Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
'In-A-Gadda-Da-Vida' is een single uit 1968 van het gelijknamige album van de Amerikaanse band Iron Butterfly. Het nummer is ongeveer 17 minuten lang, en beslaat de volledige b-kant van de LP. Voor de single werd het nummer ingekort tot 2'53. De tekst is eenvoudig, en alleen aan het begin en aan het einde te horen. Volgens de overlevering moest het nummer eigenlijk 'In the Garden of Eden' heten, maar zanger Doug Ingle was zodanig dronken dat hij deze tekst verhaspelde. In de tekst bij de uitgave "The best of" staat echter dat drummer Ron Bushy naar het nummer luisterde via een koptelefoon en het antwoord niet goed kon verstaan toen hij aan Ingle vroeg hoe het nummer moest heten. In de heruitgave van 1995 van het album staat dat Ingle dronken en/of onder invloed van drugs was toen hij de titel doorgaf aan Bushy, waarna Bushy de titel noteerde zoals wij die nu kennen. De legendarische LP bleef jàrenlang in de hitlijsten staan. Die 17 minuten waren trouwens meer dan genoeg voor een deejay die een plas- of rookpauze moest houden. De jongeren onder ons kennen het nummer natuurlijk ook omdat het jaren later gebruikt werd in de televisieserie "The Simpsons". In mijn platenverzameling prijken zowel de single als de elpee.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Ain’t Superstitious’ – Jeff Beck m.m.v. Rod Stewart
'I Ain't Superstitious' is een song geschreven door bluesgigant Willie Dixon en voor het eerst opgenomen door een andere reus (letterlijk èn figuurlijk) namelijk Howlin' Wolf in 1961. Met zijn 1,98 meter mag Howlin' Wolf beslist een reus genoemd worden want hij torende boven iedereen uit! In 1973 kon ik de elpee 'The London Howlin' Wolf Sessions' op de kop tikken. Deze vinylplaat werd uitgebracht in 1971 op Chess Records, en op Rolling Stones Records in Groot-Brittannië. Ik moest er slechts 200 BEF voor neertellen (omgerekend nog geen € 5). Een peulenschil want o.a. volgende artiesten speelden erop mee: Eric Clapton, Steve Winwood, Charlie Watts, Bill Wyman, Klaus Voormann, en Ringo Starr. De Engelse rockgitarist Jeff Beck nam zijn versie van het blueslied op voor zijn debuutelpee 'Truth' (1968) waarop Rod Stewart als gastzanger te horen is. Jeff Beck wordt bijgestaan door de Jeff Beck Group waar Ronnie Wood toen ook deel van uitmaakte! Producer was de alomtegenwoordige Mickie Most. Deze nieuwe versie werd in 1968 vaak gedraaid op de RTBf-radio maar ik heb ze nooit op de toenmalige BRT gehoord. De song werd wel altijd aangekondigd als "le Jeff Beck Group". Rod the Mod had in 1968 al vele watertjes doorzwommen: solo in 1964 met 'Good Morning Little Schoolgirl'; nadien was hij met zijn schuurpapieren stem te horen bij Shotgun Express, Steampacket, Long John Baldry (zijn ontdekker die 2 meter lang was!), Julie Driscoll en Alexis Korner. Volgens hardnekkige geruchten zou hij in 1964 mondharmonica gespeeld hebben in het liedje 'My Boy Lollipop' van de Jamaicaanse skazangeres Millie Small, maar in werkelijkheid was het Pete Hogman die het harmonicaspel verzorgde. In 1967 sloot Rod Stewart zich aan bij de Jeff Beck Group om in 1969 weer solo te gaan, in 1970 de Small Faces om te vormen tot de Faces (samen met zijn boezemvriend Ronnie Wood) en de rest is geschiedenis!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Light My Fire’ – José Feliciano
En toen toverde deze blinde Puerto Ricaanse zanger/gitarist het lijflied van The Doors om tot een classic van de easy listening. Feliciano is vanaf zijn derde jaar al met muziek bezig. Toen hij vijf was, verhuisde zijn familie naar Harlem (New York). Hij bespeelde verschillende instrumenten, waaronder de accordeon, maar hij wilde graag gitaar leren spelen. Daarom sloot hij zich soms 14 uur per dag op in zijn kamer om naar rockalbums uit de jaren vijftig te luisteren. 'Light My Fire' is een rocknummer van The Doors, in 1966 geschreven door de gitarist van de band Robby Krieger, maar met bijdragen van alle bandleden. Het is opgenomen in september 1966 en verschenen als laatste nummer op kant A van de debuutelpee 'The Doors' op 4 januari 1967. Het nummer dat zeven minuten lang is op het album werd ingekort als single en geldt als een vroeg en typisch voorbeeld van psychedelische rock, met haast oneindige instrumentale solo's waarin invloeden uit oosterse muziektradities en jazz aaneengeregen worden. Het leidmotief dat Ray Manzarek op zijn keyboard speelt, klinkt als een draaiorgel met een onverstoorbaar akkoordenschema. De sfeer die wordt opgeroepen is onpeilbaar en donker als de nacht, totdat het vuur wordt aangestoken. Of zoals een andere bard uit de Lage Landen ooit zong: "En geef me vuur. Nee, geen lucifer natuurlijk maar passie elk uur!".
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Angel Of The Morning’ – Merrilee Rush & The Turnabouts
'Angel Of The Morning' is een nummer uit 1967 geschreven door Chip Taylor, de broer van acteur Jon Voight, en bijgevolg de oom van actrice Angelina Jolie en acteur James Haven. Het werd een wereldhit voor Merrilee Rush in 1968 en in 1981 voor Juice Newton. De allereerste versie werd uitgebracht op single door Evie Sands op het Cameo-label in juni 1967. Het nummer was de meest aangevraagde plaat op de Amerikaanse radiostations. Binnen twee weken werden tienduizend exemplaren verkocht en het nummer was op weg naar een nummer 1-positie. Toen ging Cameo-Parkway failliet. Eind 1967 werd het platenlabel van de beurs gehaald en opgekocht door Allen Klein, die de naam veranderde in ABKO Records. Omdat niet voldaan kon worden aan de vraag, was de mogelijkheid op een hit verkeken en Sands is nooit echt doorgebroken. De muzikanten op het album en de single van Merrilee Rush waren de "American Sound Studio-huismuzikanten". Deze speelden in die dagen ook op veel albums van Elvis Presley, maar de credits werden toegeschreven aan The Turnabouts. Chip Taylor (echte naam: James Wesley Voight) schreef vele liedjes voor andere artiesten zoals o.a. The Troggs ('Wild Thing' en 'Anyway That You Want Me'), Billy Vera & Judy Clay ('Country Girl City Man'), Janis Joplin ('Try (Just a Little Bit Harder)'), The Hollies en Emmylou Harris ('Son Of A Rotten Gambler'), Cliff Richard ('On My Word'), Jackie DeShannon ('I Can Make It With You'), The Hollies ('I Can't Let Go' en 'The Baby'), en Willie Nelson ('He Sits At Your Table'). Hij scoorde zelf in 1975 met 'Same Ol' Story'! Het wereldnummer is door velen gecoverd, zoals o.a. Billie Davis, The Pretenders, Olivia Newton-John, Guys 'n' Dolls en Dusty Springfield. Maar deze versie blijft mijn favoriete!
1. ‘Hawaii Five-O ’is een Amerikaanse misdaadreeks over een elite-politieteam in Hawaï die van 1968 tot 1980 in de Verenigde Staten werd uitgezonden. Het thema werd geschreven door een trio: Brian Tyler - Keith Power - Morton Stevens. Jack Lord werd vooral bekend als detective Steve McGarrett uit die langlopende televisieserie. Ook speelde hij onder meer in de eerste Bondfilm 'Dr. No' en in de western 'Man of the West'. Lord stopte met acteren in 1980, na het einde van de serie. De instrumentale band The Ventures werd in 1958 in Tacoma, nabij Seattle in de Amerikaanse staat Washington, opgericht door de gitaristen Bob Bogle en Don Wilson. Zij waren zowat de tegenhangers van The Shadows uit Engeland.
