BOEZEMVRIENDEN De slotveiling van 109 bh's en 2 kunstwerken van bekende en minder bekende Waregemnaren gingen op zondag 27 april onder de hamer. Schepen van Cultuur Pietro Iacopucci verzorgde het welkom. Hij hoopte dat de aanwezigen een goed gevulde portefeuille hadden meegebracht. Hij wist ook te vertellen dat er niets van de opbrengst van de veiling aan de een of andere vinger zou blijven plakken. Schepen Iacopucci stelde de veilingmeester Hans Soenen voor, ook hij stelde zijn diensten vrijwillig ten bate van dit goede doel.
De topper van de veiling was de creatie van Ann Demeulemeester 'Heart' die de deur uitging voor 240 euro. Burgemeester Kürt Vanryckeghem had zijn oog laten vallen op 'Soutien Angélique' van Riet Galliaerd. Schepen Iacopucci was verlekkerd op 'Soetjien' van Denis Degloire. Bevers ACW voorzitter Carlos Verkaemer had het gemunt op 'Ze zin geld weird' van eerste schepen Rik Soens. Alle creaties gingen vlot de deur uit. De veiling bracht uiteindelijk de mooie som van 2190,50 euro op en gaat integraal naar de Stichting Dominique Mahieu van Koester, het kinderkankerfonds te Waregem. Op onstaande foto de afgevaardigden van de Stichting Dominique Mahieu
Op 24 april organiseerden ACW en KWB Beveren-Leie een avond rond Bangladesh.
Ervaringsreizigers kwamen getuigen over hun inleefreis. Zo'n goeie 20 geïnteresseerden kwamen op de getuigenis van Frans en Evi af. Zij presenteerden hun inleefreis aan de hand van een diamontage, filmpjes en wisten daarbij heel wat boeiende verhalen te vertellen. Zo kregen de aanwezigen te horen en te zien hoe men te werk gaat in een steenbakkerij, hoe de verzorging er aan toegaat (1 verzorgende per 5000 personen) hoe men metaal giet... Een boeiende en leerrijke avond!!!
De stad Waregem neemt deel aan de regionale promotiecampagne kippen als afvalverwerkers van onze afvalverwerkingsintercommunale Imog.
Onze stad wil bij deze campagne nog iets extra doen! De stad verleent een tussenkomst bij het aanschaffen van scharrelkippen. Het kippenproject loopt tot 30 juni 2008 en bestaat erin de burger aan te moedigen voor aankoop van scharrelkippen.
Tijdens deze actie verleent de stad Waregem een tussenkomst van 1 euro per kip, bij aankoop van minimum 2 en maximum 5 scharrelkippen per gezin. De gemeentelijke tussenkomst kadert in de beleidsvisie voor afvalpreventie. Er wordt nog teveel afval meegegeven met de huisvuilzak. Het kippenproject past perfect in de doelstelling om minder GFT-fractie (groente-, fruit- en tuinafval) in het huishoudelijk afval te hebben.
De kippen kunnen aangekocht worden bij AveveWaregem, Roterijstraat 242, 8793 Waregem Tom & C° , Gentseweg 516 , 8793 Waregem Om deze tussenkomst te bekomen, dient u gebruik te maken van de bon die te vinden is in de afvalkrant van IMOG. Indien je deze niet hebt ontvangen, kan je deze nog bekomen bij de milieudienst van de Stad Waregem. Tel 056 62 12 80 e-mail : milieuzorgklik hier
Van donderdag 1 tot en met zondag 4 mei 2008 zijn gesloten: - alle administratieve diensten in het stadhuis en de deelgemeentehuizen - de beide containerparken in St. Eloois-Vijve en Beveren-Leie - de drie bibliotheken in Waregem, Desselgem en St. Eloois-Vijve - het cultuurcentrum De Schakel - burelen sportdienst in sporthal De Treffer Regeling stedelijke zwembad De Treffer: - donderdag 1 mei feestdagprogramma open van 10.00u-12.00u en van14.30u-18.00u - vrijdag 2 mei voormiddag gesloten en in de namiddag open van 14.30u- 22.00u - zaterdag 3 en zondag 4 mei: normale openingsuren
Jong CD&V WAREGEM presenteert Energiezuinig bouwen, verbouwen en leven: gespreksavond met Vlaams minister van Openbare werken, Energie, Leefmilieu en Natuur: Hilde Crevits. In aanwezigheid van panelleden Paul Renson (Renson nv) en Peter Desmet (schepen Stad Waregem). 9 mei om 19 uur in OC 't GAVERKE - Waregem GRATIS TOEGANG IEDEREEN IS WELKOM
Voor meer info kunt u steeds terecht bij Ann Sophie Kindt Gemeenteraadslid Stad Waregem Beveren-Dries 72 8791 Beveren-Leie GSM : 0478/59.45.26 annsophiekindt@hotmail.com klik hier
De Beverse Veloclub 'Sport na Arbeid' werd een feit Wie deel één eerst wil lezen: klik hier.
Het is niet bij herbergpraat en biervoornemens gebleven. In de dagen die volgden werden links en rechts kontakten gelegd en mensen voor de zaak warm gemaakt. Op 25 april 1923 werd opnieuw vergaard in "Sint-Jan". Niet om er nog eens over te praten bij pot en pint, maar om er goed en wel mee te beginnen.
Er werd al dadelijk een bestuur gekozen. René Bostoen, de dikbuikige en jolige herbergier en beenhouwer, werd voorzitter. Zijn herberg werd meteen het lokaal waar de mannen van de veloklub zouden samenkomen. Als ondervoorzitters werden timmerman Maurice Desmet en Jozef Velghe aangesteld. Dat waren twee zielen in één zak. Maurice was ten andere Jozefs "Soigneur". Sekretaris werd Theofiel Debaere, ook al een man die erbij was de allereerste keer. Dat sekretarisschap was hem wel toevertrouwd, want hij nam het ook waar voor de Pijpensociëteit "Deugd en Vreugd". Er werd natuurlijk ook een penningmeester aangeduid, maar de mannen van de Veloklub laten dat potje maar liever gedekt. Het is al zo lang geleden, zeggen ze, en we zijn het al haIf vergeten. De eerste penningmeester die ze willen kennen is de latere fietsenmaker Jozef Mahieu, maar dan waren we al in het jaar 1927.
De nieuwe vereniging werd "Sport na Arbeid" gedoopt. We vermoeden dat de naam bedacht werd door gemeentesekretaris Vancraeynest, de "geleerde" van het gezelschap. Verantwoord was hij in ieder geval. Wie dan wilde koersen als beginneling en ook verderop nog, moest eerst een hele week hard gewerkt hebben. Straatkoersen werden immers pas 's zondags verreden, omdat dit de enige rust- of vakantiedag was. Soms kwam er wel eens de maandag na ommegang of kermis bij, maar dat was dan ook het uiterste. Sport kwam ook na arbeid voor bestuur en leden van de vereniging. Eerst de boterham en dan pas het verzetje! Dat vond men over het algemeen vanzelfsprekend in die dagen. In het stichtingsjaar was Ernest Lebbe pastoor, Georges Quaghebeur onderpastoor, Odilon Coussement burgemeester, Achiel Vancraeynest gemeentesekretaris en Emeric Verplaetse veldwachter. Dit om de officiële "top" van het Beveren van toen te belichten.
Hoofddoel van de vereniging was het steunen van de enkele beginnende lokale renners die Beveren toen rijk was, ondermeer door het inrichten van velokoersen. Daarop hebben we vroeger al gewezen. "Sport na Arbeid" zorgde er inderdaad voor dat er elk jaar twee koersen verreden werden: ene op de Ommegang en ene op de Kermis. Er waren twee trajekten daarvoor en ze kwamen afwisselend aan de beurt. De ene keer werd door de dorpsstraat gereden, van aan de herberg "In de Haard" tot aan "De Klokke" en terug. De andere keer ging het dan langs de Gentse Baan, van de Bulkenhoek naar Spriete en terug. Die trajekten waren wel zo recht mogelijk, maar aan het einde ervan moest telkens rechtsomkeer gemaakt worden en dat rond een daar geposteerde lege bierton. De jeugd ging bij voorkeur in de buurt van die tonnen staan. Daar was immers de meeste kans om een al te ijverig aanstormend renner hals over kop over de kasseien te zien duikelen.
Ook aan de "arrive" was het aanvankelijk een uiterst primitieve bedoening. Aan weerskanten van de weg stonden enkele klubleden van dienst, die een touw van zowat vijftig meter gespannen hielden om de reikhalzende en drummende supporters op afstand te houden. Na de Tweede Wereldoorlog zou dat echter veranderen. Die afsluiting van koord en stevige mannenarmen was blijkbaar al1 te vaak in gebreke gebleven. Voortaan moest bij de aankomstplaats aan weerszijden van de weg ijzerdraad gespannen worden over een afstand van minstens tweehonderd meter. Het in de grond hameren van de stalen piketten en het spannen van de draad, was werk voor het duo Jozef Velghe-Jozef Debaere. Dat werd traditie. Jozef Debaere -meestal zonder kompl1imenten "de vlieger Baerkes" of kortweg "de vlieger" genoemd- was de schoonvader van Marcel Decavel, de huidige Sekretaris-penningmeester van de vereniging. De thans vijfentachtigjarige Jozef Velghe vertelt monkelend dat piketten en draad nogal gauw aangebracht waren, maar dat het altijd heel wat voeten in de aarde had vooraleer ze weer weg raakten. Na een koers moest in de belendende herbergen immers menig woordje gezegd en menig pintje gedronken worden.
"Sport na Arbeid" deed in die jaren ook nog wel iets anders dan koersen inrichten. Soms trokken de leden er in groep op uit om in Beveren of elders mee te rijden in de een of andere stoet. Hun fietsen waren dan feestelijk opgesmukt met vaantjes en kleurige papierguirlandes en zijzelf droegen hun klubtrui en hun dito groene pet. Zo kwamen ze eens bij donker in groep terug uit Avelgem. Het was een namiddag geweest met veel pintjes en veel pret en de stemming was meer dan guitig. Theofiel Debaere, de ijverige sekretaris van de vereniging, reed echter plots op een steen die ongevraagd op het fietspad was komen liggen en sloeg om, hals over kop de belendende gracht in. Het had er nog mee doorgekund zo het een gewone gracht geweest ware, maar het moest er nu even ongevraagd ene zijn die dichtgegroeid was met hoge brandnetels. Zo kwam het dat de anderen wel de verwensingen hoorden die sekretaris Fielie uitbraakte, maar hem voor de rest onmogelijk ergens bespeuren konden. Het schijnsel van hun karburelampen belichtte een kwaadaardige netelmuur. Dat was alles. Er groeide paniek. Moesten ze nu zonder sekretaris terug naar Beveren? En wie zou dan het schrijfwerk doen? Een man uit de buurt bracht echter redding. Die kende de verraderlijke netelgracht en met vereende krachten haalden ze Theofiel naar boven. Over eventuele natte broek, besmeurde trui en brandende jeukplekken vertelt de geschiedenis verder niets.
