Meer dan 10.000 wandelaars (10793 ) namen deel aan de 100 km Dodentocht Kadee Bornem die dit jaar aan de 40ste editie toe was.
Onder de velen ook de Beverse Christine Vanhoutteghem en dat met succes, zo wist een goeie kennis zopas te melden.
"Christine is gestart vrijdag 14/08/09 om 21u03 en is aangekomen op zaterdag 15/08/09 omstreeks 18u41. Voor een eerste deelname dat is toch een vermelding waard. Dus Christine een DIKKE PROFICIAT!!! Vanwege een goeie kennis, Devos - Mahieu".
Beverse Weetjes sluit zich bij deze gelukswensen van harte aan!!! (Met dank aan Devos - Mahieu voor de inzending)
Wie een mondje Frans spreekt Frans kunnen spreken gold in die dagen nog als het summum van geleerdheid. Als men van iemand zei dat hij zijn Frans sprak als zijn Vlaams, dan mocht je er zeker van zijn dat de persoon in kwestie een hele Piet was. Iemand die in veel zaken het laatste woord kreeg. Vaak alleen maar omdat hij wat koeterwaals kon brabbelen, waar niemand van de omstaanders een woord van snapte. Het gevolg ligt voor de hand. Al heel vroeg werd ons de wijsheid bijgebracht dat kennis van het Frans ons in de hoogste regionen des Belgischen vaderlands zou katapulteren.
In het zesde leerjaar kregen we de eerste Franse woorden voorgeschoteld. Het was bij meester Leon. Die woorden ken ik nog altijd uit het hoofd. Le cheval est un animal quadrupède domestique. We konden er geen touw aan vastknopen. Dat domestique ging nogal. Ieder boer had immers een paar domestieken (knechten, nvdr) op zijn erf lopen. De rest echter was kompleet Latijn voor ons. We zaten erop te gapen als een hond op een zieke koe. Meester Leon verloor dan ook algauw zijn enthousiasme. Verder dan de eerste bladzijde van ons beduimeld boekje, zijn we nooit gekomen. Ik verdenk er de meester trouwens van dat hij heimelijk zo een beetje flamingant was. Vertellen deed hij immers nooit in klas, maar voorlezen uit de Leeuw van Vlaanderen des te meer. Je kon het hem daarbij aanzien dat hij onderduims zat te grinniken als de Fransen naderden en Breydel handenwrijvend uitriep: God, wat schone kudde!
Bij meester Algoet lagen de zaken weer anders. Die verschoot geen poer aan Franse lessen in klas. Hij had enkele ouders echter warm gemaakt voor avondlessen bij hem thuis. Zover ik me herinneren kan, waren we met een zevental die erop aftrokken. Henri Lecluyse was erbij en Julien Decavel en dan verder Marc Schotte, Lucienne Delabie en meesters eigen dochter Agnes. Jaja, er waren meisjes bij! De meester kon echter zodanig vinnig door zijn pince-nez kijken, dat alle verboden neigingen in de kiem gesmoord werden. Zolang hij erbij was tenminste. Die avondlessen bij meester Algoet waren beslist prettig. We zaten in een gezellig kamertje en de meester was meer een vaderlijke vriend voor ons dan een gestrenge scholaster. Of we daar veel Frans opgestoken hebben, kan ik me niet precies meer herinneren. Resems losstaande woorden in alle geval en hier en daar een vervoeging. Voor de rest kan het echter niet zo veel zaaks geweest zijn. Een paar jaar later immers kon leraar Pieters van het Waregems kollege me maar àl te gemakkelijk de stuipen op het lijf jagen met zijn Franse onregelmatige werkwoorden.
Ik heb zo de indruk dat Julien Decavel het verst gevorderd was na afloop van de twee jaar avondlessen bij meester Algoet. Hij had ergens een Frans leerboekje opgescharreld en daar was hij altijd mee bezig van zodra rrij een ogenblikje vrij had in klas. Julien heeft veel alleen gestudeerd later. Los van alle klasverband. Dat zat er dus toen reeds in bij hem. Die neiging heeft hem trouwens geen windeieren gelegd.
De avondlessen bij meester Algoet werden eigenlijk pas echt interessant als ze gedaan waren. Vooral dan op winterse avonden. Voor de gelegenheid logeerde ik toen bij mijn grootouders op de Plaats en dat betekende dat ik samen met de anderen de duistere dorpsstraat door moest. We waren allesbehalve brave Hendrikken toen. Wie verwacht dat trouwens van een eerzaam scholier? Meer dan eens hadden de Plaatsenaars dan ook te lijden van schavuitenstreken waarover we ons nu zelf groen en blauw zouden ergeren. Dat Lucienne erbij was, maakte de zaken alleen nog maar erger. Om haar te bewijzen wat we zoal durfden, hebben we meer dan één huzarenstukje uitgehaald. Op een keer echter was de oppermeester ons heimelijk gevolgd. Klachten binnengekregen misschien? Het is best mogelijk. De stortregen straflijnen die toen over ons hoofd neergutste, benam ons verder alle lust door de eenzame donkere Plaats op avontuur uit te gaan.
Van spoken en bijgeloof Als het vroeger ergens spookte in Beveren, dan was het wel aan het Kruis van de Kleine Heerweg (de linde en het ertegen aanleunende kruis stonden op de noordwestelijke hoek van het kruispunt Deken De Bostraat-Nijverheidsstraat, nvdr). Aan het Kruise, zeiden we kortweg. Een wonder was het niet. Het stond ook zo eenbaarlijk eenzaam aan het kruispunt van Kleine Heerweg en Driesstraat en in die tijd was er nog geen verlichting die het avondlijke donker uit de straten joeg. Bij dage had dat Kruise niets schrikwekkends. Het stond vredig tegen zijn gestuikte lindeboom aangeleund. Als je goed keek, was het net of de aangenagelde Lijder een beetje droefgeestig glimlachte naar de bengels die stoeiden om hem heen of even uitbliezen op het bankje aan de kruisvoet.
Wanneer de duisternis gevallen was echter, begon geheimzinnigheid onheilspellend omheen kruis en linde te waren. De wegende stilte werd slechts verbroken door het suizelen van de wind in de boomkruin of het blaffen van ergens een bandhond. Ik zou er voor geen geld van de wereld alleen voorbij gekomen zijn toen. Ik had verhalen gelezen over dwaallichten en spoken en kwade tegenkomsten die je aan kruisstraten kon hebben. Daar was ook het getuigenis van oudere mensen die het weten konden naar mijn oordeel. Ze vertelden dat er al vreemde dingen gebeurd waren daar op die eenzame hoek en dat het beter was geen hakkelgarens te zoeken (moeilijkheden zoeken , nvdr). Och, nu weet ik het. Het was belachelijk allemaal. Die dwaallichten zullen niets anders geweest zijn dan de lichtbakken van pensejagers die daar op de loer lagen. Het zuchten van gekwelde zielen niets anders dan het gekreun van de wind in de lindetakken. Maar de angst voor kwaadwillige machten zat ons in het bloed en angst valt niet weg te redeneren. Het schijnt dat er inderdaad ooit een man gestorven is van een schrik die hij daar had opgedaan.
En kwaadwillige machten waren er! Neem nu maar eens de Korenpeeties. Niemand die er ooit een gezien had. Mens of beest? We wisten het niet. Toch geloofden we rotsvast in hun bestaan. We zagen gangen in de korenvelden als we langs eenzame wegeltjes naar school of kerk gingen. Sluipgangen van een korenpeetie. Dat we het koren daar een paar dagen voordien misschien zelf platgetrapt hadden op zoek naar auwblauw (blauwe korenbloem, nvdr), kwam niet bij ons op. Vooral de meisjes werden door moeder gewaarschuwd. Nooit alleen over die wegeltjes tussen de korenstukken gaan! De korenpeetie zou je kunnen meesleuren en dan gebeuren er vreemde dingen met je.
Ongetwijfeld berustte die angst voor de korenpeeties op oeroude kwalijke ervaringen. Dat heb ik jaren later pas begrepen. Iemand vertelde me toen dat in Deerlijk tientallen jaren geleden eens een schoolmeisje in een korenveld meegetrokken werd. Men vond het later terug. Verkracht en vermoord. Door een korenpeetie ? Ja, als je wil.
Ook Kalle-met-den-Haak was een wezen dat niemand ooit gezien had, maar dat je toch mijden moest als de pest. Kalle huisde tussen lis en wier, op de bodem van putten en hofgrachten. Met opgeheven vinger waarschuwde grootmoeder Vandenbroucke me dat Kalle vooral gebeten was op jongetjes die in haar domein vissels aan het vangen waren. Ze trok ze met haar haak onder water en nooit zag men die jongetjes nog terug. Kalle werd echter zowat als eerste doorgestreept op ons lijstje van gevaarlijke wezens. We waren te zeer verzot op vissen om ons lang door haar te laten afschrikken.
Nog zo een geheimzinnig wezen was de Varende Vrouwe. Grootvader Vandenbroucke heeft me het eerst op haar bestaan gewezen. Kijk zei hij, als zand en dorre blaren gingen wervelen in de wind. Kijk, daar is de Varende vrouwe aan het spelen! Hij zei het zo geheimzinnig dat ik een krijzeling (koude rilling, nvdr) over mijn rug voelde lopen bij het zien van die wazige werveling die nauwelijks een voet van de grond kwam. Die Varende Vrouwe met haar golvende sluier, heeft dikwijls door mijn dromen gespookt. Och, ik was eigenlijk een vreselijk bange wezel in mijn kinderjaren. Overal zag ik geheimzinnige dingen die me de daver op het lijf joegen. 's Nachts waarden allerlei schrikbeelden zo angstaanjagend door mijn dromen, dat ik met een schrei wakker schoot. Mijn ouders hebben te stellen gehad met mij toen.
Ook de nachtmare kende ik beter dan me lief was. De nachtmare, dat verschrikkelijk onding dat door het raampje van het voutekamertje binnendrong en met zijn gewicht mijn borst toehaalde. Grootmoeder Rommeke zei me dat ik, voor het inslapen, drie weesgegroeten moest bidden om hulp en schutse te vragen aan de heilige Jozef de Dromer. Dat heb ik gedaan. Lange tijd. Hartstochtelijk prevelde ik mijn weesgegroetjes om toch maar van mijn nachtelijke kwelgeesten bevrijd te worden. Het was vergeefs. Die heilige Jozef de Dromer was omstreeks die tijd wellicht zelf aan het dromen.
In mijn kinderjaren waarden de laatste nevels van bijgeloof en angst voor kwade machten echt nog over velden en wegen. Er werd nog aan toverheksen geloofd. Door niet veel mensen meer, maar toch! Sommige vrouwen werden erop aangewezen. Oude wijvekes vooral die eenzaam waren en daardoor een beetje mummelend en zonderling. Ze zouden de macht gehad hebben om ziekten op een kind te werpen of plagen in de stal. Sommige moeders en vooral grootmoeders sloeg de schrik om het hart als ze ergens in de verte een vrouwtje in zwarte kapmantel zagen als de kinderen in de buurt waren. Ze geloofden nog vast aan de Kwade Hand en het Kwade Oog.
Ook bij ons, schoolbengels, floreerden nog sommige oude vormen van bijgeloof. Als we een van onze melktanden uitgetrokken hadden, moesten we een kruis slaan en hem achterwaarts over ons hoofd werpen. Dan waren we zeker dat er een nieuwe zou groeien. Als we wratten hadden, moesten we een geldstukje werpen in de wijwaterbak in het kerkportaal. Liefst niet in de eigen kerk echter. Wie die muntjes opviste zou de worten overerven. Moest het ooit gebeuren dat we ergens een kwade tegenkomst hadden, dan moesten we vliegensvlug een kruis slaan en zeggen: Zijt ge van God, spreek. Zijt ge van de duivel wijk! Ook de spreuk die we ten beste gaven ter bekrachtiging van een belofte was met een zekere magie geladen. We maakten een veelbetekenend gebaar over onze keel en zeiden: Kruiske betoverd, de nekke gekraakt!
