De rijkdom maakt het verschil in elk millieu.
Ook bij de clochards.

Sommigen hebben een bank,
en anderen een stuk karton.
Maar beide rekeningen staan blank,
vol van armoede zonder pardon.

Een bank met leuning en poten,
precies als bed beschreven.
Maar beiden moeten blootvoets lopen,
als niemand wat wil geven.

Tussen hout en karton,
leeft een mens.
Met armoede als zon,
en een leven als wens.

Groetjes chauffeurke

Tussen de rijkdom van de twee paleizen in het Brusselse, gaat er soms veel armoede schuil.
Tussen het koninklijk paleis en het paleis der Natie (Parlement) liggen er mensen.
Men noemt ze wel clochards, en in dat woord is er niet veel menselijks te vinden.
Toen ik gisteren zeer vroeg door Brussel liep sliepen de clochards nog.
Hoe ik dat weet???
Wel die mensen stellen hun slaapkamer open voor ieder van ons!
We kunnen er zo binnen en buiten lopen.
Meer buiten dan binnen, omdat ze met hun miserie en manier van leven niemand binnen willen belasten.
Ik liep alleen door het park, en ik keek de man aan.
Vuil en ongeschoren lag hij gewikkeld in lompen op die harde bank.
Ik keek hem aan, en stiekem hoopte ik dat hij mij zou zien.
Ik zou dan wel de conversatie aangaan, zoals ik dat ooit had gedaan bij poverello.
Hoewel men nooit weet hoe die mensen 's morgens reageren.
Wij hebben het zo goed met een dak boven ons hoofd, en velen zitten nog met een ochtendhumeur.
Wie weet zou diene mens er ook wel last van hebben?
Hij zou nog reden hebben ook!
Ondertussen hoorde ik in de verte een kerkklok luiden, en boven zijne kop zat tussen het gebladerte een vogel te fluiten.

Ik probeerde mij in zijn plaats te zetten, en dwaalde even af in mijn fantasie.
Ik zag mij daar plots liggen in mijn kostuumeke op die harde bank.
Terwijl ik de klokken hoorde luiden als wekker en de vogels hoorde fluiten, trok ik langzaam mijn ogen open.
Ik lag op mijne rug, en keek naar het groene gebladerte die een mooie schilderij maakte op de helder blauwe hemel.
De zon was niet alleen mijn verlichting, maar ook mijn verwarming.
Ik lag daar tussen de twee paleizen, en had de grootse slaapkamer van gans het land.
Zelfs de koning zijn slaapkamer was een stuk kleiner.
Ja, ik had een gans park voor mij alleen.
Toen ik ontwaakte zette ik mij recht op de bank en keek naar de mensen die haastig naar het werk liepen.
Ppffffffffff wat een dommerikken dacht ik in mezelf.
Straks ga ik eens op mijn gemakske wandelen terwijl die mannekes achter hunnen bureau zitten vol stress.
Ik ga mij ne keer op mijn gemakske op mijne rug leggen in het gras met een blikske bier,en straks komen we terug samen met de andere vrienden.

Maar toen ik daar in mijn fantasie ontwaakte als clochard, ging ik op zoek naar mijn ontbijt.
Mijne chocomelk en mijn pannekoeken waren plots weg!
Geen melk met honing, en geen croissants!
Ik was nog niet goed wakker als clochard, of ik begon al zoveel te missen!
Ik had hier in mijn fantasie weer zitten dromen van alles wat schoon was!
Ik had de clochard daar zien liggen in het zonneke, en dacht dat dit ook zijn leven was.

Ik opende terug mijn ogen om terug te komen in de realiteit, en zag terug de clochard liggen op de bank.
Ik keek rond mij, en zag inderdaad geen gedekte tafel staan.
Ik zag wel een leeg bekertje liggen, maar het was waarschijnlijk al lang niet meer gebruikt om te drinken.
Het zal eerder dienen om te bedelen en te overleven.
Ik begon meer en meer terug te komen in de realiteit van het leven.
Ik zag mezelf deze middag al aan tafel zitten, en me volproppen met wat op één of ander kaart stond.
Ik zag me 's avonds aan de bbq zitten, en ik zag mij die bbq verlaten met maagpijn van een overdossis lamskotteletten en kippewit.
Ik zag mezelf hoofdpijn krijgen van een teveel aan wijn.
Mijn benen voelden zwaar en log aan, omdat mijn lichaam weer teveel van het goede had moeten verwerken.

En toen keek ik terug naar de clochard!
Ik zag hem ontwaken, en zoeken naar dat oud stuk brood die ondertussen opgepikt was door de vogels waar hij zijn eten mee deelde.
Ik zag hem naar één van de fonteintjes lopen, waar hij van het water dronk, waar wij al een deel van ons afval in gedeponeerd hadden.
Hij kreeg maagpijn van de honger, en zijn benen werden zwaar en log van de vele kilometers slenteren op zoek naar........
Af en toe was er toch een voorbijganger die een muntstuk in het bekertje wierp, en vaak was het nog met de hoop dat hij er geen drank zou van kopen.
Meestal was het muntstuk dan ook niet te groot om deze mens niet aan de drank te zetten.
Toch eigenaardig hoe ik soms vooroordelen hebben hé.
Precies of het is nog aan mij om te beslissen wat die man of vrouw met mijn gift doet!
Het komt dan over, ik geef wel iets maar ik beslis.
Jammer dat ik niet kan beslissen dat altijd de zon zou mogen schijnen voor die mensen.
Nee nee, ze lopen of liggen vaak in de regen.
Maar van die dagen moeten ik mij niet teveel aantrekken, want dan kom ik toch niet buiten, of het zou moeten zijn goed beschermd.
Als ik die mensen samen zien zitten met een blikje bier, dan zijn het dronkaards en zatlappen.
Maar ik zit mij hier zo de vraag te stellen, waarom ik mij dan af en toe een stuk in mijn voeten drink zonder dat ik miserie heb??
Misschien gewoon voor mijn plezier?
Omdat ik uitgenodigd ben?
Omdat ik het mij kan veroorloven?

Ik keek de clochard nog eens goed aan, en zag door zijn lompen en zijn stoppelbaard nog niet de helft van de miserie die ik mij moest inbeelden.
Ik kon ze af en toe eten geven, maar ook niet allemaal.
Ik kon ze wat geld geven, mar ook niet genoeg om een deftig leven te geven.

