Een mailtje, me toegestuurd met de onverkorte versie van hoe het gesjoemel van migranten en asielzoekers verloopt in België; artikel afkomstig van een voorname Belgische krant, opende me nog maar eens mijn Vlaamse ogen. Vlaamse ogen die ondertussen een zeldzaamheid geworden zijn in België. Ik vermoed dat de meeste daarvan schuilgaan achter een roze bril die de werkelijkheid verdoezelt en niet eens WIL laten zien!
Het zijn tien voorbeelden van ongehoorde, maar waargebeurde feiten, verteld door rechters! Rechters die het moe zijn de waarheid te verkrachten en het Belgische volk te bedriegen. Hier volgt enkel de inleiding. Van de tien voorbeelden wordt vanaf morgen telkens ééntje per dag gepubliceerd. Al dan niet samengaand met een gewoon column.
Ik doe het bewust op die manier, omdat het té schokkend, te walgelijk, en te schandalig is om het allemaal op één dag te slikken. Mijn lezers zouden er wel eens een hartaanval van kunnen krijgen! En de jankerds zouden misschien wel zelfmoordneigingen krijgen als ze lezen wat hun gejank om gelijkheid voor iedereen heeft veroorzaakt! En de belastingsbetaler zou wel eens in opstand kunnen komen en niet langer betalen voor dergelijke ongehoorde verkwistingen.
Willy.
Inleiding:
'Best of' van sjoemelende migranten
De scherpe woorden van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois over het asielbeleid zijn allerminst losse flodders. Zijn kritiek heeft diepe wortels in de dagelijkse praktijk van de rechtbanken, die geconfronteerd worden met duizenden dossiers van verregaande fraude. En wat voor de rechter komt, is nog maar het topje van de ijsberg. Zwakke punten in de Vreemdelingenwet, het vaak ontstellende gebrek aan controle en de goedgelovigheid van sommige administraties spelen in de kaart van de sjoemelaars. Dat blijkt uit het verhaal van een rechter. Het profitariaat, een 'best of'.
Driehonderdduizend kilometer per seconde bijna aarde - maan in één enkele seconde! Dat is de snelheid waarmee het licht zich voortplant eh reistbedoel ik! Want ja, moest het zich aan die snelheid voortplanten in de menselijke zin van het woord, dan zou ik geen licht willen zijn, want daar valt weinig plezier aan te beleven dunkt me zo.
Maar alle gekheid op een stokje. Voor ons, stervelingen: onvoorstelbaar! Nooit gezien. De grootst mogelijke snelheid in het hele universum. Tenminste, als de theorie van Einstein klopt, maar wetenschappers lijken ontdekt te hebben dat sommige deeltjes er nog hogere snelheden zouden op nahouden. Wat dan weer de theorie van Einstein helemaal overhoop zou gooien als ze gelijk hebben.
Wat mij betreft, de lichtsnelheid lijkt me al meer dan genoeg! Zou ik liever niet mee in aanraking komen. En toch we maken allemaal gretig gebruik van die lichtsnelheid, communiceren zelfs met die snelheid, maar we staan er niet bij stil!
Verbaasd? Wel, stuur dan maar eens een mailtje naar je buur, naar Australië, of zelfs naar de maan! In minder dan een seconde staat het aan de deur van je correspondent te kloppen! Je hebt je vinger nog niet van de verzendknop gehaald als het al lang zijn bestemming heeft bereikt.
Hoe dat mogelijk is? Glasvezel! Het internet draait op glasvezelverbindingen. Letters en beelden moeten niet langer naar elektrische stroompjes worden geconverteerd en door koperen leidingen gestuurd worden zoals bij een klassieke telefoon- of faxverbinding. Vandaar ook altijd die vervelende pauzes als je met een klassieke telefoonlijn naar bevoorbeeld Amerika belde. Want hoe geleidend koperdraad ook is, het biedt voldoende weerstand om het signaal relatief traag te laten lopen.
Met internet gaat het anders. Hier wordt alles geconverteerd naar lichtsignalen! Optische kabels (glasvezel) geleiden dit lichtsignaal naar de bestemming tegen natuurlijk! Lichtsnelheid!
Wereldschokkend nieuws is dat niet; we gebruiken het allemaal. Maar ik vind het toch even de moeite er even bij stil te staan.
Hoor ik daar iemand zeggen: Ho maar, soms duurt het toch vijf minuten voor een mail binnenloopt?
Jawel! Maar in dat geval staat die mail wél al vijf minuten te wachten voor je deur, en kan pas binnen als je die deur opent. Een mailprogramma staat immers niet constant in verbinding met internet, maar checkt met een instelbare interval af en toe of er iemand voor de deur staat.
Die interval is in te stellen, maar staat standaard meestal op vijf minuten. En dus, inderdaad kan het vijf minuten duren voor je de mail binnenkrijgt. Tenzij je wéét dat er eentje staat te dringen, en je manueel de optie alles ontvangen aanklikt. Dat maakt dan het deurtje tussendoor nog eens extra open en de wachtenden kunnen onmiddellijk binnen.
In vergelijking met die goeie ouwe nostalgische postzegel is die voortuitgang in nauwelijks een paar jaar toch echt wel onvoorstelbaar! Waar is de tijd van de postduif?
Héérlijk nazomerweer! Na een wandelingetje langs de zeedijk met de hond zak ik rond 11 uur af naar het terrasje van de Melrose. Voormiddag, terrasje dus helemaal in de schaduw. Héérlijk, want de thermometer staat ondertussen al op rond de 25 graden! En gelukkig, er is een tafeltje vrij. De rest van het terras is gevuld met het gewone volk dat altijd weer net dààr wat gezelschap komt zoeken. Brave mensen. Sociale mensen. Het zal hen pijn doen als de Melrose binnen enkele maanden sluit vanwege het rookverbod!
Want ja, het einde is al in zicht. De patron heeft gesolliciteerd bij De Lijn als chauffeur en is, na een fikse vermageringskuur, in alle testen geslaagd. Kan zó beginnen en ziet er al naar uit. En toch heb ik medelijden met de man. Nam het café enkele jaren geleden over als café - hotel. Verhuurde kamers aan toeristen. Zaakje draaide goed. Tot de Wetstraat er een stokje voor stak in de vorm van nieuwe bepalingen over brandveiligheid. Moest enorme investeringen doen. Zag dat niet zitten en stopte het hotel. Dacht verder te kunnen leven van zijn café. Maar dat was zonder de Wetstraat gerekend. Die vond even later dat er een rookverbod moest komen! Nu zit hij met een leeg café en een vol terras! Op zomerse dagen tenminste. Voor de rest van het jaar is het niet meer leefbaar.
En dus: gedaan met het gezellige cafeetje. Gedaan met het gezellige terrasje. Gedaan met het samenzijn van die lieve, vriendelijke mensen. Leve de Wetstraat! Wat het café volgend jaar zal zijn? Ik mag er niet aan denken! Waarschijnlijk een bekakt tearoom voor azijnpissers! Als Isabelleke, de dienster, er wil blijven werken zal ze haar gezicht waarschijnlijk een grondige strijkbeurt moeten geven om haar eeuwige glimlach volkomen te verzuren.
Maar terug naar die mooie oktoberzaterdag. Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik bewust een terrasje in de schaduw opzocht. Moet geleden zijn van mijn uitstapjes naar Spanje!
Chico, ook moe van de heerlijke warmte op de zonnige Zeedijk, wil op schoot en valt zowat direct in slaap. Ik kijk even naar binnen. Niemand achter de toog. Geen opdienster te zien op het terras. Nou, geen nood. Ik heb tijd. Genieten hoeft niet echt met al direct een schuimend biertje voor je neus. Een sigaretje kan het ook wel doen in afwachting.
Na vijf minuten zie ik Isabelleke om de hoek komen met een papieren zakje. Heeft zich waarschijnlijk iets te eten gehaald. Komt direct op me af.
- Een Scotch, Willy?
- Hoe kun je het raden?
Chico krijgt van haar nog een stevige knuffel, en ikzelf een kusje op de wang. Tot groot protest van de andere mannelijke bevolking van het terras.
- Hé daar Belletje, wat heeft die méér dan wij?
De Scotch komt eraan, en een potje water voor Chico, wat hij dankbaar oplikt en ze krijgt daar voorwaar nog een likje voor. Eh niet van mij! Van Chico! Wat kan het leven mooi zijn! Wat doe ik hier eigenlijk nog in België? Terwijl het in Spanje 8 maand zo is!
Een onzelieveheersbeestje klimt vlijtig over mijn knie met zijn Louis quinze pootjes. Kruipt richting Chico! Oei! Dàt hapje gun ik hem nu echt niet zie! Even de knie geschud en ja hoor, daar opent het rode gespikkelde doosje zijn luikjes en ontvouwen zich twee tere doorschijnende vleugeltjes. Roef! Weg hemelwaarts. Kon ik hem maar volgen en had ik ook maar zulke vleugeltjes! Hoog in de lucht moet het heerlijk fris zijn nu.
Maar met een dreigend woef woef kom ik pardoes terug op de aarde terecht! Chico reageert onmiddellijk met een kef kef! Een soort uit de kluiten gewassen skinhead loopt voorbij het terras met aan de leiband een buldog die woest blaft naar Chico!
Prompt krijgt hij een ferme schop tegen zijn dij van de skinhead. Algemene verontwaardiging op het terras en awoe geroep. Dat doé je niet met een hond. Daarmee maak je hem enkel maar woester! De skinhead maakt zich maar snel uit de voeten en dat is maar best ook voor zijn gezondheid. Want enkele machos met meer hondsgezindheid vlogen al uit hun stoel en gingen hem bijna te lijf. Nét een fikse vechtpartij vermeden.
Ja als je als toerist, skinhead of niet, naar Oostende komt met je huisdier, wordt toch minstens van je verondersteld dat je het met het nodige respect behandelt! Je vrouw mag je slaan. Je schoonmoeder een schop tegen de schenen geven ook. Geen mens hier zal ervan opkijken. Maar steek geen poot uit naar je hond! Want dat is buiten de waard gerekend en zou je flink kunnen bezuren.
En eindelijk dan, kan ik zalig de lippen aan mijn Scotch zetten. Heerlijk koel! Alsof een engeltje op mijn tong piest! Jawel hoor! Life can be so easy. Wat dromerig achteruit gezakt in mijn stoel geniet ik. Van de gesprekken, van de stilte, van de schaduw, van de frisse zeelucht en van de hemelblauwe lucht boven mijn hoofd. Zit al te denken hoe ik dit alles op mijn blog moet zetten. Want dat moét! Zalige momenten wil je nooit meer vergeten, en in de winter nog eens kunnen ophalen.
