In mijn jeugd was er in mijn badstad Knokke één kliniekje met een viertal zalen voor 8 personen en enkele één- en tweepersoonskamers. Met één enkele chirurg voor het snit- en naaiwerk. Dit alles voor pakweg twintigduizend inwoners uit de regio. Meer was er ook niet nodig. Naar de kliniek ging je maar als je ernstig ziek waart. Toch?
Maar steeds meer zieken die minder ziek of helemààl niet ziek waren deden een beroep op de faciliteiten van een kliniek. Gevolg: klinieken gingen uitbreiden. Onvermoed gevolg: er werd een behoefte geschapen. De faciliteit was er, dus waarom ze niet gebruiken? En zo ging het maar door tot op heden.
Slecht geslapen? Ga naar de kliniek. Slecht gezind? Ga naar de kliniek. Slecht karakter? Ga naar de kliniek. Geen werklust? Ga naar de kliniek. Niet tevreden met jezelf? Laat je veranderen in de kliniek. Anderen dan weer zien in een kliniek een hotel met gratis vol pension. Hun bijdrage aan de rekening? Geen probleem! Van de postbus naar de vuilbak! Wie kan het ze laten betalen? Ze hebben immers geen geld, tenzij voor bier.
Een en ander heeft als gevolg dat échte zieken soms op een wachtlijst moeten geplaatst worden tot er een bed vrijkomt.
Mij zul je daar niet horen over klagen. We kunnen maar geholpen worden. Maar wat kost dit alles aan de gemeenschap? Met name in de psychiatrieën zijn meestal alle bedden bezet. Bezet met wat? Met prettig gestoorden? Hebben die dan geen gewetensbezwaren als ze bedden bezet houden die echte zieken goed zouden kunnen gebruiken? De psychiatrieën beginnen stilaan de hele klinieken te overwoekeren. Niet moeilijk ook. Jezelf prettig gestoord verklaren is de makkelijkste manier om van gratis vol pension te genieten! De gemakkelijkste manier trouwens, want wie zal durven vaststellen dat je niét gek bent? Waar zit de bewijskracht?
Nuance: gratis betekent hier wél: betaald door de gemeenschap!!! Zowel de bijdrage van het ziekenfonds als het remgeld!
Vroeger hadden de meeste klinieken geen psychiatrie. Of je was normaal, of je was gek. En in dit laatste geval kon je enkel terecht in een gekkenhuis. Punt. Niemand die zich daartoe aangetrokken voelde! En omdat niemand zich moedwillig gek wou laten verklaren bleef men er maar zo ver mogelijk van weg en liepen er helemaal geen gekken rond!
Nu echter die drempel verlaagd is tot glijhoogte lijkt plots iedereen gek en doen psychiatrieën gouden zaken.
Tja behoefte scheppen kan tot rare toestanden leiden.
Zo ook in de technologie.
Hoe goedkoop kon men niet leven in mijn jeugd? En toch was alles duurder dan nu. Een arbeider verdiende amper genoeg om zijn gezin te voeden. Maar meer was ook niet nodig, meer was er ook amper te koop en dus leefde men desondanks goedkoop. De basisbehoeften om te overleven volstonden ruimschoots.
Maar wie kan vandaag de dag nog leven zonder PC? Zonder TV? Zonder GSM? Zonder zonnevacanties? En zonder auto?
Dàt zijn juist de dingen die het leven tegenwoordig zo duur maken:luxeartikelen. Ze overstijgen vér de basisbehoeften van een mens, maar er zijn andere behoeftes geschapen en we willen er allemaal mee van profiteren.
Wat mij betreft: Why not?, tenminste, als je het je kunt permitteren. Als je in je budget nog ruimte laat voor de basisbehoeftes. Als je op het eind van de maand nog maar rond komt. Als je niet op de leentoer moet gaan ervoor.
Ook een ander fenomeen heeft ondertussen al lang de kop opgestoken. Luxeartikelen waren dingen die enkel de rijken zich konden veroorloven. De arbeidersklasse waagde zich daar niet aan, en was er ook allerminst afgunstig over. Ze konden het gewoon niet betalen en legden zich daar bij neer. Zo was het leven nu eenmaal: als je slim was en veel geld verdiende kon je je veel permitteren. De anderen hadden alleen het nakijken en vonden dat heel logisch. En àls ze zich dan al eens enige luxe wilden veroorloven dan was het éérst sparen, dàn kopen!
Nu is het enigszins anders. Nu koopt men veel luxezaken die men zich eigenlijk niet kan permitteren, enkel maar om de rijkeren na te apen. En vooral: omdat de banken al jarenlang héél graag leningen toestaan. Valt ook alweer onder de noemer behoefte scheppen. Als je dat geld zomaar in de hand gestopt kunt krijgen, waarom zou je het niet doen?
Of we ons verbeterd hebben in vergelijking met vroeger? Ik vind van wél. Onze economie draait immers op koopkracht.
Of dat kan blijven duren? Ik denk van niét! Het zou kunnen als die koopkracht ontstond uit sparen. Nu ontstaat ze grotendeels uit leenkracht! Waar moet de terugbetalingskracht vandaan komen?
Als je vandaag niet rondkomt met 50 euro per dag en moet lenen, hoe zul je dan morgen rondkomen met 40 euro na de aflossing van je schulden? De allersimpelste vorm van wiskunde! Maar zelfs dàt wordt niet meer begrepen!
En dan de laatste geschapen behoefte: de auto! Vroeger kon een arbeider zich die niet permitteren, en dus kwam industrie en handel zich, gedecentraliseerd, vestigen in gebieden waar een potentieel aan werkkracht of cliënteel op hoogstens fietsafstand woonde. Nu heeft de industrie handig ingespeeld op de geschapen autobehoefte door zich op strategische plaatsen te centraliseren. Elke arbeider heeft trouwens toch een auto! En zo werd een geschapen behoefte een verplichte behoefte. Want wie géén auto heeft kan een passende tewerkstelling wel op zijn buik schrijven.
En zo kun je gemakkelijk tot volgende absurde toestanden komen: een arbeider moet 100 km rijden naar de plaats waar hij in bevoorbeeld een industriële bakkerij werkt. Het door hem afgewerkte eindproduct wordt de volgende dag dan weer 100 km ver vervoerd, terug naar zijn woonplaats, waar hij het dan in de winkel kan gaan kopen!!! Is het te verwonderen dat onze autowegen oververzadigd zijn?
Bovendien centraliseerde ook de handel zich op zulkdanige wijze dat buurtwinkeltjes moesten verdwijnen vanwege de concurrentie van gecentraliseerde warenhuizen waar je enkel maar met de auto kunt komen. Wéér is hier de geschapen autobehoefte de schuldige.
En ik kan me maar moeilijk losmaken van de gedachte dat een en ander toch de logica op zijn kop betekent. Want als je alles eens goed overdenkt:
We dénken winst te hebben gemaakt door die gecentraliseerde handelszaken. Alles is er immers goedkoper door massa-inkoop.
Maar is dat echt zo? Als we even alles doorrekenen: vervoer van werknemers, zowel in de handelszaken als in de industrie Eigen brandstofkosten door het ver te moeten halen De daardoor nog maar eens geschapen behoefte voor vlottere verbindingen naar waar ook, en de aanleg- en onderhoudskosten daarvan. Allemaal door ons zelf betaald via de belastingen. En dan hebben we het nog niet eens over de vele kleine zelfstandigen die hun brood konden verdienen met een buurtwinkeltje, maar nu aan de dop staan! Oók weer door ons betaald!
Zijn we dan écht beter af dan vroeger met de verspreide industrietjes en de buurtwinkeltjes? Ik denk het niet! We zouden het, met de sterk verbeterde productiemethoden, véél beter kunnen hebben dan vroeger. Nu maken we alleen maar de rijken nog rijker!
Aan het strand stil en verlaten, Zat een hondje op een bank. Niemand speelde nog in t water, Eenzaam zat hij aan de kant.
Wat mij er doet aan denken de laatste tijd krijg ik van veel zijden de opmerking dat ik helemaal ben veranderd met die hond! Er vooral ook gezonder uit zie. Een verjongingskuur lijk te ondergaan.
Weetnie hoor! Persoonlijk voel ik me vooral moe. Gezond moe dan zeker? Maar toch met een heel klein beetje heimwee naar ongezond maar uitgerust!
Ik moet eerlijk kleur bekennen: ik heb de serie Benidorm Bastards nooit gevolgd, wat blijkbaar een gat in mijn cultuur moet voorstellen, want nu blijkt die serie een groot succes in het buitenland.
Ik weet alleen zo ongeveer over wat het gaat: oudjes die in Benidorm de jongeren hekelen en/of doen blozen.
Hé, vertoont dat niet enige gelijkenis met mijn blog en misschien dat van enkele andere? Jawel hoor! Wij zijn dus blogbastards. Vind ik niet eens zo gek, al hekel ik niet in de eerste plaats de jongeren, maar vooral de onverdiende successen van alle stommekloten die het in dit land voor het zeggen hebben. Wat uiteraard wél de schuld is van het stemgedrag van de jongeren!!!
Successen, hen in de schoot geworpen door (jawel toch?) jeugdige onwetenden die denken alles te weten, maar in wezen enkel weten wat hen werd ingefluisterd door weer andere jongeren! Of door leraren die zelf ook nooit volwassen geworden zijn.
Zo herinner ik me nog de eerste keer dat mijn dochter naar de stembus trok.
- En, voor wie ga je stemmen?
- Voor was het antwoord.
- Wat? Voor dié halve gare? Wat in godsnaam heeft dié voor goeds gedaan om ervoor te kiezen?
- Weetnie! Maar hij heeft een charmant snoetje en een leuk kontje!
Ja! Zo gaat dat tegenwoordig. Kun je het de jongeren kwalijk nemen? Neen, want ze zijn nog zo groen als wat achter de oren. De schuldigen zitten in de Wetstraat. In plaats van destijds de kiesleeftijd te verlagen hadden ze hem beter verhoogd tot de leeftijd van minstens dertig jaar. Pas dàn kan van enig doorzicht in dat politieke gesjoemel sprake zijn en kan met enige kennis van zaken een standpunt worden ingenomen. Dan zou je ànderse lui in de Wetstraat zien zetelen!
Maar ja dan zou de helft van het huidige Circus Wetstraat mogen opstappen en in andere en échte circussen de clown gaan uithangen. Zouden misschien een pak minder verdienen, maar in een echt circus worden clowneske toestanden tenminste gewaardeerd! Daar kómt het publiek voor!
Respectloos van me om die lui clowns te noemen? Misschien wel, maar hoe willen ze dan wél genoemd worden als ze dagdagelijks de clown uithangen? Respect begint toch bij jezelf? Of niet?
Willy.
Slot van de vertellingen van de rechter.
10 wat in nederland niet kan, kan hier wel.