Ik besloot dan maar om ook die mensen een waardige plaats te geven tussen mijn teksten.
Daarom is dit schrijven een ode aan elke dakloze.
Waarschijnlijk zullen ze het nooit lezen, want hun verhaaltjes zetten ze zeer zelden op het internet.
Gewoon omdat ze in een wereld leven waar wij niet willen mee verbonden zijn.
Maar wie weet geeft ooit wel iemand mijn woorden als gift aan één van deze mensen!
Gewoon een menselijk warmte.

Groetjes chauffeurke

In

Vandaag was ik naar de bank geweest.
Euh.....niet achter geld, of ook niet naar de zonnebank hé!
Nee, een doodgewone zitbank ergens in de natuur.
Het was een bank waar menig zitvlak had gezeten.
Een bank waar de mens voor zich uitstaarde, of waar hij een gesprek had met de buurman op de bank.
Ik wist dat er steeds wel iemand op de bank zat.
Het was zelfs mode geworden dat als de bank volzat, dat de mensen ernaast gingen zitten of staan om toch maar aan het gesprek deel te nemen.
De bank had een sociaal contact.
De bank bracht mensen bij elkaar.
De bank droeg onze vermoeide ledematen.
De bank aanhoorde onze gesprekken.
Soms zaten de oudjes naast elkaar, en dan weer een verliefd koppeltje.
Toen ik vandaag bij de bank kwam, had ze iets eigenaardigs.
Er zat niemand, en de bank stond er verlaten bij.
Geen oudjes, en geen jeugd.
Zelfs geen vogel die op de rugleuning zat.
Ik keek naar de bank, en zag ze statig maar eenzaam tussen het groen staan.
Maar hoe meer ik naar de bank keek, hoe meer ik zag dat de bank niet echt leeg was.
De bank zat vol met vragen!
Er zat de vraag waar de oudjes waren.
Waren ze op verlof, of zaten ze thuis.
Was er soms ééntje overleden?
Waar was het verliefde koppeltje?
Waren ze op huwelijksreis, of was hun liefde voorbij en kwamen ze niet meer op de bank zitten?
In feite had de bank mij haar vragen doorgespeeld.
Ik wou ze dan ook niet alleen laten staan, en ging er  met al mijn vragen op zitten.
Zo zat ik met de vragen voor mij uit te staren,
wachtend op een antwoordt.
Maar de zitplaatsen naast mij bleven vrij.
Teveel vragen zijn ook niet goed voor een mens, en dus besluit ik maar om morgen niet naar de bank te komen.
Maar wie weet komen morgen de oude getrouwen terug.
Wie weet stellen zij hun dan ook de vraag, waar is chauffeurke.
Ja, soms kan je de mensen mislopen.
Soms zou je naast iemand willen zitten, maar blijf je alleen.
Soms zou je iemand je vragen willen laten dragen.
Soms zou je met je problemen een rustig plaatsje willen zoeken.
Soms......soms.....wil een mens ook eens alleen zijn!
Soms wil ik gewoon op die bank zitten zonder vragen!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ne mens kan nogal wat dromen he!!
Maar iedereen droomt wel eens,en het kan elk van ons overkomen!
Ge weet dat dromen heel speciaal zijn,maar dat dromen ook zoveel vertellen!
Soms is hij ver van de realiteit,en dan weer dichtbij.
En soms is het gewoon een droom die nodig is om even bij stil te staan!
Ik las hier deze morgen heel wat teksten,maar weinig over het thema,en ik dacht dan maar,
"chauffeurke vertelt gij ook ne keer uwen droom manneke" ))

Ik was deze nacht weer wreed aan het dromen!!
Ja dat is meestal zo als ik in een moeilijk periode zit.
Ik kan met mijn woorden niet naar buiten,en dan verwerk ik ze meestal als ik slaap!
Ik droomde dat ik een heel klein iemand geworden was!
Gewoon omdat ik een minderwaardigheidsprobleem gekregen had!
De problemen groeiden in feite over mijne kop,dat alles rond mij zo enorm ging lijken.
Ik was niet groter meer dan mijnen duim waar ik hier nu dat verhaaltje zit uit te zuigen!
Rond mij stonden grote tafels en enorme stoelen.
Reuze kasten en zetels die meer op een groot flatgebouw leken als ik vanonder aan de poten stond!
Het was zelfs t'één en t'ander om tijdens mijnen droom uit mijn bed te kruipen!!
Ja ik had van dat dromen wreed veel dorst gekregen,en wou beneden iets gaan drinken!
Ik had mijn donsdeken aan mijn laken geknoopt om mij zo te laten zakken tot op de grond!
Met veel moeite en geklouter daalde ik de trappen af naar wat plots een andere wereld leek!
Was het nu die droom die mij zo klein gekregen had,of waren het de problemen waar ik niet altijd kon over kijken!
Eens in de keuken klom ik met veel moeite op de stoel,en vandaar op de tafel waar mijn glas water stond!
Het glas leek enorm,en veel te zwaar om het op te tillen!
Ik zou het met mijn probleem zelfs niet aan mijn lippen kunnen zetten!!
Ik duwde een koekendoos tot tegen het glas,zodat ik gemakkelijker tot bij de rand kon.
Ik klouterde op de koekendoos,en met op mijn tippen te staan kon ik de rand van het glas vastgrijpen.
Ik trok mijn kleine lichaam met volle kracht naar boven,en op mijn buik hing ik in evenwicht op de rand van het glas!
Mijn benen naar de tafel,en mijn hoofd boven het wateroppervlak die in het glas aanwezig was.
Van boven gezien was het een serieuse diepte!!
Ik moest nog wat meer naar voor,om met mijn hand wat water te kunnen scheppen want het was veel te diep.
Ik rekte mijn lichaam naar het water toe.
En nog een beetje,en nog een beetje,en plots verloor ik het evenwicht.
Ik gleed van de glazen rand en kwam in het voor mij diepe water terecht.
Ik probeerde mij nog ergens vast te klampen,maar niets kon mij helpen.
Mijn handen gleden van de wand,en de boord van het glas was veel te hoog.
Ik zwom en zwom,en hoe meer ik ging bewegen,hoe meer golven er in het glas kwamen.
Na enige tijd leek het wel een storm in een glas water!
Ik stond op het punt te verdrinken in wat een droom was!
Ik riep nog rond me heen,maar buiten de echo van mijn eigen woorden die weerkaatsten op de wand van het glas kon ik niets horen.
Ik had zo graag gehad dat er nu iemand naar mij luisterde,maar niemand te zien!!
Nu ik ook eens weemoedig was onder de last van mijn problemen,hoorde ik mijn eigen hulpgeroep.
Ik probeerde nog met mijn twee voeten op de grond van het glas te blijven,en zo het hoofd boven water te houden,maar het water was veel te diep.
Het zwemmen ging over naar spartellen,en ik was niet ver meer van de verdrinkingsdood.
Een mens mag dan een leven achter zich hebben met veel ervaring,maar nooit had ik geleerd waar je de reddingsboei kon vinden om niet te verdrinken in dat probleem van die ééne dag waar je juist nu eens wou over praten!
Maar een droom kan zeer raar zijn hé!!!
Nu zie ik daar plots een schaduw rond het glas,en de afdruk van een hand die het glas vastnam.
Het glas ging naar omhoog,en twee grote lippen zetten zich aan de rand.
Ik werd opgezogen tot tegen de rand,en de persoon dronk met grote slokken het water naar binnen.
Met een harde smak werd het glas terug op tafel gezet,en viel ik op de bodem van het glas!
Hoewel ik nog wel opgesloten zat in mijn glazen kooi,was ik toch van de verdrinkingsdood gered.
Dat was nu al een ganse week dat ik zat te dromen van de groepsdag in Antwerpen,en dan droomt ge de dag ervoor zo ne speciale droom!!
Maar ge weet als ge zo over verschillende zaken droomt,dat dromen zich gaan vermengen!
En dat was ook hier het geval!
Toen ik op de bodem van mijn glas zat,besefte ik plots dat ik ergens op een tafel in Antwerpen stond!
Rond mij was er enorm veel volk,en een geroezemoes van je welste.
Tot er plots iemand roept!!!
Zeg zie ne keer wa ligt er hier in mijn glas???
Ik zag allemaal nieuwsgierige koppen rond mij,en ik voelde mij gelijk ne rare vis zonder water.
Maar dat is potverdekke chauffeurke die ni groter is dan zijnen duim!!
Wat doet den diene daar beneden???
Plots werd ik door wel honderd handen geholpen,ook door handen waar ik vroeger al eens een woordje mee had!
Nat,maar blij dat ik weer op een normale tafel zat,begon ik te groeien!
Ik groeide weer tot mijn normale lengte,en voelde mij sterker dan ooit omdat ik had gezien hoeveel vrienden ik had.
Nu laaf ik de dorst van mijn vrienden met woorden,sommigen lusten het drankje en ander wat minder.
Maar één ding hebben we geleerd,en dat is van te toasten op onze vriendschap,zodat nooit niemand meer in een probleem moet verdrinken.