Voorwerpen die heilig waren in onze ogen, werden met een zekere schroom benaderd. Wijwater, paas nagel, gewijde palm, medailles, heiligenprentjes. Nooit zou het in ons hoofd opgekomen zijn met zulke zaken te spotten of er grof mee om te springen. We geloofden vast dat er een of andere kracht in verborgen zat. Een kracht die je beter niet tegen je in het harnas kon jagen. Anders waren de gevolgen niet te overzien.
Nu kunnen we voor al die angsten minachtend de schouders ophalen. We zijn ervan bevrijd. Eindelijk hebben we het nuchtere verstand laten zegevieren. Toch heb ik de indruk dat we van de klaver in de biezen terecht gekomen zijn. Was er toen iemand die rondliep met angst voor kernwapens die in een paar sekonden de halve wereld kunnen verwoesten?
In deel 11 heeft Michel het over de Ommegang en Kermis
In 2008 werd Georges Derammelaere voor het tweede jaar op rij kampioen bij 't Drieverbond gewest Deerlijk (Beveren-Leie-Deerlijk-Desselgem). Op de laatste kampioenenviering (september 2008) wist hij te vertellen: "volgend seizoen ga ik voor Keizer" Zopas liet zijn zoon Rik weten dat zijn vader daar ook in slaagde.
Hij schreef: "Als fiere burger van Beveren-Leie laat ik weten dat mijn vader Georges Derammelaere KEIZER is van het verbond Deerlijk. Daarvoor moet je 3 jaar achter elkaar met dezelfde vogel kampioen spelen in het verbond. Dit heeft vogel KRAK waargemaakt (heeft zijn naam niet gestolen...) Volgens mijn vader heeft hij al een nieuwe belofte zitten voor volgend jaar...(er zullen er veel raar kijken en vooral luisteren want de ervaren Georges weet wat vlees hij in de kuip heeft...) Doe zo verder en een grote proficiat! Vele groetjes van Rik, Veerle, Mauritz, en zijn petekind Marie"
Ook Beverse Weetjes wil Georges hierbij feliciteren!!! (Met dank aan Rik voor de inzending en de foto)
Ook over deze foto graag iets meer uitleg. Weet iemand wanneer en ter welke gelegenheid deze genomen werd? Als iemand zichzelf of een ander meent te herkennen dan is ook deze informatie welkom. Onderste is het origineel
Kunt u helpen? Klik dan hier om de informatie, het verhaal, enz... die schuilgaat achter deze foto door te sturen.
LEZERS HELPEN LEZERS Een nieuw item op Beverse Weetjes. U zoekt iets ...., u zoekt iets als verzamelaar ...., u zoekt informatie over iets ...., stuur dan uw vraag en/ of foto door en uw vraag wordt kenbaar gemaakt via Beverse Weetjes. U kunt dit item steeds terugvinden onder categorie: Lezers helpen lezers (zie rechter marge)
Over deze foto weten we dat hij iets te maken heeft met een kaartersclub in Beveren-Leie. De vraag is echter: wie is wie en in welk jaar zou deze genomen zijn? Kunt u helpen? klik dan hier om de informatie, het verhaal, enz... die schuilgaat achter deze foto door te sturen.
Dankzij Marianne Debaere en Mariette Goderis konden de namen en het jaartal van deze foto achterhaald worden, waarvoor dan ook van harte dank. Dit is de kaartersclub 1963-1964. Op de foto achter v.l.n.r. Maurice Debaere 1905-1988 en zijn echtgenote Anais Devolder 1906-1988, de toenmalige uitbaters van café De Gilde toen nog gelegen langs de Gentse Steenweg. Verder Charles Degroote, Odiel Vercruysse 1895-1978, Maurice Harinck, Remi Vervaeke, Roger Maes 1915-2004, Robert Peers, Maurice Steelant . 1903-1996, en Paul Taelman
Voor: Marcel Deblock, Maurice Vanhoutte (gemeenteraadslid) 1909-1991, André Vandevoorde (schepen) 1913-1992, Achiel Vanherreweghe, Albert Maes 1915-1974, Marcel Vercruysse, Jules Harinck en Maurice Vroman 1907-1986 (geboorte- overlijdensdatum en schrijfwijze onder voorbehoud en voor wijzigingen of aanvullingen vatbaar) Geplaatst op 09-08-2009
GEWIJDE GESCHIEDENIS EN ANDERE Het lichaam van Adam heeft God gemaakt van aarde en ene ziel daarin gestort, maar Eva van ene ribbe genomen uit Adam.
Voila! Het staat er. Kernachtiger kan het niet. De oorsprong van het menselijk geslacht in een notedop. Een antwoord uit onze oude trouwe Brugse katechismus, dat ergens tegen het achterste scherm van mijn geheugen is blijven hangen als een huisjesslak tegen een tuinmuur. Ach, dat scheppingsverhaal! Wat hebben we daarmee sindsdien al niet te stellen gehad. De ene zegt het zus. De andere zegt het zo. Resultaat? Op de duur weet geen mens nog wat hij er eigenlijk van denken moet. Toen echter waren er nog geen problemen. Voor ons althans niet. Ik hoor meester Berton de reportage van de schepping nog verslaan. We zaten muisstil op zulke momenten. De armen gekruist op de bank en het hoofd een beetje scheef, dronken we de woorden van de meester in. Woorden die ons meerukten naar een wereld waar alles geurde en blonk van de nieuwigheid en waarin God rustig tussen bomen en struiken wandelde en genoegen schepte in het werk van zijn handen.
Toen gebeurde het. Op een goede dag kreeg de rustige Wandelaar een idee. Hij nam wat aarde, maakte er een grote pop van en blies er zijn krachtige adem over uit. Op die stond werd de mens geboren. Adam. Hij knipperde even met zijn ogen tegen het felle zonlicht en vroeg zich verwonderd af waar hij het verdiend had om in zulk aards paradijs terecht te komen. Een wonderlijk verhaal! Gedreven door 's meesters woorden hebben sommigen van ons het heimelijk ook geprobeerd met die aarde en dat blazen. Het resultaat was echter erbarmelijk. Ofwel deugde de aarde niet, ofwel was onze adem nog wat zwakjes. De schepping van Adam was een geheimzinnige prestatie. Zeker. Geen mens althans die dàt in twijfel trekt. De schepping van Eva was nog heel wat raadselachtiger en dat moest ook wel. Het ging immers om een vrouw. Stel je voor! God die Adam in een diepe slaap wiegt, een stuk bot uit zijn ribbenkast snijdt en daarmee Eva fatsoeneert. We hebben het nooit goed kunnen vatten. Nog minder echter konden we begrijpen waarom Adam toen niet op stel en sprong het hele aards paradijs op stelten heeft gezet met zijn gejammer. Je màg nog zo een gezonde slaap hebben, als ze met een mes tussen je ribben peuteren moet je het toch voelen? Maar twijfelen aan het verhaal van meester Berton? Waarom? We twijfelden toch ook niet aan de krachtpatserij en van Sterke Jan en aan de zevenmijlslaarzen van Klein Duimpje?
Zo volgden we, langs paden van geleidelijkheid, de hele ontwikkeling van het mensdom. Een sprookjesachtig verhaal. Daar had je bijvoorbeeld die historie van Kaïn die zijn broer Abel de hersens insloeg met een ezelskaakbeen. Een grof geval eigenlijk. En dat enkel omdat de rook van Abels vuurtje krinkelend de hoogte inging, terwijl God er blijkbaar genoegen in vond de walm van Kaïns brandoffer weer naar beneden te blazen. De woede van Kaïn heb ik nooit goed kunnen begrijpen. Enkel en alleen maar omwille van een beetje rook! Ik heb ook dikwijls gevochten met onze Raf toentertijde. Om wat? Ik weet het niet eens meer. Maar hem om zo een futiliteit om zeep helpen? Maar ja! Had ik een ezelskaakbeen bij de hand gehad. Wie weet. Een klap kan harder aankomen dan je zelf vermoedt.
En dat verhaal van de Zondvloed dan! De Zondvloed die alles onder water zette van wereldgrens tot wereldgrens. We vonden het schoon van God dat hij Noë verwittigde van de ramp die te gebeuren stond. Dat de anderen allemaal verzuipen zouden? Wie bekreunde zich daarom? Die kregen hun verdiende loon immers toch? Gespannen zaten we te luisteren als de meester vertelde over Noë die zijn ark aan het bouwen was. Maar vooral de episode van de inscheping werkte op onze verbeelding. Twee paarden, twee koeien, twee leeuwen, twee olifanten, twee mussen, twee duiven, ... Meester Berton vergat nooit de duiven. Hij was duivenliefhebber immers. Waarom er van ieder soort telkens twee moesten zijn, snapten we niet goed. Eén beestje slechts zou toch meer plaats gelaten hebben in de ark? De meester vond het blijkbaar ook niet nodig die paarvorming uit de doeken te doen. Misschien wilde hij geen slapende honden wakker maken.
Bij de meesten van ons moet van dat Zondvloedverhaal iets blijven hangen zijn. Het slot was sprookjesachtig mooi immers. God die met wijdgespreide armen een gloeiende regenboog door de grauwe luchten trok, ter bevestiging dat hij de wereld nooit meer met een dergelijke ramp zou kastijden. Soms heb ik later een beetje angstig naar die regenboog uit zitten kijken, als het regende tot het water in plassen op velden en wegen stond. God zou zijn belofte toch niet vergeten zijn?
En de toren van Babel dan! Ook weer zo een adembenemend verhaal. Begrijpelijk dat God moest ingrijpen toen die lui daar een toren wilden bouwen die tot aan de hemelpoorten reikte. Waar moest het met zijn vrijdom heen als ze in hun opzet slaagden? We vonden het een kostelijke grap van God dat hij ervoor zorgde dat de bouwlui elkaar niet meer verstonden. Stel je voor dat de ene boven op de steiger met de handen voor de mond om stenen te roepen stond, terwijl de ander prompt met een bak mortel naar boven klauterde.
Wie die bijbelschrijvers van duizenden jaren geleden ook mogen geweest zijn, het waren rasechte vertellers. Inderdaad. Maar toch hadden ze nog geen lap aan de vertelkunst van onze eigen meester Berton . Als hij zo op zijn eigen manier bezig was, kon hij de anders zo rumoerige bende stonden lang in zijn ban gevangen houden. Daar zaten we dan, in de geborgenheid van die stille klas. Soms was de kachel aan het snorren tot de hitte boven de stoof plaat danste, om de winterse kou buiten te houden. Soms joeg de regen kletterend tegen de ruiten, terwijl windstoten de kruinen van de notebomen op de koer wild heen en weer rukten. Soms zaten babbelzieke mussen te kwetteren in de schaduwplekken van de zonovergoten speelplaats. De seizoenen hadden geen vat op ons, als meester Berton ons de wonderwereld van de bijbel binnenleidde.
Och, het waren kinderlijke vertellingen. Waarom het loochenen? We waren ook nog kind toen en om al het geprakkezeer omtrent waarheid en poëzie in de bijbel bekommerden we ons nog niet. Nog lang niet. Maar die verhalen hebben ons het beeld bijgebracht van een God die zich aktief met de mensen bezighoudt. Is dat uiteindelijk de diepste zin niet van de bijbel? En zijn we dat niet een beetje kwijtgeraakt nu? Jammer. Doodjammer. Ergens iemand te weten die met je begaan is en je leidt, zij het soms met harde hand en op ondoorgrondelijke wijze. Het is een weelde die met geen goud te betalen is.
