De muziekinstallatie van de kantine werd gemoderniseerd en daarbij hoorden natuurlijk ook de nieuwste muziekstromingen. De uitstappen naar Rheindahlen nabij Mönchengladbach waar alle vinylplaten goedkoper waren omdat de B.T.W. niet van toepassing was werden frequenter.
Zo maakte ik ook van de gelegenheid gebruik om mijn eigen discotheek uit te breiden. Het enige probleem was om de elpees over de grens te krijgen en niet gesnapt te worden bij een eventuele controle. Dat lukte gelukkig zonder enig probleem.
De hitparade van de populaire singles uit het najaar van 1973 zag er toen zo uit: Will Tura was nog altijd mega populair in Vlaanderen maar kreeg toch concurrentie van twee nieuwe groepen uit het Brusselse: Two Man Sound en Salix Alba. Nick Mackenzie scoorde in de hele Benelux maar de twee Engelse bands die wereldwijd succes hadden waren The Sweet en vooral The Rolling Stones!
Ondertussen waren de meeste miliciens, die met mij aan dit avontuur waren begonnen, de laatste 100 dagen op een lintmeter aan het afknippen. Niks voor mij, want dan duurt de resterende tijd nog veel te lang.
Ik trok mij op aan de muziek die in het najaar van 1973 populair was zoals o.a. van Freddy Breck, een Duitser die ook in België succes had (niet echt mijn ding maar bijzonder populair bij mijn ouders en aanstaande schoonouders); Dimitri Van Toren, een Nederlander die toen pas scoorde met een single uit 1967; Chris Montez, een Mexicaans-Amerikaanse zanger die al meer dan 80 jaar op deze aarde rondloopt; Stealers Wheel, een Britse folkrockband met o.m. Gerry Rafferty en Joe Egan die ons verzekerden dat alles wel in orde zou komen; Kevin Ayers, een Engelse singer-songwriter die ons deed verlangen naar zonnigere oorden; en vooral Golden Earring, een Nederlandse rockband die ik al sinds 1965 volgde en eindelijk een wereldhit scoorde. Hiermee konden wij eindelijk uitpakken wanneer de Britten en Canadezen nog eens afzakten naar onze kantine. De luchtgitaren waren toen legio!
Zoals ik eerder schreef was onze Belgische compagnie gelegerd in de Francisca Barracks in Sankt-Tönis, Krefeld. Wij deelden die barakken met Britten en Canadezen want wij stonden onder het rechtstreeks commando van de NAVO. Heel veel contact was er niet tijdens de diensturen maar 's avonds des te meer. Zo kwamen Engelsen en Schotten regelmatig afgezakt naar onze kantine en bier verzetten konden ze als de besten!
Ze brachten dan vaak enkele vinylplaten mee zoals elpees van Status Quo en een single van een nieuwe groep van wie het geluid zijn tijd vèr vooruit was: Roxy Music! Wij konden daar slechts Peter Koelewijn tegenover zetten. Alhoewel hij in het Nederlands zong, zongen die Britten toch luidkeels mee: "Angeline, m'n blonde sexmachine".
Verder was Mungo Jerry vaak te horen op de radio met een doorslagje van 'Et moi, et moi, et moi' van Jacques Dutronc. Dave Edmunds greep terug naar een oud liedje uit 1956 en overgoot het met een saus alsof hij de Phil Spector uit Wales was met een eigen "wall of sound". Deep Purple toverde alweer een riff van jewelste uit hun gitaren maar Paul McCartney & Wings zouden geschiedenis schrijven met de LP 'Band On The Run' en de gelijknamige single. Tot in 1974 zouden er singles uit dat album geplukt worden.
In september 1973 begon West-Duitsland autoloze zondagen in te voeren vanwege de hoge benzineprijzen. In oktober en november zouden Nederland en België volgen. Gedaan dus om "met Apollo" eventjes voor een weekend naar huis te rijden! Reden voor dit alles was een olieboycot van de meeste Arabische olieproducerende landen tegenover de pro-Israëlische politiek van sommige Westerse landen. Voeg daarbij de aanslagen van Zwarte September, een netwerk van Jordaans-Palestijnse terroristen. Er deden geruchten de ronde dat wij niet op 31 oktober zou kunnen afzwaaien en misschien wel een maand langer in dienst zouden moeten blijven.