Plots schiet ik wakker,en wist niet of ik nu echt in dat water had gelegen,of dat ik nat van in t'zweet stond van schrik??
Eén ding weet ik zeker,ik ga morgen naar de groepsdag om te zien of ik nu gedroomd heb of niet!!!
En ik hoop dat ieder van u er ook zal zijn,want daar kijk ik echt naar uit.
Mijn verhaaltjes kunnen ook maar een waarde krijgen als ik de personen achter de woorden zie.

Ik zou nog iets vergeten!!!
Ik heb mijnen droom nen titel gegeven!!

Storm in een glas water,waar ik door vrienden van mijn onbewoond eiland verlost werd!

Ja ik weet het,t'is nen lange titel,maar t'was dan ook ne lange droom hé ))))

Groetjes chauffeurke

Ze leek wel op een bloem,
en dacht haar te plukken.
Die liefde van toen,
die niet wou lukken.

Ze was mijn uitverkoren,
ze leek op een roos.
Maar de bloem ging verloren,
de liefde was zo broos.

Nu zou ik geen bloem meer plukken,
maar de liefde laten groeien.
Omdat het ooit eens zou lukken,
zonder in het geluk te snoeien.

Hello evrybody,

Nadat ik naar het kerkhof van Deftinge op bezoek was geweest bij Rogéke,ging het naar het kerkhof van Dilbeek.
Daar lag mijn moeke begraven!
Vroeger noemde ik mijn moeder gewoon "Ma".
En toen ze gestorven is noemde ik ze moeke.
T'is toch raar hoe ne mens kan veranderen als hij iets mist hé!

Ik stapte de middenlaan van het imposante kerkhof van Dilbeek naar beneden.
Langs weerszijden lagen grote grafzerken,en beneden de laan lagen de oudstrijders begraven.
Ook hier liep ik steeds via verschillende lanen naar mijn moeke toe.
Het leerde mij mensen kennen die ik nooit had gezien.
Zo staat er een grote grafzerk in wit-rose marmer,waar twee jonge kinderen begraven liggen.
Waarschijnlijk van een verkeersongeluk.
En ook Johan Anthierens ligt hier begraven op enkele grafzerken verwijderd van mijn moeke.
Ik sta steeds even stil op mijn weg bij die bepaalde grafstenen.
Het is een kerkhof die niet alleen met allerheiligen bebloemd is,maar het ganse jaar door.
Hoewel men ook hier en daar een verwaarloosd graf ontdekt.

Hoe dichter ik bij het graf van mijn moeke kom,hoe meer ik een krop in mijn keel krijg.
Het is niet van vandaag hoor!!
Nee de laatste weken van haar leven kon ze door haar ziekte niet meer praten,en ik stond machteloos aan haar bed.
Ze had jaren voor mij gezorgd,terwijl mijn snotvallingen en mijn hoofdpijn om niet naar school te moeten,niet te vergelijken waren met de ziekte die haar had overmeesterd.
Ik stond dan steeds met dezelfde vragen die men uit gewoonte stelde aan haar bed.
Vragen die op den duur misschien wel op haar gemoed zullen gewerkt hebben.
-Gaat het Ma??
-....................
-Kan ik iets doen Ma??
-.................
-Hebt ge niks nodig Ma??
-..................
Mijn vragen werden beantwoordt door een ijzige stilte die nog meer vragen opwierp.
Wat voor domme vragen stond ik daar te stellen!!
Natuurlijk ging het niet goed!
En nee ik kon niets doen!!
En het enige wat mijn moeke nodig had was rust!!

Na enig geslenter door de bloemenpracht aan de graven,kwam ik aan de sobere grafsteen die mijn moeke dekte.
Mijn moeke ging sober door het leven,waarschijnlijk omdat de ziekte het zo wou ppffffff.
En mijn moeke hield zielsveel van bloemen.
Daarom had ik de steen sober gehouden in een zwarte kleur,met een witte bloem op gegraveerd boven haar naam.
                            "Eliane Roels"
                            "1938 - 2000"

Ze hadden mij altijd verteld dat het jaar 2000 iets speciaals zou hebben.
2000 zou het jaar van alle veranderingen zijn!
Awel al die wetenschappers hadden gelijk!!
Met de dood van mijn moeke is er veel veranderd.

