p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
05-08-2014
Een grote mensengril
Een grote mensen gril
Vraag het zonnetje; laat me bij u warmte inslapen; nachts laten mijn spieren me niet meer met rust! Hoop dat God en Klaas Vaak hier van zijn bewust; lig niet te klagen, geniet van al die mooie dagen!
Probeer met Klaas Vaak en Maan slapen te gaan! Mensen zien mijn slaapogen vaak verwijtend aan! Maar ik probeer al jaren te leven met die m.s.-pijn; heb ik al 35 jaar gedaan, maar mag het eens uit zijn?
Vraag vaak; 'O God kom me eens met engelen halen! Nu wordt het, leven met medicijnen en pijnlijke dagen. Wil dat mijn kind later denkt;wat een grappige gedichten Mijn kind mag niet gaan denken; mijn geboorte een gril?
Hoorde in het Ziekenhuis; uitgebraakt door t.v 's. Verhalen schreeuwend op de vele kleine apperaten, die op mijn gevoel en verstand in gingen praten! Klachten waar ze voor lagen als stukjes uit een!
220 lichamen naambordje,s; hadden ze nog niet om! Vakantieplannen in hun gedachten zo bij het begin! Hun weg; ook een naam hadden ze voorlopig niet! Nu het geweld gemaakt tot hun vakantieherinnering!
Handen, armen zochten onder brokstukken en zoden. Vermiste naasten nu geworden tot een van de doden! Mijn oren hoorde aan, vele gelaakte rampverhalen; zag wel dat Seperatisten; lijken hadden opgeslagen!
Overgevlogen specialisten reikten al onder de doden; op de media te horen nu daags vele elendeverhalen! Huilend zochten wij in elkaars armen naar warmte!
ik denk en schrijf niet om te doen;alsof; nee, praat, schrijf niet om te doen alsof! lijkt nu of; het leven me onmogelijk maakt! Mijn dood nu naar bevrijdeinde rust smaakt Het moois, van mijn Leven me dan pas raakt.
Zie voor ogen alleen nog onduidelijke plekken mis die warme hand die me er uit kon trekken! In mijn gedachte alleen nog niet te lezen taal! Waar voor mijn ogen eerst alleen sterren staan!
Verzoek steeds; Heer laat het daglicht neer! Verrijzen misschien ook wolken en sterren weer! Nooit gedacht aan mijn dood of in mijn graf neer! Met de dood overleven de gegane liefdes weer.
Mijn nieuwe leven geeft iets anders in mijn hoofd. iets wat me misschien ook weer gelukkig maakt” Ja de Liefdesvlam weer in me brandt en niet dooft Ik wil weer mooie dingen in mijn schrijvend hoofd.
Wil nog altijd mooie dingen in mijn schrijvershoofd; mensen zullen zeggen; mooie blijven in hem branden; Weet dan dat mijn ogen dan weer zullen gaan glanzen; ook al hoort hij, klok-geluid voor hem zelf valt te horen!
Ik voel me nu soms het Dichterke; door God geholpen; en nu soms door mijn levenservaringen, voort gedreven! Soms als door een Beul aan de schandpaal opgeheven! De Dood die voor mij nu vaak mijn maten laat meten! Of het Graf juist was, wat ze voor me hadden gedolven!
Krijg dit gevoel, als Artsen zich op mijn Ziekte werpen; ik niet mijn mening over mijn leven kan laten gelden! Zijn wel wijze mensen hoor; die zich nu komen melden! Maar bij al wat ik hoor; gaan mijn ogen niet glanzen; ook geen meningen; die me in het rond laten dansen!
Verdrietig, als mijn Engel voor mij een strookje raapt; voor mij, zeer ongunstige strookje's bijeen vergaard! Hoor en zie even niets meer, het is of mijn ziel slaapt. Zie nu ook dat naasten nergens naast me gaan staan!
Maar Lieverds;ik ben nog niet te koop; ben erg duur! Zie jullie ook bij al die vele gebeden niet al te secuur; zie rode wangetjes vangen, als bij een brandend vuur! Och gij allen, die zeiden te zijn; mijn steunende lichtjes; pas jullie nu op, anders komen jullie toch nog te dichtjes!
Hoor weer het nachtegaaltje, fluiten in de bomen; net als ik de gordijnen; voor de ramen schuif. Krijg tranen in mijn ogen als ik naar hem wuif! Steeds iedere avond hoor ik zijn mooie tonen!