2. De Argentijnse componist Lalo Schifrin schreef het thema voor ‘Mission: Impossible’ oorspronkelijk in 1966. De geweldige televisieserie werd zo populair dat de tune op single werd uitgebracht en in 1968 in de Amerikaanse hitlijsten terechtkwam. Sindsdien werd het thema gebruikt voor elke film of videogameserie en, raar maar waar, in 1996 werd het opnieuw een hit dankzij een cover van de ritmesectie van U2: bassist Adam Clayton en drummer Larry Mullen jr., speciaal opgenomen voor de gelijknamige film geregisseerd door Brian De Palma met Tom Cruise in de hoofdrol.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘A Day In The Life Of A Fool (Manha de carnaval)’ – Harry Belafonte + ‘Don’t Stop The Carnival’ – Alan Price Set
Vandaag, 1 maart 2022, wordt Mardi Gras gevierd in New Orleans. Hier zal er veel minder gevierd worden want de coronapandemie is nog altijd niet voorbij alhoewel er al vele landgenoten naar het buitenland vertrokken zijn om daar de Krokusvakantie door te brengen.
1. Toeval of niet, vandaag viert Harry Belafonte zijn 95ste verjaardag! In 1968 zong hij het wondermooie ‘A Day In The Life Of A Fool (Manha de carnaval)’, terug te vinden op zijn elpee 'Belafonte Sings Of Love'. Carnaval is van oorsprong een gekerstend heidens volksfeest. Het valt binnen de christelijke traditie op de zondag, maandag en dinsdag direct voorafgaand aan de vastentijd van 40 dagen. Beroemde carnavalsvieringen vinden plaats in Aalst, Venetië, New Orleans, en Rio de Janeiro. En tenslotte, toeval of niet, gisteren zag ik Harry Belafonte eventjes op het einde van de film 'BlacKkKlansman', een Amerikaanse prent uit 2018, geschreven en geregisseerd door Spike Lee.
2. In 1968 had Alan Price The Animals al in 1965 verlaten zogenaamd vanwege vliegangst. Hij kon het wereldwijd touren na de wereldhit 'House Of The Rising Sun' niet meer aan. Een andere uitleg is in werkelijkheid dat de spanningen binnen de band ten grondslag lagen aan zijn vertrek. Een van de redenen is een conflict over de royalty's van de hit 'House Of The Rising Sun. Deze traditional was publiek domein, maar de band had bij afwezigheid van Price een arrangement gemaakt en ook arrangeurs ontvangen doorgaans royalty's. Door een fout van de platenmaatschappij bij de registratie van het arrangement ontvangt uitgerekend alleen Price royalty's voor een arrangement waaraan hij nauwelijks een bijdrage heeft geleverd (alleen maar de zeer herkenbare en geïmproviseerde orgelsolo). Maar niet getreurd want met zijn Alan Price Set scoort de Engelse zanger-pianist-orgelist-componist nog enkele hitjes zoals ‘Don’t Stop The Carnival’.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Hold Me Closer’ / ‘Police On My Back’ – The Equals
Eigenlijk was 'Hold Me Closer' al eens uitgebracht in 1967 zonder bijval maar door het succes van 'Baby Come Back' opnieuw op single uitgebracht, met het gekende gevolg.
Heerlijke rechttoe rechtaan poprock van Eddy Grant, Patrick Lloyd, Derv Gordon, Lincoln Gordon, en John Hall. Zij vormden The Equals, de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland.
De band werd in 1965 opgericht in Londen door de uit Guyana afkomstige Eddy Grant en de uit Jamaica afkomstige tweelingbroers Derv en Lincoln Gordon. De andere bandleden waren de blanke muzikanten Pat Lloyd en John Hall. De bandnaam verwijst naar de gelijkheid binnen de groep van blanke en zwarte bandleden.
‘Police On My Back’ (oorspronkelijk ook uit 1967) werd dan in 1968 een minder bekend hitje dat nochtans vaak op de radio en in de jeugdclubs werd gedraaid. In 1980 nam The Clash hun eigen coverversie op.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Tip Toe Thru’ The Tulips With Me’ – Tiny Tim
'Tiptoe Through the Tulips' is een populair lied uitgebracht in 1929. Het lied werd geschreven door Al Dubin (tekst) en Joe Burke (muziek) en populair gemaakt door gitarist Nick Lucas. Op 5 februari 1968 maakte zanger Tiny Tim er een novelty hit van door het te zingen tijdens de eerste episode van de populaire Amerikaanse televisieshow 'Rowan and Martin's Laugh-In'.
Tiny Tim (geboren als Herbert Khaury; Manhattan, 12 april 1932 – Hennepin County, 30 november 1996) was een Amerikaanse zanger en ukelelespeler. Hij is vooral bekend voor zijn versie van 'Tiptoe Through the Tulips', dat hij met een hoge falsetto/vibrato stem bracht. Tiny Tim heeft ook mee gedaan op een Christmas flexidisc van The Beatles in de jaren zestig.
Khaury overleed in 1996 in een ziekenhuis in Minneapolis waar men hem poogde te reanimeren na een hartaanval. Ook dit kwam uit het fantastisch jaar 1968 want toen kon je haast alle muzikale genres terugvinden in de hitparades over de hele wereld.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Who’s Making Love’ – Johnnie Taylor
Johnnie Harrison Taylor (Crawfordsville, Arkansas, 5 mei 1934 - Dallas, Texas, 31 mei 2000) was een Amerikaans zanger. Hij begon in zijn jonge jaren als gospelzanger, maar later zou hij ook blues, soul, pop, doo-wop en disco liedjes zingen. Hij werd vooral bekend door zijn enige wereldhit 'Disco Lady' (1976). Taylor heeft op veel platen van Booker T. and the MG's meegezongen.
‘Who’s Making Love’ werd op het geweldige STAX label uitgebracht en in 1977 opnieuw met meer succes want toen kwam de single terecht in de Amerikaanse hitlijsten. Maar in 1968 was Taylor daarmee al een veel gedraaid artiest in de discotheken.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘A tout casser’ – Johnny Hallyday
Johnny Hallyday, pseudoniem van Jean-Philippe Smet was een Frans zanger en acteur van Belgische afkomst. Hij waande zich de Franse Elvis Presley of James Dean en werd bekend door zijn covers van heel bekende Angelsaksische muziek.
Vanaf 1968 stapte hij af van het coveren van bekende internationale hits (zoals o.m. 'Kili-Watch'; 'Da Doo Ron Ron'; 'Let's Twist Again'; 'House Of The Rising Sun'; 'Black is Black; 'San Francisco') en ging hij ook acteren. 'À tout casser' (in het Engels: 'The Great Chase' of 'Breaking It Up'; in het Italiaans: 'Quella carogna di Frank Mitraglia') is een Frans-Italiaanse film, geregisseerd door de Amerikaan John Berry, die in Hollywood op de zwarte lijst stond en in Frankrijk in ballingschap verbleef. Hallyday speelde daarin met o.a. Eddie Constantine, Michel Serrault en Aldo Morelli.
Het gelijknamig themanummer werd geschreven door ene Tommy Brown die ook voor het arrangement zorgde samen met Jimmy Page en Micky Jones. Het spreekt voor zich dat Jimmy Page hierop ook gitaar speelt want in die dagen verdiende hij zijn brood als sessiemuzikant en waren The Yardbirds nog niet omgevormd tot The New Yardbirds en iets later tot Led Zeppelin.
