Klonk als een Beiers uurwerk.


'O, de behoefte naar lopen, en vrijheid was groot vandaag!

Lopen, lopen Adrie, dreunde als een hamer door mijn hoofd;

lopen Adrie; klonk er door mijn trotse hoofd als een moker!

Zag ook luie pestduiveltjes; maar die hadden vrij vandaag!


'O, het was echt genieten, het lopen ging nu heel krachtig;

liep als in een droom; in mijn hoofd en hart een gehamer;

bij iedere slag hoorde het als een degelijk Beiers gehamer!

Mijn hart even liefkozend zacht gewoeld; het klonk prachtig!


'O, als een droom liep ik; en voelde in mijn hart dat gehamer;

prachtig, weer te voelen zijn slagen , O, dat voelde zo krachtig!

Maar droomde niet; voelde al zijn harde slagen in mijn Hart

Prachtig, en zalig om dit te mogen voelen en zo te ontvangen!


auteur:Adrie.25.8.2013.Copyright.

25-08-2013 om 14:52 geschreven door Adrie van Gansen

Mijn oude wekker

Voel me door je benaderd als ding; zo je daar weer klinkt;

steeds op moet winden; zodat je morgenvroeg weer klinkt!

Niemand hoort je graag; je roept, om de dag te beginnen;

als ik s' morgens, als een poes, heerlijk nog ligt te spinnen!


Ik heb hem ooit in vertrouwen naar boven toe geschoven;

staat daar steeds wachtend op mijn nachtkast daar boven!

Vroeg nu aan hem of ik een pauze van 10 jaar kan krijgen;

is er misschien een kans, dat we een nieuwe wereld krijgen!


Toen ze me laatst weer rinkelend uit mijn warm bedje riep;

droomde mijn ogen net zo donker en nog zo zwart en diep!

Ik dacht toen; dat gerammel hier heb ik niet zelf bedacht;

nee, het was weer die wekker die me al weer de dag bracht!



Auteur:Adrie.24.8.2013.copyright.

24-08-2013 om 17:14 geschreven door Adrie van Gansen

Oorlogskinderen.


Draag nog steeds in me mee, een heel groot verdriet;

dat ik de ouders niet heb kunnen sparen kindverlies!

Ja; was slechts een schakeltje; in het Oorlogsgeweld;

slechts een kiezeltje die even een soldatenlaars knelde!


Was ook steeds bezig, met teveel van die kleinigheden;

teveel van mijn protesten vielen ook in het ongerede!

Bewoog wel steeds in protesten en opstandig gedrang;

maar steeds werd het weer; zon op en zonsondergang.


Droomde bij Vietnam en Salvador linkse propaganda;

schaamde me dat iedereen zweeg over oorlogsschande!

Maar nu voel ik mijn lichaam; ziek, slap en al wat oud;

een bestseller; maar bedaagd wat ik in de handen houd.


auteur:Adrie.22.8.2013.

22-08-2013 om 23:25 geschreven door Adrie van Gansen

De heilige maagd Maria


Mijn pijn doet weer verlangen naar de Heilige Maagd Maria;

geeft weer kracht wat ik niet uit de ogen van Artsen niet lees!

U kracht wat weer voor een tijd, weer wat levenskracht geeft!

Kracht wat weer geeft meer dan Leven tussen hoop en vrees!


Ach, de pijn maakt nu van mijn hart weer een wanhoop steen;

als het slaakt; zijn laatste verdrietige traan en wanhoopskreet!

Maria; houdt me toch met U Kracht, met mijn liefsten in leven;

dat ik medemens nog lang; Gedicht en liefde mag blijven geven!


Het geeft me in Lourdes weer veel kracht vanuit u Liefdeshart;

U kracht; wat me weer even verlost van mijn kommer en vrees!

Mijn hart wat door ziekte en scheiding zo wreed werd gebroken;

ik wil nog niet sterven of Leven met pijn en wanhoopsgeween!


auteur:Adrie.17.8.2013.Copyright.

17-08-2013 om 16:10 geschreven door Adrie van Gansen

Haar boos en bleek gelaat.


Kwam na de kermis gonzend in de oren naar mijn huis;

'O God sprak ik smekend, geeft U mijn geest weer rust;

wijst u dan ook mijn verstand weer de weg naar huis!

Rust en mijn bed is het enige wat ik nu het liefst lust.