Ook op de verhalen uit de vaderlandse geschiedenis waren we verslingerd. We voelden ons één met de Oude Belgen, die nog in hutten woonden en niet veel anders deden dan vechten, drinken, dobbelen en af en toe een beetje jagen en vissen. Dat was nog eens leven! En dat die Oude Belgen het uiteindelijk hadden moeten afleggen tegen de Romeinen? Waren wij erbij geweest daar aan de Samber, dan zou het anders afgelopen zijn. Julius Caesar zou dat wel tot zijn schade en schande ondervonden hebben.
Ook Karel de Grote was een man naar ons hart. Vechten tegen de Sarazenen in Spanje. De Saksen gaan uitmoorden in Duitsland. De Avaren bestoken in Hongarije. Je moet het maar kunnen! Geen wonder dat hij zo een beetje voor heilige versleten werd. We konden alleen maar niet begrijpen waarom hij mordikus te allen kante scholen wou oprichten. Dat moet een van zijn kleine kanten geweest zijn.
En die zalige tijd dan van de ridders die in stugge burchten huisden en af en toe een robbertje met elkaar vochten. Dat hun lijfeigenen 's nachts met suikerboonpersen in de burchtgrachten moesten slaan om de puiden te doen zwijgen, vonden we normaal. De meester moest toch kunnen slapen om de volgende dag met frisse moed het gevecht te hervatten? En Jan Breydel dan! Hoe ijselijk kalm kon die zijn hemdsmouwen opsloven en zijn bijl grijpen om daarmee de Fransen en de Leliaerts de kop in te slaan. En de zeshonderd Franchimontezen die ei zo na Karel de Stoute te pakken kregen in zijn kampement bij Luik, maar die het tenslotte nog klaarspeelden om zich van tent te vergissen. En Keizer Karel, die beweerde dat hij de zon in zijn rijk nooit zag ondergaan en die voor de rest van zijn dagen de stilte van een Spaans klooster opzocht, toen hij tot op de draad versleten was van vechten en moorden.
Vaderlandse geschiedenis! We waren nog te jong eigenlijk om zoiets te leren. We geloofden nog vast dat alle groten en beruchten van ons volk helden waren of heiligen. Dat ze vaar noch vrees kenden, onomkoopbaar waren en enkel bedacht op het welzijn van land en volk. Veel later pas hebben we leren inzien dat er achter de officiële vaderlandse geschiedenis een andere schuil gaat. De echte. De geschiedenis van de kleine mens. Van de horige, de boer, de ambachtsman, de handelaar, de kunstenaar. Een geschiedenis van armoe en verdrukking, maar ook van volharding tot het uiterste.
Ach, helden zijn er bitter weinig en heiligen ook. Zowel in de vaderlandse geschiedenis als in de gewijde. Dat weten we nu zo onderhand wel. Maar die verhalen van vroeger leven verder in ons. Onbewust misschien. Op een of andere dag komen ze soms boven. Brokstukken herinneringen. En dan glimlachen we eens. Gelukkig. Omdat we dat toch nog overgehouden hebben van het vele dat naast en in ons neergehaald werd, of op een ontgoocheling is uitgelopen.
Eind augustus worden er traditiegetrouw begoniatapijten gelegd in een aantal steden. De kleurrijke bloementaferelen fleuren het straatbeeld op en kunnen steeds op veel belangstelling rekenen. Ook te Waregem zal er een tapijt van 130 vierkante meter te bewonderen zijn op 31 augstus-1 september
De tapijten worden gelegd door vrijwilligers van het Algemeen Verbond van Belgische Siertelers.
Vlaanderen telt ongeveer 25 begoniabedrijven, doorgaans familiebedrijven. De productie is vooral gericht op export. Jaarlijks worden + 30.000.000 knollen geproduceerd op 120 ha grond. Ruim 90 % van deze productie wordt geëxporteerd, waarvan 10 % naar de USA, 10 % naar het Verenigd Koninkrijk, 11 % naar Frankrijk, 50 % naar Nederland en de rest naar andere landen, vooral het Oostblok via Polen.
Begonias beschikken over veel troeven: de plant bloeit overvloedig en zeer lang (vijf maanden), hij is heel betaalbaar en gemakkelijk te houden. De keuze in het assortiment is bovendien zo ruim dat je eindeloos kan variëren. Meer weten over de Begonia, zie bijlagen
Het is al enige tijd geleden dat er hier nog een Parlando, met nieuws over het Ziekenhuis O.L.V. Van Lourdes, te Waregem te lezen was. In bijlagen vindt u de laatste uitgaven.
Boss paints nam derde zonnepaneleninstallatie in gebruik
Boss paints heeft een derde zonnepaneleninstallatie in gebruik genomen. Het bedrijf gelegen in de Nijverheidstraat te Beveren-Leie produceert daarmee al een kwart van de benodigde elektriciteit. De nieuwe installatie telt 1.143 panelen en is goed voor 240.030 Wp.
In 2005 plaats het bedrijf de eerste 65 panelen op het dak. Meteen de grootste installatie van België. Een tweetal jaar terug kwam er dan nog een deel bij met 51.000 Wp en 5 maal zoveel elektriciteit produceerde.
De overige 75 procent stroom komt uit aangekochte groene stroom. Boss Paints wil zich duidelijk als groen bedrijf profileren, het werkt tevens aan nieuwe verven die heel wat minder solvent. In het najaar lanceert het bedrijf al een nieuwe lijn solventarme lakken.
Er waren nog geen televisies in onze kindertijd. Nog lang niet. Zelfs de radio's waren toen nog een zeldzaamheid. Dingen daarbij waaruit vaak meer geruis en gekraak kwam dan muziek en woord. Mijn vader heeft er een gekocht in het jaar vierendertig. Het was de eerste radio die ooit in de Reke stond. In de Reke, en in een heel stuk van het gebuurte. Toen de reportage van koningin Astrids begrafenis uitgezonden werd in het jaar vijfendertig, zat bij ons in de keuken een heel stel vrouwen snikkend en kroppend te luisteren. De aankoop van die radio maakte mij natuurlijk erg trots. Vliegensvlug ging ik het aan grootvader Vandenbroucke vertellen. Hij was bezig gras te sikkelen voor zijn geiten. Ik zie het nog voor mijn ogen alsof het gisteren pas gebeurde. Het nieuws wond hem allesbehalve op. Hij schudde het hoofd, wreef een paar keer over zijn grijze knevel en zei tenslotte: Een mens is beter met een goede teljoor soep, mijn jongen! Geen televisies dus en veelal geen radio's. Twee dingen die nu, naast het huiswerk, de winterse avonden van een scholier helpen vullen. Toch kan ik me niet herinneren dat ik me ooit maar één sekonde verveeld zou hebben. Bij ons thuis heeft altijd een zeer sterke lees traditie bestaan. Dat was zo in heel wat gezinnen toen ten andere. Boeken hadden we echter niet. Tenzij dan een paar van Edward Vermeulen die moeder ooit eens gekocht had omdat ze zoveel bewondering voor die schrijver had. Ze had altijd al een sterke drang naar kennis en ontwikkeling gehad en soms haalde die het op haar aangeboren zuinigheid. Die boeken waren toen echter nog geen spek voor onze bek. Dat is eerst later gekomen, veel later. Voorlopig waren we voor onze lektuur aangewezen op de Sint-Jansbibliotheek en op de kundige leiding van Zuster Bonaventura.
Ik zal zowat acht jaar geweest zijn, toen ik voor het eerst aarzelend het boekenzaaltje van het Klooster betrad. Het was nog een heel bescheiden hoekje toen. Een naar mijn mening ontelbaar aantal boeken stond netjes gerangschikt op de planken van een drietal kasten. Ze droegen allemaal een eender rood kaftje en op de rug was een blauwomrand etiket geplakt, waarop in sierlijk schrift de titel van het werk vermeld stond. Zuster Bonaventura bekeek me even vorsend door haar lichtbruine brilleglazen. Je bent de oudste van Marie zeker? Ze knikte toen voldaan omdat ze juist geraden had en stopte me een bandje toe waarin vier verhaaltjes van A. Hans samengebonden waren. Eén daarvan was De Overwintering op Nova-Zembla. Dat weet ik nog goed. Die verhaaltjes zijn een openbaring geweest voor mij. Ze grepen me zodanig aan dat ik er uur en tijd bij vergat. Avonden naeen zat ik moeizaam en ingespannen te lezen bij de buizestoof. Mijn voeten op de trommel, met een handdoek ervoor tegen de hitte van de pot. Het boek opengeslagen op mijn knieën. Het hoofd geschoord op beide handen. Uit een totaal andere wereld viel ik telkens in de werkelijkheid terug, als moeder me zei dat het zeven uur was en tijd om op het voutekamertje mijn bed op te zoeken. 's Zondagsnamiddags ging ik vaak lezen bij grootmoeder Vandenbroucke. We zaten dan elk aan een kant van de keukentafel, vlakbij het venster. Grootmoeder las het weekblad De Vlaming en ik mijn Hansboekjes. Als er stappen knerpten op het grint van de straat naast het huis, hief ze even een tip van het gordijntje op en keek wie er voorbijkwam. Soms mompelde ze dan wat binnensmonds waaraan ik geen touw kon vastknopen. Als haar nieuwsgierigheid voldaan was zette ze haar stalen brilletje weer recht en verdiepte ze zich verder in de kroniek der gebroken armen en benen. Ach, die geborgenheid van die zondagnamiddagen bij grootmoeder Vandenbroucke! Je verliest het allemaal. Stukje bij beetje. Als dat gebeurt merk je er niets of bijna niets van. Enkel als je op latere leeftijd die jaren overkijkt, besef je uit welk paradijs je gebannen werd. Is dit misschien de onbewuste ondergrond van onze vaak overdreven bekommernis voor onze eigen kleinkinders? Ze moeten hun herinneringen hebben later. Ze moeten dan weten dat hun leven eenmaal veilig en geborgen geweest is. Ik was verslingerd op die Hansboekjes, maar daarin stond ik heus niet alleen. Ze zijn een hoofdstuk apart geweest in het leven van schier elke scholier toentertijde. Die boekjes openden verre horizonten voor ons. Ze leidden ons ook vaak binnen in perioden uit de geschiedenis die we anders slechts uit een paar lijnen saaie leerstof gekend zouden hebben. Abraham en Annie Hans! Werden ze toen reeds niet neerbuigend bekeken? Toch hebben hun pretentieloze verhaaltjes duizenden kinderen de vreugde van het boek bijgebracht. Van hoeveel toenmalige schrijvers kan dat gezegd worden? En is dat geen verdienste soms?
Naast de Hansboekjes hadden we ook nog Vlaamsche Filmkes. Die waren echter bijlange na niet zo populair bij de schooljeugd. Ten onrechte eigenlijk, want er zaten echte pareltjes tussen. Zoals dat verhaaltje van Palinus, de schele hakkelende koewachter, die het bracht tot priester toen hij eenmaal van zijn kwalen genezen was. Eerlijk gezegd lag de waarde van die Vlaamsche Filmkes hoger dan die van de Hansboekjes. Ze waren immers niet zo aan de lopende band geschreven.
Later kwamen daar nog de Ivanovkes bij. Die handelden echter uitsluitend over detektives, cowboys en schurken. Erg eenzijdig dus. Ze werkten ook altijd met dezelfde helden. Aanvankelijk was dat wel aantrekkelijk, maar algauw ging het vervelen. Naar beste Amerikaanse traditie ging het altijd om een gevecht tussen goeden en slechten. De goeden waren altijd het vlugst met pistool en lasso en zo trokken de slechten onveranderlijk aan het kortste eindje. Je kon die boeken niet krijgen in de bibliotheek. De Zusterkes hadden ze wijselijk geweerd.
