Geloof of godsdiensttoerisme?

Als ik zo tijdens mijn uitstappen kerken of kapelletjes ga bezoeken denk ik niet alleen terug aan het verleden maar stel me soms de vraag of sommigen nu voor het geloof komen of aan godsdiensttoerisme doen.

In Parijs hadden ze mij gezegd van de twee grote kerken te gaan bezoeken, de “Notre Dame” en de “Sacré Coeur” wat ik dan ook heb gedaan.

Het plein voor de Notre Dame zag zwart van het volk en je moest in een rij gaan staan om een ganse tijd aan te schuiven om naar binnen te kunnen.

Bij de ingang hing een bord met een paar verbodstekens dat het verboden was foto’s te nemen, verboden te eten, verboden te drinken, verboden radio’s aan te zetten en nog een paar zaken die helemaal niet bij de stilte van het bidden hoorden.

Eens we binnen waren stond er een massa volk te drummen om een zicht te krijgen door de middengang en tot onze grote verbazing was er juist een eucharistieviering bezig.

De massa verplaatste zich naar de zijbeuken van de kerk en op het ritme van de duizenden slenterende voeten liep je mee voorbij de Heiligen die ons sereen en sommigen vragend bleven aankijken.

Het was al een ganse kunst om uit de rij te ontsnappen om een kaars te doen branden omdat we het zo beloofd hadden aan iemand die de kracht niet meer had verre uitstappen te doen.

Onze Lieve Vrouw, Sint-Antonius en onze Lieve Heer keken al lang niet meer op van de drukte aan hun sokkel en zullen het al moeilijk genoeg gehad hebben om te zien wie nu wel of niet betaalde om een kaars aan te steken.

Anderzijds stelde ik mij de vraag hoelang een noveenkaars hier wel brandde als ik zag dat er plaats te weinig was om de honderden kaarsen te plaatsen.

Volgens mij moeten sommigen gedoofd worden om ’s anderdaags plaats te maken voor de volgende meute die hier binnenstroomt.

Of het nu de “Notre Dame” of “ de Sacré Coeur” is het fenomeen is hetzelfde.

Maar je kunt er de gelovigen wel uithalen, hoewel sommige gelovigen hun ook wel zullen bezondigen aan het nemen van een foto terwijl het verboden is, ontdek je ze op een andere manier.

Natuurlijk moet er een foto genomen worden om in onze moderne maatschappij een bewijs te kunnen voorleggen aan de thuisblijvers dat ze wel ter plaatste zijn geweest.

In aparte zijbeuken kon je even plaats nemen om je te richten tot de Heilige die er waakte en daar zat al veel minder volk.

De massa stroomde verder over de zwarte stenen, halsreikend kijkend naar de middenbeuk waar velen de mis volgden alsof het een uitstervend ras was.

En ik…ik was ontsnapt en had even plaats genomen op één van de houten banken waar je zowel kon zitten als knielen.

En terwijl ik dacht dat knielen uit de mode was zat ik naast een paar mensen die de traditie in ere hielden en hun knieën hadden geplaatst op de harde houten bank.

Steunend met hun armen op het bovenste deel waren hun handen samengevouwen waar de bolletjes van de paternoster de verbinding maakte naar een mooi kruisje.

Ja, dat waren de echte gelovigen die zich niets aantrokken van het voorbijtrekkende godsdiensttoerisme en die stil of fluisterend een gesprek hadden met de Heilige die hier waakzaam zijn Heilig hart toonde.

Ik was het niet gewoon een kerk te betreden met zoveel volk en mijn aandacht werd soms afgeleid door allerhande zaken.

Ik stelde mij de vraag wie die echte gelovigen nu waren en van waar ze nu juist kwamen en met naar de taal te luisteren kon je al veel ontdekken.

Daar waar ik zat leek Spaans de meest gesproken taal en aan het uiterlijk te zien was het een mengeling van Spanjaarden en Mexicanen die van veel verder gekomen waren dan ons landelijke Lierde.

Maar ook Italianen en Filippijnen maakten hier deel uit van de biddende gelovigen.

Natuurlijk zullen er wel gelovigen zijn die niet uit de rij ontsnapten en verder slenterden om hun plaats of tijd niet te verliezen.

Er komt zoveel volk langs dat we zelfs onze buren zouden mislopen indien ze hier aanwezig zouden zijn.

Ja, sinds ze daar de eerste steen van Notre Dame hebben gelegd in 1163 is er blijkbaar al heel wat veranderd en maakt het toerisme nu deel uit van deze plaats.

Waarschijnlijk zullen velen meer weten over het boek dat Victor Hugo schreef in 1831 over de “Klokkenluider van Notre Dame” dan over de Relikwieën van Christus die hier bewaard zijn zoals de doornkroon een stuk uit het kruis en één van de nagels waar hij mee gekruisigd is.

En ook als je naar de “Sacré Coeur” klimt heb je eerst 237 treden achter de rug waar onze kapel van “den oudenberg” maar klein bier tegen is.

Buiten adem flitsen de fototoestellen dan tegen de maagdelijke witte gevel en ook hier komt het erop aan een souvenir mee naar huis te nemen zonder echt te weten dat de bouw van dit mooie monumentale gebouw werd gestart naar aanleiding van de 58.000 doden die vielen tijdens de Frans –Duitse oorlog (1870-1871).

Ja, de bouw duurde tot 1914 en dan was het potverdekke terug oorlog ppfff!

Vandaag liggen de Notre Dame en de Sacré Coeur er vredig bij hoewel de concurrentie bij de souvenirverkopers welig tiert.

De doodgewone toerist probeert nog af te bieden op een sleutelhanger bij één van de straatverkopers terwijl de gelovige op geen Euro kijkt om een paternoster of een “schapulierke” of ander aandenken te kopen die hij thuis zal koesteren.

En ik…ik heb er ook een paar zaken gekocht omdat een persoon die slecht te been was het had gevraagd.

Ze zal niet moeten aanschuiven in de massa van het godsdiensttoerisme en ik laat het haar ook niet betalen omdat we toch al dachten van een souvenir te kopen omdat ook dit grote mode geworden is van iets mee te brengen.

Wie weet zal het geschenk haar sterkte, moed en kracht geven en zal ze de oude paternosterbolletjes nu wisselen voor de nieuwe die haar op de weg van haar geloof vergezellen.

Ja, wie weet zal ze zelfs aan ons denken tijdens haar bidden.

Terug thuis weg van de toeristische massa stop ik straks misschien wel aan den oudenberg of ga ik wel eens kijken naar de renovatie van de kapel aan “ten muizenhole”.

Och…ik weet wel, het is ook een soort van godsdiensttoerisme,alhoewel ik het eerder uit ongerustheid doe en met schrik dat iets zou verdwijnen.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Met een paar kletsen op mijn billen ben ik wakker geworden in de stamboom van mijn leven.

Moeder had afgezien om mij daar aan één van die takken van de stamboom te hangen maar zoals alle echte moeders had ze het er voor over.