Chico trekt het zich al lang niet meer aan. Ligt, in een bolletje gedraaid, heerlijk te dromen op mijn schoot. Over leuke Chihuahua wijfjes, over engeltjes, over de hondenhemel of wat dan ook.
En na het middagmaal blijf ik, hoé me dat ook spijt, maar thuis. De thermometer wijst 27 graden aan en hoe ik ook van de zon houd, trop is teveel!
Het is ver gekomen met België: FEDASIEL koopt nu, met ons belastingsgeld, al luxewoningen in nette buurten om er asielzoekergezinnen in op te vangen!!! Asielzoekers waarvan we nog niet eens weten of ze wel recht hebben op asiel. Ze komen het alleen maar zoeken. En of ze het nu vinden of niet, dié krijg je hier nooit meer buiten eens ze het comfort van een dergelijke luxewoning hebben gesmaakt.
En de Belgische daklozen? Wat krijgen dié boven hun hoofd? Of zijn dat maar landgenoten? Verwaarloosbare massa die rustig in de kou kan blijven staan? Dat slaat toch echt wel alles! Het onevenaarbare toppunt van schande. Kan zó in het Guiness Book of Records.
En de Belg? Die stond er bij en keek ernaar. Niemand vindt het nodig om hiérvoor een protestmarch te organiseren. Dat kunnen ze blijkbaar alleen maar voor futiliteiten. Futiliteiten van enkele opgefokte jankerds die niet weten waarover ze het hebben.
En de buren in die nette wijk? Ook verwaarloosbare landgenoten? Ze leken er in elk geval niet blij mee. Een jong gezinnetje moet zich kapotwerken om een dergelijke woning alleen nog maar te kunnen huren! En dat vreemde gespuis krijgt dat zomaar in de schoot gegooid. Laat ze dàt maar snel doorbellen naar het moederland. Morgen staan ze hier dan zéker met duizenden. Met eigen kroost of met geleende kroost om medelijden te wekken.
Wedden dat, nadat twee of drie van die gezinnen er hebben in gewoond, het huis mag worden afgebroken omdat niets er nog aan deugt? En wiens belastingen gaan dan weer de pan uitswingen?
Midden in crisistijd. Midden in besprekingen over besparen! Spiksplinternieuwe luxewoningen kopen voor asieltoeristen!!! Nog maar eens een nette buurt wetens willens laten verloederen! De autochtone bewoners in het gezicht uitlachen! Dan hébben die eens flink gespaard om in een deftige, autochtone wijk te kunnen wonen!
Zou Fedasiel zich niet liever Fedabsurd noemen? Hoe idioot moet je zijn om zoiets te kunnen maken in volle crisistijd? Is dat nu écht om de Belg in het gezicht te spuwen?
En ik blijf me afvragen hoeveel druppels er nog méér in de symbolische emmer kunnen alvorens hij overloopt! Zou er ook zoiets als een volkswoedemeter bestaan? Zo ja, dan moet die toch al heel lang in het rood staan! Zouden ze dat echt niet in de gaten hebben in de Wetstraat?
Of zijn we tóch lamlendige idioten geworden die alles maar blijven slikken?
Zoals hiernaast de denker van Rodin demonstreert, kom je via denken tot conclusies. Weet je levensvragen op te lossen, of, in het geval ze onoplosbaar zijn, toch minstens te doorzien en er in het vervolg rekening mee te houden.
Denken is een ons van nature uit gratis geschonken eigenschap. Maar niet iedereen gebruikt die! Men praat liever. Want als je praat hoéf je niet te denken. En teveel denken zou tot op zijn minst dubieuze ideeën kunnen leiden over religie, samenleving, en de onnoemelijke stommiteiten die je mensen ziet maken. De gazet lezen is dan makkelijker. Daar laat je het je gewoon inlepelen met je verstand op nul.
Denken confronteert je ook met jezelf! En niet iedereen wil met zichzelf geconfronteerd worden. Want dan zie je de naakte mens die in je schuilt. Ontdaan van alle franjes en oppervlakkigheden. En dat is voor velen echt niet mooi om aan te zien. Veel te veel te verbergen. Veel te veel te verzwijgen. Veel te veel zaken die best geen daglicht zien.
Maar we hébben nu eenmaal die eigenschap, en iets in ons verplicht ons er ook gebruik van te maken. En ai!!! Je met jezelf confronteren kan pijn doen! Maar gelukkig voor dat soort mensen: daar kunnen ze makkelijk onderuit!
Oef!
Hoe?
Door te praten! Over wat? Maakt niet uit. Het onzinnigste is al goed genoeg. Praten en blijven doorpraten. Zo hoef je niet te denken, niet in de spiegel van je persoonlijkheid te kijken, zié je al die stommiteiten niet en leef je, althans dàt soort mensen, op een zalig eilandje. Wordt je niet geconfronteerd met jezelf. Hoef je ook naar niemand te luisteren. Geef je anderen, als praten echt je hobby is, niet eens de kans wat tot jou te zeggen. Zo hoef je het ook niet te onthouden, dringt niets tot je door en wordt je kleine eilandje steeds mooier, maar ook steeds kleiner.
Dat heeft ook, zoals alles op aarde, zijn prijs: je intelligentie stompt af. Kan ook niet anders, want er komt niets bij van de anderen. De verbinding is gereduceerd tot eenrichtingsverkeer. En eenrichtingsverkeer in dat geval kan je hoofd alleen maar leegmaken. Nooit bijvullen!
Maar ja, dat soort mensen voelt zich misschien beter als ze leeg zijn
Denken is slecht voor je humeur en je gezondheid vinden ze dan. En ze hebben gelijk! Zéker als de confrontatie met zichzelf erg negatief uitvalt.
Maar als de oergeest die je binnen in je terugvindt je mooier lijkt dan het beeld dat je in de spiegel ziet, dan héb je geen angst voor de confrontatie. Dan blijf je maar denken, jezelf verder analyseren en proberen te verbeteren. Met als enig mogelijk resultaat: van jezelf een gelukkige mens maken. Ondanks je omgeving. Ondanks de maatschappij. Ondanks alle rare kwibussen die op dit aardse tranendal rondlopen. Want daar vind je dan telkens weer verklaringen voor. Die verklaringen heb je nodig om niet helemaal gek te worden door alles wat je om je heen ziet gebeuren onder het goedkeurend, maar luie oog van vadertje staat.
Ik heb een buurvrouw. 77 jaar oud. Nog heel flink te been. Komt graag een kop koffie drinken en een babbeltje doen. Puur eenrichtingsverkeer. Al haar klachten uitspuwen. En die klachten zijn steeds dezelfde: leeft samen met een raszuivere ezel van een vent, die haar hele leven ondermijnt. Een paar keer per week komt ze zo diezelfde klachten uitspuwen. Nooit iets nieuws. Altijd weer herhalingen van wat we al honderd keer hoorden. Een eindeloze lus. Een audioband zonder einde of begin.
Als je haar dan de raad geeft hem buiten te gooien (wat de enige mogelijkheid is), want hij is niet eens bij haar gedomicilieerd, dan luistert ze niet. Natuurlijk niet! Waarover zou ze anders morgen moeten komen klagen?
Eén enkele keer zou ze wel eens vragen aan mijn vrouw hoe het met hààr is, maar laat daar dan in één adem door haar eigen klachten op volgen, zodat antwoorden niet eens kan! Doet mijn vrouw dan ook geen enkele poging meer voor. Leuke belangstelling!!!
Wel, in dergelijke gevallen creëer ik ook eenrichtingsverkeer in mijn hoofd en gaat wat ze vertellen ook het ene oor in en het andere uit. Raad geven hoeft niet want luisteren doen ze toch niet. Gek dat die mensen niet beseffen dat ze zelf een gelijkaardige handelswijze uitlokken!
Maar gelukkig zijn niet alle mensen zo en bestaan er ook echt nog wel denkers. Mensen die eerst denken en dan praten. Ze komen in gezelschap misschien wat vervelender over. Vooral bij mensen die geleerd hebben dat goed luisteren naar onnozele praatjes geen zin heeft. De moeite niet waard om er hun hersenenergie aan te verspillen. Hoogstens doen alsof ze luisteren, en blij zijn met de entertainment. Dergelijke mensen hebben geleerd om hun afstemknop op in en weer uit te zetten, en dan moet je al met iets heel interessants voor de pinnen komen om die frequentie te laten omslaan.
Maar soms lukt dat wel, en dan weet je soms door te dringen tot heel andere mensen dan de taterende middenmoot. Mensen dan die de wereld niet kent. Niet wilt kennen! Te diepzinnig. En ja, dan sluiten ze zich maar wat af, tot zich weer eens een gelegenheid presenteert en ze zich kunnen uitleven in een zinnig gesprek en dan soms onverwacht echte praatvaren blijken.
- 7.00 uur: uit bed. Foei wat vroeg! Half slapend eerst vuilzak buitenzetten.
- 7.05 uur: sterke Espresso en sigaretje. (Coffee black cigaret). Klein beetje meer wakker.
- 7.20 uur: Chico uit zijn bench halen. Oef! Niks plasje in de bench. Snel naar buiten ermee!
- 7.25 uur: buiten op zon onzalig uur!!! Is het koud? Neen. Gelukkig niet. Helemaal wakker nu: de morgenstond heeft inderdaad goud in de mond. Chico verspreidt snel zijn behoeftes over het hele park. Veel te veel pispaaltjes. Lijkt eeuwen te duren voor hij ze allemaal heeft gedaan. Dan een drolletje. Opgeraapt met plastic zakje en naar de vuilbak ermee. Chico trekt tegen. Heeft alles gedaan wat hij dringend moest doen en wil naar huis. Mis jongen! Eerst naar de vuilbak! Drolletje gedeponeerd, en daar gaat hij weer trekken aan de leiband. Wil naar huis. Moet vrouwtje nog begroeten!
- 7.35 uur: Met Chico in de lift. Naar derde verdieping. Zodra de lift stopt is er geen houden meer aan. Snel de lift uit, deur openen, en daar vliegt hij naar zijn eetbak in de inkom, waarvan hij weet dat vrouwtje die ondertussen heeft gevuld. In zeven haasten zijn grootste honger gestild en dan in snelle draf naar de woonkamer. Vrouwtje begroeten. Oortjes in de nek, zijn charmantste snuit opgezet onweerstaanbaar!
- 7.40 uur: na de innige begroeting snel terug naar zijn eetbak, en nu leeg eten maar. Tot op de bodem.
- 7.50 uur: baasje en vrouwtje maken samen het bed op; daarna tweede espresso. Chico is rustig nu.
- 8.00 uur: baasje gaat zich wassen en scheren. Vrouwtje neemt stof af. Chico wacht geduldig tot dat karweitje gedaan is, en geeft dan smekend te kennen dat hij zich naast vrouwtje in de zetel wil nestelen.
