p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
16-02-2016
Bij Doortje in de Herberg
Bij Doortje in de Herberg
Mijn Ziek lichaam zou eigenlijk veel meer moeten rusten; maar het Dichtershart ziet dan dingen wat het graag lusten, gaat de geest zoekend naar moois dichtend door het leven. Mijn jeugdig hart en ziel gaan als troubadour door 't leven.
Mijn nog speels en jong hart kiest voor het eeuwig Leven. Ook kijken de Artsen soms wat vermoeid naar mijn Leven! Of kijkt men wel wat verdrietig naar dit onmogelijk streven; om dat ze mij toch het einde en rustig sterven willen geven.
Aan die mooie en knappe natuur, heb ik mijn hart verpand. Kijk naar de boer, makend met zijn zeis die mooie kloven. Door van de Herberg heeft me bij de warme Haard gezet. Kijk nog eens naar Tinus met zijn mooi gemaaide Kloven. Geniet van het vuur bij Doortje, zelf nu op een warme stoof.
Weet het; ben vaak ook dromend en misschien ook te rustig. Ook rijzen dan ineens wat weemoedige tranen in mijn ogen. Wordt tot in het diepst van mijn hart en ziel weer bewogen. Ga dan zitten dicht bij een kabbelend water heel erg rustig. auteur:Adrie.16.2.2016@
Schrijvend in gedachten zie twee mooie ogen achter me staan; foto,s waren duidelijk, zouden met drietjes door het leven gaan; het leven duidelijk, binnenkort zijn we niet langer met z'n twee! Nog steeds onbegrijpelijk, waarom gingen wij toch later uit een.
Zie bij het zien van onze foto,s, deed in mij gevoel een hele boel! Verhalen weer veel herkenbaars, maar niet duidelijk ons gevoel. Als ik je zie, wil ik nog altijd mijn armen warm om je heen slaan. Weet nog dat ik laatst voor je wilde staan, zodat je niet kon gaan Waarom lieverd? Scheiding; als ik dat wist, kon ik een heleboel!
Onze babyfoto,s geven nog een heerlijk warm gevoel van binnen. Mijn zoon zegt over het gezin bijna niets aan mooiste herinnering. Maar Meid ik huil nog tot diep in mijn hart als ik je weer eens zie! De jongste ervaring en herinnering geven nog een warm gevoel.
Leef nu voort met Francien, zoals we samen heel gezellig deden. Maar ik wordt steeds zieker, vermoeider en natuurlijk ook ouder. Maar de jaren laten hun sporen, en die zijn nog niet verflauwd. Het soms bijna fabelachtige verleden was mooi maar nu heden
Zie s'avonds oververmoeid mijn bed en slaapkamer hel verlichten Voel me dan oververmoeid, maar blijf dan nog wel onbaatzuchtig.
Kronkelende wegen door mijn wijk smalle wegen zonder verlichtig. Ze rijden dan, al waren ze allen wel voor Justitia alle voortvluchtig.
Kamers lijken wel, of ik de Hel zijn lichten al voor me laat branden. Wordt soms wakker, raak dan door het hel licht meteen verblind. Door hel licht zie je het wakker wordend de hel al voor je branden, wakker wordend in droom zie je, jezelf zweven in het hemels licht.
Dit felle licht verhelderd maakt droom en soms nare schilderstukken. Zelfs je paarden en veulens op je doek breken de lijsten bijna stuk. Rustig roep ik soms zacht de paarden lief bij het licht van de naam. Bij het vertrek naar werk begroet ik mensen bij het licht van de maan
Het is nu duidelijk, ik zal zoor mijn ziekte eerder dood gaan dan zij! Snack hier dan ook vaak naar verse wat frisse lucht op mijn kamer. Daar waar is de benzine lucht door de ramen, mij de adem vaak brak.. Snack dan naar het helder licht, schone lucht die ik in Delfsland zag.
