Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
Op datum van mei 1967 werd het torencomité, comité waar in 1968 de VVV groeide geboren. De eerste vergaderingen gingen vooral over de toren van de dekanale St. Vincentiuskerk: het kuisen en verwijderen van allerlei vuiligheid (duiven), het afschermen van de galmgaten met kippengaas, het ophalen van de grote koffer, toen reeds…het inrichten en stofferen van het museum hoog in de toren, geleide bezoeken ed.
Vooraleer we verder gaan met de nieuwjaarsbrieven door de jaren heen van Paul Verstraete eerst toch nog een verduidelijking.
Voorwoord
Het schrijven en voorlezen van nieuwjaarsbrieven is een oude Vlaamse traditie die ook in mijn familie in ere wordt gehouden. Met nieuwjaar zijn er altijd gezamenlijke voorleessessies van alle nieuwjaarsbrieven, niet enkel door de kleintjes maar ook door de wat oudere ‘kinderen’.
Zelf heb ik altijd heel hartstochtelijk meegewerkt aan dat gebeuren. Met te huwen is dat nieuwjaarsvuur sinds 1982 wel wat geluwd maar nooit helemaal gedoofd. Vandaar dat ik in 2003 mijn nieuwjaarswensen voor het eerst heb verwoord in een gedicht en rondgestuurd naar familie, vrienden en kennissen. Dat is sindsdien een vaste gewoonte die in 20 jaar tijd heeft geleid tot ruim 55 gedichten.
Dat ik vaak meer dan één gedicht schreef, had verschillende redenen. In de eerste jaren maakte ik vrijwel altijd een Engelse vertaling van mijn nieuwjaarswensen omdat ik heel veel vrienden en collega’s in het buitenland had. Dit dank zij de vele Europese uitwisselingsprojecten die ik organiseerde voor het College O.L.V.Ten Doorn in Eeklo. Later vroeg mijn moeder om ook voor haar elk jaar een nieuwjaarssonnet te schrijven en bovendien wou ook Inge soms een eigen nieuwjaarsbrief toegedicht krijgen, omdat ze zich niet altijd helemaal kon vinden in wat ik had verzonnen.
Het resultaat van twintig jaar rijmen en dichten is nu vastgelegd in dit bundeltje met 55 nieuwjaarsgedichten. Mijn literaire liefde voor het sonnet is gewekt tijdens mijn opleiding Germaanse filologie aan de K.U.Leuven in de lessen literatuur van Professor Lode Roose. Door later ook als leraar Nederlands die liefde te willen doorgeven aan mijn leerlingen is ze weer opgeflakkerd en uitgemond in een hele resem sonnetten, waaronder 46 nieuwjaarssonnetten. Ik hoop dat dit bundeltje ook in u de belangstelling voor het sonnet kan aanwakkeren.
Wat is een sonnet?
Het sonnet is volgens Wikipedia “waarschijnlijk de populairste dichtvorm in de westerse letterkunde”. De grote promotor was ongetwijfeld de Italiaanse dichter Petrarca in de 14de eeuw. Nog heel veel bekende dichters kwamen later in de ban van het sonnet zoals Dante Alighieri, Pierre de Ronsard, William Shakespeare, Goethe en Aleksandr Poeskin.
De Nederlandse literatuur beleefde haar hoogtepunt in de 17de eeuw mede dank zij de sonnetten van C.Huygens, G.A.Bredero en P.C.Hooft. In de 19de eeuw beleefde het sonnet een revival met o.a. Jacques Perk, Willem Kloos en Karel Van de Woestijne. Ook na WOII kende het sonnet nog zijn adepten zoals Hans Andreus, Gerrit Komrij en Hugo Claus.
Wat een diamant is voor de juwelier, is het sonnet voor de poëet. Zijn briljante schoonheid kan je pas ten volle waarderen als je weet hoe zo’n gedicht vakkundig wordt geslepen volgens de regels van de kunst. Die regels van de poëtica zijn als de spelregels in het voetbal. Pas als aan die regels is voldaan, wordt balletjetrappen verheven tot voetbalkunst. Alleen wie die regels kent, kan echt genieten van het betere voetbal.
Ze zullen er klaar voor zijn om morgen de presentatie te doen van de nieuwe zaal De Peignage.
Een goede zaak voor De Herbakker die daar nu al haar voorstellingen kan laten doorgaan.
Hier een zicht op de tribune. Er is nu ook een website: www.peignage.be
Van op de tribune ziet men het zo. Er komt geen podium daar de zaal niet hoog genoeg is. Maar alles zal goed te zien zijn.
Ook zal men al iets kunnen drinken en ziet alles er niet groot maar wel gezellig uit.
Dat is het zicht als men de zaal betreed. Men zal het daar vlug gewoon zijn op de Nijverheidskaai. Wat hier in Eeklo veel 'De Kop van de Vaart' genoemd wordt.