"En dan is er nog de stroom van Nederlandse migranten richting België", zucht de rechter. "Onze noorderburen zijn nu eenmaal veel strenger geworden. Marokkaans-Nederlandse meisjes die in hun vaderland met een Marokkaanse man huwen, hebben niet meer het recht om hem mee te nemen naar Nederland. Gevolg: het meisje verhuist (tijdelijk) naar België waar haar man wél welkom is in het kader van de gezinshereniging. Na een tijdje nemen ze weer de wijk naar Nederland, want de man mag er met zijn Belgische papieren verblijven..."
Rechter herkent woorden van Antwerpse procureur-generaal in de praktijk
Niet alle asielzoekers mogen over dezelfde kam geschoren worden, maar de rechtbanken worden wel geconfronteerd met duizenden dossiers van fraude.
-o-o-o-o-o-
Zo. Dat zit er dan ook weer op! Ik ben blij dat ik die verhalen over tien columns heb verspreid om het in kleine dagelijkse hapjes verteerbaar te houden! Ik zou namelijk niet graag verantwoordelijk gesteld worden voor acute hartaanvallen of maagbloedingen! In de Wetstraat hebben ze daar blijkbaar géén probleem mee!
Een leeg blad, pardon, pc-scherm voor mijn neus. Zoekend naar iets dat er blijkbaar niet is: inspiratie. Hoe kàn die inspiratie er ook zijn als ik de hele namiddag in het zonnetje geterrast heb met vrouw en hond? (Ik schrijf dit op dinsdag 11 oktober). Het zou de hele dag een beetje miezerig bewolkt zijn zei de weerman, maar we zaten lekker in een stralende zon; aan de kust dan toch tenminste, maar ja, dat is België niet meer hé? Valt blijkbaar niet eens meer binnen de territoriale wateren eens de toeristen weer naar huis zijn! Je kunt het de weerman dan ook niet kwalijk nemen
Enfin, elk zijn stiel. Nog maar eens een oktoberterrasjesdag dus. Mooi meegenomen. Andere locatie, want de Melrose heeft zijn terras al afgebroken. Eigenlijk een door ons ondergewaardeerde locatie die luistert naar de naam Lentini. Dicht bij huis, we kwamen er vroeger regelmatig; ook in de winter, maar dan binnen. Maar het is ook restaurant, en valt dus al lang onder het rookverbod. En dus, een beetje onterecht, afgeschreven.
En toch, jarenlang bleef de bazin ons vriendelijk toezwaaien als ze ons ergens tegenkwam. Zo zie je maar dat een vriendelijk gebaar altijd weer loont. En ze wist voorwaar ook nog dat Scotch mijn favoriet is.
Welnu, ik heb geen gebenedijd woord gesproken. Enkel maar zitten genieten. Van mijn hond, mijn (hoogst uitzonderlijke) drie Scotchen, en van de zon. De gesprekken wou ik niet eens horen, want het waren hoofdzakelijk vrouwen die er zaten. Vrouwenpraat dus.
En gek eigenlijk, nét nu ik zonder inspiratie zit, vind ik er dààr nu toch wel in zeker? Hoe dat komt?
Wel, mannen praten dan misschien wel even oninteressant over de voetbal, de ronde van Frankrijk, of vertellen moppen enfin, niet erg hoogstaand, maar toch over voor hen vrolijke dingen.
Vrouwen echter en vooral als ze zich begrepen voelen door de omgeving vallen altijd weer terug op hun droevige of bloederige medische dossiers! Vrolijke onderwerpen vinden ze niet interessant.
Deze namiddag was het niet anders. Aan een tafeltje begon een geanimeerd gesprek over wie de meeste en pijnlijkste operaties had moeten ondergaan, en niemand wou het onderspit delven natuurlijk. Andere tafeltjes mengden zich prompt in het gesprek toen ze het succesgehalte van het onderwerp ondervonden. Die van mij ging er ook al gauw aan meedoen. De zo geheimgehouden medische dossiers werden in geen tijd open en bloot ontgeheimd. Nu begrijp ik waarom artsen niet over medische dossiers mogen praten met buitenstaanders: ze zouden de primeur kunnen afsnoepen!
In een mum van tijd was het hele terras herschapen in een waar bloedbad. Een operatiekamer had er zijns gelijke niet aan. Wellustig werden nieren, darmen, magen, baarmoeders en ruggengraten van de ene tafel naar de andere gegooid het vloog alle kanten op! Allemaal door elkaar! Niet verwonderlijk dat ik drie Scotchen nodig had om het niet meer te moeten aanhoren en de verwachte roes niet eens wilde komen!
Ik was, op één na, de enige man op het terras. De andere zat wat verveeld rond te kijken en af en toe wisselden we zwijgend een veelbetekenende knipoog. Bang om het gezellige vrouwenonderonsje te storen.
Want raar maar waar: als je op zon voor vrouwen gelukzalig moment met een vrolijk verhaal moest afkomen, dan zou je op slag alle gezichten zien bevriezen. Dan is voor hen de lol er af.
En bijgevolg hield ik maar de mond en bestelde nog een Scotch. Durfde niet eens op de gezondheid te klinken, want dat zou er waarschijnlijk teveel aan geweest zijn! En klinken op de ziekte vond ik ook maar belabberd. Zwijgen en drinken dus maar!
Het werd vijf uur en het zonnetje begon te verdwijnen. De ene na de andere stapte op. Ik keek ze na. Ze liepen allemaal nog mooi flink rechtop en blijkbaar zaten alle ledematen en organen terug op de juiste plaats. Medische dossiers netjes weer opgeborgen. Bovendien hadden ze zonder uitzondering een gelukzalige glimlach op het gelaat. Ze hadden hun pretje nog maar eens gehad. Geen vuiltje aan de lucht! Life can be so easy!
Aan de andere kant van de straat reed Carlos, een bekende van me, voorbij in zijn rolstoel. Een zelfgerolde sigaret bungelde nonchalant uit zijn mondhoek. De man, ooit machinist op de lange omvaart, kan geen tien stappen meer lopen zonder hulp, leeft van een leefloontje en woont in een gore kelderverdieping. Hij kreeg me in het oog en zwaaide me vrolijk toe met een brede glimlach. Want neen hoor, voor hém is er zéker geen vuiltje aan de lucht en je zult hem ook nooit horen klagen! ZIJN medisch dossier? Kan de boom in!
Oh ironie!
De moraal van het verhaal: als je een vrouw echt gelukkig wilt maken, ga dan vooral niet op zoek naar een vrolijke belevenis! Pas met bloederige smartlappen kun je scoren! Zeg dat je een derdehands ruilhart hebt, ogen uit de werkplaats van Frankenstein, benen van een pop in de etalage van een confectiewinkel en dat je longen ondersteboven liggen zodat je met je navel moet ademen. Dàn pas heb je gehoor!
Willy.
Negende verhaal van de rechter.
9 ruzie in familie als het uitkomt
Ook gezinsherenigingen kunnen zeer winstgevend zijn. "Sommige migranten die hun bejaarde ouders laten overkomen, moeten zich borg stellen en voor de zorg van hun vader/moeder opdraaien. Dit vervalt echter als de bejaarde na drie maanden geregulariseerd wordt. Van dan af komen ze plots niet meer overeen, maken de kinderen te veel lawaai en wil het oudje alleen gaan wonen. Gevolg: leefloon. In werkelijkheid wonen ze onder één dak en is het leefloon een extra inkomen... Controle? Zeer zwak."
Wat een mooi woord schiet me daar te binnen! Zwerfmeel. Het blijft bijna plakken op het puntje van mijn tong, maar vindt dan toch zijn weg naar mijn toetsenbord. Eens wat anders dan zwerfvuil. Wat ik ermee bedoel zal ik maar direct verklappen, want je zult het woord waarschijnlijk niet vinden in een woordenboek, en zeker al niet in dié betekenis.
Ik heb het over van die mails die het land, of soms de hele wereld rond zwerven, voorzien van het vriendelijk verzoek Doorsturen. Wat ik eigenlijk zelden doe. Niet dat ik er te lui voor ben, maar ik ram niet graag iets ongevraagd door iemands strot, en bovendien bén ik nu eenmaal een onverbeterlijke dwarsligger. Zéker als men me iets beveelt. En t is trouwens juist aan een dwarsligger dat je zoiets moet vragen!
Maar toch ik kreeg er weer zo eentje dat ik wel de moeite waard vond, maar om toch een beetje te kunnen dwarsliggen, besloot ik (uit gewetensbezwaar?) de tekst op mijn blog te plaatsen en het lekker niét via mail door te sturen!
Hier volgt de tekst van het (of de) zwerfmeel:
WAARDE VLAMING, - Wij respecteren onze buren en zullen hen helpen in tijden van nood.Doch, wij zijn VLAMINGEN, dus geen POLEN,geen ALBANEZEN, MAROKKANEN, TURKEN, AFGHANEN, NIGERIANEN, HAITIANEN enz...
- Onze taal is NEDERLANDS en niet RUSSISCH,AZIATISCH of ARABISCH.
- Onze kinderen leren NEDERLANDS vanaf hun derde levensjaar op school en wanneer wij als inwoners de taal niet beheersen, zijn wij ondergeschoold en kansloos in onze maatschappij.
- Waarom zijn niet-Nederlandssprekende emigranten hier dan ineens bevoorrechte burgers ???
- Wij dragen jeansbroeken met hemd en onze vrouwen dragen topjes met rokjes. - Wij dragen geen lang kleed en geen hoofddoeken..
WAARDE MIGRANT, RESPECT BEGINT BIJ JEZELF! - Als u zich beledigd voelt door een dame met korte rok en decolleté.... blijf dan waar u bent. - Wij eten frieten met varkensbrochetten en brood met hesp.Als u daar een probleem mee hebt...... blijf dan waar u bent. - De LEEUW VAN VLAANDEREN is ons boegbeeld,wie er niet mee kan leven gaat maar KAMELEN bewonderen in het thuisland waar Allah baas is.
Wanneer iedereen dit gaat beseffen gaan we onzenaam 'VLAMINGEN' waardig kunnen houden en onze cultuur kunnen redden waar onze voorvaders bloed, zweet en tranen voor hebben gelaten. Hier valt niet meer over na te denken, gewoon doorsturen!
Als dàt geen zuivere logica is dan weet ik het ook niet meer. Maar blijkbaar zijn de hersenen van alle politici in dit land van elke logica ontdaan en vervangen door ja, door wàt eigenlijk? Collaboratie? Landverraad? Eigenbelang? Angst voor de Walen die nooit ook maar één duimbreed toegeven, tenzij ze er een hele hand voor in de plaats krijgen? Angst om ook maar iéts te doen? Tja, wie niets doet kan ook niets mis doen hé? Typisch voorbeeld: CD&V die zich nog maar eens als gewillige Vlaamse hoer voor de Walen opstelde en braaf ja ging knikken op de Waalse eisen. Net zoals het een goede hoer betaamt.