De Maan heeft de ogen op het zonnetje gericht; Nachtegaaltje, fluit voor vrienden van het licht. Hoe het vandaag was; het zonnetje toch zo schoon; hoop dat het zonnetje zich morgen weer ontbloot!
Hoor nu alleen de Uilen en Kraaien in de nacht! Mooi hoe het Nachtegaaltje, de berichtjes nu zend; in mooie tonen is steeds te horen, wat hij verteld; wat ik steeds graag hoor zijn mooie Lenteverhaal!
Blauw en wolkeloos schept morgen weer de Hemel; boven huizen, akkers en weer boven de blauwe zee! En gij mijn ziekte, omgeving die me steeds zo kwelt; wordt me echt wel gewaar; wat ze me willen vertellen!
Gisteren een dag om weer snel te vergeten; de dag dat mijn huissleutel vergeten waren; buiten door het raam zag ik ze zegen pralen! Mijn Fam., niet thuis, overleden of vergeten!
Sleutels keken nu met antwoord omgeven; heb even radeloos aan mijn raam gezeten; of ik wachttte op wat hulp, steun een geluid; maar wist het; de kabouters waren niet thuis!
Maar raad kwam, toen ik stil even neer zat; Toen mijn geest bracht; raad in lege handen; komen vreemde handen, tot Broederschap! Wist, rust roest, en niets zekerder dan dit!
Dromen vandaag moet ik even wat bewaren; Ook dromen die door de zon beschenen waren; Genoot wel van de avond die al beneveld was! Waren herinneringen van vervlogen dagen!
Denkend deze morgen weer aan jou; elkaar beminnend;
ontluiken bij mij nog steeds de mooiste herinneringen; zo het geboren worden van ons liefdescadeau, ons kind! Liefde nu bezegeld, met geboren worden van ons kind!
Onze liefde stroomde nu naar hem als een zachte wind; onze liefde en zorg die zo zacht en lief bij ons ontsloot! Stralende ogen toen bij de eerdere bruidegom en bruid! zo kust nu nog elk woord elkaar in dat geboorte gedicht!
Zo gaat het nog steeds als die deoom bij mij ontgloeit! In die droom gaan onze lippen dan nog naar elkander! Het was denk ik Gods wil, die het me steeds laat weten; dat we ons geluk toen in die onmetelijke diepte smeten!
Menselijke gevoelens laten het verlies nog steeds weten; dat we geluk, toen heel woest, zo van een hebben gereten! Gevoel dat me heel vaak als strontvliegen komt kwellen; en mij nog heel vaak schuldig en verdrietig vergezellen!
Zei vanmorgen nog tegen mijn weerbarstig lichaam; zeg vriend; ik ben niet geboren voor de tijdelijkheid! Wil liever terug kijken naar jaren van heerlijkheid! En niet met een Vriend, steeds ver bij me vandaan.
Wil met je voelen een lichaam, wat spreidt de armen; om samen te lachen, en ook samen weer te wachten; na herstel niet terug te kijken; naar die gedachten! Sluiten dan weer samen, sterkere armen en handen!
We hebben onze haren weer even drijfnat in de nek; merk leg je zware been, nu op mijn verlamde knie! En steeds hoger klinkt je naar vervelend pest-lied; heel lang, erg lang klonk zijn vervelend pest-lied!
Leefde enkele jaren met dwang en regels samen. Zag ze loeren en roddelen van achter de ramen. Zong en sprak niet de woorden die ze spraken! Besloot die woorden voor altijd achter te laten!
Hun en mijn woorden, moesten tot ontij leidden; kon mijn ziel en hart, hier niet zien verkwijnen. Zelfs geen pen en papier omdat mee te schrijven! Zag alleen donkere wolken die niet over drijven!
Nu ik weer zachtjes op het brugje in me zelf ween; denk ik; tranen vloeien steeds naar de Zeeën heen! Wil de jaren hier zien als; het Leven opgeschort! Snel grafkuil uit, voor dat hij op me in een stort!
Geen voort bewegen op nooit uitkomende ideeën; geen tranen meer weg zien vloeien naar de zeeën! De morgens breken weer door met een nieuwe dag; met op gezichten, steeds weer een heerlijk open lach! Auteur:Adrie.8.April.2014.Copyright.
Was mijn mooie vaas met al gestorven rozen; door poes met een klap van de kast geveegd. Het gebeuren roerde haar nu maar heel even; geloof niet, dat poes ook maar even bloosde!