Ach, een grote keuze aan kinderlektuur was er niet. En onze Sint-Jansbibliotheek was arm. Doodarm. Ze kon onmogelijk de toch al reeds trage kadans van de nieuwe uitgaven volgen. Goed dat we ook nog de ingebonden Zonneland-nummers hadden. Die bevatten een schat aan korte en lange verhalen. Zoals dat over die kleine Indische prins bijvoorbeeld. Zijn naam ontgaat me nu.
Beduimelde boeken die het sinds jaren deden bij de ietwat oudere schooljeugd, waren Pieter de Pensejager, Karel de Blauwer en Baeckelandt en de Roversbende van het Vrijbos. Het kon echter weken en zelfs maanden duren vooraleer je ze te pakken kreeg. Ook de volwassenen immers waren er erg happig naar. Dan had je nog de Zegsels en Vertellingen van Juul Leroy en natuurlijk De Witte van Ernest Claes en De Kermis van Rosse Lei van Jaak Langens. De Witte en Rosse Lei waren zowat tweelingbroers voor ons. Gedroomde schoolbengels, die zo een beetje ons idool werden. De Witte uit Zichem had echter een paar streepjes voor, omdat hij toch altijd nog iets meer durfde dan de Rosse.
Helemaal apart stond de Leeuw van Vlaanderen. Dat was een boek dat we met een zekere schroom benaderden. Meester Leon had ons gezegd dat het iets geweldigs was en hij had er ons uit voorgelezen ook. Meer dan eens zelfs. Vertellen deed hij nooit. Hij kon het misschien niet eens. Maar voorlezen uit de Leeuw van Vlaanderen? Daarin was hij sterk. Ik zie ons nog zitten in klas en luisteren naar de meester die voorlas hoe Breydel het groepje Franse edelen door het donkere woud van Wijnendale leidde en daar de draak met ze stak. We kenden die Leeuw van Vlaanderen echter ook uit zijdelingse bronnen. De ervaringen die de Witte ermee had bijvoorbeeld en dat stukje in ons leesboek Lustig Volkje dat vertelde van een oude schipper die zich door zijn hulpje uit de Leeuw liet voorlezen en 's nachts vechtend uit zijn kooi tuimelde.
De Leeuw van Vlaanderen heeft ons beïnvloed. Zeker. Niet zo erg als bij De Witte. God nee! We hebben niet met een gepunte bonestaak storm gelopen tegen een korenstuik. We zijn nooit met onze kop in een doornhaag terechtgekomen. Maar toch! Een deel van het flamingantisme dat als grondwater in ons opborrelt, werd er door Vader Conscience ingepompt. Zouden er gene van ons zijn die daardoor hun kop aan een figuurlijke doornhaag opengehaald hebben? Ik heb ondervinding!
Ook Abraham Hans heeft een boek geschreven over de Brugse Metten en de Sporenslag. Het heet Groeninghe geloof ik. Daarin draait alles rond de robuuste figuur van Jan Breydel, de Brugse beenhouwer. Ook dit boek was enorm in trek en je geraakte er slechts moeilijk aan. Zuster Bonaventura moest er scherp op waken dat het regelmatig terug binnenkwam. Dergelijke sukseswerken durfden we immers wel eens van hand tot hand overleveren, zonder het verschuldigde leesgeld te betalen.
Ik geloof dat uit de bibliotheek van het Klooster zowat alles gelezen heb toen wat ik te lezen kon krijgen. Zonder dan nog de boeken te rekenen die ik onder mijn jasje moest buitenblauwen, omdat ze naar de mening van Zuster Bonaventura boven mijn petje gingen. En toch zat ik altijd nog zonder lektuur. Mijn leeshonger was onverzadigbaar. Meer dan eens is het gebeurd dat ik, voor dag en dauw, in mijn bed aan het lezen was. Als vader dat te weten kwam, zwaaide er wat. Hij was van oordeel dat een scholier zijn nachtrust moest hebben. Hij zal wel gelijk gehad hebben. Zoals in zoveel dingen. Maar ik kon dat bedlezen in de vroege ochtenduren toch niet laten.
In die jaren begonnen ook de eerste moderne stripverhalen te verschijnen in Het Nieuwsblad. De avonturen van Mickey Mouse, Mitsie en konsoorten. Dat was ongeveer het enige wat we lazen in de krant. Behalve dan de artikels van Karel Van Wynendale, als de Ronde van Frankrijk aan de gang was. Al de rest kon ons gestolen worden. Maar die stripverhalen? In meer dan één gezin werd 's middags, bij het thuiskomen van school, gevochten om de krant eerst in handen te krijgen.
Terwijl ik dit alles aan het neerschrijven ben, zie ik weer Zuster Bonaventura voor me staan. Dat vinnige nonnetje, dat altijd op de loer lag om te zien of we geen verboden lektuur mee naar buiten smokkelden. Ze is nu sinds jaren bij de Heer. Daar heeft ze zonder twijfel de rust gevonden die wij haar niet gunden. Maar haar bibliotheek is gebleven. Veel groter nu en veel mooier dan toen. De naam is echter veranderd. Sint-Jan, onze parochiepatroon, heeft het inderdaad af moeten leggen tegen Deken De Bo, de enige ietwat beroemde Bevernaar die we rijk zijn.
Soms val ik daar nog eens binnen, de zondagvoormiddag. Zomaar eens binnenvallen, alhoewel ik daar eigenlijk niets meer te zoeken heb. Voor mij is het boeken lezen afgelopen immers. Definitief. Toch adem ik nog graag eens de sfeer in van vroeger. Het doet me altijd plezier als ik het jeugdig gedoe omheen de boekenrekken hoor en zie. In de kwieke kinderkopjes vind ik zonder moeite de leergierige knapen terug die meer dan veertig jaar geleden hun wekelijks rantsoen kwamen afhalen en die al eens ruzie maakten als de één een begeerd boek voor de neus van een ander weggraaide.
Op zaterdag 22 augustus organiseert de petanqueclub OKRA het vijfde KAMPIOENSCHAP VAN BEVEREN-LEIE voor recreatieven. Wie Inwoners van Beveren-Leie en clubleden van OKRA kunnen aan dit kampioenschap deelnemen. Waar Op de terreinen achter de Kernelle Inschrijven Vanaf 13.30 uur, start om 14.00 uur Inschrijving 3 Er zijn talrijke prijzen voorzien!!
Brons voor Bevers Harmonieorkest in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009
Brons in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009 voor Bevers Harmonieorkest
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest dat voor de eerste maal deelnam in de hoogste divisie van het Wereld Muziek Concours: "Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division" komt er schitterend uit met een derde plaats. Titelverdediger het Koninklijk Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke werd tweede. Meer weten over het WMC te Kerkradeklik hier.
Het Bevers Harmonieorkest trad aan tijdens het tweede weekend van het Wereld Muziek Concours (WMC) in Kerkrade, op zondag 19 juli. De uitvoering van het verplicht werk Vientos (Francisco Tamarit Fayos) en het keuzewerk Third Symphony (James Barnes) werd door de jury beloond met een totaal van 93.57%. Dirigent en muzikanten moesten echter nog twee weekends in spanning afwachten.
Op zondag 2 augustus kwamen de laatste twee orkesten en tevens de topfavorieten in de concertafdeling aan de beurt: Sainte Cécile uit Eijsden (Nederland) en Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke. Sainte Cécile werd WMC-kampioen met 94.5%. Titelverdediger Harmonieorkest Vooruit ging met 94.05% nipt over het Bevers Harmonieorkest en werd tweede.
Dirigent Bert Decavel De laatste zes jaar hebben we een heel mooi palmares opgebouwd op internationaal gerenommeerde wedstrijden, zegt dirigent Bert Decavel, maar een deelname aan het WMC in Kerkrade in de hoogste divisie is altijd één van de objectieven van het orkest geweest. Dat we nu een derde plaats in de wacht slepen is schitterend. Zeker als je ziet hoe nipt het allemaal is aan de top en als je het niveau van de andere orkesten in beschouwing neemt. In de concertafdeling kom je alleen uit tegen de toporkesten op wereldniveau en we hebben nu definitief getoond dat we in dat rijtje thuishoren...en dan nog bij de top 3! Onze eindscore onderstreept dit trouwens: 231.60 op 250 voor Vientos en 236.25 op 250 voor Third Symphony. Hiermee hebben we gerenommeerde orkesten en laureaten uit vorige edities achter ons gelaten. Ik kan enkel muzikanten nog eens danken voor hun inzet en zeggen dat ze heel terecht fier mogen zijn!
Voorzitter Marc Bloquiaux Deze puike prestatie in de allerhoogste divisie is natuurlijk niet enkel het resultaat van de laatste maanden, benadrukte voorzitter Marc Bloquiaux, maar van jaren volgehouden inzet van onze muzikanten en niet in het minst van de gedrevenheid en visie van dirigent Bert. Onze topprestatie in Valencia vorige zomer was al een voorbode voor dit resultaat en brons in concertafdeling op het WMC is de ultieme bevestiging. Bestuur, muzikanten en dirigent kunnen er na wat vakantie met frisse moed terug tegenaan, onder andere met de voorbereidingen voor onze nieuwjaarsconcerten."
CD Live in Contest Wie het Bevers Harmonieorkest dus aan het werk wil horen, kan dit live op de nieuwjaarsconcerten in Beveren-Leie en Deinze.
Voor zij die niet zo lang kunnen wachten, is er de CD Live in Contest, met werken die het orkest op WMC 2005 en Valencia 2008 uitvoerde. Meer info op site van het Harmonieorkest: zie linker marge
Uitslagen: 1.Koninklijke Harmonie Sainte Cécile Eijsden - Eijsden, The Netherlands 94.50 2.Koninklijk Harmonieorkest Vooruit - Harelbeke, Belgium 94.05 3.Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 4.Sinfonisches Blasorchester Vorarlberg - Feldkirch, Austria 93.33 5.Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 6.Harmonieorkest v/d Koninklijke Harmonie van Peer - Peer, Belgium 91.27 7.Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 8.Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 9.Landesblasorchester Baden-Württemberg - Stuttgart, Germany 88.87 10.Blasorchester Siebnen - Siebnen, Switzerland 88.51 11.Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 12.Sinfonisches Blasorchester Ried - Ried im Innkreis, Austria 87.60 13.Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 14.Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 15.Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38
Elke week trok de oppermeester naar de klas van het derde en vierde leerjaar, om er zangles te geven. Meester Berton had het in de zangkunst dus blijkbaar niet verder geschopt dan meester Leon. Maar tekenen kon hij wél. Dat wisten we nog van vroeger. Daarom kwam hij dan in de hoogste klas om tekenles te geven. Die tekenlessen waren een echte openbaring voor ons. Denk eens aan. We mochten al eens een paar woorden praten met onze buurman over zaken die de les aangingen. We mochten tot bij het bord gaan, om de tekening daar wat nader te bekijken. We mochten ergens een potloodslijper gaan lenen, zonder dat we vooraf met onze vinger in de lucht moesten zitten zwaaien om toestemming te vragen. Allemaal zaken die anders streng taboe waren.
Meester Berton leerde ons serieus werk leveren met kleurpotloden. Hij toonde ons hoe we ze over het papier moesten strijken. Hoe we kleuren moesten mengen. Hoe we ze moesten hanteren om schaduwen en weerspiegelingen te tekenen. Het was fascinerend werk voor jongens die daarover nog het eerste woord moesten horen.