In het jaar 1925 trokken de mannen van "Sport na Arbeid" eens in groep naar Gent. Niet per fiets dit keer, maar met een autobus. Toen de voorstelling daar afgelopen was, zakten ze braafjes af naar Beveren, in het genoeglijke vooruitzicht van nog een paar gezellige uren in "Sint-Jan" bij voorzitter René Bostoen. Die gezellige uren kwamen eerder dan ze gedacht hadden, al was het begin ervan erg akelig. Even buiten Gent, aan "De Sterre", raakte hun autobus slaags met een personenwagen. Met de wagen van de konsul van Mexico nota bene! De botsing maakte wel geen slachtoffers maar van verder rijden was toch geen sprake meer. Er moest om een andere bus getelefoneerd worden. Toen die na een paar uren eindelijk ter plekke kwam, bleken de mannen van "Sport na Arbeid" hun tijd niet in ledigheid doorgebracht te hebben. Ze hadden onderkomen gezocht in een herberg en daar zodanig getracht de doorstane schrik weg te spoelen dat ze uiteindelijk net een bende kabaal schoppende kwajongens leken. Er kwam stadspolitie bij te pas. Zure klabakken waarschijnlijk die niet snapten dan een mens ook wel eens een glas kan drinken op zijn eigen welzijn en gezondheid. Jozef Velghe vertelt dat hij later nog naar Gent terug moest, naar het politie kommissariaat. Hij kwam er evenwel met de schrik van af. De Gentenaars hadden waarschijnlijk ingezien dat ze niet met een bende brooddronken herrieschoppers te doen had, maar met een eerbare veloklub die het slachtoffer geworden was van de omstandigheden .
In 1927 werd "Sport na Arbeid" andermaal het slachtoffer van omstandigheden. Van heel andere omstandigheden nu evenwel. Op een winterse avond van dat jaar waren de klubleden samengekomen in "Het Oud Gemeentehuis" op het Ganzenpaneel, voor het gebruikelijke teerfeest van hun vereniging. De penningmeester was afwezig. Ziek, zei men. Niemand die er erg in had en er werd dapper gegeten en gedronken. Pas dagen later lekte het uit dat de "ziekte" voor de Veloklub erge gevolgen zou hebben. Er waren ruim duizend frank in kas geweest, maar van meester noch van penningen werd verder ooit nog iets gehoord. Naar het schijnt had de man het geld gebruikt voor de aankoop van een koerspaard. Hij was daarmee toch in de traditie van het koersen gebleven! Het is toen dat de latere fietsenmaker Jozef Mahieu het op zich nam om zorg te dragen voor de voorlopig erg magere kas. Een taak die hij trouw is blijven vervullen tot aan zijn overlijden in 1972. Kwam dan de erge ekonomische krisis van de dertiger jaren. De gouden tijd was voorbij en ook door "Sport na Arbeid" moest geschraapt worden om de twee eindjes aan mekaar te kunnen knopen. In 1934 werd besloten een toneelavond te organiseren, om de berooid geworden kas toch ietwat bij te spijkeren. De Veloklub waagde het evenwel niet alleen. Hij ging scheep met de Pijpensociëteit "Deugd en Vreugd", ook al een vereniging die met kaskwalen sukkelde.
1934 GEMEENTE BEVEREN-LEIE 1934 Luisterrijk Zang - en Tooneelavondfeest op Zondag 14 Januari
te geven door de tooneelmaatschappij «DE REDERIJKERS» van Gavere, in de gemeentezaal, met de talentvolle medewerking van Mevrouw De Rudder-Quartier, actrice aan de Gentsche Tooneelschool; ten voordeele der Onderstandskas van de Smoorgilde «Deugd en Vreugd» en de Veloc1ub "Sport na Arbeid.
Deuren open om 4.30 u. Gordijn om 5 u.
We vermoeden dat de toen nog jonge onderwijzer Jozef Stevens achter die toneelplannen stond. Hij woonde nog in Semmerzake, maar was tot aan zijn huwelijk op pension bij René Bostoen, de voorzitter van de Veloklub. Er werd ten andere beroep gedaan op de toneelgroep "De Rederijkers" uit Gavere en Jozef Stevens speelde mee. Er werd gespeeld op zondag 14 januari, in de bovenzaal van de Jongensschool. Opgevoerd werden de dramatische eenakter "De Danseres" en het stuk "De Salonboerin", een komedie in drie bedrijven. De bezetting was gemengd. Waarschijnlijk iets totaal nieuws voor het Beveren van toen. Of de geestelijkheid er erg mee opgezet was, valt te betwijfelen. Gemengd toneel werd in die dagen nog beschouwd als een van Satans vele valstrikken. De zaal behoorde echter aan de gemeente en niet aan de parochie en een veto kon dus niet gesteld worden. De Bevernaars toonden in alle geval ruime belangstelling voor deze toneelavond. Er werden 315 kaarten van 4 en 134 van 3 fr verkocht. Toen de Gaverse toneelgroep zijn gevraagde 650 fr gekregen had en ook de andere onkosten betaald waren, schoot er nog een bedrag van 654,50 fr over om te verdelen tussen de Pijpesociëteit en de Veloklub. Belachelijk klein bedrag voor al het gepresteerde werk? Voorzichtig ! Het arbeidsloon bedroeg toen zeker niet meer dan 5 fr per uur. Reken nu maar eens uit!
In 1935 werd weer een toneelavond georganiseerd samen met de Pijpen. Het nieuws was er echter blijkbaar al af en misschien was de krisis nog wat nijpender geworden. Er werden in alle geval slechts 216 kaarten verkocht en voor ieder van de twee verenigingen was er maar een overschot van 120 fr. Uit: Onder de Clocke
In mei 1891 schreef paus Leo XIII zijn encycliek Rerum Novarum (Over nieuwe dingen). Voor het eerst in de geschiedenis stond het arbeidersvraagstuk centraal. Het betekende de aanzet voor de Christelijke Arbeidersbeweging.
Uitgangspunten van de pauselijke encycliek waren een rechtvaardig loon, het recht op eigendom en solidariteit met de zwakkeren. Als instrumenten om deze doelstellingen na te streven, werden zowel overheidsingrijpen als de vorming van vakbonden genoemd. In zijn uiteenzetting over overheid, industrie en arbeid leidt Leo XIII de Kerk het industriële tijdperk binnen. Zijn pleidooi voor vakorganisaties was niet alleen een vernieuwing binnen kerkelijke kring, maar ook daarbuiten. De encycliek bevat kritiek tegenover ongebreideld kapitalisme en veroordeelt tegelijkertijd het marxistisch socialisme. Zijn voorgestelde samenwerking tussen arbeid en kapitaal inspireerden tot de vorming van vakbonden en onder meer verschillende vormen van corporatisme.
Bij de 30ste verjaardag van de encycliek Rerum Novarum , in 1922 werd in Borgerhout een optocht gehouden door Christelijke arbeiders. Sindsdien is Hemelvaartsdag voor het ACW een feestdag en moment om te tonen dat de sociale beweging nog steeds actueel is en kan rekenen op de medewerking van duizenden vrijwilligers. AI zijn er intussen 117 jaar voorbij sinds de encycliek van paus Leo XIII, ons vuur voor de sociale leefgemeenschap wakkert nog steeds in alle hevigheid.
RERUM NOVARUM in Beveren-Leie
Rerum Novarum 2008 'De Groene Draad voor Vlaanderen' ook in Beveren-Leie In heel wat steden en gemeenten zal er een lindeboom geplant worden. Ook in Beveren-Leie zal ACW voorzitter Carlos Verkaemer een lindeboom aanplanten, dé ACW Bewegingsboom.
Een lindeboom is een boom vol symboliek. Zo werden deze bomen aangeplant als 'gerechtsbomen 'voor de dorpsrechtbanken. Bij feesten werden er rondedansen uitgevoerd, er werden huwelijken voltrokken en tevens diende de boom als schandpaal zodat de linde een belangrijke sociale functie had. Ze stonden meestal op een knooppunt van drie wegen. In Germaanse gebieden werd de linde beschouwd als een beschermende boom. In Hollandse dorpen trof men vroeger vaak linden aan die het symbool waren van de burgerlijke vrijheid. ACW kent een nieuwe symboliek toe aan de lindeboom: de Bewegingsboom.
Laat naar je borsten kijken, op donderdag 17 april ll.
In antwoord op dit berichtklik hierkreeg Beverse Weetjes onderstaande mail.
Beste, Tot onze grote spijt en verrassing hebben we ook moeten vaststellen dat, nu er voldoende geïnteresseerden aanwezig waren, de hoofdrolspeler niet kwam opdagen, ondanks herhaaldelijke pogingen om hem te bereiken en ondanks een overleg met Dr Lauer een 10-tal dagen voor de voordracht.
Ondertussen vernamen we van Dr. Lauer dat zijn afwezigheid berust op een misverstand en dat hij zich hiervoor wenst te verontschuldigen.
We stellen voor dat de (ontgoochelde) aanwezigen op de voordracht in Beveren-Leie prioritair uitgenodigd worden om deel te nemen aan de voordracht bij Dr. Vanclooster. We zullen sowieso voldoende ruimte vrijhouden voor jullie. Kunnen jullie dit alsnog meedelen aan jullie collegas uit Beveren-Leie ? In de hoop u hiermee van dienst, groet ik u, Met vriendelijke groeten, Geert Van Assche Beleidsmedewerker welzijn en sociale zaken Stadsbestuur Waregem Gemeenteplein 2 8790 WAREGEM 056 62 12 35 socialedienst@waregem.be Bedankt Rita voor het doorsturen
Op vrijdag 2 mei vertrekken terug een aantal bedevaarders richting Halle. Wie wenst mee te stappen kan zich hiervoor inschrijven bij iemand van het bestuur: Eddy Devos 056/ 70 35 94 Dirk Lobbens 056/ 70 03 46 Dirk Follens 056/ 70 40 57 Antoon Vantieghem 056/ 71 92 94 U kunt er ook altijd terecht voor meer info.
Wie de bedevaarders een hart onder de riem wil steken vooraleer ze deze tocht aanvangen kan dat door samen met hen een kort gebed te bidden aan de kapel O. L. Vrouw van Lourdes gelegen in Beveren-Dries te Beveren-Leie omstreeks 17.15 u. De eucharistieviering in Halle gaat door op zaterdag 3 mei om 16.00 u.
De jaarlijkse dankviering gaat dit jaar door op zaterdag 10 mei om 17.30 u in de Sint-Jan de Doperkerk te Beveren-Leie.
Klik hierom alles te weten over Waregem KINDERSTAD en de BALLONHAPPENING van zaterdag 26 en zondag 27 april
Tijdens WAREGEM KINDERSTAD organiseert WARO FOTO-DIACLUB WAREGEM in samenwerking met het Centrum voor Beeldexpressie een speciale fotosessie. Reeds meerdere jaren is de 42 jarige foto- en diaclub actief op de Ballonhappening en Waregem Kinderstad. Bij deze tiende editie willen wij de jeugdigen uitnodigen om de activiteiten digitaal te fotograferen: doelgroep 10 tot 14 jarigen.