Ik keek naar de grafsteen,en de bloemen die er stonden.
Eén pot was nieuw,waarschijnlijk van één van de vele vrienden die mijn moeder had.
De andere bloemen waren van mij.
Zoals met Rogéke,kon ik ook met mijn moeke praten.Maar voor de grafsteen,was het makkelijker van met Rogéke te praten dan met mijn moeke.
Diene krop in mijn keel liet de woorden niet altijd door!
En ook tijdens haar leven,spraken we niet zoveel met elkaar.
Ja,als hare zoon in de zorgen of de problemen zat,dan werd er gepraat om mij te helpen.
Maar toen zij zorgen had,vond ik nooit de woorden ppfffffffffffffff.
En nu ik hier voor haar sta met mijn bloemen,sta ik weer met mijne mod vol tanden ppfffffff.
Soms stel ik mij de vraag,waarom ik niet altijd de juiste woorden op het juiste moment bij de juiste persoon vind?
Allee ik stond hier al vijf minuten voor diene steen en had nog geen woord gezegd.
Ik nam de uitgedroogde bloemen weg,en legde een bloemstuk in het midden van de donkere steen.
Ik trok mijn hand terug door even de steen aan te raken.
Het was bij ons in de famillie niet de gewoonte om elkaar aan te raken.
Ik zie dochters en zonen in andere famillies hun ouders kussen en knuffelen.
Dat is iets wat bij ons zeker geen mode was.
Mijn moeke kreeg kussen met hare verjaardag en met nieuwjaar.
En mijne pa zal mij waarschijnlijk ne keer gekust hebben bij mijn geboorte.
Ik zie nog steeds die momenten met nieuwjaar,waar ik mijn moeke drie kussen gaf,en waar mijne pa mij de hand reikte met een briefke van 5000fr.
Ik hoor zoveel over liefde en warmte tussen de ouders,maar ik heb denk ik iets gemist.
Maar ik wist steeds dat mijn ouders voor mij klaarstonden,en dat we niet veel woorden nodig hadden om elkaar te verstaan.
Misschien zijn al die woorden die ik ooit niet gezegd heb tegen mijn ouders,nu de teksten die ik schrijf of vertel.
De warmte,de liefde,de gesprekken,de woorden, omkaderd met de humor om de realiteit van het hart te verbergen.

Zoals alle stenen op het kerkhof,voelde ook deze van mijn moeke kil aan!
Maar onder vele stenen,ligt er zoveel warmte begraven.

-Dag Ma.
-Dag jongen.

Tijdens haar leven,sprak mijn moeke mij steeds aan met mijn voornaam.
Maar na haar dood,zal ze mij misschien ook anders gaan noemen.

-Ma ik heb uw bloemekes veranderd.
-Rogéke heeft u gisteren toch al gezegd dat we geen bloemen kunnen zien.
-Euh.......ja t'is waar,ik was het al vergeten.
-Ge vergeet veel de laatste tijd jongen!
-Ik weet het Ma.
-Hoe is het met uwe pa??
-Euh......awel goed,behalve dat hij nog steeds kan zagen ppfffffffffff.
-Dat is niet zagen jongen.
-Nee zekers......T'is altijd van doe ne keer dit en doe ne keer dat.
En uw ramen moeten vervangen worden,en uw deuren moeten veranderd worden,en uwen hof.En hebt ge uw kiekens al eten gegeven.En de werken aan uw huis en didde en dadde......
-Jongen........voor wa denkt ge dat uwe pa u dat zegt???
-Euh......awel om te zagen zekers!!
-Nee jongen......uwe pa heeft uw verbouwingen betaald,maar probeert van u af en toe op eigen benen te laten staan door u zelf zaken te laten doen.
Er komt een dag dat ook uwe pa er niet meer zal zijn.......en dan???
-Euh......en dan???Awel...euh......ik peis dat ik er dan gans alleen voor sta en dat ik nen dikke sukkelaar zal zijn ppffffffffff.
-Geniet dan nog maar van zijn woorden jongen,zelfs al lijken ze op gezaag.
-Ja Ma..
-Hoe is het met de kinderen??
-Awel Olivier den diene gaat stillekes zijne weg op zijn 21j,en ik zie die nimeer zoveel.
Hij zou toch wel ne keer meer bij zijne pa komen hé!!
-Kwam gij op zijne leeftijd veel naar huis???Ge waart altijd weg!!
-Euh......ja t'is ook waar,ik was het ook al vergeten!
-Hoe is het met Timmeke??
-Goed.Ma,.....amaai zo groeien dat den diene doet,hij heeft zijn scheut gekregen dat hij bijna over mijne schouder met zijn 12j.
En in school leert hij veel beter dan ik!!
-Ja dat is nu ook ni moeilijk hé!
-Euh......ja t'is ook waar.
-Jongen,zorg goed voor uw kinderen,want het is het dierbaarste bezit!!
-Ja ik weet het Ma.......maar soms zeggen ze ook niets van ne ganse dag!
-Te weten dat ze er zijn,zelfs zonder iets te zeggen is voornaam.
Toen ik ziek was,kon ik niet meer praten,en toch stond je ook aan mijn bed zonder woorden.
Maar ik voelde wel dat je er was,en dat is zoveel als woorden.Dat is de warmte en de liefde,en daarom zijn niet altijd woorden nodig!
-Ja.....ge zult wel gelijk hebben Ma.
Ma........ik zou ne keer iets willen zeggen!
-Ik luister altijd jongen.
-Ma ......ik....ik.....snik....ik mis je Ma!!!
-Waar ik nu ben luister ik altijd jongen!!
Je moet weten dat ik er ben als je mij nodig hebt.
We zijn toch aan het praten met alkaar!
-Euh.......snik......ja ik weet wel,maar t'is niet het zelfde!!
-Ook met uwe vriend Rogéke praat ge nog vaak,en dat is het voornaamste.
De dag dat je niet meer praat met ons,is het dat je ons vergeten bent.
En dat zou pas een leegte worden.
-Ja......t'is waar Ma.
Allee ik ga maar ne keer weer naar Deftinge plage hé!
-Ja jongen.....geef een dikke zoen aan de kinderen,en probeer de woorden van uwe pa eens anders te begrijpen,je zal zien dat het geen gezaag is,maar een wijze raad.
-Ik ga dat doen Ma...

Ik raakte nog even de steen aan voor te vertrekken.

-Dag Ma!!
-Dag jongen.