Op een morgen kwam hij in de klas en hij had een zeeslets bij. Een van die gele rubberslaffen die toen zeer in trek waren. Fijntjes glimlachend zette hij ze te kijk op een stoel vooraan in de klas. Teken maar af. zei hij. Met schaduwen al. Die zeeslets werd een harde dobber voor ons. Tot dan toe hadden we immers enkel tekeningen gemaakt die voorgetekend op het bord stonden. Maar beetje bij beetje kregen we er handigheid in. Daarna kregen we nog andere voorwerpen voorgeschoteld. Een inktfles. Een pot geraniums. Een stoel. Telkens opnieuw was het een uitdaging voor ons en we werkten verbeten om het ding op het papier te krijgen. Die tekenlessen van meester Berton zijn me altijd bijgebleven. Precies omdat ze zo fris vielen en zo vol afwisseling in de sleur van het schoolleven.
Tijdens dergelijke tekenles werden we eens opgeschrikt door bang geroep. Meester! Meester! Noël Degreve had zijn gom ingeslikt. Met een ongelukkig gezicht en bleek als de dood zat hij in zijn bank. God in lil- hemel, een gom! Een hele potloodgom! Hij had ze omhoog geworpen en gepoogd ze in zijn mond op te vangen. Dat was hem gelukt, maar ze was in zijn keel geschoten en hij had krampachtig geslikt.
Hoe groot was die gom wel Noël? De meester keek hem meewarig aan. Noël hikte eens en maakte met zijn vingers gebaren die van alles konden beduiden. Meester Berton lachte geruststellend. Die zal de gewone weg wel volgen. Maar toch kun je misschien beter de dokter eens raadplegen. De eerstvolgende paar dagen hebben we intens meegeleefd met Noël en zijn gom. Iedere morgen en iedere middag vroegen we hem deelnemend of ze nog niet aan het uiteinde van de gewone weg te voorschijn gekomen was. Op een morgen kwam hij naar school met een glimlach als een stralende lentedag. Hij had zijn gom terug. Ze verkeerde zelfs nog in prima staat.
Op de Gemeenteschool waren niet alleen problemen met kinders en meesters. Er waren ook problemen met het water. Welke zijn de eigenschappen van goed pompwater? Het mag kleur noch geur noch smaak hebben, hadden de meesters ons vol overtuiging verklaard. Als we echter een emmer vulden aan de pomp in het kleine bijgebouwtje, werden we algauw gewaar dat het water uit de schoolsteenput zich van die eigenschappen geen barst aantrok. De school stond nu eenmaal in de Vennen en daar tref je het gewoonlijk niet met het drinkwater.
Op een keer had het gemeentebestuur zich over ons ontfermd. Het had opdracht gegeven de steenput te diepen. Terwijl de metselaars aan het werk waren, moesten enkelen van ons tijdens de speeltijd afpompen. We deden het met volle overgave. Tot we onder de pompsteen flesjes bier vonden die de metselaars daar in een emmer water te koelen gezet hadden. Buitenkansjes mag je nooit laten liggen. Dat was een stelregel die je in acht moest nemen, wilde je het eentonige schoolleven wat bijkleuren. Het duurde dan ook niet lang of we hadden de flesjes half soldaat gemaakt. Omdat een zaak nu eenmaal een oog moet hebben, vulden we ze terug bij met water. We vonden dat de normaalste zaak ter wereld. Vermoedelijk zouden we nu hemel en aarde bij elkaar vloeken, moesten we zelf zo een toer gespeeld worden. Wat gaat een' mens toch afwijkingen vertonen wanneer hij eenmaal volwassen is geworden! Hoe de metselaars ook diepten echter en hoe wij ook pompten, het water beterde niet. Het wilde zich niet voegen naar de eigenschappen die door de meesters in hun gezondheidslessen werden voorgehouden. Tenslotte moesten we ons voor de verraderlijke ondergrond van de Vennen gewonnen geven. De Gemeenteschool bleef voort verstoken van goed drinkwater.
Als we het naar de zomerkant toe een beetje al te kwaad kregen met de dorst, mochten de groten een paar emmers water gaan halen bij Jan Desimpelaere in De Kloef. We moesten dan op een rij gaan staan en elk op zijn beurt kreeg er een kroes van te drinken. De rest van het water zwierde meester Algoet dan in een brede zwaai over de hoofden weg. Altijd brak dan joelend gedrang los om onder dat verfrissend stortbad te geraken.
Ja, we konden soms razende dorst hebben in de zomerse lome namiddaguren. Vooral als we 's middags haring gegeten -hadden, of een plak gezouten varkensvlees, of gerookte hespeknuist. Vooral hespeknuist kon soms zo zout zijn dat het leek alsof hij wekenlang over alle wereldzeeën gedreven had. Veelal hadden we onze eigen drank mee naar school. Zeker. Groseille in een blikken drinkbus of kalissiesop (sap van zoethout, nvdr) in een fles. Maar veel baat vonden we er niet bij. De rozilde immers deed onze mond plakken van de zoetigheid en van ons kalissiesop durfden we niet teveel drinken omwille van het schuimketrek.
Ja, dat schuimketrek! Dat moet nu ongeveer totaal in de vergeethoek geraakt zijn, en toch is het iets waar wij in onze tijd verzot op waren. Ik zie ons nog staan op de koer. We schudden onze fles tot het schuim dik op het donkere kalissiesop stond. Dan trokken we de stop eraf en trokken met gretige halen de vlokkige substantie op. Een uur aan een stuk konden we zo doorgaan als we er gelegenheid toe kregen. Schudden, stop eraf, zuigen, stop erop. Schudden, stop eraf, zuigen, stop erop. De grote mensen zeiden dat we van al dat zuigen mager zouden worden als een hout. Dat was echter de laatste van onze bekommernissen. Een magere scholier krijgt ook vakantie. Net zo goed als een dikke.
Ikzelf heb ze er thuis de oren van de kop moeten voor zagen om ook kalissiesop mee te krijgen. Vader wilde mordikus hebben dat lindethee veel gezonder was. Hij zal wel gelijk gehad hebben. Dat wel. Vader was ten andere verzot op alle soorten aftreksels van bloemblaadjes en kruiden. Maar als ik op de koer durfde zeggen dat ik zulk spul in mijn bus had, keken de anderen alsof ze het in Keulen hoorden donderen. Om van mijn gedrens en gezeur af te zijn, liet moeder me tenslotte een kalissiestok halen. Voortaan kon ik meedoen met de rest. En zo liep ook ons verblijf bij de oppermeester stilletjes aan naar zijn einde. Elk was reeds bezig met de weg die hij verder volgen zou. Sommigen waren thuis dringend nodig aan het vlas. Andere wisten reeds op welke fabriek ze zouden gaan werken. Weinigen slechts konden verder studeren. Dat was zo in die tijd.
In de zomer van 1937, op het einde van het achtste leerjaar, hebben we deelgenomen aan het eindeksamen lager onderwijs. Meester Algoet was er een beetje bevreesd voor. Een paar jaar voordien had hij een lelijke teleurstelling opgelopen met een paar kandidaten die hij gezonden had, en hij durfde het niet goed meer te wagen. Op aandringen van een paar ouders deed hij het nu toch. We waren met vier slechts die mochten gaan: Julien Decavel, Georges Denoulet, Jozef Lavens en ikzelf. Gerard Buyse was er niet meer bij. Net als Hubert Algoet was hij na het zevende leerjaar naar het kollege getrokken.
Uiteindelijk was dat eksamen niet zo moeilijk. In onze ogen niet althans. We slaagden alle vier. Enkele weken later mochten we dan op het gemeentehuis o;s diploma gaan afhalen. Ik weet nog goed dat ik voor de allereerste keer een beetje scheef geladen was toen ik thuiskwam. We hadden van burgemeester Odilon Coussement een glaasje gekregen en dan nog een paar van Georges Denoulets moeder. Dat diploma heeft jarenlang bij ons aan de muur gehangen. Vader hechtte er waarde aan, alhoewel...
Och kom! Laten we nu niet zeggen dat het enkel een diploma lager onderwijs was en heus niet zoveel om trots op te zijn. Het was meer dan dat. Oneindig veel meer. In dat stuk papier zaten alle dagen samengeperst die we aan de Gemeenteschool doorgebracht hadden. Alle moeite ook die de onderwijzers zich gegeven hadden om wat kennis in onze vaak weerbarstige hersens te stoppen. Meester Jozef Stevens zaliger, meester Leon Lecluyse zaliger, meester René Algoet zaliger, en meester Marcel Berton die enkele jaren geleden de Gemeenteschool vaarwel gezegd heeft.
Ik ben dat diploma kwijtgeraakt nu. Net als zoveel andere dingen. Misschien ligt het ergens op zolder, verdwaald in een stapel oude papieren. Misschien heeft het een of andere grote kuis niet overleefd. Het doet er eigenlijk niet meer toe. Ik heb mijn herinneringen toch.
De Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen Desselgem namen op 18 juli 2009 voor het eerst deel aan het WMC Kerkrade in de afdeling Fanfare 3de Divisie. Het concert dat ze er ten beste gaven werd door de jury beloond met een score van 91.27. De laatste 2 concurrenten traden vandaag aan. Maar konden de score van de Leiezonen niet verbeteren. De Leiezonen uit Desselgem werden dus: WERELDKAMPIOEN
Fanfare 3e Divisie / Fanfare Band 3rd Division. 1.Koninklijke Muziekvereniging De Leiezonen - Desselgem, Belgium 91.27 2.Koninklijke Fanfare 'De Vriendenkring' - Kessenich, Belgium 85.35 3.Fanfare St. Martinus - Geulle, The Netherlands 81.10 4.Fanfare "Harpe Davids" - Treebeek, Brunssum, The Netherlands79.02
Van 1 juli tot en met 30 augustus 2009 loopt er een openbaar onderzoek over een ontwerp van het gemeentelijk ruimtelijk uitvoeringsplan "Koning Albertstraat", dat voorlopig werd vastgesteld door de gemeenteraad op 2 juni 2009.
Dit betekent dat iedere burger de kans krijgt om de plannen en de voorschriften van dit RUP in te kijken en eventueel een advies, opmerkingen of bezwaren te formuleren. (Bron: site Waregem te vinden onder de rubriek 'Bekendmeking RUP's') Om het ontwerp te bekijken, zie bijlagen
Beste bezoeker, Om u een gedacht te geven hoe de kampplaats ingedeeld is maakte Beverse Weetjes een grondplannetje. Let op, het is zeker niet op schaal, maar met dit schemaatje zult u zich misschien iets beter kunnen oriënteren. Helemaal onderaan dit item kunt u in bijlagen het grondplan bekijken.
Verslag donderdag 23 juli Dag 1 zat er bijna op toen Beverse Weetjes (omstreeks 20.15 uur) Marlies Decavel aan de lijn had voor dit verslag. De buien die wij (hier in Beveren-Leie) gisterenavond op ons dak kregen, kregen ze deze nacht in Retie te verwerken. Een natte nacht, doch geen water in de tenten. Deze voormiddag bleef de regen er aanhouden.
In de namiddag drufde het zonnetje schoorvoetend haar kopje laten zien, en deze avond was het er zelfs mooi en aangenaam weer.
Deze morgen om 08:00 u was iedereen zowat uitgeslapen. Na de slaap uit de ogen te hebben gewreven en na het ochtendmoment was iedereen op het appèl voor het ontbijt: boterhammen met speculoos en/of smeerkaas. Deze voormiddag gingen de spelletjes door in de grote circustent, kwestie van de boel een beetje droog te houden.