(De Francisca Barracks waren goed beveiligd.)
'Den Uyl is in den olie' was een single die Vader Abraham toen samen maakte met Boer Koekoek. Een andere hit uit die tijd was 'Kiele kiele Koeweit' van Farce Majeure. Beide singles zouden tijdens Carnaval 1974 heel goed scoren.
Wij lieten het echter niet aan ons hart komen en zochten troost in andere muziek zoals o.a. 'Hurt', het instrumentale 'Pepperbox' (later de tune van 'Sportweekend' op de BRT), '48 Crash', 'Randy', 'Kiss Me Mio Amore', en vooral 'Malaguena'!
(Met verlof in de zomer van 1973. Tijdens mijn legerdienst heb ik mijn snor en bakkebaarden laten groeien. Begin 1974 had ik een volledige baard.)
Af en toe moest ik ook meehelpen in de keuken als er niets te doen was in de kantine. Maar van schietoefeningen of op manoeuvre gaan was er geen sprake meer. Het verschil met mijn opleiding in Mechelen was groot.
Het heimwee stak meer en meer de kop op tijdens die prachtige zomer van 1973. Gelukkig konden we onze zinnen verzetten door bijna dagelijks brieven te versturen naar onze geliefde of door naar fijne muziek te luisteren van o.m. Albert Hammond, Detroit Emeralds, Medicine Head, Carpenters, John Terra, en vooral George Harrison.
Het soldatenleven kabbelde rustig voort in Krefeld tijdens die lange, hete zomer van 1973. Tijdens onze verlofdagen hielden we ons onledig met schaken, muziek beluisteren of een uitstapje naar het centrum van Krefeld, maar altijd in burger, nooit in uniform!
We luisterden vaak naar Hilversum III waar toen een viertal Zweden heel hoog in de hitparade stonden. Het waren twee koppels en ze werden afgekondigd als "Björn & Benny + Anna & Frieda" of als "Björn & Benny, Agnetha & Ann-Frid". Er bleken vele verschillende persingen van de single 'Ring Ring' de ronde te doen en pas een jaar later zou mijn "frank" vallen toen ze het Eurovisiesongfestival zouden winnen met 'Waterloo' onder het acroniem ABBA! Ik vond 'Ring Ring', in het Zweeds geschreven door Benny Andersson en Björn Ulvaeus, samen met hun manager Stig Anderson, veel beter dan 'Waterloo'. De Engelse vertaling werd gemaakt met hulp van Neil Sedaka en Phil Cody.
Verder was Roy Wood onder de vermomming van Wizzard vaak te horen op de radio, net als een wilde Amerikaanse meid die met haar begeleidingsgroep de hitlijsten onveilig maakte. 'Can The Can' was het debuut van Suzi Quatro. 10cc stond alweer in de hitparade, ditmaal met hun derde single! Om ons eraan te herinneren dat wij nog altijd in West-Duitsland vertoefden floot ene Peter Henn 'Flip Flap' de hitlijsten in tot in de Benelux!
Maar mijn favoriet uit die zomer is beslist 'Late Again' van Stealers Wheel, een slow om op slechts één tegel te dansen. Intussen begon het heimwee naar huis de kop op te steken ...
Langzaam maar zeker brak de zomer door in West-Duitsland. En om eraan ter herinneren dat wij in dat land gelegerd waren kenden Duitse artiesten succes tot zelfs in België en Nederland. Op de radiozenders of op televisie kon je niet omheen Bernd Clüver of Cindy & Bert. Zelfs Demis Roussos en Vicky Leandros brachten hun Engelstalige hits uit in het Duits!