En daar liep ze dan met mij in de armen en vertroetelde mij een leven lang.

Als een kuiken liep ik onder haar vleugels en zelfs als ik al eens wet verder vooruit liep keek ik steeds achter mij om te zien of moeke wel volgde.

Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide.

Ja, op zeker moment waren onze handen even groot!

Moeke was er steeds, ze was er toen ik ging vervellen en mijn babyvel ruilde voor dat van een kind.

Moeke hielp mij door de kinderziektes en sommige nam ze zelfs van mij over.

Moeke gidste mij van mijn puberteitsjaren naar mijn publiciteitsjaren.

Moeke vocht aan mijn zijde tijdens mijn legerdienst.

Moeke stond mij zelfs af tijdens mijnen trouw en moeke nam mij daarna terug binnen.

Moeder hielp mij aan werk.

Moeder gaf mij een leven zoals ik het niet anders kon dromen.

Zelfs met de allernieuwste wekker stond ze onderaan de trap om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten.

Vandaag sta ik onderaan de trap en roep dat ze nog wat mag blijven liggen omdat het moederdag is.

Ze hoeft niet op te staan in de drukte van het leven, nee, ik stap straks wel zelf naar haar toe.

Rustig slaapt ze verder onder een deken van zwarte graniet.

Een bed naast andere moeders die er vandaag rustig maar sommigen eenzaam zullen bijliggen.

En ik…ik weerspiegel straks mijn tranen in haar glimlach van vroeger.

Mijn boeket witte rozen zal klein zijn tegenover de kleurrijke herinneringen die ze mijn schenkt.

Duizend vragen zal ik mij weer stellen voor haar graf.

Negenhonderd keer zal ik al vragen “waarom” en de honderd anderen zijn persoonlijk van kind tot moeder.

Een gesprek dat ik elk jaar opnieuw voor haar grafsteen voer en waar ik vandaag zoveel te zeggen heb, daar waar ik vroeger zweeg.

Soms een twistgesprek tussen mijn geweten en mijn moeke.

Slenterend stap ik over de kiezels naar haar graf en tuur ik in de verte om te zien of alles nog goed is zoals ook zij vroeger al van in de verte naar mijn thuiskomst keek.

Sneller en sneller stap ik dan om terug bij haar te zijn.

En daar sta ik dan met die eerste minuut van stilte waarna ik mijn gesprek met haar aanvat.

-Dag ma.

-Dag jongen.

-Hoe is dat hier nog?

Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.

-’t Is schoon weer hé ma.

-Ja jongen.

-Euh…ma ik heb wat bloemen mee voor uwe moederkesdag.

-Dat had ge niet moeten doen, ik ben al blij dat ge gekomen zijt.

-Och…’t is een kleine moeite en de bloemen die er nog liggen moesten toch vervangen worden hé.

Het mandje met verslenste bloemen verwijder ik van het graf en met mijn zakdoek wrijf ik de steen schoon daar waar het regenwater een paar bruine ringen op de zwarte graniet heeft nagelaten.

Met mijn hoofd naar beneden en met gevouwen handen zoek ik verder achter mijn woorden en vooral naar haar antwoorden om niet om de vijf minuten in tranen uit te barsten.

Ik had al zo graag gehad dat ze mij zelf een paar vragen zou stellen, maar waarschijnlijk had ze dat vroeger gedaan en heb ik er ook niet direct op geantwoord.

Ja, het kan stil zijn naast die tak van mijn stamboom die hier afgebroken ligt.

Och…de zon schittert ondertussen op haar zwarte steen alsof ze nog eens haar schoonheid in het spotlicht wil zetten en een zwarte schaduw onderstreept het jaar 2000 dat dat van haar overlijden was.

Ppfff…herinneringen vliegen voor mijn ogen alsof het gisteren was en af en toe stoppen ze even bij haar graf om er mij aan te herinneren waar ik vandaag sta.

Het is een afwisseling van lachen en tranen.

En plots zal het gesprek veranderen en zullen de vragen van haar komen zoals het de laatste jaren het geval is.

Zij zal mij de vragen stellen zoals ze ze vroeger stelde.

-Hoe is het nog met uwe pa jongen?

-Euh…veel beter van als ze hem geopereerd hebben, ze hebben er iets ingestoken van een jong veulen denk ik want hij hinnikt weer als vroeger.

Ja, moeke sinds hij in jouw tijd zijn haar verloren heeft is hij vandaag nog geen haar veranderd.

Moeder wist dat ze vroeger op niet teveel ernstige antwoorden moest rekenen omdat de ernst makkelijker te aanvaarden is met een ludiek tintje.

-En hoe is het nog met uw lief jongen?

-Euh…awel daar ga ik u nu ne keer serieus op antwoorden zie, wreed goed met de nadruk op wreed omdat we ons vandaag nog liever zien dan gisteren.

-En hoe is het met de kinderen?

-Euh…ook wreed goed, ge kent dat wel ’t is met zijn vallen en opstaan zoals in mijnen tijd hé ma.

Naarmate ik het gesprek voer tussen moeder en mezelf met mijn eigen woorden is het de stilte die ondraaglijk is als ik zelf te lang wacht met antwoorden.

Mijn tranen vallen lauw op de zwarte graniet waar ze als kwik uit elkaar spatten.

Ze banen zich een weg door de stoflaag om de grafzerk naar beneden te rollen en aan mijn voeten te drogen.

Nog twee woorden wil ik haar zeggen maar het wordt moeilijker omdat de krop in mijn keel toeneemt en zelfs in mijn borst een klemmend gevoel brengt.

Ik sta hier terug als een klein kind van 49 jaar dat staat te huilen op zoek naar de hand van zijn moeder.

Op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had.

Op zoek naar haar ogen die mij zoveel rust brachten.

Op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden.

Nog twee woorden wil ik haar zeggen en mijn stem stokt en schokt tussen de tranen.

Acht jaar al, achtervolgt het zelfde fenomeen mij.

Het zou een dag van feest moeten zijn maar ja…

Nog even diep adem halen en mijn tranen vegen aan mijn mouw om toch die twee woorden gezegd te krijgen waarvoor ik gekomen ben.

-“Gelukkige moederdag”

Het blijft stil…geen antwoord.

Moeder zal niet thuis zijn denk ik dan voor mezelf, ik kom volgend jaar nog wel eens terug.

Langzaam keer ik terug met mijn schoenen die de kerkhofkiezels doen kraken.

Links en rechts van mij de graven van andere moeders en af en toe zie ik een kind staan.

De bloemen liggen op het graf en de tranen vegen ze aan hun mouw.

Ja, moederdag is blijkbaar voor iedereen gelijk.

Ik wil via deze weg een gelukkige moederdag wensen aan al de moeders en vooral aan deze die het vandaag wat moeilijker hebben!

Groetjes chauffeurke

De gokchinees,

Ja, de laatste tijd smijten ze hier wat binnen hé!

Valt het u ook op, dat er zoveel uit Azië komt de laatste tijd?