Na een gesmaakt middagmaal (frietjes met stoverij, geraspte worteltjes en als dessert watermeloen en druiven) konden de spelletjes enigszins in open lucht doorgaan. Tussendoor was er een eierkoek als vieruurtje. Na het avondmaal (kuipkessoep, charcuterie en boterhammen) trokken ze gezamenlijk op pad voor een avondwandeling in de omgeving. Een wandeling van een uurtje en een pauze van een kwartiertje waar iedereen een surprise kreeg. Die waren ze net aan het oppeuzelen op het ogenblik van het telefoontje met Marlies. Daarna zal het stilaan tijd geworden zijn om de tweede nacht in te gaan, maar dat is voor de volgende aflevering! Beverse Retiese Weetjes - deze middag was er geen grenadine voorzien - de surprise was een snoepzakje - de paparazzi staat in aanslag
Verslag vrijdag 24 juli
Dag 2 begon, zoals gebruikelijk met de douche, een ochtendmoment en met een stevig ontbijt: boterhammen met kurremurre. Voor sommigen is die volgorde wel niet van toepassing!
Beverse Weetjes ging iets over 07.30 uur op weg richting Retie. Maar eerst nog even een boodschap doen voor VB Els om na circa 145 km. de kampplaats te bereiken. Onderweg liep alles redelijk vlot, enkel wat vertraging in Zwijnaarde. Rond 10.00 uur waren we ter plekke. Het eerste wat we zagen toen we opreden was natuurlijk de kookploeg die al druk in de weer was. Eerst even aan allen een goeie morgen wensen en dan op verkenning, een rondleiding in de keuken. We zagen de prachtige locatie met de vele tenten, open ruimten, bos en spelende kinderen.
s Voormiddags had elke groep zijn eigen activiteit: we zagen er paracommandos die gedrild werden, wasvrouwen, kuisers, marginalen die naar het dorp fietsten, anderen die moesten patattenjassen, en enkelen waren nog moe en kropen terug in hun slaapzak.
Ondertussen zat ook de kookploeg niet stil. De ajuinsoep stond al te pruttelen, de erwtjes waren al gewassen, en de kipfilets lagen klaar om gebakken te worden. In de koude keuken stond een mixer op volle toeren te draaien om van de saromapudding een lekkernij te maken. De 70 kg aardappel ondergingen een goede wasbeurt.
Na de middag werden zeven gemengde groepen gevormd, die in een beurtsysteem zeven opdrachten moesten uitvoeren in het teken van de geschiedenis: oudheid, middeleeuwen, nieuwe tijd,
De opdrachten: geld verzamelen aan de rekker, met de lans ballonnen doorprikken, vogelpik naar de mammoet, zeepglijden, blind parcours afleggen, neusschilderen en de lamp doen branden op het einde van de tunnel.
Rond 16:30u kreeg iedereen een ijsje. Daarna was het tijd voor een gezamenlijk zangmoment in de grote circustent: met zang, dans en spelletjes vermaakte elkeen zich. Een plensbuitje rond 13:00 en 16:00u kon de pret van deze dag echter niet bederven.
Terwijl de kookploeg 240 versgekookte eitjes zat te pellen, en aardappeltjes zat te bakken voor de Zweedse eierpuf met Patatjes in t vet vond Beverse Weetjes het tijd om terug huiswaarts te keren, om een en ander op tijd op dit blog te plaatsen.
Beverse Retiese Weetjes - enen had zich misgaan, en kreeg een papiertje aan het viskraam... - de laatste nieuwe modekleur voor T-shirts en shorts is aardebruin... - het kamp van Chiro Leieland is beretof... - men heeft geen borstels meer nodig om mooie schilderijen te maken ...
Overzicht van de kampplaats. Dit jaar heeft Chiro Leieland de tenten opgeslagen op de terreinen van het Retiese jongensheem
Groetjes uit Retie Beste bezoeker, vandaag kreeg Beverse Weetjes te kampen met het hosten van de videobeelden. Maar zoals u ziet zijn de problemen (waarschijnlijk) opgelost. 'Rita kodak' en 'Carlos camera' geven u dan ook graag nog heel wat beeldmateriaal mee. In onderstaande filmpje kunt u kijken en luisteren naar nog een aantal groetjes uit Retie. Let wel: het was onmogelijk om iedereen aan het woord te laten, en daarbij durfde ook niet iedereen zomaar zijn/haar zegje te doen, zodoende.... Maar geen nood, er zijn nog heel wat fragmenten te monteren en daar zult u zeker uw zoon(s) en of dochter(s) in aktie zien.
Op sleeptouw Na de eerste kenismaking loodste een groep ons mee richting centrum, zowat een km verderop (zij met de fiets wij met de auto). Wat zij daar te zoeken hadden houden we nog even geheim. De beelden die daar gemaakt werden zijn exclusief voor Chiro Leieland en zullen te zien zijn tijdens de dianamiddag (datum ligt nog niet vast). De kleinsten waren zich aan het klaarmaken om een bosspel te doen en de aap speelde daar de hoofdrol. De jongens maakten zich klaar voor een driloefening enz en de kookploeg werkte maar door. De VBs zagen we pas iets later, zij waren al boodschappen aan t doen.
Voormiddag
Iedere groep had zijn eigen activiteiten. De Aspi's waren druk in de weer met het klaarmaken van hun materiaal dat ze nodig hadden in de namiddag, anderen waren aan het wassen enz... En dat tot het tijd was voor het kampthema- en lied.
Proficiat Wilma en Fred met de geboorte van jullie flinke dochter!!! En terwijl de kookploeg duchtig verder werkte aan het middagmaal was het voor de leden verzamelen geblazen op de koer. Tijd voor het gezamenlijk moment. De volgende aflevering van de Flinstones. En ja, Wilma is op vrijdag 24 juli bevallen van een flinke dochter Pebbles. Fred was in de wolken! Beverse Weetjes kon de bevalling vastleggen op video. Ook deze beelden worden aan Chiro Leieland geschonken. Na deze blijde gebeurtenis zongen allen nog het themalied om dan aan tafel te gaan.
Het middagmaal Na dit heugelijk gebeuren ging iedereen aan tafel. Soenzie (om in de termen van de Chiro te blijven) gaf eerst nog wat uitleg over de groepsnamiddag en na het danklied was het smullen. Na het een en ander te hebben opgenomen trokken Rita kodak en Carlos camera zich even terug om zelf het middagmaal te gebruiken. Dat gebeurde in restaurant Het Lindenhof in het centrum van Retie. Ietsjes voor de groepsactiviteit zou starten waren we terug aan op de kampplaats. t Was net verzamelen in de circustent voor het verdelen van de 7 groepjes.
Groepsactiviteiten Bij het horen van het themaliedje, omstreeks 14.15 uur verzamelde de ganse groep in de circustent. Buize had ervoor gezorgd dat alle groepen, groot en klein, door elkaar gehutseld waren. Na eerst nog wat uitleg en het afroepen van de namen konden de zeven groepen van start gaan. In de loop van de namiddag was er ook nog ander bezoek. De Desselgemse VB's kwamen even afgezakt vanuit hun kampplek in Zutendaal en ook Rik Soens kwam de zaak even bekijken.
Groepsativiteiten deel 2
Groepsactiviteiten deel 3
De laatste twee spelen waren het licht doen branden op het einde van de tunnel en neusschilderen. Florence kroop als eerste in de pikdonkere vrachtwagen om via een aantal hindernissen het licht te vinden. Wat ze niet wist was dat Carlos camera daar ook stond om wat infraroodbeelden te schieten. Kijk en luister zelf hoe ze het er vanaf bracht. Bij het neusschilderen werd er heel wat creativiteit aan de dag gelegd. Een specialleke leverde immers extra punten op. Terwijl ieder genoot van een ijsje werden de punten samengeteld en de winnende ploeg bekend gemaakt. Daarna mocht ieder zich gaan opfrissen voor de zangstonde.
Bezoek loopt ten einde Nadat ieder zich terug wat opgefrist had weerklonk het themalied. Tijd dus om te verzamelen in de circustent. Ondertussen waren de kookouders terug druk in de weer met de voorbereidingen van de Zweedse eierpuf en het voorbakken van de voordien gesneden aardappelblokjes. In de circustent was het een en al ambiance tijdens de zangstonde waar de jongens het tegen de meisjes opnamen. Voor Beverse Weetjes zat het bezoek erop, tijd om de terugreis aan te vangen die zonder enige vertraging verliep. Onderstaande beeldmateriaal toont de kookploeg aan het werk, de ambiance tijdens de zangstonde en wat losse fotos genomen gedurende de dag. De achtergrondmuziek die daarbij te horen is werd opgenomen tijdens de zangstonde. Beverse Weetjes dankt de VBS, de kookouders en alle Chiro-leden voor de gastvrije ontvangst!!!!
Verslag zaterdag 25 juli Dag 3 begon bewolkt, doch de brede opklaringen namen vlug de bovenhand, en het werd een stralende dag. Deze keer was er speculoos bij de ochtendboterham.
De oudste groepen vertokken voor een tweedaagse: de aspis fietsten richting Herentals. De kerels zijn nog in Retie, maar dan in het chiroheem van de Retiese Chiromeisjes (Retie heeft twee Chiroheems: een voor de jongens en een voor de meisjes). De Tiptiens hadden rond 19.00 nog niets van zich laten horen. Hun bestemming geven we de volgende keer mee.
De thuisblijvers vulden de voormiddag met allerhande spelletjes. Na het middagmaal (Juliennesoep, kalkoenschnitzel, wortelpuree, en als dessert chocomouse) ging iedereen repeteren voor de grote playbackshow van deze avond.
Voor het avondmaal had de kookploeg een Hawaiiaanse stand opgebouwd om de champignonsoep en hamburgers te serveren. Als toetje kreeg elk nog een Coupe Frisco. De nectarines, perziken en pruimen van het vieruurtje waren dan al lang verteerd.
Er werd ook nog een voetbalwedstrijd georganiseerd: de Toppers wonnen met 6-3 tegen de Rakkers. Verder verloopt alles prima, het wordt weer een beregoed kamp, zoals we geregeld hoorden tijdens ons bezoek.
Beverse Retiese Weetjes: - elke morgen verteld de leiding een mopje via de ochtendradio - in de zangstonde wonnen de jongens van de meisjes - morgen vertrekken de jongsten op dagtocht. - de kookploeg mag dan even een verdiende vrije (na)middag nemen.
Verslag zondag 26 juli Dag 4: De nog aanwezigen kregen jam en peperkoek bij het ontbijt. Daarna vertrokken ze op dagtocht. De kookploeg keek (tijdelijk) werkloos toe. Doch slechts voor enkele uurtjes.
De dagtocht van de kleintjes was een bustocht naar recreatiedomein Het Netepark. Om de site van het domein te bezoekenklik hier.
Het werd een gezellige bedoening. Iedereen was steendood; den helft lag te slapen op de autobus bij het terugkeren.
De gasten van de tweedaagse zijn ondertussen goed en wel terug thuis. De Tiptiens verbleven ook in Herentals, zoals de Aspis.
Tegen de avond waren alle groepen terug, en werden verwelkomt met aardappeltjes, worst en appelmoes en als dessert een yoghurt. Deze avond wordt voor iedereen nog gevuld met een bezinning over 'vriendschap en verbondenheid'. Waarna de jongsten hun bedstee mochten opzoeken.
Het weer was schitterend, stralend, beregoed
Gisteravond was de playbackshow een grandioos succes. Ambiance alom! Nieuwe vedetten zijn in de maak. Binnen enkele jaren wordt Tien om te zien overheerst door Beverse tenoren, sopranen en andere kwelers.