Je zag nu de mooiste en de merkwaardigste taferelen; de mooiste en vreemdste bedenksels die ogen streelde. Carnaval waar we ook veel drank goten in vele kelen! Burgervader, Pastoor, Notaris, zotheid klonk uit kelen.
Dagen dat je ieder weer eens ziet en ook hoort denken; veel plezier en zotheid kan en mag niemand nu krenken; ook al heb jij nu even weinig of heel veel van die centen; heb je handicap zo je zelfs geen Kameel meer kunt kopen. Krijg je van de Gemeente een rolstoel of een scootmobiel.
Even toen ons land zonder de asielzoekers, het onze was; kon je niemand krenken ook al had je veel of geen centen; toen de storm op de Oceaan asielzoekers kwamen krenken; met de gammele schuitjes en veel mensen geen spelevaren; zag ouders en kinderen worstelen onder de zon zijn stralen!
Hoe drama's te zien; verdrinking; kinderen,nu man en vrouw! Geen Land of Eiland waar men vaak elkander nog vinden zou! Ze zeilde met vele op hun gammele schuitjes nog voor de wind; maar later zag je ze zinken en verdrinken man, vrouw en kind.
Probeer gelaten te horen het ruisen en jagen van de wind; denk bij mezelf, pas op; weet wat Buur er weer van vindt! Bij mij schieten despieren steeds weer vol van het verdriet! Praatte wel verdrietig tot God; maar die luistert nu nog niet!
Ja dichter; 't leven biedt je meer zuur dan het milder zoet. De gedachte aan mijn lief geeft mijn gedachten wat troost, Maar de afstand gaf alleen wat troost; liefde en een groet! Ziekte vaak moeilijk, voelen hoe alleen weer verder moet.
Nee zelfs mijn hartslagen, zo voelt het; kloppen steeds mis. De dood komt me steeds verleiden met duivelse zoetigheid. Wordt al jaren steeds weer op nieuw bij God voor geleid Zeg hem; dat het nog geen tijd is, al te worden voorgeleid. Denk en zeg zelf dan wel; hoor brommen van de Linden.
Hoor het mooie ruisen van de wind in het riet van de Vliet! Och mocht ik mijn liefste nu maar even voelen en vinden! Je praten mooi; praten over de Linden ruisen van het riet. Wil niet horen; van de sombere Linden; krijgt me nog niet.
Was aan het denken; dat mijn gedichten ervaring wil schenken; toch als ik denk, ben met gevoelens altijd heel oprecht geweest. Zo het zien van de Indische kindslaven, hoe ze als kind werken. Het bij geboorte al slaven zonder aandacht voor kindgevoelens.
Het zijn kinderen die zich voor weinig geld in ateliers verbijten. Met al hun vele werk zelfs voor eten nog veel te weinig krijgen. Doen voor chef van het atelier alles; zien er uit als kinderlijken. Zonder atelier moeten ze hout gaan bijten, of lijm gaan snuiven.
Moeten lezen steeds weer in een oneindig vreselijk levensboek. Dat zal voor hun snel een einde zijn, languit bij God op bezoek. In het atelier; snel, snel…..sneller steeds weer heel veel sneller Als je mensen beziet; mager en ogen al waren ze er uit gepeld.
Moeten steeds weer gaan schrijven, een erg dapper kinderboek. Bij iedere bladzijde zal het zicht natuurlijk wel gaan verflauwen. Met hun ogen lijken ze dan op een marmer uitgehouwen gezicht. Mijn bezoek, al was het dan een film was; als een vreselijk boek.
De Kerkelijke Feestdagen zijn weer bijna aan het eind; alleen de drie wijzen uit het oosten moeten nog komen! Maar hun zoektocht zal nu weldra weer af gaan lopen; hier mee zie je ook de winter weer lopen naar het eind!
Maria en Jozef brachten ons Jezus een Goddelijk kind; het Goddelijk kind zal ook snel voor ons moeten sterven! Wat voor zware taak en vraag ging God naar je zenden; iets waar snel de duivel zijn handen door ging wringen! Met Pasen gedenken we, dat Jezus stierf aan het Kruis.