Maar geen probleem hoor, jonge Vlamingen! Blijf maar lustig stemmen voor dergelijke clowns. Het is jullie toekomst. Wij ouderen kunnen alleen nog maar toezien hoe het steeds verder bergafwaarts gaat.
Migratiestop? Vergeet die natte droom! Als ze al vijfhonderd dagen nodig hebben om een halfbakken oplossing voor een paar gemeenten te vinden, zal een migratiestop ze zeker vijfhonderd jaar kosten!
Willy.
Achtste verhaal van de rechter:
8 Schijnscheidingen
We kenden de schijnhuwelijken al, maar 'schijnscheidingen' zijn nog veel interessanter. "Twee geregulariseerde immigranten zijn gehuwd en leven van een uitkering. De ene krijgt werklozensteun, de andere een uitkering van het ziekenfonds", geeft de rechter als voorbeeld uit zijn praktijk. "Omdat ze samenwonen, krijgt slechts één van de twee zijn uitkering als gezinshoofd. Als ze scheiden, dan kunnen ze allebei een hogere uitkering krijgen, zo leren ze van hun advocaten. Ze gaan dus uit elkaar, voor de show. Eén van hen huurt zogezegd een zolderkamertje bij een familielid, de andere blijft waar hij is. Ze laten hun scheiding ook bevestigen door een vrederechter. Een van de partners moet onderhoudsgeld betalen, maar weigert dat zogezegd. De andere stapt naar het fonds voor onbetaalde onderhoudsgelden en strijkt daar een maandelijks bedrag op. Dit soort papieren scheidingen is erg lucratief. En slechts weinigen lopen tegen de lamp."
Toen ik nog héél klein was (eerste studiejaar), was er lei en griffel.
Kort daarna kwam potlood en papier.
Toen ik in het zesde studiejaar zat had mijn school voorwaar al een stencilmachine, en de directeur een schrijfmachine!!! Een zwart, gammel ding; waarschijnlijk een okazietje. Maar wàt vergaapten wij ons daaraan. Hoe geleerd moest je wel zijn om daarmee om te kunnen gaan? En dan die gietijzeren stencilmachine met grote zwengel. Jongens! Dat hebben ze nog niet in een drukkerij, dachten we.
Vele jaren later: de papierberg groeide. Hopeloos! Waar bleef je toch met al dat papier? Om gewoon een gezinnetje te onderhouden had je al een hele mappenkast nodig! Ik vroeg me altijd al af hoe analfabeten dat klaarspelen. Nou niet moeilijk! Om één domme te onderhouden zijn er tien slimmen nodig. Je kunt je dan wel de vraag stellen wie van beide écht slim is (slim maar niet geleerd heet dat dan).
Toen verscheen de pc op toneel! Ha! Eindelijk zou de papierberg slinken! Het papierloze tijdperk maakte zijn opwachting. Binnenkort konden we die mappenkast naar het containerpark brengen.
Wel euh ik weet het zo nog niet! Want
Hoewel ik alle bankverrichtingen via pc banking doe, moesten we verleden week toch naar de bank om een rekeningetje te laten openen op naam van mijn vrouw. De simpelste en goedkoopste formule. Ze heeft het namelijk nodig omdat ze vanaf volgend jaar een heel miniem pensioentje krijgt en de pensioendienst het vertikt dat op mijn rekening te storten. (Waarvoor moet je dan wel getrouwd zijn?)
Enfin, geen probleem voor mij. De vent aan het loket stelt enkele vragen, slaat een paar toetsen aan en daar begint het papier uit de printer te spuiten: vellen, vellen, en nog eens vellen.
- Teken even hier, teken even daar; een eindeloze reeks paperassen.
Tenslotte krijgen we van alles een kopie mee naar huis een stapel om U tegen te zeggen! Voor een onnozel simpel rekeningetje zonder toeters, bellen of andere kostbare tierelantijntjes!
De papierberg slinken? Laat me niet lachen! De pc heeft ze juist vertienvoudigd.
Tja voorspellingen zijn niet altijd zo voorspelbaar als ze lijken!
Willy.
Zevende verhaal van de rechter:
7 Regularisatie omdat vader in de cel zit!
Nog veel voorkomend in het misbruik: regularisatie om humanitaire redenen. "Wist je dat een gezin geregulariseerd kan worden als de vader in de gevangenis zit?", grijnst onze rechter. "We hebben het al meegemaakt met verschillende zigeunerfamilies. Pa vliegt in de bak en de advocaat maakt van de gelegenheid gebruik om de illegale familieleden aan een leefloon te helpen. Ze willen pa immers kunnen bezoeken in de gevangenis en onze asielwet zegt dat dit een humanitaire reden is om (tijdelijk) in ons land te blijven én een uitkering te krijgen. Als vader vier jaar moet brommen, dan krijgt zijn kroost vier jaar lang steun. Handig voor illegalen die in de gevangenis zitten."
Ik ben een ongelukkige drinker! Lust zo graag elke vorm van alcohol, maar ben nog nooit bestand geweest tegen grote hoeveelheden!
Mijn droevige alcoholische historiek ziet er dan ook als volgt uit:
1. 7 à 8 jaar oud: eerste kennismaking met alcoholische geneugtes. In de kerst- en nieuwjaarsdagen wat mogen meeproeven van de fles Elixir d Anvers die mama altijd kocht in die periode. Mijn vader dronk nooit. Dat zoete gele spul beviel me wel, al vond ik de glaasjes wel wat héél klein.
2. 12 jaar oud: wonend in een benzinestation recht tegenover een café! Onze helpers haalden zich daar wel eens een flesje bier en brachten er ook eentje voor mij mee. Smaakte bitter, maar de nasmaak beviel me wel en gaf een lichte roes die me ook wel beviel.
3. 16 jaar oud: na vele Western romans te hebben gelezen waarin cowboys het altijd over Whisky hadden, moest ik dat eens proeven en kocht een fles. Vond het heerlijk nootachtig van smaak, maar de roes kwam veel sneller. Veel te snel naar mijn goesting, want ik had graag nog een paar glazen van dat spul geproefd.
4. Tijdens mijn politieloopbaan: hm. Maar niet over praten. Vraag het maar aan Fred, maar die zal ook wel doen of zijn neus bloedt. Bovendien vertegenwoordig ik de teleurstelling van zijn leven: hij heeft me veel kunnen leren, maar kon me nooit leren drinken als een man. Teleurgesteld zei hij dan dat ik dronk 'als een vogel'!
Maar wàt ik ook dronk, mijn hele leven kampte ik met het feit dat ik het allemaal zo lekker vond, maar er niet veel van op kon.
En dan pensioen! Met niets of niemand meer rekening moeten houden. Volop aperitieven maar met elke week een fles whisky. Was teveel. Kreeg maagpijn. Overgestapt naar wijn: grotere slok, minder sterk. Werd ook teveel. Kreeg er hoofdpijn van. Stom bier dan maar? Grote slok, dorstlavend, veel minder sterk en veel minder roes per hoeveelheid.
Ja maar een stomme pint vond ik nu echt niet zo lekker. Andere biertjes uitgeprobeerd, en er bleken echt heerlijke smaken tussen te zitten. Vooral tussen de strafste. Maar daarbij kwam de roes dan ook veel sneller dan het dorstlessend effect! Teleurgesteld dan maar afgeschreven.
En nu heb ik dan eindelijk mijn persoonlijke middenweg gevonden: een lekker abdijbiertje van tussen de 6 à 8 graden, en daar zitten echt ook wel heel lekkere tussen.
Maar de echte topper is voor mij toch Gordon Scotch! Al lang. Van mijn allereerste jaren bij de politie. De verkiezingen waren op til, we moesten de motos opzij zetten en helpen kiesbrieven ronddragen. Overal aanbellen, want er moest voor ontvangst worden getekend.
Kwam ik terecht bij een onecht echtpaar (samenwonenden) van 95 jaar oud! Ze vroegen me binnen en deden heel vrolijk en levendig voor hun leeftijd. Het viel me ook op dat ze allebei een rode neus hadden In de gang had ik al een hele berg met bakken Scotch gezien, maar wist destijds niet eens wat dit was.
Ze drongen aan dat ik er eentje moest meedrinken. En nog eentje en nog een laatste Die kiesbrieven? Ach, morgen is er ook nog een dag!
En sindsdien associeer ik Scotch een beetje met een lang en vrolijk leven. Maar wil er geen in huis halen. Té lekker om te laten degraderen naar de status van gewoontebiertje! Behoud dat als extraatje voor op een leuk terrasje in aangenaam gezelschap. Tenminste als ik heel zeker weet dat er maar één zal worden gedronken. Zoniet, en dat spijt me ten zeerste, dan moet ik me met gewone biertjes tevreden stellen. Kan dan tenminste meedrinken met de grote mensen.
En dat maakt van mij een toch wel een beetje een ongelukkige drinker! Zo moet een vrouw zich voelen die hunkert naar een kind, maar er geen kan krijgen.
Willy.
Zesde deel van de verhalen van de rechter.
6 ongeneeslijk ziek... in thuisland
Nog een veelbeproefde tactiek is het 'artikel 9ter van de Vreemdelingenwet'. "Dat bepaalt dat iemand geregulariseerd kan worden als hij aan een ziekte lijdt die in zijn thuisland niet verzorgd kan worden", legt de rechter uit. "Die persoon moet een leefloon krijgen en mag niet werken. Helemaal aberrant is dat de wet zegt dat ook zijn familieleden niet mogen werken. Er bestaat een circuit van artsen die valse attesten afleveren. Er zijn er die het zo nogal bont maken. Zo kreeg een Russische vrouw, die zogezegd aan sinusitis leed, een tijdelijke regularisatie omdat ze voor 'onbepaalde tijd' niet in een vliegtuig mocht zitten, wegens drukverschillen. Je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een arts die het op papier zet."
Waarom zijn we soms zo bezorgd om UFOs? Zouden we eigenlijk niet hoeven, want als ze al bestaan moeten ze van een hoogtechnologische beschaving komen, en daar kunnen we alleen maar beter van worden.
Of toch niet? Grote twijfel, want de geschiedenis leerde ons dat, als een hogere beschaving in contact komt met een minder geëvolueerde, deze laatste tot slavernij wordt gedoemd. Tenminste als het zich onder mensen afspeelt.
Zou dat zich met vreemde wezens, zeg maar Aliens, op dezelfde manier kunnen afspelen? Twijfel. Enerzijds hopen we dat een hogere technologie ook hogere humanitaire waarden hanteert, anderzijds kunnen we ons de vraag stellen hoe humanitair zich vertaalt in de hersenen van een Alien.