- 8.30 uur: baasje komt uit badkamer. Chico ligt zalig te slapen naast vrouwtje, heft even de kop op als ik binnenkom, ziet dat het maar ik is en laat zijn kop weer vallen in de donzige zachtheid van vrouwtjes badjas. Ja. Sedert hij in huis is heeft hij die badjas als zijn privé eigendom bestempeld en moet vrouwtje zich maar met wat anders warmhouden. Tweede espresso + sigaret.
- 9.00 uur: nu is het de beurt aan vrouwtje om zich te wassen. Gelukkig blijft Chico netjes liggen waar hij lag en kan ik even mijn blogje aanvullen, mails checken en naar giveawayoftheday surfen. Niks dat ik kan gebruiken vandaag.
- 9. 30 uur: Chico recht zijn kopje. Is nu helemaal uitgeslapen en wil van de zetel af. Ervaring leerde me dat zijn blaasje nu weer moet geledigd worden.
- 9.35 uur: kleine pistoer in het park en terug naar huis. Chico speelt nog een beetje op de grond en valt dan weer in slaap op mijn voeten.
- 10.00 uur: Nu is Pierewietje de parkiet aan de beurt. Het obligate schijfje appel in zijn kooi gestoken, anders gaat hij zon misbaar maken dat de hele buurt op stelten staat. En onmiddellijk daarna: mezelf verwennen met een lekkere Grimbergen, terwijl vrouwtje een Rodenbach neemt. Zalig moment!
- 10.30 uur: naar de Zeedijk met Chico! We lopen voorbij een bankje dat nog in de schaduw staat. Een bankje waar ik wel af en toe even verpoos met Chico op de schoot. En dus: Chico trekt tegen! Springt tegen het bankje op en kijkt me vragend recht in de ogen, alsof hij me wil zeggen: Baasje toch, laten we hiér even zitten! Maar het bankje is nog vochtig in de schaduw. Dus lopen we door, al vindt Chico dat maar niks.
- 11 uur: Wandelen maar langs de Zeedijk, en ja, daar staat eindelijk een bankje dat zich al volledig in het stralende zonlicht bevindt. In beslag nemen dus maar. Chico dolgelukkig, braafjes op mijn schoot zittend, neusje voortdurend in beweging om alle voormiddaggeurtjes op te snuiven. Voelt zich zalig. Kijkend naar mensen mensen die soms dichterbij komen om hem even een aai te geven. Krijgen ze retour een likje voor.
Oh september, gouden roos! De zon lijkt dwars door mijn huid te branden en me te injecteren met haar grenzeloze gratis energie. Achter me het bescheiden gekabbel van de zee, die eveneens lijkt te genieten van dat niet meer verwacht zonnetje. Voor me langs loopt een klasje voorbij, netjes in turnpak met de turnleraar erachter. Giechelend en taterend als meisjes van 12 nu eenmaal zo goed kunnen. Life can be so easy! Kon het maar altijd zon prachtig weertje zijn.
- 11.45 uur: terug naar huis. Chico recht naar zijn voederbak. Leeg! Grote teleurstelling. Ja, jongen, een beetje structuur moet je toch aanleren hoor! Pas als wij hebben gegeten krijg jij je middagmaal.
- 12.30 uur: middageten. Chico heeft zijn gebruikelijk plaatsje aan het venster opgezocht voor als wij eten en kijkt vanaf zijn hoge zitplaats naar het park, af en toe omkijkend of we nog niet gedaan hebben. Brave jongen. Je begint je plaats in het gezin te kennen. Weet dat schooien aan tafel geen zin heeft en ook niet netjes is. Nog even geduld en dan is het jouw beurt.
Tot hier deze morgenstond. Nu wordt het moeilijker: de avond is gevallen en nu zou ik mijn namiddag moeten uiteenleggen met een zwaar hoofd! Oei! Dat zal wat worden. Daar gaan we:
- 14.00 uur: lekker warm zonnetje, het hele gezin op stap: Chico, mijn vrouw, en ik. Beetje gewinkeld, nieuwe speeltjes voor de hond, nieuwe schoentjes voor mij en we zakken af naar ons terras. Hopende dat die spraakwatervallen er NOG niet zitten, en ook later niet aan onze tafel komen babbelen!
- 15.30 uur: oef! Terrasje watervalvrij. En bovendien zit er een bevriend koppel. Ideale toestand. Als we bij hén gaan zitten kunnen anderen er niet meer bijkomen. Tafeltje helemaal bezet dan. Eerst een lekkere Scotch, en er eentje getrakteerd aan de vrienden. Tja, die trakteren dan terug en er rest me weinig anders dan het in Jupiler te gaan slaan. Ziet er immers naar uit dat dit nog niet het einde is en de namiddag is nog lang.
- 16.00 uur: de spraakwatervallen komen er aan!!! Hi hi, geen plaats meer aan onze tafel! Wat jammer! Toch een aangename dag gewenst hoor! De enige vrije tafel ligt 5 meter van ons af. Buiten spreekafstand dus, en die nemen ze in! Leuk zo!
- 16.30 uur: de vrienden stappen op want hebben nog een en ander te doen. Ai! Twee vrije plaatsen aan onze tafel! De spraakwatervallen zullen waarschijnlijk verhuizen. Geen nood zegt mijn vrouw. Het is hier toch snikkend heet, laat ons binnen nog wat drinken alvorens die twee aanstalten maken Binnen nog een pintje gedronken, en nu naar huis. Vriendelijk gezwaaid naar de watervallen op het terras, maar daar trekt iemand aan de mouw van mijn vrouw. Vriendin van vroeger. Toffe dame, in gezelschap van haar vriend. Of we nog iets drinken met hen? Tuurlijk!
- 18.00 uur: en nog eentje en nog eentje; geanimeerd gesprek, leuk gezelschap, zonnetje weg maar nog lekker warm. Watervallen ondertussen opgestapt. Terras nog half vol en oergezellig. Ook de kelnerin komt er bijzitten. Tussen haakjes: die staat, als ze dienst heeft, helemaal alleen in het café én het volle terras. Had eventjes een coup de feu en kon niet meer volgen. Mijn vrouw bood spontaan aan om wat af te wassen. Graag aanvaard. En nu komt ze gretig wat meebabbelen.
- 19.00 uur: Oei! We missen het nieuws. Geen nood! We drinken daar nog maar eentje op, want goed nieuws is het toch nooit.
- 20.00 uur: Jamaar, onze soap Thuis willen we niet missen hoor! En met tegenzin, en een beetje een stuk in onze kraag, staan we op en vertrekken. Chico, die de hele tijd braaf had zitten kijken naar al die gekke mensen, legt onderweg nog een drolletje, en we zijn nét op tijd thuis voor onze soap. Oef! Was me dat een dag!
- 21.30 uur: een beetje ontnuchterd doe ik mijn laatste pistoer rond het park met Chico, en begin dit column bij te werken. Yeah life can be so easy!!!
Nog maar eens de vistrap van Oostende. Een zegen voor al wie dagverse vis lust! Vis die gisteren nog vrolijk rondzwom in de noordzee.
Een privilege, enkel maar mogelijk in Oostende? Eigenlijk niet! De moderne vervoersvormen maken het nu toch wel mogelijk dat verse vis een paar uur na de vangst tot in de uithoeken van België in de uitstalramen zou kunnen liggen.
Waarom wij dan toch naar de vistrap gaan? Heel eenvoudig: vannacht opgevist, vanmorgen vóór dag en dauw de benodigde hoeveelheid naar de vistrap gebracht, verkocht door de vissersvrouwen, en op = op. Dat stel je in de namiddag goed vast als het ene standje na het andere gaat sluiten wegens uitverkocht.
In een viswinkel, waar dan ook, in het binnenland of zelfs op loopafstand van de vistrap, gaat het er enigszins anders aan toe: die kopen in de vismijn per opbod. Een bepaalde hoeveelheid. Liefst een grote hoeveelheid, want die kunnen ze het goedkoopst op de kop tikken. Raken ze dat dezelfde dag niet kwijt, dan maar morgen, overmorgen, of volgende week
En of je nu in Oostende of in Malmedy woont, in de viswinkel is de versheid altijd weer een gok.
Uit een en ander volgt dan ook weer een logische vaststelling: je kunt gaan voor de prijs, of voor de kwaliteit. Ga je voor de kwaliteit, die vind je meestal in de goedkoopste winkel!!! Niet logisch? Toch wel: die goedkoopste verkoopt ook het meest, en zal niet lang met verouderde vis blijven zitten. De dure daarentegen, nou ik hoef er geen tekeningetje bij te maken hé?
Nog een tip: dagverse vis voelt heel slijmerig aan. Glijdt je letterlijk uit de handen. Bijna niet vast te houden. Wil je die versheid behouden in de diepvriezer? Kop eraf en ingewanden eruit (doen ze wel voor je aan de vistrap als je het ze vraagt). Vooral niet wassen!!! Gewoon zo slijmerig als ze zijn in een plastic zak en in de vriezer. Mét dat slijm eromheen bewaren ze namelijk volledig hun versheid in de vriezer. Ze wassen doe je dan pas als je ze ontdooid hebt.
Zo leerden wij het van de vissersvrouwen. Zo heb je ook écht verse vis op tafel, zelfs na maandenlang verblijf in de vriezer.
Dat de vistrap goedkoop is zou ik niet durven zeggen. Meestal wel iets goedkoper dan in de winkel, en een en ander hangt ook af van de vangst die nacht. Stijgende brandstofprijzen en allerhande wettelijke bepalingen drukken hier natuurlijk ook weer hun stempel op. Die arme lui in de Wetstraat moeten immers ook hun graantje kunnen meepikken. Centjes opsparen om parasietjes te kunnen spijzen! Om genadegeld te kunnen uitstrooien. Om landsvreemde culturen ook naar het stemhokje te kunnen lokken en met Belgische identiteitskaart voor hun landverradende weldoenertjes te laten stemmen!
Als je voor een tamelijke voorraad gaat kun je best zo vroeg mogelijk naar de vistrap gaan. Een beetje marchanderen lukt dan ook nog wel!
Waar je de vistrap vindt? Niet moeilijk. Als je uit de hoofdingang van het treinstation komt, zie je bijna recht voor je het groene silhouet van de Amandine: een museum-visserschip (Ijslandvaarder) dat helemaal op het droge ligt aan de Visserskaai. Je steekt een brugje over en je staat aan de Amandine. Nu de Visserskaai naar rechts volgen. Je komt langs kraampjes met toeristische visschotels en droogvis (jèèèk. Niets kopen daar!). Eens voorbij die kraampjes ben je aan de vistrap. Niets dan een gebouwtje op een insprong in de kaai eigenlijk, met binnenin een tiental standjes, allemaal uitgebaat door vissersvrouwen.
