p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
Ik schrijf dit gedicht bedoeld voor jou, mijn onafscheidelijk straaltje zonneschijn, die mijn dag steeds weer wat geluk en vrolijkheid verschaft. Denkend aan jou, net zo sprankelend zal dit gedichtje nu zijn, waarin pijn, onrust en verdriet voor eeuwig wordt afgeschaft. Woorden als hart en zielenpijn, afscheid en dood, zal je niet kunnen lezen of horen dit maal! In tegendeel, ik dicht nu over mijn rode liefdesroos! Ik laat je nu horen veel lievere dichterstaal! Vol dankbaarheid en blijdschap schrijf ik dit vriendschapsgedicht, voor haar die steeds weer met mooie dichterswoorden, tot heel diep in mijn hart doorstraalde en boorde! En dan steeds weer met haar zonnestraaltje mijn gaatjes dicht! Waar is de hart en zielenpijn dan gebleven, vraagt U? Sssssttt....met die donkere donderwolk gestort in de Oceaan, daar ligt het nu, niemand kan er meer aan! Of heeft ze het U lastige buurman gegeven soms? Wie vraagt daar aan mij zoveel lelijks en doms? Nog eenmaal van deze vragen of woorden, of ik schroef met behulp van doodsgravers, ook voor eeuwig een deksel op uw kist! Gij principeloze, en keiharde moralist! 03-02-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
01-02-2009
Dat ik er tijdens deze mooie winterdag weer mocht komen, in het prachtige park met zijn vele lanen, vijvers en mooie statige lommerrijke knoestige bomen. Daar kon ik eerst alleen maar weer van dromen. Op de plantsoenen geplaatst; een aantal roestige kunstwerken, met op de achtergrond een kerkhof vol grafzerken. Als daar je droom en dichterswereld niet van gaat werken. Hoor de honden hun geblaf en gekef, de eenden hun gesnater en gekwetter. Ouders met hun kinderen in hun spel; vol plezier met geschetter en getetter. Ik dacht toen aan mijn eigen kind, de wereld leek wel doof en ziende blind. Geen oog en oor voor mijn hart en zielepijn, en zo gingen de dagen en jaren steeds aan me voorbij. Waarom waren en zijn de wegen na een scheiding, voor de mannen met hun kind, altijd over, voorbij en iedereen; lijkt het stekenblind. De wereld lijkt je dan wel stom, zij n wegen even grillig en krom. Het gevoel van vrouwe justitia, vaak even onrechtvaardig en dom. Het heeft dan nog het meest de gelijkenis met deze bomen, Lang statig en dom. 01-02-2009 om 11:58
geschreven door Adrie van Gansen
31-01-2009
Waar woorden niet met liefde zijn geschreven, die woorden kan en wil ik niet meer gaan lezen. Wil me niet met verborgen geheimen bezig houden, net of ik wiskunde of alchemie zit te aanschouwen. Maar er is wel iets wat me aan die woorden bindt, of ik steeds de betekenis van die woorden wil ervaren. Toen woorden nog steeds mijn beste vrienden waren, maar nu vaak zit te lezen, al zit ik daar vastgepind. Mijn Dichten zijn geen woorden, aan het geheim ontvlucht, of uit schaamte of angst, argeloos de lucht ingeblazen, voor een idioot; die vlinders of vliegen probeert te vangen. Ook heb ik geen zin, om Franse of Engelse woorden te plukken. moge alle sterren altijd jouw dichtershand verlichten samen met de oude, dromerige maan licht brengen in het beperkte bestaan zodat jouw gouden pen vloeiend kan blijven dichten. 31-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
Ieders vriend; de oude Lind, hij is niet meer te redden 't is zijn ouderdom en pijn. Verdwenen zijn al zijn twijgen, maar zal nu eindelijk toch, door zijn oude knokige, zieke- knieën moeten gaan zijgen. Het zal voor een ieder bij U een leegte zijn. De wind en regen gierde door zijn oude takken heen. Vele generaties hebben hem het park zien sieren, en vele paartjes deden al Eeuwen lang hun best, om nog ooit bij hem hun Huwelijksfeest te vieren. 't is jammer, maar hij moet nu van ons heen. Alleen zijn herinnering zal bij velen blijven, Troost U, en zing in gedachten voor hem een lied, ondanks de vele chirurgen, te redden was hij niet!
28-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
25-01-2009
Verdrietig als huilende wolven, lijkt- het huilend hart van de zwerver te zijn, die naast me in een afvalemmer graaid. In gedachten steeds luisterend naar haar stem, in zijn hoofd, lijkt hij trieste films te draaien. Een verbitterde maar ook heel lieve lach, waardoor het huilt en bonst in mijn hart.Steeds als ik verdrietig naar hem kijk; dan zie ik zijn adem stokken en zwijgen. Mijn hart en adem voelen aan als gebroken, voel kilte en rillingen gaan door mijn knoken. Ik voel niets meer als mijn rood betraande ogen. Het verdriet en warmte stroomt van me af, zijn innerlijk diep wurgend verdriet, bevangt, voel me nu nog klammer dan het natte gras, het voelt of dat ik samen met hem dood wil gaan, maar zijn lach zegt; het verdriet is nog te dragen.