De Chinese restaurants zijn al een vertrouwd beeld in de straat, maar nu staat er op alles en nog wat "made in China"

Chinese wagens bollen weldra op Europees grondgebied, en veel textiel is met gele breiwol gemaakt.

We moeten toegeven dat die mannekens van aanpakken weten hé.

Ja, ge moet ze eens bezig zien in die restaurants, awel daar mag Piet Huizenpruik een puntje aan zuigen zenne.

Ik was ooit in een Chinees restaurant, waar een wok-Chinees aan het werk was.

Jawadde zeg, dat was niet alleen een restaurant, maar ook nog een deel circus.

Ja ja, den dienen kon goochelen met mes en vork, dat er uwe mond van open viel.

Awel op dat moment smeet hij met een palet een brok gelakte eend, recht in uwe opengesperde mond.

Ja, er waren er altijd die niet konden blijven stilzitten, en waar de zoetzure saus van hun voorhoofd liep of waar de scampi's achter hun oren hingen.

Maar het was een prachtig schouwspel dat alleen kon aangeboden worden door Chinezen of Japanners.

Ja, ik moet zeggen dat die mannen veel verder staan dan wij.

Allé, neem nu die gok-Chinees!

Hoe er daar bij ons nog niemand is opgekomen, dat versta ik niet zenne.

Hier bij ons geven ze miljoenen om ne speler te kopen, waarvan ze denken of hopen dat hij op nen bal kan shotten.

Waarvan achteraf blijkt dat hij meer naast de goal schupt dan er in.

Awel dienen gok-Chinees, den dienen had dat anders aangepakt!

Hij betaalde veel geld aan de spelers om de wedstrijden te verliezen.

In feite gaf hij miljoenen uit aan spelers om ze laten naast de bal te schuppen.

Natuurlijk zitten er bij de voetbalbond ook van die gasten die ahter alles direct het verkeerde of het kwade zien hé.

Hadden ze dienen Chinees nu eens laten doen, dan had dienen mens bij alle clubs kunnen aankloppen, en waren alle spelers uit China gesponsord.

Temeer dat als hij alle ploegen zou omgekocht hebben, de competitie weer gelijk zou geweest zijn hé.

De meesten zouden dan zoals ze al vaak doen naast de bal stampen, en de goede spelers waarvan de club's nu miljoenen investeren zouden dan nog eens op het voorplan kunnen treden.

Maar ik peis dat die Chinezen veel slimmer zijn dan wij denken.

In feite profiteren ze een beetje van onze goedgelovigheid.

Wij maar denken dat alles eerlijk verloopt,terwijl we met onze ogen toe in de Chinese voetbalval lopen.

Ge kunt nu toch zelf wel denken, dat het verdacht gaat lijken als een ploeg uit eerste devisie met vetbetaalde spelers teveel gaat verliezen hé.

Natuurlijk komt dat bij grote club's vlug aan het licht als er zo iets gebeurd.

Ik ken wel niets van voetbal, maar ben toch eens naar de uitslagen van de ploegen uit de streek gaan kijken.

Awel, ge hebt hier in de streek ook een paar ploegen die af en toe eens verliezen zenne.

Bij een klein ploeg kunt ge het verlies makkelijker verklaren, en valt dat zo niet op hé.

Die grote ploegen zijn aan regels gebonden, en de spelers moeten fit en monter op het veld staan.

Maar als ge hier in de streek een ploeg ziet verliezen, kunnen ze dat altijd steken op de mosselsoupé of de kaas en wijnavond van de dag ervoor hé.

Ja, en voor wat die mannen betaald zijn in 3de provinciale, voor die prijs moogt ge al eens verliezen hé.

Ik stond er niet echt bij stil, maar onlangs was ik naar 't stad eens gaan "Chinezen".

Ja, dat is een ander woord om in een Chinees restaurant te gaan eten hé.

Awel, ge gaat mij niet geloven, maar ik heb daar mijn ogen opengetrokken zenne.

Ik trok die menukaart open, en wat zie ik daar staan.....allemaal nummers.

Ja, dat waren waarschijnlijk de nummers van de spelers die al eens een "klapke" hadden gedaan mer Mr Ye hé.

Onder elke nummer kon je lezen wat die mannen graag aten.

Ik had daar de nummer 16 besteld.

Awel merci, dienen zwaluwennest was precies gemaakt van veters uit die mannen hun voetbalschoenen.

Jamaar, we kunnen er eens mee lachen, maar de laatste keer dat ik naar de voetbal hier ben gaan kijken, liepen er daar op het plein toch een paar rond met een zoetzuur gezicht, en dat valt enorm op.

Och.....we maken ons druk om dienen gok-Chinees, en dat terwijl ze ons nu van ginder bestoken met de vogelgriep.

Ja, stel dat ze de helft van de voetbalploegen hadden moeten schorsen, dan lagen al die voetbalpleinen daar voor niets hé.

Awel, nu moeten we er zelfs geen kiekens meer laten op lopen, want die mannen hebben ginder een ganse kudde dode eenden naar Europa gestuurd met de vogelgriep.

Ja ja, die Chinezen zijn ons aan het pluimen denk ik.

In elk geval heb ik gehoord dat dienen Chinees zich gaat terugtrekken uit het voetbal, en hem gaat bezig houden met het wielrennen.

Hij zou pakken geld beloofd hebben aan al die grote coureurs als ze niet bij de 50 eersten rijden.

Ja, er zijn er zelfs die al jaren gepensioneerd zijn en die terug willen gaan koersen.

Wedden dat Merckx misschien het record van Armstrong in de ronde van Frankrijk zal verbeteren.

Ja, de dag van tegenwoordig moet ge van niets meer verwonderd zijn.

Ik ga mij in elk geval haasten naar het gokkantoor, want misschien valt er toch nog iets te rapen voor alles opgedoekt is hé.

Allé, als La Louviere zou zakken in de voetbalcompetitie dan doe ik volgende weddenschap.

Eendracht Deftinge 2 - La Louviere 0

Groetjes chauffeurke

Euthanasie op een pen,

Ik ben zeker geen Hugo Claus lezer maar het doet mij steeds iets als een pen wezenloos achterblijft zonder hand om ze te gidsen.

Vele grootmeesters van de literatuur zijn hem al voorgegaan maar Claus verkoos zelf zijn sterfdatum te kiezen.

Nu de tranen van het

verdriet van België stilletjes aan het drogen zijn wist Claus ook na zijn dood de mens aan het denken te zetten.

De schrijver koos voor euthanasie en plots nam de gewone mens de pen op om zijn mening op papier te zetten.

Voor en tegenstanders schreven elkaar naar de haren en zelfs met Pasen verwees de katholieke kerk naar de dood van Claus en de manier waarop hij afscheid had genomen van deze wereld.

Zijn eigen wereld had Claus zo vaak beschreven en keer na keer bleek het de lezer te boeien.

Lezersogen lazen en herkenden letter na letter en woord na woord.