Als er zich ooit al eens close encounters zouden afspelen kunnen we bijgevolg alleen maar afwachten wat er uit de bus komt en hopen dat de gevolgen niet zo eng zijn als datgene wat wijzelf in onze geschiedenis hebben veroorzaakt.
De vuistregel voor het mensdom hebben we inmiddels al geleerd door de geschiedenis: contact tussen hogere en lagere beschavingen kan twee kanten op:
Scenario 1: Meestal wordt de lagere beschaving gedomineerd en uitgebuit;
Scenario 2: Of ze leert van de hogere en integreert zich daarin.
Verder filosoferend komen we dan terecht op onze huidige multicultuur en stellen vast dat hier alle logische beginselen overhoop werden gegooid.
En nochtans, het scenario is hetzelfde:
Een cultuur die zichzelf met vallen en opstaan toch tot een benijdenswaardig niveau heeft weten op te werken, gaat er plots eentje importeren dat eeuwenlang maar wat heeft zitten aanrommelen en een fictieve god heeft zitten aanbidden in het woetijnzand. Niet eens ooit heeft nagedacht over hoé die woestijn weer vruchtbaar te maken en er uit te halen wat er uit te halen valt. Wat óns volk toch zeker wel zou gelukt zijn als het er op aan kwam te overleven.
Voor scenario 1 zijn we te ver geëvolueerd en te humaan geworden.
Maar voor scenario 2 wil dat andere volk zich niet aanpassen. Werd veel te veel beloofd door hun fictieve god om zich tot ons niveau te verlagen (?!?). Zouden hun fictieve hemel kunnen missen!
Wat nu?
Wel, ik weet het ook niet. Misschien zal de geschiedenis ons leren dat er ook nog een derde scenario blijkt te zijn:
Scenario 3: de lagere beschaving haalt de hogere onderuit en domineert ze.
Een soort doemscenario dat de negatieve evolutie inleidt. Terug naar af? Nooit gezien in de geschiedenis! Is dàt het scenario waar politici ons heendrijven? Blijkbaar wél!
Hoe onlogisch dat ook lijkt, het kan waarheid worden dank zij de 'politieke onwetendheid' van de domme kiezer!
Willy.
Deel 5 van de vertellingen van de rechter.
5 één dag werken volstaat
Het volstaat ook dat immigranten hier één dag gewerkt hebben om daarna van een werkloosheidsuitkering te kunnen genieten. "Ze moeten enkel een attest voorleggen dat ze in het land van herkomst gewerkt hebben. Als ze daar één dag arbeid in ons land aan kunnen toevoegen, dan is hun plan gelukt. Dergelijke fraudeurs vinden vlug de weg naar nepvennootschappen die hen dergelijke attesten bezorgen, tegen betaling. Als je als rechter een onderzoek instelt naar de echtheid van die vennootschappen, zijn ze meestal al failliet. Er valt dus niets meer te controleren. De sjoemelaars profiteren met succes van de zwakke regels in het asielbeleid."
Het rechterverhaal van vandaag deed me, na herlezing, plots steigeren, want er lijkt heel wat meer aan de hand te zijn dan op het eerste gezicht lijkt! Die Achielzoeker die de eerste dag van zijn regularisatie ziek werd en daarvóór al 5 JAAR IN HET ZWART HAD GEWERKT!!!
Hé? Kan dat? Hoe werkt dat? Ik stel vast dat ik analfabeet ben op dat gebied! Begrijp ik wel goed? Iemand komt hier Achiel zoeken en kan blijkbaar dank zij het heel tijdrovend onderzoek (in dit geval dus minimum VIJF JAAR!) hier lustig de bloemetjes buitenzetten en in het zwart werken.
Welnu, dàt krijg ik nu echt niet door mijn keelgat zie! Werkt dat zo? Ik had gedacht: ze komen hier binnen, willen Achiel vinden, worden in een van Achiels mooie internaten opgevangen, hun gangen worden ondertussen streng gecontroleerd, en na hoogstens een paar maanden is het onderzoek afgerond en is het ofwel buiten ofwel geregulariseerd.
Zo zou het toch horen te zijn? Niét dus! Politiek blijkt dus nog veel walgelijker dan ik had gedacht! Wie is dààr nu weer verantwoordelijk voor? Inderdaad, en helaas: de jonge jankerds. Die jeugd die denkt alwetend te zijn maar och god, enkel nog maar eens heeft kunnen kijken hoe de wereld er op het eerste zicht uit ziet en enkel nog maar weet wat hen werd wijsgemaakt. Zélf hebben ze nog niks ervaren maar ze weten het allemaal van horen zeggen. En dus, meerderjarig of niet, ze komen van school, weten van het leven nog niets af, en blijven onbenullig tot ze enige ervaring hebben opgedaan.
Maar ze hebben stemrecht, weet je wel? En voor wie gaan onbenulligen stemmen? Voor de grote meneer Onbenul natuurlijk! En zo vergroten de kansen van de vele politiek geïnspireerde meneren Onbenul naarmate de kiesleeftijd verlaagt! En komt de hele familie Onbenul uiteindelijk in de Wetstraat huizen.
Zo. De hete nazomerdagen liggen ook alweer achter de rug. Onze lage grijze luchten gaan weer het Vlaamse land domineren, met af en toe een regenbuitje ter afwisseling. Alhoewel, aan de kust lijkt het meestal wel droog te blijven.
Helemaal niet zo gek eigenlijk! Voor mij tenminste eventjes tijd om uit te blazen en op adem te komen. Heerlijke rust na toch wel vermoeiende dagen. Want zéker met de hond wil ik van elk zonnestraaltje profiteren en dat gaat op de duur toch wel in de benen zitten! Vooral na vele jaren van te weinig beweging.
En ook Chico blijkt zich onmiddellijk aan te passen aan het weer. Bij mooi weer blijft hij maar rondlopen in het park en alles heel berekend besproeien. Pas daarna een drolletje. Maar bij nat of druilerig weer is het snel de straat over, zo snel mogelijk zijn behoeftes doen onder een struik en roef! Terug naar huis.
Nét zoals baasje het gewild had, want ik had me al zorgen gemaakt over hoe ik dat uitgebreid bodemonderzoek bij regenweer en half slapend moest klaarspelen in de vroege morgenuren.
En zo werden nog maar eens twee waarheden bevestigd:
1. Verspil nooit energie aan het zoeken naar oplossingen voor problemen die zich misschien nooit zullen aanbieden;
2. We mogen blij zijn met ons afwisselend klimaat! Zo worden onze activiteiten op natuurlijke wijze verspreid en afgewisseld.
Hoedanook, het is niet de bedoeling dat ik niét meer zal wandelen in de winter, want voor Chico ligt al een leuk regenjasje op maat klaar. Maar nu toch eerst eventjes uitblazen.
Ja, ik weet het! Ik klets maar wat uit de nek. Praat maar een beetje tegen mijn pc. Gewoon om het vierde verhaal te kunnen toevoegen.
Willy.
Deel 4 van de vertellingen van de rechter.
4 rugkwaal voor leefloon.
Een andere 'klassieker' is de geveinsde ziekte om voor onbepaalde tijd een leefloon te krijgen. "Ik maakte het al tientallen keren mee dat asielzoekers ziek worden op de dag dat ze geregulariseerd raken. Daarvoor hebben ze meestal tot vijf jaar in het zwart gewerkt, maar dan laat hun gezondheid het afweten. De ziekten: rugpijn, depressie en posttraumatisch stress-syndroom. Dit laatste illusteren ze dan met een foto van een afgebrand huis ergens in Kosovo. De meeste attesten worden afgeleverd door een allochtone arts. Als het leefloon wordt goedgekeurd, dan gaan ze weer aan de slag in het zwart. En ze worden amper gecontroleerd."
-o-o-o-o-o-o-
Toch even een kantschrift bij dit verhaal: Van wie zouden ze dat geleerd hebben?
Want inderdaad, het verhaal heeft veel raakvlakken met wat de moderne Belg doet. We zien dan wel niet graag ons zuurverdiende geld wegvloeien naar landsvreemden, maar zien we dat wél graag naar eigen profiteurs? Het resultaat is immers idem dito en we geven er bovendien een goed voorbeeld mee.
Dat komt ervan als een land overloopt van de sociale voorzieningen, maar het met een schrijnend tekort aan degelijke controle daarop moet stellen.
Maar om héél eerlijk te zijn: de controle is nog tamelijk streng als het Belgische profiteurs betreft! Daar durft men immers nog aan te raken. Betreft het vreemden, dan wordt het een ander paar mouwen! Want de controlerende ambtenaar moet opletten niet het stempel racist mee te krijgen. De wet, weet je wel? Vandaar: veiligheidshalve liever eigen landgenoten aanpakken!
De generatiekloof lijkt een typisch menselijk verschijnsel. Een natuurlijk verschijnsel ook. Niemand ontsnapt er aan. Vroeger niet, nu niet en later niet. De hoofdoorzaak vind ik liggen in het feit dat jongelui op een bepaald ogenblik gaan puberen. Achten zich onoverwinnelijk, vinden dat de wereld aan hun voeten ligt, willen het allemaal uitproberen, en het kan lang duren voor ze snappen dat je niets voor niets krijgt. Vooral als vadertje staat een handje toesteekt met het geld van de braaf zwoegende belastingbetaler, wat dan weer een heel negatief signaal geeft en de pubertijd soms rekt tot in het oneindige.
De generatiekloof? Heel normaal. Heel natuurlijk. Zie je ook bij honden en bij zowat alles in de natuur. Oncomfortabel, maar begrijpelijk. Zo lang het op de natuurlijke manier gebeurt is er geen vuiltje aan de lucht en kun je er mee leren leven. Geestelijk ontsnappen je kinderen je wel tijdelijk, leven in andere werelden, maar ze komen wel terug als ze verstandiger geworden zijn.
Maar er zijn meer redenen dan puberen voor menselijke generatiekloven: steeds beter en langduriger onderwijs zorgde er jarenlang voor dat de jongeren meer leerden dan de ouders ooit hadden kunnen doen. Dat verbreedde soms de generatiekloof en leidde wel eens tot enige wrevel. Ouders voelden zich zowel verheugd om die toegevoegde wijsheid, maar ook voorbijgelopen. En ze konden niet zo goed om met dat tweeslachtig gevoel.
Concluderend kunnen we dus zeggen dat de generatiekloof ook sterk afhankelijk is van de evolutie van een volk. En waar we de generatiekloof er maar bijnemen als natuurlijk verschijnsel, is dat niet altijd zo met de evolutie! Nu zéker niet. Want er lijkt een negatieve evolutie, zoniet toch minstens een evolutiestop te zijn ingetreden. Misschien wordt dan nog wel goed onderwijs gegeven, maar naar het zich bewust worden van zijn roots, vaderlandsliefde, cultuur , en de vele valkuilen in het leven toe, lijkt die evolutie gestopt en staan we op een keerpunt. Een keerpunt dat sterk op een negatieve generatiekloof lijkt. Het zijn niet langer de jongeren die de ouderen dom vinden, maar de ouderen die de domme onwetendheid, goedgelovigheid en laksheid van de jeugd hekelen. Onwetendheid dan vooral betreffende de geschiedenis van hun volk, de oorlogen die gestreden werden en het zweet dat het gekost heeft om dat volk te verheffen tot het huidige niveau!