Succes gewenst aan de mensen van De Herbakker.
PEIGNAGE NIJVERHEIDSKAAI GEOPEND ALS NIEUWE TIJDELIJKE STEK CC DE HERBAKKER
CC De Herbakker is klaar voor een nieuw hoofdstuk! Het cultuurcentrum slaat vanaf januari haar tenten op in een mooi verbouwde evenementenruimte aan de Nijverheidskaai in Eeklo.
Waar huidig houtbedrijf Wulffaert is gevestigd, was vroeger de gerenommeerde wolwasserij Peignage d’ Eecloo gesitueerd en in de 19de eeuw bevond zich hier een textielbedrijf. Een indrukwekkende plek die een rijke, industriële geschiedenis ademt en waar het cultuurcentrum een heel divers programma aanbiedt.
Voor sommige voorstellingen moet je snel zijn! Zo zijn er slechts nog enkele kaartjes beschikbaar voor de funky voorstelling van Mich Walschaerts, het concert van Günther Neefs of de kleppers Sien Eggers en Frank Focketyn die in de rol kruipen van Sartre en De Beauvoir. Theaterliefhebbers kunnen hun hart ook ophalen aan andere sterke stukken, zoals deze van de KOE (met o.a. Natali Broods) en van Thomas Janssens (met o.a. Tom Van Bauwel).
Enkele grote namen in muziek- en comedywereld zullen het podium van het pop-up theater betreden: Henk Rijckaert, Tom Helsen, The Starlings, Nigel Williams... Daarnaast kan je ook je gading vinden in jong, getalenteerd werk dat reeds goed onthaald werd, zoals het cabaretduo Grof Geschud of het jeugdtheatergezelschap Collectief Verlof. Met je kinderen naar de film in de vakantie, genieten van een hedendaagse dansvoorstelling, een docufilm meepikken, …? Je kan dit allemaal beleven op de nieuwe vaste stek van CC De Herbakker.
De karaktervolle hal is omgetoverd tot een theaterzaal, met speelvlak en een tribune waar 180 personen kunnen plaatsnemen.
In dezelfde ruimte bevindt zich ook een gezellige bar, voor de gehele periode uitgebaat door Den Turf 2.0., met zitplaatsen voor 70 personen. Je kan een uur voor de voorstelling en uiteraard ook na de voorstelling in het café terecht. Er is parking voorzien op de site zelf en een personenlift aanwezig. Kortom, de omstandigheden zijn optimaal voor een geslaagde cultuuravond. Bovendien zorgt het cultuurcentrum ervoor dat je bezoek veilig en volgens de coronamaatregelen verloopt (onder meer verluchting, mondmaskerplicht en CST).
De loods aan de Nijverheidskaai mag dan de nieuwe hoofdlocatie van het cultuurcentrum zijn voor de duur van de verbouwingswerken, het belet het team niet af en toe uit te wijken naar andere locaties in en buiten Eeklo. Zo vormt Jeugdcentrum Kubiek de ideale uitvalsbasis voor de maandelijkse comedycafés en wordt er opnieuw samengewerkt met CC Evergem en Provinciaal Streekcentrum Huysmanhoeve voor enkele spraakmakende circus- en dansproducties.
Op de werf van Huysman in de Stationsstraat kruipt men langzaam uit de grond. Het heeft een tijd geduurd maar tegenwoordig zit er het een en ander onder de grond bij nieuwbouw.
De werken op de hoek van de H. Grafstaat en de ovonde zijn (zo goed als) gedaan. Er zijn al enkele appartementen bewoond en er zullen misschien nog wat kleinigheden moeten gedaan worden.
Deze foto nam ik in februari 2016 toen het gerucht kwam dat dit huis ging afgebroken worden.
In september van hetzelfde jaar was dit huis verdwenen en konden de werken voor het nieuwe gebouw starten.
Paul Verstraete schrijft al 20 jaar een nieuwjaarsgedicht naar zijn ouders, vrienden en familie.
Nu, 20 jaar later, heeft hij alles samen ruim 56 gedichten geschreven voor nieuwjaar, waaronder 46 sonnetten.
Naar aanleiding van dit jubileum heeft hij alle gedichten bijeengezocht en in een bundeltje ‘Zeer Lieve Ouders’ gestoken. Het moet niet altijd kommer en kwel zijn, een beetje ‘La vie en rose’ doet ook soms deugd, zegt Paul.
Nu beginnen we met deze van dit jaar. Vanaf volgende week starten we met het eerste gedicht.
Door de komende verbouwingswerken aan De Herbakker moet men tijdelijk verhuizen. Na een lange zoektocht kwam Yves Wulffaert met de oplossing. Bij zijn zaak aan de Nijverheidskaai 7
staat nog een oud fabrieksgebouw van de vroegere Peignage leeg. Een overeenkomst was vlug gesloten en nu zit men reeds in de laatste rechte lijn en volgende week wordt de eerste presentatie gedaan.
