De laatste Eeklose thuisslachter Karel Naudts

Bron: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland

20 ste jaargang 2006-4 de trimester

Auteur: Paul Van De Woestyne

(vervolg)

Karel werd naar de stadsschool gestuurd. Daar leerde hij een buurjongen, Simon Pauwels (de latere brandweerman),
kennen, het werd een levenslange vriendschap. Dagelijks deden ze de afstand te voet van Raverschootbrug
naar de stadsschool in de Garenstraat, dat was 10 km heen en terug iedere dag, ook de zaterdag.

Als kind was Karel gebiologeerd door de Eeklose varkensmarkt op donderdag morgen: die krijsende biggen, de
varkensmanden, de boeren, de veehandelaars met hun vrachtwagens, het transport, Gust Carreau en anderen.

Iedere donderdagmorgen ging Karel ernaartoe en blauwde hij de school. Dikwijls werd hij er zwaar voor gestraft
op school en thuis door zijn moeder (zonder eten naar bed!), maar niets hielp, hij kon het niet laten. De
varkensboeren kenden de curieuze jongen op de duur zo goed dat hij op een goede donderdag een viggen
(big) cadeau kreeg. Hij was zo fier toen hij er mee thuis kwam en ook zijn moeder was er gelukkig mee,
want hij heeft nadien nooit nog straf gekregen.

Vooral met Raverschootkermis was er veel ambiance in de drie cafés op Raverschoot. Over de brug hield Jules
Schoonackers het Stadhuis van Raverschoot open, bekend voor zijn mooie bolbanen. In ’t Schippershuis, café
en winkel, uitgebaat door bakker August Houwenhuyse en zijn ndrie dochters Clara, Aline en Germaine. Daar
werd gedanst op de muziek van een fonograaf en was het altijd vollen bak. In de herberg bij Kamielken stond
een orgel te spelen en was er altijd plezier. Tot in de vroege uurtjes speelde accordeonist Henrietjen Aers ten
dans en na afloop werd er rondgegaan voor de speelman.

Bij Schoonackers was er prijsbolling en bij Houwenhuyse boogschieting. Karel mocht pijlen rapen en kreeg daar
wat speelgeld voor. Toen renners zoals Rik Van Steenbergen, de witte Meersschaut, Fiele De Vlaeminck of
André Van Heule in de omtrek koersten, kwamen ze altijd een goeie dag zeggen op Raverschoot.

De laatste Eeklose thuisslachter Karel Naudts

Bron: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland

20 ste jaargang 2006-4 de trimester

Auteur: Paul Van De Woestyne

Karel Naudts werd in Adegem geboren op 28 mei 1921 als tweede zoon van Kamiel Naudts en Martha Van Hulle.
Zijn vader had tijdens de eerste wereldoorlog als Belgisch soldaat vier jaar achter de IJzer gelegen en had in
november 1918 Eeklo helpen bevrijden. Hij kreeg daarvoor de schitterende medaille van de Vuurkruisen,
die Karel uit piëteit voor zijn vader als een familiestuk bewaart.

Kamiel had geen werkzekerheid en hij kon als dagloner na de oorlog maar onregelmatig werken. Hij verhuisde
enkele keren in het Meetjesland en besloot in de Noord-Franse steenbakkerijen zijn geluk te beproeven.
Kamiel werkte daar als eerste steenzetter.

Uit zijn Franse tijd herinnert Karel zich de genezing van zijn broer Firmin door het water van de fontein van
Saint-Josse-sur-Mer. Firmin had een huidziekte die de dokter niet kon genezen. In gezelschap van de pastoor
trok het gezin naar het bos van Saint-Josse-sur-Mer. waar de jongen werd ingewreven met het water van
de bron, dat bekend stond om zijn geneeskrachtige werking. Na enkele malen waren de huidvlekken
verdwenen en was broer Firmin genezen.

Toen ook het werk in de Noord-Franse steenbakkerijen stilviel, keerde Kamiel Naudts in
december 1931 met zijn familie naar Eeklo terug.

In Eeklo nam het gezin zijn intrek in de Raverschootstraat 175, het café van Marina Roelands, de weduwe van
Leonard Claeys, het derde laatste huis aan de linkerkant voor Raverschootsbrug. Kamiel vond werk bij
Standaerts op Balgerhoeke en zijn vrouw baatte de herberg Bij Kamielken uit. Daar rechtover op de
rechterkant van de Raverschootstraat stond ’t Schippershuis het café van August Houwenhuyse.

(wordt vervolgd)

(bewerkt door Jan Martens)

SUBSIDIES VOOR RESTAURATIE STADHUIS

Woensdag 10 november om 9.30 uur kwam minister Diependaele naar Eeklo om de toekenning van de premie
restauratie stadhuis in de bloemetjes te zetten. De restauratiepremie zal een belangrijke boost zijn om de
renovatie en restauratie van het stadhuis grondig aan te pakken.