Koud hoor ik de koster de Kerkklokken nu weer luiden, De Winter nu zijn grijs gordijn, door de Maan beschenen. Lacht als hij ziet, mensen bergen en zijn gordijn tekenen. Zie snel dat Carnavalsgroepen schuren, stallen bevolken.
Ja het Leven kan gelukkig ook niet alleen de devotie zijn. Ja, ook de Carnaval maakte weer steeds meer zijn entre. Hebben allemaal het kindje Jezus in de kribbe zien liggen; Laat nu toch weer even mijn pen in de inktpot verdwijnen.
Mijn lieve mevrouw; was mijn hart gelukkig dat ik U kende; Verdriet nu, wil me ontroeren tot heel diep in mijn binnenste! Dacht altijd; wat U voelt in u hart; zo mooi moet dat wezen! U bent voor mij meestal in u hart als een open boek te lezen.
Te zien momenten, dat u hart heel mooi en hoorbaar klinkt! Maar nu ook momenten, waar u hart in stilte zachtjes weende, Wilde dat u mij de in hart opgeslagen brieven eens liet lezen. U brieven zouden tot steun zijn, voor die onder liefde wenen. Natuurlijk dat uw ogen onder de vele tranen heel nat blonk.
Nu kan ons hart eens met vreugde en verdriet zijn omgeven; geborgen in een hoekje van het hart zijn verborgen grond! Een verdrietige glimlach siert bij deze dichter niet zijn mond. Zonder glimlach die mij nu toch verdrietig naast U laat leven! Waren het nare herinneringen, dat u ogen van tranen blonk.
Ook in mijn hart hoort en voelt het nu u verdriet en vele tranen. Het zit me in de weg; weg jij schreeuw ik dan op mijn dag voort! Maar haar tranen hoor ik als een waterval haar harde klateren. Vervelend, als ieder dat wanhopige van die Lieverd aan hoort!
Zal België met hun zwoegen missen als ik jullie verlies; Jullie ouder worden bijna zonder enig zichtbaar verdriet. Geen energie spaart, terwijl je ook van de dood verliest! Tranen bijna onmerkbaar rap op de koffie of theepot giet!
Meen dit; anders praat ik met twee verschillende monden. Mijn eerlijk zijn heeft het vaak heel oprecht ondervonden. Heb het in alle eerlijkheid zonder alle te zetten op een lijn; jullie verbergen niets achter jullie mooie bloemetjesgordijn.
Natuurlijk hebben jullie ook je dingen verbergend in je hart; en dan weer de Belg zijn aard; die zijn te veel Euro's waard! U blijft op het rechte pad, kijkt eerst waar de duivel staart! Verfoeit ook ieders treffen met de Duivel en zijn valse aard.
De reinheid van deze gave, van ook hen die onder ons was. Ze lopen dan vereenzelvigend, net als wij met de zelfde pas Als ik naar jullie bloggers kijk, dan doet mijn hart zo'n pijn; omdat ik niet nog vele jaren een met jullie zwoegers zal zijn!
Wilde wat schilderen en schrijven over de mooie dagen
Wilde wat schilderen over de mooie Feestdagen.
Was vandaag bezig om iets van de mooie Feestdagen te vertellen. maar toen ik begon om wat verf uit mijn Pasteltubes te Pellen; samen met mijn weer eenzame Ik uithuilend tot ik bijna stik! Och ja lieverd; je aanwezigheid liet mijn Hart kloppen heel stil.
Och mijn Lieverd ze krijgt een gevaarlijke operatie op de 13e Niet Vrijdag de 13e wel op de 13e dan is er niets te verdienen! Vraag wat steun aan de eerder aan het leven al ontstegen doden; wel werd me duidelijk;dat alle steun nu is ons van veel node.
Ik denk nu aan wat wij willen, Artsen eerder deskundig en stil.> Geen Artsen met alleen de woorden als knap maar sprakeloos ! Nee Artsen, zijn kundig als ze ontplooien als een mooie roos. Ook geen artsen wat zijn opscheppers; zijn heel koud en kil.