De zaal zal trouwens nu Peignage noemen. Ietwat oudere Eeklonaars zullen zich de fabriek nog wel herinneren.
Gisteren ging ik eens een kijkje nemen hoe ver men stond met de werken.
De werkmannen van De Herbakker verzekerden mij dat alles ging klaar zijn.
Er komt nog een stuk tribune bij maar er zullen niet zoveel mensen in kunnen zoals in De Herbakker zelf.
In de Stationsstraat, naast de Delhaize, is men een paar weken bezig met een verbouwing. Er zou hier een Basic-Fit fitnesscenter komen. Op de website www.basic-fit.comis er van Eeklo nog geen sprake maar dat komt wel denk ik dan. Voor uw kilootjes van de feestdagen kwijt te geraken zal men nog wel een beetje moeten wachten. Al schieten de werken goed op en is de parking achteraan in de Lijnendraaierstraat zo goed als afgewerkt.
In de bouw ligt het een beetje stil nu maar op Dans begint het er aan de achterkant 'op te trekken' zoals we hier wel durven zeggen. Mooi met dat wit en zwart, het heeft wel iets.
Aan de voorkant in de Boelare is er weinig veranderd sedert de laatste maal dat ik ging kijken.
Karel Naudts weigerde naar Duitsland te gaan werken en werd op 27 november 1942 opgeëist om bij Krüpp in Magdeburg tewerkgesteld te worden. Hij werd daar opgeleid om als mecanicien een hoogtechnologische machine te bedienen. Hij verbleef toen in een kamp in Schützenhaus in de omgeving van Magdeburg.
Toen hij in april 1943 naar huis mocht komen, trouwde hij met Rachel Buysse uit de Hospitaalstraat, met wie hij reeds van voor de oorlog kennis had. Het jonge paar ging wonen in de Hospitaalstraat 39. Weer in Schützenhaus werd hij door een Duitsgezinde werkmakker overgedragen, omdat hij weigerde de Hitlergroet te brengen. Hij werd opgepakt en naar een strafkamp gebracht waar hij drie weken onder het strengste regime verbleef. Hij kreeg daar zoveel slagen, dat hij niets anders voelde dan pijn en eigenlijk nog maar alleen wilde doodgaan. Op sterven na dood werd hij naar de Krankenstube in Schützenhaus overgebracht en vandaar naar een kliniek waar een Duitse professor hem invalide verklaarde. In februari 1944 werd hij zwaar ziek op de trein gezet, hij woog geen 40 kg meer, en hoe hij thuisgekomen is, weet Karel nog steeds niet. Hij was onherkenbaar en werkonbekwaam. Op 11 februari 1944 werd zijn zoon Etienne geboren.
Karel wilde niet meer terug naar Duitsland en dook onder bij zijn schoonouders Over d’IJzers. Veel moeite om de ‘invalide’ op te sporen hebben de Duitsers niet gedaan. Hij kwam die moeilijke periode door dank zij de hulp van dokter Bafort die hem steeds gratis behandelde.
In het voorjaar van 1944 sloot Karel zich aan bij het Geheim Leger, de sectie van commandant Van Hecke, waarvan ook zijn vader Kamiel en zijn broer Marijn lid waren. Bij de bevrijding van Eeklo in september 1944 droeg hij het uniform van de Witte Brigade en werd hij gewapend ingezet voor de bewaking van de grenzen in de polderstreek.
Karel Naudts bleef werkonbekwaam tot 1950 en ging daarna weer als spinner aan de slag bij L’Isle Adam in de Slachthuisstraat waar ook zijn vrouw als twijnster werkte. In die periode begon hij weer te slachten en zo kwam er geld in het laadje om in 1949-1950 een eigen huis te bouwen in de Moeie.
Na de sluiting van de I’Isle Adam in het begin van de jaren zeventig, kon Karel nog enkele jaren aan de slag als chauffeur van de wasserij in de Eeklose kliniek.
Het slachten ging door tot de jaren 1982-83. Toen werd de reglementering op het thuisslachten strenger en was er veel minder werk. Hij verhuisde naar de Weverstraat om in goede omstandigheden zijn zieke vrouw te kunnen verzorgen.
In 1986 ging Karel met pensioen. Sinds 1988 is hij weduwnaar. Karel Naudts blikt met weemoed naar de tijd van toen. Het was een gezellige tijd, er heerste solidariteit onder de mensen, je moest werken voor de kost, maar dat maakte de mensen gelukkig. Hij geeft iedereen de raad: “Het leven is kort, geniet ervan en houd van elkander, meer moet dat niet zijn. Gelukkig zijn met hetgeen dat ge meemaakt, want het is van korte duur.”
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