Mijn kamer gaf even een erg stinkende walm; rotte bloemen op mijn juist geboende vloer! Door de gebroken vaas even pijn in het hart! Ja dichter; het was poes zijn staart; die slag!
Snel vloer gereinigd van zijn stinkende vloed; op mijn zo juist nog glanzend geboende vloer! Een lucht van wel vele rotte eieren, met daarin: de dichter, met gedachten: een vlucht heeft zin!
Hallo lieve Bloggers ik mis jullie enorm, maar zit nu in een heel vervelende situatie die door bepaald Zorgveleners wordt in genomen! Maar ga morgen bij mijn lieve Vtiendin mijn Paasvakanttie vieren, heb een advokaat ter hulp geroepen, om mij terzijden te staan; om mijn situatie te bezien! Ga waarschijnlijk ook weer in Midden-Delfsland bij mijn lieve Vriendin wonen, maar gaan het tijdens mijn Paasvakantie allemaal nog eens bezien!
Krijg van Fransje weer een Lap-topje, dus heb vanuit mijn vrijere en andere woonplaats weer snel contact met jullie!!
De mooiste dagen van mijn Huwelijk die mij staande blijven; gezamenlijke zorg voor ons kind, straalde van liefde en ijver! Zijn geboorte bond ons geluk, gaven elkaar het hoogste cijfer! We maakten in ijver en zorg geen dagdromen die vervliegen!
In mijn hart brandt nog steeds, een dankbaar goddelijk vuurtje; Als ik hem voor me zie, brand in mij nog dankbaar het vuurtje! We blijven nog steeds met die blijdschap en voldoening bezield. Met zijn geboorte, is veel van oude pijn en herinnering vernield!
Eerst kreeg onze liefdesband; een kroon met rode rozen gevuld; ruikt hij nu na onze scheiding, geef ik de schillenman de schuld. Je hoort denk ik wel; soms wat voet gebonk, dreunend als boor; rust dichter met die onrust; zo wordt je door iedereen gehoord!
Aks ik “Heen” ga; zullen er weinige van mijn verdriet af weten! En maar weinige hoeven van mij, er dan om te gaan wenen! Vraag me wel eens af; hoe snel ben ik bij een ieder vergeten! Bij verdriet laat ik zelf herinneringen even voor me spreken!
Ik voelde in mijn hart; nog steeds het warme en vertrouwde; vriendschap voor een dapper Vrouw, waar ik veel van houd! Weet het, volgens roddels zou ze mijn Moeder kunnen wezen; steunen elkaar in wat voor naam roddelaars het ook geven!
Lief maatje, welke ziekte je ook raakt; laat je kracht niet roven; we verzorgen elkaar als een kostbare door God gegeven plant! Vriendschap gegroeid in Delftsland 't mooie weidse waterland; Geboren als kind, leefde in vele fantasierijke mannen hoofden..
Op haar zorgend vrouwenhoofd; alleen een kroon klatergoud; Je ziet nog steeds; dat ze een ieder die liefde en zorg zou geven. Weet niet, welke naam ik die zorg voor medemens moet geven! Haar gelaat wordt nu wel oud; haar Hart steeds meer van goud!
Je ziet, krachten gaan henen; maar haar zorgen niet verdwenen; maar tijd schrijft wel bewust, en gaat met haar krachten henen., Lieverd ,je krachten gaan heen. wil je dat je leven nu verdween;
op verjaardagen, je Fam, Vrienden en dankbaarheid om je heen!
Leefde nog teveel met mijn verlies en ziekte samen; leefde te weinig met alles wat leefde om me heen! Dat verdriet vertroebelde al, en maakte mij alleen. Ontdekte weer dat mijn wereld nog andere diepte ha
Mijn wereld werd na de scheiding moeilijker en koud! Het leek dat ik vele jaren; voor verwerking nodig had! Zag niet, dat overal te vinden is nog een nieuwe schat! Zo ik eerst leefde, bleef mijn wereld erg kil stil en koud.
Toen inzicht eenzaamheid wat mijn wereld verkleinde. Door dat in mijn leven meer warmte dan kou ontstond; stond heel de wereld en alles weer in die warme zon! Wilde weer dansen en springen in die purperen Heide.
Eens las ik: schoonheid zelfs in het armoedigst kleine; alleen te zien als je ogen en hart geheel,ver open staan! Van mijn scheiding niet verwacht; dat het zo zou raken! Maar die Draak; kon meester van mijn Leven maken!