Maar merk s'morgens dat ik toch weer lichte wolken herken; maar ook mijn engel die de engel van mijn Liefste ook herkend. Weet dat mijn liefste ook bang is voor het einde van het Leven; Och Zusters mijn Liefste heeft zo veel moois voor ieder te geven.
Blij dat de hemel nu mooi helder vol ruimte is; luister naar enkele buren wat vol met roddel zit. Dan een Buur wiens praten droevig gefluister is. Pratend merk ik, dat ze nog aan het verwerken is.
Dicht schuw tegen mijn gezicht wat weggedoken; streel ik even haar gelaat haar natte ogen ontloken. Achter haar ogen nu zacht vochtig Zwanengezang. Lief, en treurig, heerlijk tegen me aan haar tranen.
Voel dat de wind aan de bomen zijn takken sleurt; Een morgen met storm vol;met neuriënde deuren.. Merk dat ik tegen haar, als mezelf begin te praten! Blij zegt ze, fijn dat je warm tegen me ging praten..
Kreeg een smakkerd van omhelzing en natte neus; kijk naar de tafel, pratend met zijn houten mond; Lieverd, zullen we vanavond gaan eten buikje vol.
Och kleine lieverd neem als je blieft een andere pen; Foei, met mijn schrijver pen mag gij niet gaan spelen! Als mijn schrijver pen stuk is, zit ik behoorlijk klem! Och Lieverd, jou is voor mij de waarde nog onbewust!
De waarde van mijn schrijver pen is me nu nog heilig! Met mijn hand schrijf ik ook alle moois gezien; veilig! Als ik alles op heb geschreven; en dan weer heb gerust; dan heb ik in het mooie Leven ook weer heel veel lust
Je kunt als kind nog niet raden wat er in iemand woedt. Jij weet gelukkig niet hoe pijnlijk mijn lijf soms voelt. Maar heb me nog nooit met mijn pijn willen beklagen! Wil dat ook het liefst niet, of met mijn Liefste wat doen.
Veel mooie dichtregels heb ik gisteren weer geschreven; iets wat me weer wat lukte en zo ontspannen geschreven. Ik voelde en zag ook weer mijn Dichtersvlam ontwaken! Heb me gelukkig nog niet overwonnen hoeven te geven.
Guus klopte even niet meer aan op de deur met zijn klachten; ben altijd zacht en stil, wil zeker in de nacht geen herrie maken. Anders zouden de duiveltjes bij mij in huis eens gaan ontwaken, maar voel me zo moe; het gemopper en mijn slapeloze nachten.
Schrok eens Guus ontmoetend in huis bij mij in nachtgewaad
Leek sluipend naar een slaapkamerhoek waar hij bleef staan. Zag zijn hoofd met ijzig witte blik, leek toen wel op Piet de dood. als witte beeld zweefde hij; schrok, was hij al naderende dood?
God zou er zelf om lachen bij mijn aanzien van Pietje de Dood. Leek s,nachts door mijn wit geschrokken gelaat op Piet de Dood. De Wereld zie ik s,morgens heel slaperig, dan ook wel raar aan, denk dan; denk niet of mijn bejaarde Guus wist of dit kwaad was?
Hield het gebeuren nog steeds vervelend vast in mijn gedachten. Ook zijn dementie waardoor Guus nooit zijn fout meer zien kon; Maar alles wat hij doet, slaat bij mij nu wel steeds zijn wonden! Afschuw; zijn klachten wat hij door zijn Dementie niet zien kon.
In 1951 geboren om mijn ouders uiting aan hun liefde te geven. Wisten niet, dat in mij lichaam ook snel een Ziekte wilde leven. Maar koppig, wilde ik niet door haar mijn Leven laten bepalen. Nee, liet ook al snel de lol en leut over mijn gelaat neer dalen.