De boeken werden gedrukt, gekocht, geleend en heruitgegeven tot ze in een boekenkast belanden of op een plaats waar elke bezoeker de naam Hugo Claus duidelijk zou kunnen lezen, al was het maar om aan te tonen dat ook daar een bekende schrijver op één of ander boekenplank huisde.

De sterkte van een schrijver ligt vaak in uitspraken waar de lezer van opkijkt, nadenkt of zelfs gechoqueerd is.

Ja, Claus kon hemel en aarde uitdagen en toch was hij voor velen een genadige schrijver.

Naast de boekenkast van Claus zal waarschijnlijk een prijzenkast gestaan hebben om de vele prijzen die hij mocht ontvangen onderdak te geven.

Als men zelfs genomineerd wordt voor de Nobelprijs is er vaak plaatstekort in de prijzenkast.

Maar Claus was ook eigenzinnig en hij nam niet zomaar een prijs in ontvangst, hij kon ze ook weigeren.

Een karaktermens die zijn eigen kijk op de wereld had en deze was soms nogal controversieel.

Ja, zoals zijn leven was, zo was ook zijn dood.

Claus wist zich vaak in de kijker te werken en ook zo zal ook zijn manier van sterven nog lang besproken worden.

Euthanasie is al jaren een hekelpunt en voor sommigen onbespreekbaar en toch stel ik er mij soms vragen bij.

We trekken ons van de maatschappij en de mensen rond ons minder en minder aan tot op het ogenblik dat we over andermans dood kunnen, mogen of moeten beslissen.

Persoonlijk heb ik mijn moeder zien aftakelen en weet zeker dat ze het liever anders had willen zien.

Haar lichaam was de dood al tegengekomen en geestelijk was de vlam aan het uitdoven.

En wij…wij stonden de dood op te wachten om haar uit haar lijden te zien verlossen.

Dokters hadden ons gewaarschuwd dat het op zijn einde liep en dus was het nog even afzien.

In feite is het de persoon om wie het te doen is die afziet en pijn lijd, de anderen willen gewoon de trieste periode van het verlies zo lang mogelijk uitstellen.

Soms stel ik mij de vraag of we niet wat egoïstisch zijn op dat gebied.

In elk geval is de dood van Claus niet ongemerkt voorbijgegaan en is het misschien wel een vorm van reclame om het naslagwerk nog een nieuwe uitgave te geven.

Hoewel ik zelf geschrokken ben vond ik het een mooie dood en men hoeft niet altijd een vreselijk beeld over te houden aan de dood van een geliefde of mens.

Vaak wordt ons gezegd van ons niet te moeien met andermans leven, tot men aan de dood komt en de kritieken en wetten ziet verschijnen.

Ik heb het er soms moeilijk mee mensen te zien lijden en dan stel ik mij de vraag als iemand uitgeput is van de pijn hoeveel pijn er nog bijkomt als men niet de stap mag zetten naar die eeuwige rust die ze ons allemaal gunnen.

Natuurlijk is de pijn niet voor iedereen gelijk zoals ook elke ziekte of handicap verschillend wordt gedragen van mens tot mens.

Vandaag stel ik mij de vraag of Claus als mens euthanasie heeft laten plegen of dat het de pen van Claus was die op een controversiële manier afscheid wou nemen.

Claus was ziek en schrijven was zijn leven, als het lichaam aftakelt, zal ook de geest en de pen wel haperen na zekere tijd en dat zal Claus wel willen voorkomen hebben.

Onlangs las ik een artikel van Kardinaal Daneels en ook daar stelde ik mij vragen bij.

Monseigneur liet verstaan dat we geen eigenaar zijn van ons leven maar beheerder.

Als ik het lijden van mijn moeder zag wist ik dat ze door de jarenlange pijn en strijd haar leven had afbetaald.

Ja, of het nu Claus of andere schrijvers zijn, iedereen heeft zijn manier van denken en zo verdedigt iedereen zijn standpunt.

Soms versta ik de mensen en hun kritiek niet, er wordt al dagen geschreven over de euthanasie van Claus terwijl er hem zo velen zijn voorgegaan.

Nee, voor sommigen kan en mag een kunstmatige dood niet, terwijl over een kunstmatige verwekking van leven helemaal niet moeilijk meer wordt gedaan.

Ik denk dat Hugo Claus misschien wel verwachtte dat de inkt niet te vlug zou drogen en nu de lezer zelf in de pen kruipt om voor en tegenstand te beschrijven is hij waarschijnlijk nog in zijn opzet geslaagd.

Toen ik toevallig in Antwerpen was en het rouwregister ging tekenen nam ik een paar rouwberichten door die verwezen naar het grote verlies van iemand die veel meer was dan een schrijver.

Een kunstenaar was het die het leven kunstzinnig zag en in zijn opzicht zal de stap om uit het leven te stappen wel een kunst geweest zijn.

We hebben het vaak over waardig sterven en persoonlijk zou ik ook graag een mooie dood hebben.

Democratie en vrijheid zijn twee sleutelwoorden die vaak in de mond genomen worden door het lange of korte leven dat we te leiden en voor sommigen te lijden hebben.

Ja, over de laatste stap van het leven wordt soms moeilijk gedaan en soms stel ik mij de vraag hoe moeilijk het moet zijn in een periode te komen waar men door ziekte en pijn zijn lichaam moet laten uitdoven naast het leven van de administratie.

Pijnlijk als je gekneld zit tussen de hemelpoort waar je nog half leeft en half dood bent.

Als medische hulp nog alleen kan aangerekend worden aan de nabestaanden en het leven letterlijk aan dat ene draadje hangt waar het touwtrekken tussen leven en dood onevenwichtig is geworden om nog menselijk uitgedrukt te worden.

En zeggen dat we sommigen naar het hiernamaals verwensen terwijl we onze ogen sluiten voor het echte leed.

Nee, Claus is niet dood!

Velen zullen zijn meesterwerken koesteren en anderen zullen zijn dood beschrijven en de pen terug laten vloeien.

Morgen zullen er anderen sterven op dezelfde manier, maar daar zal de pen waarschijnlijk stil de rouwbrieven schrijven zonder verhaal.

In stilte vertrekken dagelijks mensen die geen naam gemaakt hebben, lezers die nooit schrijvers zullen zijn.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

Ja, het is weeral een tijdje geleden dat ik de pen liet vloeien maar tijd en gezondheid spelen vaak een rol als ik mijn hand moet laten gidsen.

Het was verleden woensdag dat ik mij moest gaan aanbieden in het hospitaal van Aalst met een mond vol tanden om met heel wat minder terug te komen.

Ja, de tandarts vond het nodig om twee kiezen te laten trekken en dus stuurde hij mij maar naar het hospitaal om daar de trektang in mijn mond te steken.

Ik had een afspraak om 13u30 en om op dat uur stipt kwam een verpleegster in witte schort mij halen uit de wachtzaal.

-Bent u chauffeurke?

-Euh…ja.

-Volg mij maar de dokter verwacht u.