Wordt vaderlandse geschiedenis dan misschien niet meer onderwezen op school? Of enkel onderwezen met de nodige nuances? Zou de politici wel goed uitkomen, want wie niet weet waar hij vandaan komt, weet ook niet waar hij heen wil. En kan prompt gaan janken ten voordele van globalisatie en multicultuur.
De meerderheid van de jeugd is dan misschien in theorie nog wel slim te noemen, maar door gebrek aan echte vaderlandsliefde, is het een makkelijk te kneden deegje geworden in handen van politici. Politici die hun tentakels tot in het onderwijs hebben zitten en daar de lakens uitdelen.
En zoals elk keerpunt uiteindelijk evolueert, lijkt het er op dat ook die evolutie alleen nog maar achteruit kan gaan. Kan ook niet anders. We importeren in snel tempo achtergebleven culturen. Achtergebleven ofwel door religie ofwel door profiterende regimes. Achterlijke culturen die zich letterlijk in onze leefwereld nestelen, hem helemaal verzieken en het niveau van onze kroost omlaag halen. Kàn ook niet anders: voeg water toe aan soep en je soep kan alleen maar wateriger worden. En als dat water dan ook nog vindt dat het de smaak moet gaan domineren is het hek al helemaal van de dam.
En ja, dààr kan de huidige oudere generatie moeilijk mee om! Veel te triestig om een hele generatie langzaam maar zeker te zien verloederen!
Generatiekloven van alle tijden? Jawel! Maar niét de huidige! Dié is uniek! Want dié luidt de afgang in. Dié staat voor negatieve evolutie!!!
Maar ik zou hypocriet zijn alleen maar het importeren van achtergebleven culturen de schuld te geven. Ook wijzelf hebben schuld door onze jeugd van in de wieg te verwennen in plaats van op te voeden! En daar heb je dan het tweede element: eigen kroost lui maken. Voeg die twee samen en je hebt het recept van watersoep! Negatieve evolutie!
Willy.
Derde deel van Vertellingen van de rechter:
3 ziek op einde van vakantie
Het is voor migranten die werken ook helemaal niet moeilijk om hun betaalde vakantie met enkele weken te verlengen op kosten van de werkgever. De rechter: "De fraudeurs vertrekken op 1 juli met vakantie naar hun vaderland. Normaal is dat voor een maand. Rond 28 juli worden ze plots ernstig ziek. Ze hebben meestal last van hevige rugpijn. Die kerels stappen in hun thuisland naar een arts, die een attest aflevert waaruit blijkt dat ze op geen enkele manier vervoerd mogen worden. Niet met het vliegtuig, niet met een auto en ook niet met een schip. Begin september staan ze hier plots terug. Werkgevers die het riskeren om die mannen te ontslaan wegens onwettige afwezigheid, worden prompt voor de arbeidsrechtbank gesleurd. Je mag een arbeider/bediende immers niet ontslaan als hij ziek is..."
En daar hield ik me ook altijd aan. Want inderdaad smaakt un petit rouge plots veel beter na een lekker biertje. Smaakt zelfs hemels. En zo werd het de gewoonte dat ik als aperitief eerst een smakelijke trappist dronk, en daarna nog een rood wijntje alvorens aan tafel te gaan.
Tot ik doorkreeg dat je van wijn enorme dorst krijgt! Onlesbare dorst. En dat ik na dit wijntje dus opnieuw een biertje nodig had. Een biertje dat dan plots niet meer zo lekker smaakte na die wijn. Een biertje dat je dan bovendien tegen de dorst moet drinken, en dat is toch zonde?
En dus, om de biertjes het recht te geven zo heerlijk te smaken als de paterkens ze hebben gebrouwen, heb ik die wijn er maar van tussen gelaten en me tot twee biertjes beperkt. Nou ja dat tweede dus om de alcohol van het gemiste wijntje te compenseren. Je moet je toch ook niet helemaal droogzetten hé?
En die wijn? Die behoud ik voor s avonds laat als slaapmutsje. Ik kan dan heerlijk dromen van dorstige kelen en schaduwrijke mediterane terrasjes waar vrome kelners drommels goed zijn in de dorstigen laven.
Willy.
Vervolg van de vertellingen van de rechter:
2 al zeer jong met pensioen
Ook met de pensioenleeftijd wordt er regelmatig geknoeid. "Sommige migranten, die al dan niet gewerkt hebben, vragen hun pensioen aan terwijl ze nog niet aan de leeftijdsvoorwaarden voldoen. Ze doen dat om rustig naar hun vaderland te kunnen terugkeren. Als de administratie van Pensioenen hun aanvraag weigert omdat ze veel te jong zijn, dan starten ze een procedure voor de arbeidsrechtbank. Als ze ook van de rechtbank ongelijk krijgen, trekken ze naar hun vaderland om een geboorte-attest te halen. Ze staan hier dan een maand later terug met een attest waaruit blijkt dat ze plots vijf jaar ouder zijn. Er loopt heel wat mis met de geboorteregisters in onder meer Marokko, Algerije en Turkije. Die attesten zijn officiële documenten, maar we weten dat ze vals zijn. Als rechter kan je er niets tegen doen, want dan veroorzaak je een diplomatieke rel met die landen."
Heb een nieuwe laptop gekregen. Luistert naar de naam Chico. Kocht hem eigenlijk als desktop, om ergens ongezien in een hoekje te plaatsen, maar hij ontpopte zich als een heuse laptop: op mijn schoot! Of als dat niet kan, dan maar op mijn voeten. Thuis, buiten op een bankje, of waar ook, die koddige kater van een hond wil meestal bij baasje of vrouwtje op schoot. Een echte laptophond dus! En ook een hondje met manen als een leeuw achter de oren!
Had de Vlaamse leeuw die nog maar!
Wat me er aan doet denken dat Chico eigenlijk de verpersoonlijking is van de tegenwoordige Vlaamse leeuw: de zwarte Vlaamse leeuw! De Vlaamse leeuw in rouw. Rouw om zijn verloren cultuur. Rouw vanwege de multicultuur die steeds meer naar een eenzijdige monocultuur van een vreemd volk neigt. Rouw omdat er geen echte Vlamingen meer zijn. Rouw om het uitzuigen van de Vlaamse belastingbetaler door zijn eigen leiders, ten voordele van vreemde culturen. Rouw om alles eigenlijk
Alles wat met heel veel moeite nog omkeerbaar zou kunnen worden als Vlamingen de handen uit de mouwen zouden steken. Maar ach de handen uit de mouwen steken is er nét teveel aan voor de tegenwoordige Vlaming. Meedrijven met de stroom is veel makkelijker. Ook al leidt die stroom naar een dodelijke waterval!
Ja op dié manier bekeken lijkt Chico wel de mascotte van de rouwende Vlaamse leeuw!
Maar, hoe passief Chico er ook kan uit zien op schoot, zodra we op stap gaan ontwikkelt hij zich tot een onvermoeibare loopmachine.
En dan moet ik denken aan de profetische woorden van Cesar, de TV hondenfluisteraar:
- Je krijgt zelden de hond die je wenst! Je krijgt de hond die je nodig hebt!!!
En inderdaad, een hondje, als puppy in huis gekomen, past zich aan je persoonlijkheid aan en leert ervan. Net als een pc eigenlijk: stop er bullshit in en je krijgt er bullshit uit! Over mensen wil ik het hier niet hebben, want daar wordt van langsom meer bullshit in gestopt, met hetzelfde resultaat.
Toen mijn vrouw een Chihuahua wou, en dan nog een zwartje uitkoos, dacht ik bij mezelf:
- Shit! Een zwarte hond is niet bepaald mijn voorkeur! En zon handtas- of buggymormel dat geen vijf meter kan lopen dan nog wel! Wat kan ik dààr nou mee aanvangen?
Maar al gauw bleek het tegendeel! Vermoeien kan ik hem niet. Hij mij wél! En reken maar dat ie dat ook doét. En inderdaad: dàt had ik wel nodig om in beweging te blijven en niet vast te roesten aan mijn pc.
De reden dat ik sorry, mijn vrouw hem kocht lag eigenlijk op een heel ander vlak: een recent verlies waar ze niet overheen raakt. Een hondje kon daar misschien bij helpen. En inderdaad, het helpt ook wel gedeeltelijk.
Maar het voornaamste is, voor mij althans, het feit dat ik nu inderdaad de hond heb die ik nodig had: The Flemish black lion! Spaans? El león Flamenco negro. Frans? Eh neen. Comprend pas.
Willy.
Deel 1 van de vertellingen van de rechter: Luxeleven voor vrouw van chirurg in Marokko
Onze rechter steekt van wal met een straf verhaal waaruit blijkt dat je als immigrant niet eens in ons land hoeft te wonen om jarenlang van een mooie uitkering te genieten. Dat heeft een Belgisch-Marokkaanse vrouw uit de streek van Mechelen bewezen. "De dame beweerde dat ze een alleenstaande moeder was. Ze liet zich met haar drie kinderen inschrijven in de gemeente waar haar broer woonde. Ze woonde met haar kroost ook in het huis van haar broer. De vrouw kon een werkloosheidsuitkering én kinderbijslag bemachtigen. Haar broer genoot een fiscaal voordeel omdat hij vier personen onderdak gaf."
"De grote leugen van de moeder kwam echter uit, toen ze in 2007 werd opgeroepen om te zetelen in een kiesbureau. Ze daagde niet op en de politie maakte er een zaak van. Een agent werd op pad gestuurd om de vrouw te zoeken. Uit zijn buurtonderzoek bleek dat de moeder en de kinderen al sinds 1998 permanent in Marokko woonden. Ze was er getrouwd met een chirurg en leidde een luxueus bestaan. Ze kwam nu en dan naar ons land om het geld van haar Belgische rekening te halen. De moeder kon meer dan tien jaar lang sjoemelen. Ze werd door niemand gecontroleerd. Ze werd uiteindelijk opgepakt en veroordeeld tot 18 maanden cel."
-o-o-o-o-o-o-o-
Noteer wél: de zaak ging eerder TOEVALLIG pas aan het rollen toen ze, al even toevallig, werd opgeroepen om te zetelen in een kiesbureau en niet opdaagde. Zoniet zouden we tot op heden nog verder betalen aan dit misbruik van onze belastingscentjes. Aan hoeveel ongecontroleerd misbruik betalen wij dan wél nog? Zouden een aantal ambtenaren, speciaal opgeleid én gemotiveerd om dit soort misbruiken op te sporen, ons niet veel minder kosten? Op voorwaarde dat ze niet verwateren door de brainwashing van andere, minder bonafide staatsdiensten.