Beverse Retiese Weetjes: - kookouder Bert werd vandaag 22, of 44, of??? - de drie kippen stellen het goed. Oorspronkelijk waren het er vier (Miranda is niet meer) doch er schijnt iemand vol-au-vent gegeten te hebben - Buize heeft al 17 x de rebus op haar rug moeten uitleggen
Verslag maandag 27 juli Dag 5. Iedereen is weer ter plaatse. De kookploeg, ondertussen aangevuld met Yves en Nancy, was weer volop in de weer. Deze ochtend boterhammen met choco, deze middag komkommersoep, kaashamburgers, aardappelen met bruine saus, bonen en als dessert Melocake. Rond 16:00u kreeg men een banaan. Voor het avondmaal staat er charcuterie, aardappelsalade en een pastaschotel met koude groentjes op het menu.
De dag begon zonnig, deze middag kwamen de wolken opzetten, met lichte regen tot gevolg. Iedere groep koos vandaag een thema, waarbij elkeen zich kon verkleden naargelang het thema. Enkele themas op deze themadag: de regenboog, ridders en jonkvrouwen, retro minded
Deze avond is er nog GABS. De Ketis organiseren deze groepsavond, die steevast zal eindigen in het water of de modder.
Beverse Retiese Weetjes - GABS staat voor GroepsAvondBosSpel - naar verluid krijgt de kookploeg morgen bezoek van SOS P . - onze correspondent gaf nog mee dat het een super beretoffe dag was Verslag dinsdag 28 juli Dag 6: het kamp is stilaan aan het inkorten: nog drie maal slapen en de terugtocht kan aanvangen. Totdaar het slechte nieuws. Het goede nieuws: alles verloopt beregoed! Het eten is goed, het weer was vandaag uitzonderlijk goed, de spellen zijn goed, de sfeer is goed, .
Vanmorgen was er kurremurre bij de boterham. Het middagmaal bestond uit courgettesoep, gehaktballetjes en puree, en fruitsla voor dessert. Voor het vieruurtje werden bananenmilkshakes rondgedeeld, en voor het avondmaal stonden er wentelteefjes met warme chocomelk op de spijskaart.
De Tiptiens hielden zich vandaag bezig met Expeditie Robinson: de prijzen waren conserven zonder etiket. Via allerhande opdrachten moesten ze die verzamelen voor het avondeten. Het resultaat was pover: blikjes die ze niet al te graag lustten: asperges, tonijn, en andere dingen die ze niet appetijtelijk vonden. Geen nood echter, de wentelteefjes vielen wel in de smaak.
De Kerels liepen vandaag de ganse dag rond verkleed als oude vrouwen De Aspis kregen vandaag de leiding over heel de bende wat spelletjes betreft. De commentaren waren unaniem positief. Zoals gisteren reeds vermeld: de Ketis zijn inderdaad in het water en de modder terechtgekomen. De modekleur aardebruin werd in ere gehouden! Met Pebbles gaat alles goed: zij is nu vier dagen oud en het ziet er naar uit dat het een flinke meid zal worden. Met Fred en Barney gaat het minder goed: zij hebben problemen op het werk.
Beverse Retiese Weetjes - dit jaar staat het record wentelteefjes eten op elf. Verleden jaar eindigde de beste op eenentwintig - op het ogenblik van ons contact met onze correspondent ter plaatse was SOS P . druk bezig met de kookouders te verwennen: scampis, zalm en ander lekkers passeren de revue -'t zal al zo lekker zijn als bij Peter in 't Leckerke.....Verslag woensdag 29 juli Dag 7: eerst de menu: Deze ochtend choco als toespijs. Voor het middagmaal werden wortelsoep + korstjes, netjesvlees, aardappelen en perziken geserveerd. Het dessert was een Petit Gervais. Als vieruurtje een boterham met choco. Het avondmaal viel in zeer goede smaak: barbequebrochetten met koude aardappeltje en koude groentjes.
Het weer was vandaag weer van uitstekende kwaliteit. Vandaag was er een wissel van leiding: iedere groep kreeg andere leiders. Iedereen heeft zich gejeund, zoals ze zeggen. Voor het middagmaal mocht de leiding ook voor eenmaal apart aan tafel. De twee oudste afdelingen (Ketis en Aspis) moesten zorgen voor het dagelijkse opdienen. Deze namiddag waren er her en der spelletjes, ieder apart met zijn groep. Ook vanavond was dat zo en 't zal lekker geweest zijn want het waren snoepspelletjes. Verder geen accidenten of noemenswaardige malheurkes.
Beverse Retiese Weetjes - morgen de laatste dag: het wordt een culinaire hoogdag. De kookploeg heeft gisteren veel geleerd van SOS P . We hoorden in de wandelgangen ook iets van een kootallos - ook de leiding heeft meegenoten ven SOS P en het was heeeeeeeeeeeeeeeeeel lekker - stilaan wordt dit artikel opgevuld met fotos en filmpjes. Enkele beelden worden echter achter de hand gehouden om te vertonen op de dianamiddag later op het jaar. Deze beelden zijn nu nog niet voor publicatie geschikt .. Ze zijn nog niet door de censuur geraakt .. - krullebol Anton heeft zijn haar gerestyled ..Verslag donderdag 30 juli Dag 8, laatste dag. Deze morgen smeerkaas en jam bij de boterhammetjes. Deze middag broccolisoep en spirelli. Een appel in de namiddag, en voor het laatste avondmaal zijn er kipchips of kipknots (of iets dergelijks) met frietjes. Het weer in Retie was idem als dat in Beveren-Leie: heel veel wind en de zon die af en toe verdween achter de wolken. In de voormiddag waren er spelletjes voor elke afdeling. Deze namiddag werd al volop opgeruimd: er staan nog slechts een drietal tenten overeind die ze nog nodig hebben voor het feest van deze avond. Iedereen slaapt (in een haastje) binnen deze nacht.
De avond wordt dus opgevuld met een surprise en een heus kampvuur. Het slotfeest staat in het teken van Fata Morgana. Iedereen is laaiend enthousiast. Hoe het avontuur met de Flinstones afgelopen is wilde onze correspondent niet vertellen! Het kampvuur wordt deze avond aangestoken door de leiders die er volgend werkjaar mee stoppen.
Morgenochtend staan alle overschotjes van jam, smeerkaas, choco op tafel. Elkeen krijgt dan nog een lunchbuffet, en dra zullen ze de wegwijzer naar Beveren-Leie in de mot krijgen. Het avontuur is dan voorbij, en de verhaaltjes van hun belevenissen zullen we dan wel horen.
Vrijdag 31 juli worden de globetrotters terug verwacht in de statie van Kortrijk, zo rond 14.15 uur We zullen erbij zijn! Yabbedabbedoe . Beverse Retiese Weetjes - in Beveren-Leie vinden ze de outfit van Fred Courcelleke zeer sexy - vanavond is er het laatste avondmaal ergens tussendoor opgevangen: zin zuldre doar goe teten zulle .. - degenen met heimwee naar huis zullen blij zijn, de anderen ook zeker .
Beverse Weetjes dankt - de vele bezoekers - de vele toffe reacties, zij het nu via het gastenboek, reacties, mailtjes, of persoonlijk - de correspondente, Marlies Decavel die we iedere avond mochten opbellen voor het dagelijks verslagjeVerslag vrijdag 30 juli
Alle Beverse bivakkers zijn goed en wel terug in Beveren. Moe en versleten maar heel voldaan over het afgelopen kamp. De vrachtwagen met materiaal en bananendozen kwam deze middag omstreeks 14.00 uur aan aan het heem. Er waren heel wat helpende handen om de oplegger en de vrachtwagen met kookmateriaal te lossen. Ouders liepen af en aan om de spullen van hun kinderen te komen afhalen. t Zal thuis sorteren worden en de wasmachine zal in heel wat Beverse gezinnen op volle toeren staan draaien. Ook de stand met verloren voorwerpen had aantrek. En ja, ook de goudvisjes zijn veilig in Beveren geraakt.
De kookouders
Ook de kookouders zijn tevreden over dit kamp en die zetten we nu even in de bloemetjes. Vier jaar geleden begonnen zij samen als nieuwe kookploeg. Vier jaar na elkaar zorgden ze voor alles wat met de voeding te maken had en dat van de aankopen, laden, lossen, installeren, opbergen ..Tevens hadden ze speciale aandacht voor hygiëne, er werden ook nooit verse eieren in de puree gebruikt, restjes kwamen zelden of nooit terug op tafel En ja, soms waren ze wel eens vertrouwenspersoon of de troostende engel voor hen die even met wat heimwee te kampen hadden. Tijdens het kampvuur van gisterenavond namen ze afscheid. Deze ploeg stellen we dan ook graag nog eens voor: de kookouders en enkele van hun kinderen.
Archiefbeeld
Tweede van rechts Bart Tijtgat hoort niet bij de kookouders maar zou samen met hen vertrekken met de vracht
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest leidt nog steeds de dans!!! Op 25 juli was de stand van zaken al te lezen van de eerste 8 deelnemers, klik hier. Daar stond het Koninklijk Bevers Harmonieorkest 1ste. Ondertussen zijn reeds 12 deelnemers aan de beurt geweest, zie hieronder de stand van zaken.
Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division 1.Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 2.Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 3.Harmonieorkest v/d Koninklijke Harmonie van Peer - Peer, Belgium 91.27 4.Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 5 Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 6.Landesblasorchester Baden-Württemberg - Stuttgart, Germany 88.87 7.Blasorchester Siebnen - Siebnen, Switzerland 88.51 8.Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 9.Sinfonisches Blasorchester Ried - Ried im Innkreis, Austria 87.60 10.Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 11.Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 12.Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38
CD Live In Concert Bij deze ook nog even meegeven dat de CD verkrijgbaar via bestuurslid Frederik Staelens en 15 EUR/stuk kost.
Je kan de CD ook via mail bestellen bij frederik.staelens@telenet.be. U betaalt het bedrag van 18 EUR (15 EUR + 3 euro verzendingskosten in België) via overschrijving met vermelding van uw naam op rekeningnummer 751-2040057-90 (rekening op naam van Koninklijk Bevers Harmonieorkest, Gentseweg 91, B-8792 Desselgem).
Live In Contest NIMROD UIT ENIGMA VARIATIONS SIR EDWARD ELGAR De Enigma Variations is Elgars bekendste grootschalige compositie. Elke variatie is een gevoelsmatige beschrijving van één personage uit de vriendenkring van Sir Edward Elgar. Nimrod, de 9de variatie, werd vanaf de prille provinciale wedstrijddeelnames het geliefkoosde inspeelfragment van het Bevers Harmonieorkest.
DANCE MOVEMENTS PHILIP SPARKE Dance Movements, geschreven in opdracht van de United States Air Force Band, werd in première voorgesteld in januari 1996. De vier bewegingen zijn op dans geïnspireerd. Het eerste deel heeft een Latijns-Amerikaanse tint. In het tweede deel komen enkel de houtblazers aan bod, het heeft de stijl van een Engelse volksdans. De derde beweging is voor de kopers en kan als een liefdesduet uit een klassiek ballet gezien worden. Het vierde en laatste deel vertaalt Sparkes fascinatie voor de dansmuziek uit West Side Story van Leonard Bernstein. De compositie, een ware tour-de-force voor het orkest, is fris, sprankelend, kleurrijk en bruist van vitaliteit. Het leverde het Bevers Harmonieorkest de wereldtitel op in 2005.
PINOCHO FERRER FERRAN * Ferrer Ferran componeerde Pinocho speciaal voor het prestigieuze Certamen Internacional de Bandas de Música in Valencia (Spanje), editie 2008. Het werd het plichtwerk voor orkesten in hoogste categorie, Sección de honor. Pinocho is een symfonische suite gebaseerd op de klassieker uit de wereldliteratuur van Carlo Collodi. De componist voert de luisteraar mee in het fantastische verhaal. Muzikaal vertaalt zich dat in onverwachte wendingen en veel sentiment.