Terwijl ik mijn ogen droogde,ging ik via een andere weg naar de uitgang van het kerkhof.
Ik keek af en toe naar de mensen,en knikte uit beleefdheid zoals mijn moeke het mij altijd geleerd had.
Hier was ik niet beschaamd omdat ik als man geweend had,want er waren er zoveel die hier met rode betraande ogen rondliepen.

Toch raar dat een kerkhof een plaats is waar de meeste mensen elkaar begrijpen.
Hier ligt rijk naast arm,en zelfs met zijn grootste vijand rust men hier in vrede.
Moest iedereen dat tijdens zijn leven begrijpen,dan zou de dood overbodig zijn om ons de ogen te openen!!

Groetjes chauffeurke

ps
Ik weet dat mijn teksten niet zonder fouten geschreven zijn.
Maar dat ik Ma met een hoofdletter schrijf in het midden van een zin is geen fout hoor ))

Hello evrybody,

Deze morgen was ik opgestaan,en mij volgens het dagelijks ritueel nog ne keer goed uitgerokken.
Ik keek door het raam,maar ik zag geene steek voor mijn ogen!!
Bij mij kan dat verschillende redenen hebben.
Of ik heb tijdens de nacht zo gezweet dat er damp op mijn ruiten staat.
Of het is mistig buiten,en de mist laat mij niet toe het weer te ontdekken )
Of ik heb nog nevel in mijn ogen van de mistige avond ervoor.

Na mijn ogen te hebben uitgewreven en ook te hebben geprobeerd mijne naam op de ruit te schrijven,wist ik dat het mistig was buiten!
Toen ik beneden door het raam keek zag ik mensen met bloempotten door de mist trekken.
Potverdekke dacht ik nog,t'zal hier weer ne jubileeum zijn zekers!
Maar toen ik op de kalender keek,stond er Allerheiligen!!
Jawadde!!!!
Nog een geluk dat er kalenders bestaan om ons aan bepaalde zaken te herinneren!
Ik die regelmatig naar het kerkhof ga,zou het vandaag toch wel vergeten zijn zekers.
Mijn moeke en Rogéke zouden zich nogal ongerust maken moest ik met Allerheiligen aan hun graf niet verschijnen.
Ik rap tot aan het kerkhof gereden,waar de bloemisten hun handen vol hadden met hun schappen te ledigen.
-Dag meneer,ik kom achter een bloemeke voor mijn Moeke en voor mijne vriend Rogéke.
-Awel ik heb hier nog potten chrysanten aan 5€.
-Dat is zeker de bloem van den dag??
-Ha ja meneer,chrysanten zijn de bloemen voor Allerheiligen hé!
-Jamaar ik ga regelmatig naar hun graf,en ik heb daar nog nooit chrysanten opgezet!
-Ja.....ik heb hier ook nog bloemstukskes.
-Ha dat is al veel beter,geef er mij maar twee!
-A.U.B meneer,dat is dan 28€.
-Amai ze zijn goedkoper tijdens het jaar zenne.

Maar waarom zou ik op ne frank kijken,ik doe het voor mezelf,want deze die begraven liggen kunnen toch de prijs niet zien!!
Ikke met mijn bloemstuk naar het graf.
Toen ik aan het graf van Rogéke kwam,was ik het eerst voorbijgelopen!
Ja hij lag tot over drie weken gewoon onder de aarde,en nu lag er ne grafzerk op.
Maar Rogéke houd alles in t'oog van ginder boven hé!
-Hela chauffeurke,waar loopt ge naartoe???
-Euh......awel bij u hé!
-Ge zijt me wel al voorbij hé!
-Hoe???
-Ja kom maar terug,ik lig nu onder ne steen.
Ik daar gezocht,en iets verder lag een nieuwe steen,met de foto van Rogéke op.
-Amai Rogéke dat doet raar u daar te zien op diene foto.
-Waarom sta ik er niet goed op??
-Euh......jawel,maar nu ik zo tegen u klap,is het precies of dat ge mij ziet staan.
-Ik zie u altijd van hier boven!!
-Kijk ne keer Rogéke wa voor schoon bloemekes ik voor u heb meegebracht,ik zal ze naast diene andere pot zetten hé!!
-Zet ze maar waar ge wilt,want ik kan dat toch niet meer zien!!
-Hoe??? En ge zegt just dat ge alles ziet van ginder boven!!
-Ik zie niks materealistisch!!Ik zie alleen de liefde van de mens.
Ik hoor het hart en de geest die praat,maar verder niks!!
-Euh......jamaar,is dat dan bij mijn moeke ook zo???
-Ja chauffeurke,de geest der doden komt enkel in contact met deze die voor hem open staat.
-Jamaar.....potverdekke,dan had ik beter geen bloemen gekocht!!
-Chauffeurke,ge komt toch regelmatig naar het kerhof zonder bloemen,en toch praat ik met u zoals we nu praten.
Den tijd dat ik nog in leven was,hebt ge mij toch ook nooit bloemen gegeven!
-Euh......nee!!
-Awel,en toch hebben we altijd met elkaar gepraat.
-Euh.....ja!!
-Hoe is het anders nog met u,laat ons daar eens over klappen!
-Euh.....stillekes zeker.
-Allee dat is dan zoals met mij.
-ppffffffff zeg Rogéke dat is wel een flauw zenne!!
-Is het omdat ik dood ben dat ik nimeer mag lachen???Ge hebt mij vroeger toch altijd zo gekend.
-Euh....ja.
Awel ik wil dat ge mij zo in gedachte houd.
-Allee dan,maar de mensen moeten ons hier niet horen,want als ze ons hier gaan horen lachen,gaan ze da niet verstaan zenne.
-We praten door onze gedachten,en deze woorden zijn niet hoorbaar voor een ander.
kijk maar even rond,en zie naar de gelaatsuitdrukkingen van de verschillende kerkhofgangers.Je zal zien dat er mensen aan de praat zijn in gedachten.
Ik keek rond,en hij had nog gelijk ook.
-Zeg Rogéke,ge staat schoon op uwe foto zenne!!
Ondertussen keek ik nog ne keer naar zijne foto,en zag nen druppel uit zijn oog lopen!
Ik begon na te denken,en dacht dat Rogéke het wel triest vond van nu onder diene steen te liggen.
Zijne foto was zoals ik hem de dag voor zijn dood had gezien!!
Maar ik had Rogéke nog nooit zien wenen,en dat deed mij ook tranen in mijn ogen krijgen!!
Het werd stil,ik dierf niks meer te zeggen,en ook aan Rogéke zijne kant was het even stil!
De nevel maakte mijn haren nat,en deed de grafzerk blinken.
Ik keek nog even op,en zag hoe uit de twee ogen op de foto tranen ontsprongen!
-Mijne lach was plots over,en zag zoveel zaken aan me voorbijgaan die ik vroeger met Rogéke had beleefd.
De tranenvloed werd nog sterker toen het in mijn gedachte kwam dat ik het ook nooit meer zou beleven.
Bij elke gedachte over wat ik met Rogéke moest missen,ontsprong er een traan!!
Zoals een klein kind was mijn lach overgegaan in een gebleit.
-Awel ....kieken wat staat ge daar nu te bleiten???
-Snik.....awel ...snik...Rogéke ik zat zo te denken ....snik aan vroeger,en aan den tijd dat ge ik u als vriend had......snik....en ......!!
-Ja chauffeurke,dat is nu allerheiligen!!
Gewoon even stilstaat en nadenken over vroeger.Over het gemis van een persoon,en over de leegte die met de dood geschapen wordt.
-Snik......jamaar.....snik.....ik denk nog zoveel aan u....snik....snik...
-Als je nog aan mij denkt,dan zal ik die leegte wel vullen chauffeurke.
Dat is ook zo met je moeder,herinneringen vullen de momenten der leegte chauffeurke.
-Ik weet het....snik.....maar soms wordt het allemaal even teveel hé!!
-Ik weet het chauffeurke,maar emoties en tranen zijn voor de levenden bestemd!
-Euh......jamaar,ge moet nu de straffe nimeer uithangen zenne!!
Ik zie hier ook wel een traantje op uwe foto zenne!!!
-Ik ween niet chauffeurke!!De tranen op de foto zijn de neveldruppels die naar beneden glijden.
Allerheiligen is nu éénmaal een trieste dag,en soms zet een neveldruppel die dag nog meer in de verf.
Je kan aan een druppel de betekenis geven die je aan een traan geeft!
-Ppppffffffffffff.......jawadde,en al da volk die hier naar mij staat te gapen,ik kom toch liever een paar keren tijdens het jaar dan op Allerheiligen zenne.
-Laat ze maar kijken chauffeurke,het zullen maar onze vrienden zijn die aan mijn graf zullen stoppen.
Zelfs mijn famille is nog niet langs geweest.
Maar het doet deugd te weten dat er mensen zijn die aan me denken.
Niet alleen op Allerheiligen,maar ook tijdens de gewone dagen.
-Ja Rogéke,ik denk nog vaak aan u man!!!
-Allee.....ga maar tot bij u moeke nu,eer dat diene neveldruppel toch nog nen traan wordt ).
-Dag Rogéke!!Ik kom deze week nog wel ne keer terug als het hier wa kalmer zal zijn!
-Doe dat chauffeurke.
Ik keek nog even naar Rogéke zijne foto,en legde de bloemen die hij toch niet kon zien nog even in het midden van de zerk.
Terwijl ik me naar mijn moeder begaf,keek ik nog even achter mij en ook even naar boven.
Vroeg of laat zou ik er wel achterkomen hoe Rogéke zo met mij kan klappen!!
Maar wie weet brengt er mij dan ook iemand bloemen die ik niet kan zien!!