Chicory Tip probeerde vruchteloos hun succes van 'Son Of My Father' te evenaren met 'Good Grief Christina' en mijn schoonvader in spe wees mij op een nieuwe Vlaamse zanger die veel bijval kende met een lied dat als het ware op zijn lijf was geschreven: 'De Werkmens'. Ivan Heylen zou in 1974 een nog grotere hit scoren tot zelfs in Nederland! Maar de single waarmee de Britse soldaten in de Francisca Barracks ons figuurlijk om de oren sloegen was 'All Because Of You' van Geordie, een glamrockband uit Newcastle-upon-Tyne die het strakke intellectuele keurslijf van de hardrock verwisselde voor een mengsel van glam, hardrock en blues, overgoten met een Geordie-muziekstijl. Brian Johnson was de zanger met de venijnige stem die vanaf 1980 de zanger van de Australische hardrockband AC/DC zou worden.
Bij gebrek aan mogelijkheden om voor een weekend naar België te rijden werden mijn bezoekjes aan de discotheek van Rheindahlen (Hoofdkwartier van de NAVO) steeds vaker. In totaal kocht ik er een 150-tal elpees, gelukkig zonder B.T.W. Ik kocht er ook een Philips tuner voor een meer dan schappelijke prijs.
Ondertussen zijn we in de maand juni 1973 aanbeland. Het zou een prachtige zomer worden in Krefeld, West-Duitsland. Heel vaak zou ik niet meer thuis geraken. Groot was dan ook mijn verwondering toen ik op een zomerse dag van wacht was en na een halve dag mijn naam hoorde afroepen omdat ik bezoek kreeg. Het was mijn zus die toen in Düsseldorf werkte. Jammer genoeg kon Chantal er niet bij zijn want zij kreeg op haar werk geen vrijaf. Gelukkig nam een kameraad mijn dienst over en na mijn uniform ingeruild te hebben voor gewone kleren reden wij naar Düsseldorf, de hoofdstad van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen gelegen aan de Rijn.
Op 21 juli 1973 werd de nationale feestdag uitbundig gevierd en Lucien en ik moesten als ober in de mess van de officieren ervoor zorgen dat alle dorstigen gelaafd werden. Muziek was er niet in de mess maar onderstaande hits weerklonken toen haast dagelijks in de ether! (wordt vervolgd)
Mijn eerste verlof sinds ik in West-Duitsland was gelegerd zat erop. Voor mijn terugkeer had ik besloten geen openbaar vervoer te nemen (bus en trein) want dat zou te veel tijd in beslag genomen hebben. Ik had afgesproken met mijn goede vriend André uit Leuven om met zijn auto terug te keren. Eerst moest ik in Leuven zien te geraken en mijn zus bracht mij samen met Chantal tot aan de plaats van afspraak. Even vóór middernacht reden wij het legerkamp binnen, net op tijd.
Enkele weken later sprak ik met een andere kameraad af die ook een auto had om "op Apollo te gaan". Een uitdrukking in het toenmalige Belgisch leger die betekende dat wij voor één dag of een weekend heen en terug naar België reisden, ook al was dat eigenlijk verboden. We zaten met vier in de wagen en de plaats van afspraak was Berchem, Antwerpen. Ik was tot daar geraakt met de trein en stond te wachten op een afrit van de snelweg richting Venlo. Het noodlot sloeg toe want een voorbijrijdende combi van de Rijkswacht stopte en smeerde ons allemaal een boete aan van 100 BEF, wat in die tijd een redelijk hoog bedrag was. Het was voor een tijdje gedaan met "op Apollo te gaan"!
En welke hits (zo vernam ik later) stonden er in de maanden mei/juni in de BRT Top 30 genoteerd of werden veelvuldig op de radio gedraaid? Je ontdekt het hieronder! (wordt vervolgd)
Door een quarantaine zaten wij vast in West-Duitsland. Eens de rodehondepidemie uit onze barakken was verjaagd repten we ons als de bliksem om op verlof naar huis te mogen.
We mochten onder geen beding in uniform ons kamp verlaten. Na een flinke voettocht van Sankt-Tönis naar het station van Krefeld vatte ik mijn tocht aan op vrijdagavond. Met de trein naar Keulen, even overstappen naar Luik en dan richting Brussel-Centraal met een twintigtal vinylelpees in mijn reistas. Bij een controle aan de grens kreeg ik het wel eventjes warm want die LPs waren gekocht zonder B.T.W. Gelukkig moest ik mijn tas niet openmaken want mijn militaire pas gaf mij een vrijgeleide. Naast de LPs zaten ook enkele flessen 4711 Eau de Cologne die ik tijdens mijn bezoekjes aan het Militair Hospitaal in Keulen had gekocht voor de hele familie. Overmand door vermoeidheid viel ik in slaap tot ik wakker werd in Charleroi. Ik heb dan maar vlug de eerstvolgende trein naar Brussel genomen en op zaterdagochtend was ik eindelijk thuis, in Oudergem.