Bij gebrek aan andere inspiratie ga ik maar weer eens de filosofische toer op. Iemand vroeg me eens wat ik dacht van de invloed van de intelligentie op de persoonlijkheid Oei!!! Een vanzelfsprekende invloed eigenlijk, maar beschrijf dat maar eens! Heb mijn hersenen rot gepijnigd, maar blijkbaar ben ik niet intelligent genoeg om dat verband te omschrijven. Nooit bij stilgestaan trouwens. Toch niet bewust! Misschien ook omdat het me niet echt interesseerde. Tenminste toch niet de invloed op zómaar de persoonlijkheid.
Waar ik wél altijd al bij heb stilgestaan, is de invloed van de intelligentie op het partnerschap. Zeg maar, de liefde! Dààr pieker ik al zowat mijn hele leven over, want dat vind ik heel erg gecompliceerd liggen.
Voor de meeste mensen zijn de wittebroodsweken echt hemels. Kan ook niet anders. Een man, een vrouw, hormonen op hol, een nieuwe wereld opent zich mooier kan het leven toch niet zijn? En van beide zijden wordt gedacht: Dat blijft eeuwig duren!.
Helaas! Na korte tijd beginnen grote verschillen in denkwijze op te vallen. Leiden tot woordenwisselingen worden ruzies de liefde krijgt een knak, de hormonen remmen sterk af, de een wil geen ongelijk bekennen aan de ander, en geen van beiden staat er bij stil dat er drommels veel geduld nodig is om in volmaakte harmonie met het andere geslacht te leven. Denken dat hun huwelijk een miskleun was.
Natuurlijk was het dat! Een man ziet een leuk snoetje, een vrouw ziet een stoere man, het denkvermogen wordt gesmoord door massas rondrazende hormonen en vlindertjes, en voor je het goed en wel beseft gaat het huwelijksbootje varen!
En dan gaat het leven verder. Een klein beetje, of helemaal afgestompt. Vroeger werd daar maar vrede mee genomen en bleef het koppel samen. Voor de kindertjes, voor de centjes of vanwege de te hoge drempel naar een echtscheiding. Maar zelden of nooit voor de liefde! Want ze hadden al lang door dat verliefd blijven op een zo verschillend, en dus moeilijk persoon, geen pretje is.
Tegenwoordig wordt echter gedacht dat er veel meer te koop is in de wereld en gaat men op zoek. Een echtscheiding is dan rap geregeld, en voor men het door heeft zit men opnieuw in datzelfde sukkelstraatje, maar dan met een andere partner.
En toch denk ik dat er een wondermiddel is tegen dat nare fenomeen. Dat wondermiddel heet intelligentie.
Want bij gebrek aan duidelijke richtlijnen over de omgang met het andere geslacht, ben je wel verplicht je eigen intelligentie in te schakelen en zo snel mogelijk zien uit te vissen waar nou precies dat venijnige addertje steekt onder het gras. Want er moét wel een addertje verscholen liggen. Véle addertjes zelfs! Het kan niet zijn dat twee wezens die geschapen zijn om met elkaar te passen, telkens weer in de clinch gaan wegens meningsverschillen, en uiteindelijk scheiden.
De reden is niet ver te zoeken: een passende partner zou je moeten vinden met je intelligentie. Niét met je geslachtsdrift! Maar vertel dàt maar eens aan een twintigjarige. Zou je eigenlijk wel kunnen NADAT de hormonen tot stilstand zijn gekomen. Eerder niet. En dan nog is het honderd procent afhankelijk van de individuele intelligentie.
Maar nu komen we aan het grootste struikelblok: niet iedereen heeft dezelfde mate van intelligentie. En daardoor komt de een er achter na een paar maand, de ander pas na jaren, maar de meesten niet eens in een heel leven!
Ik denk, maar weet het niet zeker, dat harmonieus samenleven de grootste kans maakt bij twee erg intelligente mensen. En nu bedoel ik helemaal niet mensen met een zo hoog mogelijk diploma. Gewoon mensen met een intelligent doorzicht en gevoel. Met een redelijk hoge IQ zeg maar. Mensen ook met empathie. Mensen die in staat zijn zich in de plaats van de ander te stellen. Die een uitleg zoeken voor de rariteiten van het ander geslacht in plaats van ze te verwensen. Die niet meteen de gordijnen invliegen.
En zelfs bij dié mensen blijft het een proces dat tijd nodig heeft. Véél tijd!
Ware, en blijvende liefde, kan naar mijn bescheiden mening dan ook alleen maar bij erg intelligente mensen. De anderen? Ach ja, die rommelen maar wat aan. Zullen helaas ook nooit het genoegen smaken dat je met een verstandige en passende partner hebt.
In het beste geval denken die mensen dan maar dat ze toch hun pleziertjes hebben en aan hun trekken komen. In het ergste geval gaan ze dan maar op zoek naar een nieuwe partner, waarbij ze dan nét diezelfde ervaringen ondervinden.
En ouder en (hopelijk) wijzer geworden, gaan ze zich afvragen of het allemaal wel de moeite waard was geweest. Of ze hun tijd niet hebben verspild door op zoek te gaan naar iets dat er alleen maar kan zijn als je er zelf zwaar in investeert.
Besluitend stel ik me dan de vraag: Is de mens mono- of polygaam?.
Het antwoord heb ik ondertussen ook al gevonden, en het verschilt van mens tot mens.
Als twee mensen voldoende intelligent zijn kunnen ze van een strikt monogaam huwelijk een sprookje maken.
Zijn ze dat beiden, of één van beiden niét in voldoende mate en willen ze toch harmonieus samenleven met het andere geslacht, dan zit er maar één ding op: polygamie. Van de een naar de ander, en telkens slechts blijven tot de vlinders sterven in je buik. Daarna op zoek gaan naar een nieuwe partner en nieuwe vlinders.
Nou ja het is ook een manier van leven, maar persoonlijk zou ik, als ik de keuze had, daarvoor bedanken.
En de moraal? Datgene wat ik altijd weer ondervond: niéts is voor niks in de wereld. Alles moet betaald worden. Kun je dat niet opbrengen, dan krijg je ook het zo begeerde geluk niet. Liefde is en blijft nu eenmaal een WERKwoord!
Zaterdag 24/9: een heerlijk nazomertje heerlijk terrasjesweer en plots een terrasbabbeltje met een nog onbekend koppel. Hij chauffeur, zij bediende bij het OCMW.
Ik hield me maar wat op de vlakte. Bovendien zat ik zelf naast een man die een ware spraakwaterval bleek te zijn en kon ik maar half volgen wat zich tussen mijn vrouw en die OCMW bediende ging afspelen. Naar twee klokken tegelijk luisteren is nu eenmaal niet mijn beste kant. Gek dat je, mét hond op een terrasje, onmiddellijk van verschillende kanten aanspraak hebt. Teveel soms.
Maar toch ving ik voldoende op om bevestigd te zien wat ik altijd al had gedacht: die OCMW bedienden staan bij de bron. Zién, beter dan wij, welke stommiteiten gebeuren. Aan welke stommiteiten ze moeten medewerken met een verplichte glimlach op het gezicht. Die bedienden, al probeert men ze dan wel te hersenspoelen, blijken echt wel geen volslagen idioten te zijn. Hebben ook een eigen denkvermogen. Denken er ook het hunne van!
Of die dame een uitschietertje is weet ik niet. Vormen normale mensen daar een meerderheid? Geen idee van. Waarschijnlijk niét, want ik geloof nooit dat het hoofdbestuur erg opgezet is met medewerkers die hun eigen ideeën hebben over de grenzeloze verkwistingen aan parasieten.
In elk geval, ik had medelijden met die dame. Ze zei dat ze ook ooit haar werk (en twijfels) had meegenomen naar huis, met slapeloze nachten als gevolg, maar dat ze dan toch had geleerd haar hersenen af te sluiten na de diensttijd. En op de werkvloer verstand op nul, een big smile opzetten, en doen wat wordt gevraagd.
Wel, je werk op een dergelijke manier moeten doen moet een hel zijn! Enthousiast moeten meewerken aan projecten die alleen maar negatief kunnen werken voor de samenleving? Dat moet, voor een mens die op normale wijze nadenkt, onhoudbaar zijn.
Als men mij ooit een dergelijke taak in de schoenen had geschoven was ik waarschijnlijk in een psychiatrie beland. Zou ik nooit hebben kunnen volhouden.
Maar ja ze doen het voor de centjes. Je moet nu eenmaal leven. Blij zijn een baan te hebben. Al is het dan ook een idiote baan.
Ik ben blij dat mijn eigen watervalgesprekspartner, wàt hij ook maar brabbelde, me geen gelegenheid gaf ook maar één woord uit te brengen: noch tegen hem, noch tegen anderen. Want als ik me in dat gesprek had gemoeid zou ik die dame alleen maar nog erger hebben kunnen frustreren, en ik vond haar al beklagenswaardig genoeg. Hopelijk vindt ze nooit mijn blog, want dat zou haar doodsvonnis kunnen betekenen. Of minstens toch het doodsvonnis van haar baan.
Enfin, we lieten het allemaal niet aan ons hart komen, want het zonnetje brandde heerlijk op ons gezicht, het terrasje zat propvol, van het ene biertje kwam het andere, en dat hielden we vol tot het zonnetje bescheiden wegkroop achter een veel te hoog gebouw. Ik had de architect van dat gebouw wel kunnen kelen!
En op weg naar huis vond ik het toch erg slim van mij dat ik dit keer weeral voor de kwantiteit aan bier was gegaan, en niet voor de kwaliteit. Want dan had ik zéker wel een taxi nodig gehad. En trouwens, na de vierde of vijfde smaak je toch geen verschil meer tussen een eerlijke Jupiler of een schuimende Scotch. Alleen je hoofd neemt dan het verschil nog waar en blijft relatief helder.
Maar die dame had me toch tot nadenken gestemd. Waar je ook maar gaat, overal hoor je hetzelfde liedje over die krankzinnige geldverspilling aan asielzoekers, werkonwilligen, kroostrijke migrantenfamilies, idiote cultuurvermenging en verkeerde opvoedingsgewoontes
Wat ik dan weer niet begrijp is dat als een zo grote meerderheid (zelfs OCMW bedienden inbegrepen) zo woedend is over deze verwenpolitiek, hoe het dan mogelijk is dat het tegen beter weten in wordt doorgezet?
Zit er in mijn hersenen dan soms een radertje dat anderen niét hebben? Een radertje dat halsstarrig weigert aan negatief werk mede te werken? In het stemhokje weigert voor negatieve personen te stemmen?
Wat bezielt die politici eigenlijk? De overgrote meerderheid gegijzeld houden om aan de wensen van een handvol luide jankerds te voldoen? Is dat houdbaar op termijn? Zullen die OCMW bedienden eeuwig met de glimlach, maar innerlijk woedend, met geld blijven gooien? Nooit eens collectief in opstand komen? Joost mag het weten!