Een mailtje, me toegestuurd met de onverkorte versie van hoe het gesjoemel van migranten en asielzoekers verloopt in België; artikel afkomstig van een voorname Belgische krant, opende me nog maar eens mijn Vlaamse ogen. Vlaamse ogen die ondertussen een zeldzaamheid geworden zijn in België. Ik vermoed dat de meeste daarvan schuilgaan achter een roze bril die de werkelijkheid verdoezelt en niet eens WIL laten zien!
Het zijn tien voorbeelden van ongehoorde, maar waargebeurde feiten, verteld door rechters! Rechters die het moe zijn de waarheid te verkrachten en het Belgische volk te bedriegen. Hier volgt enkel de inleiding. Van de tien voorbeelden wordt vanaf morgen telkens ééntje per dag gepubliceerd. Al dan niet samengaand met een gewoon column.
Ik doe het bewust op die manier, omdat het té schokkend, te walgelijk, en te schandalig is om het allemaal op één dag te slikken. Mijn lezers zouden er wel eens een hartaanval van kunnen krijgen! En de jankerds zouden misschien wel zelfmoordneigingen krijgen als ze lezen wat hun gejank om gelijkheid voor iedereen heeft veroorzaakt! En de belastingsbetaler zou wel eens in opstand kunnen komen en niet langer betalen voor dergelijke ongehoorde verkwistingen.
Willy.
Inleiding:
'Best of' van sjoemelende migranten
De scherpe woorden van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois over het asielbeleid zijn allerminst losse flodders. Zijn kritiek heeft diepe wortels in de dagelijkse praktijk van de rechtbanken, die geconfronteerd worden met duizenden dossiers van verregaande fraude. En wat voor de rechter komt, is nog maar het topje van de ijsberg. Zwakke punten in de Vreemdelingenwet, het vaak ontstellende gebrek aan controle en de goedgelovigheid van sommige administraties spelen in de kaart van de sjoemelaars. Dat blijkt uit het verhaal van een rechter. Het profitariaat, een 'best of'.
Driehonderdduizend kilometer per seconde bijna aarde - maan in één enkele seconde! Dat is de snelheid waarmee het licht zich voortplant eh reistbedoel ik! Want ja, moest het zich aan die snelheid voortplanten in de menselijke zin van het woord, dan zou ik geen licht willen zijn, want daar valt weinig plezier aan te beleven dunkt me zo.
Maar alle gekheid op een stokje. Voor ons, stervelingen: onvoorstelbaar! Nooit gezien. De grootst mogelijke snelheid in het hele universum. Tenminste, als de theorie van Einstein klopt, maar wetenschappers lijken ontdekt te hebben dat sommige deeltjes er nog hogere snelheden zouden op nahouden. Wat dan weer de theorie van Einstein helemaal overhoop zou gooien als ze gelijk hebben.
Wat mij betreft, de lichtsnelheid lijkt me al meer dan genoeg! Zou ik liever niet mee in aanraking komen. En toch we maken allemaal gretig gebruik van die lichtsnelheid, communiceren zelfs met die snelheid, maar we staan er niet bij stil!
Verbaasd? Wel, stuur dan maar eens een mailtje naar je buur, naar Australië, of zelfs naar de maan! In minder dan een seconde staat het aan de deur van je correspondent te kloppen! Je hebt je vinger nog niet van de verzendknop gehaald als het al lang zijn bestemming heeft bereikt.
Hoe dat mogelijk is? Glasvezel! Het internet draait op glasvezelverbindingen. Letters en beelden moeten niet langer naar elektrische stroompjes worden geconverteerd en door koperen leidingen gestuurd worden zoals bij een klassieke telefoon- of faxverbinding. Vandaar ook altijd die vervelende pauzes als je met een klassieke telefoonlijn naar bevoorbeeld Amerika belde. Want hoe geleidend koperdraad ook is, het biedt voldoende weerstand om het signaal relatief traag te laten lopen.
Met internet gaat het anders. Hier wordt alles geconverteerd naar lichtsignalen! Optische kabels (glasvezel) geleiden dit lichtsignaal naar de bestemming tegen natuurlijk! Lichtsnelheid!
Wereldschokkend nieuws is dat niet; we gebruiken het allemaal. Maar ik vind het toch even de moeite er even bij stil te staan.
Hoor ik daar iemand zeggen: Ho maar, soms duurt het toch vijf minuten voor een mail binnenloopt?
Jawel! Maar in dat geval staat die mail wél al vijf minuten te wachten voor je deur, en kan pas binnen als je die deur opent. Een mailprogramma staat immers niet constant in verbinding met internet, maar checkt met een instelbare interval af en toe of er iemand voor de deur staat.
Die interval is in te stellen, maar staat standaard meestal op vijf minuten. En dus, inderdaad kan het vijf minuten duren voor je de mail binnenkrijgt. Tenzij je wéét dat er eentje staat te dringen, en je manueel de optie alles ontvangen aanklikt. Dat maakt dan het deurtje tussendoor nog eens extra open en de wachtenden kunnen onmiddellijk binnen.
In vergelijking met die goeie ouwe nostalgische postzegel is die voortuitgang in nauwelijks een paar jaar toch echt wel onvoorstelbaar! Waar is de tijd van de postduif?
Héérlijk nazomerweer! Na een wandelingetje langs de zeedijk met de hond zak ik rond 11 uur af naar het terrasje van de Melrose. Voormiddag, terrasje dus helemaal in de schaduw. Héérlijk, want de thermometer staat ondertussen al op rond de 25 graden! En gelukkig, er is een tafeltje vrij. De rest van het terras is gevuld met het gewone volk dat altijd weer net dààr wat gezelschap komt zoeken. Brave mensen. Sociale mensen. Het zal hen pijn doen als de Melrose binnen enkele maanden sluit vanwege het rookverbod!
Want ja, het einde is al in zicht. De patron heeft gesolliciteerd bij De Lijn als chauffeur en is, na een fikse vermageringskuur, in alle testen geslaagd. Kan zó beginnen en ziet er al naar uit. En toch heb ik medelijden met de man. Nam het café enkele jaren geleden over als café - hotel. Verhuurde kamers aan toeristen. Zaakje draaide goed. Tot de Wetstraat er een stokje voor stak in de vorm van nieuwe bepalingen over brandveiligheid. Moest enorme investeringen doen. Zag dat niet zitten en stopte het hotel. Dacht verder te kunnen leven van zijn café. Maar dat was zonder de Wetstraat gerekend. Die vond even later dat er een rookverbod moest komen! Nu zit hij met een leeg café en een vol terras! Op zomerse dagen tenminste. Voor de rest van het jaar is het niet meer leefbaar.
En dus: gedaan met het gezellige cafeetje. Gedaan met het gezellige terrasje. Gedaan met het samenzijn van die lieve, vriendelijke mensen. Leve de Wetstraat! Wat het café volgend jaar zal zijn? Ik mag er niet aan denken! Waarschijnlijk een bekakt tearoom voor azijnpissers! Als Isabelleke, de dienster, er wil blijven werken zal ze haar gezicht waarschijnlijk een grondige strijkbeurt moeten geven om haar eeuwige glimlach volkomen te verzuren.
Maar terug naar die mooie oktoberzaterdag. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik bewust een terrasje in de schaduw opzocht. Moet geleden zijn van mijn uitstapjes naar Spanje!
Chico, ook moe van de heerlijke warmte op de zonnige Zeedijk, wil op schoot en valt zowat direct in slaap. Ik kijk even naar binnen. Niemand achter de toog. Geen opdienster te zien op het terras. Nou, geen nood. Ik heb tijd. Genieten hoeft niet echt met al direct een schuimend biertje voor je neus. Een sigaretje kan het ook wel doen in afwachting.
Na vijf minuten zie ik Isabelleke om de hoek komen met een papieren zakje. Heeft zich waarschijnlijk iets te eten gehaald. Komt direct op me af.
- Een Scotch, Willy?
- Hoe kun je het raden?
Chico krijgt van haar nog een stevige knuffel, en ikzelf een kusje op de wang. Tot groot protest van de andere mannelijke bevolking van het terras.
- Hé daar Belletje, wat heeft die méér dan wij?
De Scotch komt eraan, en een potje water voor Chico, wat hij dankbaar oplikt en ze krijgt daar voorwaar nog een likje voor. Eh niet van mij! Van Chico! Wat kan het leven mooi zijn! Wat doe ik hier eigenlijk nog in België? Terwijl het in Spanje 8 maand zo is!
Een onzelieveheersbeestje klimt vlijtig over mijn knie met zijn Louis quinze pootjes. Kruipt richting Chico! Oei! Dàt hapje gun ik hem nu echt niet zie! Even de knie geschud en ja hoor, daar opent het rode gespikkelde doosje zijn luikjes en ontvouwen zich twee tere doorschijnende vleugeltjes. Roef! Weg hemelwaarts. Kon ik hem maar volgen en had ik ook maar zulke vleugeltjes! Hoog in de lucht moet het heerlijk fris zijn nu.
Maar met een dreigend woef woef kom ik pardoes terug op de aarde terecht! Chico reageert onmiddellijk met een kef kef! Een soort uit de kluiten gewassen skinhead loopt voorbij het terras met aan de leiband een buldog die woest blaft naar Chico!
Prompt krijgt hij een ferme schop tegen zijn dij van de skinhead. Algemene verontwaardiging op het terras en awoe geroep. Dat doé je niet met een hond. Daarmee maak je hem enkel maar woester! De skinhead maakt zich maar snel uit de voeten en dat is maar best ook voor zijn gezondheid. Want enkele machos met meer hondsgezindheid vlogen al uit hun stoel en gingen hem bijna te lijf. Nét een fikse vechtpartij vermeden.
Ja als je als toerist, skinhead of niet, naar Oostende komt met je huisdier, wordt toch minstens van je verondersteld dat je het met het nodige respect behandelt! Je vrouw mag je slaan. Je schoonmoeder een schop tegen de schenen geven ook. Geen mens hier zal ervan opkijken. Maar steek geen poot uit naar je hond! Want dat is buiten de waard gerekend en zou je flink kunnen bezuren.
En eindelijk dan, kan ik zalig de lippen aan mijn Scotch zetten. Heerlijk koel! Alsof een engeltje op mijn tong piest! Jawel hoor! Life can be so easy. Wat dromerig achteruit gezakt in mijn stoel geniet ik. Van de gesprekken, van de stilte, van de schaduw, van de frisse zeelucht en van de hemelblauwe lucht boven mijn hoofd. Zit al te denken hoe ik dit alles op mijn blog moet zetten. Want dat moét! Zalige momenten wil je nooit meer vergeten, en in de winter nog eens kunnen ophalen.