Zondag 27 april 2008 op de Hippodroom: WAREGEM KINDERSTAD "Jeugd fotografeert digitaal" Op zoek naar jeugdige persfotografen meisjes en jongens in de leeftijdsgroep 10 tot 14 jaar kunnen van 14 tot 17 u de activiteiten fotograferen rond Waregem Kinderstad. Dit kan met een eigen toestel of een toestel ter beschikking gesteld door ALFA SOLUTION. Wie een toestel wenst te gebruiken moet dit aanvragen tegen 25 april 2008 via e-mail etienne.deman@van-waregem.be klik hier
Te vermelden: naam, voornaam, adres en geboortedatum De algemene informatie en inschrijvingsformulier wordt dan digitaal naar het afzendadres gestuurd. Voorwaarden voor deelname aan deze fotosessie op de hippodroom - Zich op 27 april 2008 vanaf 13.45u. aanmelden aan de centraal gelegen perstoren. (tribune) - Invullen deelnemingsformulier. - Voor de aanvang van de fotosessie een foto laten nemen met het te gebruiken toestel. - Na de fotosessie de opnamen ter beschikking stellen van de organisatoren - Deze worden op een laptop geplaatst die opgesteld staat in de perslounge. - De opnamen worden vervolgens geprojecteerd op het tv circuit van de hippodroom. Leden van de organiserende fotoclub zorgen voor informatie en begeleiding. Fotosessies met toestellen van de sponsor worden beperkt in tijd in functie van het aantal aanvragen. De deelname aan de fotosessie is gratis Een selectie van de opnamen wordt achteraf ter beschikking gesteld van FOCUS WTV voor publicatie op hun website. De fotos worden ook geprojecteerd in "Waregem Expo" tijdens "Trefpunt", een meerdaagse happening rond vrije tijd. Een jury zal een aantal winnaars selecteren volgens leeftijdsgroep. Organisatie: WARO FOTO-DIACLUB WAREGEM i.s.m. het Centrum voor Beeldexpressie
ACW en KWB Beveren-Leie presenteren Bangladesh avond
Op donderdag 24 april organiseren ACW en KWB Beveren-Leie een avond rond Bangladesh.
Ervaringsreizigers komen getuigen over hun inleefreis. Deze avond gaat door in De Kernelle, Kerkdreef, Beveren-Leie en start om 19.30 uur. De inkom is gratis en er wordt u een gratis drankje aangeboden. Iedereen is van harte welkom. Info: Carlos Verkaemer, tel 056/ 71 72 82 Klik op de affiche om ze groter te zien.
Goedgekeurd bij Keurslager Christ Baert te Beveren-Leie
Vanaf vandaag kunt u het nieuwste magazine Goedgekeurd vinden op de toonbank bij Keurslager Christ Baert, Sint-Jansstraat 58 te Beveren-Leie. Als zoon van een pluimveehandelaar uit Waregem ging Christ Baert als kleine jongen al vaak helpen in een paardenslagerij in de buurt. Van het een kwam het ander, en zo komt het dat hij samen met zijn vrouw Christel al twintig jaar een slagerij runt in Beveren-Leie. Sinds twaalf jaar mag Christ zichzelf Keurslager noemen. "Ik heb me aangesloten omdat ik meer contact wilde met andere vaklui." Intussen is Christ voorzitter van de Keurslagerswerkgroep van de regio Kortrijk. "We wisselen ervaringen en ideeën uit", zegt hij. "Daar is het bij ons om te doen: dat we elkaar telkens naar een hoger niveau tillen:' Dat bleek onder meer toen Christ van de Keurslager-vereniging de Kristallen Kroon kreeg opgezet, als Keurslager met de beste spaghettisaus. Daarnaast heeft hij zich gespecialiseerd in barbecuegerechten. "In de zomer hebben we hier constant minstens vijfentwintig barbecuespecialiteiten in de toonbank, waaronder bijvoorbeeld in huis bereide witte pens." Verder blijkt in Beveren-Leie ook paardengehakt een topper. "Paardenvlees is typisch voor de streek", aldus Christ. Goedgekeurd... In deze uitgave kunt u heel wat interessante onderwerpen lezen zoals: Lekker Barbecueën, De barbecue, Recepten, Salades gezond op het bord en Langs de Leie anders bekeken. Hint Zon twee jaar geleden gaf Christ de hint om in een van de magazines Goedgekeurd ook wat toeristische informatie te brengen over steden en dorpen die aan De Leie gelegen zijn. En vanaf vandaag is deze uitgave beschikbaar. Langs de Leie anders bekeken. Van Lisbourg in Noord-Frankrijk tot in Gent stroomt de Leie: 214 km lang. Goedgekeurd volgde de rivier van de Belgisch-Franse grens in Wervik tot aan de grens met Oost-Vlaanderen in Waregem, op zoek naar natuur en cultuur. Rijkelijk geïllustreerd met fotos Naast heerlijke recepten en de toeristische informatie is deze uitgave rijkelijk geïllustreerd met fotos van gerechten en de bezienswaardigheden van steden en dorpen die om en bij de Golden River gelegen zijn. U kunt er trouwens kennis maken met verschillende Keurslagers en u vindt er heel wat diensten voor toerisme in terug. Kortom, de moeite waard om het in huis te halen, het ligt gratis ter beschikking bij Keurslager Christ Baert en de Keurslagers uit de regio.
Een kort citaat: uit Boezemvrienden. Om het volledige persbericht te lezen klik hier.
"In het voorjaar van 2008 worden, verspreid over onze stad en in samenwerking met de stuurgroep Waregem Gezond en de Waregemse vrouwenverenigingen, verschillende voordrachten gehouden onder de titel laat naar je borsten kijken . Deskundige sprekers geven een toelichting bij het bevolkingsonderzoek. Bedoeling is een positieve, geruststellende boodschap mee te geven, met de nadruk op preventie en de meerwaarde van het bevolkingsonderzoek. Acht voordrachten door gespecialiseerde sprekers en op een plaats dicht bij u : waarom zou u zich niet laten informeren ?"
In Beveren-Leie ging deze avond door op donderdag 17 april om 20.00u in de Kernelle. De stand van de bib was opgesteld, alle benodigdheden om de diavoorstelling te geven waren voorhanden en er waren 35 geïnteresseerde vrouwen paraat. En laat dit nu misschien wat oneerbiedig klinken maar de gespecialiseerde spreker Dr. Lauer.... hij stuurde zijn kat...
Erfgoeddag in Beveren-Leie Op zondag 13 april organiseerde stad Waregem met medewerking van de gezinsbonden een erfgoedwandeling in de drie deelgemeenten Beveren-Leie, Desselgem en Sint-Eloois-Vijve onder de titel Venster op het Verleden.
De wandeling van ongeveer 4 km kon op eigen houtje gedaan worden met een plannetje of aan de hand van de nieuwe publicatie Vensters op het verleden. Om 14.30 u was er tevens in elke gemeente een wandeling met stadsgids voorzien. In de drie deelgemeenten werden naar aanleiding van de Erfgoeddag 18 infoborden geplaatst bij de verschillende bezienswaardigheden met een korte uitleg.
Om 10.00 u stond de tent opgeslagen op het Bevers kerkplein en stonden de medewerkers gepakt en gezakt klaar voor het ontvangen van de eerste wandelaars die al klaar stonden voor vertrek. Over de ganse dag mochten de medewerkers zon 70-tal wandelaars verwelkomen. De heft ervan deed de wandeling op eigen houtje, de overige deden de wandeling in de namiddag met stadgids Willy Denoulet (gewezen Bevernaar.) Beveren-Leie noteerde daarmee trouwens het grootste aantal deelnemers van de drie deelgemeenten. Op de foto ook de ceremoniemeester en Elma en Selma die de groepswandeling animeerden.
Alles wat u hier te lezen krijgt is geschreven aan de hand van hetgeen de gids wist te vertellen en daarbij enkele gegevens uit 'Onder de Clocke' aan de hand van Etienne Ducatteeuw en Michel Debrouwere (waarvoor dank).
*De eerste halte die werd aangedaan was de Sint-Jan de Doperkerk.
Bij het binnengaan van de Sint-Jan de Dopekerk wees de gids op de prachtige bloemen die, gekweekt door de pastoor E.H. Luc Suys, steeds de kerk sieren. In de ingang van de zijkapel werd er halt gehouden aan de grafsteen van Geraard van Gistel en zijn echtgenote Alice Walcourt.
*De tweede halte was op het vernieuwde kerkplein, daar wist de gids te vertellen dat Beveren-Leie een van de enige gemeenten is, die na 1940 een nieuw centrum kreeg. Dat heeft te maken gehad met het opblazen van de oude kerk die op een uiterste uithoek (aan de Leie) van Beveren stond. Er zou dus een nieuwe kerk gebouwd worden in middelpunt van Beveren. Maar dat was niet zo simpel en er werd eerst een noodkerk gebouwd in 1947. Na 1960 zijn de meeste huizen in de Kerkdreef er gekomen. Hij wees eveneens op het monument dat naast het gemeentehuis (1956) staat:
De Bouwer van Willem Vermandere, ingehuldigd in 1987.
*De derde halte lag ietjes verderop aan de plaats waar de noodkerk heeft gestaan in de Kerkdreef.
;
Het kerkje dat sinds 1781 vredig gelegen was, enkel de akkers en de gebouwen van het Goed te Beaulieu scheidden de kerk en de pastorie van de toen nog bochtige Leie, kreeg op 23 mei 1940 -Sacramentsdag- de genadeklop. Belgische geniesoldaten bliezen de toren op, om de oprukkende Duitsers een uitkijkpost over de Leievlakte te ontnemen. Ze sprongen echter zo kwistig met het dynamiet om dat het hele gebouw vernield werd en de kerk daar nooit meer zou herbouwd worden.
Tijdens de oorlogsjaren kon natuurlijk niets gedaan worden en de feestzaal van het klooster werd omgebouwd tot kerkruimte, ook de pastorie kreeg een jaar onderdak in het klooster. In de bovenzaal van de jongensschool vonden wekelijks 2 zondagse missen plaats. Toenmalig pastoor De Visscher toonde wel vol trots plannen en tekeningen van een neef van hem voor een nieuwe kerk die op dezelfde plaats zou opgetrokken worden, maar verder dan dit kwam het niet. Bij sommigen groeide zelfs de gedachte dat het misschien beter zou zijn de kerk na de oorlog te herbouwen op een plaats die centraler gelegen was in het dorp. Toen de oorlog goed en wel voorbij was stelde de familie De Brabandere-Delaere uit Bavikhove aan het Bevers gemeentebestuur grond ter beschikking op de oostkant van de Barmstraat -nu Kerkdreef- voor het bouwen van een noodkerk. Het was immers overduidelijk dat het nog geruime tijd zou duren vooraleer aan een volwaardige parochiekerk kon gedacht worden. Wat de beweegredenen ook mogen geweest zijn van de familie laat Beverse Weetjes hier achterwege. De grond lag in het hartje van Beveren en was de enige zinnige plek voor het aanleggen van een nieuwe dorpskom.
In 1947 was het dan eindelijk zover.Beverse stiellui konden aan de slag voor het optrekken van de noodkerk. De materialen die men daarvoor moest gebruiken waren aan de sobere kant. Op Kerstmis 1947 werd het een feestelijke dag want de noodkerk werd in gebruik genomen. Onderpastoor Liefooghe was er zo van aangedaan dat hij tijdens de vespers volgende uitspraak deed tijdens het sermoen: "Tweeduizend jaar geleden ongeveer werd onze Heiland geboren in een arme stal in Betlehem. En nu zitten wij hier in onze nieuwe stal....". (Bron: Eerste Bevers Schetsboek en Onder de Clocke)
De noodkerk heeft dienst gedaan tot 1970 als kerk. Daarna deed ze nog jaren dienst als feest- en sportzaal om uiteindelijk in 1995 gesloopt te worden. Met de bouw van de noodkerk kreeg Beveren-Leie dus een nieuwe dorpskern en weldra zal het huidige Kerkplein een metamorfose ondergaan.