Nu weer gaan hier en daar jankende stemmen op tegen de onmenselijkheid van het feit dat weer een hoop asieltoeristen met kroost uit het Noordstation werd gezet. Voelen zich verplicht om voor degelijke opvang te janken.
Het is inderdaad erg voor die kinderen. Maar dat is niét onze verantwoordelijkheid. Het is die van de ouders, die hun kroost juist gebruiken als gijzelwapen! De hoorn des overvloeds hebben geroken en hem ten koste van wat ook in beslag willen nemen. Dat hun kinderen eronder lijden zal hen worst wezen. Dat vinden ze onze verantwoordelijkheid. Dat werd ze zo geleerd in het moederland.
Opvang? Maandenlang geld- en tijdverslindend onderzoek naar achtergronden?
Neen! Vliegtuig op en onmiddellijk terug naar land van herkomst met het stempel: Return to sender. Véél goedkoper. De verantwoordelijkheid in de schoot gooien van wie de verantwoordelijkheid draagt. We hebben al veel te lang Sinterklaas gespeeld voor zowat de halve wereld.
Kortgeleden schreef ik over de moderne mens, die van in de wieg zodanig in de watten wordt gelegd dat, wàt hem ook gebeurt, er altijd een verantwoordelijke moet worden gevonden die ervoor opdraait. Want nooit is het eigen schuld! Dàt bekennen, zou eigenlijk gelijk staan aan bekennen dat je een stommerik bent. Wat slecht is voor je zelfbeeld. En dus moet er een andere schuldige gevonden worden.
Spijtig! Want juist het kunnen bekennen dat je stom deed, of door anderen met je neus in je eigen drol te worden gewreven, is een prima leerschool om die stommiteit nooit meer te herhalen.
En dat is nou juist wat moderne oudertjes tot elke prijs willen vermijden: ze blijven de grond voor de voeten van hun spruiten maar vegen en met roosjes bestrooien. Blijven hen maar overtuigen van het feit dat ze de beste en intelligentste zijn En het enige resultaat dat ze daarmee bereiken is dat hun spruitjes nooit iets bijleren, overtuigd als ze zijn van hun perfectie en alwetendheid. En wie perfect en alwetend is hoéft toch niets meer bij te leren? Hoéft toch naar niemand te luisteren?
En zo dragen ouders dan weer bij tot een volledig verpamperde samenleving waar ze ooit zelf het slachtoffer zullen van worden. Ach, ze menen het zo goed, en zijn ervan overtuigd goed bezig te zijn. Zijn zelfs de eersten om met de vinger te wijzen naar ouders die het strenger aanpakken.
Tot de spruiten opgroeien, baas spelen over hen, en ware nietsnutten worden. Pas dan zien ze hun fouten in, maar is het natuurlijk onomkeerbaar telaat!!!
Waarom ik hier nog maar eens in herhaling val? Wel, dat is de schuld van het TV programma van de psycholoog Dr. Phil, die deze week een nog verregaander voorbeeld van deze mentaliteit aan de kaak stelde. Ik geloofde bijna mijn oren niet! Hoe kun je nu zó laag gevallen zijn? Welke ouders zijn dáár verantwoordelijk voor?
Onlangs liet namelijk, volgens Dr. Phil, een man zijn jas van 800 euro liggen in een Amerikaanse luchthaven. Rats vergeten! Eigen stomme schuld? Neen hoor! Na enkele telefoontjes naar de luchthaven waaruit bleek dat de jas niet werd teruggevonden, spant die man nu toch wel een rechtzaak in tegen de luchthaven en de veiligheidsdiensten? Die hadden maar moeten zorgen dat zijn fout ongedaan werd gemaakt, de jas gevonden werd en hem netjes werd terugbezorgd. Waarschijnlijk ook nog portvrij en met alle excuses!!!
Dat hijzelf een stomme onnozelaar is om zijn dure jas zomaar te laten liggen is niet aan de orde. Komt niet eens bij hem op. Er moeten andere schuldigen gevonden worden om zijn eigen onnozele persoontje wit te wassen!!!
Op geld komt het niet echt aan! Het gaat om ego. Het gaat erom niet te kunnen toegeven of verkroppen dat je een grove fout deed. Er ook niet de verantwoordelijkheid wilt voor opnemen.
Gelukkig zijn wij, Belgen, nog niet in een dergelijke staat van ontbinding als de Amerikanen, en dus eerder geneigd dit verhaal niet te geloven. Het is dan ook ongelooflijk. Helaas het is de droevige realiteit, die nog maar eens bevestigt tot welke waardeloze nakomelingen overdreven ouderliefde leidt!
Mij echter verwondert het niet eens. Heb genoeg staaltjes meegemaakt die naar deze mentaliteit toeneigen. Wat daar op die luchthaven gebeurde is maar een klein stapje verder. Onze volgende generatie misschien? Want naar Amerikaans voorbeeld tot onvoorstelbare bepampering volgen we héél snel!
Voor die lui waren er, voor wàt ze ook overkwam als kind, altijd een mama en een papa geweest die voor hen opkwamen en hun schuld uitwisten. Eigen schuld bestond bijgevolg niet. Werd hen nooit aangewreven. Het waren altijd de anderen. Dat werd ze door dit soort opvoeding ook grondig ingeprent door die mamas en papas.
Dan worden ze volwassen, en trekken die mentaliteit gewoon door naar de verschillende overheden. Nu moeten dié maar voor hun spullen zorgen en hen bepamperen.
Wel, toen ik Dr. Phil dit hoorde zeggen bekroop me een gevoel van walging. Walging voor het mensdom, dat het zo goed zou kunnen hebben op ons kleine juweeltje dat aarde heet. Maar die, van zodra de tijden goed worden, dat met alle geweld weer moet verkrachten door het verwennen van de kroost.
Het begon met een generatie die heel slechte tijden had meegemaakt. Die generatie zwoer dat hun nakomelingen het beter moesten hebben! Vochten en wrochten ervoor. En met de beste bedoelingen gingen ze hun kinderen verwennen. Verwennen werd de norm. De onderwijswereld wilde de trein niet missen en ging hetzelfde doen. Domweg niet vermoedend tot wat het totale gebrek aan discipline zou leiden.
De gevolgen? Kijk op straat. Zie de aldus opgevoede jeugd bezig wacht af wat ze hun ouders later zullen aandoen noch min noch meer dan hen het leven onleefbaar maken. Meer wil ik daar niet over kwijt, want de gevolgen zijn overdudelijk: Hangjongeren, drugsjongeren zelfmoorden onder jongeren die nog een heel leven voor zich hebben. Een heel leven wél, maar totaal geen positief zelfbeeld! Kán immers niet, want nog nooit hebben ze iets moeten presteren! Nog nooit ook zijn ze zich bewust geworden van een gemaakte fout. Want die werd telkens weer snel uitgewist door de verwenners die zich ouders noemden.
De maatschappij probeert die mentaliteit die steeds meer de kop opsteekt enigszins te onderdrukken door het aanbieden van massas entertainment. Want eigen initiatieven bestaan niet meer. Zodra de entertainment van buitenaf wegvalt slaat de verveling toe. En verveling bij mensen die nooit geleerd hebben hun handen te gebruiken, ja, niet eens lijken te wéten dat ze eigen handen en hersenen hebben, leidt tot de meest absurde gevolgen.
Panem et circenses. Kijk maar tot wat het heeft geleid in het Romeinse rijk!
De serie Wittekerke van destijds werd bijna volledig in mijn badstad Knokke-Heist opgenomen. De naam Wittekerke was trouwens afgeleid van Koudekerke. Een gehucht dat enkele kilometers vóór Knokke lag, en lang geleden door de zee werd verzwolgen.
Ik had dan ook wekelijks contact met de opnameleider, die me het verlanglijstje voor de volgende week, en soms ook het draaiboek presenteerde. Een heel toffe gast overigens. Dat lijstje bestond meestal uit het laten plaatsen van parkeerverbodtekens, er voor te zorgen dat de plaats ook écht parkeervrij was, en soms verkeershekken om het verkeer tijdelijk tegen te houden. In enkele gevallen ook de assistentie van een of meer agenten.
Alles was netjes geregeld volgens de geldende regels: toen vooreerst de aanvraag daarvoor op mijn bureau was beland had ik een dossier opgesteld voor het college van Burgemeester en schepenen, uitgelegd waarover het ging en waaruit de medewerking zou bestaan, en gunstig advies gegeven.
Het college was akkoord, en we konden van start.
De jaren verliepen Geen problemen. Goede samenwerking. Tot
Op een koude winternacht werd ik opgebeld. t Was de hoofdcommissaris, op zijn beurt opgebeld door de burgemeester. Of ik onmiddellijk naar het kantoor kon komen.
In het kantoor trof ik twee bibberende mensen aan: de opnameleider van Wittekerke en zijn assistente. Bibberend door de winterse kou, maar ook helemaal aangeslagen. Ze keken me een beetje hoopvol aan. De opnames waren stilgelegd door de politie. En het zag er naar uit dat ze hier nooit meer zouden mogen filmen! Het leken wel twee hoopjes ellende, zoals ze daar zaten.
De hoofdcommissaris was zichtbaar opgelucht toen hij me zag, want hij wist niet echt wat was overeengekomen met die filmlui, vermits ze geen toelating konden voorleggen. Hij had in opdracht van de burgemeester de opnames moeten doen stoppen.
- Hebben die mensen toelating van het College?
- Natuurlijk, hoofdcommissaris!
- Wel, de burgemeester beweert van niét! Heb je er een dossier over en kun je het terugvinden?
In een mum van tijd had ik van tussen mijn vele honderden dossiers het juiste gevonden, daterend van enkele jaren geleden. Duidelijk voorzien van de goedkeuring, de handtekening van de burgemeester en een kopie van de toelating.
- Oef! Deed de hoofdcommissaris.
- Oef! Deed de opnameleider.
- Oef! Deed de assistente.
- Ja jongens, dat hadden jullie kunnen vermijden door die toelating bij te hebben hé?
- Inderdaad, maar we komen nu al jaren! Wie had kunnen denken dat dit zou gebeuren?
- Wat is er eigenlijk gebeurd?
En het hele verhaal kwam boven. Een van de steenrijke notabelen van de stad was met zijn auto midden in de nacht in het bos tegengehouden door de filmploeg, met beleefd verzoek even te wachten tot een scène was opgenomen. Dat was hem in het verkeerde keelgat geschoten en hij was onmiddellijk een grote bek gaan opzetten:
- Wat? Moet IK stoppen om JULLIE een stomme soap te laten opnemen? Geen denken aan! Ga jullie soap maar draaien waar soapmensen wonen, maar niet hier! Ik bel onmiddellijk de burgemeester en het zal jullie zwaar bekomen.