Groetjes chauffeurke

Het was weekend, en de kinderen waren thuis.
Het was niet echt zonnig en het was niet echt grijs.
Het was zo'n weekend waar we niet echt wisten wat te doen of waar naartoe.
We keken op de landkaart, en de kinderen keken naar het uiterste van ons landje.
De kust of de Ardennen.
Maar er ligt nog zoveel tussen dat onbekend is.
Er ligt tussen de twee uiterste grenzen veel geschiedenis.
En hoewel we het niet echt van plan waren reden we naar de westhoek.
We reden naar de markt in Veurne, en aten er een pak friet met curryworst.
Alles overgoten met bijhorende sauzen.
En toen we daar in de frituur aan een tafeltje zaten viel ons een affiche op.
Een affiche met als titel "de dodengang".
Mijn kinderen vroegen of het een affiche van een film was die ze nog niet gezien hadden.

-Is dat ne nieuwe film pa?
-Nee Timmeke dat is gene film.

-Da was waar den oorlog was hé pa?
-Ja Olivier, het is een plaats waar er wreed gevochten is.
-Ziet ge daar nu nog iets van pa?
-We kunnen er straks eens naartoe rijden als jullie willen?

We aten ons vettig maal op, en stapten terug naar de wagen om van Veurne naar Diksmuide te rijden.
Van in de verte konden we de ijzertoren zien staan.
Een symbool voor elke vlaming.
Hoe dichter we kwamen hoe groots hij zijn schaduw over de velden wierp.
We reden voor de ijzer links naar de dodengang, en kwamen aan op deze plaats waar de oorlog ooit woede en het nu zo stil was.
We stapten het kleine museum naar binnen en keken naar de vreselijke beelden.
Veel vragen moesten er niet gesteld worden,met de beelden op de schermen keerden we terug in de tijd.
In de vitrines lagen de resten van wat opgegraven was.
Het was er gewoon ingelegd om een beeld te geven van hoe het was.
Maar velen zien een kogel en een bajonet, maar gaan voorbij aan het leed die er mee aangericht is.
Velen zien de kapot geschoten helm liggen, maar zien niet het bloed dat er onder vloeide.
Velen zien de geschiedenis liggen zonder er echt bij stil te staan.
We liepen naar buiten en liepen door de dodengang waar ooit de dood lag.

-Is dat hier dat de soldaten zaten pa?
-Ja manneke, hier stonden de soldaten om de Duitsers te stoppen op hun weg naar Frankrijk.
Met duizenden vochten ze voor hun vaderland.
En met duizenden zijn ze gestorven.
Ze hebben de geschiedenis geschreven met hun bloed.
De ijzervlakte werd onder water gezet, en hun lijken dreven naar hun laatste rustplaats.
Deze die nog naar adem konden snakken hadden dan weer te maken met het gifgas die binnen de korste keren zijn tol eiste.
De dodengang was bezaaid met strijders, en de overlevenden liepen op lijken en door het bloed.
Een mensenleven lag in de modder te rotten, nadat het zo hard had gevochten voor onze vrijheid.
De hemel kleurde grijs en de grond kleurde rood.
De geschiedenis was geschreven en de oorlog was gevoerd.
De dodengang is een aandenken waar we even moeten bij stil staan.