*De vierde halte was een stop aan de site van Interlin in de K. Albertstraat. Deze site is er gekomen in 1958 wat aan de streek goede economische vooruitzichten bood, daar de vlas- en de textielnijverheid een dieptepunt kende. Interlin was een van de grootste bedrijven van de streek, samen met een bedrijf uit Gullegem waar men eerst leemplaten en later spaanderplaten produceerde. Deze site is nu eigendom van de firma Huyzentruyt die er woningen zal op bouwen.
De site Interlin
De vijfde halte was op de hoek van de School- en de Roestraat aan het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen. Het eerste kapelletje dat er stond dateerde uit 1932 en werd gebouwd door enkele buurtbewoners.
In Onder de Clocke vonden we deze tekst terug: Het heiligdommetje werd gebouwd op initiatief van de buurtschap, aan de hoek van de Schoolstraat en de Roestraat. Het werd gewijd op zondag 5 juli 1932. Fier op hun realisatie poseren Emmanuël Velghe, Leo Vercruysse, André Viane, Napoleon Vercruysse en veldwachter Victor Goussaert.
Ondertussen moest dit kapelletje plaatsruimen voor de verbreding van de rijweg. Er werd echter een nieuw kapelletje opgetrokken en op een natte zaterdag 10 december 1960 kwam vicaris generaal Mgr Depoorter de huidige kapel van O.L.Vrouw van Vlaanderen inwijden.
*De zesde halte was gelegen op de hoek van de Roestraat met de Sint-Jansstraat.
Daar staat sinds 1906 het kapelletje gewijd aan Sint-JozefHet werd er gebouwd op initiatief van pastoor Jozef Neurath. Het doel ervan was een halteplaats voor de processie die tweemaal per jaar door de oude Plaatse trok. Dat was op de zondag na Sacramentsdag en op Maria Hemelvaart. Het kapelletje kostte toen 417,50 oude Belgische frank, om in huidige termen uit te drukken is dit zon 10 euro. Let wel, in Onder de Clocke staat te lezen dat de jaarwedde van een gemeentesecretaris toen 850 Bfr bedroeg en voor de gemeenteontvanger was dat 300 Bfr. Om het nodige bedrag bijeen te krijgen werd daarvoor een inschrijvingslijst geopend. Die inschrijvingslijst is bewaard gebleven, (maar daar komen we later nog op terug). Naast het kapelletje staat de hoeve De Robijn hoelang die er staat is niet geweten. Wel is geweten men het woonhuis vernieuwde in 1865 (gevelsteen), de rest van het gebouw is ouder. Zeer merkwaardig zijn de twee linden die er staan, de mooiste van Beveren wist de gids te vertellen. De linden werden indertijd aan hoeven gezet om ze beschermen tegen boze geesten en waren tevens een symbool van vruchtbaarheid. De hoeve is nu bewoont door Jan Vantieghem.
Rechts van de Sint-Jozefkapel op de andere hoek van de straat ziet u boven de voordeur nog Sint-Jan staan, dit was vroeger café en beenhouwerij uitgebaat door de robuuste René Bostoen. Daar is ook de wielerclub Sport na Arbeid gesticht op 25 april 1923. Het is ook daar dat de eindstreep van de wielerwetstrijd De grote prijs André Defoort lag. André werd in 1941 kampioen van België en in 1942 ging de eerste grote prijs André Defoort door. Zoals eerder vermeld is, zal het ontstaan van Sport na Arbeid die binnen enkele dagen 85 jaar bestaat verschijnen op Beverse Weetjes. Om het eerste deel te lezen klik hier. Om deel twee te lezenklik hier.
*De zevende halte lag een eindje verderop aan de overkant van de Sint-Jansstraat aan boomkwekerij van Joos Van Tieghem klik hier. Op de weide naast de oprit, 'De Poperput' genoemd, stond er vroeger een hoge wip voor de boogschutters. De gids wist ook te vertellen dat daar ooit een huisje zou gestaan hebben dat diende om mensen te isoleren met een besmettelijke ziekte zoals cholera, de pest dat noemde men de lazarie.
De weg werd verder gezet en bij het kruisen met de Kleine Heerweg wees de gids links, op het gebouw waar het allereerste gemeentelijk onderwijs geven werd.
*De achtste halte bevond zich aan café t Fonteintje vroeger De Handboog waar de Beverse schuttersgilde werd heropgericht, daar bevond zich de liggende wip. Dit is ook sinds jaar en dag het lokaal van de pijpensociëteit Deugd en Vreugd die in 1910 werd opgericht in café De Kloef.Indertijd !s daar ook nog het gemeentehuis in ondergebracht geweest. Op het infobord aldaar kunt u een foto zien van de gewezen schuttersgilde.
In Onder de Clocke vonden volgende tekst over de groepsfoto: De Beverse Sint-Sebastiaansgilde in 1938 ter gelegenheid van het tienjarig bestaan na de herstichting in 1928. De foto werd genomen op de Persemeers achter de herbergen "De Rode Poort" en '" t Hof van Commerce". Onderaan, met hun grote beveiligende wissen hoed, de pijlrapers Lucien Vereecke en Jacques Verborgh. Eerste rij gezeten, van links naar rechts : Marcel Steelant, Silveer Nijs (Desselgem), Constant Clinckemaille, Georges Houdhuyze, de Desselgemse stationschef Leopold Schepens, Jeroom Mestdagh, Jacques Verschuere en Constant Cnockaert. Tweede rij, staande, van links naar rechts : Remi Snauwaert, René Bostoen, Gentil Casteele (Desselgem). Gerard Lecluyse, Pol Lambrecht, Georges Debaere, meester Leon Lecluyse, meester Ottevaere uit Ooigem en Frans Vandevoorde. Derde rij, van links naar rechts : Maurits Vandenberghe, Jules Cnudde, Gentil Seijns, Georges Houduyze junior, Hilaere Oosterlinck en beenhouwer Nijs uit Deerlijk.
*De negende halte bevond zich aan het oudste café van Beveren t Leckerke en op de andere kant vindt u het voormalig café die de naam Eclk soukt te leven droeg. Later werd deze naam veranderd in Twee honden aan één been. Toepasselijk wist de gids te vertellen want naar het schijnt kwamen de twee café uitbaters niet al te best overeen.
Het gemeentehuis is ook een tijdlang gehuisvest geweest in t Leckerke (tot rond 1880), u vindt er trouwens nog altijd den bak van weleer. In de loop der jaren kreeg t Leckerke een nieuw uitgangbord en werd omgedoopt in De Goede Hoop In 1925 werd het een gesloten huis. Na de dood van Cyriel Debaere in 1980 kwam het gebouw leeg te staan. In de zomer van 1981 werd de galerij Handicraft er in ondergebracht. Op Beveren kermis ging de galerij open. De nieuwe uitbaters hopten na enkele maanden een kleine drankgelegenheid te kunnen koppelen aan de galerij waar een biertje, koffie en pannekoeken zouden te verkrijgen zijn. Deze drankgelegenheid kreeg ook de oude naam van t Leckerke terug. Maar het is niet bij een kleine drankgelegenheid gebleven, maar het huidige Leckerke werd daarbij een gezellige Bistro.
*De tiende halte bevond zich op het Bevers kerkhof tevens de plaats waar de oude kerk stond. De kerk stond naar het oosten en het koor naar het westen gericht. Een uitzondering, want van bijna alle kerken is het koor naar het westen gericht. Blijkbaar zou dit gekomen zijn omdat men bij de bouw van de kerk in 1781 het onderdeel van de toren van de andere kerk heeft willen gebruiken en daardoor was het niet mogelijk om het koor naar het westen te richten. Daar waar de gebedsruimte nu staat, stonden vroeger de kerkhuisjes.
De voormalige kerkhuisjes
Daar woonde indertijd Maurice Pauwels, t was de grootste man van Beveren (figuurlijk) wist de gids te vertellen, hij was grafdelver en haalde het stoelgeld op in de kerk. Met zijn karretje waarop een ladder bevestigd was moest hij ook slachtoffers van een ongeval ophalen om ze in het dodenhuisje dat zich achter het kerkhof bevind op te baren. Over Maurice Pauwels(Uit Onder de Clocke Januari 1979) Begin december vierden Maurice Pauwels en Celina Huyzentruyt de vijftigste verjaardag van hun huwelijk. Eigenlijk moest dat a1 een paar weken vroeger gebeurd zijn, maar Maurice wou mordikus eerst nog eens in een kliniek te Roeselare gaan onderduiken. Waarom we dit gouden jubileum vermelden in onze "heemkunde-blaadjes"? Tja, Zo heel moeilijk te raden is het niet. Maurice zelf is zo ongeveer een stuk Beverse folklore en samen met zijn "Sliena betrekt hij sinds zowat 45 jaar het kerkhuisje, een van de mooiste en best onderhouden oude gebouwtjes van ons dorp.
Maurice werd te Beveren geboren in 1907. Zijn vader was Alfons Pauwe1s. A1zeleven een felle vent geweest, die Fons. Hij had echter zo 1ang over het werk gebogen gestaan in Frankrijk en daarna hier in de streek, dat zijn lijf tenslotte naar de aarde gekromd stond en dat hij in zijn 1aatste jaren twee stokken nodig had om zich voetje voar voetje voort te slepen. Dit belette hem echter niet nog altijd de ervaren "soigneur" te zijn op het duivenhok van Raf Debaere. Ook Celina is een rasechte Beverse. Ze is hier in 1901 geboren als dochter van Felix Huyzentruyt. Van Felix "Maantjes" die in oktober 1918 om het 1even kwam bij de doorbraak van de Geallieerden. Dat "Maantjes" is geen 1apnaam. Het is doodeenvoudig een vadersnaam. Felix was immers zoon van Romaan -van Maantje- Huyzentruyt
Maurice en Celina trouwden op 27 nobvember 1928. Een jaar of zes daarna kwamen ze in het kerkhuisje wonen. Toen was dat nog een tweewoonst. Ze betrokken het zuide1ijk gedeelte. Hun voorganger daar was Mentie Vandenbroucke. Mentie, die op triestige wijze aan zijn einde gekomen was. Niemand die dat ooit had kunnen denken van hem. Een man die handeling had van alles en daarbij nog de grootste "farceur" van het dorp. En 1iegen dat de molens draaiden ! Als je iets doorvertelde wat Mentie je voor de vaste waarheid toevertrouwd had, dan was je ver van je huis. Maar hij had tegenslag gehad in zijn gezin. Eerst zijn oudste zoontje dood en daarna, Anna Waegebaert, zijn vrouw. Dat heeft hem neergehaald. Samen met het huis, nam Maurice ook een paar van Menties stielen over. Hij werd putmaker op het kerkhof en ophaler van het stoelgeld in de kerk. Als "knechtebrakken" en later a1s "opkomerlingen", hadden we respekt voor de grote vuisten waarin we ons stoelgeld stoppen moesten. Bij Mentie hadden we onze "dikken" we1 eens kunnen verdonkermanen om er na de mis snoep voor te kopen. Bij Maurice Pauwels lukte dat echter nooit. Hij kende onze knepen. Had ze blij kbaar zelf toegepast in zijn kinderjaren. Zijn ervaren pensejagers niet de beste "garde-chassen"?