Enfin, het gesprek was helemaal uit de hand gelopen, de opnameleider was er bijgeroepen, en de man bekende me nu eerlijk dat hij ook niet erg beleefd was geweest tegenover zoveel lompe bullebakkerij. Die spontane bekentenis vond ik trouwens erg fair van hem. Vooral omdat ik zag dat hij dacht dat de zaak zich op zijn onbeleefdheid zou gaan toespitsen.
- Wie was dan wel die bullebak?
Hij noemde een naam.
Oei! Ik kon het me al onmiddellijk voorstellen: stinkend rijk, stinkend dom, en waarschijnlijk ook stinkend bedronken achter het stuur. Begin dààr maar een zinnig gesprek mee.
Maar hoedanook, die kerel had de burgemeester uit bed gebeld, en een verhaal afgestoken dat wel sterk overdreven zal geweest zijn. De burgemeester, uit zijn slaap gehaald en nog niet helemaal wakker, had onmiddellijk de hoofdcommissaris gebeld om die illegale praktijken te doen ophouden. Waarbij ik toch lekker een stokje in de wielen kon komen steken. Want afspraken zijn afspraken! Die zou ik voor geen geld ter wereld willen schenden. En dat zou de burgemeester ook wel begrijpen.
- Zo, bij deze is dat dan opgelost. Jullie kunnen verder filmen. Voor alle zekerheid geef ik jullie nog een fotokopie van de toelating mee, maar zorg ervoor dat die altijd op de set is in het vervolg.
- Duizend keer bedankt hoor! Maar als je had gezien hoe die kerel zich aanstelde, zou je wel hebben begrepen dat ik hem ook nogal heb afgeblaft. Sorry hiervoor.
- Hoeft niet! Ik begrijp het wel. Ik ken mijn pappenheimers. Maar als ik je nog één goede raad mag meegeven: spreek in het vervolg een rijke ezel altijd aan met meneer de ezel. Dat streelt hun ego en dan worden ze lammetjes.
- Wel, dat zou ik nu echt niet beter hebben kunnen verwoorden! Bedankt voor de raad. Dié onthoud ik voor de rest van mijn leven!
Opgelucht, en ondanks de warmte in het kantoor nog steeds blauw en bibberend van de kou, vertrokken de arme drommels terug richting filmset.
Arme drommels? Jawel! Het grote publiek denkt dat een filmpje of soap opnemen een fluitje van een cent is en vetbetaald. Niets is minder waar! Het is hard labeur en voor de poen hoeven de acteurs het niet te doen! Ik heb ze bezig gezien in winterse, koude nachten. Tien, twintig keer opnieuw datzelfde kleine scènetje herhalen. Tot de cineast helemaal tevreden is. Tot het vlekkeloos is. Tot die glimlach of dat gebaar helemaal is zoals hij het in gedachten had. Ongeacht dat de mensen er staan te bibberen van de kou. Gepatenteerde slavendrijvers zijn het eigenlijk. Maar ergens hebben ze wel gelijk: het resultaat zie je dan ook wel op het scherm. Alles piekfijn verzorgd tot in de details. Soap of niet. Spijtig dat mensen niet merken met welke nauwgezetheid en bijna slavendrijverij dat gepaard moet gaan.
Echt waar, ik vind het een rotbaan. Zowel voor de crew als voor de acteurs. Dat moet je in het bloed zitten. Anders bedank je ervoor. Maar gelukkig dat ze het willen doen en ons op die manier de zo begeerde ontspanning in de huiskamer weten te brengen.
Mijn onverdeeld respect hebben ze in elk geval!
Kort na dit voorval gebeurde er op de set een veel betreurenswaardiger incident, toen de actrice Greet Rouffaer zwaar verbrand werd in het gezicht bij een ontploffing in hun caravan.
Een voorvalletje met de politie heeft me doen begrijpen waarom in veel steden de politie op zon laag pitje staat bij de bevolking.
Ook dat dit verschilt van korps tot korps.
Waarschijnlijk ook alles te maken heeft met de korpsgeest, en vooral met de korpsleiding.
Wandelend met vrouw en hond, die nog wat last had van diaree, voelde ik hem plots, midden op een kruispunt, tegentrekken. Denkend dat hij ergens weer zijn willetje probeerde door te voeren, wat hij wel meer doet, maakte ik geen oogcontat met hem en trok hem verder mee tot over het kruispunt. Daar bleek dat zijn diaree hem weer parten speelde. Ik stopte, hij deed zijn behoefte, een héél klein drolletje, dat ik netjes opraapte met een plastic zak.
Wat we niét wisten, was dat hij vanaf het midden van het kruispunt begonnen was en er dus een spoortje van een paar kleine drolletjes lag. En wat we nog minder in de gaten hadden was dat daar een vrouwelijke politieagente stond op te kijken.
Me van geen kwaad bewust wilde ik verder gaan en het opgeraapte drolletje ergens in een vuilnisbak deponeren, maar dat was zonder de waard gerekend. De politievrouw orakelde met een donderende stem die de hele buurt opschrikte zodat de wandelaars bleven staan om toe te kijken, dat we àlle drollen moesten opkuisen of ze zou een boete van 250 euro uitschrijven!
In principe had ze gelijk. Maar het kan wél iets beleefder. Dat wijf was een serieuze bullebak, die maar heel luidop bleef doorkijven en zwaaien met een boete van 250 euro! Alsof we regelrechte misdadigers waren. Of illegalen. Of asielzoekers! Ongewenste individuen.
Toen ik haar vroeg: wat wil je dan mevrouw, dat ik midden op straat tussen alle verkeer door die drollen opraap? liep ze met een gezicht als een azijnfles het kruispunt op en hield het verkeer tegen. Enfin toch één positieve daad.
Welnu, ik was 38 jaar zelf bij de politie en weet héél zeker: als dit soort wijf zich in mijn stad op dié wijze had gedragen, dan kon ze het wel vergeten. Mocht ze haar uniform stante pede aan de kapstok hangen. Viswijven horen niet thuis in een korps dat zichzelf respecteert. Ze zou trouwens nooit in het korps zijn binnengeraakt.
Beseffen die mensen dan niet welk kwalijk imago ze de politie geven?
Beseffen ze niet dat de rechtgeaarde politieman ook moet boeten voor de gevolgen van het imago dat dergelijke bullebakken de politie geven?
Even speelde het door mijn hoofd haar te vertellen dat ik de eretitel van hoofdinspecteur van politie draag en ze het publiek toch met een minimum aan beleefdheid kon aanspreken, maar dat deed ik niet. Ze zou op slag een collegiale toon hebben aangeslagen, en met dat soort wijven wil ik geen collegiaal gesprek. Ben eerder beschaamd tot hun ras behoord te hebben.
Streng zijn is niet alleen hun recht; het is ook hun plicht. Daar worden ze voor betaald. Maar streng zijn kun je ook op minstens een beleefde manier, en met enige oefening, en beter nog, op een ronduit vriendelijke manier.
De bullebak uithangen dat kun je inderdaad wel, als blijkt dat een zinnig gesprek geen zin heeft. Dat de gesprekspartner zélf een bullebak is en geen andere taal begrijpt!
Maar als je praat met een normaal mens, welke indruk verspreid je dan over jezelf en over het ganse politiekorps als je al direct de ongelikte beer gaat uithangen?
Even ook kwam een schaamtegevoel in me op. Schaamte dat ik 38 jaar bij de politie ben geweest. Maar die schaamte maakte al gauw plaats voor tevredenheid. Tevreden dat ik in mijn diensttijd tenminste toch een steentje heb kunnen bijdragen om het aanzien van de politie op te krikken. Door mensen, goed of slecht, ook als mensen aan te spreken. Door altijd eerst het terrein te verkennen: heeft de gesprekspartner een boodschap aan een vriendelijk gesprek? Moet het wat duidelijker? Strenger? Kordater? Maar mezelf tot bullebak verlagen? Zo ver ben ik nooit willen gaan! Zéker niet alvorens alle andere middelen uit te proberen.
Misschien was dat ook maar een druppeltje op een gloeiende plaat, al begreep ik destijds niet waaróm die plaat zo gloeide.
Nu wél!!!
En nochtans, het is zon mooi beroep waarin je echt wel het verschil kunt uitmaken voor de maatschappij. Maar ook een beroep vol verleidingen. Als je een zwak karakter hebt, ga je al gauw toegeven aan het machtsgevoel dat zich constant in je wilt nestelen. En eenmaal je daaraan toegeeft is het voorbij. Dan word je, ja een bullebak.
Hier ligt echt wel een braakliggend terrein voor psychologen. Elke politieschool zou een psycholoog moeten hebben. Niet alleen om de kandidaten te screenen, maar vooral ook om les te geven: les in hoe je omgaat met dat machtsgevoel. Hoe je jezelf kunt blijven. Er niet aan toegeven, maar toch de touwtjes op een beleefde manier in handen houden. Hoe je omgaat met mensen in een overtredingsituatie: die mensen niet direct als de vijand aanspreken. Zélfs niet als ze zelf scherp uit de hoek komen. Dit laatste is namelijk normaal. De politie komt dagelijks in dergelijke situaties, en zou er ervaring moeten hebben uit geleerd. De gemiddelde burger komt maar enkele keren in zijn leven in zon situatie en schrikt of wordt boos. Zijn eerste reactie is nooit die van de persoon die hij in werkelijkheid is. Daar moet je leren mee omgaan. Beleefd blijven. Vriendelijk maar streng doen. Dat werkt vrijwel onmiddellijk en kalmeert de gesprekspartner.
En vooral ook altijd indachtig zijn dat, als je die persoon in heel andere omstandigheden had ontmoet, hij misschien een goede vriend had kunnen worden.
Maar helaas, dit alles werd niét onderwezen in de politiescholen. Toch niet bij mijn weten en in mijn tijd.
Tot slot wil ik hier nog een treffende anekdote aan toevoegen die ik ooit eens opving:
Een klasje was met de leraar op uitstap aan zee. Bepaalde weersomstandigheden hadden nét die dag voor een eigenaardig fenomeen gezorgd: vele duizenden zeesterretjes waren aangespoeld op het droge zand en lagen daar te verkommeren en uit te drogen. Een meisje greep een zeesterretje en gooide het terug in zee.
- Ach meisje, zei de leraar, wat je doet is een druppel gooien op een gloeiende plaat. Er liggen er duizenden, en die kun je niet allemaal redden.
- Dat is juist, zei het meisje. Maar voor dat éne zeesterretje maakt mijn gebaar toch het verschil!