Nee; wilde ook niet leven , met verdrietige gezichten en harten: verteerd door aan gelaat af te lezen aanwezige pijn en smarten. Ja door mijn scheiding bleef mijn Hart wat peinzen in wat jaren. Leerde snel mooie woorden en gevoelens in Dichten te vergaren.
Nee; men zag wel even; dat het verlies mijn Lichaam liet kraken, Was het beter; deze emoties niet te lang in Gedichten te staken? Ja, vele zagen wel; dat mijn hart en lichaam leden wel veel pijn. Maar kon met Dichten en schilderen toch nog snel gelukkig zijn.
Zag in deze tijd ook in een donkere stemmige Bibliotheek dat je; te midden van mooie Poëzie van Goëthe heel gelukkig kan zijn! Goëthe en vele andere Poëten het begin van een nieuwe tijd! In mijn huis hoor je nu ook de vele boekenkasten wat kraken; Het Leven kon mijn nieuwe belangstelling zeker niet kon laten. Zo zeg ik voortaan vaak; laat toch gaan die treurnis in je leven. auteur: Adrie.9.12.2015.Copywrite
De wind waait zo hard en voor mij zo onnodig hard en onnozel; gaat door mijn gedachten soms maakt hij van die zwarte wolken! Zo komt bij mij nu ik een aanvraag schrijf voor een aanpassing; schrijf de aanvraag een beetje schuldig voelend in een ogenblik!
Vragen; en toch geeft me de aanvraag een beklemmend gevoel; maar voorzichtigheid bezorgde mij nu wel dat klemmend gemoed. Bezorgde mezelf heel onterecht wel een schuldig groeiend gevoel. Nee het was onterecht fatsoen of ik nu een misdaad had begaan!
Ja Heer, Heer voel me nu wel even wat schuldig tot U aangezicht; voel mijn berouw toch een beetje verhit aan mijn geweten wroet; heer, voel me schuldig naar U ,heb niet bij mijn geweten geboekt. Ja, zo denkend wordt gij snel in een voor U gegraven gat geduwd!
Zet mijn gedachten even stil ; wil nu ook even een ogenblik stilte. Ga aan het stille water denken wat de Heer van mij als mens vindt. Ja wil niet meer vragen, en wachten op de verwachte eeuwigheid. leef de weken, dagen, uren, minuten en seconden zijn zo voorbij.
Schrijf nu als een schrijver met de Dood al in zijn bloed. Ondanks mijn vechtersbloed, weet ik dat ik sterven moet. Voel ook de dichter kriebels; dat dichten schrijven doet. Wat nog steeds als een brand in mijn ziek Lichaam woedt.
Voel me nu twijfelen als een klein kindje wat gillen moet. Wat ik al lang wist en voelde moet bijna verlaten het Leven. Ik die wil blijven drinken eten voelen dit zo prachtig leven. Denk veel aan mijn Vriendin die morgen onder het mes moet. Maar we voelen nu beide dapper de krachten dat leven doet.
Vaak overweldigd me de vreugde die ons samen Leven doet. Ben dan steeds heel gelukkig met krachten die in ons woedt. Lief, velen zullen je nooit vergeten, met al je mooie bloemen. kracht en veel pijn wat je toch steeds weer dapper leven doet.
Liefste, je maakte mijn leven zo prachtig groen en zo erg rijk. Je bent ook een erg groot liefhebber van vele soorten bloemen. Bloemen overal in huis vaak heel vol mooi kleurig en zo bont Op muren meubels en de grond waar je ogen vrolijk naar kijkt.
Sloeg vanmorgen weer even met de vuist pijnlijk hard op de tafel;
vroeg oogartsen inzicht; maakte mijn schrift nog hard en rafelig. Leek op een doek, lang gebruikt voor het vaak poetsen der tafels. Werd gehoord door een jonge arts alles af vegend van al de tafels
Zorgvraag mijn verdriet die ik eens met een zielknijper wilde delen; deel de nacht vaak alleen met van dat schreeuwend duivels verdriet. Mijn geest vraagt dan niet om vals te zingen van een Leek zijn lied! Mijn ziel vraagt zich dan af, wil afval ook niet gieten in jullie kelen.