Tot na de Tweede Wereldoorlog, op een verblijf in Frankrijk na, heeft Maurice aan het vlas gewerkt. Natuurlijk, Wat kon een Bevernaar toen beter doen dan aan het vIas werken? In 1946 echter kwam hij "aan de gemeente". Voortaan was het zijn taak een wakend oog te houden op de Beverse wegen, graskanten, beken en rioleringen. Hij heeft dat werk gedaan met toewijding en kennis. Tot in het jaar 1971. Er is een tijd geweest dat je hem zowat overal kon tegenkomen in Beveren, met zijn alaamkarretje achter zijn fiets. Zijn opvolgers hebben nu een traktor met aanhangwagen, maar Maurice moest het met zijn karretje zien te rooien. Dat hij werkelijk rust nam toen hij een jaar of zes geleden met pensioen ging?
Och, hij was geen vent om te rusten. Zijn kerkhof, zie je, zijn kerkhof. Trouwens, als we in Beveren gemoedelijk spreken over iemand die al een poosje dood en begraven is, dan zeggen we : "Hij ligt al jaren aan Pauwels". Maar het stoelgeld ophalen deed hij niet meer. Vooral Celina begon het zich te ontzien. Zo ver telkens naar de nieuwe kerk en de karosserie van een mens verbetert er niet op met het vorderen der jaren.
Sinds jaar en dag staat Maurice als duivenmelker bekend. En niet als de eerste de beste! Hij heeft uitslagen gemaakt die er zijn mogen. Wie als duivenliefhebber zeggen kan dat hij " ras van Pauwels" op zijn kot heeft, is goed af. Tenminste, als hij er zelf ook een beetje verstand van heeft. Als Heemkundige Kring moeten we Maurice en Celina vooral dankbaar zijn voor de manier waarop ze het oude Beverse kerkhuis vertroetelen. Het is aan hun nooit aflatende zorg te danken dat dit hoekje bij het kerkhof zowat het schilderachtigste plekje van het dorp is. In hun huiskamer hangt een grote ingelijste kleurenprent van hun woning. Ze zijn er bijzonder trots op. En met alle reden! Maurice en Celina, gefeliciteerd en hou je taai ! We kunnen de trouwe wachters bij ons kerkhof nog lang niet missen. Maurice is overleden in 1983, zijn vrouw Celina in 1979
Het dodenhuisje werd gebouwd in 1950-1952, architect was Gentiel Van Eeckhoutte uit Waregem. In de gebedsruimte op het Kerkhof kunt u een permanente tentoonstelling bekijken over de geschiedenis van deze site.
*De elfde halte was bij de hoeve Goed te Beaulieu de bakermat van Beveren. De naam zou afkomstig zijn van een vroegere bewoner. Het eigennaardige aan de site is dat de hoeve bijna in een cirkel gebouwd is, een soort achthoek. Op de hoeve is nog steeds een klok, wellicht al gerestaureerd, te vinden die vroeger de mensen moest verwittigen wanneer de maaltijd klaar was en tevens om het Angelus te bidden. Achter de hoeve lag vroeger ook het vuilnisbelt van Beveren.
Goed te Beaulieu
De Sint-Jansstraat loopt ten einde op de trakel, het jaagpad langs de Leie. Volgens de gids zou er indertijd lang sprake geweest zijn om daar een brug te bouwen met verbinding naar Bavikhove, maar die is er nooit gekomen. Schepen Pietro Iacopucci wist daarop te zeggen dat er terug sprake zou zijn om *Beveren met Bavikhove te verbinden. In december 2011 werd de site een beschermd monument en in juli 2016 eigendom van stad Waregem. Meer weten hierover klik hier. *Update 6 juni 2020: ondertusen is de fiets- en wandelbrug eveneens een feit gewordenklik hier.
*De twaalfde halte was aan de Zavelput gelegen. Daarvoor keerde de groep op zijn stappen terug en sloeg links af, het wandelpad op, naar de groene long van Beveren. De zavelput is geen natuurlijke vijver, hij is ontstaan door de ontginning van zand. Dat gebeurde in de jaren 1976 tot 1986 door de firma Vroman. Later heeft de stad dit stuk aangekocht om in te richten als natuurpark. Het is een aantrekkingspool voor vogels en heeft een natuurlijke begroeiing van verschillende planten. klik hier.om meer te weten te komen over dit Bevers stukje natuur
De Zavelput
*De dertiende halte was in de Grote Heerweg gelegen aan het terrein waar vroeger de d oude meisjesschool stond. Op 12 mei 1880 werd Hendriek-Cornelius Plaetevoet benoemd tot pastoor van Beveren, in navolging van de zieke pastoor Hendrik Crupelant. Vanuit Brugge zal hij wel de vermaning gekregen hebben om alles op alles te zetten en de gebouwen van de nieuwe vrije school in de kortste keren klaar te krijgen. We vermoeden dat de werken op het beschikbaar perceel langs de Grote Heerweg al dadelijk na zijn aankomst een aanvang namen. Zelf heeft hij er ten andere 1.460 Bfr uit eigen zak aan besteed. Deken Vandeputte nam intussen contact op met de Zusters Paulinen uit Kortrijk. Op 29 augustus 1880 schreef hij aan de bisschop dat die er wel voor te vinden waren het verstrekken van onderwijs in Beveren op zich te nemen. Er kwam evenwel een kink in de kabel. Toen de gebouwen al bijna klaar waren, liet de overste van de Paulinen aan pastoor Plaetevoet weten dat het haar, wegens onvoorziene omstandigheden onmogelijk was haar belofte na te komen.
Op aanraden van deken Vandeputte ging Hendrik Plaetevoet dan aankloppen bij de pastoor van Lendelede, directeur van het klooster van de Zusters van de H. Vincentius aldaar. Daar kreeg hij de toezegging los dat drie Zusters naar Beveren zouden komen om er les te geven. Op 21 maart 1881 kon hij aan zijn bisschop laten weten dat al1es nu in kannen en kruiken was. De nieuwe gebouwen zouden heel binnenkort klaar komen en, zo Monseigneur zijn toestemming wilde geven aangaande die Lendeleedse Zusters, zou men zonder verwijl kunnen van wal steken met het verstrekken van onderwijs. De nieuwe school was dus zo goed als klaar in april 1881. In totaal kostte ze 20.503,18 Bfr. De overeenkomst met Zuster Clemence, algemene overste der Zusters van de H.Vincentius van Lendelede werd op 12 april 1881 op schrift gesteld. Het Beverse "Comiteit der Katholieke Scholen" stelde hierbij twee klaslokalen ter beschikking en een woonhuis voor de Zusters, met aansluitend een hof. Jaarlijks zouden de Zusters als vergoeding een bedrag van 1.500 Bfr uitgekeerd krijgen met daarbij de nodige brandstof. Lendelede van zijn kant verbond er zich toe steeds drie Zusters voor zijn nieuw bijhuis beschikbaar te houden.
De Lendeleedse Zusters die in mei 1881 naar Beveren kwamen waren Zuster Valentine. Zuster Seraphine, Zuster Norbertine en Zuster Rosa. In de wereld heetten ze respectievelijk Nathalie Debacker, Theresia Allaert, Marie Verstraete en Rosalie Delbaere. Zuster Valentine, de eerste overste van het Bevers klooster, was te Meulebeke geboren op 2 februari 1852, Zuster Seraphine te Oostrozebeke op 22 september 1839, Zuster Norbertine te Ingelmunster op 5 augustus 1858 en Zuster Rosa te Wielsbeke op 27 mei 1831.
In de loop der jaren werd er ongeveer om de twintig jaar een stukje bijgebouwd. Helaas had ze een paar jaar terug geen reden van bestaan meer en werden de klaslokalen in de nieuwe school ondergebracht. De oude school en het klooster werden te koop aangeboden en stad Waregem kon de koop rond maken. Op 8 mei 2006 werd de school gesloopt en de grond verkocht. Nu worden er enkele KMO'S opgetrokken.
Elie Liefooghe (1884-1979), die een grote devotie had voor O.L.Vrouw van Lourdes werd tot onderpastoor van Beveren-Leie benoemd in 1929 en kwam hier in de maand juli aan. Hij trok meermaals naar Lourdes en wilde O.L.Vrouw van Lourdes dichter bij de Bevernaars brengen. Aan de westkant van het klooster bouwde hij eigenhandig een Lourdesgrot. Ze werd plechtig ingewijd op een zondag in mei 1935. Twee jaar later moest ze echter afgebroken worden omdat het klooster de grond nodig had voor nieuwe klaslokalen. De onderpastoor kreeg toen een hoekje toegewezen tegen de noordkant van de feestzaal van het klooster. Deze Lourdesgrot heeft er gestaan tot ze in 1968 afgebroken werd. De toen al oud geworden onderpastoor Liefooghe heeft toen wat mistroostig het Mariabeeld meegenomen om het een plaatsje te geven in zijn hof, zo lezen we in Onder de Clocke.
De Lourdesgrot van onderpastoor Elie Liefooghe werd gebouwd met puin, rotsblokken en steenkoolslakken afkomstig van Beverse textielfabrieken. De laatste Lendeleedse Zuster, Zuster Godelieve verliet Beveren-Leie in 2005. Zij werd in 2007 tot Ridder in de orde van 'Beverna Cum Laude' geslagen klik hier.
Het Kutskapelleke in de Hoonakkerdreef
De dertiende halte: Vroeger stond het Kutskapelletje langs de Grote Heerweg, op het voorerf van zaliger Hilaire en Paula Decavel-Callewaert. Ook Theresia Salembier, de overgrootmoeder van een der stellers van dit artikel, heeft op die plaats gewoond omstreeks het midden der vorige eeuw. Dat kapelletje was Hi laires eigendom. Het was begrepen geweest in de aankoop van zijn erf. Die het weten konden, vertelden een vrome legende over zijn ontstaan. Eens, in onheugelijke tijden, voer een schipper met zijn schuit op de Leie. Zowat ter hoogte van de hofstede "De Potterie" geraakte hij in moeilijkheden en zijn boot dreigde te vergaan. Toen riep hij de Moeder Gods aan. Hij beloofde dat hij daar ter harer ere aan de Leieboorden een kapel zou bouwen, als hij uit zijn penibele situatie gered mocht worden. Maria, bereidwillig en goed als steeds, kwam ter hulp en de schipper en zijn vaartuig bleven ongedeerd. De man vergat zijn belofte niet. Langs de Grote Heerweg, aan de hoek van de "karriere" die naar de Potterie en de Leie voert, liet hij het Kutskapelletje bouwen. Dat vertellen de oude Bevernaars. Van generatie tot generatie moet het verhaal doorgegeven zijn. Veel meer dan boeiende legende was het echter niet.
Er leven trouwens nog meer van die legenden in de Leiestreek. Zo te Bissegem, waar het kapelletje van O.L.Vrouw van de Herteklop staat. Een schipper kwam met zijn boot alover de Leie gevaren. Het vaartuig zat volgestouwd met baksteen. Niet onlogisch eigenlijk. In de loop der tijden werd heel wat dergelijke steen uit de streek van Armentieres over de Leie naar Vlaanderen gevoerd. Zo ook omstreeks 1780, toen de nieuwe Beverse parochiekerk gebouwd werd. In alle geval dreigde de zwaargeladen schuit te zinken toen ze ter hoogte van Bissegem gekomen was. Net als in Beveren smeekte de schipper Maria's hulp af en die verkreeg hij prompt. Uit dank loste hij daar ter plaatse een gedeelte van zijn stenen en liet daarmee het kapelletje bouwen, O.L.Vrouw van de Herteklop ter ere. Twee Leieboordlegenden dus. De ene niet veel verschillend van de andere.