'Souvenirs, souvenirs'; 'Retiens la nuit' (geschreven door Aznavour!'; 'Pour moi la vie va commencer'; en 'Que je t'aime' (uit 1969) kon ik nog best pruimen maar na 1969 verdween mijn interesse voor de artiest als sneeuw voor de zon. Maar 'A tout casser' vond ik best interessant. De film heb ik nooit gezien.
Liefde is een kaartspel moet Ed Sheeran, Lisa del Bo indachtig, gedacht hebben en hij deed daarvoor een beroep op Taylor Swift. De jongere versies van Sheeran en Swift in de videoclip zijn heel goed gekozen. Liefst geen schoppen, ruiten of klaveren maar harten als het kan! 'The Joker And The Queen' was de eerste nieuwkomer (nummer 29) in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 19 februari 2022. Goed nieuws voor Sheeran want hij stond ook nog genoteerd op nummer 27 met 'Shivers' en op 9 met 'Overpass Graffiti'. Een echt bezig bijtje, die Sheeran!
George Ezra zal voor altijd geïdentificeerd worden met zijn eerste hit 'Budapest'. Dat succes heeft hij nooit meer kunnen evenaren, al raakte hij met 'Shotgun' in 2018 in de buurt. Op zaterdag 19 februari 2022 probeerde hij nogmaals, nu met zijn nieuwste 'Anyone For You', de hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30. Ik ben benieuwd hoever hij zal geraken in onze hitparade.
Janette Dimech (artiestennaam Jeanette) is een Brits-Amerikaanse zangeres van Spaans-Congolese afkomst. Vanaf haar twaalfde is ze in Spanje opgegroeid; ze zingt voornamelijk in het Spaans. In 1974 bracht ze een elpee uit met daarop het liedje '¿Porqué te vas?' dat pas een monsterhit zou worden dankzij de film 'Cría cuervos' (1976) onder regie van Carlos Saura met o.a. Geraldine Chaplin. Wat heeft dit met Bart Peeters te maken? Hij hertaalde het liedje tot 'Je nam je jas' en daarmee was hij de enige nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 26 februari 2022 (op nummer 25).
Ter herinnering, dit was de Top-3 in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 26 februari 2022:
1. Metejoor bleef status quo staan met 'Dit is wat mijn mama zei' (4 weken genoteerd). 2. Camille steeg na slechts 3 weken met 'Diamant' van 3 naar 2. 3. Ed Sheeran en Taylor Swift schoten na 2 weken van 29 naar 3 met 'The Joker And The Queen'!
Slechts 3 nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van 19 en 26 februari 2022. En daarmee is die zachte wintermaand alweer achter de rug, muzikaal gesproken toch. Ondertussen laat een vroeg lenteweertje zich voelen en dat doet deugd!
Eerste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 12 februari 2022. Kris Kross Amsterdam is een dj-trio uit Amsterdam, bestaand uit de broers Jordy en Sander Huisman en Yuki Kempees. De muziek van de groep is een mix van moderne r&b, hiphop, funk, soul, pop en house. De naam is een verwijzing naar het Amerikaanse rapduo Kris Kross bekend van het nummer 'Jump'. Valentijn Verkerk is beter bekend als Antoon, een Nederlanse rapper, zanger en producer. De Nederlandse Sigourney Korper is beter bekend onder haar artiestennaam Sigourney K. Als danseres was zij actief in onder andere SYTYCD en Body Language. Naast haar danscarrière is Sigourney K. ook zangeres en songwriter. En de samenwerking tussen die drie entiteiten mondde uit in het nummer 'Vluchtstrook'. Een vluchtstrook (Nederland) of pechstrook (België) is een strook asfalt van een drietal meter breed langs autosnelwegen waar weggebruikers naar kunnen uitwijken in geval van nood of pech. In principe is het aan te raden de vluchtstrook alleen te gebruiken wanneer het echt niet anders kan. En zeker niet tegen 130 km/uur zoals in het liedje gezongen wordt!
'Stil' is een ingetogen lied van Clouseau, zeg maar Koen en Kris Wauters. Het staat ook op hun jongste album 'Jonge wolven'. Met een prachtige tekst en een krachtig einde. Tweede nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterag 12 februari 2022.
Alweer een samenwerking in de Radio 2 Top 30 tussen twee lange namen. Purple Disco Machine, de artiestennaam van Tino Schmidt, is een Duitse DJ en muziekproducent, gericht op house- en discomuziek. Hij werd in 1980 geboren in Dresden. Sophie and the Giants, ook wel afgekort als SATG, is een Engelse muziekgroep opgericht in Sheffield in 2015. En die medewerking tussen een Duitse DJ en Engelse artiesten kreeg als resultaat het dansnummer 'In The Dark'. Dit was de op één na hoogste nieuwkomer in onze hitparade van zaterdag 12 februari 2022.
Van 18 tot 25 februari 2022 vond de Week tegen het pesten plaats. "1 op 6 kinderen en jongeren in Vlaanderen is slachtoffer van pesten. Veel van hen dragen daar heel lang de gevolgen van. Ook tijdens de 17de Vlaamse Week tegen Pesten maken we graag een vuist tegen pesten, samen met jullie.", zo stond er te lezen op de webstek van het Vlaams Netwerk Kies Kleur tegen Pesten. Camille Dhont, een Belgische zangeres en actrice uit Wevelgem, was er als de kippen bij om een single uit te brengen om gepesten een hart onder de riem te steken. 'Diamant' kwam op zaterdag 12 februari 2022 als hoogste nieuwkomer binnen in de Radio 2 Top 30, vanuit het niets meteen op nummer 6!
De grote winnaar in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 12 februari 2022 was beslist Metejoor. Dit was de Top-3, die toen bestond uit drie Belgische artiesten, met als klap op de vuurpijl een gloednieuwe nummer één, en wat voor één!
1. 'Dit is wat mijn moeder zei' van Metejoor had slechts twee weken nodig om van 28 naar 1 op te klimmen! 2. Angèle deed ook een goede zaak want 'Bruxelles je t'aime' steeg na 16 weken van 4 naar 2. Die ode aan Brussel had nochtans al op één gestaan: op 18 en 25 december 2021; en op 1, 8, en 22 januari 2022! In totaal stond Angèle hiermee al 16 weken genoteerd. 3. Stromae zakte van 2 naar 3 met 'L'enfer'. Hij verbleef al 5 weken in onze hitlijsten.
Dit waren de vier nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 12 februari 2022. De nieuwste hits uit de afleveringen van 19 en 16 februari 2022 post ik morgen want het waren er slechts drie. Tot dan!
Aangezien de maand februari 2022 al twee dagen achter de rug ligt bespreek ik op deze muzikale tijdlijn gedurende drie dagen de nieuwe hits uit de Radio 2 Top 30 van die zachte wintermaand. De eerste nieuwkomer in de hitparade van zaterdag 5 februari 2022 was een samenwerking tussen de Belgische DJ Laurens Van Herck (5NAPBACK), de Nederlandse zangeres Julia van Bergen en de Belgische TikTokker Simon Eeraerts: 'Liever dat je liegt'.
Het gaat Joris van Rossem tegenwoordig geweldig voor de wind want als Metejoor scoorde hij tijdens de maand februari 2022 heel goed in de Radio 2 Top 30. Op zaterdag 5 februari stond hij op nummer 6 met 'Ze meent het' en de opvolger kwam nieuw binnen in die wekelijkse hitlijst op nummer 28: 'Dit is wat mijn mama zei'. Een ode aan zijn moeder en zij mag trots zijn op haar zoon want hij schitterde ook in het televisieprogramma "Een echte job" waarin hij stage loopt in een ziekenhuis en een patiënt die aan afasie lijdt zelfs aan het zingen krijgt!
