p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
06-06-2010
Ik ben de eenzame schrijver, die soms tot diep in de nacht, lijkend op een zekere macht, weer een gedicht wil schrijven. Maar ik schrijf dan ver van, waar U nog aan mij denkt, misschien dat mijn schrijven, in dicht ons nog tot ons brengt. En wat ik dan aan U schrijf, lijken dan soms loze zinnen, denk dan wel; waarom schiet, me niet iets moois te binnen. En dan kan ik weer lachen, zwaai ik weer met vlaggen, omdat deze dichter merkt, dat hij nog schrijven kan. Denk dan vaak; gij dichter; vermoeid het schrijven niet? Ben je nog niet uitgeschreven, al eeuwen lang het zelfde lied! Was het niet te lezen of horen, al lang de overvloed ontrukt, niet alle bronnen al geledigd, niet elke rode roos al geplukt?
06-06-2010 om 14:02
geschreven door Adrie van Gansen
05-06-2010
Stil, buiten in de schaduw stond een rode roos, zijn geluk te beproeven tussen bloem en loof. Ach mijn roosje; hoe komt gij nu toch zo bleek, ach; het zonnetje denkt nu aan een zonnesteek. Nu valt als medicijn, er een vale schaduw op mij, en het zonnetje vertelde me in zijn gebarentaal, dat hij vanavond weer droef of lachend zal gaan, maar liet me vandaag maar even rustig begaan. Ach dichterke, ach dichterke, wat heb ik misdaan, dat ik hier, nu zo alleen in de schaduw moet staan. Stond hier gister nog zo lief, mooi vrolijk en blij, met de andere rozenliefjes naast me; aan mijn zij.
05-06-2010 om 16:17
geschreven door Adrie van Gansen
04-06-2010
Laat een ouderwets dichter met zijn schrijverspen, het feeeriek zonlicht en beeld nu eens beschrijven, gedichten over dood, houdt ik nu uit mijn schrijven. Het gepluimde riet nu wuivend op een zomer-bries, in sierlijke lijnen, waren het een verlokkend deinen, van door de natuur geschapen gracieuze mooie lijnen, waarin ik nu de eerste blauwe juffers zie verschijnen. Laat nu mijn ziel en lichaam ook zacht mee deinen, om het beeld van dit waterland nu te beschrijven, een beeld wat welft en ook rust in zijn zachte lijnen. Mijn geestdrift groeit bij ieder gezette pennenstreek, zo zonne-dronken bij ieder voorzichtig gezette stap, die de wellust en verlangen in mijn dichter geest teelt. Hoop dat deze schitterende droom of toverbeeld, nooit meer tot inkt of droombeeld zal verzwinden. Tranen rijzen bij deze gedachte me nu in mijn ogen, voel me bij deze gedachte, tot in mijn ziel bewogen.
04-06-2010 om 23:50
geschreven door Adrie van Gansen
Meng me onder de niet vertrouwde geluiden, hoor ginds al weer het grote stadgekrioel, liefst laat ik alleen mijn schaduw naar buiten, naar gekrioel nacht en onbekende leegte toe. Heb de band verbroken met het vertrouwde, het hoe en wat, alles werd nu heel ongewis. Rondom mij; waters, trams, grote gebouwen, alles is nu; nieuw, onduidelijk en duisternis. Maar Engel Gabriel,die nog steeds mijn schreden, kon volgen en begrijpen met je begeleidend licht, kun je me nu nog mijn gegane schreden vergeven, als het leidt tot waanzin, duister en dit Gedicht. 'O, Gabriel; je hoeft mij niets te vergeven, als je nu met je aanwezigheid maar waakt, dat ik hier in deze onbekende enge dreven, mijn huis,tuin, en haard, niet verloren raak.
02-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
31-05-2010
Dat je als jongere; aan die heerlijke modegrillen, toen zoveel dagen, uren en geld kon verspillen, gelukkig is me dat in mijn jeugd voorbij gegaan, er heeft vast een bord voor mijn neus gestaan. Denk nu met een lach, dat ik in mijn jeudig leven, veel heb gekregen, door mijn kinderliefde te geven. En weet nu, dat hun liefde mij goed heeft gesmaakt, en mijn jeudigheid, hun nooit verkeerd heeft geraakt. Voorop stond altijd het ouderdoel, waarop gemikt, het hoogste doel, dat ze wilde dat je zou geraken. Of zelfs hun dood, daar geen eind aan kon maken, zelfs niet het steeds onverbiddelijke ouderconflict. Ik weet nu, waarom dit vredig ouderbeeld, nog steeds liefdesvol door alles heen speelt. Kan het nu als ouder vol liefde zelf verklaren.
