel, doodmoe van het daken bestijgen,
stond boven aan 't dek nog amechtig te hijgen.
De Sint wuifde vrolijk en liep heen en weer,
en schreeuwde: "Tot ziens, tot volgende keer!"
't Was frisjes en Pieterman blies in zijn wanten;
hij vroeg: "Sinterklaas, nu even nog dit
wat moeten wij straks beginnen met tante?
Met tante Mathilde, bij ons in Madrid?"
"Wat zeg je?" zei Sint; hij werd bleek om de neus,
daar had hij nog niet aan gedacht, en heus....
Zijn verdere leven met tante Mathilde?
Daarginds bij hem thuis in Madrid? Hij rilde....
Toen zei hij: "Laat tante Mathilde maar lopen,
zij is nu voldoede gestraft, laat 'r los!"
En ze maakten die zak-vol-met-tante weer open;
en zij kon weer teruggaan naar 's-Hertogenbosch.
De hele familie stond haar op te wachten,
ze haalden haar binnen, ze huilden en lachten...
En weet je wat tante meteen heeft gezegd?
'Toch weet ik het zeker: Die baard is niet echt!"
We zullen 't er verder nou maar bij laten...
Met tante Mathilde valt echt niet te ptaten
Tekst van Annie M.G. Schmidt
|