Ik volgde haar en een paar stappen verder stond ik in een plaats waar een bureau stond waar de dokter achter zat en temidden van de zaal stond een stoel met erboven een grote lamp.

Naast de stoel een tafeltje met een paar dozen in steriele verpakking en aan de andere kant een kleine spoelbak.

-Dag chauffeurke,zet u.

-Dank u

Ik gaf hem de brief die de tandarts mij meegegeven had en na het openen las hij even het protocol en keek naar de foto van de twee te trekken tanden die was bijgevoegd.

-Ok…ik ga u eerst verdoven op de plaats waar de tanden moeten getrokken worden en dan gaan we nog een foto nemen om zeker te zijn.

Ik nam plaats in de stoel die langzaam achterover helde en binnen de kortste keren zag ik zijn hand met de spuit naar mijn mond komen.

-U mag de mond openen!

Langzaam trok ik de lippen van elkaar en daar dook de spuit mijn mond in.

Iets later verdween de spuit terug uit mijn mond om terug gevuld te worden en zo ging het drie maal na elkaar.

-Ok..u mag mij volgen we gaan eerst een foto nemen.

Ondertussen voelde ik mijn mond langzaam in slaap vallen en dat is steeds een raar gevoel.

Het is precies of het slapende gedeelte zijn eigen weg gaat en of je er geen controle meer over hebt.

Ook het praten wordt moeilijk als de helft van je gezicht aan het slapen is en gevoelloos is.

Nadat een soort scanner rond mijn hoofd gedraaid was verscheen op een pc scherm mijn volledig gebit en het was precies of ik daar tegen mijn eigen stond te lachen.

-Wel chauffeurke, als ik die twee kiezen trek dan zit ge daar nog met een wijsheidstand die tot niets dient en binnen de kortste keren kunt ge terugkomen om ook deze te laten trekken.

-Euowh…bwat moegt er dan gebweuven?

-Het beste is dat ik ook die tand trek nu ik toch bezig ben en je toch onder verdoving bent.

-Weuh…thenkt ge?

-Volg mij maar u mag terug plaatsnemen in de stoel.

De verpleegster liet de stoel terug zakken en legde dan een groen laken over mij waarna ze een mondmasker in dezelfde kleur voor haar mond bracht.

De dokter trok van die handschoenen aan zoals deze waarmee mijn lief de grote kuis doet en ook hij trok zijn mondmasker en een overhangende groene muts aan.

Potverdekke ’t waren er precies twee in een groene burka die mij daar gingen onder handen nemen.

-Slaapt het al een beetje?

-Bwaiekdenkgetvel.

-Als het pijn doet zeg je het maar.

Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan met uw mond vol gereedschap!

-Doet dit pijn?

-Wvnee

-Ok dan kunnen we beginnen.

Af en toe werd ik verwittigd dat het een beetje zou kraken maar ik moest mij niet ongerust maken.

Af en toe verwijderde hij iets uit mijn mond en na gewring, geduw en getrek zegt de verpleegster plots dat ze het gingen opkuisen en dat ze nog juist de wonde moesten dichtnaaien.

Na een paar kruissteken en een paar zeemansknopen was het achter de rug en langer dan 20 minuten heeft de operatie niet geduurd.

Ik dacht dat ik er ’s anderdaags zou last van hebben maar alles ging goed tot gisteren.

In feite had ik geen pijn tot gisteren de pijn begon op te steken.

Een pijn die te vergelijken is met tandpijn, maar dan zonder tanden.

Van juist onder mijn oor tot aan mijn hoektand ben ik genaaid en dat is nu een pijnlijke zaak aan het worden.

Ik dacht dat het zou verbeteren en dat de pijn zou wegtrekken maar blijkbaar is dit niet zo.

Sinds gisteren neem ik pijnstiller na pijnstiller en is het zelfs moeilijk om mij te concentreren op mijn klavier.

Maar bon, een mens moet kunnen afzien in het leven en dus zal ik dit ook maar ondergaan.

En zeggen dat ik helemaal geen pijn had aan die tanden maar nu ik ze kwijt ben zoveel te meer ppfff

Maar in feite heb ik geen reden tot klagen want ik zit hier ook aan anderen van verschillende groepen te denken, Poetslap, Rogier en nog een paar anderen die het niet makkelijk hebben dezer dagen.

Ik wens al deze mensen dan ook veel beterschap toe.

Vele groetjes chauffeurke

Hello evrybody 

We zitten al half maart en zoals elk jaar begint het bij de sporters terug te kriebelen om naar buiten te komen.

Ook het wielerpeloton trekt zich terug op gang en straks malen de blinkende spaken terug hun kilometers in onze contreien.

Ja, het is een terugkerend fenomeen hoe de fietsen van de haak worden genomen en hoe die sportievelingen hun in het zweet rijden.

Sommigen zitten elke zondag in het zadel en anderen smeren de benen meermaals per week in om naar buiten te komen.

Je hoort ze niet, maar je kunt ze van ver ruiken omdat die mannen van die speciale zalf hebben om hun kuiten in te smeren hé.

Sommigen rijden hun kilometers alleen maar anderen verkiezen om als wielertoerist zo dicht mogelijk aan te sluiten bij het professionele peloton.

Ja, je moet ze dan maar juist voor jou rijden hebben als je op zondagvoormiddag bij de bakker moet of als je een uitstap gepland had.

De kleurrijke truitjes met reclame allerhande laveren naast en achter elkaar en jij zit er dan achter met je boterkoeken die aan het afkoelen zijn van bij de warme bakker.

Och…ik kan er mij al eens druk in maken en dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf geen sport meer doe.

Als kleine snotter was ik ooit zelf wielerterrorist bij “ sport en nering” en elke zondag maalde mijne pa met zijn vrienden hun kilometers en moesten mijn kleine beentjes proberen te volgen zonder dat mijn tong tussen mijn wielen draaide.

Maar dat is verleden tijd, vandaag beperk ik mij door naar de sport te kijken.

Allé, dat was zo tot ik mijn lief leerde kennen want die was wel wreed sportief.

Als man wilt ge natuurlijk niet onderdoen en probeert ge u van uwe sportiefste kant te laten zien hé.

Maar mijn lief had haar conditie onderhouden terwijl mijn peil al ver onder het zadel gezakt was.

Op een dag werd het stalen ros toch buiten gehaald en smeerde ik mijn benen in met olijfolie om alles een beetje echt te laten lijken.

Mijn lief wist een tof parcours en dus reden we van Deftinge naar Geraardsbergen waar ze gelukkig de muur links liet liggen en waar we het platte gedeelte namen langs de Dender.

Ik moet zeggen dat het leuk en gezellig rijden was onder een stralende zon.

De vogeltjes floten boven onze kop en het groene water kabbelde rustig tussen de oevers met af en toe een dode vis op het wateroppervlak.

Omdat ik nooit ver van huis ga had ik ook geen drinkbus meegenomen en na een paar kilometer was mijne mond aan het plakken en kreeg ik de vliegen nog moeilijk doorgeslikt die we waren tegengekomen.