Chico trekt het zich al lang niet meer aan. Ligt, in een bolletje gedraaid, heerlijk te dromen op mijn schoot. Over leuke Chihuahua wijfjes, over engeltjes, over de hondenhemel of wat dan ook.
En na het middagmaal blijf ik, hoé me dat ook spijt, maar thuis. De thermometer wijst 27 graden aan en hoe ik ook van de zon houd, trop is teveel!
Het is ver gekomen met België: FEDASIEL koopt nu, met ons belastingsgeld, al luxewoningen in nette buurten om er asielzoekergezinnen in op te vangen!!! Asielzoekers waarvan we nog niet eens weten of ze wel recht hebben op asiel. Ze komen het alleen maar zoeken. En of ze het nu vinden of niet, dié krijg je hier nooit meer buiten eens ze het comfort van een dergelijke luxewoning hebben gesmaakt.
En de Belgische daklozen? Wat krijgen dié boven hun hoofd? Of zijn dat maar landgenoten? Verwaarloosbare massa die rustig in de kou kan blijven staan? Dat slaat toch echt wel alles! Het onevenaarbare toppunt van schande. Kan zó in het Guiness Book of Records.
En de Belg? Die stond er bij en keek ernaar. Niemand vindt het nodig om hiérvoor een protestmarch te organiseren. Dat kunnen ze blijkbaar alleen maar voor futiliteiten. Futiliteiten van enkele opgefokte jankerds die niet weten waarover ze het hebben.
En de buren in die nette wijk? Ook verwaarloosbare landgenoten? Ze leken er in elk geval niet blij mee. Een jong gezinnetje moet zich kapotwerken om een dergelijke woning alleen nog maar te kunnen huren! En dat vreemde gespuis krijgt dat zomaar in de schoot gegooid. Laat ze dàt maar snel doorbellen naar het moederland. Morgen staan ze hier dan zéker met duizenden. Met eigen kroost of met geleende kroost om medelijden te wekken.
Wedden dat, nadat twee of drie van die gezinnen er hebben in gewoond, het huis mag worden afgebroken omdat niets er nog aan deugt? En wiens belastingen gaan dan weer de pan uitswingen?
Midden in crisistijd. Midden in besprekingen over besparen! Spiksplinternieuwe luxewoningen kopen voor asieltoeristen!!! Nog maar eens een nette buurt wetens willens laten verloederen! De autochtone bewoners in het gezicht uitlachen! Dan hébben die eens flink gespaard om in een deftige, autochtone wijk te kunnen wonen!
Zou Fedasiel zich niet liever Fedabsurd noemen? Hoe idioot moet je zijn om zoiets te kunnen maken in volle crisistijd? Is dat nu écht om de Belg in het gezicht te spuwen?
En ik blijf me afvragen hoeveel druppels er nog méér in de symbolische emmer kunnen alvorens hij overloopt! Zou er ook zoiets als een volkswoedemeter bestaan? Zo ja, dan moet die toch al heel lang in het rood staan! Zouden ze dat echt niet in de gaten hebben in de Wetstraat?
Of zijn we tóch lamlendige idioten geworden die alles maar blijven slikken?
Zoals hiernaast de denker van Rodin demonstreert, kom je via denken tot conclusies. Weet je levensvragen op te lossen, of, in het geval ze onoplosbaar zijn, toch minstens te doorzien en er in het vervolg rekening mee te houden.
Denken is een ons van nature uit gratis geschonken eigenschap. Maar niet iedereen gebruikt die! Men praat liever. Want als je praat hoéf je niet te denken. En teveel denken zou tot op zijn minst dubieuze ideeën kunnen leiden over religie, samenleving, en de onnoemelijke stommiteiten die je mensen ziet maken. De gazet lezen is dan makkelijker. Daar laat je het je gewoon inlepelen met je verstand op nul.
Denken confronteert je ook met jezelf! En niet iedereen wil met zichzelf geconfronteerd worden. Want dan zie je de naakte mens die in je schuilt. Ontdaan van alle franjes en oppervlakkigheden. En dat is voor velen echt niet mooi om aan te zien. Veel te veel te verbergen. Veel te veel te verzwijgen. Veel te veel zaken die best geen daglicht zien.
Maar we hébben nu eenmaal die eigenschap, en iets in ons verplicht ons er ook gebruik van te maken. En ai!!! Je met jezelf confronteren kan pijn doen! Maar gelukkig voor dat soort mensen: daar kunnen ze makkelijk onderuit!
Oef!
Hoe?
Door te praten! Over wat? Maakt niet uit. Het onzinnigste is al goed genoeg. Praten en blijven doorpraten. Zo hoef je niet te denken, niet in de spiegel van je persoonlijkheid te kijken, zié je al die stommiteiten niet en leef je, althans dàt soort mensen, op een zalig eilandje. Wordt je niet geconfronteerd met jezelf. Hoef je ook naar niemand te luisteren. Geef je anderen, als praten echt je hobby is, niet eens de kans wat tot jou te zeggen. Zo hoef je het ook niet te onthouden, dringt niets tot je door en wordt je kleine eilandje steeds mooier, maar ook steeds kleiner.
Dat heeft ook, zoals alles op aarde, zijn prijs: je intelligentie stompt af. Kan ook niet anders, want er komt niets bij van de anderen. De verbinding is gereduceerd tot eenrichtingsverkeer. En eenrichtingsverkeer in dat geval kan je hoofd alleen maar leegmaken. Nooit bijvullen!
Maar ja, dat soort mensen voelt zich misschien beter als ze leeg zijn
Denken is slecht voor je humeur en je gezondheid vinden ze dan. En ze hebben gelijk! Zéker als de confrontatie met zichzelf erg negatief uitvalt.
Maar als de oergeest die je binnen in je terugvindt je mooier lijkt dan het beeld dat je in de spiegel ziet, dan héb je geen angst voor de confrontatie. Dan blijf je maar denken, jezelf verder analyseren en proberen te verbeteren. Met als enig mogelijk resultaat: van jezelf een gelukkige mens maken. Ondanks je omgeving. Ondanks de maatschappij. Ondanks alle rare kwibussen die op dit aardse tranendal rondlopen. Want daar vind je dan telkens weer verklaringen voor. Die verklaringen heb je nodig om niet helemaal gek te worden door alles wat je om je heen ziet gebeuren onder het goedkeurend, maar luie oog van vadertje staat.
Ik heb een buurvrouw. 77 jaar oud. Nog heel flink te been. Komt graag een kop koffie drinken en een babbeltje doen. Puur eenrichtingsverkeer. Al haar klachten uitspuwen. En die klachten zijn steeds dezelfde: leeft samen met een raszuivere ezel van een vent, die haar hele leven ondermijnt. Een paar keer per week komt ze zo diezelfde klachten uitspuwen. Nooit iets nieuws. Altijd weer herhalingen van wat we al honderd keer hoorden. Een eindeloze lus. Een audioband zonder einde of begin.
Als je haar dan de raad geeft hem buiten te gooien (wat de enige mogelijkheid is), want hij is niet eens bij haar gedomicilieerd, dan luistert ze niet. Natuurlijk niet! Waarover zou ze anders morgen moeten komen klagen?
Eén enkele keer zou ze wel eens vragen aan mijn vrouw hoe het met hààr is, maar laat daar dan in één adem door haar eigen klachten op volgen, zodat antwoorden niet eens kan! Doet mijn vrouw dan ook geen enkele poging meer voor. Leuke belangstelling!!!
Wel, in dergelijke gevallen creëer ik ook eenrichtingsverkeer in mijn hoofd en gaat wat ze vertellen ook het ene oor in en het andere uit. Raad geven hoeft niet want luisteren doen ze toch niet. Gek dat die mensen niet beseffen dat ze zelf een gelijkaardige handelswijze uitlokken!
Maar gelukkig zijn niet alle mensen zo en bestaan er ook echt nog wel denkers. Mensen die eerst denken en dan praten. Ze komen in gezelschap misschien wat vervelender over. Vooral bij mensen die geleerd hebben dat goed luisteren naar onnozele praatjes geen zin heeft. De moeite niet waard om er hun hersenenergie aan te verspillen. Hoogstens doen alsof ze luisteren, en blij zijn met de entertainment. Dergelijke mensen hebben geleerd om hun afstemknop op in en weer uit te zetten, en dan moet je al met iets heel interessants voor de pinnen komen om die frequentie te laten omslaan.
Maar soms lukt dat wel, en dan weet je soms door te dringen tot heel andere mensen dan de taterende middenmoot. Mensen dan die de wereld niet kent. Niet wilt kennen! Te diepzinnig. En ja, dan sluiten ze zich maar wat af, tot zich weer eens een gelegenheid presenteert en ze zich kunnen uitleven in een zinnig gesprek en dan soms onverwacht echte praatvaren blijken.
- 7.00 uur: uit bed. Foei wat vroeg! Half slapend eerst vuilzak buitenzetten.
- 7.05 uur: sterke Espresso en sigaretje. (Coffee black cigaret). Klein beetje meer wakker.
- 7.20 uur: Chico uit zijn bench halen. Oef! Niks plasje in de bench. Snel naar buiten ermee!
- 7.25 uur: buiten op zon onzalig uur!!! Is het koud? Neen. Gelukkig niet. Helemaal wakker nu: de morgenstond heeft inderdaad goud in de mond. Chico verspreidt snel zijn behoeftes over het hele park. Veel te veel pispaaltjes. Lijkt eeuwen te duren voor hij ze allemaal heeft gedaan. Dan een drolletje. Opgeraapt met plastic zakje en naar de vuilbak ermee. Chico trekt tegen. Heeft alles gedaan wat hij dringend moest doen en wil naar huis. Mis jongen! Eerst naar de vuilbak! Drolletje gedeponeerd, en daar gaat hij weer trekken aan de leiband. Wil naar huis. Moet vrouwtje nog begroeten!
- 7.35 uur: Met Chico in de lift. Naar derde verdieping. Zodra de lift stopt is er geen houden meer aan. Snel de lift uit, deur openen, en daar vliegt hij naar zijn eetbak in de inkom, waarvan hij weet dat vrouwtje die ondertussen heeft gevuld. In zeven haasten zijn grootste honger gestild en dan in snelle draf naar de woonkamer. Vrouwtje begroeten. Oortjes in de nek, zijn charmantste snuit opgezet onweerstaanbaar!
- 7.40 uur: na de innige begroeting snel terug naar zijn eetbak, en nu leeg eten maar. Tot op de bodem.
- 7.50 uur: baasje en vrouwtje maken samen het bed op; daarna tweede espresso. Chico is rustig nu.
- 8.00 uur: baasje gaat zich wassen en scheren. Vrouwtje neemt stof af. Chico wacht geduldig tot dat karweitje gedaan is, en geeft dan smekend te kennen dat hij zich naast vrouwtje in de zetel wil nestelen.