Voor het Kutskapelletje althans zal de waarheid heel wat prozaïscher geweest zijn. Als we het goed bekijken, staat het op de uiterste hoek van het Munkenhoffonsier, van de akkers dus die voor de Franse Revolutie eigendom waren van de Gentse Sint-Pietersabdij. In de Nieuwstraat in Dessel gem, aan het andere uiteinde van het Munkenhoffonsier, stond trouwens ook een kapelletje. Het ligt bijna voor de hand dat die kapelletjes een soort grenspalen waren. Misschien wel een soort "schutsengels" die over het domein moesten waken. Over het mogelijke bouwjaar van het Kutskapelletje tasten we volledig in het duister. De bouwstijl leek 17de-eeuws en het werd inderdaad in 1684 voor het eerst vermeld in een geschreven bron. In een der registers van de Sint-Pietersschepenbank staat de moord beschreven op Gregorius Fremault, baljuw van de Sint-Pietersheerlijkheid. Zijn "doot lichaem" werd op 30 juni 1684 gevonden bij de "onse Lieve Vrauwe capelle" die stond tussen Desselgem en Beveren, langs de Grote Heerweg. Hij had een fusijck ofte pistool scheute dwers deur sijnen hals" gekregen. Had de moordenaar zich schuilgehouden in het kapelletje ? Het is best mogelijk. Het heiligdommetje werd trouwens wel meer als schuilplaats gebruikt door mannen met een geweer in de hand. Zowel op het einde van de Eerste Wereldoorlog als bij het begin van de Tweede, hebben soldaten daar beschutting gezocht bij de gevechten aan de Leie. Dit weten mensen uit de buurt te vertellen .
In gewone tijden echter ging het er vrediger aan toe.
Meestal lag het kapelletje dan in volstrekt landelijk ke rust, langs een beurtelings zandige en modderige Grote Heerweg, die zich eenzaam door de kouters sleepte. Vooral op de zondagen in mei echter, was daar in de buurt volop leven en beweging. Moeders uit Beveren en Desselgem kwamenen met hun kroost naar daar afgezakt om er wat te bidden voor intenties allerhande en het oude Lieve-Vrouwbeeldje te kussen. Soms hadden zelfs vaders zich laten verleiden om mee te trekken op die pelgrimswandeling onder de rijzige populieren van de Grote Heerweg. Het was een gebruik dat waarschijnlijk zijn wortels had in een zeer ver verleden.
We hebben de tijd geweten, zo tussen beide Wereldoorlogen in, dat Julia Callewaert op die meizondagen bij het kapelletje een kraampje opzette. Julia was een ongetrouwde zuster van Paula Callewaert, een schoonzuster dus van Hilaire Decavel, die bij hem inwoonde. Haar kraampje gaf aan dat kleine bedevaartsoord iets feestelijks. Te meer daar Julia in haar kraampje, naast kaarsen, ook "rode zeemtopjes", "bollen", "lange asem" en ander snoepgoed uitstalde. Ook na de Tweede Wereldoorlog plachten heel wat Bevernaars en Desselgemnaars op een der meizondagen naar het Kutskapelletje te trekken om er wat weesgegroeten te bidden en daarna het Lievevrouwtje uit zijn nisje te halen om er zichzelf en de meegebrachte kinderen mee te zegenen.
Zij die er enkele jaren vroeger als kind waren, zagen nu hoe hun eigen kroost ruziede om de offerkaars te mogen aansteken en een geldstuk in het gleufje van de offerblok te stoppen. Het was echter niet zo heel landelijk en veilig meer in de buurt van het kapelletje. Een paar jaar voor de Tweede Wereldoorlog immers had de oude Grote Heerweg een betondek gekregen en steeds meer auto's begonnen erover te razen. De moeders moesten hun kroost nu in de gaten houden. Het Kutskapelletje was hoogbejaard geworden intussen en het stond er maar zielig meer bij. In de loop der tijden had het reeds heel wat opkalefateringen gekregen natuurlijk en de littekens ervan waren te zien op de muren. Ook het schaliendak zag er haveloos uit en was dringend aan reparatie toe. Binnen hadden de reumatiek geworden muren ooit een zinkbekleding gekregen om het vocht wat te weren. Vermoedelijk in de twintiger jaren werd die bekleding overschilderd met de eenvoudige "fresco"-motieven die toen bij onze huisschilders in zwang waren. Ook dat schilderwerk had op de duur alle frisheid verloren en kon de erosielaag op het zink niet meer verbergen. Al met al had Hilaire Decavel van zijn vroegere "propretaris", bij de aankoop van zijn doening, slechts een pover heiligdommetje als toegift gekregen.
Beverens oudste kapelletje was dringend aan reparatie of zelf aan herbouwen toe.
Toen werd alle gepieker over restauratie plots overbodig. In maart-april 1968 werd de Grote Heerweg verbreed en van een asfaltbedekking voorzien en het kapelletje stond in de weg. De wegeniswerkers hadden er natuurlijk geen zware kluif aan om het in elkaar te knokken. Gemeentesekretaris Etienne De Bel had de Heemkundige Kring echter vooraf verwittigd van wat te gebeuren stond. Zo kwam het dat Etienne Ducatteeuw alles had kunnen fotograferen, tekenen en opmeten terwijl het nog tijd was. De meizon van het jaar 1968 was de eerste sinds zeker drie eeuwen die geen Kutskapelletje meer beschijnen kon. Aanvankelijk deed het vreemd aan daar op die hoek. Alles leek er opeens zo kaal.
Er werd gesproken' over heropbouwen. In het bestek van de wegeniswerken was trouwens een bedrag voorzien ervoor. Maar waar moest het nieuwe kapelletje komen? De verbreding van de Grote Heerweg had aardig wat grond weggehapt uit het voorerf van Hilaire Decavel. Daar kon de kapel niet meer herbouwd worden. Zoveel was zeker. Er werd verder gezocht. Onder druk van Etienne Ducatteeuw werden links en rechts kontakten gelegd, maar de zaak sleepte aan. Maanden en tenslotte jaren gingen voorbij zonder dat men uitkomst zag. Uiteindelijk, toen schier alle hoop op herbouw vervlogen leek, kwam de oplossing. Ze werd helemaal spontaan en zonder ophef gebracht door Paul en Kristien De Smet-Vandorpe. Het Kutskapelletje mocht herbouwd worden op een hoekje grond voor hun nieuwe woning in de Leiestraat. (nu de Hoonakkerdreef)
Ondertussen waren ook enkele Beverse ambachtslui en een paar mensen die vanalles verstand hadden zich voor het geval gaan interesseren. Moest de kapel herbouwd worden? Goed! Als de Heemkundige Kring zorgde voor stenen. hout, tegels en schaliën, zouden zij wel zorgen voor de rest. Betalen! Geen denkan aan! Een mens moet toch iets doen om zijn hemel te verdienen. Om te beginnen werd zoals voor elk gebouw in onze streek een plan gemaakt en een bouwvergunning aangevraagd. Dit verliep zonder problemen. Op 23 oktober 1971 werd de eerste spade in de grond gestoken. Daarna volgden de funderingen, het metselwerk, de dakconstructie en zo verder. Het was een ongemeen slecht najaar en het voorjaar 1972 was geen haar beter. Er werd hoofdzakelijk 's zaterdags gewerkt meestal met dikke jassen en dito halsdoeken aan.
Wie waren de mannen die het voor mekaar brachten? Jan en Andre Debaere, Gaby en Rik Peirs, Jozef en John Bostoen, Michel Huyzentruyt, Sylveer Derie, Hubert Cozijns en Jan Allegaert. Paul Desmet en Jozef Vandorpe waren altijd "aan en bij" om de stielmanen een handje toe te steken. Kristien en Blanka zorgden dat er voortdurend warme koffie "met een dreupelke der in" bij de hand was, en dat was nodig in dat hondenweer. Pastoor De Pourcq die die bende gaarne bezig zag kwam al eens met een bakje bier aandraven. De ganse operatie gebeurde onder leiding van Etienne Ducatteeuw die het plan getekend had, maar ook op de stelling stond en insprong waar nodig was. Iemand die zich "gejeund" heeft aan de bouw van het Kutskapelletje was André Debaere. Hij heeft veel van de echte stielmannen doen opkijken, hij, de boer die kon metselen, timmeren, tot het moeilijke kappen en nagelen van de natuurschaliën toe!
In de meimaand 1972 was het gebouw zo ongeveer klaar. De oude getrouwen die er een weesgeroet kwamen bidden stonden verrast. Het was weer net als vroeger. Hetzelfde uitzicht, dezelfde stemmigheid, maar heel wat beter nu. Al1es was nieuw immers. Alles nieuw? toch niet! Het ijzeren kruis op de spits van het dak en de ijzeren raamverdeling waren afkomstig uit de oude kapel. Ook de zware deur en de deurdorpel. Die eerbiedwaardige dorpel, uitgesleten door de talloze klompen en schoenen die erover geschuifeld hadden in de loop der tijden. In de weken die volgden werd het interieur door Jan Kerkhove verder afgewerkt. Het altaar van vroeger kwam er weer met daarop geschilderd de titel waaronder Maria hier vereerd wordt: "Onze Lieve Vrouw Troost-ter-Nood". De eigenlijk foutieve woordsamenstelling werd opzettelijk aangehouden. Ook de opgepoetste oude kruisweg met zijn Duitse onderschriften herkreeg zijn plaats aan de wand, evenals het oude Lievevrouwtje in het schrijn dat ooit door een geduldige knutselaar werd uitgezaagd,
En dan was er nog de prachtige maar vervuilde koperen kandelaar die door Jozef Vandorpe weer toonbaar gemaakt werd, maar die sindsdien jammer genoeg uit het kapelletje ontvreemd werd. Het probleem van het grote Mariabeeld dat op het altaar moest komen als alles overheersende figuur, werd opgelost door Norbert Nolf. Hij wist een geschikt beeld zitten op een zolder van de normaalschool te Torhout waar hij les geeft, en wist het daar "pro deo" los te peuteren.
Op zondag 22 oktober 1972 werd het nieuwe Kutskapelletje ingewijd door pastoor Arthur De Pourcq. De weerman hield zich volstrekt onpartijdig. Hij gunde deze plechtigheid geen beter weer dan hij de bouwers gegeven had. Het was guur en buiig. Kille wind kwam aangejaagd over de kale vlakte van de toen nog onbebouwde Tomberg. Toch waren er heel wat Bevernaars komen opdagen die namiddag. Het werd een sobere plechtigheid. Helemaal in de stijl van het heiligdommetje zelf. De opgehangen vlaggen klapperden in de vlaggende wind en zorgden voor een echt Vlaamse begeleiding bij de Marialiederen gezongen door het meisjeskoortje van Maria Stevens.
In zijn dankwoord beklemtoonde pastoor de Pourcq de blijvende genegenheid van ons volk voor Maria. Een genegenheid die wel van het vroegere kinderlijke verloren heeft, maar anderzijds volwassen aspecten bijgekregen heeft. Hij wees er ook op dat samenwerking onder mensen voor een onbaatzuchtig doel, tot veel in staat is. Er zijn enkele jaren voorbijgegaan intussen. De voorheen zo blote Leiestraat (nu Hoonakkerdreef) is nu met haar weliggroeiende wilde kastanjelaars een echte dreef geworden. Ook omheen het Kutskapelletje wint de groenmassa aan kracht. Daar heeft Jan Debaere, erevoorzitter van de Heemkundige Kring, voor gezorgd. Nog een paar jaar en het kapelletje zit in een schrijn van groen gevat. Jozef en Kristien Vandorpe zorgen er inmiddels voor dat het gebouwtje binnen en buiten "mag gezien worden". Intussen zijn de materiaalkosten die toch al in de duizenden frank opgelopen waren, betaald en uit de wereld geholpen, mede dankzij de steun van het Waregemse Gemeentebestuur. In de meimaand zullen weer heel wat Bevernaars even aanlopen bij "Onze Lieve Vrouw Troost-der-Nood". Meer weten over de oudste kapelklik hier.