Ik herken mijn huis, in mijn schaduw ook mijn silhouet;

in het flitsende maanlicht lijkt het nu vaal grauw gezet!

De Maan spreidt zijn licht ook over mijn schaduw heen;

zie de schaduwlijnen van mijn armen rug en een been.


Zie in de Gracht, vier kleine eendjes zwemmen heen;

stil onder mijn schaduw en die van de sternen heen!

Mijn Buur; die weer slapeloos uit het venster staart;

daar zijn vrouw; zie nu even haar boos bleek gelaat!



auteur:Adrie.31.7.2013.copyright.

31-07-2013 om 17:47 geschreven door Adrie van Gansen

Psalmen zingers.


Werd aan het ziek zijn echt wel gewend;

niet aan hu; riekend aan mijn knoken;

zelfs bij dag en ontij blijven bestoken;

raak aan Psalmenzingeis nooit gewend!


Zacht langs vingers de rozengroetjes;

haar rozenkrans vragend om fatsoen!

Wrijft de dichter even tussen de haren;

en vrolijk tokkelend tegen zijn snaren!


met het donker worden ga ik dwalen;

zacht hoor je dan muziek in het woud;

dit tot de dag zijn aankomst verklaarde;

leg ik me neer onder dekens ter aarde.


auteur:Adrie.26.7.2013.

26-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

25-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Het buurmeisje.


De Zon staat weer blakend hoog aan de hemel,

zie mijn buurmeisje springen door heide en bos;

wilde dat ik nog zo kon springen luchtig en los.

Wreed vind ik dan mijn ziekte me nu zo plagen;

zo aanvallend; steeds uit vele van hinderlagen!


Ondanks het zonnetje; ben ik van binnen koud;

misschien dat eenzaamheid warmte tegen houd!

het Buurmeisje als fleurig bloemetje in het gras;

ach lieverd, zou nu even willen, dat ik haar was!

Zou willen dat mijn Engel me nu tot de orde riep;

mijn ogen niet zo somber keken; zwart en zo diep!


Hoop dat mijn hart me maar even verkoelen doet;

wacht nog niet op een graf, zo eeuwig en voorgoed!

Maar ook niet zittend tot mijn graf in een rolstoel!

Om met Toon te spreken; dat ik het zelf moet doen!



auteur:Adrie.21.7.2013.copyright @.

23-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Een hete zwoele zomerdag.


Droomde weer van de koelte, liggend langs de Vliet;

van de vele koele handjes; het zacht wuivende riet!

De mooie Vliet vaak overloop, van tientallen waters;

zich stortend; als de overloop in een eindeloos Meer;

ook zie ik mijn weenmoedtranen vallen in het Meer!


Voelde de koelte en weldaad van het wuivende riet;

zoals het witte koraal en parels liggen in zee zo diep;

moet mijn heimwee nu weg, wil het niet meer horen;
 
zelfs wind en krekels in het riet; willen je niet horen!


Een vogel schetst zijn zigzag schaduw door het riet;

schuin over het water van nu avonds donkere Vliet!

De wind voelt hier nu; ook wat koeler en zachter aan ;

zie de koeien lopen; en die mooie knotwilgen staan!




auteur:Adrie'.23.7.2013.copyright

Bijlagen:
Pen.jpg (2.4 KB)   

Een Bramenrank.


Gezeten in het Park op een groene bank;

zag ik een ijverig groeiende bramenrank;

wat aan de slootkant wel ijverig groeide;

daar door ook van de kinderen krioelde!


Het slootje kwam van een kleine beek;

die steeds wat naar het slootje vloeide;

en daar door de bramen stevig groeide;

wat ook in de kindermondjes verdween!


En langs het slootje zijn moddergrond;

wat de maan nu romantisch bescheen;

een herder dreef nu zijn schapen heen;

vlogen er mos en modder in het rond!


Nu een diepe stilte door het park alom;

door een Ouder werd met klem betoogd;

dat men huiswaarts moest, ontsnappen;

werd achter haar rug wel wat gepoogd.




Auteur:Adrie.4.7.2013.copyright.

Bijlagen:
Pen.jpg (2.4 KB)   

Engelengezang


Soms voelt mijn Lichaam zich nu als in de herfst;

er is dan ook geen warmte meer in te ontdekken,

in de koelheid en loomheid van mijn dikke bloed!