Maar geen nood mijn lief wist een tof terrasje iets verder en daar zouden we even stoppen.

Dat “iets” verder zijn termen van mensen die regelmatig trainen en zo stonden we daar na enige tijd op de markt van Ath!

Ik had altijd horen zeggen dat de echte coureurs een trappist achterover sloegen om op krachten te komen en dus had ik er mij daar ook ene besteld.

Mijn kuiten stonden wreed gespannen en zagen zwart van het ongedierte dat in die olijfolie was blijven plakken maar de trappist maakte veel goed zolang ik aan het tafeltje zat.

Wat een mens vaak vergeet is dat hij de gereden kilometers naar een punt ook nog moet afleggen in de andere richting.

Awel, wat ze vertellen over dienen trappist dat zal waarschijnlijk maar tellen als je echt beroepsrenner bent want bij mij had dat precies een averechts effect!

Toen ik terug op de fiets stapte kon ik bijna niet meer neer zitten van de zeer aan mijn gat en mijn benen die voelden als lood op pedalen die waarschijnlijk niet genoeg gesmeerd waren om nog soepel rond te draaien.

Met vierkante bewegingen probeerde ik de trappers rond te krijgen en al vlug borrelde de trappist op mijn voorhoofd in dikke druppels.

Zonder echt te demarreren reed mijn lief al vlug een paar honderd meters voorop en telkens nam ik als uitvlucht dat ik van het landschap genoot en dat ik niet gehaast was.

Natuurlijk laat ge als man niet zien dat uw pijp uit is en eens thuisgekomen spreekt ge vol lof over uw uitstap en over het mooie landschap die ik in de laatste kilometers troebel voor ogen zag.

Maar in feite zou ne mens beter zwijgen want met al mijnen uitleg had mijn lief verstaan dat ik ervan genoten had en dus namen we de volgende week terug de fiets van stal.

Eerst sprak ik mezelf nog wat moed in door te denken dat met de training van de week voordien alles beter zou draaien maar blijkbaar moesten mijn benen meer dan een week in de olijfolie marineren!

Omdat dienen trappist niet het nodige effect had gehad waren we nu Ath voorbijgereden en mijn lief zou mij het mooie landschap van onze Waalse buren laten ontdekken.

We reden en reden en er kwam daar geen einde aan dat Waalse landschap ppffff.

Op zeker moment zagen we een bord staan met in grote letters “Beloeil vous souhaite la bienvenue”, wat niet meer wil zeggen als Beloeil heet u welkom.

Plots kwam het in mij op dat we ook deze afgelegde kilometers in tegenovergestelde richting zouden moeten afleggen en begon ik de kleuren van een echte wereldkampioen te krijgen.

Ja,ge kent dat wel, wit met alle kleuren van de regenboog!

Omdat zo een fietstocht toch ook een beetje genieten moet zijn stopten we nog even eer we de terugweg gingen aanvatten om even op krachten te komen.

Ze zouden mij zeker niet meer liggen hebben met die verhaaltjes uit het peloton over trappisten en dus koos ik maar voor een “Duvel” die vlot naar binnen liep.

Omdat mijn lief geen gierige is wou ze ook eens trakteren en om zeker niet te mengelen bestelde ik nog eens hetzelfde.

De terugweg ga ik hier niet beschrijven om de zondagse fietsers niet te ontmoedigen maar naar het schijnt kan ik wreed goed “surplaccen” en het scheelde ook niet veel of ze konden mij daar van tussen die dode vissen komen halen in den Dender ppfff!

Een geluk dat het in de zomer langer klaar is en dat we zo nog voor het donker thuis waren hoewel voor mij het licht toch al een tijdje uit was.

Zoals ik al schreef, het stalen ros wordt terug van stal gehaald en verleden week had mijn lief het waarschijnlijk ook gemerkt.

-Zeg chauffeurke, ge ziet terug al meer vélos in ’t straat hé.

-Euh…ja veel te veel.

-Weet ge nog onze uitstappen met de fiets verleden jaar dat was nogal eens plezant hé.

-Euh…ja ja.

-Awel ik ga mij dit jaar eens een nieuwe fiets aanschaffen zo ene met "vitessen" om wat sneller te kunnen rijden.

Amai mijne frak ze ziet het precies goed zitten terwijl ik al zeer aan mijn gat krijg van eraan te denken.

Ik denk dat ik best eens een bezoekje breng aan de dierenarts om te zien of hij voor mij geen middeltje heeft die beter werkt dan die trappisten!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody.

Het is ondertussen een tijdje geleden dat ik de pen ter hand nam, maar soms zijn er van die perioden waar men de tijd van schrijven door iets anders moet vervangen.

In de eerste fase hebben we die tijd hier doorgebracht met het hartinfarct van mijne pa en in de tweede periode hebben we die doorgebracht met snotteren en zakdoeken vullen.

Ja de snotvirussen waren ons goed gezind en zo zijn ze een tijdje bij ons komen wonen.

Sommigen vinden het hier blijkbaar leuk vertoeven want er zijn er zelfs die hun verblijf verlengen.

Ja, het snuiten en hoesten is nog niet echt voorbij en bij mijn lief was er deze morgen zelfs een opflakkering van neusloop.

Och…het zijn de jaarlijkse kwaaltjes die hun kop opsteken hoewel ik hoop dat het hartinfarct van mijne pa geen jaarlijks fenomeen wordt.

Gisteren mochten we pa gaan halen in het ziekenhuis en omdat we hem met onze virussen niet wilden besmetten was het al een tijdje geleden dat we hem nog gezien hadden.

In de wagen op weg naar het ziekenhuis waren we nog tegen elkaar bezig dat hij nu wel zijn les zou geleerd hebben en dat hij het wat kalmer aan zou moeten doen.

Hij zou met zijn diabetes ook op zijn voeding moeten letten en om de cholesterol in te tomen zouden niet alleen de pilletjes moeten geslikt worden maar zou ook het vette voedsel verbannen moeten worden uit de keuken.

Toen we op het verdiep kwamen zagen we in de verte een schaduw wandelen in kostuum.

Een zwart hemd met bleke streep op een zwarte broek die iets tekort leek.

Ja, wie weet was mijne pa wel gegroeid tijdens de operatie en was daardoor zijn broek tekort geworden, ge hoort van alles in die hospitalen hé.

Toen we bij hem kwamen stak een bleek hoofd in fel contrast uit de zwarte hemdskraag.

Ik keek even naar mijn lief en veel hadden we niet nodig om te begrijpen dat pa op drie weken plots heel oud geworden was.

Ja, daar waar hij tot over een paar maand nog kon vertellen dat hij 65 was, toonde hij nu niet alleen zijn 75 lentes maar zelfs al een paar jaar meer.

Vader stapte voor ons uit naar de kamer en daar stonden zijn zakken al gepakt.

-Pa, ik heb hier een pull-over mee om aan te trekken want het is buiten koud en er is veel wind.

-Ik heb geen pull-over nodig, geef mij just mijn vest.