25-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-01-2009
Ik had er nu totaal niets meer te zoeken,
maar mijn dierbare herinneringen zeiden me,
dat ik naar de jongens in Woestendaal moest gaan,
om daar mijn straatschoffies nog eens te bezoeken,
in hun vesting; de ranch, aan de Tulpenlaan.
Een runderschedel siert nog steeds;
het stalen hekwerk, alle vier de hoeken.
De motoren staan er ook nog altijd,
als hun glanzend afgodsbeeld vooraan.
Verroeste en slecht onderhouden motoren,
die zul je er nog steeds moeten gaan zoeken.
De nieuwe schoffies keken me nog altijd,
even stoned, woest, wild en uitdagend aan.
Bekende gezichten, was ik nog aan het zoeken,
maar op de oude en hun vertrouwde werker na,
leek iedereen me inmiddels nu weer onbekend.
Ja, hun ruige houding wordt nog altijd ,
ondersteund met een serie krachtige vloeken.
Mijn ongezonde belangstelling in hun ogen
nog altijd nieuwschierig, vreemd en ongewenst.
Als je Jongerenwerker; wilde jullie,
me dan de mooiste motoren geven,
de mooiste meiden, brutaal,
en door jullie al even ontgroend!
Ik kreeg weer even het gevoel,
dat ik me weer, met jullie diefstallen en inbraken, bijna, even zou hebben verzoend.
24-01-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
23-01-2009
Ik was heerlijk aan het fietsen,
langs het zo juist nat geregende gras.
Een haas rende voor me het fietspad over,
om te gaan spelen in het natte groene gewas.
Een windje blies met Lentelucht beslaan,
weer nieuw en jong leven door de Kastanjelaan!
Maar de avond viel snel weer in,
en zelfs geen vogel zwierf meer om.
Keerde snel mijn trouwe stalen ros,
nog voor dat de avond weer begon.
Het dauw dropte al van de groene knoppen,
daar waar het zonnetje al aan zijn Nacht begon .
De Meimaand zong reeds al zijn avondlied,
Ik hoorde hem, maar sprak hem niet.
Ik keek het zonnetje aan, en diep bewogen,
smolt zijn ziel met het mijne ineen!
Als een betovering van vier verliefde ogen,
wiens stralen zielsgenezend in mij scheen!
Ik voelde het als een warme strelende mond,
wiens adem, nog net mijn kus verslond!
Het duister trok de bossen en velden over,
nog voor dat ik en mijn stalen ros,
de deur weer achter ons dicht trok.
23-01-2009 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
Je loopt soms op je levenweg,
moe en door iedereen verlaten!
Wie ziet mij hier eenzaam lopen,
met alleen de fluitende vogels,
en tjilpende krekels op mijn weg?
Waartoe al die teleurstelling,
zoveel verloren pijn en moeite?
Het lijkt dan steeds, of ik het leven,
steeds weer bij me weg zie vloeien.
Je loopt soms op je levensweg,
alles lijkt dan zo dor en triest.
Je hoort en ziet niets wat tot je spreekt,
het lijkt of alles voor je ogen bevriest!
Maar dan zie je bloemen langs je weg,
hoort de tjilpende krekels vol jolijt....
gekregen, als een bron van zaligheid. Dit geeft je leven dan weer zin.........
De Natuur houdt je dan even staande, en spreekt je dan even persoonlijk aan!
Men zegt dan ook wel eens de min.......
Dat alles maakt ons allen weer jong....
Tintelt dan heerlijk als engeltjes op je tong.
Je ontvangt dan een onverwacht erkenning....
Dat geeft je dan weer levensmoed.....
als ontvangen schouderklopjes....
Een pluim op je hoed!
23-01-2009 om 15:57
geschreven door Adrie van Gansen
20-01-2009
Soms wilde ik dat ik een poes was, heel rustig spinnen en snorren kon. Dat ik net als zij eigenzinnig en vrij, altijd overal mezelf kon en mocht zijn. Rustig spinnend in een vergeten hoekje, me verdiepend in een Gedichtenboekje. Ach,dat zou me wat geven, een poes die Goethes dichten lag te lezen. Sleep dan met mijn gedichten boekje, naar een heel stil en Romantisch hoekje. Waar ik heel rustig mijn tijd liet verglijden, maar moest dan wel heel rustig snorrend, buurmans honden steeds vermijden. Maar dat was als een rust van weleer, zo snorrend dan keer op keer, tot Goethe geel en verkruimeld boekje, verdwijnt in een vergeten hoekje van weleer.
20-01-2009 om 22:34
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