Wil dat lichaam en bloed warmte stromen doet!


Lichaam; mijn geest is het geheel niet eens met U;

voel me nu zo koud en leeg; het voelt nu zo ruw!

Hoop dat het morgen weer heel anders zal zijn;

dat we jij en ik weer samen zijn wij weer beiden!


Weet het Leven is vluchtig de eeuwigheid erg lang;

wil nog niet liggen een eeuwigheid als een plank!

Vandaar dat ik naar de bloemen en zon verlang!

Mijn Geest hoeft nog geen rust en engelengezang


auteur:Adrie.29.6.2013.copyright.

29-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Die kille bleke gedaante.


Zat daar nu op dat kille Kerkhof, haar gelaat zo bleek;

zij; die anders tegen mij verleidelijk en lief kon blozen

zo lief,dat ik altijd zou willen geven; handen vol rozen!

Maar het lijkt nu; of de Dood nu ook haar niet vergeet!


Haar steeds zo lieve gezicht, nu zo droef en zo duister;

of de blosjes nu zonder leven schimmig weg zweefden;

nu haar verleidelijke lieve ogen; zonder glans of leven!

Haar mooie ogen altijd zo sprankelend en vol luister!


Die schimmige schaduw; kijkt wachtend naar mijn zijde;

laat merken; dat hij mijn aanzien zeker ook niet vergeet!

Deugde in zijn ogen al nooit; weet niet wat ik misdeed!

Die kille bleke gedaante; steeds waakzaam aan mijn zijde!


auteur:Adrie.25.6.2013.Copyright.


Lieve Bloggers ik dnk dat dit gedicht nu even de laatste is;

Daar mijn Monitor nu echt onherstelbaar stuk is.

Moet nu even afwachten tot mijn Zoon een andere mee haalt.!

25-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Tandenstokers.


In deze met planten en dierhaarbeden bekleedt vertrek;

kan ik voortaan ook sterker en niet zo eenzaam staan;

heb ik met het ouder worden; in vele van mijn dromen;

wel steeds meer contact met de nu mij ontstegen doden!

Hoe meer ik nu zie; hoe idioot het Leven soms kan gaan;

kom ik steeds meer begrijpend met hun in diep gesprek!


Fijn dat je nu even begrijpend; door de tijd kunt zweven,

je komt liefdevol tegen; waar tanden op zijn stuk gebeten.

Andere woorden en je bent beiden nu alles weer vergeten!

Je zou dan nu op je hoofd kunnen  slaan met zware mokers;

als beziet, dat de oplossing minder was; dan tandenstokers!


En wat dom, wat was ik een stakker; waar voor dat lijden;

waarom maakte we toch niet beiden; die stap naar voren;

wilde we dan onze harten voor eeuwig pijnlijk doorboren;

of moest een van beide; dan gaan kruipen door de heiden!



auteur.Adrie.25.6.2013.copywright

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Naar haar boezem brengen.


De Natuur of ook God had zich dit jaar weer eens wat vergist!

Voorjaar moest nog komen, daar waren ze niet van vergewist;

Het Voorjaar laat alles weer weldadig voor ons oog groeien,

de koeien dankbaar dartelend buiten naar het zonnetje loeien!


Ó God de mensen moesten zo erg lang wachten op het zonnetje;

en de zo ingrijpende Crisis hoorde ook bij die pijnlijke dingen;

mensen wilde verrast worden; door de Lente zijn mooie dingen!

Daarom die smachtende vraag naar warmte van het zonnetje!


'O de Maas en mooie Vliet, wat liet gij U waters hoog stromen;

hun Liefde die anders weer diep in hun harten naar U smacht;

wat laat gij nu zo woest de lagere Landen weer zo overstromen!

Geluk dat het lieve zonnetje, ons even naar de boezem bracht!





auteur:Adrie.21.6.2013.copyright.

21-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Warm en mooi Zomerweer.

Mijn gevoel bewoog vandaag als riet op een zomerbries;

rustig en bijna sloom; als vanuit het diepst van mijn ziel;

klonk galmend hol, als door diepe gangen en gewelven;

of alles nu was, een moeizaam te achterhalen verschiet!


Een herinnering ruist er sloom en zacht als door het riet;

stilletjes en zachtjes als door het warme gepluimde riet;

alleen de kikkers en krekels lijken nu vandaag te horen

woorden, herinneringen klinken als door riet en koren!