Het Eurovisiesongfestival 1973 vond plaats op 7 april en dat is een van de weinige afleveringen die ik niet heb gezien. Nicole en Hugo kregen een tweede kans want in 1971 konden ze door geelzucht niet deelnemen. Helaas eindigden ze op de laatste plaats. Mijn favoriet was natuurlijk Cliff Richard die vóór het festival al een radiohit had en gedoodverfd werd als winnaar. Hij eindigde derde achter Mocedades en de nobele onbekende Anne-Marie David ging met de pluimen lopen! Mijn absolute favorieten van toen waren toch Timmy Thomas en 10cc.
Zoals ik eerder schreef was VDB tijdens mijn legerdienst Minister van Landsverdediging en hij zou dat nog jarenlang blijven. Al bij al viel onze taak van "cantinier" best mee. Lucien en ik moesten de kantine onderhouden terwijl onze kameraden op het telextoestel werkten of de wacht moesten houden. Na 17 uur waren zij dan vrij en moesten wij de dorstigen laven tot 22 uur.
De eerste zes weken mochten/konden we niet naar huis wegens een quarantaine door een uitbraak van rodehond. En in die tijd was een quarantaine 40 dagen en geen 14 dagen zoals tijdens de coronacrisis! De kantine hebben we een drietal keren voor een week moeten sluiten door een plaag van kakkerlakken. Eens alles ontsmet was mochten we de kantine opnieuw openen, tot grote vreugde van eenieder.
Uit de muziekinstallatie weerklonken o.a. The Buffoons, Daisy Dynamite, Blue Ridge Rangers (alias John Fogerty), Dizzy Man's Band, Dawn (dit Amerikaans trio zou de hele zomer op nummer 1 staan!) en mijn favorieten Paul McCartney & Wings! Veel Nederlandse bands want wij konden enkel naar Hilversum III luisteren. Op de Duitse zenders waren er volgens ons te veel schlagers te horen.
Eens onze compagnie gelegerd was in West-Duitsland werden de lessen Morse intensiever en bij de slagzin "The quick brown fox jumps over the lazy dog" moest ik steevast denken aan "Down By The Lazy River". Ook op "manoeuvre" gaan lag mij niet want dicht bij de Baltische Zee, bij temperaturen van meer dan 5 graden onder nul, kreeg ik last in mijn gewrichten zodat ik een behandeling kreeg in het Militair Hospitaal in Keulen.
Gelukkig was daar een oplossing en moest ik geen geheime boodschappen per telex meer ontcijferen en mocht ik met mijn kamergenoot Lucien uit Gent de kantine openhouden. Wij kregen het epitheton ornans "soldaat milicien cantinier" en mochten ook voor de muziek zorgen.
Wij kregen een budget ter beschikking in Duitse Marken om vinylplaten te kopen voor de kantine in het NAVO hoofdkwartier in Rheinhdahlen nabij Mönchengladbach. Uiteraard ook voor eigen gebruik en op eigen kosten. Tijdens die 8 maanden heb ik ongeveer 150 elpees gekocht want die waren goedkoper dan in België. Wij hoefden geen B.T.W. te betalen!
De hitmakers van toen waren o.m. The Osmonds, Elton John, The O'Jays, Middle of the Road, Alice Cooper, en vooral Gilbert O'Sullivan! (wordt vervolgd)
Januari en februari 1973 waren koude wintermaanden in België. Zo was het op 25 februari minimum -3,4 °C en maximum 5 °C in Ukkel, maar de gevoelstemperatuur lag veel lager. Gelukkig hadden we van het Belgisch Leger een rolkraag gekregen!
Langzaam maar zeker bereidden wij ons voor op onze afreis naar West-Duitsland waar de winter nog kouder was. Gelukkig konden we ons opwarmen aan heerlijke muziek zoals o.m. van Roberta Flack, Elton John, Earth & Fire, The Moody Blues, Mort Shuman, en vooral Thin Lizzy!