Soms sta ik versteld over wat je tegenwoordig allemaal gratis vindt op Internet! Er is natuurlijk in de eerste plaats de muziek en de filmpjes, waar het meeste vraag naar lijkt, en soms zomaar te grabbel ligt. (entertainment slaat nu eenmaal beter aan bij de massa).
Interessanter dan weer voor sommigen zijn de gratis programmas. Een ware schatkist! Zomaar. Voor niks! Fotos verkleinen, muziek en filmpjes converteren, je internetverbruik bijhouden, mailverklikkers, versleuteling van bestanden, terughalen van per ongeluk gewiste bestanden.
Ja, je vindt het allemaal gratis en voor niks. Tot volledige besturingssystemen toe en virusscanners die net als de betalende exemplaren netjes worden upgedated!
Wie het aandurft kan perfect een totaal lege computer kopen, wat een flink pak in de prijs zou schelen, en die perfect laten werken met niets dan gratis programmas
Belangeloos? Zo lijkt het wel, en dat is dikwijls ook zo. Mét soms een achterliggende reden: bekend worden. Goede stuff gratis verspreiden om naam te maken in de computerwereld.
Niks op tegen en allemaal mooi meegenomen! Glimlachend bekijk ik dan soms de commentaren van leken: gratis? Trekt op niks. Waardeloze rommel.
Tja, dat moeten die dan zelf maar weten en zich blauw betalen aan dure programmas die soms niet eens in de buurt komen van wat gratis verkrijgbaar is.
En dan heb je ook nog de site giveawayoftheday: daar is elke dag vanaf negen uur weer een ander betalend programma gratis te downloaden, te installeren en te registreren. Héél goede ervaringen mee. Je kunt natuurlijk niet alles gebruiken, maar er is voor elk wat wils. Ik zal dus nooit nalaten om elke dag even te kijken wat het weggevertje van de dag is.
Bovendien geeft al dat gratis moois me een goed gevoel: er blijken inderdaad nog mensen te bestaan wie het niet om de centen gaat. Deskundigen die een pareltje van een programma maken en in de eerste plaats aan werkvreugde en fierheid over de prestatie denken. Mensen die het niet kan schelen dat anderen er gratis van profiteren. Er integendeel genoegen in scheppen dat honderden of duizenden mensen hun werk weten te appreciëren.
Wat mij betreft, en dat meen ik: wat ik op internet zet, of dat nu een foto, presentatie of schrjfsel is, is publiekelijk en daar zou ik nooit eisen willen over stellen. Wie daar anders over denkt moest maar niet zo stom zijn het te publiceren.
Bij muziek ligt het dan weer een beetje anders: de downloadmogelijkheden zijn legio, maar wél illegaal. Heb ik eigenlijk geen probleem mee. Integendeel, ik vind het niet kunnen dat iemand één keer een liedje weet te kwelen en daar dan zomaar schatrijk mee wordt.
Die songsingers hebben ooit het gras van onder de echte zangers en plaatselijke orkestjes gemaaid toen de eerste fonoplaten verschenen, zijn beroemd en verwend geworden door de maatschappij, en nu het tij aan het keren is krijgen ze eigenlijk een koekje van eigen deeg. Daar moeten ze dan ook maar leren mee leven.
Het zal je maar overkomen: goesting hebben om te schrijven, en geen inspiratie vinden! Een gevaarlijke toestand trouwens, want dan ga je zeveren!
Zeveren over Ronald Janssen bevoorbeeld, wiens assisenzaak begint! Drie psychiaters hebben ze erbij gehaald, en alle drie zijn ze unaniem akkoord: de man is een gevaarlijke psychopaat zonder hoop op beterschap. Ze hadden er net zo goed de hele Belgische bevolking kunnen bijhalen, want die zou tot dezelfde slotsom gekomen zijn NA de gepleegde en gekende feiten! En ERVOOR?
Als die drie psychiaters de man een paar jaar vroeger hadden onderzocht, de leraar Ronald Janssen. Het feestnummer. De sympathieke levensgenieter De man die de katjes in het donker kneep en naar de buitenwereld toe een respectabele schoolmeester was. Zouden ze dan tot diezelfde conclusie gekomen zijn?
Ik vrees van niét! Ik vrees dat hij ze lekker in het ootje had genomen en lustig verder zijn gang had gegaan. Hij lijkt trouwens helemaal niet op het beeld dat de massa heeft van een seriemoordenaar: het zogenaamde Lambroso type, genoemd naar de beroemde criminoloog.
Waarmee nog maar eens bewezen is hoe schijn bedriegt en wat er allemaal kan schuilgaan achter een sympathieke verschijning!
En zo blijf ik zitten met enkele prangende vragen:
1. Hoeveel ereloon hebben die heren psychiaters opgestreken om te weten wat elk normaal denkend mens zó al wist zodra de feiten bekend werden?
2. Worden leraren dan totaal niet gescreend alvorens ze les te laten geven aan een klas onschuldige kinderen? Vreemd!
Jammer! Het was weer net zon zonnige dag vandaag (maandag), maar nu is Chico een beetje ziekjes. Beetje diaree, beetje overgeven, beetje koorts en vanmorgen hebben we hem lekker warm ingeduffeld zodat hij kan uitzieken. Heeft trouwens zowat de hele dag geslapen onder moeders kamerjas.
Kijk maar hoe schuldbewust zijn snoetje kijkt. Alsof hij zeggen wil: Sorry hoor dat het niet gaat vandaag. Arme drommel!
En weer zijn wijzelf de schuldigen. Zondag aten we tongetjes en hadden er eentje over. Mijn vrouw kon het niet laten en heeft dat netjes in kleine brokjes verdeeld en hem gegeven. Een feestmaal! Maar ja de gevolgen lieten niet op zich wachten. Amper een paar uur later begon het.
Enfin, je bent maar geleerd als je van school komt. En dus Chico, zo lang je een puppy bent zal het puppyvoeding moeten blijven!
Waarschijnlijk is het morgen wel weer allemaal in orde.
DINSDAG: stukken beter, maar toch nog wat diaree. Wél al veel levendiger.
BHV blijkt dus slecht gesplitst te zijn! Slecht voor de Vlamingen tenminste, zoals gewoonlijk! Foei toch voor die lieve kleutertjes die de touwtjes in handen hebben. Geen wonder dat je er aanvankelijk zo weinig over hoorde in het nieuws. Enkel maar dat ze geslaagd waren tot een akkoord te komen met alle onderhandelende partijen. Vlamingen en Walen dus. Verder hoorde je geen commentaar. Geen woord over waaruit dat akkoord bestond. Maar het stempel Walen én Vlamingen akkoord aan de onderhandelingstafel was toch heel erg hoopgevend.
Op zich vond ik dat dus al geen slechte prestatie, rekening houdend met wat we gewoon zijn van het kleuterklasje in de Wetstraat. Vooral omdat niemand verdere commentaar bleek te hebben vond ik het echt fijn eens wat minder negatief te moeten doen over de Wetstraat. Met lof zwaaien ligt me trouwens beter dan kankeren. Maar ja dan moet je eerst iets positiefs vinden hé?
Weeral niet dus. Ik had het moeten weten dat er addertjes onder het gras staken! Geef die gasten wat dan ook in de pollekens en ze verprutsen het in géén tijd. Nou 500 dagen kun je moeilijk geen tijd noemen!
Als ik het goed begrijp komt het zowat neer op wat je soms van een chirurg hoort:
- De operatie is prima geslaagd hoor! En na een korte pauze:
- Maar helaas heeft de patiënt het niet overleefd.
Als ik dan gisteravond het nieuws bekeek, en die betoging zag, ondertussen ook al beter geïnformeerd over de inhoud van het akkoord, lijkt het er inderdaad op dat deze splitsing voor nog meer wrevel zal zorgen. Kunnen ze weer 40 jaar over struikelen. Ach wat wat kun je nou ook verwachten van politici?
Glorie en verval haken zo vast in elkaar dat de geschiedenis zich telkens weer herhaalt. Ook heel voorspelbaar wordt. Omdat blijkbaar niemand leert van de gemaakte fouten.
Kijk maar even in de geschiedenis: Italië, Griekenland, Spanje Ooit eens landen om U tegen te zeggen. Ooit wereldmogendheden. En nu: hopeloos in verval.
De reden: telkens weer ontbrak één element in de formule. Het element dat het verschil uitmaakt tussen blijvend succes en ondergang. Dat element is: behoudszucht!
Een of meer fantastische leiders wisten die volkeren naar de roem te leiden. Ze kregen echter niet de kans het volk ook behoudsgezind en waakzaam te houden, want hun leidersplaatsen werden, zodra de strijd gestreden was, ingepikt door luie politici die de boel weer lieten verzieken!
Tot op heden was de formule:
1. Hard labeur en strijd.
Een volk werkt of vecht zich hard een weg naar de top. Tot die top bereikt is. Vervolgens:
2. Op de lauweren rusten.
De kroost wordt verwend en niet meer aangemaand tot werk en strijd.
3. Verval.
De daardoor verzwakte nakomelingen verspelen de roem die ze onuitputtelijk dachten.
Tussen 1 en 2 blijkt telkens weer het element behouden te ontbreken. Je ziet dit gebeuren met mogendheden, maar ook bij ondernemingen. Iemand bouwt zich in het zweet zijns aanschijns een zaak op en weet een toppositie in te nemen. Succes verzekerd voor hem en zijn nakomelingen.
Als die nakomelingen de intelligentie hebben de veroveringen te beschermen, te verdedigen en te behouden. En helaas, in veel gevallen gebeurt dat niet. De jongere generaties worden meer en meer verwend, weten niet meer wat werken is, denken dat het wel allemaal vanzelf zal lopen, en voor ze het beseffen wacht hen de bedelstaf!
Bij een rijk gaat het er nog wat anders aan toe: zodra het karretje goed loopt springen de politici er op, denkend nu niets meer te moeten doen. Niet meer aan de teugels moeten trekken. Niet meer moeten sturen. De kar loopt, en zal wel blijven lopen zeker? Blijkt telkens weer een flagrante misrekening te zijn.
Op de lauweren rusten kan dan wel zalig zijn, maar als dat ten koste van de intelligentie en de waakzaamheid moet gebeuren, dan is de ondergang al gauw in zicht. Want zodra iets goed draait komen de aasgieren er op af. Eerst de ellebogenwerkers die wel het roer overnemen, maar het zaakje gemakshalve op automatische piloot zetten. Dan volgen de eigen parasieten en vervolgens de vreemden. Als dan niemand op de kantelen staat of erger nog, als de poorten wagenwijd worden opengezet, dan laat de rest zich gemakkelijk raden.
Het gebeurde bij de Romeinen, het gebeurde bij de oude Grieken, het gebeurde bij de Spanjaarden. Het gebeurde bij élk volk dat succesvol wist te worden. En nog steeds hebben de politici daar niets van geleerd. Nog steeds geloven ze in Sinterklaas en de automatische piloot.