-Maar pa, dat is hier nu toch wreed proper hé.
Ge ziet geen bloed of gene modder meer.
Er liggen geen kogels of helmen meer.
-Nee ventje, de lijken zijn begraven en het bloed opgedweild.
Daarom dat er nog veel komen kijken uit nieuwsgierigheid, en zoder echt te beseffen wat de mens hier heeft meegemaakt.
Moest er nog bloed liggen of kogels zouden de mensen niet komen, of zouden de souvenierjagers hun collectie komen aanvullen.
Nee ventje, je moet hier tussen de zandzakjes lopen en hopen dat het ons nooit meer overkomt.
-Maar pa, als de mensen dat zien gaan ze toch niet herbeginnen?
-Na de eerste wereldoorlog zijn ze al eens herbegonnen, en men is nooit zeker dat de geschiedenis zich niet herhaalt.

We liepen door de gangen, en keken af en toe over de zandzakjes waar we nu de vrede zagen.
We zagen de ijzertoren waken, met de vraag voor hoelang?
We liepen stil naast elkaar, en af en toe gaf ik de oudste een schouderklopje en wreef ik de jongste door het haar met de hoop dat ze hier nooit zouden moeten staan.
Zij hebben de verhalen van mijn grootvaders niet gehoord over hun opsluiting en over de oorlog.
Zij zien maar de zandzakjes die nu geschiedenis zijn.
Gewoon de zandzakjes waar één of ander toerist zijn naam heeft ingeschreven met de datum dat hij is langsgekomen.
Mensen die hier over lijken lopen zonder te beseffen dat ze zonder die strijders hier misschien niet zouden gelopen hebben.

De dodengang!
Een plaats waar het voor mij even terugkeren is in de tijd, hoewel ik er nooit geweest ben.
De letters van de geschiedenis ontleden.
Even blijven stilstaan bij hoeveel leed een mens een mens kan aandoen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ik was gisteren ne keer gaan wandelen in Geraardsbergen, en tezelvertijd ne keer naar de vitrines gekeken.
Overal waren de feestdagen al aangekondigd.
De klerenwinkels pronkten al met de avondkledij.
Aan bepaalde restaurants kon men al de menu’s voor kerst en nieuwjaar lezen.
En in vele vitrines waren de kerstartikelen al uitgestald.

Maria en jozef stonden te blinken in hunne tenue de soiree .
En den os en den ezel stonden op vers hooi.
De drie koningen waren hun potten mirre en wierook aan het vullen, en het bakske vol met stro lag er nog verlaten bij.
De echte plastieken kerstbomen stonden in alle maten en kleuren versierd in de winkels.
Het deed er mij aan denken, dat ik mijnen boom van verleden jaar nog moest afbreken, zodat ik hem dit jaar terug kon zettenJ))

Ik moest juist wat bollen kopen, omdat als ge hem zolang laat staan, die bollen daar uitvallen eens ze rijp zijn héJ)

Voor de rest leek alles nog in orde, just de stal ne keer herbehangen en 16 lampen van diene sliert lampions vervangen.
Dus ikke ne keer de winkel binnen gestapt om te zien wat ik zoal moest hebben om mijn feestdagen door te brengen.
Die verkoopsters zijn speciaal getraind voor die dagen denk ik.

Want ik was nog maar binnen of er stond er daar al één aan mijn mouw te trekken!!

- Dag meneer kan ik u helpen?

- Euh….ik kom ne keer kijken voor wa kerstgerief!
- En aan wat had meneer zoal gedacht?

- Euh…..ja aan wat denk ik zoal,zeker geen paaseieren hé!

- Ha hahaha meneer is ne plezante!

- Euh…..ze zeggen dat ja.

- Had meneer een kerstboom nodig??

- Euh…..nee ik heb nog ééne staan van verleden jaar,maar ik heb een paar bollen nodig om de geplakte bollen te vervangen.

- Aan hoeveel bollen had meneer gedacht?

Jawadde…..azo een verhoor om nen bol te kopen zeg!!

-         Ja, niet teveel en ook ni te weinig, den boom moet schoon gevuld zijn hé.
- En in welk kleur had meneer ze gewild??

-         Awel ze moeten rood zijn, want die dat er nu al 20j in hangen zijn ook rood.

Ze toont me daar verschillende rode kerstballen, maar geen ééne die hetzelfde rood had.
Ja, na 20 jaar is alles anders hé!!
Ook de kleuren veranderen, en zo wordt rood een ander roodJ)

-         Euh…..als de kleur verandert is, zal ik ze best allemaal veranderen zekers!

-         Dat is inderdaad het beste meneer, hoe groot is den boom?

-          Awel diene was verleden jaar 2m10 hoog, en daar zal niveel bijgekomen zijn denk ik, want plastiek groeit ni rap hé!

-         Voor een boom van 2m10 moet ge ongeveer 80 bollen tellen!

-          Wablief???? 80 bollen,gaat ge dan nog iets van dienen boom zien??

-         Natuurlijk meneer, hij zal schoon gevuld zijn!

Amai mijne frak, ik had ne keer naar de prijs gekeken en wist niet of dienen boom het financieel zou kunnen dragen.

Ze had de kerstballen schoon ingepakt in verschillende dozen, en omdat ik zo ne goeie klant was, kreeg ik als geschenk éénen bol gratis
Maar dat kleur mocht ik niet kiezen, en dus was ik verplicht van ne witte te nemen zoals iedereen die 80 ballen kochtJ)

Nadat ik betaald had, mocht ik met mijn 81 ballen vertrekken.

Thuis had ik al mijn oude bollen uit den boom geschud, en om ne keer te proberen de nieuwe erin gehangen.

80 mooie rode blinkende bollen hingen te blinken in mijnen kerstboom.

Het was precies al een beetje kerst!!
Het stof die er de laatste elf maanden was opgevallen bootste mooi de sneeuw na.

Het was juist diene ééne witten bol die enorm opviel tussen al die rode!

Telkens ik naar den boom keek, viel mijn oog steeds op diene witte bal.

Zelfs de os en den ezel leken er naar te kijken.

Af en toe ging ik eens dichter bij den boom staan, en dan zag ik mezelf staan in diene witte blinkende bol.

In feite had het iets speciaals!!
De witte bal hing er als enige van zijn kleur, en zo viel hij ook enorm op

Maar hij weerspiegelde ook zoveel meer dan de andere.

Hij kreeg plots een speciale betekenis.

Ik begon diene ééne bal te vergelijken met de mailgroepen waar ik ingeschreven was.

Hij hing er zo alleen, zoals bij de alleenstaanden, maar tezelvertijd hingen er nog zoveel anderen rond!

Hij had het gezelschap van al die andere bollen die met hun rode kleur zoveel liefde weerspiegelden op zijn bleke kleur.