Ik wil weer schrijven; vrolijk en los; Als een kind,zoals het op de wereld komt! Hij huppelt nog vrij en bli, door het bos! Wil dat beiden de Wereld heerlijk vond.
Ook willen dromen; de wereld is van mij! Genieten als hij! Ook roepen; voel me vrij! Er op vertrouwen; alles komt weer goed; Stellen het zware wereld onrecht als doel; zoals de Politiek nu vond dat het moest!
Wat mijn omgeving zo in mij begeerde, zei al wat iemand me dat ooit leerde; kom bij mij, maak j/e hart weer warm; als het moet op je snoet weer een lach! <.br>
Vraag me soms af, God niet jammer die lege dagen; mijn praatje, oefeningen, mijn eten; niets te klagen! Doch soms weet Leven me geen moed meer te geven; dan Ad! wacht; God zal je nog wel een seintje geven!
Judas;, Zij die me vandaag ook weer gevoelig kwelde; nee, vergeef het je; wij storen kennelijk steeds elkaar! Wat? Kunnen we elkaar niet gewoon eerlijk vertellen; vergeef elkaar; we leven immers toch niet met elkaar!
Zie steeds het zand in de loper vallen met regelmaat! Stomme klok; je laat nu steeds mijn leven verglijden; laat zo ook steeds zien hoe lang ik nog heb te lijden! Dat ik in gedachten, mijn Leven toch om ringen laat!
Die domme klok blijft over zijn werk steeds voldaan! Ja, mijn bruidje was immers ook al een zwarte zwaan! Zie nu een zwarte kat; die aan mijn levenshengel zat! Ja, ik had in mijn leven zo nooit gekeken of gedacht!
Och dat ik vele tranen liet plenzen, is geen zonde; besefte immers extra hoe prachtig het leven was. Geen behoefte aan doodgravers aan mijn graf! Vecht nog liever door tot aan de volgende ronde!
Ach; alle die het diepst van mijn ziel en hart kent; weet dat ik nog niet door het leven ben verzadigd. Mijn ziekte is nu met Francien echt wel te dragen! De schrijverslust wordt door de ziekte niet ontzegt!
Waarom toch steeds de Dood die mijn leven vraagt; weet wel, dat ik eens door mijn ziekte bezwijken moet; merk ook steeds, dat mijn hart steeds weer opbloeit! Laat liever de Dood nog verveeld dwalen op straat!
Nu Dood; je krijgt beslist een kroon voor je geduld; je krijgt ook beslist daarna, een eeuwigheid van rust ! Hoop dat mijn dichten, later onder vele ogen glijden! Dan ook in de Poëzie minder gevleide en ingewijde! > auteur:Adrie.9.4.2014.
In gedachte achter de computer, zie ik je staan; de dichter en zanger,tokkelend aan zijn gitaar! Italië was zijn eigenlijke mooie Geboorte Land; Tiroler bergland, waar ze dansen hand in hand!
Mijn ogen maakte me wakker; mist over de stad; grijze nevel, niets wat kleur van vrolijkheid had! Werd ik bij open raam wakker van de winterkou; zag nu ook allemaal versiersels; mooi vijzelblauw!
Wil 's Winter niet, dat levenslust wordt aangetast; en alleen zien op gezichten een brede blije lach! Weet het; het is die ziekte die in me krioelt en vist;. maar zorg steeds dat mijn zijn niet wordt gewist!
Zie in mijn gedachten, dan bloemen blij en bont; die drukken gedachten, snel op de achtergrond! Als ik in de Winter, van Mensen hun gezichten zie gezichten van een Uitvaartstoet; donker en triest!
Hoe tijdloos was nu de schillenman met kar en Paard; die samen met gillende kinderen door de straat gaat! nee,hoe rustig de voerman de tijd nu vervliegen laat! Heerlijk om te zien, dat was weer foto's en inkt waard
De man kijkt naar mij en de paardenvijgen op de weg; denk dan, wat kan het Leven toch heel erg mooi zijn! Laat vriend en vijand, mijn gedachten eens schrijven! Zal men lezen, dat ik genot naar de Hemel liet stijgen!
Als je goed kijkt, zit zelfs de schoonheid in het kleine; wat zich dan vaak als heel mooi en groots openbaart! Dat is dan wat een Dichter ziet en voelt als hij staart
Dan is is het vaak heel mooi doch iets van alle tijden!
>