De volgende nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 5 februari 2022 was de nieuwste van Willy Sommers, waarop de jaren blijkbaar geen vat hebben. '18 jaar' zingt hij en dat is voor hem inmiddels al 51 jaar geleden! De zingende Pajotter mag ook niet klagen want onlangs stond hij op één in de Radio 2 Bene Bene 1000 en kreeg hij na 16 jaar platina voor 'Laat de zon in je hart' (20.000 exemplaren verkocht).
Maksim Stojanac is een Belgische zanger, danser en acteur. Vóór zijn overstap naar het acteren, dansen en zingen bij #LikeMe was hij voetballer bij de beloften van Sint-Job. Maksim is in 2022 ook presentator van The Voice Kids samen met An Lemmens. De hoogste nieuwkomer in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 5 februari 2022 was weggelegd voor Maksim: 'Alleen met mij'. Iemand om in het oog te houden!
Ter herinnering: dit was de Top-3 in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 5 februari 2022:
1. Meau bleef na 8 weken nog altijd op één staan met 'Dat heb jij gedaan'! 2. Stromae klom na 4 weken met 'L'enfer' op van 4 naar 2. 3. Ed Sheeran en 'Overpass Graffiti' stegen na 10 weken van 6 naar 3.
Slechts 4 nieuwkomers in de Radio 2 Top 30 van zaterdag 5 februari 2022. Morgen bespreek de nieuwkomers in de hitlijst van de week nadien en dat waren er ook vier maar de luisteraars kregen wel een gloednieuwe nummer één te horen, en wat voor één.
1 februari In Denemarken vervallen onmiddellijk alle maatregelen tegen COVID-19, ondanks het hoge aantal besmettingen met de omikronvariant. De ziekte wordt door de Deense regering niet meer als een "dreiging voor de samenleving" gezien. 2 februari In Mont Ngafula, een wijk van de Congolese hoofdstad Kinshasa, vallen zeker 26 doden door elektrocutie als een hoogspanningksabel op een markt terechtkomt. 5 februari Bij een dorp in de Marokkaanse provincie Chefchaouen wordt het lichaam van de 5-jarige Rayan Oram na vijf dagen uit een 32 meter diepe put gehaald. De reddingsoperatie werd wereldnieuws. Het jongetje blijkt als de reddingswerkers bij hem kunnen komen, te zijn overleden. 11 februari In Berlijn wordt urenlang zonder resultaat onderhandeld tussen vertegenwoordigers van Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en Rusland over de naleving van de Minsk-akkoorden uit 2014 en 2015, over de soevereiniteit van de deelstaten Donetsk en Loehansk. Het overleg had tot doel het dreigende conflict aan de grens met Oekraïne en Rusland te laten de-escaleren.
12 februari In Parijs wordt met duizenden voertuigen ("vrijheidskonvooien") gedemonstreerd tegen de COVID-19-maatregelen. Onder meer bij de Champs Elysées en de Arc de Triomphe komt het verkeer stil te liggen. De Franse politie zet traangas in. Ook in Den Haag wordt met voertuigen gedemonstreerd tegen de coronamaatregelen. De acties lijken te zijn geïnspireerd door het truckersprotest in Canada dat sinds 9 januari 2022 speelt. (N.v.d.r.: van kuddegeest gesproken!) 13 februari Fransen, Belgen en andere Europeanen proberen een met een “vrijheidskonvooi” Brussel lam te leggen. Dankzij het kordaat optreden van de politie mislukt het plan grandioos. Alle betogers worden afgeleid naar Parking C op de Heizel. N.v.d.r. : Jammer genoeg voor hen iets te vroeg want het autosalon is nog niet geopend! 18 februari Vanaf die dag geldt in België code oranje op de coronabarometer. Kleine versoepelingen volgen. Toeval of niet maar van 18 t.e.m. 20 februari woeden er drie stormen door ons land (Dudley, Eunice en Franklin)
21 februari Vladimir Poetin erkent de onafhankelijkheid van de afvallige volksrepublieken Donetsk en Loegansk in Oekraïne. 22 februari 22-02-2022 is palindroomdag, d.w.z. de datum kan omgekeerd net hetzelfde gelezen worden. In de Angelsaksische wereld is iedereen lyrisch omdat hij op een dinsdag valt: Tuesday werd dan voor de gelegenheid TWOsday! 22 februari Gijzeling in Amsterdam in de Apple Store op het Leidseplein. Na enkele uren weet de politie de gijzelnemer te overmeesteren door hem te overrijden. Hij overlijdt nadien aan zijn verwondingen. 24 februari – 28 februari Naar aanleiding van het grensconflict tussen beide landen, valt Rusland Oekraïne binnen, zelfs vanuit Wit-Rusland en de Krim! Al heel snel na het begin van de invasie komt een stroom vluchtelingen vanuit het oorlogsgebied op gang, vooral richting Polen en Roemenië. Op de tweede dag van de invasie melden de Verenigde Naties dat er al zeker zo'n 100.000 Oekraïners op de vlucht zijn geslagen. Bovendien is er ook nog een stroom de andere kant op, van Oekraïners die in Polen werken en nu hun vaderland willen helpen verdedigen. Vrijwel meteen na het begin van de invasie schoten de olie- en gasprijzen flink omhoog. Verwacht wordt dat ook de voedselprijzen zullen stijgen. De Europese Unie kondigt strenge maatregelen tegen Rusland af en vrijwel de hele wereld keurt de invasie af. Wat de Russen absoluut niet verwachtten: de Oekraïners verdedigen hun land met hand en tand! De vredesonderhandelingen tussen Kiev en Moskou zijn op 28 februari van start gegaan aan de grens tussen Oekraïne en Wit-Rusland. Dit laatste land heeft met een grondwetswijziging de plaatsing van Russische kernwapens mogelijk gemaakt. Op 27 februari riep de Russische president Poetin zijn militaire leiding al op om nucleaire “afschrikkingsmiddelen” op scherp te zetten. Op 28 februari om 16 uur Belgische tijd staat een zeldzame spoedzitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gepland. Ondertussen zijn er al meer dan 600.000 mensen op de vlucht! (wordt vervolgd)
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Wat kon het leven toen eenvoudig zijn: we hoorden een deuntje op de radio en na enkele beluisteringen namen we zelf een kammetje in de hand, pakten het in met zilverpapier en bliezen dan lustig samen met Sir Henry & His Butlers uit Denemarken tot we niet meer verder konden van de slappe lach om dan even te bekomen van de hevige buikpijn of van de verdoofde lippen. 'Camp' was maar zo camp als het kon zijn en zat vol met kitscherige elementen: tingeltangel piano, vrolijk geroezemoes uit een pub en een leuk fluitje. Deze korte maar krachtige "novelty song" werd uitgebracht in de herfst van 1967 maar bereikte pas onze ether en onze radiogolven in 1968. Een grote hit vooral in Duitsland, Nederland en België! En tevens een onehitwonder of eendagsvlieg van jewelste!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Conquistador' / 'In The Wee Small Hours Of Sixpence’/‘Quite Rightly So’ – Procol Harum
In 1967 leerde de hele wereld Procol Harum kennen met die geweldige kraker uit de "Summer of Love" op de tonen van het hammondorgel: 'A Whiter Shade Of Pale'. Om voor een opvolger te zorgen zal het niet makkelijk geweest zijn want een wereldhit kan soms een vloek zijn in plaats van een zegen. Toch slaagden Gary Brooker & Co er met glans in want 'Homburg' vond ik minstens even goed als zijn voorganger. Op de eerste elpee van Procol Harum -eenvoudigweg getiteld 'Procol Harum' en uitgebracht in december 1967- stond naast 'Homburg' ook 'Conquistador'. Het lied zou in een live versie pas in de hitlijsten verschijnen in 1972. In augustus 1971 werden de Britten inderdaad uitgenodigd om een live album op te nemen met het Canadese Edmonton Symphony Orchestra. Ik kon die elpee op de kop tikken tijdens mijn legerdienst in West-Duitsland in 1973 voor de luttele som van 5 DM. 'In The Wee Small Hours Of Sixpence’ met op de b-kant ‘Quite Rightly So’ vond ik minstens even goed maar de single raakte in België niet in de hitparade zodat die twee liedjes minder bekend blijven. En aangezien de meeste samenstellers van radioprogramma's altijd maar aan 'A Whiter Shade Of Pale' of 'Homburg' denken zal daar niet vlug verandering in komen. De meeste composities van Procol Harum ontstaan eerst als tekst en pas daarna wordt de melodie erop gecomponeerd. 'Conquistador' vormt daarop een uitzondering want hier werd eerst de Spaans klinkende melodie gecomponeerd en vervolgens voorzien van een tekst over een gevallen conquistador. Luister vooral naar deze prachtige studioversie.