31-05-2010 om 21:51
geschreven door Adrie van Gansen
28-05-2010
Zat in een duistere dronkemanstent aan een versleten toog gezeten, het zou een raadsel mogen heten, dat ik nu zelf nog zo nuchter ben. De alleen op geld beluste kastelein, vult steeds heel gretig onze glazen, denk; een wonder dat ze in leven zijn. Dat ik hier nog ben; niet zelf bedacht, het was het dichten wat me hier bracht. Zie en hoor dat de gasten al niets meer, over hun trieste leven kunnen vertellen, Dat kan alleen de geschiedenis me vertellen, de kracht van hun die het leven ooit minden, probeert men in hun glazen terug te vinden. Buiten zonk het heerlijke daglicht neer, en nog steeds, verrijst het dagelijks weer. Geen dood of grafkuil doet me nog beven, maar mijn nuttig zijn, de kiem van mijn leven.
28-05-2010 om 11:01
geschreven door Adrie van Gansen
27-05-2010
Zat bij het dichten in mezelf te bedenken, dat zelfs al gutst het regen tegen de ruiten, de regen vergooid, de Lente in zijn luimen. Of wij het proberen op te vangen met luiers, dan nog leef, en lach,noch voel me gekrenkt. Ook als ik terugblik op mijn ziekte-verleden, blijkt dat er dan niets over blijft aan spijt, omdat ook de tijd geeft; geen kruimel respijt. Verloren tijd had ik anders kunnen besteedde. Ik bedenk dan; wat er in je leven is gezaaid, is later de oogst; groene of dorre blaren, in de herfst van je leven, opeen gewaaid.
27-05-2010 om 17:28
geschreven door Adrie van Gansen
26-05-2010
Och gij, lief klein witje, ik ontga u, mee swingend op de deun van de wind. zo ijl en snel als een voorbije schaduw, mijn foto-click voorbij;voor het begint. Is je dans-spel zo bedoeld, of zo maar? Mijn genot is nu nog lang niet voltooid. Ik zweef nog met je mee, zo behaagd, je beeld, zo door mijn geest gestrooid. Verschenen, en weer snel verdwenen, als een vluchtige geur of frisse bries; voel het bijna als een levend verlies. Het was te snel je lieve spel en plezier, zoals van een schaduw, kleur of geur, nu bijna veroordeeld tot een pleziertje.
26-05-2010 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
25-05-2010
Verbazing over mijn kunstvermogen, liet vanmorgen zien veel verbaasde ogen. Ach,dat heeft God mij gegeven, och kom zonder gedicht zou me de taal ontbreken, zonder Poezie wordt ik dan heel snel dom. En ook met mijn penseel kan ik spreken. 'O, van Goch, zo ik hem met name noem, zijn goede lessen in de schilderkunst, dat geeft me weer van die mooie bloemen. Eeuwen later zullen zij me ook wel roemen. Het leven geeft de Dichter de mooie stof, waardoor het leven poetisch, wordt geboren, zonder uitten vormd zich in de maag een prop. Of ik al mijn vele dichten nog kan tellen, ja zie soms adertjes in de ogen wat zwellen, snel dan weer met ochtenddauw besproeid. De lezer wil graag de bloemen zien blozen, de viooltjes de droevige Narcis laten gloeien, de schilder, verf zien mengen voor de rozen.
25-05-2010 om 16:05
geschreven door Adrie van Gansen
23-05-2010
Daar stond een mooie jonge schone, huilend en lachend op het strand. Een verfomfaaid roze boterbriefje, trilt wezenloos in haar frêle hand. Zij had gelezen met haar lieve ogen, de naakte lege woorden op papier. Zie haar denken; verbroken beloftes, gemaakt na het drinken van veel bier. En als zij hem dan in zijn scheepje, nu voor altijd haar verlaten ziet, zegt een diepe stem in haar hart, nu hebt gij nog erg veel verdriet, maar is het niet het hart wat; zo onpeilbaar diep is als de zee. Als de uren weer zijn verzonken, sterren lijken te zijn verblonken, hij dan pas in je hart gegaan is heen?
23-05-2010 om 23:49
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