* 15de en tevens laatste de halte Deze bevond zich aan het Kruise op de hoek met de Deken Debo- en Nijverheidsstraat.
Het Kruise op de hoek van de Deken Debo- en Nijverheidsstraat
Het oorspronkelijke kruis, gelegen in een landelijke omgeving, wordt reeds vermeld in 1779, wanneer een lindeboom met kruis door de toenmalige pastoor van Desselgem wordt gebruikt als grensafbakening bij het verpachten van zijn Bevers tombergtiend.
In 1970 wordt de linde omgehakt. Het 18de-eeuwse kruisbeeld wordt op initiatief van de Heemkundige Kring in 1971 teruggeplaatst: het kruisbeeld wordt bevestigd op een nieuw kruis en onder een nieuw afdakje, en wordt geflankeerd door twee jonge lindeboompjes. Het nieuwe kruis en afdakje zijn vervaardigd door schrijnwerker Gilbert Vandamme, het smeedwerk door Eugeen Lambrecht. Het houten Christusbeeld wordt in 1978 afgenomen voor restauratie; het beeld krijgt een nieuwe metalen doornenkroon en het opschrift "INRI".
In 1983 rukken vandalen de benen van het beeld af. Het 18de-eeuwse beeld wordt in 1998 vervangen door een gietijzeren Christusbeeld, afkomstig uit Sint-Denijs (Zwevegem) en vervaardigd door Fonderies Nestor Martin. Het beeld wordt op 2 april door aannemer Kurt Libbrecht uit Waregem op zijn plaats gehangen. In 2002 wordt één van de twee lindebomen gekapt om plaats te maken voor een wegwijzer.
Beschrijving. Gekruisigde Christusfiguur geplaatst op het voetpad op de hoek met de Nijverheidstraat. Links van het beeld, lindeboom. Houten kruis van 1971, vervaardigd uit afzeliahout. Rondboogvormig afdakje bestaande uit een gebogen, ijzeren plaat. Wit beschilderd, gietijzeren beeld.
Tijdrit Tweedaagse van de Gaverstreek voor het eerst te Beveren-Leie
Door de tijdrit van de 32° Tweedaagse van de Gaverstreek was Beveren-Leie zondagvoormiddag 13 april in tweeën verdeeld. Van de Pontstraat tot de Toren was de Kortrijkseweg voor de helft gereserveerd voor de 154 renners die de tijdrit over 7,7 km dienden af te haspelen. Ook het gedeelte kant Deerlijk was hermetisch afgesloten, alles voor de veiligheid natuurlijk.
Deze rit tegen de tijd werd voor de allereerste maal georganiseerd te Beveren-Leie. Met de steun van schepen Rik Soens, en de medewerking van de Beverse wielerclub Sport na Arbeid was dit alles mogelijk.
Zeven renners bleven onder de 10 minuten, Julien Vermote (Wielergroep Beveren 2000) zette de beste tijd neer: 9 minuten 46 seconden en 69 hondersten, een gemiddelde van 46,2 km/h.
De ploeg New Heebra-Lombarden sloeg zijn tenten op in de Nijverheidsstraat, op de parking van Boss-Paints. Een en ander was georganiseerd door renner Mathias Vanmarcke, kleinzoon van buurtbewoner Jean Claerhout en Frida Deruyck. Mathias reed een verdienstelijke tijdrit, dertigste plaats op 32 seconden van de winnaar.
Om de site van Mathias Vanmarcke, kleinzoon van Jean en Frida Claerhout- Deruyck te bekijkenklik hier. Met dank voor het insturen van foto's van Mathias
De 43 communicantjes waren op zaterdag 12 april terug samen in de Sint-Jan de Doperkerk voor de tweede instapviering. Ze brachten verschillende teksten zoals de schuldbelijdenis, de voorbeden en luisterden de viering op met prachtige liedjes. Voor het bidden van het Onze Vader vormden ze een kring rond het altaar en tijdens de communie kregen zij een kruisje van E.H. Luc Suys. Op Pinksteren mogen zij als eregast aanschuiven aan de tafel van de Heer.
Op zaterdag 12 april ging de derde gezamenlijke catechesebeurt door. Deze keer ging de beurt niet door in het Sint-Janszaaltje, maar gingen vormelingen, catechisten en enkele ouders letterlijk en figuurlijk samen op weg: bestemming Dadizele. De voormiddag was terug ingedeeld om via een doorschuifsysteem enkele onderwerpen aan bod te brengen. Na de picknick stond de pastoor van Dadizele, E.H. André Mostery klaar en bezorgde de vormelingen een aangename en leerrijke rondleiding doorheen de Basiliek. Als kers op de taart nam de pastoor de vormelingen ook nog mee voor een bezoek aan de toren. Daarna volgde nog een gezamenlijk slotmoment. De dagtocht werd afgesloten met het bijwonen van de eucharistieviering in de Sint-Jan de Doperkerk.
In de voormiddag werd er dus terug gewerkt via een doorschuifsysteem. De thema's die er aan bod kwamen waren o.a. het verhaal van 'De Man die zichzelf weggaf'. Dit verhaal gaat over een man die alles wat hij bezat, maar ook zijn lichaam weggaf aan zijn vrienden. Hij deed dat omdat hij zijn vrienden heel belangrijk vond. Op die manier leeft hij verder onder zijn vrienden. In dit onmogelijke verhaal blijkt dat houden van mensen eigenlijk hetzelfde is als je voortdurend weggeven. Er werd ook een theelichthoudertje gemaakt met een Chinees symbool erop, het symbool staat voor: 'Geloven gaat verder'. De theelichtjes zullen ook tijdens de vormselviering gebruikt worden. Rik Meersman stond terug in voor het aanleren van de liederen en ook de vredesdans werd aangeleerd. Deze dans zal in de dankviering verwerkt worden. Om 13.00 u was het tijd voor het verorberen van de picknick en omstreeks 14.00 u werden de vormelingen, catechisten en medewerkers verwacht in de Basiliek voor een rondleiding.
Schakel eerst de muziek van het blog uit
De pastoor E.H. André Mostrey ontving de vormelingen met de vraag wie van hen Dadizele kende. Natuurlijk gingen er onmiddellijk stemmen op en kenden een aantal onder hen het Dadipark. De pastoor vertelde dat het pretpark momenteel gesloten is en binnen een maand zal afgebroken worden. Binnen een goed jaar zal er een totaal nieuw pretpark zijn in Dadizele.
Na een korte inleiding begon de pastoor met een boeiende maar aangename rondleiding. Hij wist te vertellen dat de basiliek ieder jaar door duizende mensen bezocht wordt. De basiliek is sinds de 12de eeuw een bedevaartskerk om te bidden tot Maria. Bij het binnenkomen van de basiliek ziet men dan ook centraal het beeld van O.L.V. van Dadizele staan, het miraculeus beeld genoemd. Een beeld dat reeds vele eeuwen oud is en al heel wat meemaakte. Zo is het beeld in een grote doos op de vlucht geslagen tijdens WOI. Naast het miraculeus beeld staat het beeld van O.L.V. van Lourdes.
Waarom heb ik het daar gezet, vraagt de pastoor. Een beetje uit jaloersheid omdat het hier geen Lourdes is, gaat de pastoor verder, maar dat het hier wel Lourdes had kunnen zijn. In 1854 heeft de Paus een titel gegeven aan Maria en deze is Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen. De bisschop van Brugge had aan het kiezen van deze titel meegewerkt in Rome. Eenmaal thuisgekomen gaf de toenmalige bisschop aan het bedevaartsoord Dadizele ook de titel van Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen. Hij zou een nieuwe kerk bouwen ter ere van Maria, een praalkerk. De oude kerk werd afgebroken en op 8 september 1857 werd de eerste steen van de nieuwe kerk gelegd. Een jaar na de eerste steenlegging is Maria verschenen in Lourdes en daarom heb ik dat beeld voor een jaar hier gezet, vertelde de pastoor.
De kerk moest normaal veel groter geworden zijn en de toren veel hoger, maar er was geen geld genoeg. De bisschop is (heel jong) enkele jaren na de eerste steenlegging gestorven en zijn opvolger zag het niet zitten om zoiets groots af te maken. Na dit stukje geschiedenis wees de pastoor op de prachtige doopvont en de levensboom die er sinds een 14-tal jaar staat. Hij wist ook nog uitleg te geven over het altaar dat geschonken werd door de vlassers in de tijd dat het slecht ging in de vlasnijverheid. In WOII is Dadizele en omstreken gespaard gebleven van schade. Slechts één bom trof de hoek van de kerk. Uit dank is er toen heel wat zilverwerk ingeleverd bij de pastoor, dat zilver werd samen met wat lood gesmolten en sindsdien siert het, het miraculeus beeld. Daarna ging het naar de crypte, daar ligt Ridder Jan Van Dadizele samen met zijn vrouw begraven. Er zijn ook nog enkele oorspronkelijke attributen van Ridder Jan te bezichtigen, nl zijn sporen, zijn handschoenen en zijn zwaard. Ook heel wat Franse bedevaarders vinden hun weg naar het bedevaartsoord te Dadizele. Er werd dan ook even stilgestaan bij het altaar waar deze bedevaarders wassen beeldjes, speelgoed of fotos ophangen.
Na het bezoek aan de crypte ging het terug naar boven en kregen de vormelingen te horen en te zien waaraan een basiliek te herkennen is. In 1939 erkende de paus de kerk te Dadizele als basiliek. Een basiliek heeft twee symbolen, een paraplu en een belletje. De bel om te verwittigen als de Paus komt en de paraplu om hem te beschermen tegen zon en regen. Het bisdom Brugge telt 2 basilieken, ook de H. Bloedkapel is een basiliek.
De pastoor vertelde ook de legende van de rode draad, de twee ossen en de analfabeet die koster werd. Dat was in het kort wat de vormelingen tijdens de rondleiding te horen en te zien kregen. Tot slot mochten ze de 200 treden beklimmen om de toren te bezoeken en konden ze genieten van een prachtig vergezicht.
1. De legende van de twee witte en de twee zwarte ossen: Heel lang geleden, woonde er te Dadizele een rijk en vroom man. Zijn rijke veestapel telde ondermeer twee prachtige pikzwarte ossen. En juist die twee ossen leken op zekere morgen spoorloos... Hoe de landbouwer en zijn knechten ook de omgeving afzochten, van de ossen vonden ze niet één spoor. Het nieuws kwam ook een kluizenaar ter ore. De brave man besloot tot Maria te bidden, die een heel bijzondere plaats in het leven van de kluizenaar bekleedde. En toen gebeurde het. Maria verscheen in een visioen en zei: "Ga naar de meester van de boerderij en vertel hem dat hij nooit meer zijn twee zwarte ossen zal terugvinden. Maar... vraag hem naar het elzenbos te gaan. Aan de rand van het bos zal hij twee sneeuwwitte ossen vinden. Die zijn voor hem. Vraag de meester ook op die plaats een kapel te bouwen, die aan Onze Lieve Vrouw moet worden toegewijd. Zeg hem dan dat Onze Lieve Vrouw dit alles gevraagd heeft." De kluizenaar bracht de boodschap over. Men ging naar het elzenbos en daar stonden twee sneeuwwitte ossen... Diezelfde dag nog begon de landbouwer met de plannen om er aan de rand van het bos een kapel op te trekken. Toen de kapel klaar was, kwamen er mensen van heinde en ver naar de kapel om er tot Maria te bidden.