Een bal tussen de ballen leek zo algemeen, maar zijn manier van hangen, zijn kleur, zijn schittering was zo apart in de algemene wereld van kerstballen.

Ik vergeleek hem met de mailgroep algemeen, waar iedereen ook een beetje apart is door zijn manier van zijn in de groep.

Het was een bal die plots zoveel betekenis had gekregen, omdat hij mij de waarheid van het leven liet inzien.

Het was een bal die de waarheid van de andere 80 aanvaarde.

Met zijn witte kleur, bracht hij zelf enige waarheid tussen de verschillen.

Ik vergeleek hem met de mailgroep Elk zijn waarheid, waar niet iedereen dezelfde woorden schrijft door opzoek te gaan naar enige waarheid.

Hoewel hij totaal anders was dan de andere, hing hij hier perfect op zijn plaats.

Ik kon niet anders dan hem telkens aan te kijken en te vergelijken met de mailgroepen.

Ik heb dan maar besloten dat ik mijnen boom niet ga afbreken, en dat ik hem laat staan tot met kerstJ)

En wie weet misschien nog langer.

Ja, soms is het eigenaardig, dat een kerstbal zo algemeen kan lijken, terwijl hij zoals de mailgroepen zoveel waarheid vertelt om het alleen zijn te verdringen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Gisteren had ik even het scherm verlaten om een wandeling te maken.

Het was zo een moment waar ik de woorden ruil voor mijn wandelschoenen.

De vraag is steeds waar ik naartoe trek.

Hoe meer ik aan het scherm gekluisterd zit, hoe minder ver mijn wandeling wordt .

Maar ik zat al ganse dagen te schrijven, en ik moest even buiten.

Ik keek naar buiten en zag het mistige weer.

Ik zou dan maar een wandeling maken die aan het weer aangepast was.

Ik begon te stappen door het veld, op weg naar het kerkhof van Deftinge waar mijne vriend Rogéke ligt.

Na een half uurke stappen duwde ik het ijzeren hek voor mij uit.

Ik stond op het kleine kerkhof waar de resten van Allerheiligen nog zichtbaar waren.

Bloempotten lagen stil te rotten en te verkleuren in de gangen.

Af en toe zag ik een graf met verse bloemen.Dit waren de graven waar mensen zoals ik niet alleen met Allerheiligen kwamen.

Maar ook een paar nieuwe graven lagen er bebloemd bij.

Telkens ik hier kwam, ontdekte ik terug een leven die voorbij was.

Ik was vandaag zonder bloemen gekomen, maar ik voelde er mij niet schuldig bij.

Rogéke vroeg dat ook niet, en hij was al blij dat ik af en toe op bezoek kwam.

Ik stapte door de gangen, om voor de zerk van Rogéke tot stilstand te komen.

Ik kijk dan steeds naar zijn foto, en zie hem nog zo voor mij staan.

Nee, ik sta niet te bidden voor zijn graf, maar ik kom er gewoon even praten met mijne vriend.

-Dag Rogéke…

-Dag chauffeurke.

-T’is ni te warm hé Rogéke.

-Ik weet ni,want ik voel dat hier ni hé.

-Ja t’is waar ook.

-Ik heb ne nieuwe gebuur gekregen.

-Ha ja….????

Ik keek naar de hoop aarde naast Rogéke, en inderdaad er lagen vele bloemen op een hoop losse aarde.

-75j chauffeurke, hij heeft het langer volgehouden dan ik.

-Ja Rogéke, ge zijt veel te vroeg vertrokken.

-Dat is het leven chauffeurke, ne mens legt zich voornemens op.

Ne mens maakt plannen, en plots is het gedaan.

-ppffffffffffff zeg kunnen we over niks anders klappen ?

-Allee, zeg ne keer hoe het met het huis is, en hoe het met mijn vriendin is en met het café.

-Awel alles wat gij aan het huis gedaan hebt staat nog rechtJ))

En met uw vriendin en het café is alles goed.Ze begint er zich over te zetten.

Telkens ik in het café kom, en  er niemand is praten we over u.

Voor de rest zijn da nog altijd dezelfde die in het café komen hé.

En de dag dat ze niet meer in het café komen, dan liggen ze meestal hier hé.

-Ja t’is waar, ik heb hier al een paar klanten zien aankomen.

-Euh……Rogéke ik heb geen bloemen mee, en ik heb ook niks mee voor uwe Sinterklaas.

-Ik heb geen bloemen nodig chauffeurke. Ik zie ze toch niet liggen.

En ik heb vandaag wel een Sinterklaasgeschenk gekregen.

-Ha ja…..??

-Ja chauffeurke een heel schoon geschenk.

-Allee gij, van wie dadde???

-Van u chauffeurke!

-Hoe van mij??

Ik sta hier met lege handen, ik zeg just dat ik niks mee heb!

-Chauffeurke, je bezoek af en toe is een geschenk.

Die bezoeken die je brengt zonder verplichtingen.

Je woorden brengen een beetje leven na de dood.

-Leven na de dood???

-Ja, je noemt het hoe je wil.

Maar als je hier staat, weet je dat je tegenover een dode staat.

Je praat met de woorden van je herinneringen aan mij, en dat brengt mij voor jou terug wat tot leven.

-Euh……ja t’is waar!

-Thuis praat je wel tegen een scherm, en daar verstond ik vroeger ook niks van.

Ik zat soms te denken dat ge zot geworden waart.

Maar nu je hier voor een grafsteen staat te praten weet ik dat het niet zo is.

Ik keek nog even naar de grafsteen, en nam de verslenste bloemen weg.

-Rogéke ik ben er maar eens mee weg hé!

-Ja jongen, wees voorzichtig op de baan.

Tot nog eens hé.

-Dag Rogéke.

Telkens vertrok ik aan zijn graf met tranen in mijn ogen.

Hij wees me erop dat ik moest voorzichtig zijn, terwijl hij zelf verongelukt is.

Ik heb al meer tranen gelaten voor Rogéke dan voor mijn eigen familie.

Ja, misschien was Rogéke ook veel meer.

Ik stapte door de gang, en droogde mijn tranen die zich mengelden met de mistdruppels.

Ik keek nog even in zijn richting, en trok het ijzeren hek achter mij dicht.

Met een krop in de keel stapte ik weer door het veld naar huis toe.

In de verte zag ik mijn huis staan, maar ook zijn café waar hij nooit meer aanwezig zou zijn.

Ja, Rogéke is zeker niet vergeten, anders zou ik er ook niet over schrijven.

Groetjes chauffeurke