Zelfs toen mijn lief nog dezelfde raad gaf bleek hij aan die kant even doof als dat ze hem hadden binnengebracht.

Ja, blijkbaar was er aan zijn oren niets veranderd.

We stapten naar de lift met pa op kop.

Omdat ge toch over iets moet klappen hadden we het tussen de verdiepen over wat kalmer aandoen en over de voeding maar blijkbaar was de operatie en het hartinfarct van pa niet hetzelfde als al de andere mensen die ik erover hoor praten.

-Ja Georges, ge gaat het wat kalmer aan moeten doen en misschien niet meer op die hoge ladders kruipen hé.

-Nee nee, den doktoor heeft mij gezegd dat het niets met werken te zien heeft en het slechtste wat er is zou veranderen zijn.Ik moet gewoon blijven doen wat ik vroeger deed.

Daar stonden we met het eerste gesprek al met onze mond vol tanden, terwijl zijn vals gebit blijkbaar al tegen zichzelf aan het babbelen was.

-Euh…pa ge gaat toch moeten zien dat ge wat op uw voeding let want…

-Ik moet op niks letten want ik mag alles eten juist een beetje minder als anders!

Ik was blij dat de lift beneden was en dat de conversatie daarmee ook gestopt was.

Pa kroop in de wagen en zo reden we naar Deftinge waar we de wagen in de garage reden.

Veel was er niet uit te pakken, en terwijl pa voor ons naar de woonkamer liep plaatste ik de zak en de papieren van het hospitaal in de woonkamer.

Pa liep direct naar het televisietoestel en met een duw op de knop sprong het beeld op de wielerwedstrijd van de “Omloop het volk” wat nu terug “Gent-Gent” geworden is.

Hij nam zelfs de tijd niet om zijn vest uit te trekken en daar lag hij dan in kostuum met vest languit op de zetel.

-Kijk ze zijn met zes weg, en daar rijd Peter in de tweede wagen, en de wagen met het zwaailicht is den diene van impanis!

Pa was terug thuis en er was niets veranderd.

Of toch…ik vond sommige antwoorden nogal agressief, maar bon dat had hij vroeger ook al af en toe.

-We zullen eens een tas koffie zetten zie.

-Blijf maar liggen Georges ik zal wel een tas koffie zetten.

Mijn lief en ik begonnen aan het koffiezetten en van in de woonkamer riep pa dat de koeken in de kast stonden.

Iets later slurpte pa aan zijn tas en vlug speelde hij twee grote koeken binnen alsof het precies iets was dat hij jaren had gemist.

Toen we iets later zijn zaken begonnen uit te pakken viel mijn lief haar oog ook op de papieren van het ziekenhuis en daar zat een enveloppe met alle uitleg over zijn voeding.

Diabetes stond er zwart op geel gedrukt alsof het een Vlaamse ziekte was.

Niks vet, niks suiker, niks….in feite mocht hij niks meer eten van wat hij vroeger naar binnen speelde.

Het was misschien goed om hem te confronteren met het papier en mijn lief toonde hem het gedrukt en geschreven papier waar de eetregels opstonden.

-Georges, ge gaat toch moeten opletten met uw eten want er zit hier een papier van het hospitaal en er staat dat ge niks moogt eten van….

-Ja ja, ik weet dat wel ik moet een beetje opletten, maar morgen ga ik een forel bakken in een beetje boter en ik mag alle soorten vis eten en ook wild en…in feite moet ik niets gaan halen want mijnen diepvriezer zit nog vol van de jacht.

Ondertussen nam hij nog een koekje en knabbelde rustig verder voor tv.

We keken elkaar aan en ik weet dat mijn lief het goed bedoeld maar ik weet ook dat gesprekken met pa nutteloos zijn als iemand zijn gelijk wil halen zelfs met bewijzen in de hand.

Toen zijn vriendin aangekomen was vertrokken mijn lief en ik ook op zoek naar wat rust en het zou tot deze morgen duren voor ik pa terug zou zien.

Het was iets na half acht toen ik de oprit kwam aangereden en daar gaat plots de garagepoort open en verschijnt pa in nieuw kostuum met zijn lief achter hem.

-Ha dag pa, goed geslapen?

-Ja ja.

-Euh…ge zijt al gekleed, waar gaat ge naartoe?

-Boodschappen doen!

-Euh…maar gij mocht toch met de wagen niet rijden?

-Nee zet de wagen eens buiten dat mijn lief er nergens mee tegen rijd en zet uwe wagen weg dat we doorkunnen.

-Euh…jamaar ik ga eerst de hond eten geven en….

-Ge moet just niks eten geven ik zal dat allemaal wel doen ik ben niet ziek hé!

-Jamaar als de hond op u sringt dan….

-Dienen hond springt niet op mij.

Ik keek pa even aan en zijn gezicht was niet alleen oud geworden het bleek precies ook agressiever geworden te zijn.

Pa kon heel hard zijn en dat was in het hospitaal blijkbaar aangescherpt.

-Kom zet die auto’s weg dat we doorkunnen want we krijgen straks volk over de vloer.

-Volk?

Zijn lief keek mij even aan en trok haar schouders op wat betekende dat ook zij hem niet in de hand had en dat pa toch zijn eigen weg zou gaan.

Toen hij naar de wagen stapte keek hij nog even naar de windwijzer die met de storm scheef was gaan hangen en dus zal hij een van de dagen wel terug zijn ladder nemen om naar boven te sloffen.

Maar eerst komt er volk, vandaag, morgen, woensdag….

Ja, sommigen komen eten en anderen komen op de koffie.

En ge weet hoe dat gaat als er volk komt hé!

Mijne pa opent nogal makkelijk een fles wijn of een fles champagne.

De pralines, taarten en koeken vergezellen de koffie en ’s avonds mag er altijd eentje blijven eten als de ambiance er inzit.

Wat zijn dieet betreft?

Als pa zegt dat hij alles mag eten dan zal dat niet tegengesproken worden want meestal inviteert hij geen dokters aan tafel.

Ja, het is vooral triestig voor de mensen die ermee begaan zijn want elke dag is een dag van ongerustheid.

In feite leeft pa nog zoals 60j terug en is het meer onwetendheid denk ik.

Maar allé, zijn blikjes cola staan op de keldertrap en straks komen de eerste bezoeken.

Toen hij in het hospitaal lag wist hij ons al te zeggen dat hij na de operatie veel beter zou zijn.

Vandaag zijn we zover en of hij beter is weet ik nog niet, maar koppiger dan vroeger is hij zeker.

Och…het wordt al jaren gezegd we zullen hem niet meer veranderen.

Ja, waarom zou hij mij deze morgen nu gevraagd hebben waar de kettingzaag stond?

Geven ze volgende week goed weer om in de tuin te werken misschien?

Ja, wat ga ik als titel opgeven bij de blz van dit dagboekverhaal.

Pa is back!

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody 

Is het u al opgevallen hoe vaak de mannen over hun legerdienst spreken als ze ergens herinneringen boven halen?