VETRATE DI CHIESA OTTORINO RESPIGHI, arr. José Schyns * Hoewel de bekendheid van Respighi voornamelijk berust op de trilogie met symfonische gedichten rondom Rome, heeft deze componist een groot aantal werken in andere vormen geschreven. De vier symfonische impressies Vetrate di chiesa (Kerkvensters) begonnen als drie preluden op gregoriaanse melodieën voor piano, aangevuld met een vierde deel om een suite te vormen. Een typische oosterse sfeer in De vlucht naar Egypte en de strijdvaardigheid van de aartsengel Michael vormen het thema van de eerste twee delen. Daarna volgt de ingetogenheid van het ochtendgebed, de rust van het kloosterleven van de heilige Klara, en tenslotte in het laatste deel, de grootsheid van Paus Gregorius... de muzikale impressies spreken voor zich. Voor de uitvoering van dit werk - rond 3u30 s nachts in de arena van Valencia - kreeg het Bevers Harmonieorkest van de internationale jury de hoogste scores van het hele certamen, editie 2008.
AMPARITO ROCA JAIME TEXIDOR * Net als Nimrod heeft Amparito Roca een speciale betekenis voor het Bevers Harmonieorkest. Op de traditionele voorstelling en intrede in de arena van Valencia leverde deze paso doble meer dan beleefd applaus op...
We hadden onze Plechtige Kommunie gedaan. We waren doorkneed in alle wetenschappen en kundigheden die een scholier zich eigen moet maken om tot de elite te behoren. We waren derhalve rijp om de universiteit van de Gemeenteschool te betreden: de klas van meester Algoet. Ik zie ons nog staan, in klas bij meester Leon, de eerste morgen na de zomervakantie van het jaar 1935. We hielden ons gerief onder de arm. Een lei. Een pennedoos. Een tekenlat. Een doos met kleurpotloden. Veel was het niet. De meester overschouwde ons met welgevallen. We waren flink wat gegroeid in de twee jaar die we bij hem doorgebracht hadden en blijkbaar dacht hij dat hij er het zijne had toe bijgedragen. Zie maar dat je toont wat je kunt bij meester Algoet! Leons stem klonk dringend. We knikten ijverig en met heilige overtuiging. Als het maar daaraan lag! We hadden reeds zo dikwijls getoond wat we konden. Op alle gebied. Allez, ga nu maar! Dat was zijn afscheidsrede.
Een voor een trokken we de klas van de oppermeester binnen. De hemel, zoals men ons voorspeld had. Och, het is de mens nu eenmaal eigen zich aan overdrijving schuldig te maken. We ondervonden gauw genoeg dat we niet van de hel naar de hemel gegaan waren, maar wel van het ene vagevuur naar het andere.
Meester Algoet was een heel ander type onderwijzer dan meester Leon. Niet zo impulsief Niet zo geweldig. Hij was beheerst. Op het koele af. Nu altijd nog weet ik niet wie van de twee mij het liefste is geweest. Al dadelijk liet meester Algoet ons aanvoelen dat we nu tot de groten van de school behoorden en dat we ons daarnaar te gedragen hadden. Hij spekuleerde op ons gevoel voor verantwoordelijkheid. Net als alle spekulanten was hij er wel eens naast. Natuurlijk. Maar dat risiko nam hij er graag bij.
De lessen waren nooit saai bij hem. Hij had er slag van om er de voorvalletjes van iedere dag in te verwerken. Om feiten en toestanden in Beveren in verband te brengen met de stof die hij aan het behandelen was. Eigenlijk de gedroomde onderwijzer voor een klas waar knapen van dertien-veertien jaar hun laatste scholierbroek op de banken aan het verslijten waren. Bij hem heb ik voor het eerst in mij de neiging ontwaard om verhaaltjes neer te schrijven. Zomaar gewoon neerschrijven voor het plezier. Zou ik het niet aan hem te danken hebben?
Hij was een knap verteller. De simpelste voorvalletjes kon hij uitschilderen in een waaier van kleuren. Ik ben het al die tijd blijven doen sindsdien. Het is een tijdpassering waarmee je niemand kwaad doet en die nog zeer goedkoop is bovendien. Het levendigst zijn mij meester Algoets zanglessen bijgebleven. En zangles geven kon hij! Weliswaar in een heel ander genre dan we bij mees ter Stevens gewend waren. Niet zo artistiek. Volkser. En daardoor juist plezieriger. We leerden liedjes als De Blauwe Kiel, De Wereld Vergaat, De Neuzen, Vader Adam. Allemaal simpele en dartele wijsjes uit De Vlaamsche Zanger. Bijzonder dat liedeke van de wereld die vergaat, was uiterst plezierig van kadans. Als we aan het refrein toe waren, zat heel de klas geestdriftig mee te wippen en te schudden. Dat ie vergaat, dat ie vergaat, dat de wereld vergaat! Boemtatata! Boemtatata! Boemtatatatata! Robert Cnudde uit het Sportpaleis had een akkordeon en ik weet nog goed dat hij die een paar keer heeft mogen meebrengen om de 'zaak nog meer pit in te pompen.
Meester Algoet hield van tuinieren. Net zo goed als meester Leon. Zijn lessen dreven dan ook dikwijls die richting uit. Hij leerde ons hoe we okuleren moesten. Hoe we geraniumscheuten moesten afnemen. Hoe we bordelese pap moesten maken tegen de tomaten- en aardappelplaag. Hoe we de leuke maar uiterst schadelijke koloradokevers konden herkennen. Hij was daarbij de man van de Spaar- en Lijfrentekas en trachtte er bij ons de spaarzin en de zuinigheid in te pompen. Een tuintje jongens, voor je eigen groenten. En een stuk land voor je gerief patatten! Dat brengt geld op. Dan heb je iets over op het einde van de week en kun je sparen. Als je het anders niet verbabbezakt tenminste! Dat verbabbezakken was een van zijn geliefkoosde uitdrukkingen.
Hij had eens moeten weten toen hoe het later met mijn tuin gesteld zou zijn en met mijn liefde voor zelf gekweekte peulvruchten en patatten! Hoe zou hij me de mantel uitgeveegd hebben. En nochtans, ik bezit nog altijd Het hofje van de Planter, dat we na het achtste leerjaar kregen als prijsboek. Allemaal hebben we het gekregen. Van de eerste tot de laatste. Mijn andere oude prijsboeken zijn allemaal verdwenen. Waarheen? Vraag me naar mijn eerste hemd! Maar dat boekje mag niet weg. Voor geen geld van de wereld. Laat dan zijn dat ik het nooit meer opensla en dat zijn kaft gescheurd is en bevuild. Het herinnert me aan meester Algoet, onze oppermeester.
Ik kan soms nog grinniken als ik denk aan de keren toen we hem mochten helpen in zijn tuin naast de speelkoer. Altijd vonden we iets dat de moeite waard was om op te eten. Radijzen. Wortels. Stekelbezies. Jenevers. We dachten dat we dat gappen heel handig deden en dat de meester er geen erg in had. Och God! Hij was veel te leep om zich zo te laten bedotten. Hij zal ons deugnietachtig gedoe heus wel gezien hebben. Maar als het binnen de perken bleef liet hij ons rustig betijen. Hij gunde het ons.
Ja, meester Algoet was een kalme man. Dat hield echter niet in dat hij afzag van straffen. Aai nee! Maar echte rammelingen werden het toch nooit. Hij kneep eens duchtig in ons oor. Hij liet ons rondjes wandelen op de koer tijdens de speeltijd. Hij kon ons ook met hele vrachten reken opschepen. Ja, die straflijnen van de oppermeester! Hoeveel ik alleen er voor hem geschreven heb, zou ik op geen paar duizend na kunnen zeggen. -Ik zal zwijgen in de klas. Ik zal opletten in de klas. Ik mag niet met knikkers spelen tijdens de les. Antwoordde wordt met twee d's geschreven. Een goed leerling vergeet zijn huiswerk niet.
De variatie was eindeloos. En meester Algoet was niet zuinig. Honderd reken gaf hij nooit. Dat achtte hij beneden de waardigheid van scholieren uit de hoogste klas. Het werden er minstens tweehonderd, maar het konden er evengoed tweeduizend zijn. Begin daar maar eens aan! Hij was dan ook zo gevreesd om zijn straflijnen als meester Leon om zijn oorvegen en meester Marcel Berton om zijn regeltje. Een pak rammel kan je in een paar minuten verwerken, maar duizend straflijnen kunnen een vrije namiddag grondig bederven.
Frans Viaene heeft met die reken ooit een winstgevend ambacht opgebouwd. Frans, die nu zelf onderwijzer is (ondertussen op rust) en geacht wordt de leerlingen op het pad der deugd te begeleiden. Hij schreef reken voor kameraden die te lui waren om het zelf te doen. Niet voor het plezier van het schrijven natuurlijk. Hij verkocht ze tegen een bepaald aantal marbels (knikkers nvdr) per honderd. In de meest voorkomende teksten had hij zelfs altijd een beetje voorraad. De kliënteel moest snel bediend kunnen worden immers. Dat kruikje is te water gegaan tot meester Algoet eens het schrift vergeleek. Toen brak het en met het handeltje van pientere Frans was het amen en uit. Een scholier zonder marbels is als een soldaat zonder geweer.
We hadden ze gewoonlijk in een zakje dat moeder uit een lap afgedankte stof vervaardigd had. Veelal echter hadden we er ook enkele los in onze zak zitten. Een paar hier. Een paar daar. Wanneer je nu met een ondoordacht gebaar je neusdoek bovenhaalde, kon het gebeuren dat die marbels rikketikkend op de vloer terechtkwamen en onder de banken verder rolden, tot ze ergens met een doffe tik tot rust kwamen.
Meester Algoet had het erg op die vallende marbels gezien. Hij veronderstelde dat er meer achter stak dan alleen maar een onschuldige snuitbehoefte. Soms had hij daarbij wel eens gelijk ten andere. De marbels moesten hem dan gebracht worden en hij deponeerde ze in een bakje dat hij speciaal voor dat doel in zijn lessenaar had staan. Voor ons was dat ergerlijk. Een marbel was toch altijd een marbel! Ze tijdens de speeltijd uit de lessenaar weghalen zoals we dikwijls gedaan hadden bij meester Leon, durfden we niet. Bij Algoetje zou het niet gepakt hebben.
Het is Lucien Mestdagh geweest die eindelijk besloot daar middel in te scheppen. Op een keer haalde hij zijn zakdoek boven om zijn neus te snuiten en iets viel brutaal tikkend op de grond. Meester Algoet stond juist op het bord te schrijven en riep over zijn schouder dat die marbel hem gebracht moest worden. Lucien scharrelde onder zijn bank naar het ... keitje dat hij had laten vallen en ging het dragen. De meester nam het aan. Zonder een spier te vertrekken lei hij het in het bakje bij de rest. Er hebben daarna nog marbels gerikketikt en speels over de vloer gerold. Meester Algoet hoorde het echter niet meer. Zo zie je maar weer dat een goed schoolmeester ook van zijn leerlingen wel een en ander leren wil. ...........
Koninklijk Bevers Harmonieorkest zet puike prestatie neer!! (stand van zaken)
Het wordt nog spannend voor ons Koninklijk Bevers Hanonieorkest...
Hierna de 'stand van zaken', met nog steeds het Koninklijk Bevers Harmonieorkest in 'poolposition'. Maar de Beverse muziekverenigning blijft met beide voetjes op de grond, want nog 7 harmonieorkesten van wereldformaat uit diverse landen als o.a. Oostenrijk, Duitsland, Nederland en ook België (Harmonie van Peer , Vooruit Harelbeke) moeten in komende weekends hun wedstrijd afwerken.
Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division De voorlpige stand ziet er zo uit: 1. Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 2. Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 3. Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 4. Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 5. Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 6. Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 7. Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 8. Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38 Met dank aan Germain