2. De legende van de rode, zijden draad: Toen de kapel helemaal opgetrokken was ging een afvaardiging van de notabelen naar het bisschoppelijk paleis in Doornik om aan de bisschop te vragen om de kapel in te wijden. Op weg naar de bisschop, ontmoetten ze een vrome vrouw die zei: "Het is niet nodig om de bisschop te vragen uw kapel te wijden. Zij is immers al gewijd door Onze Lieve Vrouw zelf." Toen de vrouw enige twijfelende gezichten zag, ging ze verder: "Omdat u zou geloven wat ik u vertel, zal ik een teken geven. Keer terug, u zal er een rode, zijden draad vinden gespannen rondom de kapel. De plaats binnen de draad is gewijd..." Ogenblikkelijk keerde men terug. Rondom de kerk vonden ze een rode, zijden draad. En die draad kende begin noch einde. En, vertelt de legende verder, die rode, zijden draad had een bijzondere genezingskracht. Zieken kregen er een stukje van mee, maar de draad verminderde nooit. Helaas raakte die rode draad verloren in de loop der tijden. Vandaag de dag wijdt de pastoor de rode draad, die nog altijd door de pelgrims meegenomen wordt naar huis.
3. De legende van de analfabeet die koster werd: Kerstmis stond voor de deur en de metten moesten gezongen worden. Helaas! De koster was ziek en daardoor ze de pastoor de dienst moeten afgelasten. De nacht ervoor kreeg Jan Onraet, een analfabeet die geen noot muziek kende in een droom een visioen van Onze Lieve Vrouw die hem zei: "Sta op, ga naar de pastoor en zeg hem dat jij de dienst zal zingen!" Jan werd wakker maar dacht dat hij slechts gedroomd had: hij kon immers lezen noch schrijven en kende bovendien geen noot muziek. Daarom ging hij gauw weer slapen. Onze Lieve Vrouw verscheen echter een tweede keer en zei: "Jan, sta op en kijk onder jouw hoofdkussen. Neem dat boek en ga er mee naar de pastoor. Met dit boek kan je het wel!" Jan nam het boek, ging naar de pastoor en zong foutloos de Metten. Hij schijnt daarna nog vele jaren in dienst te zijn geweest. Bron legendes: www Dadizele
Na het bezoek aan de basiliek trok de groep terug naar het park van Mariënstede voor de laatste activiteit: de vormselestafette. Deze stond in het teken van water en vuur. Aan de hand van het oplossen van heel wat vragen over o.a. het vormsel, het doopsel, de evangelisten.... kregen de vormelingen een vlammetje waarmee ze een parcours moesten afleggen zonder dat het doofde. Na de activiteit stond er nog een vieruurtje op het programma om daarna huiswaarts te keren voor het bijwonen van de eucharistieviering in de Sint-Jan de Doperkerk. Na de viering werd deze boeiende maar aangename dag afgesloten met een ijsje. Vooraleer echter een punt te zetten achter deze dagtocht willen we nog een gelukkige verjaardag wensen aan catechist Marc die net op deze dag verjaarde Hier sluit ook dit nogal lijvig verslag en gaat het nu in rechte lijn naar het H. Vormsel dat zal plaatsvinden op zondag 18 mei. (BL2008)
Sinds jaar en dag kunnen ouderen, personen met een handicap, zieken of sociaal geïsoleerde mensen die nog zelfstandig wonen aan de postbode vragen dat hij tijdens zijn ronde aanbelt. Dit kan eenvoudig gebeuren door het plaatsen van een affiche AUB Postbode voor het raam.
De post heeft deze service onlangs opgefrist, een nieuwe affiche werd ontworpen en van de gelegenheid werd gebruik gemaakt om te verduidelijken wat er precies binnen het kader van deze dienstverlening valt : - Verkoop van postzegels in kleine hoeveelheden (max. 10 stuks) - Ontvangst van gewone binnenlandse en internationale genormaliseerde zendingen (en braillestukken) - Ontvangst van binnenlandse aangetekende zendingen (en braillestukken). - Ontvangst van stortingsformulieren voor een maximumbedrag van 300 per storting, waarbij er een gestructureerde mededeling gebruikt wordt.
Volledigheidshalve moet ook vermeld worden dat de bewoners van appartementen in plaats van een affiche, verwijderbare zelfklevers kunnen gebruiken, die ze op hun brievenbus moeten aanmelden.
Wie gebruik wenst te maken van deze dienstverlening kan contact opnemen met de sociale dienst van het stadsbestuur 056 62 12 35 of Email naar de sociale dienst Waregem klik hier. De affiche of zelfklevers worden gratis ter beschikking gesteld.
Kandidaat-koper? Klik hier en bekijk alle creaties. Er zijn nog heelwat andere Beverse creaties te vinden van o.a. Marcel Timmerman, Rik Soens, Ann Sophie Kindt, Christine Veys, Nicol Vandenberghe, Nicole Nuyttens, Tine Moniek...
Stuur onmiddellijk jouw bod via e-mail naar boezemvrienden@waregem.be klik hier Vergeet niet je voornaam, naam, leeftijd, adresgegevens, het bedrag van het bod en de vermelding: BH nr. 61 | Pietro Iacopucci | reBuste Blijf de site zeker in de gaten houden want ongetwijfeld zullen andere kandidaten meer willen bieden dan jij voor dit prikkelend exemplaar! Zorg dus dat je steeds het hoogste bod hebt! De opbrengst wordt door de stad geschonken aan de Stichting Dominique Mahieu (Koester Waregem), die zich focust op thuiszorg voor kinderkankerpatiënten en kankerpreventie-onderzoek.
Een streepje duiding Wij lieten bekende inwoners van de regio Waregem op Valentijn een beha ontvangen die zij moesten omtoveren tot opvallende creaties. Zo willen we het borstkankerpreventieproject Laat naar je borsten kijken ook een artistiek tintje geven en het taboe doorbreken. Een honderdtal BHs werden inmiddels ingeleverd in het kader van ons cultureel initiatief boezemvrienden. Bovenstaand exemplaar is het mijne. Duiding over mijn creatie ga ik natuurlijk niet geven, dat laat ik aan jullie over. Vinden jullie alle verborgen boodschappen?
Meer info over het project vind je op de website van de stad Waregem. Bied op mijn BH! Mag ik vragen dat jij ook zeker zou bieden op mijn BH? Je helpt er niet alleen mij persoonlijk mee, bovendien help je er ook het goede doel mee! Geef toe, dit staat schitterend op jouw dressoir, showroom of etalage!
Concreet Tentoonstelling tijdens de slothappening BoezemVrienden op 26 en 27 april in t Ware Heem. Slotveiling op zondag 27 april om 10u30 in t Ware Heem. Gratis toegang.
De aanwezigen op de veiling kunnen nog hoger bieden dan de internetbiedingen. Dus zorg dat je erbij bent! Bieders die meer dan 2.500,00 EUR geven en binnen een straal van 60 km wonen van Beveren-Leie wil ik op 27 april hoogst persoonlijk gaan afhalen om hun bod te komen verdedigen in Waregem! Alvast hartelijk dank! Met vriendelijke groeten, Pietro
Nathalie Pontegnies woont reeds een 12 jaar in Beveren-Leie, Sint-Janstraat 23 en is beroepshalve leerkracht monumentale kunsten aan de akademie te Harelbeke, daarnaast werkt ze mee aan vele kunstprojecten en maakt ze muurschilderijen.
Ze heeft reeds deelgenomen aan meerdere tentoonstellingen (onder ander het kunstweekend te Beveren-Leie in '97.
Op dit ogenblik heeft ze een individuele tentoonstelling in de bib te Harelbeke. Deze loopt van 3 tot 30 april met de opening op 11 april om 20 u , op deze opening zal ze zelf aanwezig zijn, het muziekgroepje Casa*Bava en één van haar vrienden zal een gedicht over haar voorlezen.
Bij deze gelegenheid maakte ze ook een exclusief boekje over haar werk, in dat boekje zit telkens een persoonlijke tekening, het werd gedrukt in 12 exp. Aldus Nathalie
Ik koos de titel FRAGMENTEN omdat ik in deze tentoonstelling wil werken tonen uit verschillende tijdstippen fragmenten van vroegere tijden, waarbij de meeste evenementen nauw verbonden zijn met de Harelbeekse Vrijplaats. Aansluitend fragmenten waarbij zee lucht levensritme mij sterk bezig hielden. Fragmenten van nu waarbij mijn werk een persoonlijke weerslag zijn van een momentopname, zoals iemand die een dagboek bijhoud. Wat van al deze fragmenten overeind blijft zijn de vele architecturale elementen torens, ritmes van bomen die hoog reiken in oneindige landschappen die overgaan in water en lucht met af en toe een omheining een afbakening. TORENS , torens die nu intenser persoonlijker worden. Torens die nu niet alleen meer een architecturaal element meer zijn maar die nu een bepaalde tijd herinnering gevoel weergeven. Het worden fragmenten uit een leven. Soms zie ik iets rondom mij, op reis, waarbij ik denk dit is wel mooi, het staat daar zo bijzonder. Dit kan een goot gebouw zijn maar ook een heel simpel detail, iets gevonden op het strand. Al deze dingen sla ik op in mijngedachten om later te gebruiken Op andere momenten beleef ik dan iets bijzonders, een gevoel een emotie, dit fragment wil ik dan tot uitdrukking brengen in concrete beelden, zichten, assemblages geplaatst in een soort imaginair landschap. Deze landschappen, sculpturen worden een manier van uitdrukking van mezelf.
In deze tentoonstelling zijn er grote doeken te zien die oneindige landschappen lijken. Deze zijn meestal uitgevoerd op ruw doek in gemengde technieken en collages met oude tekeningen of ander gevonden papier. Soms zijn er kleine werken die details flarden van een moment opname tonen, ze zijn meestal heel kleurrijk met af en toe verassende materialen. De ruimtelijke torens vormen zowat het centrale gedeelte en komen steeds voor in verdere werken. In deze ruimtelijke werken zijn materie, textuur en afdruk zeer belangrijk. Ik werk heel graag met veel verschillende materialen waaronder glas de nieuwste ontdekking is.
Wat mij in dit materiaal boeit is niet het stugge harde maar de toevallig bekomen vormen en kleurschakeringen. Het glas dient als toets in een groter geheel. Naar aanleiding van dit fragmentarisch overzicht die deze tentoonstelling biedt, vond ik ook de unieke gelegenheid om een soort persoonlijk boekje te maken waarin een klein fragment van mijn werk terug te vinden is, dit geheel vormt een multiple. Om het uniek karakter te behouden is er een oplage van een twaalftal boekjes te krijgen op de opening.
Praktisch is de tentoonstelling te bezichtigen van vrijdag 21 maart tot 30 april, De opening vindt plaats op 11 april om 20 uur in aanwezigheid van de kunstenaar, met een eigen geschreven woordje van Piet Vandecasteele en een muzikaal tussendoortje van Jan Populier.
De stad Waregem neemt deel aan de regionale promotiecampagne kippen als afvalverwerkers van onze afvalverwerkingsintercommunale Imog. 