Voel met mijn vingernagels wat door mijn haar en baard;

lijk daar zoekend; of ze daar nu niet ergens anders staan;

maar het lijkt nu, of zich snel weg hadden doen scheren;

naar voor vandaag; naar wat koelere en rustigere sferen!


auteur:Adrie.18.6.2013.copyright.

18-06-2013 om 15:00 geschreven door Adrie van Gansen

Opruiming.


Er werden tijdens mijn reizen; vele souvenirs meegenomen;

een wulpse Tiroolse afbeelding, die met haar billen prijkt!

Een houten hert; wat ontbreekt is zijn mooie ivoren gewei!

Mooie “edelstenen”, konden toch de douane doorkomen!


Er lagen ook vele gehaalde Diploma's en Getuigschriften;

uit een tijd dat jongeren dachten dat we nog alles wisten.

Brieven van liefdes; die de echte liefde al hadden beloofd;

en toen van mijn onschuldige kinderliefde hadden beroofd!


Had ik me toen al teveel op echte Liefde blind gestaard;

kinderliefde is mooi; vaak  alleen de fantasie al waard!

Ook je ouders konden je dan in je kinderliefde niet helpen;

liet je dan, in je prille kinderliefde verdrietig overstelpen!


auteur:Adrie. 17.6.2013.copyright.

17-06-2013 om 15:59 geschreven door Adrie van Gansen

Woeste van de geest.


Als zieken voel je soms nu als ongewenst weg gezet,

eerst een mooie diamant, nu als een donker silhouet!

Maar zal me toch nooit in zieligheid gaan kronkelen,

laat nog steeds zin in het leven van gelaat af fonkelen!


Wil me niet voelen een dwerg; dat houdt geen span;

het leven is kort; als je geest nog zoveel wil en kan!

Wil niet dat aan mij achteloos wordt voorbij gegaan;

als men het lot der zieken, in de Politiek gadeslaat!


Nog nooit, heeft men het woeste van de Geest gestild;

zelfs mijn inktpot, kreeg men nog nooit niet opgetild!

Steeds stuitte men dan weer op druk woorden jagen;

en stokstijf dan allen, die dat steeds voor zich zagen!



auteur:Adrie.15.6.2013.copyright.

15-06-2013 om 23:35 geschreven door Adrie van Gansen

Heerlijkheid der gezangen


Mocht weer even zien de Hemel met zijn Bergdal;

God over alles heersend; boven op een bergtop!

Zag al eerder oordelend met een zandloper God!

Zijn heersende schaduw om te zien breed en grof;

Maar hij vond het nu weer geen tijd voor een graf!


Al kan de Hemel, en de heerlijkheid der gezangen;

mij soms toch heel welkom en heel rustig bevangen!

De dood door een ieder koel en verguist ontvangen;

al wordt de Hemel overstemd met engelengezangen!

Stilletjes in gedachte “laat ze mijn gedichten lezen”

dan blijven mijn lessen tenminste ook niet vergeten!


Met mijn woorden; raak ik dan ook steeds herrezen;

als ze naar mijn Dichterswoorden worden gewezen!

Het leven heeft schade gedaan,wat nooit zal genezen!

De gekregen wonden konden nooit meer goed genezen!



auteur:Adrie.13.6.2013.copywright.

13-06-2013 om 17:57 geschreven door Adrie van Gansen

Waar over zal ik mijn gedicht eens schrijven?


Maak een Gedicht verdorie, over de kunst van de Natuur:

leg nu je hand op je hart; en je schrift dan weer met Vuur!

Jij bent een van die van hen, verwekt met hun liefdesvuur!

Voel je, je wangen niet rood blozend worden in de Natuur?


Liep je deze ochtend langs gaarden die vol met nevel waren;

keek je niet in het geboomte; hoe groen de bladeren waren?

Bij het zien er van slaakte je een heel intieme tevreden zucht,

Hoorde je klagers, met uit hun mond een ontevreden zucht!


Laat mijn ogen ook dwalen over de pracht der groene velden;

zo'n heerlijke malse groene pracht, zie je toch maar zelden!

Na het zien van de kunstige Natuur met al zijn Zomerpracht;

wordt je s,nachts verwend; met de Maan en zijn sterrenpracht!


auteur:Adrie.23.5.2013.Copyright.

23-05-2013 om 18:59 geschreven door Adrie van Gansen