Twee maanden was onze opleiding in Mechelen al bezig. En nog eens twee maanden en we zouden ons kunnen klaarmaken om te vertrekken naar West-Duitsland. Meer bepaald naar de Francisca Barracks in de dennenbossen van Sankt-Tönis, Krefeld.
Op 1 januari 1973 traden het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Ierland toe tot de EEG. Op 15 januari 1973 kondigde de Amerikaanse president Nixon een opschorting aan van de offensieve acties tegen Noord-Vietnam vanwege de vorderingen bij de vredesbeprekingen in Parijs. Uiteindelijk zou de oorlog in Vietnam of Tweede Indochinese Oorlog, in het Westen meestal aangeduid als Vietnamoorlog en binnen Vietnam Amerikaanse Oorlog genoemd pas eindigen op 30 april 1975. Nixon, bijgenaamd "Trickie Dickie", trad op 9 augustus 1974 af toen zijn positie door het Watergateschandaal onhoudbaar was geworden.
Maar terug naar het begin van 1973 toen er allerhande muziek uit onze transistorradio's schalde zoals o.a. van Freddy Breck (ja, toen was Duitse muziek nog populair in België); Lou Reed; ELO (leuk detail: de grootvader van Ludwig van Beethoven kwam uit Mechelen); The Les Humphries Singers (ook gestationeerd in West-Duitsland); Demis Roussos; en niet in het minst de Strawbs: hun hit was geen ode aan de Europese Unie maar een heus vakbondslied!
In die periode was het schaken enorm populair dankzij kampioenen als Boris Spasski of Bobby Fischer. Ik leerde dan ook schaken dankzij mijn kameraad Theo. Tijdens onze vrije tijd werd er dan ook heel vaak geschaakt.
Maar er moest ook een nieuw alfabet aangeleerd worden: het NAVO spellingsalfabet, je weet wel: alfa, papa, tango, enz. ... Daarbovenop moesten we ook het morse alfabet onder de knie krijgen. Al snel wisten we dat ... --- ... voor S.O.S. stond. En alsof dat niet genoeg was moesten we ook zoveel mogelijk raak schieten op de schietstand met ons FAL geweer uit FN Herstal.
Maar gelukkig was er ook geweldige muziek zoals die van Nino Tempo & April Stevens, Elton John, Donna Hightower, Steely Dan, Chi Coltrane, en natuurlijk David Bowie!
Met Kerstmis 1972 was ik van wacht in de Baron Michel kazerne in Mechelen maar met Nieuwjaar 1973 mocht ik voor het weekend naar huis waar ik verwelkomd werd door Chantal, mijn ouders en mijn zus natuurlijk, maar ook door mijn speelkameraadje. Nog twee maanden opleiding en dan ging het avontuur voor acht maanden naar West-Duitsland.
In de muziek was er ook een nieuwe stroming die de kop opstak: de glamrock, met als boegbeelden Roxy Music, David Bowie, Gary Glitter, T. Rex, Lou Reed, Elton John, Alice Cooper, Slade, The Sweet, en Suzi Quatro.
En daar was hier en daar iets van te merken in de hitlijsten zoals 'Starman', 'Walk On The Wild Side', en 'Do You Wanna Touch Me'. Andere popmuziek kwam van Sharif Dean, Elvis Presley, en Stevie Wonder. (wordt vervolgd)
De hele dag rondsleuren met een FAL geweer van FN Herstal van iets meer dan 4 kg is niet altijd een pretje. Zowel tijdens de drill als tijdens manoeuvre oefeningen in Leopoldsburg. Ik zie er rechts nogal bleekjes uit en dat was door de koorts. 's Avonds stelde de legerarts bronchitis bij mij vast. Na een tiental dagen was ik weer gezond en wel. Gelukkig kon ik tijdens mijn rust genieten van prachtige muziek uit die zalige periode van eind 1972/begin 1973 zoals o.a. van Billy Paul, John Fogerty (Blue Ridge Rangers), Carly Simon, The Sweet, The Temptations en de sympathieke Little Jimmy Osmond!