Zowel het exterieur als het interieur van het stadhuis worden gerestaureerd. Aan de buitenkant worden de daken
gerestaureerd net als de bekroning van het belfort. Ook de gevels worden nagekeken en hersteld waar nodig.
In het stadhuis worden de ruimtes heringericht zodat deze flexibel en multifunctioneel gebruikt kunnen worden.
Het stadhuis bewaart haar functie als huis voor de burger, maar bijkomend worden verschillende lokalen ter
beschikking gesteld aan verenigingen, waaronder vergaderzalen en tentoonstellingsruimtes. Om warmteverliezen
te beperken worden voor de ramen voorzetbeglazing geplaatst.
Door het plaatsen van een lift zal het gebouw integraal toegankelijk zijn voor iedereen.

Voor deze restauratiewerken voorziet de Vlaamse overheid een restauratiepremie van 1.110.975,98 euro.
Met de toekenning van deze subsidie wenst het stadsbestuur zo snel mogelijk aan het werk te gaan met
de renovatie. In eerste instantie zullen de plannen die dateren van 2013, aangepast worden
naar de moderne noden en vragen naar duurzaamheid.

De premie van Vlaanderen biedt een bijzondere stimulans om het eeuwenoude stadhuis en het Belfort, dat
erkend is als Unesco-erfgoed, een nieuwe invulling te geven. Daarbij wil de stad het gebouw een betere
toegankelijkheid en het gebruikscomfort ervan aanzienlijk verhogen.

Het stadhuis van Eeklo staat al meer dan zeven eeuwen op dezelfde plaats. Zoals het monument er nu uitziet is het
resultaat van minstens vijf grote verbouwingen. Het oudste overblijvende deel is de 15de-eeuwse kelder. In 1943
werd het stadhuis beschermd als monument. In 1999 werd het samen met 23 belforten in Vlaanderen en 6 in
Wallonië ingeschreven op de lijst van het Werelderfgoed van UNESCO.

Samen met de renovatie van de Markt wordt het stadhuis, in de schaduw van de monumentale
 Neogotische Vincentiuskerk, de visitekaart van onze stad.

http://www.eeklo.be/stadhuis

Herinneringen aan de achttiendaagse veldtocht in Eeklo (vervolg)

Rechtover onze herberg stond het huis bewoond door burgemeester Lionel Van Damme en zijn echtgenote.
Zo zag ik de laatste dagen voor de inval van de Duitsers in Eeklo, veel hoge Belgische officieren deze woning
binnengaan om na enkele tijd te vertrekken richting Veldekens.
Vele jonge Eeklose mannelijke Eeklonaren besluiten per fiets de biezen te nemen naar Frankrijk.

In de nacht van vrijdag 24 mei hoorden we een heel grote ontploffing in de verte. Ze hadden de brug van Balgerhoeke
in de lucht doen vliegen. Gedurende die nacht werd er weinig geslapen, veel paternosters gebeden, vooral door twee
oude tantes die zelfs beiden een kussen op het hoofd hadden gelegd. In al onze miserie lachten mijn moeder en
ik daarmee. Op zondag 26 mei 1940 maakten we ons klaar om al die ellende te ontvluchten. Vers ondergoed, boter,
kaas, zeep en handdoeken verzamelde moeder, terwijl vader een groot stuk uit de gerookte hesp sneed, die hij in
een propere schotelhanddoek wikkelde. Het spaargeld werd tussen mijn moeder en mijn vader verdeeld en beiden
staken de bankbiljetten in twee gelijke oude brieventassen en staken ze onder hun klederen op de borst. Onze
vluchtreis ging naar Blommekens, langs de Rabautswegele en dan naar de Roze. Vandaar door de Peperstraat waar
we een grote kolonne Duitse soldaten te paard tegen kwamen die ons amper een blik gunden. Uiteindelijk konden
we slapen in een grote hoeve te Bassevelde. De boerin bakte eieren met boerenbrood en boter en ook koffie
werd voor ons gezet. Ondertussen liep de droeve mare dat er zelfs vier burgers door de Duitsers waren
doodgeschoten aan het stadhuis van Eeklo.

Dinsdagmorgen 28 mei 1940.
We vernemen dat Koning Leopold III gekapituleerd heeft en deze oorlog in Eeklo gedurende die achttien dagen ten
einde is. We mogen allen terug naar Eeklo. Ganse slierten Eeklose vluchtelingen zagen we uit alle straten die tot de
weg naar Eeklo leidden, komen en de ene familie op de andere volgde langsheen de Vrombautstraat.
Bij het passeren aan de Gouden Leeuw was de rolluik gedeeltelijk vernield doordat de Duitsers er binnen waren
gedrongen en was ook de juwelierszaak Minne opengebroken.Onze herberg en huis had enkel vernietigde ruiten en
gaten in de rolluiken door de stukken schrapnels.
Toen de herbergdeur geopend werd, kwamen een tweetal Duitse soldaten binnen die me een stuk chocolade gaven,
die ik echter van mijn vader niet mocht opeten, daar er vergif zou kunnen inzitten.
De definitieve bezetting van de Eeklose bevolking begon en duurde tot vrijdag 15 september 1944,
toen Eeklo rond de middag door de Canadezen werd bevrijd.