Opvolger van 'Homburg' a-kant (links) en opvolger van 'Homburg' b-kant (rechts).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Callow-la-vita’ – Raymond Froggatt
De Britse zanger en songwriter uit Birmingham was geen sant in eigen land want met deze eendagsvlieg scoorde hij niet in Groot-Brittannië. The Dave Clark Five hadden wel een nummer 7-hit in de Britse charts met Froggatts ‘Callow-la-vita’ als 'The Red Balloon' (1968). Froggatt bereikte de derde plaats in Nederland en werd ook vaak gedraaid in België. In Frankrijk en andere Franstalige landen had Marie Laforêt succes met haar versie die ze omdoopte tot 'Que calor la vida'. Kortom, het was een Europese hit en dat was al geleden van 1967 (o.a. met The Tremeloes of Joe Dassin). Hopelijk heeft Froggatt de auteursrechten opgestreken die hem toekwamen. Opmerkelijk is dat hij een strofe helemaal in het Frans zingt, met een belachelijk accent trouwens, net als Mike Smith van The Dave Clark Five. Een andere compositie van Froggatt, 'Big Ship', werd een hit voor Cliff Richard in 1969. Hij werd later een internationaal erkend countrymuzikant en bracht nog meer dan twintig albums uit.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Green Tambourine’ – The Lemon Pipers
The Lemon Pipers was een Amerikaanse band uit Oxford, Ohio. Hun grootste hit was volgens deskundigen het bubblegum-nummer 'Green Tambourine' uit 1968. Dit nummer hadden ze eigenlijk alleen opgenomen om tegemoet te komen aan hun platenlabel. Zelf hadden ze liever psychedelische muziek gespeeld. Toen ze die richting insloegen, was echter ook het succes voorbij. In 1969 ging de band uit elkaar. Leadgitarist Bill Bartlett sloot zich vervolgens aan bij Ram Jam, de band die in 1977 een wereldhit had met 'Black Betty'. Reg Nave sloeg op de tamboerijn en was tevens toetsenist. De groep bestond verder uit Ivan Browne, gitaar en zang; Steve Walmsley, basgitaar; en Bill Albaugh, drums. Alweer een onehitwonder in onze contreien en ik zou ze eerder onderverdelen in de psychedelische muziek, commercieel weliswaar maar toch leuk.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Sabre Dance’ – Love Sculpture (ft. Dave Edmunds)
Langzaam maar zeker werd klassieke muziek meer en meer gebruikt in de populaire muziek. Denk maar aan The Moody Blues, Procol Harum, Aphrodite's Child, e.v.a. Mijn eerste contact met klassieke muziek was trouwens 'Fantasia' van Walt Disney. Waar ik de Sabeldans uit 1942 heb leren kennen weet ik niet maar feit is dat die compositie heel vaak werd gebruikt in films, televisieseries, tekenfilms en zelfs door kunstschaatsers. Aram Chatsjatoerjan was een Sovjet-Russische componist en cellist van Armeense afkomst. Hij werd geboren dicht bij Tiflis (het huidige Tbilisi), de hoofdstad van Georgië, in een arme Armeense boekbindersfamilie. Chatsjatoerjan was al vroeg gefascineerd door de Armeense, Georgische en Azerbeidzjaanse volksmuziek in zijn omgeving. Gedurende zijn schooltijd speelde hij althoorn. Hij leerde wat Russisch en verhuisde op negentienjarige leeftijd naar Moskou om er biologie aan de Staatsuniversiteit van Moskou te studeren. In het westen is hij voornamelijk bekend geworden als componist van instrumentale concerten en levendige composities voor ballet, zoals 'Gajaneh' (met name de Sabeldans daaruit is erg bekend) en Spartacus (waarvan het adagio later werd gebruikt als thema bij de televisieserie 'The Onedin Line'). Love Sculpture was een Britse bluesrockband en werd opgericht in Cardiff onder de naam Human Beans door Dave Edmunds, Rob Jones en John Williams. De band dankte hun bekendheid vooral aan Dave Edmunds. Deze gebruikte Love Sculpture om zijn technische kwaliteiten met de gitaar te tonen en legde daarmee de grondsteen voor zijn succesvolle solocarrière. Naar verluidt bespeelde Dave Edmunds alle instrumenten op de single 'Sabre Dance', die mij -toen ik 'm voor de eerste maal hoorde op Radio London- helemaal van mijn sokken blies! Nog altijd kippenvel trouwens ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Jedan dan’ – Dubrovacki Trubaduri
Bij ons thuis stond de radio altijd aan. Je weet wel, zo'n mahoniehouten kast met een groen oogje en een elastiek die van links naar rechts kon gedraaid worden om de zenders te zoeken. Mijn ouders en mijn zus en ik luisterden jaarlijks naar het Eurovisiesongfestival. Van 1956 tot 1965 herinner ik mij vooral 'Net als toen' (1957), 'Een beetje' (1959), en 'Tom Pilibi' (1960). Maar voor mij begon het pas echt interessant te worden met 'Dansevise' (1963), 'Non ho l'étà' (1964), en 'Poupée de cire, poupée de son' (1965). Eind 1965 nam de televisie eindelijk zijn plaats in onze woonkamer in zodat wij ons eerste Eurovisiesongfestival in 1966 konden bekijken. Mijn grootmoeder was toen net op bezoek en zij vond dat Udo Jürgens te vaak na elkaar 'Merci chérie' zong. Dè verrassing in 1967 was Sandie Shaw die op blote voeten 'Puppet On A String' vertolkte en er ook mee won maar onze voorkeur ging uit naar Louis Neefs. In 1968 was onze teleurstelling groot toen Cliff Richard de duimen moest leggen tegen de Spaanse Massiel met haar niemendalletje 'La, la, la'. Mijn sympathie ging echter uit naar die troubadours uit Dubrovnik, een havenstad in Dalmatië, een regio in Kroatië, aan de Adriatische Zee. Toen bestond Joegoslavië onder Maarschalk Tito nog. Ook nog in 1977 toen Chantal en ik samen met mijn schoonouders onze vakantie doorbrachten in Rovinj (Istrië, nu Kroatië), rechtover Venetië. Van 'Jedan dan' snapte ik niets maar ik zong het wel fonetisch mee. 30 jaar heb ik gezocht naar dat liedje en op 3 oktober 1998 kreeg ik van mijn ex-zwager de cd 'Pusti da ti leut svira' van de Dubrovacki Trubaduri waarop dat liedje staat. Ik ben Dirk daar nog altijd heel dankbaar voor!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘MacArthur Park’ – Richard Harris