Onlangs zat ik zo met een paar mannen aan tafel en pint na pint gingen we een stap terug in het verleden.

Ja, waar is de tijd dat men nog opgeroepen werd voor de legerdienst?

Als men de oudgedienden hoort praten dan zijn er twee categorieën, deze die op hun lui gat gezeten hebben of de kans hadden “gepistoneerd” te zijn en deze die wreed afgezien hebben.

Ja, ik kon mij vinden in de laatste categorie en tussen al die wilde verhalen bracht ik ook even mijn verhaal.

Het begon allemaal toen mijne pa mij een brief van ’t leger onder mijne neus duwde en mijn moeder vertelde dat ik nu eindelijk een echte man zou worden.

Awel daar zat ik nu echt op te wachten zie!

Ik moest naar het klein kasteeltje om mijn drie dagen te doen, maar daarvan hadden ze er al twee van afgeschaft en dus stond ik ’s avonds terug thuis.

Ik had mij eerst goed laten opstoken door mijn vrienden die zelf niet meer afwisten van het leger dan de loden soldaatjes die in hun speelgoedkist lagen.

Het kwam er vooral op aan zich te laten afkeuren en als dat niet lukte een indruk van zelfvertrouwen achter te laten.

Voor de doktor was ik geslaagd met grote onderscheiding en toen ik bij ene met strepen moest passeren werden mij de moeilijkste vragen gesteld.

Vooral de vraag over wat ik wou worden of doen bij het leger leek mij de moeilijkste.

Je mag nog zelfvertrouwen tonen maar daar direct zeggen dat ge generaal wilt worden is ook niet goed.

Ik had dan maar geantwoord zoals ik thuis altijd deed met de woorden “ik weet het niet”.

Het was een vriendelijke mens achter het tafeltje en hij nam mijn medisch dossier ter hand om mij een beetje te helpen.

-Wel chauffeurke, wat zou je denken van “paracommando”?

-Euh…oei..ik denk dat mijn moeder dat niet graag heeft.

Met een grijns op zijn gezicht keek hij mij aan en dat boezemde mij niet teveel vertrouwen in.

-Euh…meneer de sergeant commandant luitegeneraal hebt ge zo niks als barman of chauffeur of tuinier?

-Dat zijn plaatsen die allemaal al ingenomen zijn, maar ik denk dat ik hier nog iets heb voor u als ge van de buitenlucht houd.

-Ha ja ik ben wreed graag buiten, daar bij ons in lierde kan ik uren genieten van het landschap.

-Wat zou je denken van “stormfuselier”  te worden?

-Euh…stormdinges ja dat klinkt wel goed.

Ge kunt niet op alles nee zeggen en dus nam ik dat maar aan met het gedacht dat het soldaten waren die maar juist buiten kwamen met stormweer om de boeren wat te helpen op het land.

We hadden al een paar warme zomers achter de rug en dus zou het allemaal wel meevallen.

Op een dag lag er terug een brief in de bus met alle gegevens op om de locatie te vinden waar ik echt man kon worden.

Mijne pa had altijd gesproken van een opleiding maar daar stond in de brief niks van vermeld.

Ik moest naar Turnhout en waar anderen normaal gezien één of twee maand verbleven als opleiding kreeg ik er juist mijn kleren in ontvangst en reden we in grote vrachtwagens na vier dagen terug naar Brussel-Noord om er de trein te nemen naar Duitsland, meer bepaald “Soest”.

Awel ik moet zeggen dat ze u waar voor uw geld geven, meer dan zes uren trein op houten banken.

Een compartiment vol met trieste ogen die aan hun familie waren onttrokken om het land te dienen en geen van allen die wist wat nu juist een stormfuselier was.

In Soest kropen we terug de vrachtwagen op en iets later reden we onze kazerne binnen.

“Kazerne steenstraete” we waren nog niet goed uitgestapt dat er ons daar ene kwam toespreken die dacht dat we doof waren.

Zo een geste manneke met een “stokske” onder zijnen arm die dacht dat hij daar alles te zeggen had.

Euh…later bleek dat dienen daar inderdaad alles te zeggen had!

Hij riep uw naam af en de kamer waar ge uw legerdienst zou doorbrengen.

Chauffeurke kamer 64.

Van nu af was ik niet alleen stormfuselier maar ook grenadier in de 1^e compagnie grenadiers te soest.

Het was om fier over te zijn en dat riepen ze elke dag in uw rechteroor “eens grenadier steeds grenadier”!

Al vlug hadden we verstaan dat het iets speciaal was en dat we niet alleen met storm naar buiten kwamen maar ook als het goed weer was.

Ik moet zeggen dat het echt iets is als ge van wandelen houd!

Ja, terwijl die anderen dik werden achter het stuur van een camion ,jeep of tank mochten wij gaan wandelen in velden die nog veel weidser en groter waren dan deze van Lierde en omgeving.

Hoewel ik mijn legerdienst vervulde in 1978 dienden we volgens sommigen nog steeds op ons hoede te zijn voor de vijand en dus hadden ze ons allemaal een geweer meegegeven.

Ik denk niet dat er in Lierde door de jagers al zoveel is geschoten zonder dat ze wild zagen dan dat wij schoten hebben gelost zonder de vijand te zien ppfff.

Af en toe mochten we dan toch eens tegen de vijand vechten door een lijf aan lijfgevecht aan te gaan hoewel dat dan nog meestal ene was van de kamer naast u.

Bont en blauw sloegen we elkaar want het moest echt lijken en ’s avonds gingen de gesprekken in bed dan vaak over de grote oorlog die we weer hadden meegemaakt.

Om de maand of zelfs iets langer mochten we naar huis en we konden niet anders dan de vragen van moeder te beantwoorden.

-En jongen valt het ginder wat mee en is het niet te zwaar?

-Och ma…’t is er elke dag oorlog maar we slaan er ons wel door.

-En hoe is het eten ginder?

-Soms is de vijand met ons eten weg en dan moeten we gaan vissen of stropen.

Mijne pa lachte af en toe want blijkbaar leek hij ook zijn legerdienst te herkennen hoewel hij het volgens mij een stuk makkelijker had.

Wat zeer eigenaardig was, ik was tegen mijn goesting binnen gegaan om het land te dienen, maar eens ik er was wou ik bijna niet meer terug.

Ik heb mij dan wreed moeten inhouden om niet voor een paar jaar bij te tekenen en zo waren er nog.

Och ja, dan zijn er nog van die wilde verhalen van; bij het leger leert ge roken en drinken.

Wel ik kan zeggen dat het niet waar is want ik rookte en dronk al toen ik naar ’t school ging om zo tijdens mijn opleiding niet teveel tijd te verliezen hé.

Nee, ik vond het een prachtige tijd;

In feite zou ik er uren kunnen over schrijven en wie weet schrijf ik er ooit wel een vervolg over.

Maar eerst ga ik eens naar het nieuws kijken, want blijkbaar heeft elke soldaat niet evenveel geluk als ik om in velden zonder vijanden te sluipen.

Groetjes chauffeurke