Dag en nacht samenleven met een vijftiental jongens die uit bijna alle Belgische windstreken kwamen, het was geen sinecure. Maar echte problemen zijn er nooit geweest. Alle Vlaamse provincies waren goed vertegenwoordigd maar ook de toen enige tweetalige provincie Brabant met inbegrip van Brussel.
Zo waren André, Herman en Jean-Pierre uit Leuven, een Pajot van wie ik de voornaam vergeten ben en ikzelf uit Brussel op het appel; Oost-Vlaanderen was vertegenwoordigd door Jo uit Gent, Edwin, en William uit Aalst; West-Vlaanderen had Stefan uit Kortrijk en nog iemand die de pijp rookte uitgestuurd; uit Limburg kwam de stille Theo en Antwerpen was vertegenwoordigd door Eddy, nog iemand wiens naam ik vergeten ben en vooral Flor uit Puurs, de kleinste van de bende maar de luidruchtigste! We sliepen allen in stapelbedden en de slaapzaal moest te allen tijde kraaknet zijn want er kwamen regelmatig onaangekondigde controles.
Als er geen drill oefeningen op het programma stonden en wij vrije tijd hadden luisterden wij naar de transistorradio: een piepjonge Michael Jackson; de hilarische Dr. Hook & The Medicine Show; John & Yoko met hun kerstsingle; Bonnie St. Claire & Unit Gloria; Louis Neefs en Freddy Breck passeerden regelmatig de revue. Deze laatste herinnerde er ons aan dat wij op 1 maart 1973 zouden afreizen naar West-Duitsland. De feestdagen waren in aantocht en we mochten kiezen: de helft mocht met Kerstmis naar huis en de andere helft met Nieuwjaar. Ik koos voor de laatste feestdag en moest toen vaststellen dat Chantal mij een geschenkje had meegebracht: 'Happy Xmas (War is Over)', een single die pas na Nieuwjaar terecht zou komen in de Radio 2 Top 30.