Alweer een compositie van Jimmy Webb want enkele dagen geleden besprak ik 'Wichita Lineman'. Richard Harris was een Ierse zanger en filmacteur. Ik had hem al zien spelen in 'The Guns of Navarone' (1961); 'Mutiny on the Bounty' (1962); en 'The Bible: In the Beginning' (1966). Maar dat hij ook zanger was vernam ik pas toen ik hem het epos ‘MacArthur Park’ hoorde zingen. De jongeren onder ons zullen hem waarschijnlijk kennen als Albus Perkamentus in de films 'Harry Potter en de Steen der Wijzen' en 'Harry Potter en de Geheime Kamer'. Daar nam hij de rol van het schoolhoofd voor zijn rekening. 'MacArthur Park' is een lied geschreven en gecomponeerd door Jimmy Webb. Richard Harris was de eerste die het in 1968 opnam: zijn versie steeg tot de tweede plaats in de Billboard Hot 100 en tot de vierde in de UK Singles Chart. Oorspronkelijk schreef Webb het lied in 1967 voor de groep The Association, maar de groep keurde het af vanwege de lengte van de compositie, complexe structuur en onorthodoxe tekst (waarschijnlijk te dramatisch). De inspiratie voor het lied lag in een relatie van Webb, en de beëindiging ervan, met Susie Horton. Zij trouwde later met Robert Ronstadt, een neef van zangeres Linda Ronstadt. Het MacArthur Park in Los Angeles was de plek waar de twee af en toe afspraken voor de lunch en samen een prettige tijd doorbrachten. Webb en Horton bleven bevriend ook na haar huwelijk met een ander. De relatiebreuk was ook de aanzet tot 'By The Time I Get To Phoenix,' een andere prachtige song van Webb. De muzikanten van de originele studio-opnames waren leden van het beroemde "The Wrecking Crew", een los/vaste verzameling sessiemuzikanten in Los Angeles die op veel van de succesnummers uit de jaren 60 en 70 meespeelden. Een bijdrage leverden Hal Blaine (drums), Larry Knechtel (keyboards), Joe Osborn (basgitaar), Tommy Tedesco en Mike Deasy (gitaar), en Webb zelf op klavecimbel. De stem van Harris werd in een Londense studio opgenomen. Daarbij zong hij steeds "MacArthur's" in plaats van "MacArthur". Het lukte Webb niet hem dit af te leren zodat het foutje op de plaat te horen is. In 1992 hield journalist Dave Barry van de Miami Herald een verkiezing onder zijn lezers naar de slechtste song aller tijden. Daarbij kwam 'MacArthur Park' op de eerste plaats terecht. Daar ben ik het niet mee eens want ik vind de discoversie van Donna Summer absoluut niet goed. Toegegeven: het refrein is heel bizar maar Webb beweerde tijdens een interview dat alles zo is gegaan: "MacArthur's Park is melting in the dark - All the sweet, green icing flowing down - Someone left the cake out in the rain - I don't think that I can take it - 'Cause it took so long to bake it - And I'll never have that recipe again - Oh no!"... De compositie gaf aanleiding tot een andere (ook dramatische) die ook ging over een (tijdelijke) relatiebreuk van een Nederlandse artiest en zijn lief, maar daarover hieronder meer!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Just A Little Bit Of Peace In My Heart’ – The Golden Earrings / ‘Piece Of My Heart’ – Big Brother & The Holding Company (ft. Janis Joplin)
Twee opnames met een hartverscheurende tekst!
1. 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' is een lied van de rockgroep Golden Earring uit 1968, toen nog The Golden Earrings geheten. Tot het laatste optreden in de 21ste eeuw speelde de Haagse formatie dit lied nog regelmatig. Aanleiding van deze compositie van George Kooymans was het verbreken van zijn relatie met zijn vriendin, Melanie, waarvan hij al snel spijt had. Hij schreef de smachtende bede lichtelijk beïnvloed door 'MacArthur Park' van Jimmy Webb, gezongen door Richard Harris (zie mijn bespreking van hierboven). Het orkestrale arrangement is van Frans Mijts en het werd geproduceerd door Fred Haayen. Het dramatisch lied betekende toch persoonlijk geluk voor Kooymans: Melanie kwam bij hem terug, een jaar later trouwde het stel, en intussen zijn ze al meer dan vijftig jaar samen!
2. ‘Piece Of My Heart’ – Big Brother & The Holding Company (ft. Janis Joplin). De Amerikaanse rockgroep trad met succes op in 1967 tijdens het Monterey Festival. Mama Cass zat op de eerste rij en haar mond viel open van verbazing toen zij het geweldig optreden van Janis Joplin van zo dichtbij meemaakte! Dit romantisch funk/soul liefdeslied werd geschreven door Jerry Ragovoy en Bert Berns, oorspronkelijk opgenomen in 1967door Erma Franklin, de oudere zus van Aretha. Maar Big Brother & The Holding Company had er veel meer succes mee dankzij de formidabele stem van Janis Joplin. Terug te vinden op de legendarische elpee 'Cheap Thrills' uit 1968. Bert Berns kreeg de versie van Joplin nooit te horen aangezien hij op 30 december 1967 aan een hartaanval overleed ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Nothing But A Heartache’ – The Flirtations / ‘Something Here In My Heart (Keeps A Tellin' Me No)’ – The Paper Dolls
En ik nog eventjes verder met liedjes die over leudeuveudeu (liefdesverdriet) gaan, met hartverscheurende teksten.
1. The Flirtations, voorheen The Gypsies, is een Amerikaanse r&b-meidengroep. In 1966 werd de groep hernoemd naar The Flirtations. Ze brachten enkele singles uit de jammerlijk flopten. Na het winnen van een kleine plaatselijke talentenjacht in 1968 om te zien wie de beste imitatie van The Supremes kon brengen, pakten ze hun bagage en gingen ze richting Engeland, waar ze tekenden bij Parrot Records en in de herfst van 1968 Tom Jones begeleidden tijdens diens Europese tournee. Hun grootste hit 'Nothing But A Heartache', werd geproduceerd door Wayne Bickerton en geschreven door Bickerton en Tony Waddington. Het bekend duo zouden we in de jaren '70 nog tegenkomen als hitmachines achter The Rubettes en Mac & Katie Kissoon.
2. The Paper Dolls was een Britse meidengroep uit Northampton uit de late jaren '60. Een van de weinige Britse meidengroepen uit die periode, dit fenomeen was toen bijna uitsluitend aanwezig in de Verenigde Staten. De groep choreografeerde hun liedjes zelf en gaf zichzelf bijnamen: Susie Mathis was 'Tiger', Pauline Bennett was 'Spyder' en Sue Marshall was 'Copper'. Dit principe werd bijna 30 jaar later herhaald door de Spice Girls. ‘Something Here In My Heart (Keeps A Tellin' Me No)’ was een compositie van MacLeod en Tony Macaulay, het songschrijversduo achter Pickettywitch, The Flying Machine, Long John Baldry, en The Foundations. In beide gevallen kunnen we gerust stellen dat dit schoolvoorbeelden zijn van eendagsvliegen. Maar wel onehitwonders om van te snoepen!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Thank You’ – Sam & Dave / ‘Chain Of Fools’ – Aretha Franklin
In 1967/1968 begon ik volop de Amerikaanse soulmuziek te ontdekken. James Brown, The Four Tops, The Temptations, en The Supremes had ik natuurlijk al enkele jaren voordien ontdekt.
1. Sam & Dave was een Amerikaans soulduo, bestaande uit Sam Moore (1935) en David Prater (1937-1988). Sam & Dave behoorden tot de eerste soulartiesten. In 1967 braken ze door met het geweldige 'Soul Man' en de opvolger 'I Thank You' mocht er ook wel zijn.