De behoudszucht in België, en in heel Europa, staat momenteel weeral op een heel laag pitje. Niemand meer aan de grenzen. Niemand meer aan de poorten. En àls er al iemand staat, dan is het om snel Belgische identiteitskaarten uit te reiken aan de aasgieren. Ze te verwelkomen en in de watten te leggen.
De gevolgen zijn, de geschiedenis indachtig, ondertussen zoveel als onafwendbaar geworden! En misschien wel dichterbij dan we allemaal denken.
Ooit veroverde de Islam Spanje. De Moren bleven er een drietal eeuwen baas. De culturele impact van die driehonderd jaar is er nog steeds te zien. De toeristische folders over Spanje vertellen: en Moslims en Spanjaarden leefden eeuwenlang broederlijk samen, en nooit voorheen bereikte de Spaanse cultuur dergelijke hoogtes.
Hm.
De realiteit is echter anders: na een drietal eeuwen zagen de Spanjaarden het juk van de Islam niet meer zitten en werden de Moren netjes buitengeborsteld: vanuit het noorden (Covadonga) naar het zuiden en dan een gratis retourtje terug over de middellandse zee naar Noord Afrika.
Welnu, de vreugde om deze bevrijding zit zo diep in de Spaanse ziel gebakken, dat duizenden nog dagelijks op bedevaart gaan naar Covadonga om er hun Heilige maagd te gaan bedanken voor de overwinning die ze aan haar toeschrijven. Elke Spanjaard draagt de maagd van Covadonga nog steeds diep in zijn hart.
Covadonga, in Asturias, is na al die eeuwen dé bedevaartplaats gebleven voor de Spanjaarden.
Vreedzaam samenleven? Met culturen die halsstarrig willen blijven staan? Zich vasthoudend aan sprookjes van duizend en een nacht? Kom nou
Later dan weer is Spanje een supermogendheid geworden onder leiding van onze bloedeigen Filip de tweede, zoon van keizer Karel.
En zoals het een supermogendheid altijd weer betaamt: daarna netjes in verval geraakt! Een verval dat ze dank zij het bloeiende toerisme van de laatste decennia weer wat hebben kunnen opkrikken, maar blijkbaar toch niet in voldoende mate.
Italië? Het Italiaanse volk heeft na de val van Rome eigenlijk zoveel als niks meer gepresteerd. Ook in wereldoorlog twee een beetje van het ene kamp naar het andere gelopen van de ene blunder in de andere gesukkeld industrieel ook nooit echte topproducten ontwikkeld of afgeleverd
Ik kocht ooit een Italiaans auto (wil geen merk noemen). Mijn vader raadde het me af: "Italiaanse rommel heeft nog nooit gedeugd". Ik luisterde niet. Tijden veranderen, dacht ik. Helaas! Miserie tot en met. Dertig jaar later kocht een vriend een wagen van datzelfde merk. Ik dacht nog dat ze wel van hun fouten geleerd zouden hebben, maar neen hoor! Nog grotere miserie! Some things never change!
De reden? Italiaanse mamas zijn altijd al echte broed- en verwenmachines geweest voor de bambini. Die groeien dan op in de O sole mio sfeer: zon, liefde en plezier. God schiep de aarde en mama schept de soep. Grappige, vriendelijke lachebekjes, maar weinig ernstig te nemen. Nemen zichzelf ook niet ernstig. Ook niet op de werkplek. En dat merk je toch wel in hun afgewerkte producten. Merkte je ook aan hun waardeloze lires vóór de Euro net op tijd verscheen als reddende engel! Voor hen een waar mirakel!
Want nu is daar mama Europa die regelmatig moet bijpassen. Net zoals vroeger de mama met de pasta en de soep. Zo kan Italië zich nu ook een beetje laten meetrekken door ons, arme ernstige werklustigen en leergierigen. Maar vooral: arme meebetalenden!
Hoera!!! Driewerf hoera! Onze politici hebben eindelijk bewezen een paar parochietjes te kunnen besturen! Al kostte dit ze ook bijna 500 dagen. Rest ze nu enkel nog te bewijzen dat ze ook een heel land kunnen besturen!
Vraagje: welke private onderneming zou dulden dat 55 van zijn vetstbetaalde werknemers 500 dagen werken aan het splitsen van een kieskringetje? Wat zouden die werkuren de onderneming kosten? Welke idioot zou dat willen betalen?
Willy.
Toegevoegde nota: dat het lang niet allemaal zo koek en ei is als de politici ons willen laten geloven mag blijken uit de commentaar van Fredje, die in de streek woont. (Zie 'reacties'). Zelf heb ik minder binding met de Brusselse rand en was bijna vergeten dat politici nooit aux sérieux mogen worden genomen. Foei Willy!
De Engelsen zijn altijd al een strijdvaardig volkje geweest. Veroverden en koloniseerden zowat de halve wereld. Tot ze het genoegen mochten smaken te regeren over een rijk waar de zon nooit onderging. Niet meer moesten strijden. De meesten zelfs niet meer moesten werken. De helft van de wereld was immers van hen. Kolonisatie bleek een toverwoord.
Daarna volgde de decadentie. De decadentie die altijd volgt zodra de voorvaderen voldoende hebben gestreden om de nakomelingen verwend verwaand en lui te maken.
Die decadentie kon lang verborgen blijven. Er was immers geld in overvloed. En wie rijk is mag dom zijn. Geen mens die het merkt. Omdat ze toch zelf niks meer moesten doen, werd hen ook geen werken meer aangeleerd. Huishouden? Dat deed wel ergens een Indisch koppel voor hen. Zéker voor de Britten die in een van de vele Britse koloniën woonden.
De Engelsen, misschien een uiterst lage klasse uitgezonderd, werden Ladys en Gentlemen. Maakten de handjes voor niks meer vuil. Hard labeur werd vervangen door theekransjes en herenclubs. De vuile karweitjes werden door anderen opgeknapt. Ze begonnen zich te manifesteren als supervolk, terend op de arbeid van anderen.
En het gevolg liet zich raden: twee linkerhanden maar een grote bek.
En toen stortte hun luxewereld in elkaar! Ze verloren koloniën. De pond zakte naar de helft van zijn oorspronkelijke waarde. Kolonisten kwamen terug naar het vaderland. Vuile karweitjes mochten ze nu zelf opknappen. Maar dat konden ze nu juist niet. Was hen nooit aangeleerd. Waren opgevoed als verwende kinderen! Maar bedienden konden ze zich niet meer permitteren. Dure uitstapjes naar de Belgische kust al evenmin!
Ik herinner me de jaren zestig: vele tientallen hotels met meestal Engelse namen straalden praal en luxe uit in mijn badstad. Op de Zeedijk hoorde je vooral Engels.De meesten van hen konden zich in alle luxe laten verwennen aan de Belgische kust. Het was hier allemaal spotgoedkoop voor hen.
En ze waren ook wel aardig. Vriendelijke gasten. Vooral als ze merkten dat je wat Engels praatte, want zijzelf konden enkel maar Engels. Jawel, ze waren een en al vriendelijkheid, maar het was wél een soort neerbuigende vriendelijkheid naar ons, inboorlingen toe.
Engelse meisjes begonnen wel eens iets met Vlaamse jongens. Een exotisch avontuurtje voor hen, maar daar bleef het ook bij. Achtten zich veel te voornaam om een blijvende relatie te beginnen met een inboorling van hier.
Maar het kan verkeren, zei Brederoo. Koloniën kwijt Pond duizelingwekkend gezakt Van het ene jaar op het andere kon het allemaal niet meer. Moesten ze weer zichzelf zien te behelpen, want niemand deed dat nog voor hen.
De luxe van de Belgische kust konden ze zich niet meer permitteren! Veel hotels gingen dan ook failliet of schakelden over naar appartementsformules.
En nu, héél langzaam aan, begint Engeland weer te leren zelf de handen uit de mouwen te steken. Dat stel je onder andere vast in de Engelse keuken, die jarenlang op een héél bedenkelijk niveau stond, maar nu toch stukje bij beetje weer wat smakelijker begint te worden.
Maar tot ver in de jaren zeventig kreeg je, als je aan een Engels frietkot Fish and chips bestelde, het zootje op een stuk krantenpapier geserveerd. De letters stonden dan ook soms op je frietjes doorgeprent. Frietjes, notabene gesneden uit aardappelen die ze niet eens eerst schilden! Konden ze gewoon niet! Wie zou hen dát geleerd hebben?
En zo zie je nog maar eens hoe dat heldenvolk uit de Battle of Britain na de oorlog helemaal verpauperde door verwenning.
Een zelfde scenario is zich hier al een paar decennia heel geleidelijk aan het manifesteren. We kunnen het niet ontkennen: weelde en verwenning leiden uiteindelijk tot onverschillige luiheid en decadentie. Tot een jeugd die denkt het allemaal beter te weten en alles met andere ogen ziet. Niet meer denkt hoé de boterham te verdienen. Voeding is immers toch iets dat uit de lucht komt vallen? Iets vanzelfsprekend? Wie maakt zich dáár nou moe voor? Wie is zo gek daar jarenlang voor te studeren?
Onverschilligheid ook voor het vreemde volk dat de stoep van het dierbaar België platloopt, azend op onze verworvenheden. Onverschillig tegenover de algemene verloedering. Onverschillig voor de tientallen nationaliteiten die van de OCMWs en van het geld van onze voorvaderen komen profiteren. Onverschillig voor alles, zo lang ze maar zelf de poten niet uit de mouw moeten steken en zo lang die vreemden nog maar enkele kruimeltjes voor hén laten liggen bij de sociale instellingen. Méér moet dat niet zijn! Pa en ma zullen wel wat bijpassen voor een peeceetje, teeveetje, gsmpje en weet ik veel.
Het is misschien niet de algemene regel, maar dat is toch wat ik in hoofdzaak zie op straat als ik in Oostende wandel. Jammer voor de goeden, die ooit toch zullen moeten mee betalen aan die zinloze verkwisting die het steunen van parasieten betekent. Voorlopig gebeurt dat nog met geleend geld. Want het geld van onze voorvaderen, dat is al lang uit de staatskas verdwenen.
Wat als ook lenen niet meer lukt?
Engeland is zwak geworden door luxe en verwenning. Mijn vorig column toonde daar het resultaat van.
België is die voetsporen al druk aan het volgen.
Aan het gevolg mag ik niet denken.
Het is té voorspelbaar!!! Geen kristallen bol nodig.
Niks te bloggen vandaag. Véél te zalig weertje. Net terug van een fikse wandeling aan onze zonnige, toeristvrije Zeedijk. Zalig genoten. Van de zee. Van de zon. Van de windstilte. Na de middag nog een zalig terrasje en dan zien we wel weer. Willy.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