Dag en nacht samenleven met een vijftiental jongens die uit bijna alle Belgische windstreken kwamen, het was geen sinecure. Maar echte problemen zijn er nooit geweest. Alle Vlaamse provincies waren goed vertegenwoordigd maar ook de toen enige tweetalige provincie Brabant met inbegrip van Brussel.
Zo waren André, Herman en Jean-Pierre uit Leuven, een Pajot van wie ik de voornaam vergeten ben en ikzelf uit Brussel op het appel; Oost-Vlaanderen was vertegenwoordigd door Jo uit Gent, Edwin, en William uit Aalst; West-Vlaanderen had Stefan uit Kortrijk en nog iemand die de pijp rookte uitgestuurd; uit Limburg kwam de stille Theo en Antwerpen was vertegenwoordigd door Eddy, nog iemand wiens naam ik vergeten ben en vooral Flor uit Puurs, de kleinste van de bende maar de luidruchtigste! We sliepen allen in stapelbedden en de slaapzaal moest te allen tijde kraaknet zijn want er kwamen regelmatig onaangekondigde controles.
Als er geen drill oefeningen op het programma stonden en wij vrije tijd hadden luisterden wij naar de transistorradio: een piepjonge Michael Jackson; de hilarische Dr. Hook & The Medicine Show; John & Yoko met hun kerstsingle; Bonnie St. Claire & Unit Gloria; Louis Neefs en Freddy Breck passeerden regelmatig de revue. Deze laatste herinnerde er ons aan dat wij op 1 maart 1973 zouden afreizen naar West-Duitsland. De feestdagen waren in aantocht en we mochten kiezen: de helft mocht met Kerstmis naar huis en de andere helft met Nieuwjaar. Ik koos voor de laatste feestdag en moest toen vaststellen dat Chantal mij een geschenkje had meegebracht: 'Happy Xmas (War is Over)', een single die pas na Nieuwjaar terecht zou komen in de Radio 2 Top 30.
Paul Vanden Boeynants, in de media en door hemzelf bijgenaamd 'VDB', was een Belgisch volksvertegenwoordiger, minister en premier. Als ondernemer was hij actief in de vleesindustrie. Ik heb nog nooit zoveel vleesbrood en worsten gegeten als toen in Mechelen. In januari 1972 werd Vanden Boeynants minister van Landsverdediging, een op dat moment klein departement met een bescheiden budget waar hij tot oktober 1979 zo goed als carte blanche krijgt.
VDB wilde dat België, in volle Koude Oorlog, voortaan zijn NAVO-verplichtingen nakwam en dat het Belgische leger dringend moest worden gemoderniseerd, ook in het kader van de EEG. En het was net daarom dat onze Pantserdivisie 13 BE Cie TTr in Krefeld werd ondergebracht onder NAVO-bevel: "Collaborando concordia" was de leuze. Wij zouden vanaf 1 maart 1973 samen met Engelsen, Schotten, en Canadezen verblijven in de Francisca Barracks, in het midden van de dennenbossen. De lokale bevolking was niet zo op onze aanwezigheid gesteld. Wij mochten daarom de basis niet verlaten in uniform en ons haar mocht ook niet te kort geknipt worden.
Maar eerst nog enkele hits van eind 1972 die niet noodzakelijk in de hitlijsten stonden maar wel hevig geplugd werden op diverse radiozenders.
Sommigen vonden toen verplichte legerdienst een verloren jaar maar ik leerde er omgaan met verschillende types van mensen uit alle lagen van de bevolking; een goede leerschool om later in het leven met een goede achtergrond in de maatschappij te staan. Burgerdienst had ik ook willen doen maar die duurde toen nog langer dan de legerdienst. Al bij al vond ik het een leerrijke ervaring. En als het wat te lastig werd om zo lang van huis te zijn en je geliefde niet te zien of te horen, was er nog de fantastische muziek die op onze kamer uit een transistor kwam zoals o.a. 'Sylvia's Mother'; 'Gudbuy T'Jane'; 'Crazy Horses'; 'Listen To The Music'; 'This World Today Is A Mess'; en 'Crocodile Rock'! (wordt vervolgd)