2. Aretha Franklin, de dochter van een dominee en tevens een geweldige pianiste, volgde ik al een tijdje. 'Respect', 'A Natural Woman', 'I Say A Little Prayer', en 'Think' behoren tot mijn favoriete liedjes van The Queen of Soul. ‘Chain Of Fools’ werd in de Verenigde Staten reeds uitgebracht in 1967 maar bereikte West-Europa pas in 1968.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
‘Soul Coaxing’ (Âme câline) – Raymond Lefèvre & son orchestre
Het origineel verscheen al in de reeks 'Historische opnames uit 1967' onder de naam 'Âme câline' want de compositie kwam uit het hoofd van Michel Polnareff, een van mijn favoriete Franse singer/songwriters. Een jaar later scoorde een instrumentale versie van de Fransman Raymond Lefèvre wereldwijd met deze prachtige melodie. De piratenzenders gebruikten deze tune veelvuldig om programma's aan te kondigen. In hetzelfde jaar waagden Norrie Paramor & his Strings zich aan een cover en in 1969 bracht Sounds Orchestral (met Johnny Pearson op piano) ook een versie uit, beide orkesten onder de titel 'Soul Coaxing'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Jumpin’ Jack Flash’ / ‘Street Fighting Man’ – The Rolling Stones
In 1968 hadden The Rolling Stones volgens mij drie ijzersterke nummers. Hierboven worden er al twee vernoemd en het derde krachtig lied hou ik voor ongeveer het einde van deze muzikale reeks. De Britse rockgroep bestond toen nog uit zijn klassieke bezetting: Jagger/Richards (The Glimmer Twins), Brian Jones, Bill Wyman, en Charlie Watts. Het jaar 1968 was ook het jaar waarin het wereldwijd rommelde: de jongere generatie was het niet meer eens met de oorlog in Vietnam en in Leuven werd er heel vaak betoogd, vooral omwille van de taalkwestie. In Parijs waren het ook de studenten die protesteerden en door de reactie van de politietroepen braken er rellen uit die hun hoogtepunt kenden in de maand mei. - 'Jumpin' Jack Flash' werd geschreven door Mick Jagger en Keith Richards tijdens de Beggars Banquet-sessies. Keith Richards heeft verklaard dat hij en Jagger het album schreven in zijn landhuis. Toen Jagger vroeg wie er zoveel lawaai maakte antwoordde Richards dat het Jack, zijn tuinman was: "Jumpin' Jack". Richards speelt bas en gitaar in dit nummer. Brian Jones speelde niet mee. Er is nogal wat hommeles geweest tussen Richards, Jagger en bassist Bill Wyman, want Wyman beweerde dat hij de riff voor dit nummer geschreven had. De song is in eerste instantie alleen op single uitgebracht. Later verscheen de song ook op de compilaties 'Trough The Past, Darkly', 'Hot Rocks', 'The Singles Collection' en 'Forty Licks'. Ook bestaan er verscheidene live-versies van het nummer, onder andere de legendarische versie op 'Get Yer Ya-Ya's Out'. - De werktitel van ‘Street Fighting Man’ was 'Did Everyone Pay Their Dues?' met een afwijkende tekst. Na het zien van de rellen rondom de protesten tegen de Vietnamoorlog en de Parijse studentenrevolte kreeg Jagger inspiratie voor de definitieve tekst; een soort oproep tot protest van de straat. Hij vond dat Londen een slapende stad was in vergelijking met Parijs. Dit leverde de single een aantal bans op. Radiostations in Chicago wilden het strijdlied bijvoorbeeld niet draaien vanwege de rellen die er waren bij de verkiezingsbijeenkomst van de Democratische Partij van 1968 (protest tegen Vietnampolitiek van Lyndon B. Johnson). De volledige bezetting bij de opname van ‘Street Fighting Man': Mick Jagger – zang, percussie; Keith Richards – gitaren, basgitaar; Brian Jones – sitar, tamboura; Charlie Watts – slagwerk; Bill Wyman speelde niet mee maar wel deze sessiemuzikanten: Dave Mason – shehnai, grote trom; Nicky Hopkins – piano; Rick Grech – viool.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Zo mooi, zo blond en zo alleen’ – Jimmy Frey & The J.J. Band
Vandaag werd de Top-200 van de Vlaamse liedjes (lees Belgisch en Nederlandstalig oftewel BENE BENE) op Radio 2 uitgezonden. Een van mijn favorieten is beslist dit Nederlandstalig liedje van de Belgische zanger Jimmy Frey uit 1968. De single werd geproduceerd door Roland Kluger. Componisten/schrijvers: Tony Lam en Wando Lam (muziek) en Nelly Byl (Nederlandstalige tekst). Jess & James of Tony & Wando Lam waren de artiestennamen van de Portugese broers Fernando en Antonio Lameirinhas. Jess & James traden vaak op in de kleine club "Les Cousins" in Brussel, waar eerder al de Belgische rock-'n-rollband The Cousins (bekend van hun hit ‘Kili Watch’) ontdekt was. Hier hoorde Jimmy Frey hen voor het eerst, waarop hij de J.J. Band vroeg hem te begeleiden op zijn nummers 'Zo mooi, zo blond en zo alleen' en 'Rozen voor Sandra'. Vanaf 28 januari tot en met zondag 6 februari werd de Top-1000 uitgezonden op Radio 2. Voor wie de lijst niet gevolgd heeft kan ik hier bevestigen dat dit pareltje op nummer 155 beland is. Proficiat, Jimmy!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Wichita Lineman’ – Glen Campbell
Volgens mij is dit een van de prachtigste composities van Jimmy Webb, een Amerikaans liedjesschrijver, componist en zanger. Hij schreef talrijke songs die platina-verkoopcijfers bereikten, zoals 'Up, Up and Away', 'By the Time I Get to Phoenix', 'Wichita Lineman', 'Galveston', 'All I Know', en 'MacArthur Park'. Hij heeft succesvol samengewerkt met Glen Campbell, Linda Ronstadt, The 5th Dimension, Art Garfunkel, en Richard Harris. Webb is de enige artiest die Grammy Awards kreeg voor zowel muziek, teksten als orkestratie. Webb haalde zijn inspiratie uit een autorit door Washita County in de staat Oklahoma. Webb gebruikte in plaats van Washita Wichita in Kansas, omdat dat beter "bekte". Hij reed langs een eindeloze reeks telefoonpalen, die een grote mate van eentonigheid vertoonde. Het enige opvallende aan die reeks was dat in een van die masten een hersteller (lineman) aan het werk was. Het summum van eenzaamheid. Wichita wordt als stad vaker gebruikt als metafoor voor afzondering en eenzaamheid binnen de grote vlaktes in de Verenigde Staten.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Feelin’ Alright’ / ‘No Time To Live’ – Traffic
Traffic is een uitstekende groep muzikanten die steevast over het hoofd wordt gezien wanneer eindejaarslijstjes worden samengesteld/uitgezonden, meestal rond Kerstmis/Oudjaar. Deze Engelse rockband uit Birmingham, werd gevormd in 1967 met Steve Winwood als frontman, nadat deze The Spencer Davis Group had verlaten. Hij was toen nog maar 18 jaar! Winwood (zanger, toetsenist en gitarist) verzamelde rond hem drummer/zanger Jim Capaldi, zanger/gitarist/bassist Dave Mason en fluitist en saxofonist Chris Wood. In december 1967 ontstonden er wrijvingen tussen Mason en Winwood en verliet eerstgenoemde de groep om in 1968 terug te keren. Hij schreef toen 'Feelin' Alright', soms ook gespeld als 'Feeling Alright ?'. In 1972 zou de song een nog grotere hit worden in de versie van Joe Cocker. Maar mijn favoriete song van Traffic is zonder twijfel ‘No Time To Live’, geschreven door Jim Capaldi en Steve Winwood. In 1970 bracht de Brian Auger Trinity er ook een prachtige versie van uit. Luister vooral naar de lange en stille intro en laat je dan meeslepen door de melancholie die van dit lied uitstraalt.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Rain And Tears’ – Aphrodite’s Child/ ‘Oh Lord, Why Lord’ – The Pop Tops