- 8.30 uur: baasje komt uit badkamer. Chico ligt zalig te slapen naast vrouwtje, heft even de kop op als ik binnenkom, ziet dat het maar ik is en laat zijn kop weer vallen in de donzige zachtheid van vrouwtjes badjas. Ja. Sedert hij in huis is heeft hij die badjas als zijn privé eigendom bestempeld en moet vrouwtje zich maar met wat anders warmhouden. Tweede espresso + sigaret.
- 9.00 uur: nu is het de beurt aan vrouwtje om zich te wassen. Gelukkig blijft Chico netjes liggen waar hij lag en kan ik even mijn blogje aanvullen, mails checken en naar giveawayoftheday surfen. Niks dat ik kan gebruiken vandaag.
- 9. 30 uur: Chico recht zijn kopje. Is nu helemaal uitgeslapen en wil van de zetel af. Ervaring leerde me dat zijn blaasje nu weer moet geledigd worden.
- 9.35 uur: kleine pistoer in het park en terug naar huis. Chico speelt nog een beetje op de grond en valt dan weer in slaap op mijn voeten.
- 10.00 uur: Nu is Pierewietje de parkiet aan de beurt. Het obligate schijfje appel in zijn kooi gestoken, anders gaat hij zon misbaar maken dat de hele buurt op stelten staat. En onmiddellijk daarna: mezelf verwennen met een lekkere Grimbergen, terwijl vrouwtje een Rodenbach neemt. Zalig moment!
- 10.30 uur: naar de Zeedijk met Chico! We lopen voorbij een bankje dat nog in de schaduw staat. Een bankje waar ik wel af en toe even verpoos met Chico op de schoot. En dus: Chico trekt tegen! Springt tegen het bankje op en kijkt me vragend recht in de ogen, alsof hij me wil zeggen: Baasje toch, laten we hiér even zitten! Maar het bankje is nog vochtig in de schaduw. Dus lopen we door, al vindt Chico dat maar niks.
- 11 uur: Wandelen maar langs de Zeedijk, en ja, daar staat eindelijk een bankje dat zich al volledig in het stralende zonlicht bevindt. In beslag nemen dus maar. Chico dolgelukkig, braafjes op mijn schoot zittend, neusje voortdurend in beweging om alle voormiddaggeurtjes op te snuiven. Voelt zich zalig. Kijkend naar mensen mensen die soms dichterbij komen om hem even een aai te geven. Krijgen ze retour een likje voor.
Oh september, gouden roos! De zon lijkt dwars door mijn huid te branden en me te injecteren met haar grenzeloze gratis energie. Achter me het bescheiden gekabbel van de zee, die eveneens lijkt te genieten van dat niet meer verwacht zonnetje. Voor me langs loopt een klasje voorbij, netjes in turnpak met de turnleraar erachter. Giechelend en taterend als meisjes van 12 nu eenmaal zo goed kunnen. Life can be so easy! Kon het maar altijd zon prachtig weertje zijn.
- 11.45 uur: terug naar huis. Chico recht naar zijn voederbak. Leeg! Grote teleurstelling. Ja, jongen, een beetje structuur moet je toch aanleren hoor! Pas als wij hebben gegeten krijg jij je middagmaal.
- 12.30 uur: middageten. Chico heeft zijn gebruikelijk plaatsje aan het venster opgezocht voor als wij eten en kijkt vanaf zijn hoge zitplaats naar het park, af en toe omkijkend of we nog niet gedaan hebben. Brave jongen. Je begint je plaats in het gezin te kennen. Weet dat schooien aan tafel geen zin heeft en ook niet netjes is. Nog even geduld en dan is het jouw beurt.
Tot hier deze morgenstond. Nu wordt het moeilijker: de avond is gevallen en nu zou ik mijn namiddag moeten uiteenleggen met een zwaar hoofd! Oei! Dat zal wat worden. Daar gaan we:
- 14.00 uur: lekker warm zonnetje, het hele gezin op stap: Chico, mijn vrouw, en ik. Beetje gewinkeld, nieuwe speeltjes voor de hond, nieuwe schoentjes voor mij en we zakken af naar ons terras. Hopende dat die spraakwatervallen er NOG niet zitten, en ook later niet aan onze tafel komen babbelen!
- 15.30 uur: oef! Terrasje watervalvrij. En bovendien zit er een bevriend koppel. Ideale toestand. Als we bij hén gaan zitten kunnen anderen er niet meer bijkomen. Tafeltje helemaal bezet dan. Eerst een lekkere Scotch, en er eentje getrakteerd aan de vrienden. Tja, die trakteren dan terug en er rest me weinig anders dan het in Jupiler te gaan slaan. Ziet er immers naar uit dat dit nog niet het einde is en de namiddag is nog lang.
- 16.00 uur: de spraakwatervallen komen er aan!!! Hi hi, geen plaats meer aan onze tafel! Wat jammer! Toch een aangename dag gewenst hoor! De enige vrije tafel ligt 5 meter van ons af. Buiten spreekafstand dus, en die nemen ze in! Leuk zo!
- 16.30 uur: de vrienden stappen op want hebben nog een en ander te doen. Ai! Twee vrije plaatsen aan onze tafel! De spraakwatervallen zullen waarschijnlijk verhuizen. Geen nood zegt mijn vrouw. Het is hier toch snikkend heet, laat ons binnen nog wat drinken alvorens die twee aanstalten maken Binnen nog een pintje gedronken, en nu naar huis. Vriendelijk gezwaaid naar de watervallen op het terras, maar daar trekt iemand aan de mouw van mijn vrouw. Vriendin van vroeger. Toffe dame, in gezelschap van haar vriend. Of we nog iets drinken met hen? Tuurlijk!
- 18.00 uur: en nog eentje en nog eentje; geanimeerd gesprek, leuk gezelschap, zonnetje weg maar nog lekker warm. Watervallen ondertussen opgestapt. Terras nog half vol en oergezellig. Ook de kelnerin komt er bijzitten. Tussen haakjes: die staat, als ze dienst heeft, helemaal alleen in het café én het volle terras. Had eventjes een coup de feu en kon niet meer volgen. Mijn vrouw bood spontaan aan om wat af te wassen. Graag aanvaard. En nu komt ze gretig wat meebabbelen.
- 19.00 uur: Oei! We missen het nieuws. Geen nood! We drinken daar nog maar eentje op, want goed nieuws is het toch nooit.
- 20.00 uur: Jamaar, onze soap Thuis willen we niet missen hoor! En met tegenzin, en een beetje een stuk in onze kraag, staan we op en vertrekken. Chico, die de hele tijd braaf had zitten kijken naar al die gekke mensen, legt onderweg nog een drolletje, en we zijn nét op tijd thuis voor onze soap. Oef! Was me dat een dag!
- 21.30 uur: een beetje ontnuchterd doe ik mijn laatste pistoer rond het park met Chico, en begin dit column bij te werken. Yeah life can be so easy!!!
Nog maar eens de vistrap van Oostende. Een zegen voor al wie dagverse vis lust! Vis die gisteren nog vrolijk rondzwom in de noordzee.
Een privilege, enkel maar mogelijk in Oostende? Eigenlijk niet! De moderne vervoersvormen maken het nu toch wel mogelijk dat verse vis een paar uur na de vangst tot in de uithoeken van België in de uitstalramen zou kunnen liggen.
Waarom wij dan toch naar de vistrap gaan? Heel eenvoudig: vannacht opgevist, vanmorgen vóór dag en dauw de benodigde hoeveelheid naar de vistrap gebracht, verkocht door de vissersvrouwen, en op = op. Dat stel je in de namiddag goed vast als het ene standje na het andere gaat sluiten wegens uitverkocht.
In een viswinkel, waar dan ook, in het binnenland of zelfs op loopafstand van de vistrap, gaat het er enigszins anders aan toe: die kopen in de vismijn per opbod. Een bepaalde hoeveelheid. Liefst een grote hoeveelheid, want die kunnen ze het goedkoopst op de kop tikken. Raken ze dat dezelfde dag niet kwijt, dan maar morgen, overmorgen, of volgende week
En of je nu in Oostende of in Malmedy woont, in de viswinkel is de versheid altijd weer een gok.
Uit een en ander volgt dan ook weer een logische vaststelling: je kunt gaan voor de prijs, of voor de kwaliteit. Ga je voor de kwaliteit, die vind je meestal in de goedkoopste winkel!!! Niet logisch? Toch wel: die goedkoopste verkoopt ook het meest, en zal niet lang met verouderde vis blijven zitten. De dure daarentegen, nou ik hoef er geen tekeningetje bij te maken hé?
Nog een tip: dagverse vis voelt heel slijmerig aan. Glijdt je letterlijk uit de handen. Bijna niet vast te houden. Wil je die versheid behouden in de diepvriezer? Kop eraf en ingewanden eruit (doen ze wel voor je aan de vistrap als je het ze vraagt). Vooral niet wassen!!! Gewoon zo slijmerig als ze zijn in een plastic zak en in de vriezer. Mét dat slijm eromheen bewaren ze namelijk volledig hun versheid in de vriezer. Ze wassen doe je dan pas als je ze ontdooid hebt.
Zo leerden wij het van de vissersvrouwen. Zo heb je ook écht verse vis op tafel, zelfs na maandenlang verblijf in de vriezer.
Dat de vistrap goedkoop is zou ik niet durven zeggen. Meestal wel iets goedkoper dan in de winkel, en een en ander hangt ook af van de vangst die nacht. Stijgende brandstofprijzen en allerhande wettelijke bepalingen drukken hier natuurlijk ook weer hun stempel op. Die arme lui in de Wetstraat moeten immers ook hun graantje kunnen meepikken. Centjes opsparen om parasietjes te kunnen spijzen! Om genadegeld te kunnen uitstrooien. Om landsvreemde culturen ook naar het stemhokje te kunnen lokken en met Belgische identiteitskaart voor hun landverradende weldoenertjes te laten stemmen!
Als je voor een tamelijke voorraad gaat kun je best zo vroeg mogelijk naar de vistrap gaan. Een beetje marchanderen lukt dan ook nog wel!
Waar je de vistrap vindt? Niet moeilijk. Als je uit de hoofdingang van het treinstation komt, zie je bijna recht voor je het groene silhouet van de Amandine: een museum-visserschip (Ijslandvaarder) dat helemaal op het droge ligt aan de Visserskaai. Je steekt een brugje over en je staat aan de Amandine. Nu de Visserskaai naar rechts volgen. Je komt langs kraampjes met toeristische visschotels en droogvis (jèèèk. Niets kopen daar!). Eens voorbij die kraampjes ben je aan de vistrap. Niets dan een gebouwtje op een insprong in de kaai eigenlijk, met binnenin een tiental standjes, allemaal uitgebaat door vissersvrouwen.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