Ach God; laat ik dan ook niet terug gieten het vele kwaad der kelen; maar ook ziji blijven gebukt; al doen zij nu nog zo vrij en onbewogen. Ben en blijf ook afhankelijk van mijn vroegere dames en heren logen. Die alles vegen en passend maken bij ieder zijn overblijvend hoopje,
Nog hoopjes, die nu worden gepast in waar ik nooit een draad in zag; dan wordt het steeds een naald waar weer een draad in moet passen. Heb jullie nodig;kracht die jullie misschien bij je draagt of of droeg. Nee, heb jullie nodig; al wordt het misschien wel heel veel zwoegen. Auteur:Adrie.
Och het was morgens eerst een zeer pijnlijke groet, een zeer pijnlijke groet die je liever nog niet ontmoet. Mijn Dichtersgroet nu een hand verwelkte bloemen; in deze tijd, eerst voor de helpende Goden mijn groet.
Ineens de lucht weer geklaard, tot een plaat van ivoor! Geen lied of gedicht drong bij mij nog goed helder door. Mijn gevoel had altijd in de ochtend een ochtendgroet; nu leek de Ochtend ontnomen, ieder spoortje van Groet.
Ook leek zelfs de moed verloren, nu brekend als Kristal. De dag begon steeds met pijn, en de vraag waar vandaan? Grimmig steeds in de ochtend meteen die zwarte wolken. Wolken vol met van die lange scherpe stekende dolken.
Mijn besmetters begonnen hun ochtend als lieve schapen; door een ieder te zien als van die onnodige lieve knapen. Ik die eerst een blik bezat, stralend als het eerste zonnetje. Fijn om weer het gezicht te hebben, eerlijk als de grond. auteur Adrie.12.7.3015.
Wie me nog wil zegggen dat Weergoden niets mogen; hang ik naast mijn zwaar bezweten hemden te drogen! We hebben ineens weer de kracht van de Zon gevoeld; en heerlijk met hem door het Bos en/of water gekrioeld!
Voel me nog steeds de pijn door het gemene Borderroos; maar nog een tijdje, dan gaat het mee in een oude doos! Zat niet te doen. of het Leven niet meer zonder haar betrof; of het Leven niet meer uit dichten, en alleen maar mij trof!
Nee, heb de Roos met Zilt water gevoelig weten te kraken; in mijn hoofd een knop, waardoor het moeilijker kon raken. Nog een paar dagen en er is misschien niets meer te raken, hoop dat nu ze weer niet een strijdkreet gemeen gaat slaken.
Tot haar bestaan wist ik niet, haar Leven zo vreselijk smaakt; van vier op tien mensen worden er door haar fel geraakt! Ik voel tranen biggelen, een water vormt zich heel gestaag! Hoop dat ik later toch kan zeggen; heb zijn teugels gemaand.
Als ik de zonnige gezichten van omstanders gadesla; dan ontdek of zie ik geen enkele zeurpiet onder hen. Kijk dan nu eens sip, of ga me eens wat nors voorbij; zeg niet dat we met het zonnetje schaars bedeeld zijn.
Het zonnetje loopt geen mooie beloofde woorden na; lachende gezichten, kijkt hij vol blijheid stralend aan; kijkt dan wat onnozel; maar is op zijn verdienste trots! Ja hij wordt nu door niemand achteloos voorbij gegaan.
Maar hij liet eerder onder al het gemopper geen kreun; Maart roert meestal met zijn staart, April doet wat hij wil; als de vogels niet aan de pil zijn; leggen ze in Mei een ei. Ja daar staan jullie stervelingen natuurlijk niet eens bij stil.
Dan ziet men weer Jongeren met de liefde op lippen lopen; ruzie en kwaad legt men soms weg, of houd men bedekt! Maar de Wereld wacht niet even met dit stralende zonnetje; geen mens tilt het kwaad op, er vallen weer vele bommen.