Zoals ik al eerder schreef in deze reeks waren er in het jaar 1968 veel religieus getinte liedjes terug te vinden in diverse hitlijsten. De Canon van Pachelbel was een geweldige compositie om te gebruiken in de popmuziek. Zo kwam er een versie uit Griekenland en een uit Spanje. - Aphrodite's Child was een Griekse progressieve rockgroep opgericht in 1967 die bestond uit Demis Roussos (zang, bas), Vangelis Papathanasiou (toetsen), Loukas Sideras (drums) en Anargyros Koulouris (gitaar), laatstgenoemde alleen lid van de groep voor het vertrek uit Griekenland en op het laatste album '666'. De band zou op voorstel van Vangelis verhuizen naar Londen omdat hun muziek daar beter tot haar recht zou komen want Griekenland werd sinds 1967 bestuurd door het kolonelsregime. Deze beslissing was niet probleemloos. Koulouris moest zijn legerdienst vervullen en mocht dus niet mee terwijl de band, onderweg naar Londen, bleef steken in Parijs, deels omdat zij niet de juiste werkvergunningen hadden en deels vanwege de stakingen t.g.v. de studentenrevolte in mei 1968. De single ‘Rain And Tears’ werd dan maar vanuit Parijs uitgebracht op de Europese markt. Met een onmiddellijk succes als gevolg. - De tweede groep muzikanten die de Canon van Pachelbel gebruikten om een popsong in Europa uit te brengen waren The Pop Tops, een Spaanse popgroep, die in 1967 werd opgericht in Madrid. De Franse producer Alain Milhaud had al een naam verworven als manager van de rockband Los Bravos en deze ook later geproducet. Hij belastte zich uiteindelijk met het talent van de combo, haalde de uit Trinidad en Tobago afkomstige Phil Trim als leadzanger en gaf zijn beschermelingen de naam Los Pop Tops, die in de Spaanstalige wereld werd gebruikt. Daarbuiten werd de groepsnaam The Pop Tops. Het gospelachtige klaaglied 'Oh Lord, Why Lord' bevatte elementen van de Canon in D van de barok-componist Johann Pachelbel. Met deze song kregen The Pop Tops voor de eerste keer ook buiten Spanje aandacht. Hun grootste hit zouden ze evenwel scoren in 1971 met hun versie van 'Mammy Blue', een nummer geschreven door de Franse songwriter Hubert Giraud als 'Mamy Blue'. Het lied werd een wereldhit en tussen 1971 en 2001 waren er wel een vijftiental versies!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘I Say A Little Prayer’ / ‘Think’ – Aretha Franklin
- In 1968 deed Aretha Franklin ook een schietgebedje want zij was tenslotte de dochter van een dominee. 'I Say A Little Prayer' is geschreven door Burt Bacharach en Hal David. Het nummer gaat over een vrouw die bezorgd is om haar man, die vecht in de Vietnamoorlog. Dionne Warwick nam het lied op in 1966 doch het werd pas in 1967 uitgebracht. Een jaar later bracht Aretha Franklin haar versie uit die nog beter scoorde dan de originele. Wellicht mede dankzij de achtergrondzangeressen The Sweet Inspirations en het puik pianospel van The Queen of Soul. - Het nummer 'Think' werd uitgebracht op haar album 'Aretha Now' uit 1968, net als het voorgaande lied trouwens. 'Think' werd geschreven door Franklin en haar eerste man Teddy White. In 1980 werd een nieuwe versie van 'Think' uitgebracht voor de soundtrack van de film "The Blues Brothers". Op deze versie waren, naast Franklin en de band The Blues Brothers, ook Franklins zus Carolyn en nicht Brenda te horen als achtergrondzangeressen. En het is precies deze versie die altijd wordt gespeeld op de radiozenders. Blijkbaar kennen de huidige samenstellers van programma's de originele versie niet! Ik verkies alleszins de versie uit 1968!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Son-of-a Preacher Man' / ‘I Close My Eyes And Count To Ten’ – Dusty Springfield
- Hierboven besprak ik twee singles van Aretha Franklin, dochter van een dominee. Het songschrijversduo John Hurley en Ronnie Wilkins schreef 'Son-of-a Preacher Man' op vraag van Jerry Wexler voor Aretha Franklin. Ze nam het lied op in 1968 maar het werd niet geselecteerd voor het album dat ze toen maakte. Ze vond dat de zoon van een dominee in een slecht daglicht werd gesteld. Dusty Springfield nam het vervolgens op voor haar album 'Dusty in Memphis' en toen het eind 1968 op single uitkwam werd het een internationale hit! Een nieuwe term was geboren: "Blue eyed soul". Toen Aretha Franklin zag hoe groot het succes van Dusty Springfield was bracht ze haar versie toch nog uit in 1970 op haar LP 'This Girl's in Love with You' maar slechts op de b-kant van haar single 'Call Me'. De producers van Dusty's versie waren Jerry Wexler, Tom Dowd en Arif Mardin en The Sweet Inspirations vormden het achtergrondkoor. - 'I Close My Eyes And Count To Ten' is een song geschreven door Clive Westlake. Het was de laatste single op het Phillips label, want Dusty Springfield had in juni 1968 getekend bij Atlantic Records. Bijgevolg werd deze song grotendeels vergeten in de Verenigde Staten maar hij scoorde wel in het Verenigd Koninkrijk. In ons land scoorde Dusty hiermee in mindere mate, maar ze werd wel af en toe op de radio gedraaid. Haar grote hit was natuurlijk 'Son-of-a Preacher Man' die tot in 1969 in onze hitlijsten stond. Tellen van 1 tot 10, wie niet weg is ... is gezien!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Goin’ Out Of My Head/Can’t Take My Eyes Off You’ (live medley) – The Lettermen
The Lettermen was een Amerikaans zangtrio. Het handelsmerk van die groep zijn close harmony popsongs met lichte arrangementen. Zo brachten ze in 1968 een live medley uit van twee bekende populaire liedjes. - 'Goin’ Out Of My Head' is een song geschreven door Teddy Randazzo en Bobby Weinstein, oorspronkelijk opgenomen door Little Anthony and the Imperials in 1964. - 'Can’t Take My Eyes Off You’ is een lied uit 1967 geschreven door Bob Crewe en Bob Gaudio. Het is op single uitgebracht door Frankie Valli. Bob Gaudio was bandlid in Valli's begeleidingsband The Four Seasons.
Een medley van beide bekende popsongs deed het altijd goed tijdens de optredens van The Lettermen en de platenfirma kwam op het idee om daarvan een versie op plaat uit te brengen die toen heel hoog terechtkwam in de Amerikaanse hitlijsten.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Judy In Disguise (With Glasses)’ – John Fred & His Playboy Band
In 1967 stond 'Lucy In The Sky With Diamonds' op de elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles. Het duurde niet lang of John Fred en zijn groepsmaat Andrew Bernard maakten een pastiche daarop. Begin 1968 slaagden John Fred & His Playboy Band (soms ook "John Fred & His Playboys" genoemd) er zelfs in om 'Hello, Goodbye' van de Fab Four in de Verenigde Staten van de eerste plaats te stoten!
De band hield niet van het einde van de song waar John Fred tergend langzaam "I guess I'll just take your glasses" zegt. Maar aangezien de voormalige basketter de grote baas van de Playboys was werd het bizarre en psychedelische slotzinnetje bewaard. Nadien werd het heel stil rond de groep zodat deze Amerikaanse muzikanten in onze contreien als het schoolvoorbeeld worden gezien van een eendagsvlieg.
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Heel goed nieuws, beste blog-vriend(inn)en, want vandaag 12 februari 2022 sta ik met mijn tweede blog op nummer 1 in de Top-20 van 611 muzikale blogs terwijl mijn eerste blog nog altijd op nummer 20 genoteerd staat! Altijd welkom op http://blog.seniorennet.be/djmico1951deel2/of http://blog.seniorennet.be/djmico1951/
Hartelijk bedankt voor jullie interesse en waardering en nog een fijn weekend!
Sinds 1 juli 2021 is er een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn te beluisteren. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, bergen, heuvels, en zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
